Wat te doen?

Hallo allemaal,

Ik weet niet precies waar ik moet beginnen, maar ik ga mn best doen om mijn verhaal zo duidelijk mogelijk te maken want ik ben zelf echt ten einde raad..
Ik ben een mama van 4 prachtige kids, waarvan de oudste 2 uit een eerdere relatie.
Ik heb 5 jaar geleden mijn huidige partner leren kennen, na een relatie van huiselijk geweld van mijn ex zijn kant.
Ik was Tot over mijn oren verliefd en hij ook.. er werd mij de wereld beloofd en hij ging mij en de kinderen gelukkiger maken dan ooit tevoren.. Dit was inderdaad ook zo, tot het moment dat ik zwanger bleek van hem, van ons eerste kindje, en ik de stap had gemaakt om samen met mijn partner en mijn 2 oudste in België te gaan wonen. Hij komt zelf ook van België. Ik zei mijn huis op, mijn werk, de scholen van de kinderen.. alles..
Toen begon eigenlijk de ellende.. mijn partner roept en tiert om de kleinste dingen, niet alleen tegen mij, maar ook tegen mijn 2 oudste kinderen. Er worden dingen gezegd door hem tegen mijn kinderen zoals, je bent echt zo dom als stront, je kunt helemaal niks, je bent echt achterlijk, en wat ik of mijn kinderen ook zeggen of doen.. alles is fout in zijn ogen. Tijdens mijn zwangerschap heeft hij een aantal bedreigingen gedaan zoals, als ik moest kunnen gooide ik deze tafel op je, als de kinderen er niet bij waren dan had ik je hier op de grond geslagen en zo nog een aantal dingen.
Ik heb al mijn vriendschappen, mannelijk, moeten opzeggen omdat hij die mannen niet vertrouwd.. Ik kende ze stuk voor stuk allemaal meer dan 10 jaar en hun hebben mij in de tijd met mijn ex overal doorheen gesleept, ik heb met deze vrienden ook nooit wat gedaan op seksueel gebied .. laat ik voorop stellen dat ik nooit stiekem heb gedaan over mijn vrienden en dat ik altijd heb gezegd dat hij ze gewoon mag leren kennen, maar dan waren zijn antwoorden altijd, hun deugen niet.. Dit zei hij al voordat hij ze überhaupt had leren kennen.
Toen ik dus in België kwam wonen, was ik dus 3 maanden zwanger van ons zoontje, waardoor wij verplicht wettelijk samen moesten gaan wonen omdat ik hier in België dus nog geen werk had en anders geen verblijf kon krijgen.
Ik ben dan tijdens mijn zwangerschap nog aan het werk gegaan en met 36 weken op zwangerschaps verlof, welke in totaal 14 weken heeft geduurd, wat verplicht is in België de 14 weken.
Na de 14 weken heb ik direct mijn werkzaamheden hervat.
Spijtig genoeg heb ik na ongeveer 2 maanden dat ik terug aan het werk was een heel zwaar auto ongeval gehad in de auto van mijn partner, welke veroorzaakt was door een andere partij.
De auto was total loss en zelf heb ik er een blijvende invaliditeit aan over gehouden.
Omdat ik nog geen jaar onafgebroken had kunnen werken in België had ik dus ook geen recht op een ziekte uitkering. En het kleine beetje waar ik wel recht op zou kunnen hebben, werd van de baan geveegd omdat mijn partner teveel verdiend.
Wat dus inhoudt dat alle kosten op hem terecht komen zolang ik nog geen betaling heb gekregen van de tegenpartij van het ongeluk.
Door het ongeluk heb ik een complexe breuk in mijn rug en heb ik iedere dag nog altijd heel veel pijn, waardoor ik soms dingen in huis moet laten liggen omdat ik het gewoonweg niet aankan.. hij doet dan bijv eens een keer dweilen, maar ik hoor hem dan tegen andere mensen (zijn vrienden) zeggen dat hij alles in huis doet, en ik lui ben en niks doe, wat dus echt geen waar is want alles wat ik wel kan doen dat doe ik ook gewoon, plus de gehele zorg van de 4 kinderen komen op mijn nek.
Op dat moment hou ik mijn mond omdat ik eerlijk gezegd bang ben geworden van zijn reacties.. Maar diep vanbinnen ga ik kapot van verdriet.. in een ruzie roept hij heel vaak, flikker maar op met je 2 oudste kut kinderen maar MIJN kinderen blijven bij mij en ik zal ervoor zorgen dat ze nooit bij jou zullen komen.
Hij is naar mijn 2 oudste ook nooit positief, als mijn dochter vrolijk staat te zingen tijdens de afwas, komt hij naar de keuken en zegt bijv, belachelijk kind doe toch eens normaal.
Ik merk aan mijn kinderen dat hun, net als ik, iedere dag op hun tenen lopen.. Als mijn kinderen iets willen doen, durf ik geen beslissing meer te nemen zonder zijn oordeel omdat ik heel bang ben voor de ruzies. Ik heb dagelijks pijn in mijn maag van de stress en iedere dag is er wel 1 van mijn 2 oudste die hij aan het huilen maakt.
Ik voel me op alle vlakken van hem afstoten en seks hebben we soms zelfs maanden niet.
Ook heb ik hem al betrapt op leugens en dat ontkent hij in alle aard, als ik hem confronteer word hij zelfs echt woest en bang voor wat er gaat komen houdt ik dan ook maar weer mijn mond.

Na het ongeval heeft hij de dagwaarde van zijn auto gehad en heb ik een voorschot gehad van 3000 euro welke ik volledig aan hem heb gegeven omdat ik immers ook zijn auto in elkaar had gereden. In totaal 5000 euro, dat had hij ook betaald voor zijn auto die ik in elkaar had gereden, hij heeft hier een andere auto voor gekocht en heeft zich in de zak laten zetten waar hij zelf bij stond. Ik mocht niet mee een andere auto gaan uitzoeken want zijn ouders wisten er veel meer van en de auto kwam immers toch op zijn naam.
Nu moet ik iedere dag aanhoren hoe slecht de auto is, hoe slecht het huis is, dat hij nooit geluk heeft in het leven, over echt alles is hij heel negatief.. vrolijk zijn kan hij in mijn ogen echt alleen maar naar zijn vrienden of als we eens een dagje weg gaan en het gaat zoals hij het wilt. Alhoewel ik dan ook al vaak heb mee gemaakt dat hij dan weer met een lang gezicht rond liep en mij als een klein kind negeert.
Nu afgelopen weekend waren we naar mijn oma, een mens van 90 jaar oud, en hij ging ineens heel kwaad op de bank zitten in de woonkamer terwijl wij allemaal in de keuken zaten. Ik vroeg hem wat er scheelde en kreeg als antwoord, niets. Ik zeg nog heel normaal van kom er gezellig bij zitten, zijn antwoord was : noem je dit gezellig? De gezellige sfeer die er hing had hij dus in 1 klap verpest. Ook mag mijn zus niet komen met haar kinderen want hij vind mijn zus haar kinderen ook kut kinderen en noemt ze vaak ook zwarte apen, zijn halfbloedjes.

Nu vandaag kreeg ik te horen van de rechts bijstand dat ik nog ruim 25.000 euro betaald ga krijgen vanwege mijn invaliditeit. Hij vind dat ik daar een andere auto voor moet kopen (omdat hij zelf een miskoop heeft gedaan en dat was ook mijn schuld want deze tijd van het jaar vind je geen deftige auto meer voor 5000 euro) ook heeft hij zijn ouders gezegd geld van ons te kunnen lenen als ik dat geld heb en wilt hij dat we er voor hem een computer van halen van 2000 euro! Toen ik hem zei dat ik ook een laptop voor mijn dochter wil halen omdat ze over een dik half jaar begint op het middelbaar was het huis te klein. Want hij moet dan besparen op zijn computer! Dit maakt mij allemaal zo woest.

Ook mijn kinderen zien erg af van dit alles want ze zien hoeveel liefde en affectie hij geeft aan zijn 2 kinderen zeg maar, mijn ex mag van onder andere jeugdzorg en dergelijke de kinderen niet zien vanwege dat hij gevaarlijk is voor de kinderen en mij.
Mijn partner neemt de tijd nog geen eens is om mijn 2 oudste kinderen te begroeten als hij thuis komt uit zijn werk.
Ons 2de kind samen was ook niet geplant en is verwekt tijdens de overstap van pil naar prikpil en daar kwam ik pas achter bij 16 weken. Toen we nog niet wisten hoe ver ik zwanger was, riep hij direct dat het weg gehaald ging worden.
Ik heb veel gehuild tijdens mijn zwangerschap maar heb me voor mijn kinderen sterk weten te houden.
Toen ik eenmaal bevallen was, kwam alles op mij neer.. de kleinste is nu 7 maanden en ik kan nog steeds op 1 hand tellen hoe vaak hij de nacht voedingen heeft gedaan. Hij heeft zelfs de kleinste nog nooit in bad gedaan. En als hij niet moet werken dan ligt hij zonder problemen tot 3 of 4 uur in zijn bed terwijl ik zorg voor de 4 kinderen. Meneer kon snachts niet slapen Door dat de kleine steeds snachts een fles moest hebben en de kleine het de eerste maand heel moeilijk had met een ziekenhuis opname als gevolg, en ik moest van hem met de kleine beneden op de bank gaan liggen want hij moest er weer vroeg uit.
Een kraamtijd heb ik ook helemaal niet gehad, kraamhulp wou hij niet nemen want hij moest dat immers betalen en dat vond hij zonde van het geld. Ook waren er geen versieringen of wat dan ook toen ik thuis kwam met de kleine en vond hij het belachelijk dat ik de kinderen liet trakteren op school met beschuit met muisjes.
2 dagen na mijn bevalling stond ik alweer aan de scholen van de kinderen, (de andere dagen deed mijn schoonvader, dat is zo een lieve man dat ik me wel eens heb afgevraagd hoe het kan dat mijn partner zijn kind is) maar iedereen hun mond viel open dat ik daar alweer stond, herstellende van een bevalling met nog meer pijn in mijn rug dan ooit tevoren, zo erg dat als ik ging zitten ik zonder hulp niet meer recht kon komen.
Na enkele weken, tijdens weer een ruzie, riep hij dat onze kleinste nooit geboren had moeten worden en dat hij daar heel veel spijt van heeft dat hij er is.
Later had hij toch spijt dat hij dat zei, maar die woorden hebben wel een diepe kras achter gelaten bij mij, net zoals vele andere dingen die hij roept..
Onlangs riep hij nog dat ik een vuil kut wijf ben en hij me helemaal kapot gaat maken.
Ik voel me als moeder echt heel erg tekort doen, vooral omdat ik me gevangen voel, ik heb tot nu toe financieel helemaal niks, een huis vinden in je eentje hier in België is heel moeilijk, en terug naar Nederland gaat ook niet omdat hij dan toestemming moet geven om de 2 jongste mee te nemen en dat zal hij nooit doen. Ook ben ik heel bang om weg te gaan dat hij de kinderen van me gaat proberen af te nemen.
En ik zie zelf ook in, nu ik dit verhaal na lees, dat de situatie echt niet gezond is maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen..
Na mijn ex was ik echt beschadigd en hebben mn vrienden en vriendinnen mij er bovenop geholpen en werd ik langzaam weer de oude goedlachse ik.. zelfs mijn buurvrouw van Nederland kwam toen aan de deur om te zeggen dat ze zo blij was om mij weer te horen lachen want dat had ze me in al die jaren nooit zo horen doen.. Ik kan me soms zo voor mn kop slaan dat ik alles heb opgegeven in Nederland en het doet me tegelijk ook zo een verdriet dat ik nu al weet dat deze relatie geen stand kan houden en dat er weer 2 kleine kinderen de dupe van gaan worden..
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen..
Ik heb hier helemaal niemand.. mijn zus woont 200 km verder in België en mijn vader woont niet veel dichter bij.. Als er iets gebeurd sta ik er echt alleen voor.. Ik ben in 3 jaar tijd 4x bij een vriendin geweest en met haar heb ik alles wel besproken ... Maar zij kan ook niet meer doen dan een luisterend oor bieden.. er is nog zoveel meer gebeurd maar doordat alles als een gek door mijn hoofd vliegt krijg ik niet alles nu op papier.. wie kan mij de goede weg op helpen? Wat ik zou kunnen doen.. Ik ben bang om te moeten blijven, maar ook voor de gevolgen om weg te gaan.. graag geen negatieve reacties want ik voel me al ellendig genoeg en vooral heel schuldig naar mijn kinderen toe.. de gehele tijd dat ik dit heb geschreven was ik aan het huilen.. Ik ben op.. kapot.. gesloopt.. voel me minderwaardig en de slechtste moeder ooit..





Liefs, een gebroken mama

Doortjee schreef: ↑

11-12-2018 23:14

Ik ben gestopt met lezen.. Dit doet mij pijn in mijn buik voor jullie kinderen! Als moeder behoor jij ze te alle tijden te beschermen en een veilig gevoel te geven! Voor de tweede keer op rij confronteer je hen met een gewelddadige relatie, om vervolgens nog 2 kinderen te krijgen. Je ontneemt je ten eerste alle veiligheid, vervolgens sta je toe dat ook zij mentaal mishandeld worden. Maak je borst maar nat voor alle problematiek die jij nog gaat krijgen n.a.v de opgelopen trauma's van je kinderen. Het spijt me, maar ik heb geen medelijden met je.. Wel heel erg met je kinderen.

Tip: ga naar de huisarts, gooi je verhaal op tafel. Vraag hulp en maak een plan en probeer te redden wat er nog te redden valt..

Medelijden hoef ik ook absoluut niet.. zoals ik al zei, toen ik nog in Nederland woonde was hij ontzettend lief, niet alleen naar mij maar ook naar mijn kinderen toe.. anders zou ik nooit overstag zijn gegaan.. Na ongeveer 2 jaar in de relatie waren we klaar voor een kleine en ben ik verhuisd naar België.. Toen is pas alle ellende begonnen.. moest ik van te voren weten dat dit zo ging uitpakken had ik dat nooit gedaan.. moest ik weten waar ik naartoe kon met mijn kinderen dan was ik al direct vertrokken.. ik zit op dat vlak gewoon vast.. Ik kan de jongste 2 niet mee nemen de grens over want dan kan hij me aangeven voor ontvoering..

Trien30 schreef: ↑

11-12-2018 23:23

Ik krijg het niet voor elkaar om je tekst te lezen maar jeetje wat heftig.
Vooral voor je kinderen die geen moeder hebben die echt voor ze opkomt en haar biezen pakt.

Je hebt ongelooflijk veel opgegeven en nu zit je klem. Voor jou is dit niet leuk maar goed je bent volwassen.

Wat wil je dat je kinderen later tegen je zeggen. Die zijn straks beschadigd voor het leven

Het is niet dat ik niet voor ze opkom.. Ik kan gewoon niet weg met mijn 2 jongste.. Ik kan de 2 jongste de grens niet mee over nemen omdat hij toestemming moet geven.. verder heb ik hier niemand.. moest ik nooit mijn auto ongeval hebben gehad en financieel zelfstandig zijn, dan was ik echt al weg.. Want dan kon ik een andere woonst krijgen in België.. ondertussen is mijn auto ongeval al meer dan 2 jaar geleden en heb ik nog geen geld gezien.. weet wel dat het komt.. Maar dat kan nog enkele maanden duren..

Hadewychh schreef: ↑

11-12-2018 23:50

Sinds wanneer worden mensen gecontroleerd aan de grens tussen B en NL?
Heb niet alles gelezen want veel te veel onnodige details maar blijkbaar heb je van een vent die niet deugd en een tiran is voor de kinderen nog een 4 de kind gekregen. Nouja...

Ik heb me bevraagd bij het juridisch loket en die zeiden dat ik toestemming moet hebben van vader wil ik terug naar Nederland gaan.. Dit heb ik ook nodig gehad toen ik met mijn 2 oudste naar België kwam. Enige wat ik kan doen is in België elders onderdak zoeken maar met mijn financiële plaatje door het ongeval lukt het mij niet om een woning te vinden. Het is niet dat ik niks aan mijn situatie wil veranderen want ik ben overal mee bezig hele dagen, ik vind gewoon het pad niet om te volgen.. Mijn 4de kind was zeker niet geplant en is gebeurd tijdens de overstap van pil naar prikpil.. Ik ging aan de prikpil om er voor te zorgen dat ik juist echt niet zwanger zou geraken..