Relaties
alle pijlers
Gevoel dat ik klem zit
zondag 10 maart 2019 20:12
Een topic waarvan ik misschien de reacties al wel kan bedenken, maar toch doe ik een poging het op te schrijven.
Ik ben ruim 8 jaar samen met mijn partner, we hebben 3 kinderen (waarvan een tweeling). Onze oudste was een verrassing, maar we zijn er zonder twijfelen voor gegaan. Ik had op dat moment nog wat twijfels over onze relatie, maar omdat ik altijd heb geweten dat ik een gezin wilde heb ik het maar als een 'teken van boven' gezien en ben er voor gegaan. Toen de oudste er eenmaal was vond ik weggaan geen optie meer, en zijn we voor nummer twee gegaan. Dat werden er dus twee. Ik ben dol op mijn kinderen en heb nooit aan ze getwijfeld, maar achteraf gezien is het is allemaal wel heel snel gegaan.
Ik vind mijn partner een prachtig mens maar onze relatie kent best een aantal pijnpunten. Die waren voor mij voor de kinderen al reden voor twijfel, maar toen de oudste zich aankondigde heb ik die twijfels maar overboord gegooid. In de eerste tropenjaren, zeker toen de tweeling kwam had ik ook geen tijd om er over na te denken. Nu de kinderen wat zelfstandiger worden merk ik dat er weer ruimte komt maar daarmee worden ook de patronen tussen ons weer extra duidelijk.
Ruim een jaar geleden ben ik dan ook vreselijk verliefd geworden en vreemdgegaan. Alle clichés, een collega met wie ik het ontzettend goed kon vinden en 'ineens' gebeurde het. Uiteindelijk was het vreemdgaan voor mij een wake-up call dat ik echt aan de slag moest met de relatie met mijn partner. Mijn collega heeft daar ontzettend begripvol op gereageerd en trok zich terug. Ik heb mezelf laten overplaatsen naar een andere afdeling. Met mijn partner ben ik in relatietherapie gegaan nadat ik heb opgebiecht wat er was voorgevallen.
De relatietherapie is een heel intensief traject geweest waarbij we zowel individuele gesprekken hebben gehad als gesprekken samen. Het vreemdgaan is er uitgebreid aan de orde gekomen, maar ook de dynamiek in onze relatie. Na een jaar vind ik dat er weinig vooruitgang in zit. Communicatie is nog steeds vreselijk moeizaam, intimiteit bestaat er in geen enkele vorm meer. Mijn partner heeft voortdurend boze uitbarstingen die we dan proberen te onderdrukken zodat de kinderen het niet meekrijgen. Maar dat geeft een sfeer waarin iedereen op eieren loopt. Ik merk dat het me volledig leegzuigt en presteer op mijn werk voortdurend onder de maat.
De afgelopen weken heb ik meerdere keren geprobeerd met mijn partner te praten. Ik vraag me af of we er nu goed aan doen om onze kinderen in deze sfeer op te laten groeien. Wat kunnen we nog doen om het te verbeteren en als dat niet lukt, wanneer moeten we daar dan conclusies aan verbinden? Dat soort gesprekken is garantie voor een heleboel drama, een echt gesprek komt er niet van. Mijn partner wil beslist niet uit elkaar, is blij dat 'we het gered hebben door de therapie' en verwijt mij een slechte ouder te zijn die het belang van de kinderen niet op de eerste plaats zet. Ik kan me niet voorstellen dat de situatie voor mijn partner wel prettig kan zijn, maar dat is onbespreekbaar. Het wordt me duidelijk dat als ik wil vertrekken, dat ik dan eenzijdig dat besluit moet gaan nemen.
Ik voel me daar vreselijk onder. Ik wil mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien, maar de gedachte dat ik nog jaren zo doormoet vliegt me letterlijk naar de keel. Ik vind het ook vreselijk dat zoiets dan niet een besluit van ons samen kan zijn. Ik heb mijn partner voorgesteld om nog weer terug te gaan naar de therapeut maar dat wordt subiet geweigerd. Mijn hoofd gaat alle kanten op. De ene dag zeg ik tegen mezelf dat ik zelf bij de conceptie van onze kinderen was, dus dat ik nu dan ook maar de schouders eronder moet zetten, de andere dag voel ik me zo leeggezogen en moegestreden en wil ik alleen nog maar een jaar onder de dekens liggen. Ik voel me klemgezet en weet niet meer waar ik het moet zoeken.
Ik ben ruim 8 jaar samen met mijn partner, we hebben 3 kinderen (waarvan een tweeling). Onze oudste was een verrassing, maar we zijn er zonder twijfelen voor gegaan. Ik had op dat moment nog wat twijfels over onze relatie, maar omdat ik altijd heb geweten dat ik een gezin wilde heb ik het maar als een 'teken van boven' gezien en ben er voor gegaan. Toen de oudste er eenmaal was vond ik weggaan geen optie meer, en zijn we voor nummer twee gegaan. Dat werden er dus twee. Ik ben dol op mijn kinderen en heb nooit aan ze getwijfeld, maar achteraf gezien is het is allemaal wel heel snel gegaan.
Ik vind mijn partner een prachtig mens maar onze relatie kent best een aantal pijnpunten. Die waren voor mij voor de kinderen al reden voor twijfel, maar toen de oudste zich aankondigde heb ik die twijfels maar overboord gegooid. In de eerste tropenjaren, zeker toen de tweeling kwam had ik ook geen tijd om er over na te denken. Nu de kinderen wat zelfstandiger worden merk ik dat er weer ruimte komt maar daarmee worden ook de patronen tussen ons weer extra duidelijk.
Ruim een jaar geleden ben ik dan ook vreselijk verliefd geworden en vreemdgegaan. Alle clichés, een collega met wie ik het ontzettend goed kon vinden en 'ineens' gebeurde het. Uiteindelijk was het vreemdgaan voor mij een wake-up call dat ik echt aan de slag moest met de relatie met mijn partner. Mijn collega heeft daar ontzettend begripvol op gereageerd en trok zich terug. Ik heb mezelf laten overplaatsen naar een andere afdeling. Met mijn partner ben ik in relatietherapie gegaan nadat ik heb opgebiecht wat er was voorgevallen.
De relatietherapie is een heel intensief traject geweest waarbij we zowel individuele gesprekken hebben gehad als gesprekken samen. Het vreemdgaan is er uitgebreid aan de orde gekomen, maar ook de dynamiek in onze relatie. Na een jaar vind ik dat er weinig vooruitgang in zit. Communicatie is nog steeds vreselijk moeizaam, intimiteit bestaat er in geen enkele vorm meer. Mijn partner heeft voortdurend boze uitbarstingen die we dan proberen te onderdrukken zodat de kinderen het niet meekrijgen. Maar dat geeft een sfeer waarin iedereen op eieren loopt. Ik merk dat het me volledig leegzuigt en presteer op mijn werk voortdurend onder de maat.
De afgelopen weken heb ik meerdere keren geprobeerd met mijn partner te praten. Ik vraag me af of we er nu goed aan doen om onze kinderen in deze sfeer op te laten groeien. Wat kunnen we nog doen om het te verbeteren en als dat niet lukt, wanneer moeten we daar dan conclusies aan verbinden? Dat soort gesprekken is garantie voor een heleboel drama, een echt gesprek komt er niet van. Mijn partner wil beslist niet uit elkaar, is blij dat 'we het gered hebben door de therapie' en verwijt mij een slechte ouder te zijn die het belang van de kinderen niet op de eerste plaats zet. Ik kan me niet voorstellen dat de situatie voor mijn partner wel prettig kan zijn, maar dat is onbespreekbaar. Het wordt me duidelijk dat als ik wil vertrekken, dat ik dan eenzijdig dat besluit moet gaan nemen.
Ik voel me daar vreselijk onder. Ik wil mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien, maar de gedachte dat ik nog jaren zo doormoet vliegt me letterlijk naar de keel. Ik vind het ook vreselijk dat zoiets dan niet een besluit van ons samen kan zijn. Ik heb mijn partner voorgesteld om nog weer terug te gaan naar de therapeut maar dat wordt subiet geweigerd. Mijn hoofd gaat alle kanten op. De ene dag zeg ik tegen mezelf dat ik zelf bij de conceptie van onze kinderen was, dus dat ik nu dan ook maar de schouders eronder moet zetten, de andere dag voel ik me zo leeggezogen en moegestreden en wil ik alleen nog maar een jaar onder de dekens liggen. Ik voel me klemgezet en weet niet meer waar ik het moet zoeken.
zondag 10 maart 2019 20:18
Als ik in jouw schoenen zou staan en van mezelf heel zeker zou weten dat ik er echt alles maar dan ook alles aan gedaan zou hebben om de relatie te verbeteren en dit is het eindresultaat, dan zou ik gaan scheiden. dan maar een eenzijdige beslissing.
Meestal worden relaties eenzijdig verbroken en is er een slachtoffer en een dader, tenminste zo wordt het dan vaak gevoeld wat natuurlijk onzin is want je bent beide net zo verantwoordelijk voor de relatie.
Meestal worden relaties eenzijdig verbroken en is er een slachtoffer en een dader, tenminste zo wordt het dan vaak gevoeld wat natuurlijk onzin is want je bent beide net zo verantwoordelijk voor de relatie.
Ja en?
zondag 10 maart 2019 20:19
De kinderen staan niet op de eerste plaats. Je staat zelf op de eerste plaats.
Als het met jou goed gaat, kan je ook goed zijn naar je partner en jullie dan samen naar jullie kinderen. Net als in een vliegtuig: als de zuurstofmaskers naar beneden vallen, eerst jezelf helpen en dan de mensen om je heen.
Je partner wil geen therapie meer. Wat wil je partner dan wel?
En waarom zijn er die boze uitbarstingen? Welk onderwerp is daar de oorzaak van? Jouw vreemdgaan?
Als het met jou goed gaat, kan je ook goed zijn naar je partner en jullie dan samen naar jullie kinderen. Net als in een vliegtuig: als de zuurstofmaskers naar beneden vallen, eerst jezelf helpen en dan de mensen om je heen.
Je partner wil geen therapie meer. Wat wil je partner dan wel?
En waarom zijn er die boze uitbarstingen? Welk onderwerp is daar de oorzaak van? Jouw vreemdgaan?
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
zondag 10 maart 2019 20:23
Waarom zit jij zo in de slachtoffer rol?
Jij bent diegene die vreemd is gegaan. Hij heeft alle recht om boos op je te zijn. Vertrouwen komt te voet en haat te paard. Zo lang is het nog niet geleden.
Je bent inderdaad een slechte ouder. Je hebt je gezin op het spel gezet door vreemd te gaan en wil nu eeg
Je wil van ons goed keuring om je kinderen te laten opgroeien in een gebroken gezin.
Je wil weg en er niet meer voor gaan maar bent ook te laf om weg te haan
Je wil ook nog dat het een gezamenlijk besluit is. Jij vraagt echt te veel van die man.
Jij bent diegene die vreemd is gegaan. Hij heeft alle recht om boos op je te zijn. Vertrouwen komt te voet en haat te paard. Zo lang is het nog niet geleden.
Je bent inderdaad een slechte ouder. Je hebt je gezin op het spel gezet door vreemd te gaan en wil nu eeg
Je wil van ons goed keuring om je kinderen te laten opgroeien in een gebroken gezin.
Je wil weg en er niet meer voor gaan maar bent ook te laf om weg te haan
Je wil ook nog dat het een gezamenlijk besluit is. Jij vraagt echt te veel van die man.
zondag 10 maart 2019 20:23
Dus vreemd gaan is je best doen?JonathanStrange schreef: ↑10-03-2019 20:18Dit. Je hebt je best gedaan en soms is de koek gewoon echt helemaal op.
zondag 10 maart 2019 20:26
Wat je ook beslist neem vooral een beslissing.
Want nu sta je al half buiten de relatie, maar wil je geen definitieve knopen doorhakken.
En accepteer bij voorbaat dat als je vertrekt het een lastige vechtscheiding wordt.
Want je partner / ex zat niet te wachten op je vreemdgaan en wil de kinderen (en het dak boven zijn / haar hoofd) niet zomaar kwijt.
Want nu sta je al half buiten de relatie, maar wil je geen definitieve knopen doorhakken.
En accepteer bij voorbaat dat als je vertrekt het een lastige vechtscheiding wordt.
Want je partner / ex zat niet te wachten op je vreemdgaan en wil de kinderen (en het dak boven zijn / haar hoofd) niet zomaar kwijt.
zondag 10 maart 2019 20:29
Onbevlekt?
zondag 10 maart 2019 20:39
Als het echt niet meer werkt, houdt het op. Die dingen gebeuren. Vreemdgaan is erg. Maar je hebt samen je schouders eronder gezet dmv therapie. Dat heeft in zijn ogen geholpen, in jouw ogen niet. Meer wil hij niet. Praten wil hij blijkbaar ook niet. Mokken wel. Daar heb je niet zo veel aan, dat is niet erg constructief.
Toegeven dat het voor jou eigenlijk klaar is, mag. Ook als hij dat anders ziet.
Sterkte.
Toegeven dat het voor jou eigenlijk klaar is, mag. Ook als hij dat anders ziet.
Sterkte.
zondag 10 maart 2019 20:39
Dat lees ik niet uit haar post. Wel dat het onverwacht was. Dat is in mijn ogen iets anders.jynweythek schreef: ↑10-03-2019 20:16Tja, ik moet even denken over deze post en advies. Het enige wat ik nu denk, arme kinderen, waarvan één in de eerste plaats al ongewenst.
zondag 10 maart 2019 20:40
Dat zijn echt twee nare reacties van jou. Bah.jynweythek schreef: ↑10-03-2019 20:27Zal me ook niks verbazen dat dat "teken van boven" gewoon moedwillig "anticonceptie vergeten" is geweest.
zondag 10 maart 2019 20:43
Wat een onzin zeg ik heb 1 zoon was ook een verrassing. Maar ongewenst nooit het is mijn geluk geweest ipv ongelukje.jynweythek schreef: ↑10-03-2019 20:16Tja, ik moet even denken over deze post en advies. Het enige wat ik nu denk, arme kinderen, waarvan één in de eerste plaats al ongewenst.
zondag 10 maart 2019 20:48
Zo voelt mijn kind ook. Maar als ik heel eerlijk ben was onze relatie toen al niet goed en wist ik dat ook wel. Of in elk geval had ik toen nog de hoop/verwachting dat het wel kon verbeteren. De gedachte aan mijn kind vervulde me zo met geluk dat ik de twijfels over de relatie ook heel snel overboord heb gekieperd. Nu voel ik me dus schuldig naar mijn kinderen omdat ik ze wel in die situatie op de wereld gezet heb. Terwijl ze het liefste en het beste zijn wat me ooit overkomen is.
Het eventueel weggaan is in de individuele gesprekken wel aan de orde geweest. Daar is erg gepraat over de achterliggende oorzaken van mijn partners gedrag zodat ik daar beter op kan reageren. Ook heb ik me in de opdracht van de therapeut erg gericht op de mooie kanten en eigenschappen van mijn partner. Die zijn er genoeg en die zie ik ook wel, dat is het probleem niet zo. Maar daardoor is de dynamiek tussen ons niet structureel verbeterd. Het is niet dat ik uitgekeken ben op mijn partner, maar ik trek de sfeer in huis niet langer.
zondag 10 maart 2019 20:54
voilàblauwevis schreef: ↑10-03-2019 20:48Zo voelt mijn kind ook. Maar als ik heel eerlijk ben was onze relatie toen al niet goed en wist ik dat ook wel. Of in elk geval had ik toen nog de hoop/verwachting dat het wel kon verbeteren. De gedachte aan mijn kind vervulde me zo met geluk dat ik de twijfels over de relatie ook heel snel overboord heb gekieperd. Nu voel ik me dus schuldig naar mijn kinderen omdat ik ze wel in die situatie op de wereld gezet heb. Terwijl ze het liefste en het beste zijn wat me ooit overkomen is.
zondag 10 maart 2019 20:57
Dat is niet hetzelfde als ongewenst, ik snap echt niet hoe jij dat er in kunt lezen.
zondag 10 maart 2019 20:58
