Relaties
alle pijlers
Uit huis, mag niet van ouders
dinsdag 19 juni 2018 22:59
Dag allemaal, Ik heb nogal iets waar ik over in zit. Ik ben 21 jaar en ik wil graag het huis uit. Ik sta ingeschreven bij woningnet en heb volgende week een bezichtiging voor een appartementje in mijn woonplaats. De redenen dat ik uit huis wil zijn:
- mijn ouders. Ze zijn lief daar niet van, maar hun denkwijze en gedrag botsen enorm met die van mij. Amper contact en vaak negatieve buien/ruzies. Niet alleen tussen mij en mijn ouders, maar ook tussen hen. Die vaak weer invloed op mij hebben. En ook op hen hoogstwaarschijnlijk.
- hoe stom het ook misschien klinkt, maar ik voel mij belemmerd in mijn doen en laten door mijn ouders. Heb het gevoel dat ik niet verder kom in “mijn ontwikkeling” als ik thuis blijf. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik niet naar huis wil of het daar “chill” heb.
Het probleem is alleen dat mijn ouders en ik uit een niet westers cultuur komen. Dus uit huis gaan kan alleen als je getrouwd bent. Dat gaat wel even duren bij mij, en heb zeker geen zin en energie om tot mijn 27e of zo thuis te blijven. Ik weet alleen echt niet hoe ik dit over kan brengen omdat de communicatie ontzettend slecht is bij ons en dat zij niet echt “open minded” zijn. Ze zullen dit echt niet accepteren en mijn keuzes niet begrijpen, en ik ben bang dat ze me dwingen om te blijven. En ik vind het ook enigszins zielig voor mijn ouders, omdat ze best alleen zijn en al de kinderen zijn uit huis. En met elkaar kunnen ze ook niet echt opschieten.
Dus iemand ideeën hoe ik het allemaal kan vertellen en ook overhalen? Wat handig is bv.
Thanks!
- mijn ouders. Ze zijn lief daar niet van, maar hun denkwijze en gedrag botsen enorm met die van mij. Amper contact en vaak negatieve buien/ruzies. Niet alleen tussen mij en mijn ouders, maar ook tussen hen. Die vaak weer invloed op mij hebben. En ook op hen hoogstwaarschijnlijk.
- hoe stom het ook misschien klinkt, maar ik voel mij belemmerd in mijn doen en laten door mijn ouders. Heb het gevoel dat ik niet verder kom in “mijn ontwikkeling” als ik thuis blijf. Ik heb ook vaak het gevoel dat ik niet naar huis wil of het daar “chill” heb.
Het probleem is alleen dat mijn ouders en ik uit een niet westers cultuur komen. Dus uit huis gaan kan alleen als je getrouwd bent. Dat gaat wel even duren bij mij, en heb zeker geen zin en energie om tot mijn 27e of zo thuis te blijven. Ik weet alleen echt niet hoe ik dit over kan brengen omdat de communicatie ontzettend slecht is bij ons en dat zij niet echt “open minded” zijn. Ze zullen dit echt niet accepteren en mijn keuzes niet begrijpen, en ik ben bang dat ze me dwingen om te blijven. En ik vind het ook enigszins zielig voor mijn ouders, omdat ze best alleen zijn en al de kinderen zijn uit huis. En met elkaar kunnen ze ook niet echt opschieten.
Dus iemand ideeën hoe ik het allemaal kan vertellen en ook overhalen? Wat handig is bv.
Thanks!
dinsdag 19 juni 2018 23:02
Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Of je nu gaat of over 10 jaar, je gaat sowieso een keer en dus zullen ze je een keer los moeten laten.
Breng het gewoon als een mededeling. Jij gaat het huis uit, is geen discussie over mogelijk. Wat willen ze doen dan? Je vastbinden? Ze zullen het misschien niet leuk vinden, maar dat komt ook wel weer goed hoor. Alles went.
Breng het gewoon als een mededeling. Jij gaat het huis uit, is geen discussie over mogelijk. Wat willen ze doen dan? Je vastbinden? Ze zullen het misschien niet leuk vinden, maar dat komt ook wel weer goed hoor. Alles went.
dinsdag 19 juni 2018 23:06
Dit. Je bent volwassen, het is jouw leven.minnimouse schreef: ↑19-06-2018 23:02Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Of je nu gaat of over 10 jaar, je gaat sowieso een keer en dus zullen ze je een keer los moeten laten.
Breng het gewoon als een mededeling. Jij gaat het huis uit, is geen discussie over mogelijk. Wat willen ze doen dan? Je vastbinden? Ze zullen het misschien niet leuk vinden, maar dat komt ook wel weer goed hoor. Alles went.
dinsdag 19 juni 2018 23:06
Thanks voor je reactie. Nee, dag snap ik wel. Het is alleen best een kut gevoel want ik voel me dus wel verantwoordelijk. Niet echt een rationeel gedachte.minnimouse schreef: ↑19-06-2018 23:02Je bent niet verantwoordelijk voor het geluk van je ouders. Of je nu gaat of over 10 jaar, je gaat sowieso een keer en dus zullen ze je een keer los moeten laten.
Breng het gewoon als een mededeling. Jij gaat het huis uit, is geen discussie over mogelijk. Wat willen ze doen dan? Je vastbinden? Ze zullen het misschien niet leuk vinden, maar dat komt ook wel weer goed hoor. Alles went.
Ik ben vooral bang voor hun reactie. Heb een verleden met ze gehad dat ze nogal losse handjes kunnen hebben en verbaal ook nogal kunnen kwetsen. Dus vastbinden zou als het ware kunnen, om het zo te zeggen. Dit bedoel ik niet letterlijk, vastbinden zullen ze nooit doen. Maar, door verleden van losse handjes (nu al een lange tijd niet meer) en de “macht” die ze over mij kunnen hebben, voelt het wel zo.
anoniem_369670 wijzigde dit bericht op 20-06-2018 01:20
10.88% gewijzigd
dinsdag 19 juni 2018 23:07
Tjeetje, dat lijkt me lastig. Ergens ben ik vrij star en denk ik dat dit nu eenmaal de consequentie kan zijn als je in een westers land gaat leven. Dat men daar misschien anders met dingen omgaat en als je daarin kinderen grootbrengt, je ook niet vreemd moet staan kijken dat zij bepaalde ideeën anders ervaren. Je ziet immers dat het mogelijk is en misschien heb je ook vrienden die dit probleemloos doen.
Heb je binnen je familie niet een broer of zus die het een beetje voor je op kan nemen en je ouders aan het idee kunnen laten wennen? En verder misschien ook eerlijk proberen te zijn en aangeven dat de sfeer thuis voor jou steeds moeilijker wordt en het van invloed is op je welbevinden. Misschien dat je ouders dan ofwel iets willen doen aan hun gedrag, ofwel inzien dat het nu als laatste kuiken van het nest wel een zware last is om daar steeds in je eentje mee geconfronteerd te worden.
Succes iig.
Heb je binnen je familie niet een broer of zus die het een beetje voor je op kan nemen en je ouders aan het idee kunnen laten wennen? En verder misschien ook eerlijk proberen te zijn en aangeven dat de sfeer thuis voor jou steeds moeilijker wordt en het van invloed is op je welbevinden. Misschien dat je ouders dan ofwel iets willen doen aan hun gedrag, ofwel inzien dat het nu als laatste kuiken van het nest wel een zware last is om daar steeds in je eentje mee geconfronteerd te worden.
Succes iig.
dinsdag 19 juni 2018 23:07
De leegte die je achter laat in het nest, is niet iets waar jij je door moet laten belemmeren. Het is vast heel makkelijk gezegd, maar ga alsjeblieft uit huis. Het is goed voor je, je bent toe aan een volgende stap en je mag je eigen plan trekken. Ook als dat niet begrepen wordt.
Ga het gesprek aan, leg de situatie uit zoals hij is. En wat de reactie ook is, gaan. Echt dwingen te blijven kunnen ze niet..
Edit: als je bang bent voor de consequenties door zaken uit het verleden kan ik je aanraden om alles geregeld te hebben voor je het meldt. Dat je bij wijze van spreke direct de deur uit kunt wandelen. En haal er een familielid/ vriend vd familie of een maatschappelijk werker bij ter begeleiding. Als steun, stok achter de deur etc.
Ga het gesprek aan, leg de situatie uit zoals hij is. En wat de reactie ook is, gaan. Echt dwingen te blijven kunnen ze niet..
Edit: als je bang bent voor de consequenties door zaken uit het verleden kan ik je aanraden om alles geregeld te hebben voor je het meldt. Dat je bij wijze van spreke direct de deur uit kunt wandelen. En haal er een familielid/ vriend vd familie of een maatschappelijk werker bij ter begeleiding. Als steun, stok achter de deur etc.
discover wijzigde dit bericht op 19-06-2018 23:11
29.04% gewijzigd
dinsdag 19 juni 2018 23:08
Ken je mensen/vrouwen uit dezelfde cultuur die ook zonder te trouwen uit huis zijn gegaan? Zo ja, zou je daarop kunnen inspelen bij je ouders. Van wat ik begrijp, gaat het vaak bij ouders van niet-westerse afkomst voor een groot deel over hoe de rest van de gemeenschap erover denkt en willen ze vooral niet dat hun kind de eerste is die iets "nieuws" doet, zoals op jezelf gaan wonen.
Heb je dit besproken met alleen je moeder of alleen je vader? Misschien zullen ze er 1-op-1 anders op reageren dan wanneer je het aan hen allebei voorlegt. Misschien begrijpt je moeder je bijvoorbeeld wel. Dan zou je van daaruit met de andere ouder kunnen praten.
Heb je ze verteld dat je ongelukkig bent thuis door hun constante geruzie en negativiteit? Heb je weleens tijdens een van hun ruzies gezegd dat je zo diep verdrietig wordt en in de put raakt van hun opmerkingen tegen elkaar etc.? Misschien zullen ze meer begrip voor je hebben op het moment dat je met ze communiceert hoe ongelukkig jij bent door hun gedrag.
Edit: heb je broers/zussen in de buurt wonen en zouden je ouders het goed vinden als je daar in de buurt zou wonen? Dan ben je niet helemaal "alleen alleen" en kun je makkelijker vanuit zo'n situatie echt op jezelf gaan wonen.
Heb je dit besproken met alleen je moeder of alleen je vader? Misschien zullen ze er 1-op-1 anders op reageren dan wanneer je het aan hen allebei voorlegt. Misschien begrijpt je moeder je bijvoorbeeld wel. Dan zou je van daaruit met de andere ouder kunnen praten.
Heb je ze verteld dat je ongelukkig bent thuis door hun constante geruzie en negativiteit? Heb je weleens tijdens een van hun ruzies gezegd dat je zo diep verdrietig wordt en in de put raakt van hun opmerkingen tegen elkaar etc.? Misschien zullen ze meer begrip voor je hebben op het moment dat je met ze communiceert hoe ongelukkig jij bent door hun gedrag.
Edit: heb je broers/zussen in de buurt wonen en zouden je ouders het goed vinden als je daar in de buurt zou wonen? Dan ben je niet helemaal "alleen alleen" en kun je makkelijker vanuit zo'n situatie echt op jezelf gaan wonen.
mma90 wijzigde dit bericht op 19-06-2018 23:12
10.72% gewijzigd
dinsdag 19 juni 2018 23:09
Ik begrijp uit je post dat je niet enig kind bent. Wat vinden je broers/zussen van deze situatie? Kunnen ze je helpen om uit huis te gaan en gelijk de relatie met je ouders goed te houden? Dan zou ik naar hun gaan om je dilemma voor te leggen.
Je ouders moeten zicht toch realiseren dat ze jullie niet in jullie thuisland hebben grootgebracht en dat het hier anders aan toe gaat? Is er iemand in jullie familie of bredere kring die kan bemiddelen? Bijvoorbeeld in jullie religieuze gemeenschap of zoiets?
Je ouders moeten zicht toch realiseren dat ze jullie niet in jullie thuisland hebben grootgebracht en dat het hier anders aan toe gaat? Is er iemand in jullie familie of bredere kring die kan bemiddelen? Bijvoorbeeld in jullie religieuze gemeenschap of zoiets?
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
dinsdag 19 juni 2018 23:14
Oke hier moet ik echt even op reageren want ik herken mezelf hier toch echt in. Ik had thuis bij mijn ouders nooit rust. Altijd was er wel een discussie of ruzie en het hing me echt de keel uit. Mijn vader wist hoe die me schuldgevoelens moest aan praten en op een gegeven moment was ik dat ook beu. Ik wou een plekje hebben waar ik gewoon mezelf kon zijn. het was niet per direct voor mijn vriend en mij maar eerder echt voor mij zodat ik mijn rust weer zou vinden na al die jaren. Ik ben dus ook op mijn 21e het huis uitgegaan.
Guess what?
Beste stap wat ik ooit gezet heb. Als ik geen zin heb in mijn ouders dan ben ik zogenaamd niet thuis. Ze kunnen me nu niet meer constant controleren en ik heb letterlijk alle vrijheid in mijn stulpje. (Mijn ouders zijn geen slechte ouders, maar ze hielden mij teveel in bescherming en daarnaast mochten mijn broer en ik altijd van hun relatieproblemen meegenieten)
Ik ben heel blij met de stap die ik genomen heb. Als ik nu bij mijn ouders op bezoek ben en ik begin te merken dat er een ruzie opkomt, dan moet ik “ineens” naar huis en laat ik lekker alles achter me liggen want het zijn hun problemen. Thuis heb ik echt mijn rust. Heerlijk
Guess what?
Beste stap wat ik ooit gezet heb. Als ik geen zin heb in mijn ouders dan ben ik zogenaamd niet thuis. Ze kunnen me nu niet meer constant controleren en ik heb letterlijk alle vrijheid in mijn stulpje. (Mijn ouders zijn geen slechte ouders, maar ze hielden mij teveel in bescherming en daarnaast mochten mijn broer en ik altijd van hun relatieproblemen meegenieten)
Ik ben heel blij met de stap die ik genomen heb. Als ik nu bij mijn ouders op bezoek ben en ik begin te merken dat er een ruzie opkomt, dan moet ik “ineens” naar huis en laat ik lekker alles achter me liggen want het zijn hun problemen. Thuis heb ik echt mijn rust. Heerlijk
louchantez wijzigde dit bericht op 19-06-2018 23:17
3.78% gewijzigd
dinsdag 19 juni 2018 23:16
@diyer en alle anderen
Ja, dat vind ik dus ook. Ik heb altijd al proberen te zeggen dat ik in een ander cultuur ben opgegroeid en dat ik daar beter bij pas. Mijn ouders hebben zich enigszins aangepast, maar sommige culturele aspecten zitten nogal diep.
De oudste twee zijn qua denkwijze als mijn ouders. De jongste twee zijn dus net als ik wat meer westers. Mijn ouders zullen hen advies en verhalen niet volgen omdat de 1 een verslaving heeft en geen opleiding. Andere is ook het huis uit gegaan wat niet mocht, en haar situatie is ook lastig. Dus de oudste en jongste twee kunnen het niet echt opnemen voor mij.
Het lastige is gewoon de communicatie met mijn ouders. Ze zijn niet echt open minded, en snappen zaken zoals gevoelens en negativiteit niet echt.
Ze zien aan mijn gedrag en weleens uitspraken van mij dat ik het echt niet fijn vind. Ik heb alleen nooit specifiek duidelijk gezegd dat ik op zoek ben naar een eigen plek. Ik vind dat ontzettend lastig, omdat ik het gevoel heb dat ze mij kunnen dwingen. Wat eigenlijk niet eens reëel is.
Familie en bredere kring hebben wij niet echt, en religieuze gemeenschap is niet van toepassing. We geloven niet, het is meer ons cultuur wat in de weg zit bij mij.
Ja, dat vind ik dus ook. Ik heb altijd al proberen te zeggen dat ik in een ander cultuur ben opgegroeid en dat ik daar beter bij pas. Mijn ouders hebben zich enigszins aangepast, maar sommige culturele aspecten zitten nogal diep.
De oudste twee zijn qua denkwijze als mijn ouders. De jongste twee zijn dus net als ik wat meer westers. Mijn ouders zullen hen advies en verhalen niet volgen omdat de 1 een verslaving heeft en geen opleiding. Andere is ook het huis uit gegaan wat niet mocht, en haar situatie is ook lastig. Dus de oudste en jongste twee kunnen het niet echt opnemen voor mij.
Het lastige is gewoon de communicatie met mijn ouders. Ze zijn niet echt open minded, en snappen zaken zoals gevoelens en negativiteit niet echt.
Ze zien aan mijn gedrag en weleens uitspraken van mij dat ik het echt niet fijn vind. Ik heb alleen nooit specifiek duidelijk gezegd dat ik op zoek ben naar een eigen plek. Ik vind dat ontzettend lastig, omdat ik het gevoel heb dat ze mij kunnen dwingen. Wat eigenlijk niet eens reëel is.
Familie en bredere kring hebben wij niet echt, en religieuze gemeenschap is niet van toepassing. We geloven niet, het is meer ons cultuur wat in de weg zit bij mij.
dinsdag 19 juni 2018 23:20
@louchante
Thanks voor je berichtje! Wat fijn dat je zo’n beslissing hebt genomen en dat het positief heeft uitgepakt.
Dat is wat ik inderdaad ook wil, gewoon rust. Mijn ouders zijn ook niet meer de slechte ouders. De regels zijn minder etc, maar het continu rekening houden met elkaar; soms nog als een klein kind behandeld worden; de ruzies en continu negativiteit. Ik denk oprecht dat de band met mijn ouders beter wordt als ik uit huis ga. Maar het lastige is, dat ik wéét dat ze ontzettend moeilijk gaan doen en wss totaal geen steun krijgen.
Thanks voor je berichtje! Wat fijn dat je zo’n beslissing hebt genomen en dat het positief heeft uitgepakt.
Dat is wat ik inderdaad ook wil, gewoon rust. Mijn ouders zijn ook niet meer de slechte ouders. De regels zijn minder etc, maar het continu rekening houden met elkaar; soms nog als een klein kind behandeld worden; de ruzies en continu negativiteit. Ik denk oprecht dat de band met mijn ouders beter wordt als ik uit huis ga. Maar het lastige is, dat ik wéét dat ze ontzettend moeilijk gaan doen en wss totaal geen steun krijgen.
dinsdag 19 juni 2018 23:22
Even ten goede, ik spreek nu van járen geleden (het stenen tijdperk bijnaBreakeven_ schreef: ↑19-06-2018 23:16@diyer en alle anderen
Ja, dat vind ik dus ook. Ik heb altijd al proberen te zeggen dat ik in een ander cultuur ben opgegroeid en dat ik daar beter bij pas. Mijn ouders hebben zich enigszins aangepast, maar sommige culturele aspecten zitten nogal diep.
De oudste twee zijn qua denkwijze als mijn ouders. De jongste twee zijn dus net als ik wat meer westers. Mijn ouders zullen hen advies en verhalen niet volgen omdat de 1 een verslaving heeft en geen opleiding. Andere is ook het huis uit gegaan wat niet mocht, en haar situatie is ook lastig. Dus de oudste en jongste twee kunnen het niet echt opnemen voor mij.
Het lastige is gewoon de communicatie met mijn ouders. Ze zijn niet echt open minded, en snappen zaken zoals gevoelens en negativiteit niet echt.
Ze zien aan mijn gedrag en weleens uitspraken van mij dat ik het echt niet fijn vind. Ik heb alleen nooit specifiek duidelijk gezegd dat ik op zoek ben naar een eigen plek. Ik vind dat ontzettend lastig, omdat ik het gevoel heb dat ze mij kunnen dwingen. Wat eigenlijk niet eens reëel is.
Familie en bredere kring hebben wij niet echt, en religieuze gemeenschap is niet van toepassing. We geloven niet, het is meer ons cultuur wat in de weg zit bij mij.
), en in de Marokkaanse gemeenschap in mijn woonplaats toen was er een speciale 'jongerenwerker' die goed kon bemiddelen tussen ouders en kinderen. Ik weet natuurlijk niet uit welke cultuur jij komt, maar is er in jouw gemeenschap niet zo iemand? In dit geval was het iemand die uit een gerespecteerd gezin kwam maar ook de jongeren heel goed begreep. Ik ken veel toen-jongeren die goed geholpen zijn door hem. Misschien kan je het via Maatschappelijk Werk proberen?
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
dinsdag 19 juni 2018 23:26
Alle mensen wensen begrip voor de keuzes die ze maken en alle mensen hopen in meer en mindere mate op steun.
Maar als dat er niet is, of nog niet is. Ga jij dan daarop wachten en ongelukkig wezen tot die tijd? Of pak je je biezen en ga je je eigen geluk achterna.
En maak het vooral niet groter dan het is, voor jezelf. En vul niet alles in voor je ouders, ze kunnen je soms verrassen. Nu of over 6 maanden.
Maar als dat er niet is, of nog niet is. Ga jij dan daarop wachten en ongelukkig wezen tot die tijd? Of pak je je biezen en ga je je eigen geluk achterna.
En maak het vooral niet groter dan het is, voor jezelf. En vul niet alles in voor je ouders, ze kunnen je soms verrassen. Nu of over 6 maanden.
dinsdag 19 juni 2018 23:27
dinsdag 19 juni 2018 23:32
Hoe gaan je ouders eigenlijk om met je iets oudere zus die ook zonder toestemming is vertrokken? Zij heeft het blijkbaar ook gewoon gedaan en je ouders hebben haar niet tegengehouden. Put je daar niet een beetje moed uit?
Verder zijn er zoveel ouders (westers of niet) die moeite hebben met de keuzes van hun kinderen. Dat zal altijd een ouder dingetje zijn en blijven. Ouders hebben vaak allerlei ideeën over hun kroost en welke wegen ze zullen gaan bewandelen en veel ouders kost het moeite om dit los te laten. Zeker als het iets anders is dan verwacht. De twee oudsten deden dus wat ze verwachtten, maar de drie jongsten dus duidelijk niet. Dat zal elke ouder lastig vinden. Maar meestal wennen ze daar in de loop der tijd wel aan. Zeker als ze zien dat het je goed gaat en dat je je red en niet van alle normen en waarden die ze je hebben proberen mee te geven afstand doet. Want dat doe je niet. Hooguit meng je ze met een westerse aanpak. Maar jouw kern zit nog steeds wel goed.
Misschien proberen dit jouw ouders duidelijk te maken. Dat ze niet zoveel twijfel moeten hebben over jouw kern en jouw fatsoen, omdat je nog steeds hun lieve jongste dochter bent.
Verder zijn er zoveel ouders (westers of niet) die moeite hebben met de keuzes van hun kinderen. Dat zal altijd een ouder dingetje zijn en blijven. Ouders hebben vaak allerlei ideeën over hun kroost en welke wegen ze zullen gaan bewandelen en veel ouders kost het moeite om dit los te laten. Zeker als het iets anders is dan verwacht. De twee oudsten deden dus wat ze verwachtten, maar de drie jongsten dus duidelijk niet. Dat zal elke ouder lastig vinden. Maar meestal wennen ze daar in de loop der tijd wel aan. Zeker als ze zien dat het je goed gaat en dat je je red en niet van alle normen en waarden die ze je hebben proberen mee te geven afstand doet. Want dat doe je niet. Hooguit meng je ze met een westerse aanpak. Maar jouw kern zit nog steeds wel goed.
Misschien proberen dit jouw ouders duidelijk te maken. Dat ze niet zoveel twijfel moeten hebben over jouw kern en jouw fatsoen, omdat je nog steeds hun lieve jongste dochter bent.
dinsdag 19 juni 2018 23:37
Ze gaan wel goed met haar om, hun band is ook beter geworden. Maar ik kan me de tijd herinneren dat ze uit huis ging; heel veel ruzie, gezeik en alles zelf verhuizen. Liep ook maanden stroef daarna, en ze heeft nogsteeds “onenigheid” met mijn oudste broer omdat ze haar eigen weg is op gegaan. Ik ben nogal iemand die erg overstuur kan raken van zulke situaties, dus daar ben ik bang voor. Ook heb ik het gevoel dat ze “macht” over hebben, omdat ik nog vaak als een kind en de jongste word behandeld.
Je tweede alinea is heel mooi geschreven, en zit inderdaad waarheid in. Super idee om dit aan mijn ouders duidelijk te maken, echt heel erg bedankt! Heb er iets meer vertrouwen in
Je tweede alinea is heel mooi geschreven, en zit inderdaad waarheid in. Super idee om dit aan mijn ouders duidelijk te maken, echt heel erg bedankt! Heb er iets meer vertrouwen in
dinsdag 19 juni 2018 23:40
@phineas
Ik zit pas in mijn eerste jaar van mijn studie. Studeer in Amsterdam. Maar Amsterdam kan ik mij niet veroorloven (moet alles zelf betalen, dus collegeld etc ook), ik ben geen stads mens (vind het echt niet fijn om voor een lange periode in de stad te zijn, stom hea), ik vind het dorp waar ik woon echt fijn; voel me thuis hier. Beste vriendin en vrienden wonen ook hier. En in Amsterdam zou ik op kamers moeten of studentenhuis, maar het enige wat ik juist wil is rust. Ben geen extraverte persoon, en heb echt behoefte aan “mijn eigen ding”
Ik zit pas in mijn eerste jaar van mijn studie. Studeer in Amsterdam. Maar Amsterdam kan ik mij niet veroorloven (moet alles zelf betalen, dus collegeld etc ook), ik ben geen stads mens (vind het echt niet fijn om voor een lange periode in de stad te zijn, stom hea), ik vind het dorp waar ik woon echt fijn; voel me thuis hier. Beste vriendin en vrienden wonen ook hier. En in Amsterdam zou ik op kamers moeten of studentenhuis, maar het enige wat ik juist wil is rust. Ben geen extraverte persoon, en heb echt behoefte aan “mijn eigen ding”
