Relaties
alle pijlers
Band met mijn moeder.
zaterdag 17 november 2018 20:55
Ik ben een beetje radeloos dus ga even van mij afschrijven.
Ik ben nu 21 jaar en woon nog steeds thuis bij mijn moeder en mijn stiefvader.
Mijn moeder is een ontzettend lieve hardwerkende vrouw en haar kinderen zijn haar geluk. Ja, zo zegt ze dit ook en zo voelt ze dit ook. Ze heeft niets anders nodig dan wij. Wat ik ontzettend lief vind.
Maar mijn moeder komt uit een gezin waarin misbruik, huiselijk geweld “normaliteit” was. Ze is op geef moment weggelopen van huis omdat ze het niet meer trok. Het was schoonmaken, koken en haar moeder en man uit elkaar trekken tijdens ruzies. Dit al sinds zij een peuter was.
Heel triest, en als ik erover praat met haar doet ze er vrij luchtig over. Ze wilt niet blijven hangen in problemen waar ze niks mee kan want het leven gaat door. Opzich niks mis mee. Wel heb ik dit altijd als voorbeeld gezien en dus ook als ik problemen had, of er dingen gebeurde in mijn leven stond ik er niet bij stil. Ik moest door.
Zodoende ben ik burn out geraakt en heb ik depressieve klachten omdat ik mijn emoties altijd heb opgekropt. Ik kan ze dan ook niet goed reguleren. En heb nooit echt mezelf kunnen zijn of ontwikkelen thuis omdat ik bang was dat me moeder er iets van vond. Want als ik dan moest huilen en zei hoe kut iets was dan wist ze geen raad. Ze wist niet hoe ze met me om moest gaan.
Nu gaat dat wel al iets beter omdat ik heb aangegeven dat ik er moeite mee heb en doet ze wat meer moeite om me te troosten of gewoon naar me te luisteren. Maar desondanks kan ik me nog steeds niet vollledig uiten.
Dit omdat mijn moeder verder geen leven heeft naast ons. Ze heeft geen hobby’s geen enkele vriendin, zit bijna nooit stil ( schoonmaken, werken, boodschappen etc) en ze is nooit echt blij voor me gevoel. Altijd de overlevingsmodus dat zegt ze zelf ook. Ze is ook heel erg prikkelbaar vaak en als er iets met ons is voelt ze zich heel erg aangesproken, dat het door haar komt etc etc. Ik heb altijd een beetje het gevoel alsof ik rekening moet houden met haar en daardoor niet mezelf kan zijn. Rekening houden als in me emoties maar niet tonen want ze heeft genoeg aan dr kop. Hierdoor ben ik heel emotioneel afstandelijk naar haar en kan ik moeilijk mezelf zijn.
Het komt er op neer alsof ik overal op moet letten wat ik doe zodat ze tevreden is en haar niet in de weg zit.
Omdat ik haar toch altijd een beetje als voorbeeld heb gezien en erachter kom dat het helemaal niet is hoe ik wil zijn of hoe ik met dingen om wil gaan. En omdat ik eigen geluk nooit gecreëerd heb en dat ook nooit gezien heb thuis weet ik ook niet zo goed hoe ik de draad moet oppakken en echt mezelf kan zijn omdat ik zolang in een soort van harnas gezeten heb.
Bedankt voor het lezen, en misschien heeft een van jullie tips voor mij.
Liefs Maartje
Ik ben nu 21 jaar en woon nog steeds thuis bij mijn moeder en mijn stiefvader.
Mijn moeder is een ontzettend lieve hardwerkende vrouw en haar kinderen zijn haar geluk. Ja, zo zegt ze dit ook en zo voelt ze dit ook. Ze heeft niets anders nodig dan wij. Wat ik ontzettend lief vind.
Maar mijn moeder komt uit een gezin waarin misbruik, huiselijk geweld “normaliteit” was. Ze is op geef moment weggelopen van huis omdat ze het niet meer trok. Het was schoonmaken, koken en haar moeder en man uit elkaar trekken tijdens ruzies. Dit al sinds zij een peuter was.
Heel triest, en als ik erover praat met haar doet ze er vrij luchtig over. Ze wilt niet blijven hangen in problemen waar ze niks mee kan want het leven gaat door. Opzich niks mis mee. Wel heb ik dit altijd als voorbeeld gezien en dus ook als ik problemen had, of er dingen gebeurde in mijn leven stond ik er niet bij stil. Ik moest door.
Zodoende ben ik burn out geraakt en heb ik depressieve klachten omdat ik mijn emoties altijd heb opgekropt. Ik kan ze dan ook niet goed reguleren. En heb nooit echt mezelf kunnen zijn of ontwikkelen thuis omdat ik bang was dat me moeder er iets van vond. Want als ik dan moest huilen en zei hoe kut iets was dan wist ze geen raad. Ze wist niet hoe ze met me om moest gaan.
Nu gaat dat wel al iets beter omdat ik heb aangegeven dat ik er moeite mee heb en doet ze wat meer moeite om me te troosten of gewoon naar me te luisteren. Maar desondanks kan ik me nog steeds niet vollledig uiten.
Dit omdat mijn moeder verder geen leven heeft naast ons. Ze heeft geen hobby’s geen enkele vriendin, zit bijna nooit stil ( schoonmaken, werken, boodschappen etc) en ze is nooit echt blij voor me gevoel. Altijd de overlevingsmodus dat zegt ze zelf ook. Ze is ook heel erg prikkelbaar vaak en als er iets met ons is voelt ze zich heel erg aangesproken, dat het door haar komt etc etc. Ik heb altijd een beetje het gevoel alsof ik rekening moet houden met haar en daardoor niet mezelf kan zijn. Rekening houden als in me emoties maar niet tonen want ze heeft genoeg aan dr kop. Hierdoor ben ik heel emotioneel afstandelijk naar haar en kan ik moeilijk mezelf zijn.
Het komt er op neer alsof ik overal op moet letten wat ik doe zodat ze tevreden is en haar niet in de weg zit.
Omdat ik haar toch altijd een beetje als voorbeeld heb gezien en erachter kom dat het helemaal niet is hoe ik wil zijn of hoe ik met dingen om wil gaan. En omdat ik eigen geluk nooit gecreëerd heb en dat ook nooit gezien heb thuis weet ik ook niet zo goed hoe ik de draad moet oppakken en echt mezelf kan zijn omdat ik zolang in een soort van harnas gezeten heb.
Bedankt voor het lezen, en misschien heeft een van jullie tips voor mij.
Liefs Maartje
zaterdag 17 november 2018 21:06
FadeToBlack schreef: ↑17-11-2018 20:59Je bent 21, ga het huis uit. En zoek professionele hulp, te beginnen met de huisarts, die kan je doorverwijzen.
Helaas niet zo makkelijk, aangezien ik met een bo thuis zit. + ik werk momenteel niet en heb me studie wel afgerond inmiddels, maar kwa kosten kan ik nog zeker niet op mezelf. En ik heb al ruim een half jaar therapie en loop wekelijks bij een psych.
anoniem_281697 wijzigde dit bericht op 17-11-2018 21:09
9.16% gewijzigd
zaterdag 17 november 2018 21:08
Yes, die stappen allemaal al ondernomen maar onderuit gegaan door 32 u werk per week en school ernaast. Dus nu bo thuis.Lucifer2018 schreef: ↑17-11-2018 21:03Sparen, inschrijven, studie afmaken of flink werken... en dan het huis uit asap.
zaterdag 17 november 2018 21:21
Uiteindelijk worden we allemaal op de één of andere manier beschadigd door de gebreken van onze ouders. Jouw moeder is eveneens slachtoffer van haar opvoeding maar als ik het zo lees heeft ze haar best gedaan. Wat verwacht je nu nog van haar? Het lijkt me belangrijk dat je nu op eigen benen gaat staan en wat meer afstand van haar neemt. Dat geeft weer ruimte om jezelf te ontplooien op gebieden die tot nu toe onderdrukt zijn gebleven door bepaalde invloeden van jouw moeder.
Begin met elke dag je gevoel te uiten tegenover jezelf, een vriendin, kennis.
In ieder geval zonder goedkeuring of begrip te zoeken van je moeder.
Begin met elke dag je gevoel te uiten tegenover jezelf, een vriendin, kennis.
In ieder geval zonder goedkeuring of begrip te zoeken van je moeder.
zaterdag 17 november 2018 21:43
Nu je een burn out hebt bekijk je alles misschien veel negatiever dan het in werkelijkheid is.
Eigenlijk kan je dat gepieker er nú juist niet bij hebben.
Probeer wat minder over de redenen of oorzaken van je burn out na te denken en probeer simpelweg eerst te ontspannen zodat je bij kunt tanken en weer een beetje de oude wordt.
Meestal herstelt de band met de mensen om je heen vanzelf xodra je zelf weer herstelt en anders heb je tegen die tijd vast weer nieuwe energie om aan jezelf en aan de band met je moeder te kunnen werken.
Mij ontspant het om bijvoorbeeld mandala's te tekenen met mooie kleuren, wat geeft jou wat afleiding van je negatieve gedachten?
Negatieve gedachten zoals piekeren kosten erg veel energie en kunnen mede de oorzaak zijn van je burn out.
Probeer nu juist niet zo diep te graven en voel je niet schuldig of zoiets.
Probeer zo veel mogelijk de positieve dingen te zien van jezelf en van je moeder en creëer op die manier rust voor jezelf.
Eigenlijk kan je dat gepieker er nú juist niet bij hebben.
Probeer wat minder over de redenen of oorzaken van je burn out na te denken en probeer simpelweg eerst te ontspannen zodat je bij kunt tanken en weer een beetje de oude wordt.
Meestal herstelt de band met de mensen om je heen vanzelf xodra je zelf weer herstelt en anders heb je tegen die tijd vast weer nieuwe energie om aan jezelf en aan de band met je moeder te kunnen werken.
Mij ontspant het om bijvoorbeeld mandala's te tekenen met mooie kleuren, wat geeft jou wat afleiding van je negatieve gedachten?
Negatieve gedachten zoals piekeren kosten erg veel energie en kunnen mede de oorzaak zijn van je burn out.
Probeer nu juist niet zo diep te graven en voel je niet schuldig of zoiets.
Probeer zo veel mogelijk de positieve dingen te zien van jezelf en van je moeder en creëer op die manier rust voor jezelf.
zondag 18 november 2018 03:26
Hoi Maartje,
Je begrijpt veel van jezelf en hoe het komt dat jij zo omgaat met je emoties als dat je doet. En je wel wil veranderen maar niet weet hoe op het moment.
Het zou goed kunnen dat jij je moeder kan leren hoe te zijn als mens als je je emoties laat bestaan.
Want dat kun je wel, je ziet in dat het niet gezond is zoals jouw moeder reageert en hoe ze is over het algemeen.
Het zal voor haar absoluut een grote funktie hebben gehad vroeger in termen van overleven.
Een tip in ieder geval is veel omgaan met vriendinnen/ vrienden die je hebt.
Want bij hun kun je wel die persoon zijn met je emoties zonder veel rekening te hoeven houden met hun. Hoe meer je dat doet, hoe meer je aanleert op die manier, ook zeker door te spiegelen naar je vriendinnen.
Heb je een goeie vriendin?
Deel met hun ook wat er gaande is bij jou en dat je graag feedback van ze wilt wanneer hun iets opvalt over jouw emoties ( misschien reageer je vlak, reageer je laat of reageer je niet etc)
Ik denk dat het van groot belang is dat je veel buitenshuis dingen doet zodat je veel in kontakt blijft met mensen om je heen. Zodat jij meer en meer gedrag van hun kan ‘afkijken’ en dat overnemen.
Ga ook naar een praatgroep die in je buurt zit.
Misschien weet je huisarts van het bestaan van groepen.
In zo’n groep kun je ook leren over je emoties te praten.
Je begrijpt veel van jezelf en hoe het komt dat jij zo omgaat met je emoties als dat je doet. En je wel wil veranderen maar niet weet hoe op het moment.
Het zou goed kunnen dat jij je moeder kan leren hoe te zijn als mens als je je emoties laat bestaan.
Want dat kun je wel, je ziet in dat het niet gezond is zoals jouw moeder reageert en hoe ze is over het algemeen.
Het zal voor haar absoluut een grote funktie hebben gehad vroeger in termen van overleven.
Een tip in ieder geval is veel omgaan met vriendinnen/ vrienden die je hebt.
Want bij hun kun je wel die persoon zijn met je emoties zonder veel rekening te hoeven houden met hun. Hoe meer je dat doet, hoe meer je aanleert op die manier, ook zeker door te spiegelen naar je vriendinnen.
Heb je een goeie vriendin?
Deel met hun ook wat er gaande is bij jou en dat je graag feedback van ze wilt wanneer hun iets opvalt over jouw emoties ( misschien reageer je vlak, reageer je laat of reageer je niet etc)
Ik denk dat het van groot belang is dat je veel buitenshuis dingen doet zodat je veel in kontakt blijft met mensen om je heen. Zodat jij meer en meer gedrag van hun kan ‘afkijken’ en dat overnemen.
Ga ook naar een praatgroep die in je buurt zit.
Misschien weet je huisarts van het bestaan van groepen.
In zo’n groep kun je ook leren over je emoties te praten.
zondag 18 november 2018 07:20
Dit. En stop met het zoeken van de oorzaak van jouw ellende bij je moeder.Soulsista schreef: ↑17-11-2018 21:21Uiteindelijk worden we allemaal op de één of andere manier beschadigd door de gebreken van onze ouders. Jouw moeder is eveneens slachtoffer van haar opvoeding maar als ik het zo lees heeft ze haar best gedaan. Wat verwacht je nu nog van haar? Het lijkt me belangrijk dat je nu op eigen benen gaat staan en wat meer afstand van haar neemt. Dat geeft weer ruimte om jezelf te ontplooien op gebieden die tot nu toe onderdrukt zijn gebleven door bepaalde invloeden van jouw moeder.
Begin met elke dag je gevoel te uiten tegenover jezelf, een vriendin, kennis.
In ieder geval zonder goedkeuring of begrip te zoeken van je moeder.
Zo lang je de schuld bij haar legt kan en hoef jij niets te doen, en wacht je eindeloos en tevergeefs op verandering aan haar kant. Je zal zelf aan de slag moeten.
zondag 18 november 2018 08:04
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Soms is het goed om te weten waardoor iets is ontstaan en opgroeien in een gezin waarin niet over gevoelens en emoties gepraat kan worden kan veel gevolgen hebben.
Dat neemt inderdaad niet weg dat je nu wel zelf aan de slag zal moeten. Je moeder zal uit zichzelf waarschijnlijk niet veranderen. Dus zal er iets bij jou moeten veranderen. Ik las dat je al met een psycholoog praat, ik zou dit met hem/haar bespreken.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zondag 18 november 2018 08:28
Het maakt niet zoveel meer uit waarom je bent wie je bent. Daarbij kan je alleen maar gissen naar de oorzaak. Het kan ook zijn dat ze iemand is die zich van nature niet of moeilijk uit en die daar geen ruimte voor ervaart. Hoeft helemaal niet zo te zijn dat die ruimte er niet is.malibu82 schreef: ↑18-11-2018 08:04Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Soms is het goed om te weten waardoor iets is ontstaan en opgroeien in een gezin waarin niet over gevoelens en emoties gepraat kan worden kan veel gevolgen hebben.
Dat neemt inderdaad niet weg dat je nu wel zelf aan de slag zal moeten. Je moeder zal uit zichzelf waarschijnlijk niet veranderen. Dus zal er iets bij jou moeten veranderen. Ik las dat je al met een psycholoog praat, ik zou dit met hem/haar bespreken.
En hoe dan ook zal ze moeten leren om zichzelf te uiten.
zondag 18 november 2018 10:46
Dank voor al jullie reacties.
Sowieso inderdaad ben ik al een halfjaar bezig bij een psycholoog en is dit zeker aan bod gekomen. Ik probeer steeds ietsje meer te uiten hoe ik me voel. In sommige gevallen vind ik dit dus inderdaad nog lastig omdat het na een paar jaar echt nieuw voor me is en omdat ik bang ben voor het oordeel van thuis. Dit komt inderdaad omdat dat thuis niet echt gedaan word. Niet door me moeder, stiefvader, en zussen. ( die er overigens ook moeite mee hebben, mede om die rede is me zus ook sneller uit huis gegaan. )
Maar inderdaad ik moet zelf aan de slag en kan niet wachten tot op moeders bevestiging, verandering. Daar ben ik me van bewust, maar het is wel verdomd moeilijk. Want het stemmetje die altijd zegt “stel je niet zo aan” neemt vaak wel de overhand. Oud patroon.
Ik probeer ondanks me bo wel met vrienden veel te praten, mezelf te blijven observeren en dan vooral gedachten.
Mede is het zo dat me vader ons op vroege leeftijd verlaten heeft en eigenlijk ons altijd op plekje 33 zette en ik daardoor ook de overtuiging gecreeerd heb dat ik niet goed genoeg ben.
Dus ook mede daardoor de reden dat ik me anders ging voordoen rondom hem als ik hem dan eens zag om zijn aandacht te krijgen.
Ik weet dat oorzaken benoemen niet mijn probleem nu oplossen maar het zijn wel dingen die diep zitten en ingesleten zitten.
Ik kan over drie maanden terecht in een jongeren praat groep in de psychiatrische zorg, en ben sinds deze week doorverwezen naar gespecialiseerd psycholoog.
Nogmaals dank voor al jullie reacties!
Sowieso inderdaad ben ik al een halfjaar bezig bij een psycholoog en is dit zeker aan bod gekomen. Ik probeer steeds ietsje meer te uiten hoe ik me voel. In sommige gevallen vind ik dit dus inderdaad nog lastig omdat het na een paar jaar echt nieuw voor me is en omdat ik bang ben voor het oordeel van thuis. Dit komt inderdaad omdat dat thuis niet echt gedaan word. Niet door me moeder, stiefvader, en zussen. ( die er overigens ook moeite mee hebben, mede om die rede is me zus ook sneller uit huis gegaan. )
Maar inderdaad ik moet zelf aan de slag en kan niet wachten tot op moeders bevestiging, verandering. Daar ben ik me van bewust, maar het is wel verdomd moeilijk. Want het stemmetje die altijd zegt “stel je niet zo aan” neemt vaak wel de overhand. Oud patroon.
Ik probeer ondanks me bo wel met vrienden veel te praten, mezelf te blijven observeren en dan vooral gedachten.
Mede is het zo dat me vader ons op vroege leeftijd verlaten heeft en eigenlijk ons altijd op plekje 33 zette en ik daardoor ook de overtuiging gecreeerd heb dat ik niet goed genoeg ben.
Dus ook mede daardoor de reden dat ik me anders ging voordoen rondom hem als ik hem dan eens zag om zijn aandacht te krijgen.
Ik weet dat oorzaken benoemen niet mijn probleem nu oplossen maar het zijn wel dingen die diep zitten en ingesleten zitten.
Ik kan over drie maanden terecht in een jongeren praat groep in de psychiatrische zorg, en ben sinds deze week doorverwezen naar gespecialiseerd psycholoog.
Nogmaals dank voor al jullie reacties!
zondag 18 november 2018 10:48
YagaBaba schreef: ↑18-11-2018 08:28Het maakt niet zoveel meer uit waarom je bent wie je bent. Daarbij kan je alleen maar gissen naar de oorzaak. Het kan ook zijn dat ze iemand is die zich van nature niet of moeilijk uit en die daar geen ruimte voor ervaart. Hoeft helemaal niet zo te zijn dat die ruimte er niet is.
En hoe dan ook zal ze moeten leren om zichzelf te uiten.
Ik snap je punt! Het is ook zo, ik kan veel beter kijken naar hoe ik nu kan veranderen. Ik ben vanaf me 15e ongeveer mezelf echt gaan “afsluiten” terwijl ik wel echt een gevoelsmens ben van natura. En inderdaad ik moet dat weer echt opnieuw gaan leren.
zondag 18 november 2018 11:27
Precies. Daar zit de sleutel. Je ouders kan je niet veranderen. Dat hun gedrag je raakt is een feit. En ingesleten patronen veranderen is niet eenvoudig.
Toch bekruipt mij het gevoel dat er met jou meer aan de hand is. Klopt dat?
zondag 18 november 2018 11:44
Ik heb ook een burn-out gehad en daarna heel lang een depressie. Mijn advies: doe rustig aan, neem alle tijd die je nodig hebt. Ik weet niet wat voor therapie je volgt maar in mijn ervaring zijn praktisch gerichte therapieën het meest werkzaam. Praten helpt, maar vaak pakt dat de oorzaak van t probleem niet aan. Ik ga zelf VERS (vaardigheid in emotie regulatie stoornis) volgen omdat ik m’n emoties niet goed kan reguleren, ze zijn veel te groot en ik kan ze niet goed uiten of vertellen aan mensen. Misschien is dit ook iets voor jou.
Met op kamers gaan en andere grote veranderingen zou ik wachten totdat je volledig hersteld bent. Wat je wel kan doen is thuis wat zelfstandiger leven (weet niet hoe de situatie nu is), dus je eigen boodschappen doen, zelf koken, wassen ed.
Het stel je niet zo aan stemmetje kan een groot goed zijn, maar ook erg lastig. Probeer hierin een balans te vinden. En blijf er voor nu gewoon over praten met je psycholoog. Anders zul je er over 20/30 jaar nog mee zitten.
Sterkte!
Met op kamers gaan en andere grote veranderingen zou ik wachten totdat je volledig hersteld bent. Wat je wel kan doen is thuis wat zelfstandiger leven (weet niet hoe de situatie nu is), dus je eigen boodschappen doen, zelf koken, wassen ed.
Het stel je niet zo aan stemmetje kan een groot goed zijn, maar ook erg lastig. Probeer hierin een balans te vinden. En blijf er voor nu gewoon over praten met je psycholoog. Anders zul je er over 20/30 jaar nog mee zitten.
Sterkte!
zondag 18 november 2018 12:23
Ik weet niet in wat voor opzicht je dat bedoeld.. in ieder geval, kan ik me slecht aan mensen hechten en heb ik een paar jaar geleden wat dingen meegemaakt waardoor ik mezelf totaal afgesloten heb. Overlevingsmodus is/was heel lang mijn levensmodus. Heb mezelf wel diep weg gestopt.
zondag 18 november 2018 12:30
Dank voor je reactie! Vervelend voor je dat je dat hebt meegemaakt fijn om te horen dat je therapie krijgt in emotie regulatie, dat is ook wel een groot probleem bij mijzelf. Ik ga over een week of 2 starten bij een nieuwe psycholoog in de sggz, en ben benieuwd of zij er een nieuwe kijk op heeft. Ik kan heel goed vertellen hoe t allemaal zit en dat zegt iedereen waar k mee praat of heb gepraat maar k zit met mezelf gewoon echt in de knoop. Soms is het moeilijk om dan de juiste persoon te hebben die dat ook ziet en daar op in gaat zeg maar en tot een bepaalde kern kan komen.. we gaan het zien. Jij ook sterkte enonceuponatime24 schreef: ↑18-11-2018 11:44Ik heb ook een burn-out gehad en daarna heel lang een depressie. Mijn advies: doe rustig aan, neem alle tijd die je nodig hebt. Ik weet niet wat voor therapie je volgt maar in mijn ervaring zijn praktisch gerichte therapieën het meest werkzaam. Praten helpt, maar vaak pakt dat de oorzaak van t probleem niet aan. Ik ga zelf VERS (vaardigheid in emotie regulatie stoornis) volgen omdat ik m’n emoties niet goed kan reguleren, ze zijn veel te groot en ik kan ze niet goed uiten of vertellen aan mensen. Misschien is dit ook iets voor jou.
Met op kamers gaan en andere grote veranderingen zou ik wachten totdat je volledig hersteld bent. Wat je wel kan doen is thuis wat zelfstandiger leven (weet niet hoe de situatie nu is), dus je eigen boodschappen doen, zelf koken, wassen ed.
Het stel je niet zo aan stemmetje kan een groot goed zijn, maar ook erg lastig. Probeer hierin een balans te vinden. En blijf er voor nu gewoon over praten met je psycholoog. Anders zul je er over 20/30 jaar nog mee zitten.
Sterkte!
zondag 18 november 2018 12:46
Dat her ken ik heel goed, ze moeten door je heen kunnen prikken, anders blijf je er maar mee in je hoofd. Praten over emoties en die emoties voelen is heel verschillend. Bij psychologen en psychiaters zet ik altijd m’n gevoel uit, ik kan dan wel praten dat ik me die dag ervoor naar voelde oid, maar dat lost niets op. Je moet iemand hebben die er doorheen prikt en ervoor zorgt dat je wel je emoties daar kan uiten, zodat alles een beetje los komt. Het is heel lastig om over dingen te praten die zo diep zitten, vaak weet je ook niet hoe groot of erg of diep het wel niet zit / is. Gelukkig heb je al snel een nieuwe psycholoog, moest je lang wachten? Mijn wachttijd is 5-6 maanden helaas.
