Relaties
alle pijlers
Ik wil niet stoppen, maar kan ook niet doorgaan.
vrijdag 21 september 2018 09:00
Topic over relatie, gezin en sex
Wij zijn een onconventioneel gezin en leven niet zoals de "normale" gezinnen doen. Dat hoeft ook niet, niet iedereen is hetzelfde en elk huisje heeft zn kruisje. Ik wil graag reacties van ruimdenkende mensen, en geen veroordelingen..
Ik ben midden 30 en heb een goede baan, toen ik mijn huidige man 5 jaar geleden leerde kennen, had ik al 1 zoon. Ik had toen een nog betere baan en een leuk sociaal leven. Toen ik hem ontmoette werd mijn leven nog leuker! Kort daarna werd ik ziek, verloor mijn baan, maar steunde hij mij, hij was er voor me, ondanks dat we elkaar net kenden. Toen ik weer beter werd, gaf hij aan graag kinderen te willen. Ik wilde dit liever niet, omdat ik de jonge kinder jaren erg zwaar vond en er alleen voor stond toen. Ik wilde dat nooit meer meemaken. Na lang wikken en wegen, ben ik toch overstag gegaan, ik was binnen no time zwanger! Een tweeling! Tijdens de zwangerschap was hij er voor me, maar 6mnd na de geboorte ging het bergafwaarts. Mijn man is veel weg en heeft geen 9 tot 5 baan, en kan savonds opgeroepen worden voor zijn werk. Dus ons leven is al onregelmatig.
Het laatste 1,5 jaar heeft hij weinig tot geen tijd voor het gezin, gaat niet mee naar uitjes (vanwege zijn werk, of gewoon geen zin), ik krijg geen aandacht van hem, sex eens in de 3 a 4 weken (wat je sex kan noemen), ik werk, verzorg het huishouden, boodschappen, koken, de was. Als hij thuis is zeg hij ik ben er toch. ik heb het gevoel dat ik alle ballen in de lucht moet houden en er niks voor terug krijg. Hij gaat vaak met collega's na het werk nog wat drinken, vroeger was het erger als nu 2x in de week. Nu eens per week, maar dan komt hij sochtends vroeg thuis. Hij vindt dat ik daar geen issue van moet maken en dat "hij" ook tijd voor zichzelf wilt, hij doet toch niks verkeerds, maar ik vind als je geen tijd met je gezin wilt doorbrengen maar wel in een bar, dat je egoïstisch bezig bent. Ik heb hem al 3x eruit gegooid en hij beloofd altijd te veranderen. Maar het lijkt alsof de emotionele afstand alleen maar groter wordt. Hij distantieert zich van ons. Ik ben continu boos omdat hij geen tijd met ons en mij doorbrengt en altijd moe omdat ik er nu weer alleen voorsta met 3 kinderen. En dan zeg hij waarom zou ik naar huis komen als toch constant sagrijnig bent. We eten bijna altijd zonder hem, uitjes zonder hem. Ik vraag vaak zullen we avondje weggaan, iets leuks doen, quality time. Vaak zeg hij dan waarom ga je niks leuks met je vriendinnen doen.. Dat kan wel allemaal, als ik een oppas regel kan ik altijd weg, hij past 1 ochtend in de week op de kids als ik moet werken, ik kan midweekendjes weggaan met mn vriendinnen en dat is allemaal geen probleem. Hij stofzuigt af en toe, vult de vaatwasser en helpt 2x pw met de kids in bad en bed doen. Zolang hij maar geen moeite voor mij moet doen lijkt t. Vroeger deed hij alles voor me, maar sinds dat ik zijn wens in vervulling heb laten gaan, ben ik er alleen maar slechter vanaf gekomen (voelt het) en gooit hij mij in het gezicht dat ik de kinderen tegen hem gebruik. Terwijl ik alleen maar zeg.. jij wilde kinderen, wees er dan ook voor ze!
Ik vertel alles in een notendop nu en misschien wel beetje kris kras door elkaar. Maar ik wil liever niet weer scheiden, maar dit is niet vol te houden zo. Hij is zo koppig en egoïstisch. Het enige wat ik wil is dat hij meer tijd met ons doorbrengt en mij liefheeft zoals vroeger. Nu voel ik mij voor hem de oppas die altijd kan, de schoonmaakster, wasserette, kok, sexslavin wanneer hij zin heeft, de dommie die alles doet, kan en regelt. Ik ben zo vaak boos geworden, en ik ben een pittige tante, we zijn 3 x 2dg even geweest. Maar niks lijkt te helpen. Hij wilt niet praten want ik zeur, ik vraag teveel aandacht, ik benauwd hem, vraag teveel van hem. Hij wilt zijn sterke vrouw van vroeger terug. Ik ben radeloos, ongelukkig en eenzaam.
Wij zijn een onconventioneel gezin en leven niet zoals de "normale" gezinnen doen. Dat hoeft ook niet, niet iedereen is hetzelfde en elk huisje heeft zn kruisje. Ik wil graag reacties van ruimdenkende mensen, en geen veroordelingen..
Ik ben midden 30 en heb een goede baan, toen ik mijn huidige man 5 jaar geleden leerde kennen, had ik al 1 zoon. Ik had toen een nog betere baan en een leuk sociaal leven. Toen ik hem ontmoette werd mijn leven nog leuker! Kort daarna werd ik ziek, verloor mijn baan, maar steunde hij mij, hij was er voor me, ondanks dat we elkaar net kenden. Toen ik weer beter werd, gaf hij aan graag kinderen te willen. Ik wilde dit liever niet, omdat ik de jonge kinder jaren erg zwaar vond en er alleen voor stond toen. Ik wilde dat nooit meer meemaken. Na lang wikken en wegen, ben ik toch overstag gegaan, ik was binnen no time zwanger! Een tweeling! Tijdens de zwangerschap was hij er voor me, maar 6mnd na de geboorte ging het bergafwaarts. Mijn man is veel weg en heeft geen 9 tot 5 baan, en kan savonds opgeroepen worden voor zijn werk. Dus ons leven is al onregelmatig.
Het laatste 1,5 jaar heeft hij weinig tot geen tijd voor het gezin, gaat niet mee naar uitjes (vanwege zijn werk, of gewoon geen zin), ik krijg geen aandacht van hem, sex eens in de 3 a 4 weken (wat je sex kan noemen), ik werk, verzorg het huishouden, boodschappen, koken, de was. Als hij thuis is zeg hij ik ben er toch. ik heb het gevoel dat ik alle ballen in de lucht moet houden en er niks voor terug krijg. Hij gaat vaak met collega's na het werk nog wat drinken, vroeger was het erger als nu 2x in de week. Nu eens per week, maar dan komt hij sochtends vroeg thuis. Hij vindt dat ik daar geen issue van moet maken en dat "hij" ook tijd voor zichzelf wilt, hij doet toch niks verkeerds, maar ik vind als je geen tijd met je gezin wilt doorbrengen maar wel in een bar, dat je egoïstisch bezig bent. Ik heb hem al 3x eruit gegooid en hij beloofd altijd te veranderen. Maar het lijkt alsof de emotionele afstand alleen maar groter wordt. Hij distantieert zich van ons. Ik ben continu boos omdat hij geen tijd met ons en mij doorbrengt en altijd moe omdat ik er nu weer alleen voorsta met 3 kinderen. En dan zeg hij waarom zou ik naar huis komen als toch constant sagrijnig bent. We eten bijna altijd zonder hem, uitjes zonder hem. Ik vraag vaak zullen we avondje weggaan, iets leuks doen, quality time. Vaak zeg hij dan waarom ga je niks leuks met je vriendinnen doen.. Dat kan wel allemaal, als ik een oppas regel kan ik altijd weg, hij past 1 ochtend in de week op de kids als ik moet werken, ik kan midweekendjes weggaan met mn vriendinnen en dat is allemaal geen probleem. Hij stofzuigt af en toe, vult de vaatwasser en helpt 2x pw met de kids in bad en bed doen. Zolang hij maar geen moeite voor mij moet doen lijkt t. Vroeger deed hij alles voor me, maar sinds dat ik zijn wens in vervulling heb laten gaan, ben ik er alleen maar slechter vanaf gekomen (voelt het) en gooit hij mij in het gezicht dat ik de kinderen tegen hem gebruik. Terwijl ik alleen maar zeg.. jij wilde kinderen, wees er dan ook voor ze!
Ik vertel alles in een notendop nu en misschien wel beetje kris kras door elkaar. Maar ik wil liever niet weer scheiden, maar dit is niet vol te houden zo. Hij is zo koppig en egoïstisch. Het enige wat ik wil is dat hij meer tijd met ons doorbrengt en mij liefheeft zoals vroeger. Nu voel ik mij voor hem de oppas die altijd kan, de schoonmaakster, wasserette, kok, sexslavin wanneer hij zin heeft, de dommie die alles doet, kan en regelt. Ik ben zo vaak boos geworden, en ik ben een pittige tante, we zijn 3 x 2dg even geweest. Maar niks lijkt te helpen. Hij wilt niet praten want ik zeur, ik vraag teveel aandacht, ik benauwd hem, vraag teveel van hem. Hij wilt zijn sterke vrouw van vroeger terug. Ik ben radeloos, ongelukkig en eenzaam.
vrijdag 21 september 2018 10:26
Ik snap dat je niet wil scheiden, maar wat verandert er feitelijk als je wel gaat scheiden? Je hebt nu ook geen partner als ik het zo lees, maar een puber die profiteert van hotel mama.
Ik denk dat mijn instinctieve reactie zou zijn om iemand verder buiten te sluiten. Dat is niet de oplossing natuurlijk. Maar ik zou helemaal afhaken en helemaal niets meer bijdragen aan zijn leven. Ik zou alleen boodschapjes doen ík nodig heb, alleen m'n eigen kleren en die van de kinderen wassen, niet op hem wachten met het eten. Dat soort dingen. Kinderachtig natuurlijk, maar als de ander zich niet als een volwassene gedraagt, waarom zou jij dat wel moeten doen?
Ik denk dat mijn instinctieve reactie zou zijn om iemand verder buiten te sluiten. Dat is niet de oplossing natuurlijk. Maar ik zou helemaal afhaken en helemaal niets meer bijdragen aan zijn leven. Ik zou alleen boodschapjes doen ík nodig heb, alleen m'n eigen kleren en die van de kinderen wassen, niet op hem wachten met het eten. Dat soort dingen. Kinderachtig natuurlijk, maar als de ander zich niet als een volwassene gedraagt, waarom zou jij dat wel moeten doen?
vrijdag 21 september 2018 10:28
Klinkt als "goed mis" tussen jullie twee. Ga zelf naar een pshycholoog... later eventueel met hem samen naar een psycholoog.
Enkele triggers: "... maar sinds dat ik zijn wens in vervulling heb laten gaan, ben ik er alleen maar slechter vanaf gekomen".
Dit is unfair. De tweeling is niet alleen omdat hij het wilde; maar van jullie allebeide.
Dat hij minder tijd met hen doorbrengt, daar kun je wat van zeggen, maar ultimo zijn het ook jouw kinderen.
"ik sta er nu weer alleen voor met 3 kinderen"
Maar ik lees ook dat hij 1 ochtend oppast, stofzuigt, af en toe de kinderen in bad doet en naar bed brengt...
Geen kritiek van mijn kant, maar hier is veel meer aan de hand dan hij-die-niet-omkijkt-naar-de-kids. Dit is scheefgegroeid. Professionele hulp zoeken.
Enkele triggers: "... maar sinds dat ik zijn wens in vervulling heb laten gaan, ben ik er alleen maar slechter vanaf gekomen".
Dit is unfair. De tweeling is niet alleen omdat hij het wilde; maar van jullie allebeide.
Dat hij minder tijd met hen doorbrengt, daar kun je wat van zeggen, maar ultimo zijn het ook jouw kinderen.
"ik sta er nu weer alleen voor met 3 kinderen"
Maar ik lees ook dat hij 1 ochtend oppast, stofzuigt, af en toe de kinderen in bad doet en naar bed brengt...
Geen kritiek van mijn kant, maar hier is veel meer aan de hand dan hij-die-niet-omkijkt-naar-de-kids. Dit is scheefgegroeid. Professionele hulp zoeken.
vrijdag 21 september 2018 10:59
Ja kan niet meer zeggen "Jij wilde kinderen" want ondanks dat ke het nu formuleert als dat ke bent overgehaald, je bent een volwassen vrouw en hebt toeb de keuze gemaakt dat ook jij kinderen met hem wilde.daddy_gijs schreef: ↑21-09-2018 10:28Klinkt als "goed mis" tussen jullie twee. Ga zelf naar een pshycholoog... later eventueel met hem samen naar een psycholoog.
Enkele triggers: "... maar sinds dat ik zijn wens in vervulling heb laten gaan, ben ik er alleen maar slechter vanaf gekomen".
Dit is unfair. De tweeling is niet alleen omdat hij het wilde; maar van jullie allebeide.
Dat hij minder tijd met hen doorbrengt, daar kun je wat van zeggen, maar ultimo zijn het ook jouw kinderen.
Hier ben ik het helemaal mee eens
"ik sta er nu weer alleen voor met 3 kinderen"
Maar ik lees ook dat hij 1 ochtend oppast, stofzuigt, af en toe de kinderen in bad doet en naar bed brengt...
Dit is dan weer een beetje absurd
Geen kritiek van mijn kant, maar hier is veel meer aan de hand dan hij-die-niet-omkijkt-naar-de-kids. Dit is scheefgegroeid. Professionele hulp zoeken.
Dat gezegd hebbende, ik heb geen kinderen maar toch vind ik het altijd raar als mensen over een ouder zeggen dat hij/zij op de kinderen past. Als een tienermeisje dat een zakcentje verdient.
Een ochtend voor je kinderen zorgen en je partner 6 ochtenden, 7 middagen en 7 avonden voor diezelfde kinderen laten zorgen, is natuurlijk zo krom als maar zijn kan.
To, bedenk eens voor jezelf wat wel te doen is voor jou? En op welke punten je wel/geen warer bij de wijn wil doen.
Dan kun je hopelijk in gesprek gaan met je partner.
Draait het dan op niets uit? Hulp zoeken
vrijdag 21 september 2018 15:00
Ik vind het opvallend dat je je topic begint met (trots?) te vertellen dat jullie een onconventioneel gezin zijn en het anders doen dan anderen. Je bent niet op zoek naar veroordelingen. Ik vraag me af waar dat onconventionele nu in zit want ik lees niets dat afwijkt van alle andere allerlaagste gezinnen. Waarom heb je dit specifiek benoemd ?
Dat terzijde : op basis van je info vermoed ik, net als een andere forummer, dat hij vreemdgaat. Het klinkt allemaal niet best TO. Die desinteresse voor jou en het gezin, het vaak weg zijn tot ‘s morgens vroeg. Niet willen luisteren naar jou onvrede, daar ook niets aan willen doen. Het afstand nemen ... een stevig en serieus gesprek is op zijn plaats. Luid de noodklok maar eens, ga op je strepen staan. Misschien dat dat verandering brengt maar het klinkt alsof hij allang uitgechecked is om niet meer terug te komen.
Dat terzijde : op basis van je info vermoed ik, net als een andere forummer, dat hij vreemdgaat. Het klinkt allemaal niet best TO. Die desinteresse voor jou en het gezin, het vaak weg zijn tot ‘s morgens vroeg. Niet willen luisteren naar jou onvrede, daar ook niets aan willen doen. Het afstand nemen ... een stevig en serieus gesprek is op zijn plaats. Luid de noodklok maar eens, ga op je strepen staan. Misschien dat dat verandering brengt maar het klinkt alsof hij allang uitgechecked is om niet meer terug te komen.
vrijdag 21 september 2018 17:15
Ik zou hem heel duidelijk zeggen wat je precies van hem nodig hebt en dat je, als hij daar geen moeite voor wil doen, moet concluderen dat hij weinig toevoegt aan jouw (/jullie) leven. Zou er dan ook echt mee kappen als hij het er maar bij laat, je verdient toch wel meer dan dit?
Denk trouwens ook dat de kans groot is dat hij niet trouw is..
Denk trouwens ook dat de kans groot is dat hij niet trouw is..
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
