mijn moeder heeft uitgezaaide kanker... enkel verlenging nog

19-02-2019 13:25 52 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dag,

Inmiddels alweer drie weken geleden heb ik te horen gekregen dat mijn moeder, 63 jaar, uitgezaaide kanker heeft. (uit angst voor herkenning houd ik sommige dingen wat vaag).
Er is enkel nog palliatieve behandeling mogelijk; genezing is uitgesloten. Ze kunnen geen prognose geven; gemiddeld 2-3 jaar.
De eerste 5 dagen heb ik enkel gehuild, non-stop.
Inmiddels ben ik aan het werk maar de tranen branden continue. Ik heb moeite om mijn bed uit te komen en zie steeds plaatjes van wat komen gaat; mama in de kist, wat ik zal zeggen op haar crematie, de overlijdenskaart, papa die alleen achterblijft en erg afhankelijk is van mama (ze doen echt alles samen). ik ben ook boos: waarom moet haar dit overkomen, ze is nog zo jong en zo'n goed mens. ik kan haar nog niet missen, echt niet. en dan ben ik de volgende in de lijn... ik heb nergens zin in en zie op tegen de komende onzekere tijd en alle pijn die komen gaat en het proces van aftakeling van zo'n mooie, gezonde vrouw (ze heeft geen klachten!) naar een hoopje ellende.
ik maak me ook wel zorgen om mijzelf. ik ben van mijzelf al wat melancholisch ingesteld, 'vroeger was allles beter en iig zorgeloos, daar verlang ik zo naar terug'.

ik hoef geen sterkte-wensen. heel lief maar daar ligt niet mijn behoefte.
ik zou zo graag andere ervaringen willen lezen. ik ben zo bang dat ik mij nooit meer gelukkig zal gaan voelen en mijn man en kinderen door moeten met een depressieve vrouw. Moet ik misschien toch hulp bij een psycholoog aanvragen? in arnhem zit het helen dowlinginstituut las ik... of moet ik gewoon accepteren dat ik mij nu zo voel en gaat dit echt wel weer voorbij? wat is jullie ervaring hiermee? graag eerlijke ervaringen/adviezen.
heel erg bedankt!
Alle reacties Link kopieren
Och vrouw, wat heftig voor je. Ik heb iets meer dan een jaar geleden in hetzelfde schuitje gezeten met mijn vader, alleen ging het daar een stuk sneller. Als ik meer tijd had gehad had en zou weten wat ik nu weet zou ik zeker meteen hulp hebben gezocht. Ook al is het de 'natuurlijke orde' dat je ouders ooit komen te overlijden, het blijft een zeer ingrijpend iets.
Alle reacties Link kopieren
Je bent nu terecht gekomen in een emotionele rollercoaster. Wat bij mij hielp, in een soortgelijke situatie, is om mee te gaan op de golven van emotie en toe te laten dat ik me dan eens verschrikkelijk voelde en dan weer vrolijk. Het lijkt op dit moment alsof jouw leven ook ophoudt, maar het gaat gewoon door. Ook als jouw moeder er straks niet meer is. Ik weet niet of je professionele hulp nodig hebt. De gevoelens die jij ervaart passen bij het verdriet dat je doormaakt. Ik zou misschien wel hulp overwegen als het ervoor zorgt dat je helemaal niet meer functioneren bijvoorbeeld. Soms blijven mensen zo hangen in rouw of verdriet dat het hun belemmert. Ik denk, als leek, niet dat je depressief bent. Je maakt iets heel heftigs mee en reageert daar het heftig op, heel menselijk, lijkt me.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
Alle reacties Link kopieren
Het klopt wel dat de gevoelens die je nu hebt bij het verdriet passen maar bij mij hielp het heel erg toen ik bij een therapeut dit even kon 'toetsen'. Zij gaf mij ook de geruststelling dat ik mij niet altijd zo zou blijven voelen zoals ik me toen voelde en dat hoe ik me wel voelde, dat dat helemaal normaal was.
Alle reacties Link kopieren
dus deze heftige gevoelens gaan weer voorbij? maar dan heb je elke 3 maanden weer een check in het zkh of de behandeling nog wel effect sorteert...
dan ben je toch ook een week van te voren weer ziek van de zenuwen..
ik ben al 6 kg afgevallen.. het idee dat ik mijn moeder moet missen maakt me echt ziek. ik vind het zo oneerlijk. ik probeer ook steeds negatieve dingen te bedenken over mijn moeder en in te zien dat ik mijn eigen gezin heb en zij niet zo'n groot onderdeel meer van mijn leven uitmaakt in vergelijking met 20 jaar geleden maar zij is gewoon samen met mijn vader mijn basis.. en een deel van mij..

ik moet eerlijk zeggen dat ik hiervoor ook mij al jaren niet super gelukkig voelde, vooral werk gerelateerd en het leven maar zo-zo vinden (alhoewel ik zielsblij ben met partner en kinderen, daar ligt het niet aan).. nu denk ik 'waar heb ik me ooit druk om gemaakt'...
Alle reacties Link kopieren
keuteltje schreef:
19-02-2019 13:41
dus deze heftige gevoelens gaan weer voorbij? maar dan heb je elke 3 maanden weer een check in het zkh of de behandeling nog wel effect sorteert...
dan ben je toch ook een week van te voren weer ziek van de zenuwen..
ik ben al 6 kg afgevallen.. het idee dat ik mijn moeder moet missen maakt me echt ziek. ik vind het zo oneerlijk. ik probeer ook steeds negatieve dingen te bedenken over mijn moeder en in te zien dat ik mijn eigen gezin heb en zij niet zo'n groot onderdeel meer van mijn leven uitmaakt in vergelijking met 20 jaar geleden maar zij is gewoon samen met mijn vader mijn basis.. en een deel van mij..

ik moet eerlijk zeggen dat ik hiervoor ook mij al jaren niet super gelukkig voelde, vooral werk gerelateerd en het leven maar zo-zo vinden (alhoewel ik zielsblij ben met partner en kinderen, daar ligt het niet aan).. nu denk ik 'waar heb ik me ooit druk om gemaakt'...
Het is ook oneerlijk! En juist daarom mag je ook verdriet hebben. Begrijpelijk dat je alles wilt proberen om maar minder verdriet te voelen. Maar dat verdriet is er nu eenmaal en terecht dat het er is. Sta jezelf toe er verdrietig over te zijn. En ja, mijn ervaring is dat je niet constant deze heftige gevoelens blijft hebben, op een gegeven moment zwakt het af (om soms ook weer even keihard terug te komen, zoals bij zo'n controle).
Het nieuws is nog erg vers voor je, wees niet te streng voor jezelf!
Alle reacties Link kopieren
En als het echt je functioneren blijft beïnvloeden kan het goed en fijn zijn hier hulp bij te zoeken, doe dat ook vooral. Vraag bijvoorbeeld eerst eens een gesprek met je huisarts, dan kan deze samen met jou kijken wat nu goed zou zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik weet niet of er een toon hermanshuis in jouw omgeving is? Anders zou je daar eens binnen kunnen lopen. Dat is een inloophuis voor mensen die te maken hebben met kanker, of je dit nou zelf hebt of iemand in je omgeving, je wordt daar met open armen ontvangen.
Ik ken het van een stage sph en het is de plek waar ik het hardste gelachen heb, het hardste gehuild en mooiste gesprekken heb mogen voeren. Geen gevoel of vraag was daar te gek. Mocht je uiteindelijk graag met een professional willen praten weten zij de specialisten op dit gebied.
Alle reacties Link kopieren
Je vraagt je af of hulp helpt. Waarom probeer je het niet gewoon? Ze zijn erg goed bij HDI en zo’n klankbord en extra steun kan gewoon heel fijn zijn in de zware periode die nu voor jullie ligt. :hug:
Alle reacties Link kopieren
HDI... ja ik zit op hun site te kijken.... lange wachttijden zie ik.
en je hebt een diagnose nodig.. en ik denk dat ik die niet heb...
ja of misschien dat ze er dysthyme stoornis van kunnen maken..
Alle reacties Link kopieren
zoeken veel mensen die zoiets doormaken als ik doe hulp?
of moet ik hier gewoon zelf doorheen?
Alle reacties Link kopieren
keuteltje schreef:
19-02-2019 13:58
zoeken veel mensen die zoiets doormaken als ik doe hulp?
of moet ik hier gewoon zelf doorheen?
De meeste mensen die ik ken hebben wel hulp gezocht. Of tijdens de ziekte of na het overlijden. En dan moet je helemaal niet denken aan lange, zware trajecten, soms waren een paar gesprekken met een therapeut voldoende. Het is gewoon heel heftig als je zulk nieuws krijgt. Je hele wereld staat op zijn kop. Het is helemaal niet gek om dan hulp te zoeken. Begin eens met je huisarts.
Alle reacties Link kopieren
Het gaat er vooral om waar jij behoefte aan hebt. En het is zeker niet vreemd om hiervoor hulp te zoeken.
Alle reacties Link kopieren
Je kunt ook eens een gesprek voeren met de praktijkondersteuner van de huisarts en daarna verder kijken.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
Alle reacties Link kopieren
""Negatieve"dingen bedenken over je moeder helpt echt niet.
Je houdt van haar en zij van jou en daarom mag je verdriet hebben.
Laat het verdriet toe en loop er niet op je tenen omheen.
Probeer de rauwe werkelijkheid te accepteren.
Praat veel met je moeder, zij mag je verdriet best zien en jij het hare.
Vraag aan haar wat haar wensen zijn ten aanzien van haar uitvaart. Wat haar lievelingsmuziek is, of ze wil dat je iets voorleest.
Als je het verdriet op die manier toelaat, wordt het niet minder, maar je leert er mee om te gaan.
Probeer je verdriet niet te verstoppen voor je moeder, ze ziet het tòch wel en dat mag, is voor jullie beiden beter.

Hulp zoeken kan het best via je huisarts. Dat is niet raar en zo'n vraag krijgt een huisarts iedere dag.
Alle reacties Link kopieren
keuteltje schreef:
19-02-2019 13:58
HDI... ja ik zit op hun site te kijken.... lange wachttijden zie ik.
en je hebt een diagnose nodig.. en ik denk dat ik die niet heb...
ja of misschien dat ze er dysthyme stoornis van kunnen maken..
Lieve keuteltje. Wat ontzettend verdrietig dat je moeder zo ziek is en je weet dat ze er binnenkort niet meer zal zijn.
Ik kan me ook voorstellen dat je je radeloos voelt en behoefte hebt aan hulp en ondersteuning.
Echter, het verlies van een dierbare en de rouw die daarbij hoort, is geen stoornis of psychische aandoening. Heel hard gezegd hoort het bij het leven en is een fase die je moet doorleven en die je, als het goed, ook weer te boven komt. Dat neemt niet weg dat het heel zwaar en verdrietig kan zijn.

Ik denk daarom dat gespecialiseerde psychische hulp echt een station te ver is en een diagnose 'verzinnen' lijkt me ook niet de manier.
Wat je wel kunt doen is bij de huisarts een consult aanvragen bij een POH'er, voor geestelijke ondersteuning. Die zijn juist bedoeld voor levensfaseproblematiek als de jouwe.
Mocht je tijdens de komende maanden toch echt in de problemen komen, kan deze persoon jou ook doorverwijzen naar de juiste hulp.

Heel veel sterke hoor!
Alle reacties Link kopieren
Niets moet, kijk wat voor jou helpend kan zijn. En of dat hulp zoeken is of niet dat is aan jou. En dat kan bij een psycholoog, of de poh vd huisarts, of misschien met vriendinnen. Dat helpt mij wel dat vriendinnen vragen hoe is het met je mams. Het is zo'n emotionele rollercoaster en dat blijft met iedere scan en uitslag.

Helaas ken ik het maar al te goed. M'n moeder heeft al een aantal jaar uitgezaaide borstkanker en iedere keer weer een kuur/scan/bestraling in de hoop het weer even stil te leggen. Vorig jaar gedacht dat het wel eens snel kon gaan maar ze is er nog. Nu wel weer aan de chemotabletten. Prognose niets over te zeggen.

Wat mij heel erg helpt is genieten van de tijd die we nog hebben. Zo komt m'n moeder iedere week om met m'n dochtertje te spelen en, nu ik net bevallen ben van een zoon, ook om met dr kleinzoon te knuffelen.
Af en toe is het even slikken en ik hoop dat ze het nog wat langer kunnen rekken zodat dochter en zoon straks ook herinneringen hebben aan haar. Maar anders heb ik die.
Alle reacties Link kopieren
Wel herkenbaar. Mijn moeder is nu ook heel erg ziek ..wel nog een kans dat ze nog een tijdje mee gaat maar volledig herstel lijkt er niet in te zitten.
We mij helpt is er heel veel te zijn en wat dingen uit handen te nemen.
Verder ben ik net als jij al jaren niet gelukkig en is er altijd wat; alleen het leven is nou eenmaal niet zo dat er garantie of recht is op geluk. Iedereen met ouders krijgt hier vroeg of laat mee te dealen. Part of life.
Doe je best voor hun; dat zal je op termijn het meeste ' geluk' opleveren
Alle reacties Link kopieren
En tja hulp vragen... waarvoor? In te horen hoe erg het is?
T is gewoon kut. Maar je moeder is ziek, zij heeft echt hulp nodig
Alle reacties Link kopieren
Hi Keuteltje, wat ontzettend kut dit.
Ook ik zit in hetzelfde schuitje, maar dan inmiddels een jaar verder.
Mijn moeder, ook begin 60, kreeg dit vorig jaar te horen, met prognose 6 maanden tot 2 jaar.
Ze is er nog steeds, maar het begint nu wel een aflopende zaak te worden.
Ik merk dat ik veel minder emotioneel ben dan de eerste 2 weken; toen huilde ik veel en veel bezig met 'wat als...'. Inmiddels is dit minder; ik ben nauw betrokken bij haar behandeling en daardoor is het soms nodig praktisch te denken, ook heb ik een kinderen die haar graag zien en proberen we het leuk te hebben.
Dat gaat goed totdat iedereen in bed ligt en ik het gevoel heb dat er een gat in me is geslagen en ik zeer verdrietig word.

Momenteel overweegt ze de behandeling te stoppen; vraagt dan aan mij en broer hoe wij hierin staan. Vreselijk omdat vanbinnen je voelt dat ze niet weg mag gaan en dat ik wil dat ze er nog zeker 20 jaar is. Dat ik zoveel met haar te bespreken heb en advies en steun en liefde nodig heb.
Maar ik zeg dat ze mag, dat het goed is want het is haar leven en haar leven wordt steeds minder leuk. Maar jezus wat doet het pijn.

Kortom, het is een achtbaan aan emoties en zwaar. Als je denkt dat het nodig is zou ik zeker met de huisarts en evt poh-ggz een afspraak maken. Al was het maar om je gevoelens op een rijtje te zetten. Het rouwproces is al begonnen op het moment dat je te horen kreeg dat ze terminaal ziek is, en gaat zo te horen nog een tijd duren voordat je hier doorheen bent.
Ik denk ook dat niets wat je nu beschrijft gek, raar of buitensporig is. Je hebt echt tijd nodig om alles te plaatsen, en dit zal je de komende tijd aan blijven passen.

Stiekem wens ik je toch sterkte, want ik zou niet weten wat ik anders moet zeggen!
This is not kosher!
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder ontdekte eigenlijk bij toeval dat ze een longtumor had. Na een betere scan bleek het uitgezaaid. Immuuntherapie en dat leek aan te slaan. Dat wil zeggen de tumor was niet groter en sommige plekjes leken kleiner. Een jaar later... spoedopname ivm afasie en blijkt ze er ook een hersentumor van te hebben. Mijn stiefvader krijgt net als ik zo het gevoel van dweilen met de kraan open. Is het ene onder "controle" dan komt het volgende weer. Natuurlijk hebben wij er ontzettend verdriet van maar dat moet niet jouw en haar leven beheersen. Ik ben ontzettend afhankelijk van mijn moeder. Ik ben erg slecht in bepaalde administratieve dingen en vooral voor zoon is er veel papierwerk en ondersteuning nodig die zij me al die jaren heeft gegeven. Zij is ook de enige waar zoon eens terecht kon , lukt niet bij een ander ook niet bij een van de instellingen. Ik heb geen broers of zussen en geen vader. Als zij er niet meer is heb ik eigenlijk niets meer.
En ja daar heb ik af en toe het gevoel van dat iemand me bij de strot grijpt. Maar dat moet je ook wel eens van je af kunnen zetten en genieten van de tijd die je nog wel hebt samen.
Zo beladen als jij het maakt TO is niet nodig. Het is van zichzelf al zwaar genoeg zonder dat je het erger maakt.
Jij hebt straks je vader nog, ik niet. Maakt dat het erger? nee. Maar het is wel iets wat je voor ogen kunt houden. Je hebt een echt gezin (ik lat omdat vriend zijn moeder mantelzorgt) waar je dag en nacht terecht kunt, een vader en waarschijnlijk niet de makkes die ik zelf heb mét een kind dat nogal wat zorg behoeft.

Je moeder missen is niet niks maar één zekerheid (zoals mijn moeder altijd zegt ) je bent van één ding zeker in het leven en dat is dat je een keer dood gaat.
Wees blij dat je nog de tijd hebt om leuke dingen te doen en er aan te wennen. Het kan ook anders. Vriendin van mij was met 7 weken weg. We hadden afgesproken en dat verplaatste ze omdat ze naar de dokter moest. 7 weken later was ze overleden. Niet eens meer de kans gehad om haar te bezoeken.
Natuurlijk wil ik mijn moeder niet missen, kán ik haar eigenlijk niet missen. Maar ben wel dankbaar dat we iig afgelopen jaar nog hadden en wie weet nog heel wat maanden.
Het is zo'n onvoorspelbare rotziekte, er is niets van te zeggen.
Alle reacties Link kopieren
Wellhello schreef:
19-02-2019 14:23
Hi Keuteltje, wat ontzettend kut dit.
Ook ik zit in hetzelfde schuitje, maar dan inmiddels een jaar verder.
Mijn moeder, ook begin 60, kreeg dit vorig jaar te horen, met prognose 6 maanden tot 2 jaar.
Ze is er nog steeds, maar het begint nu wel een aflopende zaak te worden.
Ik merk dat ik veel minder emotioneel ben dan de eerste 2 weken; toen huilde ik veel en veel bezig met 'wat als...'. Inmiddels is dit minder; ik ben nauw betrokken bij haar behandeling en daardoor is het soms nodig praktisch te denken, ook heb ik een kinderen die haar graag zien en proberen we het leuk te hebben.
Dat gaat goed totdat iedereen in bed ligt en ik het gevoel heb dat er een gat in me is geslagen en ik zeer verdrietig word.

Momenteel overweegt ze de behandeling te stoppen; vraagt dan aan mij en broer hoe wij hierin staan. Vreselijk omdat vanbinnen je voelt dat ze niet weg mag gaan en dat ik wil dat ze er nog zeker 20 jaar is. Dat ik zoveel met haar te bespreken heb en advies en steun en liefde nodig heb.
Maar ik zeg dat ze mag, dat het goed is want het is haar leven en haar leven wordt steeds minder leuk. Maar jezus wat doet het pijn.

Kortom, het is een achtbaan aan emoties en zwaar. Als je denkt dat het nodig is zou ik zeker met de huisarts en evt poh-ggz een afspraak maken. Al was het maar om je gevoelens op een rijtje te zetten. Het rouwproces is al begonnen op het moment dat je te horen kreeg dat ze terminaal ziek is, en gaat zo te horen nog een tijd duren voordat je hier doorheen bent.
Ik denk ook dat niets wat je nu beschrijft gek, raar of buitensporig is. Je hebt echt tijd nodig om alles te plaatsen, en dit zal je de komende tijd aan blijven passen.

Stiekem wens ik je toch sterkte, want ik zou niet weten wat ik anders moet zeggen!
Mooi geschreven.
Alle reacties Link kopieren
ik hoop ook ooit die dankbaarheid te kunnen voelen maar daar is nu nog totaal geen ruimte voor. Ik kan niks positiefs zien aan dit hele proces waar ik nu in zit en nog komen gaat. Ik vind het gewoon ronduit K%^%$T en ben zo jaloers op al mijn vriendinnen/vrienden die meestal gewoon nog beide ouders hebben.
Gisteren reed ik langs een verzorgingshuis en werd ik ook zo boos.. zo veel ouderen die niet meer willen leven en mijn lieve, veel te jonge, moeder die zo blij is met het leven en nog graag zo veel jaren zou willen doorleven met mijn lieve vader.

misschien is naar de poh gaan geen gek idee en kan ik altijd nog naar HDI doorverwezen worden...
Alle reacties Link kopieren
Lieve Keuteltje,
Je woede is begrijpelijk.
Kan me voorstellen dat je jaloers bent op vrienden en vriendinnen met gezonde ouders, maar geloof me, ook zij krijgen nog van alles op hun bordje.
Het leven loopt zoals het loopt. Verdriet hoort net zo goed bij het leven als vreugde. Het klinkt cliché, maar het is wel waar.
k vind je opmerking over ouderen die niet meer willen leven niet terecht.
Zelfs mensen met allerlei kwalen kunnen nog levenslustig zijn.
Mijn vader had een hartkwaal waar hij steeds zwakker van werd maar hij kon echt nog genieten van zn kinderen en kleinkinderen, van in het zonnetje zitten, van zn hobbies en koffie met een lekker koekje.

Ik ga je wat strenger toespreken nu.
Ik vind dat jij jezelf erg als slachtoffer ziet nu. Natuurlijk, het is verschrikkelijk wat je overkomt/gaat overkomen, maar dat gebeurt vroeger of later met ons allemaal.
Geef jezelf een schop onder je kont en zorg dat je een leuke moeder bent voor je kinderen. Zonder je moeder gaat jullie leven gewoon door. Nu kun je daar nog niet overheen kijken, maar over een paar jaar kijk je anders op deze periode terug. Met tranen, weliswaar, ik denk nog vaak met tranen aan mn vader die 2 jaar geleden overleed. Maar ik koester de herinneringen. Het scherpste randje is van mn verdriet af.
Mn vader was 82 en niet 63. Maar als je een geliefde verliest, maakt leeftijd niet uit.

Verman jezelf en geniet van de tijd die je nog hebt met je moeder. Ze ís er immers nog. Je kunt haar nog vasthouden en aan het lachen maken.

Ik raad je sterk aan om naar je huisarts te gaan. Misschien kun je met hem/haar goed praten of kunnen ze je doorverwijzen naar iemand die jou kan helpen met het verwerkingsproces. Een psycholoog vind ik een stap te ver.
amarna wijzigde dit bericht op 19-02-2019 16:06
0.49% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Belle73 schreef:
19-02-2019 14:10
Je kunt ook eens een gesprek voeren met de praktijkondersteuner van de huisarts en daarna verder kijken.
Herkenbare situatie. Dit heeft mij vorig jaar enorm geholpen. Ik kreeg binnen hele korte tijd 2 flinke klappen te verwerken, waaronder dat m'n moeder ook niet meer zal genezen en wellicht nog 1,5 tot 1 jaar te leven heeft. Ook ik dacht op dat moment aan alles waar jij aan hebt gedacht. Maar door de gesprekken ben ik gaan inzien dat het moment van verdriet toch wel komt, ik daar geen invloed op heb en dat ik de tijd die ik nu nog heb met mijn moeder, beter kan gebruiken om mooie herinneringen te maken. En dat doe ik nu dus ook. :rose:
Sjongejongejongejonge........

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven