Relatieproblemen

Hallo allemaal,
Ik lees al een tijdje mee, maar wilde nu zelf wat van me afschrijven.
Ik heb het gevoel dat de relatie met mijn vriend soms de verkeerde kant uit dreigt te gaan. Ookal heb ik nog steeds het gevoel dat we op een dieper niveau goed bij elkaar passen, oppervlakkige irritaties laten me soms twijfelen.
Hij kropt dingen op tot opeens de bom barst en heeft nooit echt geleerd om over dingen te praten (hij heeft sowieso geen goede jeugd gehad). De afgelopen 2 jaar heb ik hem geprobeerd in te laten zien dat het oké is om te praten en dat het juist een kans is om dichter tot elkaar te komen. Zijn oplossing bij een onenigheid is vaak zijn stem verheffen of weglopen. Net als nu..
Vandaag was ik wat eerder van huis weg en eerder thuis dan hij en ging ik onderweg naar huis boodschappen doen. Vervolgens kom ik thuis, ruim ik het huis op, vouw ik 2 wasjes weg en begin met koken.
Vriend komt thuis en we zitten even samen op de bank. Vervolgens sta ik op en vraag ik of hij zo de hond uit wil laten. Hij was moe en wilde een dutje doen. Prima, maar als ik vraag wanneer hij dan wel de hond uit zou kunnen laten (dan kan ik kijken of dat nog kan voor hond) antwoordt hij dat hij daar niet over na wil denken, moe is en gaat slapen.
Uiteraard wil ik hond niet de dupe laten zijn en ga ik de hond uitlaten. Vervolgens was ik over dit alles lichtelijk geïrriteerd, aangezien ik nog 2 werkafspraken had die avond en hij dus niks uitvoerde.
Toen ik thuiskwam van die afspraken zat hij nog steeds met zijn telefoon in bed. Ik ging in de woonkamer zitten. Vervolgens komt hij de woonkamer binnen met z'n jas aan en wilde eerst zonder iets te zeggen de deur uit gaan, vervolgens roep ik 'ga je weg?' en komt hij terug. Ik leg hem wederom uit dat ik het niet fijn vindt als we in zo'n sfeer uit elkaar gaan, waarna hij door me heen begint te praten, ik verhef mijn stem, hij verheft zijn stem en uiteindelijk barst ik in huilen uit. Ja, een beetje dramatisch van me, maar ik kan dat moeilijk binnen houden. Vervolgens zegt hij dat hij niks gedaan heeft en zegt dat ik aan het acteren ben en goed ben in manipuleren. Dat zeg je toch niet als je partner huilt??
Soortgelijke situaties, waar vriend niet wil meehelpen als ik hem dat vraag, gebeuren vaker. Als dat nu al zo is, moet ik er niet aan denken hoe dat straks met eventuele kinderen zou zijn. Maar vooral de manier waarop hij communiceert met mij en hoe hij zomaar weg wilt gaan doet me veel. Als hij het anders had gecommuniceerd was het oké geweest. (bijvoorbeeld: ik zie wat je allemaal doet en ik begrijp dat je me vraagt om ook iets te doen, maar ik kan het nu even niet opbrengen. Ik ga morgen zorgen dat jij niks hoeft te doen *knuffel*)

Ik ben me ervan bewust dat ik te gevoelig. Ik moet soms echt naar hem luisteren ipv ondertussen nadenken over welk antwoord ik kan geven. Ik moet het accepteren dat hij ruimte nodig heeft als hij boos is.

Ik ben het gewoon beu om telkens de verstandigste te zijn die naar hém toekomt om de lucht te klaren. Om vervolgens niet aangekeken (kijkt op telefoon met 'moeilijke' gesprekken) en steeds onderbroken te worden. Mijn geduld raakt op..

Ik ben benieuwd naar wat jullie van mijn verhaal vinden, of naar ervaringen van iemand die ook een conflicten-mijdende vriend heeft

Verder is het een schat. Hij verrast me met lieve dingen of uitjes, hij is ontzettend trouw, grappig en liegt niet. Ik wil ook niet uit elkaar.
Er zijn gewoon dingen waar we tegenaan lopen.