Oude vriendschap goedmaken?

Ondanks dat ik een vriend had, kon ik dat goed 'combineren' met mijn vriendschap met haar. Ik vind dat trouwens een beetje stom klinken, maar ik hoop dat de meesten wel snappen wat ik bedoel. Ik zag haar nog steeds evenveel. Zij kreeg ook een relatie (waar ze ook nog steeds mee samen is 9,5 jaar verder). Dat vond ik hartstikke leuk! Ze vonden elkaar al heel lang leuk en ik heb geholpen met ze te koppelen. In het begin ging dit ook allemaal prima, maar na twee maanden begon ik te merken dat ik haar minder zag en minder sprak. Na een hoop gedoe en gesprekken, bleek hij dus heel jaloers/claimerig te zijn. Als zij iets ging doen met mij of een andere vriendin, werd hij boos, jaloers en dreigde die met uitmaken. Nu ik er 10 jaar later overna denk, slaat het ook nergens op, maar goed. Ze zei dat onze vriendschap niet kwijt wilde. Toch merkte ik dat ze steeds vaker afspraken met mij af zei met een vage smoes en achteraf kwam ik er dan achter dat ze eigenlijk met d'r vriend was. Toen ze op een dag weer afzei met een smoes, heb ik kortaf gereageerd. Ik vond dat zij vervolgens maar weer het initiatief moest nemen om de vriendschap in stand te houden, maar ik heb daarna nooit meer wat gehoord.

Een jaar na onze breuk besloot ik haar een lange brief te schrijven over dat ik me afvroeg wat er nou precies is misgegaan en dat ik haar miste. Ik bood mijn excuus aan voor die keer dat ik kortaf had gereageerd en waarna we elkaar nooit meer zagen. Een week nadat ik de brief in haar brievenbus had gedaan, kreeg ik een bericht van haar moeder. Die zei dat mijn beste vriendin me heel erg miste, emotioneel was geworden door mijn brief en dat ze nog zou reageren. Ik moest nog even geduld hebben. Een week daarna kreeg ik van mijn beste vriendin een lange e-mail terug. Enkele dagen erna hebben we (eindelijk) afgesproken en sloten we elkaar huilend in de armen. We hebben heel lang gepraat, bijgekletst over alles wat ons heeft beziggehouden. Het was als vanouds. We spraken nog een tweede keer af. Ik dacht dat we rustig onze vriendschap weer konden herstellen. Zij dacht er ook zo over, maar een beetje té, voor mijn gevoel. Ik ontving continu berichten over hoe goede beste vriendin ik was en dat er écht niks was veranderd. Hartstikke lief natuurlijk, maar ik kreeg de indruk dat ze te snel wilde en alles forceerde. Ik had de situatie wel vergeven, maar niet vergeten. Ik wilde heel graag onze vriendschap herstellen, maar er was wel een beetje 'werk aan de winkel' na een jaar. We hadden een week erna weer afgesproken, maar vlak ervoor zei ze af met "Sorry, maar ik kan dit gewoon niet meer". Ik vroeg om verdere uitleg, maar die gaf ze niet.

Dit was acht jaar geleden. Daarna heb ik haar nooit meer echt gezien. Ik ging door met mijn leven en zij met de hare. Af en toe kwamen we elkaar nog eens tegen in de straat, dan negeerden we elkaar of zeiden we 'hoi'. Soms kreeg ik de indruk dat ze bang was me te zien en niet wist of ze me moest negeren of iets zeggen.

Twee jaar geleden heeft een buurjongen van ons beiden (met wie we vroeger buiten speelden) zelfmoord gepleegd. Ik was op dat moment op vakantie en mijn (allang-niet-meer-)beste vriendin stuurde me een bericht via facebook om dat te vertellen. Ze had vanuit haar huis het hele drama gezien met ambulances, politie en heftig geëmotioneerde familie. Ze zei "we zijn toch lang met hem omgegaan, dus vond het belangrijk je dit te vertellen". Hierna hebben we enkele dagen een oppervlakkig gesprek gehouden over hoe het gaat met elkaar en dit eindigde weer in een lange stilte van twee jaar.

Nu de dag heb ik een normaal, leuk leven, een lieve vriend en lieve vriendinnen en ik kom echt niks tekort. Toch vraag ik me nog altijd af hoe het zou zijn als het tussen ons nooit was misgegaan. Zouden we dan nog steeds dagelijks kletsen met elkaar, elkaar continu op de hoogte stellen over alles wat ons bezighoudt? Natuurlijk doe ik dat nu ook met mijn huidige (beste) vriendinnen, maar toch heeft zij een speciale plek voor mij. Soms denk ik er wel eens over om toch nog een poging te doen om contact te zoeken, vragen of ze zin heeft een keer ergens te lunchen/iets te drinken en bij te praten. Natuurlijk snap ik dat het nooit meer écht goedkomt als vanouds, maar ik ben wel benieuwd wat haar tegenwoordig bezighoudt. Ik heb bijvoorbeeld wel gezien dat haar ouders gescheiden zijn, haar moeder een nieuwe relatie had en (haar moeder gooide nogal veel oo facebook) is dat niet heel vlot gelopen. In zo'n tijd had ik mijn vriendin best willen steunen. Door de jaren heen heb ik via anderen wel gehoord dat ze mij ook miste, maar ik weet niet hoe ze daar nu in staat natuurlijk.

Wat denken jullie wat ik kan doen? Het verleden accepteren, zoals ik altijd heb gedaan of toch nog een poging wagen?

Liefs,
Pinappleberry

Ps. Sorry voor the long story

Klopt ook wel hoor. Toch heb ik ergens het gevoel (of is dat gewoon hoop?) dat zij het ook heel jammer vindt dat we geen vriendinnen meer zijn en denk dst er misschien een hele, hele kleine kans is die ik misschien één laatste keer wil benutten.

Bedankt iedereen voor de reacties! Ik denk dat ik het voor nu even laat zitten. Ik heb er inderdaad geen grote verwachtingen van (áls ze uberhaupt zou reageren als ik een bericht zou sturen). Het lijkt me gewoon leuk om te weten wat haar bezighoudt tegenwoordig. En omdat we door zo'n suffe reden geen vriendinnen meer zijn, terwijl we altijd twee handen op één buik waren, dat gevoel 'knaagt' soms gewoon. Tuurlijk zijn er vriendschapoen die komen en gaan, meestal met een (goede) reden, maar met haar baal ik er gewoon van.

Dus ik kijk het nog even aan. Ben blij met jullie meningen. Mogelijk dat ik haar nog een keer een bericht stuur, maar nu nog even niet.

Liefs!