Vriend blokkeert me, andere man..

Hallo allemaal,

Op dit moment gaan er 10000 gevoelens door me heen.

Ik ben 4 jaartjes samen met m’n vriend. Altijd erg gelukkig geweest, en nog nooit zo stapel geweest op iemand als op hem.

We wonen al 1,5 jaar samen, eerst appartement gehuurd, sindskort een huisje gekocht samen.

Een huis met weliswaar héél veel werk., Aangezien ik geen goede band heb met m’n moeder, zijn we tijdelijk gaan logeren bij m’n schoonouders.

De werken in het huis gaan niet vooruit, er weegt een enorme stress op ons want uiteraard zijn we niet van plan om hier een jaar te wonen.. hoewel we wel op de goede weg zijn..
Vriend heeft onlangs een nieuwe job aangenomen, waar hij zich hé-le-maal niet amuseerde, daardoor zat hij weken niet goed in z’n vel. Keek niet meer naar me om, geen affectie, een knuffel was teveel, draaide met z’n ogen toen ik wat vroeg. Alsook intimiteit was heeeeel ver te zoeken. Zo hebben we 2 maanden geen seks gehad (wat ik wel heel belangrijk vindt in een relatie), NIETS van lichamelijk contact. Kortom, ik had het gevoel dat hij alle contact met mij blokkeerde. Zowel emotioneel als fysiek.
Ik heb zóveel moeite gedaan om met hem erover te praten, een hart onder de riem te steken, maar hijzelf is heel erg gesloten en ik krijg er niets uit..

Op een avond kwam hij thuis met een big smile op zijn gezicht. Ik vroeg hoe zijn werkdag was, waarop hij greinsde “Ik heb mijn ontslag ingediend!”
Oke, goed. Maar hij heeft geen ander werk voorzien, en in een impulsieve bui zijn job opgegeven.
Dus, nu zit hij al een week thuis, terwijl de rekeningen maar blijven oplopen en ik het gevoel heb dat het allemaal voor mij is.
Los van dit, heb ik 3 weken geleden te horen gekregen dat m’n tante kanker heeft.
Heel veel traantjes gelaten, want enkele jaren geleden is mijn nonkel ook overleden aan kanker, en zag deze hele donkere en zware periode als een flits opnieuw voor mijn ogen.
Ook toén had ik geen steun aan hem, die was uiteindelijk alleen maar bezig met zichzelf. Een echt verlies heeft hij ook nog niet meegemaakt, dus weet hij niet hoe het voelt.

Alles komt samen. De stress, het huis, onze voorlopige woonplaats, vriend die de voorbije weken als een kamerplantje geleefd heeft, ziekte, en noem maar op.

Elke ochtend luister ik naar de radio. Een heel grappig team (2 pers) presenteren iedere morgen. Er wordt altijd erg veel in gelachen, en er worden fijne topics in besproken.

Op een dag, stuurde ik naar de radio zelf dat ze telkens mijn dag goed maken.
Nooit gedacht dat ik antwoord zou krijgen, wat plots wel gebeurde.

De mannelijke presentator antwoorde, en vroeg of ik een lied wou aanvragen voor mijn zieke tante.

Eventjes geen contact meer gehad, tot hij me volgde op instagram. Hij begon te praten, niets speciaal.

Vorige week waren we met enkele vrienden op een feestje, waar hij ook was met de radio. Zelf wisten we van niéts!

Hij kwam naar ons toe en zo hebben we elkaar wat beter leren kennen.

Het is echt een super lieve, charmante én knappe man.
Onze gesprekken zijn dieper geworden nadien, waardoor ik toch meer en meer een gevoel vond bij hem wat ik niet terug vond bij mijn eigen vriend.
Hij hád het zelf niet door, dat ik de laatste tijd wat meer afwezig was.
Toch nam ik keer op keer de stap om wat intimiteit aan te gaan met m’n vriend, maar telkens wees hij me af.
Eigenlijk heeft hij nooit initiatief genomen in onze relatie, op dat vlak althans.
Deze week wou ik eens voorspel doen met hem, ik weet dat hij dat niet graag doet, maar toch probeerde ik het.
Ik vroeg of hij me wou vingeren, dat deed hij, 2minuten, maar met zuchten, blazen en draaiende ogen. Hij ziet er het nut niet van in, en vond het “vies”.

Ik ben toen nog nooit zo vernederd geweest als vrouw, ik vond het zo erg. Ben van hem afgesprongen en hebben geen woord meer gezegd tegen elkaar.

De dag erna stuurde die andere man terug, en doordat ik op dit moment écht geen raad vond met mezelf, ben ik op zijn berichtjes ingegaan.
Af en toe belde hij me, om te vragen hoe het met me gaat. Hij weet in grote lijnen hoe de situatie was, ben niet in detail gegaan.

Ik voelde me meer en meer aangetrokken tot deze man. Er ging geen dag voorbij dat we elkaar niet stuurden.

Uiteindelijk vroeg hij vorige week aan me, of ik eens wilde langskomen om naar de studio te gaan kijken. Weliswaar met nog enkele andere personen ( collega’s/vrienden van hem)
Dit heb ik besproken met mijn vriend, maar het kon hem allemaal niet schelen wat ik deed, dus hij vond het goed.

Dus gisteren, ben ik naar die man geweest. Met een enorm schuldgevoel, en tegelijkertijd voelde het fantastisch goed.

We zijn samen met enkele vrienden gaan kijken naar de studio, samen gelachen, plezier gemaakt. Toen vroeg hij of ik zin had om nog eens mee te gaan naar zijn huis, om samen de dag af te sluiten en iets te drinken.

Ik twijfelde, maar ben uiteindelijk meegeweest.
We zijn beiden beginnen praten, over ons privé leven, en echt diepgaande gesprekken. Ik voelde me ZO GOED en zo rustig bij hem. Tot in zeker zin ook wel aangetrokken.
We hadden lol samen.
Plots, toen de gesprekken iéts te persoonlijk werden, zei hij tegen mij “kom, geef me eens een knuffel!”. Ik twijfelde, maar deed het..

Zo hebben we de hele avond samen op de bank gehangen, en lag zijn arm rond mijn nek. Af en toe een kusje op mijn voorhoofd.
Ik kon bijna overgeven van de stress en omdat ik weet dat het gewoon not done is, maar tegelijkertijd voelde ik me zo geliefd.

Zo hebben we de hele avond gepraat & enkel geknuffeld. Hij heeft niéts geprobeerd, geen vinger naar me uitgestoken. Geen kus, niets.
Maar het voelde zo goed, iets wat ik een lange tijd heb moeten missen in mijn eigen relatie.

Ook hangt er een enorme seksuele sfeer tussen ons, maar beiden hebben we niet toegegeven omdat we weten dat het niet mag en niet kan.

Ik ben rond 23u vertrokken, met mijn hoofd in de wolken. Het voelde zo goed..
ik wist niet wat me overkwam..

Ik weet het mensen, het is heeeel erg fout. Ikzelf ben ook erg tegen bedriegen, maar op zo’n moment wist ik niet wat me overkwam, en voelde ik me erg eenzaam.

Nu kan ik hem niet meer uit m’n hoofd zetten, denk ik er de hele tijd aan, en sturen we elkaar nog.

Ik wil ook niet alle contact met hem verbreken, hij was er voor me toen niemand anders er was.
We schelen heel veel in leeftijd, waardoor we beiden weten dat het onmogelijk is.

Ik ben eerlijk geweest tov mijn vriend van mijn gevoelens voor deze persoon, en dat het een teken is dat er iéts moet veranderen tussen ons.
Al bij al reageert hij kalm, en begrijpt hij mijn positie. (What the hell?)

Ik weet even niet wat ik moet doen, ik weet dat het fout is.. maar het is sterker dan mezelf.

Hopelijk niet teveel negatieve reactie’s, die kan ik echt missen..

Liefs

Sjulia schreef: ↑

06-12-2018 18:30

Nee je bent niet de enige. Ik heb al een beetje zitten googelen

Hahaha, heb ik bewust niet genoemd jongens

Sjulia schreef: ↑

06-12-2018 18:20

Nee. Ik vind het logisch dat je gevoelens krijgt voor een ander. Ik vind het altijd wel logisch en normaal als je een keer verliefd kan worden op een ander, en al helemaal in deze situatie. Ga je een goed gesprek aan met je vriend? Ik zou echt duidelijk maken hoe jij er in staat nu, en hoe ongelukkig je bent.

Heb ik al meerdere malen gedaan. Hijzelf zegt dat hij er niet zo zeer mee inzit, dat die “andere” maar voor eventjes is, want een toekomst samen in onmogelijk.
Ik hoop dat het een bevlieging is. Het is wel een feit dat ik me ervoor openstel. Argh..

Oudblond schreef: ↑

06-12-2018 18:33

Lily ze wonen wel samen. Eerst in een flat en nu bij zijn ouders.
Als mijn partner zonder overleg met mij hoppa zijn ontslag indient zonder ander perspectief, dan zijn de poppen aan het dansen. Jullie hebben net samen een huis gekocht en hebben samen financiële verplichtingen. Die zegt hij zowat eenzijdig op. Ik zou eenzijdig de relatie opzeggen. Maar ja, rommelen met een ander is leuker dan door de zure appel heen te bijten. Vriendschap met die radioman zit er echt niet in. Hoop je dat je vanuit het huis van je ex-schoonouders bij hem in kan trekken?

“Rommelen met een ander” pfoe, dit neem je wat kort door de bocht vindt ik..
emotioneel waren we wel verbonden, fysiek is er niets gebeurd. Het voelt goed maar ook fout, ik weet dat het niet kan. Ik weet het..

En liefst zet ik hem ook uit m’n hoofd, helaas gaat dit niet in 1,2,3..

Barrie95 schreef: ↑

06-12-2018 18:45

Je bent je eigen gedrag enorm aan het goedpraten door wat hij niet goed doet in jullie relatie. Jullie zijn naar eigen zeggen niet verder gegaan, maar mi is die knuffel, kusjes op je voorhoofd, hele avond samen liggen, toch echt al een stap te ver en volgens mij weten jullie dat beide goed. Dus om te zeggen dat hij geen vinger naar je heeft uitgestoken is niet helemaal oké. Verder advies: Ga in je gesprek met je vriend, willen jullie nog wel verder en zo ja, hoe?

Neen, ik praat mijn gedrag zeker niet goed, want ik weet zeer goed dat het niet kan. Schuldgevoelens steken de kop op.
Maar op zo’n moment, toen was dit nét wat ik nodig had.. Vreselijk maar is zo. Een goede knuffel.
Ja, we willen beiden verder. En nemen de tijd ervoor..

Hadewychh schreef: ↑

06-12-2018 18:47

Je zegt zelf dat je in je relatie altijd heel gelukkig was en nu het even minder gaat door alle stress, ga je op een ander. En gebruik je dat dan nog als excuus voor wat je doet.
Niet goed te praten. En aangezien je niet van plan bent te kappen met die man maak je het best uit.

Het liéfst van al zou ik wel contact blijvrn houden met hem, vrienschappelijk weliswaar.

Lukt dit niet, gaat mijn relatie voor en verbreek ik die wel.

En ik ga niet op een anders, zeg zo iets niet.. Ik had niemand om te praten toen het moeilijk ging, en toen kwam die daar. Natuurlijk is het dan fijn, onbewust en ongewild komen er dan andere gevoelens bij kijken. Maar ik was(ben) op dat moment zwak, weetje?

Zelf al was het een boom die me kon troosten, zou ik even blij geweest zijn..