Relaties
alle pijlers
Angst over gezondheid moeder
vrijdag 15 februari 2019 13:42
Mijn moeder is nu al een half jaar aan het kwakkelen. Ze is een paar keer opgenomen geweest, maar ze konden geen echte oorzaak vinden. Nu hebben ze laatst ontdekt dat ze vergrootte lymfeklieren heeft. Volgende week krikgt ze weer tests, maar in mijn achterhoofd hoor ik steeds een stemmetje dat mij influistert dat het misschien kanker is.
Mijn moeder en ik hebben een ingewikkelde relatie gehad maar ik woon nu weer tijdelijk thuis en haar verliezen zou ik niet aankunnen. Ik kamp nu ook met een burnout, dus het valt me nog 10x zwaarder. Het liefst was ik degene die ziek was en niet zij.
Ik weet niet goed waar ik dit topic moet plaatsen.
Mijn moeder en ik hebben een ingewikkelde relatie gehad maar ik woon nu weer tijdelijk thuis en haar verliezen zou ik niet aankunnen. Ik kamp nu ook met een burnout, dus het valt me nog 10x zwaarder. Het liefst was ik degene die ziek was en niet zij.
Ik weet niet goed waar ik dit topic moet plaatsen.
vrijdag 15 februari 2019 13:46
vrijdag 15 februari 2019 13:48
Mijn leven is niet zo belangrijk als het hare. Niemand is van mij afhankelijk, ik heb geen kinderen.Rosalind schreef: ↑15-02-2019 13:46Ik snap je zorgen maar denk vooral dat je niet te ver vooruit moet denken (je denkt nu nl al aan haar verliezen).
"Het liefst was ik degene die ziek was en niet zij".
Vooralsnog ben jij inderdaad degene die ziek is. Van je moeder weet je het nog niet. Denk nu dus ook aan jezelf.
Ik voel me al een tijdje vrij depressief en dit maakt het erger. Ik wil mijn mama niet kwijt...
vrijdag 15 februari 2019 13:56
Nogmaals, vooralsnog wijst niks erop op dat ze binnenkort dood gaat. Lymfeklieren kunnen ook opzwellen als er ergens een ontsteking is.
vrijdag 15 februari 2019 14:02
Mijn vader heeft kanker. Dat weten we nu ruim 5 jaar. Wat wij er voornamelijk van merken is dat hij minder energie heeft en wat gevoeliger is voor griepjes en virussen. Hij heeft geen chemo’s (ook niet gehad), gaat nog lang niet dood en hoeft max 2 keer per jaar op controle te komen.
Wat ik wil zeggen: kanker is lang niet altijd een doodsvonnis.
Wat ik wil zeggen: kanker is lang niet altijd een doodsvonnis.
vrijdag 15 februari 2019 14:07
Vooropgesteld, ik begrijp je zorgen. Mijn moeder is al heel haar leven een grote kreukelzone, het ene ziektebeeld is nog niet onder controle, of het andere komt alweer opzetten. Ze is inmiddels 68, en gaat fysiek zo hard achteruit dat wij ons afvragen of ze over een jaar nog wel kan lopen, en in ons huidige huis kan blijven wonen. Regelmatig presenteren zich symptomen die mogelijk op iets heel ernstigs wijzen, en telkens blijkt het voor nu nog steeds telkens iets relatief onschuldigs, maar in combinatie met haar andere kwalen wel heel hinderlijks te zijn.
Ik woon sinds 3 jaar thuis, in eerste instantie was dat om een andere reden, maar inmiddels hebben mijn ouders mijn hulp in de huishouding echt nodig. Maar toch; met alles wat ze wel heeft, is er niets bij wat levensbedreigend is, en hoewel ze wel heel beperkt is, kan ze nog steeds heel veel ouder worden.
Mijn punt: Niet alles is persé meteen levensbedreigend. Het is helemaal niet erg om een beetje rekening te houden met een mogelijke heel vervelende diagnose, maar leer alsjeblieft om je pas echt zorgen te maken als artsen daar ook echt aanleiding voor geven. Ik heb dit ook moeten leren, mijn moeder heeft dit zelf nog steeds niet geleerd, maar het is voor mij echt een goede manier om om te gaan met de baggerbak aan ellende die we keer op keer weer voor onze kiezen krijgen.
Ik woon sinds 3 jaar thuis, in eerste instantie was dat om een andere reden, maar inmiddels hebben mijn ouders mijn hulp in de huishouding echt nodig. Maar toch; met alles wat ze wel heeft, is er niets bij wat levensbedreigend is, en hoewel ze wel heel beperkt is, kan ze nog steeds heel veel ouder worden.
Mijn punt: Niet alles is persé meteen levensbedreigend. Het is helemaal niet erg om een beetje rekening te houden met een mogelijke heel vervelende diagnose, maar leer alsjeblieft om je pas echt zorgen te maken als artsen daar ook echt aanleiding voor geven. Ik heb dit ook moeten leren, mijn moeder heeft dit zelf nog steeds niet geleerd, maar het is voor mij echt een goede manier om om te gaan met de baggerbak aan ellende die we keer op keer weer voor onze kiezen krijgen.
vrijdag 15 februari 2019 14:08
Sterkte lieve CA... en 'fijn' om te lezen...Celaena_Aelin schreef: ↑15-02-2019 14:02Mijn vader heeft kanker. Dat weten we nu ruim 5 jaar. Wat wij er voornamelijk van merken is dat hij minder energie heeft en wat gevoeliger is voor griepjes en virussen. Hij heeft geen chemo’s (ook niet gehad), gaat nog lang niet dood en hoeft max 2 keer per jaar op controle te komen.
Wat ik wil zeggen: kanker is lang niet altijd een doodsvonnis.
vrijdag 15 februari 2019 14:10
Jij en jouw lieve mama ook veel sterkte...snaptegijut schreef: ↑15-02-2019 14:07Vooropgesteld, ik begrijp je zorgen. Mijn moeder is al heel haar leven een grote kreukelzone, het ene ziektebeeld is nog niet onder controle, of het andere komt alweer opzetten. Ze is inmiddels 68, en gaat fysiek zo hard achteruit dat wij ons afvragen of ze over een jaar nog wel kan lopen, en in ons huidige huis kan blijven wonen. Regelmatig presenteren zich symptomen die mogelijk op iets heel ernstigs wijzen, en telkens blijkt het voor nu nog steeds telkens iets relatief onschuldigs, maar in combinatie met haar andere kwalen wel heel hinderlijks te zijn.
Ik woon sinds 3 jaar thuis, in eerste instantie was dat om een andere reden, maar inmiddels hebben mijn ouders mijn hulp in de huishouding echt nodig. Maar toch; met alles wat ze wel heeft, is er niets bij wat levensbedreigend is, en hoewel ze wel heel beperkt is, kan ze nog steeds heel veel ouder worden.
Mijn punt: Niet alles is persé meteen levensbedreigend. Het is helemaal niet erg om een beetje rekening te houden met een mogelijke heel vervelende diagnose, maar leer alsjeblieft om je pas echt zorgen te maken als artsen daar ook echt aanleiding voor geven. Ik heb dit ook moeten leren, mijn moeder heeft dit zelf nog steeds niet geleerd, maar het is voor mij echt een goede manier om om te gaan met de baggerbak aan ellende die we keer op keer weer voor onze kiezen krijgen.
Hoe heb jij het jezelf 'aangeleerd'? Ik kan het tegen mezelf zeggen maar het voelt niet waar, zeg maar.
vrijdag 15 februari 2019 14:25
Bedankt.
Bel/mail je ook even met je hulpverlener? Die kan je misschien ook helpen.
Nog 1 tip: kijk of er iets kleins/praktisch is waar je je moeder mee kunt helpen. Bij mij helpt dat enorm om grip te houden op mijn gepieker.
vrijdag 15 februari 2019 14:40
Heb maandag een afspraak.Celaena_Aelin schreef: ↑15-02-2019 14:25Bedankt.
Bel/mail je ook even met je hulpverlener? Die kan je misschien ook helpen.
Nog 1 tip: kijk of er iets kleins/praktisch is waar je je moeder mee kunt helpen. Bij mij helpt dat enorm om grip te houden op mijn gepieker.
En ik help haar al veel in huis.
maandag 18 februari 2019 20:23
In eerste instantie: door rustig na te denken en realistisch te blijven. Door niet al te veel te proberen zelf te 'dokteren', maar als ik me dan toch wil inlezen in bepaalde symptomen, dan doe ik dat ook echt heel grondig en stop ik niet bij de eeste de beste link die ik vind (dat zijn meestal de kort door de bocht, uitgaand van het extreemste, ernstigst mogelijke ziektebeeld).
En vooral door mezelf voor te houden dat heel de wereld wat kan denken en zeggen, maar dat alleen artsen een zinnige conclusie kunnen trekken, gebaseerd op onderzoeken en medische wetenschap.
voor jou! Jouw zorgen waren toch niet helemaal ongegrond.
