Ligt het aan mij of ...

11-04-2019 20:35 21 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik heb lang getwijfeld om hierover een topic te openen omdat ik wat bang ben voor de reacties, die kunnen hier nogal heftig zijn. Maar ik zou toch graag jullie mening weten.

Mijn pa en oma van moeders kant waren toen ze nog leefden jaloers op mij en elkaar. Ze vonden dat ik of de ander tussen hem/haar en mijn ma in stond, waardoor mijn ma voor hen minder aandacht had. Hierdoor ben ik - toegegeven - erg gevoelig voor kritiek en voel ik me snel aangevallen. Mijn vraag gaat vooral over het gedrag van mijn ma een ook een beetje over mijn schoonouders. Stel ik me aan als ik me hierdoor aangevallen/gekwetst voel of heb ik een punt?

Om een paar vb'en te geven:

Toen ik zwanger was, had ik zo'n klei ding gekocht om een masker van je buik te maken, kostte echt niet veel want ik ging daaraan ook geen zotte kosten doen. Mijn ma en schoonouders hebben daar (in mijn ogen) overdreven op gereageerd, dat ik dat niet moest doen enz. Precies of ik het van hun geld gekocht had zonder het te vragen.

Schoonma: "je hebt nu geen tijd om boeken te lezen, ik had daar ook geen tijd voor." Schoonpa als we eens ons hart luchten over het bedrijf: "Je had maar bij je werkgever moeten blijven ipv zelfstandig te worden." Maw eigen schuld, dikke bult.

Ons zoontje neemt medicatie voor zijn ADHD. Op een grootoudersfeest waar ik zelf niet bij was (enkel voor oma's en opa's) was hij blijkbaar wat te rustig naar hun zin (gebeurt nog als hij teveel prikkels krijgt). Toen ze bij ons kwamen, vlogen ze me met drieën aan dat ik "hem niet zoveel pillen moest geven, moest stoppen met hem te drogeren ..." Terwijl het nota bene ik niet was die medicatie voorgesteld had maar het revalidatiecentrum waar hij toen therapie volgde.

Toen we besloten om hem naar speciaal onderwijs te laten gaan, heb ik mijn ma en schoonouders meegenomen naar de scholen om hen erin te betrekken omdat ik wist dat ze daar een verkeerd beeld van hadden. Later bleek dat zoontje zichzelf had leren lezen. Eerste reactie van mijn ma: "Is die (met de nadruk op die) speciale school dan nog wel nodig?" Dus ondanks mijn inspanningen er nog altijd van overtuigd dat speciaal onderwijs enkel is voor kinderen met leerproblemen.

Paar maanden geleden had hij een project dat hij voorstelde met een klasgenoot. Stond de hele tijd de clown uit te hangen, die andere jongen werd compleet ondergesneeuwd door hem. Hij loopt enthousiast naar mijn ma en begint heel luid iets te vertellen terwijl klasgenoot nog bezig is met hun project voor te stellen. In plaats dat mijn ma hem tot stilte maant, begint ze heel enthousiast nog luider commentaar te geven. En dan nadien trots tegen iedereen dat hij een echte entertainer zal worden. En toen ik tegen hem zei dat ik zijn gedrag niet goed vond, vond ze het nodig om tegen iedereen te zeggen dat ik het niet goed vond en stond ze tegen de juf en directeur te lamenteren tot ik begon te wenen. Maar dan wel zeggen dat ik altijd mag bellen om mijn hart te luchten.

Paar vb'en van uitspraken van mijn ma:
"Wat voor mensen zijn jullie eigenlijk dat je niet eens je eigen huis poetst?" (We hebben een poetsvrouw, schat van een mens.)
Toen ik verhoogde kinderbijslag aanvroeg: "Ga je doen zoals mijn collega vroeger, proberen overal van te profiteren?"
Toen we samen een gebouw voor het bedrijf gekocht hadden (vriend had huis al voor hij mij kende dus staat enkel op zijn naam): "Allé, proficiat, je weet nu ook wat het is om te werken voor een huis."
"Ik moet niet met jou voortdoen maar met je pa."
Na mijn pa zijn overlijden: "Ik heb geen doel meer in het leven." Leuk voor haar kleinzoon ...

Ik heb vooral het gevoel dat ze enkel interesse in iets heeft als ze het zo kan draaien dat zij het slachtoffer is. Toen haar buurman ziek werd, was haar reactie "waarom haar dat nu moest overkomen, eerst haar man kwijt, dan haar schoonma, nu haar buurman ..." Geen woord over buurvrouw die lichamelijk afhankelijk was van haar man. Een paar jaar geleden is iemand waarmee ik een paar jaar in klas heb gezeten ineens overleden. Ik stuurde een bericht naar mijn ma, ze belt meteen en ... begint over haar tuin. Nu had ik na ons afstuderen niet echt meer contact met die persoon dus 't is niet zo dat ik wou dat ik zielig gevonden werd of zo maar ik had toch wel iets meer verwacht dan dan het compleet genegeerd wordt.

Haar laatste wapenfeit was dreigen dat ze me ging onterven.

Wat is jullie mening hierover? Stel ik me aan en maak ik er meer van dan het is of niet?
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Alle reacties Link kopieren
Waarom heb je nog contact met haar? Ze klinkt niet leuk. Is ze wel een leuke oma voor je zoontje?
Say it like you mean it.
Alle reacties Link kopieren
Je bent volwassen je bent niet verplicht om iets te doen met een mening van een ander. Je mag het allemaal zelf beslissen. Je hebt hun goedkeuring niet nodig.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Het klinkt alsof jij en je ma elkaar niet liggen. Ma klinkt als een rotmens. Wel apart dat je al deze momenten nog hebt onthouden. Ik zou het contact verbreken.
Alle reacties Link kopieren
Op een gegeven moment word je volwassen en hengel je niet meer naar de aandacht en goedkeuring van je moeder. Krijg je een gelijkwaardige relatie in plaats van ouder/kind verhouding. In plaats van haar te laten lamenteren en zelf te gaan wenen, grijp je op een volwassen manier in. Dat slachtofferschap is niet erfelijk, of wel?

Edit met tip: google op ‘dramadriehoek’.
Waarom laat je je moeder zo toe in je leven??
Je bent volwassen. Je hoeft hun niet alles meer te vertellen of overal verantwoording voor af te leggen.
Leef je eigen leven en neem zelf de beslissingen m.b.t tot jouw kind.
Je hoeft hun helemaal niet mee te laten beslissen of ze te laten zien op wat voor school je kind komt.
Alle reacties Link kopieren
Dat je ouders en grootouders zich zó met je bemoeien is echt schandalig. Het zou voor mij een reden zijn om naar een stad ver weg te verhuizen en ze alleen op feestdagen te zien. Ze gaan niet met hun tijd mee en leggen jou hun ouderwetse mores op. Daartoe hebben ze geen enkel recht.
Alle reacties Link kopieren
Mermedina schreef:
11-04-2019 20:46
Op een gegeven moment word je volwassen en hengel je niet meer naar de aandacht en goedkeuring van je moeder. Krijg je een gelijkwaardige relatie in plaats van ouder/kind verhouding. In plaats van haar te laten lamenteren en zelf te gaan wenen, grijp je op een volwassen manier in. Dat slachtofferschap is niet erfelijk, of wel?

Edit met tip: google op ‘dramadriehoek’.
En daar is het bij mij misgelopen denk ik. Doordat ik altijd zo openlijk afgekeurd werd door pa en oma, blijf ik nu nog altijd naar goedkeuring en erkenning hunkeren en ben ik erg gevoelig voor afwijzing, ingebeeld of echt. Toen ik kind was, waren we 2 handen op één buik en kon ik met alles bij haar terecht. Eigenlijk overbeschermde ze me en dat geeft ze ook toe. Daarbij komt dat er in mijn pa's gezin ruzie was. Zijn ouders kwamen totaal niet overeen, vandaag de dag zouden ze gescheiden zijn maar dat ging toen niet zo makkelijk. Door een erfeniskwestie is er al meer dan 30 jaar geen contact meer met zijn zus (mijn tante dus) en mijn ma haalt dat bij elke onenigheid boven "dat het hier ook zo zal eindigen", al dan niet met een triomfantelijke klank in haar stem. Dus heb ik de neiging om de familie samen te willen houden omdat ik dat belangrijk vind. We zijn ook met niet veel omdat vriend en ik allebei enig kind zijn en zoontje ook.

Ik heb haar al vaak ermee geconfronteerd, maar dan begint ze te lachen, zegt dat ik een drama queen ben of kruipt in de slachtofferrol.

Wat me ook enorm stoort, is haar wantrouwen naar mijn vriend toe. Ze zegt dat ik veranderd ben sinds ik hem ken en dat hij mij opjut. Ze vindt dat ik nooit aan dat gebouw had mogen meebetalen en toen ik haar daar eens op aansprak, zei ze dat ze mijn vriend toen nog niet zo goed kende. We waren op dat moment 10 jaar samen ... Ze wil absoluut niet dat hij van haar geld kan "profiteren", als ze bvb wil bijdragen aan iets (ongevraagd) dan mag hij er geen gebruik van maken, anders gaat het feestje niet door.

Ik neem de laatste tijd wel afstand. Ze wou dat ik meeging naar een x-aantal jarig bestaan van een vereniging waar haar verongelukte zus bij was om haar te steunen. Ik heb nee gezegd. Ze heeft het een aantal keer gevraagd en zegt dat als het zo zit ze ook niks meer voor mij gaat doen.

Doet ze trouwens ook graag: zich (figuurlijk uiteraard) op de borst kloppen dat wij maar geluk hebben dat we zo weinig last van haar hebben. Vroeger kwam ze regelmatig en bleef dan slapen maar dat doet ze niet meer zo graag omdat ik toch geen tijd heb voor haar. Eigenlijk begint ze meer en meer op haar ma (jaloerse oma) te lijken.

Mijn pa heeft ook een broer die beperkt is en altijd bij zijn ma is blijven wonen. Dat is wel een aangename man en heeft oprecht interesse. Maar mijn ma kan hem niet uitstaan. Ze haalt hem op omdat ze er zo goed als passeert (voor ons is het een uur rijden) als we iets doen met de familie en ik heb de indruk dat ze daar graag vanaf zou raken. Laatst insinueerde ze dat hij ongepast gedrag vertoonde omdat hij op de mond probeert te zoenen. Ons zoontje doet dat ook, hij voelt niet aan wat ongepast is en wat niet hoewel we hem daarop wijzen (autisme). Mijn oom heeft ook problemen om te weten hoe hij zich moet gedragen en ik denk dat hij daarom imiteert. Vroeger heb ik regelmatig bij mijn meter (zijn en mijn pa's ma) gelogeerd en nooit heeft hij een vinger naar me uitgestoken dus ik was pisnijdig toen mijn ma dat beweerde (nog altijd als ik eraan denk trouwens).

Ons zoontje is trouwens wel dol op haar. En mijn schoonouders zijn anders wel schatten, we kunnen altijd op hen rekenen. Ik ga moeten proberen hen minder overal in te betrekken maar dat is niet simpel omdat dat volledig tegen mijn natuur indruist.

Poeh, het moet er wel uit precies. :-D
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Alle reacties Link kopieren
Wat zegt je vriend eigenlijk over de manier waarop je ouders met je om gaan? Steunt hij je?
Alle reacties Link kopieren
iones schreef:
11-04-2019 21:39
Wat zegt je vriend eigenlijk over de manier waarop je ouders met je om gaan? Steunt hij je?
Hij vindt dat ik het me niet zo moet aantrekken en dat het nog altijd mijn ma is, of ik dan mss geen contact meer wil. Nu, hij kan alles veel beter van zich af laten glijden en zijn schouders ophalen op dat vlak. Zou ik beter ook wat meer kunnen.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Alle reacties Link kopieren
Ma belt vandaag om te vragen wanneer we eens bij haar gaan eten. Ik zeg dat ik het niet weet omdat het momenteel hoogseizoen is voor ons. Direct begint ze dat ze precies geen dochter meer heeft, dat het de spuigaten uitloopt, we teveel werken, dat ze ondergewaardeerd wordt en er haast niks overblijft voor haar ... En uiteraard wordt tante van vaderskant waarmee er al jaren geen contact mee is er ook weer bijgesleurd. Ik antwoord dat ze het er zelf niet beter op maakt met haar opmerkingen, zegt ze dat ik moet stoppen met oude koeien uit de gracht te halen, dat we zo nooit met een schone lei kunnen beginnen ... Ondertussen begint vriend ertussen te roepen dat ik moet ophouden ... Kortom, het ligt aan mij, ik moet alles maar over me laten gaan. En dat onterven was om te lachen, ieder ander zou dat snappen maar ik moet dat natuurlijk weer persoonlijk nemen. Ahja, en tussendoor heeft ze nog gezegd dat ze mijn pa verwaarloosd heeft ten voordele van mij. Maar ja, ik neem alles veel te persoonlijk hé.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Ik denk dat jij ns naar de psycholoog moet om je grenzen te leren stellen en afstand te leren nemen van je moeder. Erg ongezond dit. Je moeder gaat nooit veranderen, dus de verandering gaat bij jou moeten gebeuren.
Alle reacties Link kopieren
maak je los. Het is niet normaal zoals ze doet. En zij gaat niet veranderen. Dat is triest en treurig, maar dat accepteren geeft wel rust
Alle reacties Link kopieren
Het helpt niet dat je vriend gaat lopen roepen dat je op moet houden. Jullie ma maakt de belachelijkste verwijten. Dat ze ten gunste van jou je pa verwaarloosd heeft, hoe absurd! Ten eerste heb jij daar niet om gevraagd, laat staan gewild. Vraag haar of ze je nu wil verwaarlozen. Dan krijg je tenminste rust.

Jouw ma claimt jou. Kennelijk ziet ze haar kind als haar bezit. Fout uitgangspunt.
Alle reacties Link kopieren
Ben ik nu gek, zoek of zie ik dingen die er niet zijn?

Gisteren belde ik met mijn ma. Ze vertelde enthousiast dat ze weer een doel in haar leven heeft met al die klusjesmannen in huis: haar huis in orde zetten. Vond dat nogal sneu naar ons zoontje toe, dat hij blijkbaar geen doel is voor haar. Dat ik het niet meer ben kan ik nog begrijpen, maar je kleinkind... Vervolgens zei ze dat één van die klusjesmannen nogal aan haar hing en dingen voor haar deed, dat het precies was of hij is haar schoonzoon ipv *naam van mijn man*. En ze eindigde met iets in de trant van dat het fijn is om mensen rond je te hebben waarop je kan rekenen. Akkoord, wij kunnen haar niet veel helpen. We wonen niet vlakbij en hebben ook veel werk. Los daarvan heb ik ook niet veel zin meer na wat ze de laatste jaren al allemaal gezegd heeft.

Ze zei dit allemaal overigens op dezelfde enthousiaste toon als al de rest, ik hoorde er althans geen verwijt in. Moet ik hier nu iets van denken of beeld ik me het in?
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Alle reacties Link kopieren
Zij knapt haar huis op en je vertaalt het naar oma heeft te weinig aandacht voor haar kleinkind....mbt rare oordelen valt de appel niet ver van de boom. Er zit een rare kronkel in jouw hoofd die alles maar dan ook alles negatief uit legd. Het is niet goed of het deugt niet...je lijkt meer op je ouders dan je denkt.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Jeezz werkelijk je woont niet eens in de buurt dus hoezo moet jouw kind een doell voor jouw moeder zijn zeg doe ff normaal.
Ze heeft nu een doel en ze vind het nog leuk ook, laat ze blij zijn inplaats van jaloers op je moeder te zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ga naar een therapeut met je vraag. Wat je moeder nu weer deed en zei moet je niet zo belangrijk maken. Of er minder naar luisteren.

Ze verwijt jou dat je te weinig aandacht voor haar hebt (of jij interpreteert dat zo) en jij verwijt je moeder dat ze niet voor jouw kind leeft maar bekritiseert haar als ze enthousiast is over haar kleinzoon. Enzovoort, enzovoort. Allemaal negatieve interacties.

Ik word al moe als ik het lees en ik ben er niet eens zelf emotioneel bij betrokken. Ben jij het niet ook eens beu? Is het ook wel eens leuk?
Sorry, maar je houdt het op deze manier ook allemaal zelf in stand.

Ga werken aan je assertiviteit en grenzen!
Waarom moet jouw zoon het levensdoel van jou moeder zijn?
Sorry maar waarom? Natuurlijk is jouw zoon alles voor jou maar dat wil niet zeggen dat het voor vader, opa, oma ook zo is.
Jouw zoon merkt van de door jou vertelde gebeurtenis helemaal niets.
JIJ maakt je er druk om. Waarom?
Het zegt iets over jou, niet over jouw moeder.
Alle reacties Link kopieren
Ja, nu begin je echt te zeuren, vind ik ook, ben het eens met de bovenstaande posts.

Wees blij dat ze weer een doel heeft en trek je alles niet zo persoonlijk en negatief aan zeg. Jeetje.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven