Relaties
alle pijlers
Een slechte band met je moeder.. Wanneer geef je op?
donderdag 16 augustus 2018 20:34
Hi lezers..
Eigenlijk wil ik gewoon even mijn verhaal kwijt en ben ik op zoek naar herkenning, misschien zelfs wel naar een beetje hoop.. Of raad. Ik weet het niet.
Ik ben 24 jaar en de band met mijn moeder is slecht. Ik heb mijzelf altijd als schuldige gezien wegens de vele verwijten die ik mijn hele jeugd heb aangehoord van mijn moeder. Ik loop inmiddels al ruim een jaar bij een psycholoog om de schade die ik o.a. hierdoor heb opgelopen te herstellen.
Mijn jeugd was niet echt fijn. Al vroeg op de basisschool begon het pesten, thuis werd ik regelmatig genegeerd en werd ik op mijn kamer opgesloten als ik woedeaanvallen had door wat er op school gebeurde. Ik faalde op scholen en als klap op de vuurpijl werd ik op mijn 14e werd ik slachtoffer van seksueel geweld (niet binnen de familie overigens). Depressies en PTSS (wat pas vele jaren later gediagnosticeerd werd) volgden. Mijn moeder kon totaal niet omgaan met de problemen die ik met me mee droeg. Ze vertoonde op de momenten waarop ik tot op het hardst om hulp schreeuwde struisvogelgedrag en heeft mijn psychische problemen nooit erkend. Alleen als ze boos was, dan schreeuwde ze vaak dat ik ziek in mijn hoofd was en dat ik niet spoorde. Dit is slechts een greep uit de traumagevoelige gebeurtenissen die plaats hebben gevonden. Ze heeft in mijn hele leven nog nooit haar excuses aangeboden. Sterker nog, als ik er jaren later een keer over wil praten, ontkent ze nog steeds dat zij ooit iets verkeerds heeft gedaan.
Ik schrik er zo van hoe loyaal ik altijd ben gebleven (en nog steeds ben) richting haar. Inmiddels probeer ik me er bij neer te leggen: Mijn moeder is niet capabel om verantwoordelijkheid te nemen voor haar acties en zal nooit en te nimmer haar excuses aan gaan bieden voor het feit dat ik deze acties met mijn geestelijke gezondheid heb moeten bekopen.
Was het echter maar zo'n feest dat het 'mezelf er bij neer leggen' zo makkelijk was. Ik WIL mezelf er bij neerleggen, omdat ik weet dat pogingen om het alsnog te fixen mijn verdriet en frustratie niet waard zijn. Daar ben ik al te vaak mee op mijn neus gegaan. Maar het lukt niet. Als mijn moeder in de buurt is, zelfs als ik haar alleen al 5 minuten spreek, gaat mijn bloed koken. Wat me vooral steekt, is dat ze nog steeds doet alsof alles rozengeur en maneschijn is.
Ik kan haar niet in mijn persoonlijke ruimte hebben, ik walg en huiver van lichamelijk contact met haar en ik verander van een open en sociaal persoon naar een afstandelijk en verward klein meisje zodra ik in contact ben met haar. Ik kijk haar al jaren niet aan en vind het verschrikkelijk als ik met haar opgescheept zit. Toch vind ik het nog verschrikkelijker als ze weer weg is/ik weer weg ben. Dan moet ik zo huilen. Dan voel ik zo dat ik ook een goede band wil met mijn moeder. Dat ik zou willen dat het anders was. En dan maak ik me ook enorm zorgen om haar. Ik ben enigst kind, wat als ze vereenzaamd, veel sociale contacten heeft ze niet etc. etc..
Wie o wie herkent dit.. Of heeft iets vergelijkbaars meegemaakt en heeft wat wijze woorden of raad over.. Want ik snap er helemaal niets meer van. Vind het zo'n gecompliceerd iets. Wanneer geef je op? Bestaat dat überhaupt wel, dat je er in slaagt om op te geven als het om je eigen moeder gaat? Kan ik ooit spijt verwachten?
Bedankt voor het lezen in ieder geval.
Liefs
Eigenlijk wil ik gewoon even mijn verhaal kwijt en ben ik op zoek naar herkenning, misschien zelfs wel naar een beetje hoop.. Of raad. Ik weet het niet.
Ik ben 24 jaar en de band met mijn moeder is slecht. Ik heb mijzelf altijd als schuldige gezien wegens de vele verwijten die ik mijn hele jeugd heb aangehoord van mijn moeder. Ik loop inmiddels al ruim een jaar bij een psycholoog om de schade die ik o.a. hierdoor heb opgelopen te herstellen.
Mijn jeugd was niet echt fijn. Al vroeg op de basisschool begon het pesten, thuis werd ik regelmatig genegeerd en werd ik op mijn kamer opgesloten als ik woedeaanvallen had door wat er op school gebeurde. Ik faalde op scholen en als klap op de vuurpijl werd ik op mijn 14e werd ik slachtoffer van seksueel geweld (niet binnen de familie overigens). Depressies en PTSS (wat pas vele jaren later gediagnosticeerd werd) volgden. Mijn moeder kon totaal niet omgaan met de problemen die ik met me mee droeg. Ze vertoonde op de momenten waarop ik tot op het hardst om hulp schreeuwde struisvogelgedrag en heeft mijn psychische problemen nooit erkend. Alleen als ze boos was, dan schreeuwde ze vaak dat ik ziek in mijn hoofd was en dat ik niet spoorde. Dit is slechts een greep uit de traumagevoelige gebeurtenissen die plaats hebben gevonden. Ze heeft in mijn hele leven nog nooit haar excuses aangeboden. Sterker nog, als ik er jaren later een keer over wil praten, ontkent ze nog steeds dat zij ooit iets verkeerds heeft gedaan.
Ik schrik er zo van hoe loyaal ik altijd ben gebleven (en nog steeds ben) richting haar. Inmiddels probeer ik me er bij neer te leggen: Mijn moeder is niet capabel om verantwoordelijkheid te nemen voor haar acties en zal nooit en te nimmer haar excuses aan gaan bieden voor het feit dat ik deze acties met mijn geestelijke gezondheid heb moeten bekopen.
Was het echter maar zo'n feest dat het 'mezelf er bij neer leggen' zo makkelijk was. Ik WIL mezelf er bij neerleggen, omdat ik weet dat pogingen om het alsnog te fixen mijn verdriet en frustratie niet waard zijn. Daar ben ik al te vaak mee op mijn neus gegaan. Maar het lukt niet. Als mijn moeder in de buurt is, zelfs als ik haar alleen al 5 minuten spreek, gaat mijn bloed koken. Wat me vooral steekt, is dat ze nog steeds doet alsof alles rozengeur en maneschijn is.
Ik kan haar niet in mijn persoonlijke ruimte hebben, ik walg en huiver van lichamelijk contact met haar en ik verander van een open en sociaal persoon naar een afstandelijk en verward klein meisje zodra ik in contact ben met haar. Ik kijk haar al jaren niet aan en vind het verschrikkelijk als ik met haar opgescheept zit. Toch vind ik het nog verschrikkelijker als ze weer weg is/ik weer weg ben. Dan moet ik zo huilen. Dan voel ik zo dat ik ook een goede band wil met mijn moeder. Dat ik zou willen dat het anders was. En dan maak ik me ook enorm zorgen om haar. Ik ben enigst kind, wat als ze vereenzaamd, veel sociale contacten heeft ze niet etc. etc..
Wie o wie herkent dit.. Of heeft iets vergelijkbaars meegemaakt en heeft wat wijze woorden of raad over.. Want ik snap er helemaal niets meer van. Vind het zo'n gecompliceerd iets. Wanneer geef je op? Bestaat dat überhaupt wel, dat je er in slaagt om op te geven als het om je eigen moeder gaat? Kan ik ooit spijt verwachten?
Bedankt voor het lezen in ieder geval.
Liefs
donderdag 16 augustus 2018 20:38
donderdag 16 augustus 2018 20:43
Hi indewegger,
Allereerst wat knap dat je dit op hebt kunnen. Schrijven. Dat moet vast ook al fijn voelen dat het er allemaal even uit is. Het is jammer dat je niet de band hebt met je moeder die je graag had willen hebben. Je verhaal is voor mij deels herkenbaar. De band die ik met mijn moeder heb is ook niet wat ik er van had verwacht. Ik kan je wel vertellen dat je sommige dingen niet kunt veranderen. Je moeder is er blijkbaar niet klaar voor om de fouten die ze heeft gemaakt en om jullie relatie onder ogen te zien. Dat is haar keus. Het is jouw keus hoe jij hier nu mee om gaat. Ik zou als ik jou was voor jezelf proberen te bepalen wanneer jij op dit moment tevreden kunt zijn met de relatie tussen jou en je moeder. Is dat wanneer jullie elkaar 1 x in de zoveel tijd zien en gezellig kunnen kletsen over oppervlakkige dingen? Of wil je dat eerst alles is uitgepraat voordat je verder gaat? En wat als dit niet kan/gebeurd? Je zou het hier eventueel ook met een psycholoog over kunnen hebben. Ik hoop dat je er uit komt!
Allereerst wat knap dat je dit op hebt kunnen. Schrijven. Dat moet vast ook al fijn voelen dat het er allemaal even uit is. Het is jammer dat je niet de band hebt met je moeder die je graag had willen hebben. Je verhaal is voor mij deels herkenbaar. De band die ik met mijn moeder heb is ook niet wat ik er van had verwacht. Ik kan je wel vertellen dat je sommige dingen niet kunt veranderen. Je moeder is er blijkbaar niet klaar voor om de fouten die ze heeft gemaakt en om jullie relatie onder ogen te zien. Dat is haar keus. Het is jouw keus hoe jij hier nu mee om gaat. Ik zou als ik jou was voor jezelf proberen te bepalen wanneer jij op dit moment tevreden kunt zijn met de relatie tussen jou en je moeder. Is dat wanneer jullie elkaar 1 x in de zoveel tijd zien en gezellig kunnen kletsen over oppervlakkige dingen? Of wil je dat eerst alles is uitgepraat voordat je verder gaat? En wat als dit niet kan/gebeurd? Je zou het hier eventueel ook met een psycholoog over kunnen hebben. Ik hoop dat je er uit komt!
anoniem_293237 wijzigde dit bericht op 16-08-2018 20:48
69.60% gewijzigd
Goed genoeg is het nieuwe perfect.
donderdag 16 augustus 2018 20:46
Ik herken het wel, al heb jij wel iets meer meegemaakt dan ik.
Mijn moeder zal ook nooit inzien dat zij deels veroorzaker was van mijn problemen, dat begrijpt ze gewoon niet. Ze houd van mij op haar manier en dat is voor haar voldoende.
In mijn tienerjaren heb ik veel psychologen gezien, het lag allemaal aan mij en ik moest maar veranderen. Dat zij met ons, een half jaar na de scheiding van mijn ouders al bij haar nieuwe man ging wonen, daar kon het niet aan liggen
is nooit in haar opgekomen. Hier zijn veel van mijn problemen van toen uit voortgekomen. En nu ik 30 ben heb ik er nóg last van soms.
Ik zie wel dat ze haar best doet om leuk met me om te gaan. Soms gaan we met zn tweeen wat doen, maar ik zie dat ze zich aan me stoort. Dat is zo jammer.
Nu is de gewoon een leuke oma voor de kinderen, die rol past haar beter.
Mijn moeder zal ook nooit inzien dat zij deels veroorzaker was van mijn problemen, dat begrijpt ze gewoon niet. Ze houd van mij op haar manier en dat is voor haar voldoende.
In mijn tienerjaren heb ik veel psychologen gezien, het lag allemaal aan mij en ik moest maar veranderen. Dat zij met ons, een half jaar na de scheiding van mijn ouders al bij haar nieuwe man ging wonen, daar kon het niet aan liggen
is nooit in haar opgekomen. Hier zijn veel van mijn problemen van toen uit voortgekomen. En nu ik 30 ben heb ik er nóg last van soms. Ik zie wel dat ze haar best doet om leuk met me om te gaan. Soms gaan we met zn tweeen wat doen, maar ik zie dat ze zich aan me stoort. Dat is zo jammer.
Nu is de gewoon een leuke oma voor de kinderen, die rol past haar beter.
donderdag 16 augustus 2018 20:48
Ik heb zeker niet dezelfde ervaringen maar wel een vader waar ik meermalen heb geprobeerd afstand van te nemen en dat is nooit helemaal gelukt. Wat wel hielp was letterlijk afstand te hebben door een tijd in het buitenland te wonen. Dat was nog in de periode net voor de intrede van de mobiele telefoon. Dus contact was duur en dus deed ik dat gewoon niet. En dat hielp. Ik heb in de jaren erna echt nog wel mijn neus gestoten en verdriet gehad dat mijn hoop en wens niet uitkwam. Maar toch kan ik sindsdien makkelijker berusten in het feit dat het een slechte vader is waarmee het contact nooit verder zal gaan dan koetjes en kalfjes.
Sterkte! Ik raad je dus aan wel even bewust geen contact te hebben. Je hoeft niet voorgoed het contact te verbreken. Je kan dat ook doen zolang dat beter voelt dan wel contact hebben.
Sterkte! Ik raad je dus aan wel even bewust geen contact te hebben. Je hoeft niet voorgoed het contact te verbreken. Je kan dat ook doen zolang dat beter voelt dan wel contact hebben.
donderdag 16 augustus 2018 20:58
Voor een groot deel herkenbaar. Mijn moeder is psychisch ziek.
Jaren geleden ook dat gevoel gehad wat jij omschrijft. Ik zou het nu omschrijven als het missen van een moeder, niet mijn moeder maar een moeder.
Ik heb al heel wat jaren geen contact meer met mijn moeder. Ik mis haar niet, niet echt. Ik mis wel nog steeds soms een moeder en ben nog steeds soms verdrietig omdat het zo moest gaan. Ik sta wel achter deze keuze, zelfbehoud. Maar verdrietig blijft het wel. Ik ben ook niet boos op haar of heb geen wrok. Het is wat het is.
Jaren geleden ook dat gevoel gehad wat jij omschrijft. Ik zou het nu omschrijven als het missen van een moeder, niet mijn moeder maar een moeder.
Ik heb al heel wat jaren geen contact meer met mijn moeder. Ik mis haar niet, niet echt. Ik mis wel nog steeds soms een moeder en ben nog steeds soms verdrietig omdat het zo moest gaan. Ik sta wel achter deze keuze, zelfbehoud. Maar verdrietig blijft het wel. Ik ben ook niet boos op haar of heb geen wrok. Het is wat het is.
donderdag 16 augustus 2018 22:50
Verdrietig om te lezen.
Wat mij helpt is realistisch te zijn in verwachtingen.
Mijn moeder heeft haar uiterste best gedaan, alleen had door eigen omstandigheden niet meer te geven. Niet waar ik recht op had, niet wat ik verdiende maar meer of anders was er niet.
Ik lees dat er nog wel contact door je moeder gewenst is en dat dat jou in de war maakt.
Zoals bij ieder contact kun je misschien met een schone lei beginnen: wat is er in de huidige situatie wel leuk of fijn aan het contact met je moeder. Wat heb JIJ eraan.
Ik zie mijn moeder liefst alleen in grote gezelschappen, met een doel of maar een paar uurtjes.
Dat doet haar ook veel goed merk ik.
Ze zou wel meer willen maar helaas niet perse met mij maar met 'haar dochter', dus het idee wat zij in haar hoofd heeft.
Dus ik voel me daar gezien hoe het loopt (bij haar merkbare ergernis, ongemak etc) niet rot over en neem een beetje de regie.
Dan gaat zij ook blijer naar huis.
Ik kan me niet voorstellen dat je moeder blij is met hoe het nu gaat dus erger kan het toch niet worden.
Wat mij helpt is realistisch te zijn in verwachtingen.
Mijn moeder heeft haar uiterste best gedaan, alleen had door eigen omstandigheden niet meer te geven. Niet waar ik recht op had, niet wat ik verdiende maar meer of anders was er niet.
Ik lees dat er nog wel contact door je moeder gewenst is en dat dat jou in de war maakt.
Zoals bij ieder contact kun je misschien met een schone lei beginnen: wat is er in de huidige situatie wel leuk of fijn aan het contact met je moeder. Wat heb JIJ eraan.
Ik zie mijn moeder liefst alleen in grote gezelschappen, met een doel of maar een paar uurtjes.
Dat doet haar ook veel goed merk ik.
Ze zou wel meer willen maar helaas niet perse met mij maar met 'haar dochter', dus het idee wat zij in haar hoofd heeft.
Dus ik voel me daar gezien hoe het loopt (bij haar merkbare ergernis, ongemak etc) niet rot over en neem een beetje de regie.
Dan gaat zij ook blijer naar huis.
Ik kan me niet voorstellen dat je moeder blij is met hoe het nu gaat dus erger kan het toch niet worden.
donderdag 16 augustus 2018 23:03
Wat Dahnas zegt, neem een tijdje wat meer afstand, dan krijgt het hele gebeuren wat meer rust en kun je aan jezelf werken. Misschien haar ook even zeggen dat je tijdelijk behoefte hebt aan afstand.
Ik doe ook wat Het-groepje zegt: ik zie mijn ouders alleen bij gelegenheden, met anderen. En ik zorg altijd dat ik vervoer heb, zodat ik weg kan als ik dat wil. Ik praat heel weinig met ze, mijn moeder belt wel eens en dat gaat goed. Ik las ooit de tip om je ouders/moeder meer als een antropoloog te bekijken. (Goh, wat zegt ze nu, tjee wat een interessante opmerking.) Voor mij helpt dat om niet gekwetst te worden. Alles wat ze zeggen heeft niks met mij te maken, maar met hen.
Ik heb het dus opgegeven, ik verwacht niks van ze. Met een psycholoog en het boek Patronen doorbreken heb ik geleerd om te zorgen voor het kind in mezelf dat tekort is gekomen. (Klinkt vreselijk zweverig, maar dat is het niet.) Dus ik heb hen niet meer nodig om mezelf op te lossen. Eerder heb ik wel eens overwogen om het contact helemaal te verbreken, maar zoals het nu gaat vind ik een charmante oplossing waarmee ik ze niet overbodig kwets. Al zou ik het niet erg vinden om ze nooit meer te zien, ik ben meestal wel een tijdje van slag als ik ze heb gezien en gesproken.
Ik doe ook wat Het-groepje zegt: ik zie mijn ouders alleen bij gelegenheden, met anderen. En ik zorg altijd dat ik vervoer heb, zodat ik weg kan als ik dat wil. Ik praat heel weinig met ze, mijn moeder belt wel eens en dat gaat goed. Ik las ooit de tip om je ouders/moeder meer als een antropoloog te bekijken. (Goh, wat zegt ze nu, tjee wat een interessante opmerking.) Voor mij helpt dat om niet gekwetst te worden. Alles wat ze zeggen heeft niks met mij te maken, maar met hen.
Ik heb het dus opgegeven, ik verwacht niks van ze. Met een psycholoog en het boek Patronen doorbreken heb ik geleerd om te zorgen voor het kind in mezelf dat tekort is gekomen. (Klinkt vreselijk zweverig, maar dat is het niet.) Dus ik heb hen niet meer nodig om mezelf op te lossen. Eerder heb ik wel eens overwogen om het contact helemaal te verbreken, maar zoals het nu gaat vind ik een charmante oplossing waarmee ik ze niet overbodig kwets. Al zou ik het niet erg vinden om ze nooit meer te zien, ik ben meestal wel een tijdje van slag als ik ze heb gezien en gesproken.
vrijdag 17 augustus 2018 08:59
Ontzettend bedankt voor jullie reacties. Ik schrik er van dat het zo'n herkenbaar probleem is, maar vind het waardevol om te lezen hoe jullie er allemaal op een eigen manier mee omgaan..
In oktober zal er het één en ander veranderen, ik verhuis dan namelijk naar een plaatsje dat op een uur rijden ligt qua afstand. Misschien dat ik hier mijn schone lei kan beginnen; Wat wil ik nu precies voor contact? Zelfbehoud staat op één. Maar ik wil wel graag functioneel contact. Hopelijk kan dit ooit op een gemoedelijke manier, maar dat zal de toekomst wijzen denk ik.
Ik waardeer het enorm dat er zo wordt meegedacht en gepraat! Soms kan ik me heel eenzaam voelen omdat het lijkt alsof iedereen om me heen de perfecte moeder-dochter band heeft, incl. weekendjes weg, onvoorwaardelijkheid en goede gesprekken. Ik vind het rot om te lezen dat die vlieger voor veel mensen ook niet op gaat, maar het stelt gerust dat ik niet de enige ben.
Voor diegene die toegeven dat ze hebben opgegeven: Wat hielp je om dit los te laten? Het boek Patronen Doorbreken werd al genoemd, daar ben ik best nieuwsgierig naar..
In oktober zal er het één en ander veranderen, ik verhuis dan namelijk naar een plaatsje dat op een uur rijden ligt qua afstand. Misschien dat ik hier mijn schone lei kan beginnen; Wat wil ik nu precies voor contact? Zelfbehoud staat op één. Maar ik wil wel graag functioneel contact. Hopelijk kan dit ooit op een gemoedelijke manier, maar dat zal de toekomst wijzen denk ik.
Ik waardeer het enorm dat er zo wordt meegedacht en gepraat! Soms kan ik me heel eenzaam voelen omdat het lijkt alsof iedereen om me heen de perfecte moeder-dochter band heeft, incl. weekendjes weg, onvoorwaardelijkheid en goede gesprekken. Ik vind het rot om te lezen dat die vlieger voor veel mensen ook niet op gaat, maar het stelt gerust dat ik niet de enige ben.
Voor diegene die toegeven dat ze hebben opgegeven: Wat hielp je om dit los te laten? Het boek Patronen Doorbreken werd al genoemd, daar ben ik best nieuwsgierig naar..
vrijdag 17 augustus 2018 09:08
Ik zie mijn moeder alleen bij verjaardagen en eigenlijk negeer ik haar dan een beetje. De laatste keer zat ze toch weer in de buurt en had ze toch weer iets gevonden dat ik niet goed deed in haar ogen en daar gaat ze dan weer op door. Ik ga er dan niet op in, maar het blijft irritant.
Ik zou het ook prima vinden als ik haar niet meer zag.
Dat is natuurlijk niet een plots gevoel, maar meer een aaneenschakeling van druppels die de emmer uiteindelijk doen overlopen.
Ik zou het ook prima vinden als ik haar niet meer zag.
Dat is natuurlijk niet een plots gevoel, maar meer een aaneenschakeling van druppels die de emmer uiteindelijk doen overlopen.
vrijdag 17 augustus 2018 09:13
Wat mij hielp was rond 25 jarige leeftijd therapie.
En dan kwam er weer een nieuw besef en dan weer even terughalen.
Het is niet iets dat ooit 'klaar' is.
En kinderen krijgen hielp ook.
Ik kon mijn moeder niet luchten tijdens mijn eerste zwangerschap.
Was voor het eerst boos.
Het leuke was wel dat mijn moeder (nogal beschadigd maar opgeleid in de zorg) tijdens mijn kraambed ineens wel heel goede adviezen had en een tijdje elke week een hele dag kwam.
En dat was echt leuk, was een mooie tijd.
Nu is ze zo dol op de kinderen en zegt ook dingen als: oh kijk die meid eens, jij deed ook altijd... En dan komt er een zowaar leuk verhaal.
Of een compliment naar hoe ik moeder ben.
Dus daarom zeg ik: kijk naar wat er wel is.
Je hebt toch maar 1 moeder en ik heb altijd het idee dat je een deel van jezelf niet erkent als je (in het redelijke) dat helemaal 'wegdoet'.
En dan kwam er weer een nieuw besef en dan weer even terughalen.
Het is niet iets dat ooit 'klaar' is.
En kinderen krijgen hielp ook.
Ik kon mijn moeder niet luchten tijdens mijn eerste zwangerschap.
Was voor het eerst boos.
Het leuke was wel dat mijn moeder (nogal beschadigd maar opgeleid in de zorg) tijdens mijn kraambed ineens wel heel goede adviezen had en een tijdje elke week een hele dag kwam.
En dat was echt leuk, was een mooie tijd.
Nu is ze zo dol op de kinderen en zegt ook dingen als: oh kijk die meid eens, jij deed ook altijd... En dan komt er een zowaar leuk verhaal.
Of een compliment naar hoe ik moeder ben.
Dus daarom zeg ik: kijk naar wat er wel is.
Je hebt toch maar 1 moeder en ik heb altijd het idee dat je een deel van jezelf niet erkent als je (in het redelijke) dat helemaal 'wegdoet'.
vrijdag 17 augustus 2018 09:15
Ik heb het contact verbroken. Na heel veel manieren proberen. Ik vind het jammer. En pijnlijk. Maar ook beter. Veel rustiger, ik trok het niet meer.
Mijn moeder liegt veel en stookt. Ook vroeger in ons gezin al. Maar nu we allemaal volwassen zijn ook.
Ze heeft me vaak gekleineerd en uitgescholden. Ze zegt zelf dat dat was om mij te stimuleren en te motiveren. Jammerlijk gefaald. Heb er faalangst aan overgehouden en lang een minderwaardigheidscomplex gehad.
Het helpt om te bedenken dat ze haar best heeft gedaan. Ze kon niet beter dan dit. Ik ben niet boos om mijn jeugd. Wel om de dingen die de laatste jaren hebben gespeeld. Maar dat zal ook nog wel slijten denk. Ik heb ook ergens wel medelijden met haar. Ik verdraag haar niet om mij heen. Maar gun haar wel een aangenamer leven dan dat ze nu heeft.
Mijn moeder liegt veel en stookt. Ook vroeger in ons gezin al. Maar nu we allemaal volwassen zijn ook.
Ze heeft me vaak gekleineerd en uitgescholden. Ze zegt zelf dat dat was om mij te stimuleren en te motiveren. Jammerlijk gefaald. Heb er faalangst aan overgehouden en lang een minderwaardigheidscomplex gehad.
Het helpt om te bedenken dat ze haar best heeft gedaan. Ze kon niet beter dan dit. Ik ben niet boos om mijn jeugd. Wel om de dingen die de laatste jaren hebben gespeeld. Maar dat zal ook nog wel slijten denk. Ik heb ook ergens wel medelijden met haar. Ik verdraag haar niet om mij heen. Maar gun haar wel een aangenamer leven dan dat ze nu heeft.
vrijdag 17 augustus 2018 09:26
indewegger schreef: ↑17-08-2018 08:59Ontzettend bedankt voor jullie reacties. Ik schrik er van dat het zo'n herkenbaar probleem is, maar vind het waardevol om te lezen hoe jullie er allemaal op een eigen manier mee omgaan..
In oktober zal er het één en ander veranderen, ik verhuis dan namelijk naar een plaatsje dat op een uur rijden ligt qua afstand. Misschien dat ik hier mijn schone lei kan beginnen; Wat wil ik nu precies voor contact? Zelfbehoud staat op één. Maar ik wil wel graag functioneel contact. Hopelijk kan dit ooit op een gemoedelijke manier, maar dat zal de toekomst wijzen denk ik.
Ik waardeer het enorm dat er zo wordt meegedacht en gepraat! Soms kan ik me heel eenzaam voelen omdat het lijkt alsof iedereen om me heen de perfecte moeder-dochter band heeft, incl. weekendjes weg, onvoorwaardelijkheid en goede gesprekken. Ik vind het rot om te lezen dat die vlieger voor veel mensen ook niet op gaat, maar het stelt gerust dat ik niet de enige ben.
Voor diegene die toegeven dat ze hebben opgegeven: Wat hielp je om dit los te laten? Het boek Patronen Doorbreken werd al genoemd, daar ben ik best nieuwsgierig naar..
rot gevoel is dat he. Ik kon zelfs jaloezie voelen bij vriendinnen met lieve moeders en goed contact samen. Dat is weg gelukkig. Ook mij hielp het toen mijn kinderen ouder waren en ik met mijn kinderen een heel goede band heb. Daar ben ik enorm blij mee.
Wat het groepje ook schrijft; het is niet iets wat over gaat. Of je nu wel of geen of gedoseerd contact hebt, het blijft altijd moeilijk.
Ik heb veel geïnvesteerd door mijn verwachtingen bij te stellen, minder contact, anders contact etc etc. Je verbreekt nooit zomaar het contact. Daar gaat veel aan vooraf. Voor mij was dat na vele keren geen contact meer en weer herstel op een gegeven moment heel duidelijk dat het nu echt klaar was. Ik kon uiteindelijk voor mijzelf kiezen zonder schuldgevoel naar mijn moeder mede omdat ik zelf moeder was.
Naarmate jaren verstrijken is de behoefte om het contact weer te herstellen niet meer aanwezig. Hele tijd terug zag ik haar compleet onverwacht op afstand. Dat was een rare ervaring en heb ik wel even last van gehad.
Ik heb ook moeten breken met haar kant van de familie anders bleef er maar vervelende informatie komen wat mij steeds weer triggerde.
vrijdag 17 augustus 2018 09:37
Ik kan je een hele leeslijst sturen 
Maar het ligt er ook een beetje aan wat het nou precies is met je moeder, dat kan ik niet goed uit je verhaal opmaken. Dit boek is wel vrij breed toepasbaar: Adult Children of Emotionally Immature Parents van Lindsay C. Gibson.
In mijn ouders herken ik vooral narcisme, dus daar heb ik veel boeken over gelezen. Door beter te begrijpen hoe narcisten zijn, kon ik mijn verwachtingen beter loslaten. De kans dat een narcist op een dag een invoelend persoon wordt is nihil. Ze kunnen me gewoon niet geven wat ik nodig heb.
Verder is het voor iedereen denk ik heel persoonlijk wat goede stappen zijn. Fysieke afstand hielp me, mijn siblings wonen veel dichterbij en dat maakt dat ze zich slechter los kunnen maken. Maar ook dat ik sowieso het zwarte schaap was van de familie, voor mij is het makkelijker om niet meer te azen op waardering. Goed voor jezelf zorgen, zodat je niet afhankelijk bent voor de waardering van iemand anders. En verder (heel veel) tijd om te rouwen, je hebt een hoop gemist en dat moet een plek krijgen. Ik ben heel wat jaren verder dan jij en ik heb pas nu het idee dat ik het heb geaccepteerd.
Ik heb ook wel vaak iemand in mijn omgeving gehad die de moederrol een beetje overnam. Mijn oudere zus heeft me veel geholpen, leraren op school, wat oudere collega's die me voorzagen van goede raad en steun en een schouder om op te huilen, of een schoonmoeder die oprecht bezorgd voor me was. Een mentorfiguur is erg prettig.
Maar het ligt er ook een beetje aan wat het nou precies is met je moeder, dat kan ik niet goed uit je verhaal opmaken. Dit boek is wel vrij breed toepasbaar: Adult Children of Emotionally Immature Parents van Lindsay C. Gibson. In mijn ouders herken ik vooral narcisme, dus daar heb ik veel boeken over gelezen. Door beter te begrijpen hoe narcisten zijn, kon ik mijn verwachtingen beter loslaten. De kans dat een narcist op een dag een invoelend persoon wordt is nihil. Ze kunnen me gewoon niet geven wat ik nodig heb.
Verder is het voor iedereen denk ik heel persoonlijk wat goede stappen zijn. Fysieke afstand hielp me, mijn siblings wonen veel dichterbij en dat maakt dat ze zich slechter los kunnen maken. Maar ook dat ik sowieso het zwarte schaap was van de familie, voor mij is het makkelijker om niet meer te azen op waardering. Goed voor jezelf zorgen, zodat je niet afhankelijk bent voor de waardering van iemand anders. En verder (heel veel) tijd om te rouwen, je hebt een hoop gemist en dat moet een plek krijgen. Ik ben heel wat jaren verder dan jij en ik heb pas nu het idee dat ik het heb geaccepteerd.
Ik heb ook wel vaak iemand in mijn omgeving gehad die de moederrol een beetje overnam. Mijn oudere zus heeft me veel geholpen, leraren op school, wat oudere collega's die me voorzagen van goede raad en steun en een schouder om op te huilen, of een schoonmoeder die oprecht bezorgd voor me was. Een mentorfiguur is erg prettig.
vrijdag 17 augustus 2018 09:42
Wat fijn dat je de kans hebt gekregen om je moeder van een andere kant te zien! Misschien dat ze ook zelf een ontwikkeling heeft doorgemaakt.Het-groepje schreef: ↑17-08-2018 09:13Wat mij hielp was rond 25 jarige leeftijd therapie.
En dan kwam er weer een nieuw besef en dan weer even terughalen.
Het is niet iets dat ooit 'klaar' is.
En kinderen krijgen hielp ook.
Ik kon mijn moeder niet luchten tijdens mijn eerste zwangerschap.
Was voor het eerst boos.
Het leuke was wel dat mijn moeder (nogal beschadigd maar opgeleid in de zorg) tijdens mijn kraambed ineens wel heel goede adviezen had en een tijdje elke week een hele dag kwam.
En dat was echt leuk, was een mooie tijd.
Nu is ze zo dol op de kinderen en zegt ook dingen als: oh kijk die meid eens, jij deed ook altijd... En dan komt er een zowaar leuk verhaal.
Of een compliment naar hoe ik moeder ben.
Dus daarom zeg ik: kijk naar wat er wel is.
Je hebt toch maar 1 moeder en ik heb altijd het idee dat je een deel van jezelf niet erkent als je (in het redelijke) dat helemaal 'wegdoet'.
Bij mijn zus hielp kinderen krijgen juist niet. Mijn ouders interesseren zich totaal niet voor haar kinderen en die afwijzing vond ze zwaar. Niet alleen miste zij fijne ouders, ook haar kinderen hebben geen fijne grootouders. Ze hielpen haar ook niet toen ze ziek was en volop in de luiers zat, terwijl ze zelf wel altijd moet komen opdraven als er iets met mijn ouders is. Bij elke fase van haar kinderen realiseerde ze zich weer wat ze had gemist en kon ze maar niet begrijpen dat onze ouders ons zo hadden behandeld.
vrijdag 17 augustus 2018 22:26
Dat lijkt me dan ook wel weer lastig. Dat je dan denkt: waarom deed ze dat niet met mij? Ik had dat al een beetje omdat mijn ouders op een gegeven moment wel kindertekeningen op de muur hadden hangen van de kinderen van mijn zus. Al mijn kindertekeningen kreeg ik meteen weer terug om op te ruimen, dus dat stak al een beetje, alsof wij geen leuke kinderen waren. Gelukkig ben ik er nu wel zeker van dat het niet aan mij ligt.
Ook een goed boek trouwens:
https://www.bol.com/nl/f/niemandskinderen/30447202/
zaterdag 18 augustus 2018 10:43
Deels herkenbaar dit gevoel, maar dan heb ik dat met mijn broertje.
Ik heb gekozen om niet echt contact te houden, maar wel mee te gaan naar verjaardagen en zo om de lieve vrede te bewaren. Ik doe dan meer voor mijn andere famillie dan voor mijzelf.
Verder maak ik me er regelmatig druk om, maar ik merk dat dat niks helpt.
Ooit wil ik/ ga ik een boek schrijven over hoe ik het allemaal ervaren heb, gewoon om alles te kunnen laten rusten en dat andere mensen het kunnen begrijpen. Maar of ik dat echt ga doen, geen idee.
Misschien helpt het voor jou om het te verwoorden in een brief en dit aan je moeder te geven. Daarna geen contact meer tenzij het vanuit haar komt met een welgemeend excuus? Ik vind dat je dat echt verdiend hebt.
Ik heb gekozen om niet echt contact te houden, maar wel mee te gaan naar verjaardagen en zo om de lieve vrede te bewaren. Ik doe dan meer voor mijn andere famillie dan voor mijzelf.
Verder maak ik me er regelmatig druk om, maar ik merk dat dat niks helpt.
Ooit wil ik/ ga ik een boek schrijven over hoe ik het allemaal ervaren heb, gewoon om alles te kunnen laten rusten en dat andere mensen het kunnen begrijpen. Maar of ik dat echt ga doen, geen idee.
Misschien helpt het voor jou om het te verwoorden in een brief en dit aan je moeder te geven. Daarna geen contact meer tenzij het vanuit haar komt met een welgemeend excuus? Ik vind dat je dat echt verdiend hebt.
Onze tijd is nu.
zaterdag 18 augustus 2018 11:02
Hoe ongeloofwaardig het ook klinkt, hier een moeder en schoonfamilie die zo zijn. Mijn moeder zei altijd dat ze me liever niet had gehad enz. Ik kan me niet herinneren dat we samen iets leuks hebben gedaan of dat ze iets aardigs tegen me zei. Ik heb nog een keer contact gehad maar ze weet niet meer wat er allemaal gebeurd is maar alles lag aan mij want ik was een heel lastig kind.
Ik denk dat ik als gevolg van zelf te kampen heb met hechtingsproblematiek, maar ik heb hier nog niets mee gedaan.
Mijn schoonmoeder is wat ik noem een narcist. Heel erg op zichzelf gericht en op uiterlijk vertoon. Zich verplaatsen in een ander kan ze niet. Ook veel problemen hiermee gehad en nog steeds. Enig verschil is dat zij 2 kinderen heeft en duidelijk verschil maakt. Dat schijnt bij narcistische ouders te horen ook. Heel het huis hangt bv vol met foto's van hun andere kind en foto's van ons staan ergens weggemoffeld dat niemand ze ziet enz.
Ik vind het moeilijk allemaal omdat we zo veel lieve mensen om ons heen missen. Het had zo anders kunnen zijn.
Ik denk dat ik als gevolg van zelf te kampen heb met hechtingsproblematiek, maar ik heb hier nog niets mee gedaan.
Mijn schoonmoeder is wat ik noem een narcist. Heel erg op zichzelf gericht en op uiterlijk vertoon. Zich verplaatsen in een ander kan ze niet. Ook veel problemen hiermee gehad en nog steeds. Enig verschil is dat zij 2 kinderen heeft en duidelijk verschil maakt. Dat schijnt bij narcistische ouders te horen ook. Heel het huis hangt bv vol met foto's van hun andere kind en foto's van ons staan ergens weggemoffeld dat niemand ze ziet enz.
Ik vind het moeilijk allemaal omdat we zo veel lieve mensen om ons heen missen. Het had zo anders kunnen zijn.
