Loslaten en verdergaan, hoe moeilijk kan het zijn?

14-10-2018 09:50 141 berichten
Alle reacties Link kopieren
Na een huwelijk van 20 jaar ben ik een aantal jaar geleden gescheiden. Een jaar na mijn scheiding ging ik samenwonen met de man die mijn wereld op z’n kop heeft gezet. In positieve, maar ook in negatieve zin. De hoge pieken zorgden ervoor dat ik de diepe dalen vergaf, vergat of niet wilde zien. Ik hou van deze man, met heel mijn hart. Of ben ik verslaafd aan hem? Inmiddels wonen we niet meer samen, hij vertrok in een impulsieve bui, maar we kunnen elkaar niet loslaten. We hebben allebei behoefte aan stabiliteit en rust, maar het lijkt maar niet te lukken. De eindeloze gesprekken hierover voelen fijn maar onze bagage blijkt best groot. We kunnen zelf bijna een zelfhulpboek gaan schrijven, zoveel hebben we er gelezen, hebben (los van elkaar) psychologische hulp gezocht. Ik ken alle tips maar er over lezen en praten is toch echt wat anders dan er naar handelen. Al met al best een destructieve relatie, ik weet het. Ik voel altijd onrust, slaap en eet slecht, pieker me suf , ben chronisch moe, heb óf een kort lontje óf ik zak weg in een soort van onverschilligheid. De ene dag zit ik vol positieve energie, de volgende dag daalt de somberheid neer of voel ik paniek.
Ik mis de stabiele, positieve vrouw die ik was. Als ik in de spiegel kijk, zie ik de cynische, verbitterde vrouw die ik nooit zou worden.
Loslaten en verdergaan, hoe moeilijk kan het zijn?
Alle reacties Link kopieren
Je kiest er zelf voor he?
De ‘relatie’ verbreken.
Hem overal blokkeren.

En dan leuke dingen gaan doen, heel veel leuke dingen. Ga bewegen, wandelen, vrijwilligerswerk. Afleiding, afleiding.

Als je de neiging hebt contact met hem op te nemen dan zet je je telefoon uit en ga je compleet iets anders doen.

Je kan het!
Alle reacties Link kopieren
Ja, dat klopt. Dat realiseer ik me, de hele dag door. Als ik van een afstandje kijk naar de situatie weet ik precies wat ik mezelf zou adviseren maar het lukt me steeds niet.
Alle reacties Link kopieren
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 09:59
Ja, dat klopt. Dat realiseer ik me, de hele dag door. Als ik van een afstandje kijk naar de situatie weet ik precies wat ik mezelf zou adviseren maar het lukt me steeds niet.
Wat houdt je dan tegen?

Soms is het de angst voor het onbekende, iets nieuws. Je weet nu wat je hebt, wie je bent, hoe vervelend ook het is een soort van voorspelbaar.

De keuze is aan jou. Ze alle plussen en minnen eens op een rijtje, en durf voor jezelf te kiezen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
Alle reacties Link kopieren
Ik heb nogal de neiging emoties te blokkeren. Afleiding, er niet aan denken, ik kan het prima. Maar juist dat blokkeren van wat ik nu echt voel, lijkt me enorme onrust te geven nu.
Alle reacties Link kopieren
Ik mis hem zo ontzettend als we niet samen zijn.
Alle reacties Link kopieren
Maar ik vind mezelf ook zo ontzettend zwak dat ik blijkbaar zo afhankelijk kan zijn van iemand anders.
Alle reacties Link kopieren
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 10:04
Ik mis hem zo ontzettend als we niet samen zijn.
Weet je zeker dat je hem mist, of wil je liever niet alleen zijn.

Ik vind dat je jezelf heel veel aan doet. Je geeft jezelf compleet op en ik begrijp niet dat dat een relatie waard is..

En voor een volgende keer is latten misschien wat. Dan word je misschien niet zo afhankelijk van een persoon.

En lees je nickname nog een keer: kies voor je GELUK en niet je ongeluk.
Alle reacties Link kopieren
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 10:08
Maar ik vind mezelf ook zo ontzettend zwak dat ik blijkbaar zo afhankelijk kan zijn van iemand anders.
Jammer, want als je dat beter kan accepteren, kun je het beter loslaten. Het zelfverwijt geeft je een slecht gevoel, dat maakt gezonde keuzes maken moeilijker.

Je hoeft niet alles wat je zou willen ook echt te hebben om gelukkig te zijn.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
Alle reacties Link kopieren
Het is ook echt een verslaving waarvan je moet afkicken.
Wat doe je als je gaat stoppen met roken?
Juist: alle sigaretten uit huis, de verleiding niet opzoeken, alles uitbannen wat met het roken te maken heeft, enz.
Tot dat er een dag komt dat je gewoon op een terras kunt zitten tussen de rokers en zelf geen zin hebt in een sigaret.
Sterker nog: je vindt het opeens maar vies en je begrijpt niet waarom je ooooit gerookt hebt.
Zo is het ook met deze man: eerst afkicken en vervolgens begrijp je niet wat je ooooit in hem hebt gezien.
Alle reacties Link kopieren
Geluksvlinder. Heel herkenbaar. Ik kan je geen advies geven maar wel opschrijven wat mij heeft geholpen. Emotioneel afhankelijk zijn van een man heeft meestal een diepere onderlaag bij een vrouw. Ik heb mezelf aan moeten leren om volledig tevreden te kunnen zijn met mezelf. Dat is een hele lange weg geweest. Als jij alle hulpboeken hebt gelezen dan weet je ook waarom het je nu niet lukt. Bij mij voelde het echt alsof ik de deksel van de beerput weer dicht duwde...Ik heb hem gewoon opengezet...en alle shit opgeruimd. Jij weet wat je moet doen maar gaat het gevoel waarmee je eigenlijk mee aan de gang moet uit de weg door je dan op hem te focussen terwijl je eigenlijk met jezelf aan de slag moet gaan. Ga gewoon eens rustig zitten als je dat gevoel krijg en doe 10 minuten gewoon even niets....je kan het! Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Ik ben pleaser. En daar ga ik heel ver in. Het lukt me steeds beter voor mezelf te kiezen maar ik ben er nog lang niet. Is ook best lastig als je 50 jaar zo bent geweest. Man, man, ik word soms kotsmisselijk van het begrip wat ik heb en toon voor alles en iedereen.
10 min zitten en even niets doen, goede tip.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt blijkbaar behoefte aan een intensieve bezigheid in je hoofd.
Ergens in je leeft nog het geloof dat het wel de man/relatie is waar je gelukkig van wordt. Daar moet je los gaan komen. Je kan een verslaving alleen maar de baas als echt gelooft dat he zonder beter af bent. Niet alleen verstandelijk, je moet het in je vezels voelen.
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 10:04
Ik mis hem zo ontzettend als we niet samen zijn.
Ben je ooit weleens alleen geweest in je leven?
Alle reacties Link kopieren
kindrebel schreef:
14-10-2018 10:35
Ergens in je leeft nog het geloof dat het wel de man/relatie is waar je gelukkig van wordt. Daar moet je los gaan komen. Je kan een verslaving alleen maar de baas als echt gelooft dat he zonder beter af bent. Niet alleen verstandelijk, je moet het in je vezels voelen.
Precies, dat is het. Dat voelen in m’n vezels, dat is het meest lastig. Het zeker weten - tegen beter weten in - dat het echt wel de ware is, die hoop, die illusie is voor mij het moeilijkst los te laten.
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 10:55
Precies, dat is het. Dat voelen in m’n vezels, dat is het meest lastig. Het zeker weten - tegen beter weten in - dat het echt wel de ware is, die hoop, die illusie is voor mij het moeilijkst los te laten.
Hoop is alleen maar het uitstellen van je teleurstelling. Je weet het wel maar je wil er alleen nog niet aan. Niet lullig bedoeld maar misschien moet je nog een paar keer gekwetst worden voordat je de knoop kan doorhakken.
Alle reacties Link kopieren
Het-groepje schreef:
14-10-2018 10:43
Ben je ooit weleens alleen geweest in je leven?
Nee, niet echt. Met mijn ex-man had ik al heel vroeg een relatie, vanaf m’n 17e. Na mijn scheiding kreeg ik al heel snel een relatie met deze man. Ik heb altijd gedacht dat ik heel goed alleen kon zijn maar dat is makkelijk praten als je nooit echt alleen bent geweest. Ik ben in praktische zin niet afhankelijk van een partner, ik heb een baan, een eigen huis, kinderen, ik kan alles alleen en zelf. Dacht ik. Maar in emotionele zin ben ik blijkbaar wel afhankelijk van iemand anders.
Alle reacties Link kopieren
Gatekeeper* schreef:
14-10-2018 10:59
Hoop is alleen maar het uitstellen van je teleurstelling. Je weet het wel maar je wil er alleen nog niet aan. Niet lullig bedoeld maar misschien moet je nog een paar keer gekwetst worden voordat je de knoop kan doorhakken.
Nog vaker? :| Ik ben blijkbaar hardleers (lees; manipulatie, verbaal geweld, bedrog, aantrekken/afstoten, enz).
Op je 50e deze ellende nog? je moet toch beter weten. ga eens leren om alleen te zijn
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 11:03
Nog vaker? :| Ik ben blijkbaar hardleers (lees; manipulatie, verbaal geweld, bedrog, aantrekken/afstoten, enz).
niet alleen hardleers, je vindt jezelf ook geen normale relatie waard.
stop met die zelfhulp
stop met die probleemman
ga in echte therapie
Alle reacties Link kopieren
S-Meds schreef:
14-10-2018 11:37
niet alleen hardleers, je vindt jezelf ook geen normale relatie waard.
stop met die zelfhulp
stop met die probleemman
ga in echte therapie
Echte therapie, ben er mee bezig.
“je vindt jezelf geen normale relatie waard”... Zou dat ‘t zijn? Ik vind mezelf leuk, heb geen complexen, voel me niet onzeker enzo. Het is al vaker tegen me gezegd, ik heb al heel vaak nagedacht waarom ik ‘t niet waard zou vinden.
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 11:44
Echte therapie, ben er mee bezig.
“je vindt jezelf geen normale relatie waard”... Zou dat ‘t zijn? Ik vind mezelf leuk, heb geen complexen, voel me niet onzeker enzo. Het is al vaker tegen me gezegd, ik heb al heel vaak nagedacht waarom dan.
waarom blijf je dan hangen in een slechte relatie waarin je niet gelijkwaardig behandeld wordt? nou ja dat is nog netjes gesteld.
Waarom wil jij een destructieve relatie?? want op je 50e weet je best dat dit is wat het is omdat mensen niet of heel moeilijk veranderen
Alle reacties Link kopieren
Geluksvlinder schreef:
14-10-2018 10:59
Nee, niet echt. Met mijn ex-man had ik al heel vroeg een relatie, vanaf m’n 17e. Na mijn scheiding kreeg ik al heel snel een relatie met deze man. Ik heb altijd gedacht dat ik heel goed alleen kon zijn maar dat is makkelijk praten als je nooit echt alleen bent geweest. Ik ben in praktische zin niet afhankelijk van een partner, ik heb een baan, een eigen huis, kinderen, ik kan alles alleen en zelf. Dacht ik. Maar in emotionele zin ben ik blijkbaar wel afhankelijk van iemand anders.
Wat mooi dat je je dit bewust bent.
Ik denk dat je hier de kern van het probleem te pakken hebt. Blijkbaar ben je voor jezelf niet goed genoeg en heb je een ander nodig.
Als je hier iets mee zou willen doen, dan is het het overwegen waard om een wat meer lichaamsgerichte psychotherapeut te zoeken (denk iemand die werkt met de theorie van Levine of Pat Ogden of zo). Hoe het zit en hoe je moet denken (het cognitieve) weet je wel alleen lukt het je niet om het in praktijk te brengen, daarom zou ik het wat over een andere boeg gooien.
Sterkte hiermee want het is heel naar om je bewust te zijn dat je iets doet wat niet goed voor je is en je kunt het niet stoppen.
Je hoeft jezelf hier niet om te veroordelen. Je veroordeelt iemand met kanker toch ook niet: stop eens met een tumor aanmaken, je weet dat dat niet goed voor je is!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven