Relaties
alle pijlers
Verder na borstkanker; gespannen relatie
zaterdag 21 juli 2018 21:04
Gisteren was het vier jaar geleden dat ik gediagnosticeerd werd met borstkanker. Vandaag voel ik mij verdrietig omdat ik dit een grote impact heeft gehad op mijn leven. Er is altijd voor en na de diagnose. Ik heb het gevoel dat mijn vrouwelijkheid en dat wat mij mij maakt van mij is afgenomen.
Ik ben de moeder van twee tienerkinderen en mijn gezin is altijd erg belangrijk voor mij geweest. Het deed mij veel verdriet dat ik bepaalde dingen uit handen moest geven, omdat ik er te moe voor was. Nog steeds is mijn energieniveau niet echt wat het geweest is. Mijn dochter was recent kwaad omdat ik iets vergeten was, en heeft mij naar het hoofd geslingerd dat ik altijd te moe ben voor haar. Misschien heeft ze wel voor een stukje gelijk.
Mijn dochter had deze zomer de mogelijkheid om met haar klas naar het buitenland te gaan (strandvakantie), maar is niet meegegaan omdat ze het niet zag zitten om voor iedereen rond te lopen in bikini. Ik ben bang dat ze dit voor een stukje heeft meegekregen van mij. Sinds mijn dubbele mastectomie ben ik niet meer zo blij met mijn lijf.
De relatie met mijn echtgenoot is erg gespannen. De intimiteit is weg. Mijn libido is onder het vriespunt. Ik weet niet precies hoe dit komt, het is gewoon weg. Ik heb mijn man initieel veel afgewezen. Nu neemt hij geen initiatief meer, maar hebben we seks 'met mijn verstand'. Ik kies bewust om dat voor hem te doen, maar heb er niets aan. Mijn arts heeft mij glijmiddel voorgeschreven dus doet het geen pijn meer. Mijn man vraagt nooit meer naar mee. Het is dubbel. Ik verwijt hem dat hij geen initiatief meer neemt, omdat hij zo lijkt te tonen dat hij negatief denkt over mijn lichaam, maar langs de andere kant kan ik er niet aan denken om met hem te vrijen.
We hebben ook heel wat praktische zaken moeten regelen toen ik ziek werd (oa financieel, huishouden). Daarnaast lijkt er nog weinig ruimte voor "ons".
Wat ik hier precies mee wil, weet ik niet. Ik was wat aan het surfen en ik kwam mijn oude account tegen.
Is dit voor iemand herkenbaar?
Ik ben de moeder van twee tienerkinderen en mijn gezin is altijd erg belangrijk voor mij geweest. Het deed mij veel verdriet dat ik bepaalde dingen uit handen moest geven, omdat ik er te moe voor was. Nog steeds is mijn energieniveau niet echt wat het geweest is. Mijn dochter was recent kwaad omdat ik iets vergeten was, en heeft mij naar het hoofd geslingerd dat ik altijd te moe ben voor haar. Misschien heeft ze wel voor een stukje gelijk.
Mijn dochter had deze zomer de mogelijkheid om met haar klas naar het buitenland te gaan (strandvakantie), maar is niet meegegaan omdat ze het niet zag zitten om voor iedereen rond te lopen in bikini. Ik ben bang dat ze dit voor een stukje heeft meegekregen van mij. Sinds mijn dubbele mastectomie ben ik niet meer zo blij met mijn lijf.
De relatie met mijn echtgenoot is erg gespannen. De intimiteit is weg. Mijn libido is onder het vriespunt. Ik weet niet precies hoe dit komt, het is gewoon weg. Ik heb mijn man initieel veel afgewezen. Nu neemt hij geen initiatief meer, maar hebben we seks 'met mijn verstand'. Ik kies bewust om dat voor hem te doen, maar heb er niets aan. Mijn arts heeft mij glijmiddel voorgeschreven dus doet het geen pijn meer. Mijn man vraagt nooit meer naar mee. Het is dubbel. Ik verwijt hem dat hij geen initiatief meer neemt, omdat hij zo lijkt te tonen dat hij negatief denkt over mijn lichaam, maar langs de andere kant kan ik er niet aan denken om met hem te vrijen.
We hebben ook heel wat praktische zaken moeten regelen toen ik ziek werd (oa financieel, huishouden). Daarnaast lijkt er nog weinig ruimte voor "ons".
Wat ik hier precies mee wil, weet ik niet. Ik was wat aan het surfen en ik kwam mijn oude account tegen.
Is dit voor iemand herkenbaar?
zaterdag 21 juli 2018 21:30
Vier jaar is nog kort, maar ook later blijft dat voor & na 
Heb je nog hormoontherapie?
Ken je de serie podcasts over seksualiteit na borstkanker: http://www.deherontdekkingvanhaarzelf.nl? Misschien heb je er iets aan. En mogelijk je man ook
Heb je nog hormoontherapie?Ken je de serie podcasts over seksualiteit na borstkanker: http://www.deherontdekkingvanhaarzelf.nl? Misschien heb je er iets aan. En mogelijk je man ook
zaterdag 21 juli 2018 22:23
Dat is bewust de keuze maken om te vrijen, omdat ik weet dat mijn man dit belangrijk vind, terwijl ik zelf geen zin (meer) heb.
zaterdag 21 juli 2018 22:24
Erizon schreef: ↑21-07-2018 21:30Vier jaar is nog kort, maar ook later blijft dat voor & na
Ken je de serie podcasts over seksualiteit na borstkanker: http://www.deherontdekkingvanhaarzelf.nl? Misschien heb je er iets aan. En mogelijk je man ook
Ik heb nooit hormoontherapie gehad (tumor was niet hormoongevoelig).
Ik kende de podcast nog niet. Ik zal deze beluisteren. Bedankt voor de tip.
zondag 22 juli 2018 09:42
Kan het zijn dat jullie je onbewust aan elkaars gedachten en ideeën hebben aangepast? De vicieuze cirkel? De neerwaartse spiraal?
Jij vond/vind jezelf niet mooi, vrouwelijk, volwaardig en voelde je lichamelijk ook niet top. Hij kreeg keer op keer mee dat dat zo was/is.
Inmiddels heeft hij het opgegeven om te proberen en jij vat dat op als (in)directe afwijzing?
Moeilijk, wel ook begrijpelijk. Zowel vanuit hem als vanuit jou.
Dit is een proces. Gaat stap voor stap. Langzaam. En ineens merk, zie en voel je het en dat is een punt waarop het reeds vergevorderd is.
Ik kan je niet adviseren, ik lees wel graag mee.
Jij vond/vind jezelf niet mooi, vrouwelijk, volwaardig en voelde je lichamelijk ook niet top. Hij kreeg keer op keer mee dat dat zo was/is.
Inmiddels heeft hij het opgegeven om te proberen en jij vat dat op als (in)directe afwijzing?
Moeilijk, wel ook begrijpelijk. Zowel vanuit hem als vanuit jou.
Dit is een proces. Gaat stap voor stap. Langzaam. En ineens merk, zie en voel je het en dat is een punt waarop het reeds vergevorderd is.
Ik kan je niet adviseren, ik lees wel graag mee.
anoniem_63b6a03408332 wijzigde dit bericht op 22-07-2018 14:04
17.13% gewijzigd
zondag 22 juli 2018 09:54
Praten jullie nog wel eens echt met elkaar? Over wat jullie bezig houdt, jullie angsten, jullie dromen voor de toekomst? Het klinkt alsof jullie enorm uitelkaar gegroeid zijn. Probeer weer eens echt te praten. Mocht je dat moeilijk vinden, schakel dan hulp in dmv bijv. relatietherapie. Wellicht komen jullie dan weer nader tot elkaar. En misschien krijg je er ook nog wat handvatten hoe je ook beter met je dochter kunt praten.
zondag 22 juli 2018 10:06
Heb je chemo gehad? Bij mij startte toen de overgang. Zou dat bij jou ook kunnen?ijsbeertje15 schreef: ↑21-07-2018 22:24Ik heb nooit hormoontherapie gehad (tumor was niet hormoongevoelig).
Ik kende de podcast nog niet. Ik zal deze beluisteren. Bedankt voor de tip.
Je kan voor hulp ook aankloppen bij je onc.verpleegkundige. Die kan je dan doorverwijzen naar een gespecialiseerde therapeut.
zondag 22 juli 2018 14:37
Het is wel van belang om in de gaten te houden wat gerelateerd is aan de (behandeling van) borstkanker en wat niet. Als jij vier jaar na de behandeling en zonder hormoontherapie een libido onder het vriespunt hebt, dan lijkt het me sterk dat dat een direct gevolg van de borstkanker is, maar klinkt het eerder als een combinatie van de overgang en jouw psyche. Er zijn meer vrouwen die geen zin in seks meer hebben door de overgang, ook zonder borstkanker. Het verschil is dat jij het kunt afschuiven op borstkanker en je man misschien niet durft aan te dringen op een oplossing. (dat ‘afschuiven’ staat er lulliger dan ik bedoel, maar vind zo geen betere bewoording). Ik denk toch dat je hier de oplossing moet zoeken in samen praten, zonder verwijten of reserves. Vraag vooral hulp van een professional erbij om jullie ook weg te helpen.
zondag 22 juli 2018 15:27
Eens maar waarom zou je met een professional moeten praten als je als vrouw na de overgang geen seks meer wil? Kun je het zo dan "een plekje geven"?Erizon schreef: ↑22-07-2018 14:37Het is wel van belang om in de gaten te houden wat gerelateerd is aan de (behandeling van) borstkanker en wat niet. Als jij vier jaar na de behandeling en zonder hormoontherapie een libido onder het vriespunt hebt, dan lijkt het me sterk dat dat een direct gevolg van de borstkanker is, maar klinkt het eerder als een combinatie van de overgang en jouw psyche. Er zijn meer vrouwen die geen zin in seks meer hebben door de overgang, ook zonder borstkanker. Het verschil is dat jij het kunt afschuiven op borstkanker en je man misschien niet durft aan te dringen op een oplossing. (dat ‘afschuiven’ staat er lulliger dan ik bedoel, maar vind zo geen betere bewoording). Ik denk toch dat je hier de oplossing moet zoeken in samen praten, zonder verwijten of reserves. Vraag vooral hulp van een professional erbij om jullie ook weg te helpen.
zondag 22 juli 2018 15:39
@Antoon69 “een plekje geven” - integendeel, die professional is er imo voor om je door de eerste fase van moeilijke communicatie heen te helpen. Een onpartijdige derde die zorgt dat verwijten, oneigenlijke argumenten en dergelijke snel geneutraliseerd worden en er effectief gecommuniceerd kan worden. Wat mij betreft zou echtgenoot best eens met de vuist op tafel mogen slaan en zou TO zich moeten inspannen om een echte oplossing te vinden in plaats van als lijdend voorwerp seks te hebben zodat haar man maar (niet) aan zijn trekken komt.
zondag 22 juli 2018 15:44
Er hoeft niet eens iets heel erg heftigs te zijn gebeurd om een professional in te schakelen. Als je 'samen' kwijt bent kun je sowieso naar een relatietherapeut, psycholoog of beide.
Ik zit een beetje in dezelfde situatie. Onze relatie is nog heel goed, maar van seks is nauwelijks sprake. Bij mij door seksueel trauma en veel ervaringen tussen ons tweeen waarbij het niet lukte. Het is heel moeilijk om dat weer op te starten.
Ik adviseer je ook om een professional in te schakelen, al moet ik mijn eigen advies ook nog opvolgen
Ik ga eerst zelf in therapie, ik kijk of mijn seksleven ook weer opleeft daarna. Is dat niet zo dan gaan we naar de seksuoloog.
Ik denk niet dat dit zichzelf oplost bij jullie, de drempel wordt vaak alleen maar hoger.
Ik zit een beetje in dezelfde situatie. Onze relatie is nog heel goed, maar van seks is nauwelijks sprake. Bij mij door seksueel trauma en veel ervaringen tussen ons tweeen waarbij het niet lukte. Het is heel moeilijk om dat weer op te starten.
Ik adviseer je ook om een professional in te schakelen, al moet ik mijn eigen advies ook nog opvolgen
Ik ga eerst zelf in therapie, ik kijk of mijn seksleven ook weer opleeft daarna. Is dat niet zo dan gaan we naar de seksuoloog.
Ik denk niet dat dit zichzelf oplost bij jullie, de drempel wordt vaak alleen maar hoger.
zondag 22 juli 2018 15:46
Erizon schreef: ↑22-07-2018 15:39@Antoon69 “een plekje geven” - integendeel, die professional is er imo voor om je door de eerste fase van moeilijke communicatie heen te helpen. Een onpartijdige derde die zorgt dat verwijten, oneigenlijke argumenten en dergelijke snel geneutraliseerd worden en er effectief gecommuniceerd kan worden. Wat mij betreft zou echtgenoot best eens met de vuist op tafel mogen slaan en zou TO zich moeten inspannen om een echte oplossing te vinden in plaats van als lijdend voorwerp seks te hebben zodat haar man maar (niet) aan zijn trekken komt.
Ja maar dan ga je er van uit dat hier een oplossing voor is maar als je door verdwenen hormonen geen zin meer in seks hebt dan is dat (helaas) zo. Ik las dat het merendeel van de vrouwen na de overgang geen seks meer wil (!) en neem dus maar aan dat al die mannen dat zullen moeten accepteren. Hoe meer je er dan over praat, hoe meer alles op scherp gesteld en uiteindelijk hoe meer ruzie er komt. Met mogelijk als gevolg dat een lang huwelijk stuk loopt op het moment dat je allebei nog maar 20 goeie jaren of zo hebt. Doodzwijgen en accepteren is misschien wel beter
zondag 22 juli 2018 15:50
zondag 22 juli 2018 15:54
Doodzwijgen en accepteren klinkt niet leuk inderdaad maar het is wel hoe het merendeel er volgens mij me omgaat. Zou het aantal mensen dat zich uit een dergelijke situatie "gepraat" heeft (net als het aantal bejaarden dat seks heeft) erg groot zijn?LoVaKo schreef: ↑22-07-2018 15:50Doodzwijgen en accepteren... ik kan me vrij weinig problemen voorstellen waarbij dat een goed advies is, mijn inziens.
Er gaan nog genoeg bejaarden van bil hoor. Als TO echt geen drive meer heeft, is het meer van belang daar over te PRATEN en het eventueel samen accepteren.
zondag 22 juli 2018 15:57
Antoon, de suggestie 'overgang' kwam van mij, maar of dat ook zo is, is (nog) niet gezegd.
E.e.a. (het elkaar kwijt zijn) kan ook zo gegroeid zijn door de impact die kanker nou eenmaal helaas met zich mee brengt.
zondag 22 juli 2018 16:09
Absoluut. Kanker trekt ook een enorme wissel op je relatie en velen stranden erdoor.Grobbekuiken_ schreef: ↑22-07-2018 15:57Antoon, de suggestie 'overgang' kwam van mij, maar of dat ook zo is, is (nog) niet gezegd.
E.e.a. (het elkaar kwijt zijn) kan ook zo gegroeid zijn door de impact die kanker nou eenmaal helaas met zich mee brengt.
zondag 22 juli 2018 16:21
Helaas wel ja.
Voor de partner is dat ook moeilijk en juist díe wordt vaak vergeten (ook hier praat ik uit ervaring, man schrok gewoon toen hem werd gevraagd hoe het nou eigenlijk met hém ging).
En dan komt toch, hoe moeilijk ook, het praten om de hoek kijken. Wss een flinke drempel om overheen te stappen en lukt het niet meer zonder hulp.
zondag 22 juli 2018 18:15
Ttroeteltje schreef: ↑22-07-2018 09:42Kan het zijn dat jullie je onbewust aan elkaars gedachten en ideeën hebben aangepast? De vicieuze cirkel? De neerwaartse spiraal?
Jij vond/vind jezelf niet mooi, vrouwelijk, volwaardig en voelde je lichamelijk ook niet top. Hij kreeg keer op keer mee dat dat zo was/is.
Inmiddels heeft hij het opgegeven om te proberen en jij vat dat op als (in)directe afwijzing?
Moeilijk, wel ook begrijpelijk. Zowel vanuit hem als vanuit jou.
Dit is een proces. Gaat stap voor stap. Langzaam. En ineens merk, zie en voel je het en dat is een punt waarop het reeds vergevorderd is.
Ik kan je niet adviseren, ik lees wel graag mee.
Sorry voor het late antwoord. Ik moest vandaag onverwacht werken (ziekte collega) en kon niet reageren.
Het is inderdaad zo dat ik hem initieel heel vaak heb afgewezen, waardoor hij waarschijnlijk geleerd heeft niet meer te proberen. Ik heb helemaal geen zin, dus voel ik mij opgelucht dat hij niet meer wil, maar tegelijk voel ik mij hierdoor afgewezen.
zondag 22 juli 2018 18:22
Grobbekuiken_ schreef: ↑22-07-2018 10:06Heb je chemo gehad? Bij mij startte toen de overgang. Zou dat bij jou ook kunnen?
Je kan voor hulp ook aankloppen bij je onc.verpleegkundige. Die kan je dan doorverwijzen naar een gespecialiseerde therapeut.
Ik heb een bilaterale mastectomie gehad + radiotherapie + chemo. Ik heb ook overgangsklachten.
Ik ben langsgegaan bij een psychologe van de borstkliniek. Dat zat standaard in het pakket. Je moest één deur binnen bij de oncologe en dan de deur ernaast was de psychologe. Ik kan niet zeggen dat ik daar veel heb aan gehad. Het was vooral praktische zaken dat daar besproken werden (hoe hierover praten met mijn kinderen/dochter, wel of geen reconstructie?, opstellen van een wilsverklaring). Tot echt diepere gesprekken is het niet gekomen (ligt misschien aan mij, ik ben redelijk gesloten). Ik heb wel aangegeven dat ik mijn lichaam niet zo mooi meer vond. Ze gaf toen de raad om in de spiegel te kijken en mezelf complimenten te geven. Al heb je de mooiste ogen ooit, daar weegt toch niet op tegen verminkte borsten?
zondag 22 juli 2018 20:30
Je klinkt nogal van ‘het is nou eenmaal zo’ en alsof er geen verbetering mogelijk is. Maar je kunt je in elk geval inspannen om het te proberen. Dat het met die psych destijds in het ziekenhuis niet klikte - ach, hoe vaak ben je daar helemaal geweest? Dat betekent niet dat geen enkele therapie kan werken. Zeker niet als je bij de intake aangeeft dat je een duwtje nodig hebt en als je man erbij is.
zondag 22 juli 2018 20:41
Ja ik zou de mogelijkheid om met een psycholoog/relatietherapeut/seksuoloog niet zomaar afserveren op basis van deze eerdere ervaring. Juist bij introverte mensen kan dit soort therapie heel goed werken.Erizon schreef: ↑22-07-2018 20:30Je klinkt nogal van ‘het is nou eenmaal zo’ en alsof er geen verbetering mogelijk is. Maar je kunt je in elk geval inspannen om het te proberen. Dat het met die psych destijds in het ziekenhuis niet klikte - ach, hoe vaak ben je daar helemaal geweest? Dat betekent niet dat geen enkele therapie kan werken. Zeker niet als je bij de intake aangeeft dat je een duwtje nodig hebt en als je man erbij is.
zondag 22 juli 2018 21:16
Dat klopt, die therapie heb ik ook gehad. Hoorde bij de revalidatie, net als ergotherapie indien gewenst. Heel algemeen. Maar dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel een gespecialiseerd maatschappelijk werker of psycholoog, iemand die met jullie samen praat.ijsbeertje15 schreef: ↑22-07-2018 18:22Ik heb een bilaterale mastectomie gehad + radiotherapie + chemo. Ik heb ook overgangsklachten.
Ik ben langsgegaan bij een psychologe van de borstkliniek. Dat zat standaard in het pakket. Je moest één deur binnen bij de oncologe en dan de deur ernaast was de psychologe. Ik kan niet zeggen dat ik daar veel heb aan gehad. Het was vooral praktische zaken dat daar besproken werden (hoe hierover praten met mijn kinderen/dochter, wel of geen reconstructie?, opstellen van een wilsverklaring). Tot echt diepere gesprekken is het niet gekomen (ligt misschien aan mij, ik ben redelijk gesloten). Ik heb wel aangegeven dat ik mijn lichaam niet zo mooi meer vond. Ze gaf toen de raad om in de spiegel te kijken en mezelf complimenten te geven. Al heb je de mooiste ogen ooit, daar weegt toch niet op tegen verminkte borsten?
grobbekuiken_ wijzigde dit bericht op 22-07-2018 21:18
0.48% gewijzigd
zondag 22 juli 2018 21:19
Wij zijn allebei al wat ouder(opa/oma0 mijn vrouw had een ongeluk in de badkamer,bovenbeen gebroken,al met al 6 maanden bezig geweest om te herstellen.
Wij hadden nog een prima seks leven voor onze leeftijd.
En nu? na 7 maanden het komt er niet meer van,we kunnen ons er niet meer
toe zetten gezien onze leeftijd, zeggen wij samen o k het is goed zo.
Maar toch als je jong? ben zou ik alles op alles zetten om het weer goed te krijgen.
Ik zou samen hulp zoeken.Zeker voor je huwelijk en de kinderen.
Wij hadden nog een prima seks leven voor onze leeftijd.
En nu? na 7 maanden het komt er niet meer van,we kunnen ons er niet meer
toe zetten gezien onze leeftijd, zeggen wij samen o k het is goed zo.
Maar toch als je jong? ben zou ik alles op alles zetten om het weer goed te krijgen.
Ik zou samen hulp zoeken.Zeker voor je huwelijk en de kinderen.
