pas op borderlinerspook, ik doe het licht aan!

Hallo allemaal,

ik ben 10 jaar samen met mijn vrouw, we hebben 2 prachtige kinderen en alles om gelukkig te zijn.
Alleen is onze relatie over de jaren heen tot een nachtmerrie geworden. Er schuilt een monster diep in mijn vrouw dat ik niet begrijp, vandaar de cryptische titel 'borderlinespook'. Hoewel, ik weet dus niet zeker of het borderline is, vandaar de vraag of er iemand wat ervaring wil delen. Zonder psych ( wil ze niet ) is er natuurlijk geen zekerheid, alle insights zijn welkom.

Voordat ik hieronder begin aan wat mogelijk aanzien wordt als een 'rant' is tegen mijn vrouw, weet dat ik ten volle besef dat ik zelf medeverantwoordelijk ben en me in de relatie gedraag als een slappe lul, die niet alleen zijn eigen grenzen eindeloos verplaatst, maar zijn grenzen vakkundig heeft afgebroken en nu in het donker over de funderingen ervan struikelt.

Bij deze een opsomming van haar kwalijke gedragingen en een aantal voorbeelden ter verduidelijking. Aan jullie om, zo goed als mogelijk, uit te maken of ik met mijn google zelfdiagnose mogelijk doel tref.

Het grootste probleem is het verbale geweld dat na 10 jaar zo'n fenomenale dimensies heeft aangenomen dat ik er een periode volledig onderdoor ben gegaan. Mijn vrouw geeft zelf toe dat ze niet meent wat ze zegt en gewoon een reactie MOET hebben. Aangezien klootzak na 100 keer totaal geen reactie meer teweegbrengt gaat ze een stap verder en nog verder en nog verder ...
Ondertussen zijn we beland bij 'pedofiel' ( stom van mij om daar de 1ste keer op te reageren ) en passeren er zaken de revue zoals: 'ik ga je bedriegen en het niet vertellen, ik ben vreemd gegaan en het was heerlijk ( klopt niet denk/hoop ik ), ik ben bij de politie aangifte gaan doen dat je mij slaagt ( voor zover ik weet heeft ze dit niet gedaan, maar zeker ben ik niet ( en uiteraard slaag ik haar niet )), mijn hele familie haat je ( klopt niet, heb met haar ouders en broer gesproken ) tegen de kinderen zegt ze zaken als: kinderen, zeg is "papa is een klootzak", etc. Dit soort zaken krijg ik quasi dagelijks naar het hoofd geslingerd. Mijn ziel kermt en kreunt, maar ( buiten het inzetten van de kinderen in haar oorlog ) kan ik hier schijnbaar mee leven.

Ook fysiek geweld komt er al een aantal jaren aan te pas. Spuwen en slagen gebeuren occasioneel, waarbij ik evenzeer beschaamd ben als verbaasd. Hoe is het nu mogelijk dat ik met mijn 1,90m en brede schouders me verrot laat slaan door mijn eigen vrouw. Op zich heb ik er weinig moeite mee om ervoor te zorgen dat ze me niet pijn doet, maar de vernedering brandt des te dieper, vooral als dit in het bijzijn van de kinderen is. De oudste is 4 jaar en begint dit op te pikken.
Recent dreigt ze echter met dingen die me wel degelijk kunnen verwonden: gloeiend hete strijkijzers vlak voor mijn gezicht houden, stoom uit het strijkijzer op mijn benen spuiten, met een kapot glas voor mijn neus zwaaien, dat soort zaken.

Ook het zwart wit denken en de plotse stemmingswisselingen zijn zeker aanwezig.
vb: haar baas prijst haar en zegt haar dat ze de toekomst van het bedrijf is, mijn vrouw uiteraard dolgelukkig! 2 dagen later paranoia: haar baas is samen met een collega van haar en de andere baas gaan lunchen en ze hebben haar niet meegevraagd, er is DUIDELIJK iets aan de hand en ze zijn over haar aan het praten. Het is erg vermoeiend om 's morgens en 's avonds in de ogen van mijn vrouw te kijken om te achterhalen hoe de rest van MIJN dag er gaat uitzien. Is er iets op het werk gebeurd dat haar stress bezorgd, dan zal ik daarvoor de prijs betalen.

Wat me bij het volgende brengt, the blame game: alles is de schuld van een ander, niets is haar schuld en bovenal, wat er ook gebeurd, i am the cause of everything!

Hechte vriendschappen gaan er gegarandeerd aan, in de 10 jaar dat ik haar ken heeft ze zo 3 nieuwe 'beste vrienden' versleten. Mijn moeder, mijn vader, mijn zus, yep allemaal op de brandstapel.
In grote vriendengroepen of jeugdvrienden gaat het wel goed, ook in de omgang is ze bijzonder aangenaam en merkt er niemand wat er onder de oppervlakte schuilt.

Controledrang, perfectionisme, creativiteit, allemaal in grote mate aanwezig.

Wat ze echter niet heeft, wat voor zover ik begrijp toch sterk verbonden is met borderline, is misbruik van alcohol of drugs. Ook wisselende sexuele contacten zijn er volgens mij niet. Is dit onlosmakelijk verbonden met borderline of heeft niet iedereen dit?

Of ik terug, ongeacht of er een oplossing komt of niet, van mijn vrouw kan gaan houden weet ik niet, maar ik wil mijn kinderen de warme thuis schenken die ze verdienen.

Alvast proficiat voor wie zich door deze brief worstelt. Hier laat ik het voorlopig bij, maar ik hoop op meer duidelijkheid om mijn vrouw te begrijpen.
Sowieso begrijp ik dat ik bij mezelf moet beginnen. Grenzen zetten en die houden, niet over me heen laten lopen, mezelf terug graag zien, enz. Die lijst is ook behoorlijk lang...

Groeten

Edit:
Ik heb bovenstaande bericht iets meer dan een jaar geleden gepost.
Omdat ik me nog goed de onmacht en de zoektocht naar antwoorden herinner van die periode wil ik hier een update geven. De eerste broze stappen naar inzicht en het begrijpen van een uitzichtloze situatie zijn er gekomen door video's en getuigenissen op fora. Informatie waar ik naar snakte. Ik heb in die periode letterlijk alle NL fora over borderline bij vrouwen gelezen. Hierna ben ik Engelstalige fora beginnen lezen en ik heb in die periode minstens 5 boeken over het topic gelezen. Als mijn bericht ook maar één iemand kan helpen die op het breekpunt zit waar ik vorig jaar zat dan ben ik zeer zeer gelukkig.

Zeer kort na dit schrijven ben ik met een scheidingsadvocaat en psycholoog beginnen spreken, want ja, ondertussen was ik er zeker van dat ze ofwel borderline ofwel narcisme had.
Het is moeilijk te omschrijven hoe snel je kan gaan van een schreeuwend stemmetje in je hoofd dat er iets mis is ( misschien wel met jezelf ) naar een puzzel waarvan alle stukjes gelijktijdig in elkaar vallen. En zodra die puzzelstukjes klikten verloor mijn vrouw ook deels de macht die ze over me had. Ik wist wat gaslighting, stonewalling, Neuroticisme, etc. was. Ik was nu verwikkeld in een oorlog, maar ik kende het aanvalsplan en de tactieken van de vijand.
De termen oorlog en vijand zijn hier geen ijdele woordkeuze. Hoe meer kennis ik vergaarde des te beter mijn helikopterzicht over mijn en bij uitbreiding ons leven werd. Mijn vrouw moet iets hebben opgepikt van de veranderingen in mij want de agressie en aanvallen verhevigden in die periode nog drastisch. Vermoedelijk omdat ik me terugtrok, zij dit aanvoelde waardoor haar angst groeide en dit op zijn beurt de agressie exponentieel vergrootte. Want vergis je niet, ALS je in een situatie als de mijne zit en je vind de kracht om eruit te willen stappen dan zal het eerst erger worden voor het beter wordt. Veel erger!
Door de kennis die ik ondertussen opgebouwd had, mijn ervaringen en gesprekken met een psycholoog over borderline/narcisme ben ik vrij snel tot het besluit gekomen dat ik wilde scheiden. Één van de comments op mijn initiële bericht hier heeft me hierbij ook geholpen. De comment was: 'Jij zit nog in deze relatie dus jij bent ook het probleem!' In het begin dacht ik, wat een ongevoelige persoon moet je zijn om zoiets te schrijven, maar die ene zin wilde me maar niet loslaten. Die ene zin heeft een week lang mijn gedachten beheerst. Het is bijzonder paradoxaal om slachtoffer en probleem te zijn, maar net zoals een vrouw die wegkijkt wanneer haar man een pedofiel blijkt te zijn bijna even schuldig is als de man zelf, was ik net zo schuldig als mijn vrouw aan het in stand houden van een toxische omgeving voor mijn kinderen.

Dus scheiding! Maar hoe? Je moet begrijpen, ik was op dat moment doodsbang van mijn vrouw omdat ze letterlijk tot alles in staat was en niet geremd werd door een innerlijke stem of moreel besef zoals de meesten van ons. Dit was een persoon die, als ze kon, je leven zou vernietigen en er geen dag slaap om zou missen. Ze zou het gerechtvaardigd vinden want ze had me vaak gewaarschuwd dat als ik haar zou verlaten ze ervoor zou zorgen dat ik de kinderen nooit meer zou zien en dat ik de gevangenis inging.
Ik heb hierover met een psycholoog en advocaat gesproken en heb na lang nadenken besloten om de scheiding in alle stilte voor te bereiden. Dit was erg zwaar omdat het zo haaks stond op mijn opvattingen over ethiek, eerlijkheid en respect.
Nu, achteraf bekeken, ben ik ONTZETTEND blij dat ik haar niet op de hoogte heb gebracht van mijn intentie tot scheiding. De repercussies waren zo vreselijk als ik me had ingebeeld. Twee dagen nadat ze de scheidingspapieren ontvangen had is ze naar de politie gegaan voor een eerste aangifte. In een periode van 3 maanden zouden er nog 14 volgen. Beeld je in dat je 's avonds de kinderen van school gaat halen en daar te horen krijgt dat de politie met hen en hun juf is komen praten omdat hun mama een aangifte heeft gedaan dat je de kinderen en haar slaat. Beeld je in dat je vrouw je met crazy ogen in de keuken staat op te wachten en zodra je binnenstapt keihard haar eigen hoofd tegen de muur stoot waarna ze een foto maakt van haar bebloede gezicht en met een glimlach waar het venijn vanaf druipt zegt 'bewijs dat je mij slaat, hiervoor ga je naar de gevangenis!'. Het opzetten van een ongelooflijke campagne om je kapot te maken bij je vrienden, andere ouders aan de schoolpoort, je buren, ... De stress die dit met zich meebracht had me zonder veel problemen de dieperik kunnen intrekken als ik mijn familie en vrienden niet had gehad om me te helpen. Als je wil weten hoe destructief dit is zoek dan maar eens een paar getuigenissen van mannen die hun geld, huis, werk, vrienden EN kinderen kwijt zijn door exact hetgeen ik hierboven beschrijf...
Verder wil ik hier niet op ingaan, want dit is nog steeds een erg moeilijk topic voor mij, maar recent heeft de rechtbank eindelijk uitspraak gedaan en ik heb gewonnen! Co-ouderschap en de kinderen zijn ingeschreven waar ik woon en gaan tot hun 18e naar de school die ik kies.

Heb ik het gevoel dat de zaken anders zouden gelopen zijn indien ik gepoogd samen met haar tot een beschaafde scheiding te komen? Ja, absoluut! Je moet begrijpen dat de perceptie rond aanklachten vooor een scheidingsaanvraag en erna helemaal anders is. Ook zou ik suggereren om (audio)opnames te maken van de vreselijke dingen die er tussen de 4 muren van je woning gebeuren. Iedereen heeft het recht op privacy, maar in dit soort situaties primeert het recht om je te verdedigen. Deze 2 zaken hebben ervoor gezorgd dat ik kan beginnen met het lijmen van de brokken in plaats van dezelfde brokken in nog kleinere stukjes te breken.

Hopelijk heb ik je hiermee geholpen!