Relaties
alle pijlers
Breken met mijn vader
donderdag 23 mei 2019 10:30
Ik zit in een erg moeilijke situatie.
Al jarenlang heb ik een slechte relatie met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader en moeder konden gewoon normaal met elkaar overweg en ik ben altijd om het weekend bij mijn vader geweest. Hij kon niet omgaan met puberende kinderen (ik heb een broertje) en schreeuwde de boel bij elkaar om zijn standpunt duidelijk te maken. Ook stapte hij in de slachtofferrol als ik hem tegensprak. De woorden 'ik hou van je' heb ik al jaren niet meer gehoord.
Toen ik ouder werd, heb ik hem eigenlijk steeds meer ontweken. Alleen met verjaardagen of de verplichte bezoekjes zag ik hem nog.
Vorig jaar ben ik in therapie geweest (ook vanwege andere redenen) en daar kwam boven dat doordat hij altijd schreeuwde, ik vond dat er geen plek was voor mijn gevoelens. Daarom durfde ik deze nooit te uiten. Ik heb tijdens die therapie ook een gesprek met hem gevoerd waarin ik hem vertelde over mijn gevoelens en alles op tafel legde. Ik vertelde dat ik graag een betere relatie met hem zou willen en hem vaker zou willen zien. Hij stond daarachter, we hebben meteen een afspraak gemaakt voor een dagje uit. Het is nu bijna een jaar geleden sinds die afspraak. Vanwege mijn broertje heeft mijn moeder soms nog weleens contact met mijn vader (ik heb met mijn moeder een hele goede band). Zij vroeg naar de afspraak en zei: 'goh, ik hoorde dat het goed is gegaan'. Zijn antwoord: 'Ja, ze snapt het eindelijk!' Mijn moeder vroeg wat hij daarmee bedoelde. 'Ze snapt eindelijk dat ze meer contact op moet nemen'! Mijn hart brak een beetje toen ik dat hoorde.
Afgelopen maart was hij jarig. Ik kon niet komen omdat ik me twee weken fysiek heel erg had ingespannen en heel hard had gewerkt. Ik lag doodziek op bed met 40 graden koorts. Toen ik belde en mijn excuses aanbood, zei ik: 'ik baal hier ook van, want ik wilde juist een betere relatie en dergelijke.' Zijn reactie: 'Ja INDERDAAD ja'. Hij kroop meteen weer in de slachtofferrol.
Sindsdien is het zo dat ik elke keer degene ben die contact op moet nemen als er een afspraak moet komen. Ik ben recent verhuisd. Hij heeft geholpen met de verhuizing, daarna heb ik niets meer van hem gehoord. Niet eens de vraag: zit je goed op je plek?
Al met al: deze relatie kost mij heel veel energie. Ik ben 27, volwassen, en ik ben er klaar mee om verantwoording af te moeten leggen aan een man die mij of mijn beweegredenen niet snapt, ook al heb ik dat meerdere malen geprobeerd (eigenlijk al sinds mijn twaalfde).
ik heb om hulp te vragen omtrent deze situatie nogmaals afgesproken met mijn therapeute. Dit is onze gezinstherapeute geweest met de scheiding, zij kent mijn vader en weet alles van onze familie. Ze heeft me verteld dat mijn vader eigenlijk een te laag IQ heeft om mij te kunnen geven wat ik wil; een relatie met gevoel en zonder verwijten als ik een keer niet kom. Omdat ik niet meteen met hem wilde breken, heb ik geprobeerd de relatie zo te maken dat ik hem nog kon blijven zien en hij mij, door bijvoorbeeld een uurtje op visite te komen (langer hou ik niet vol, want we kunnen het niet hebben over serieuze dingen zonder dat hij aggressief wordt in zijn spraak. Een praatje over politiek met verschillende standpunten mondigt uit in ruzie).
De druppel die de emmer deed overlopen was het volgende: mijn moeder kwam mijn vader vorige week tegen. Tegen haar zei hij: 'je doet alles voor die kinderen, maar ze kunnen het nog niet eens opbrengen om 5 minuten op je verjaardag te komen.' Dit twee maanden na dato, nadat ik hem nog gezien heb, nog op bezoek ben geweest met een kado, met hem erover heb gesproken en hij zei dat hij het goed vond.
Ik werd heel kalm toen ik dit hoorde. Dat was voor mij het breekpunt. Ik kan het niet opbrengen om er nog energie in te stoppen. Ik hou echt van mijn vader, maar dit is een relatie waarin het mij alleen maar energie kost.
Voordat mensen trouwens beginnen over: 'je hebt maar één vader'.. Mijn vriend heeft zijn beide ouders niet meer. Ik heb een nichtje zonder vader. Ik heb een vriendin zonder vader. Ik wéét hoe fijn het is dat ik mijn beide ouders nog heb. Maar ik heb voor mijn gevoel geen vader. Ik heb een man die emotioneel niet in staat is om deze relatie te onderhouden. Ik ben in deze relatie altijd de volwassene geweest, en dat begon al toen ik twaalf was. Het argument 'maar het is mijn vader' is niet genoeg om dit vol te blijven houden.
Ik heb de beslissing om met hem te breken al gemaakt. Ik wil hem dat in een persoonlijk gesprek vertellen want ja: het is mijn vader en hij verdiend dat. Nu ben ik alleen heel bang dat hij mijn beslissing niet accepteert of dat hij aggressief wordt.
Ik ben een brief aan het schrijven die hij na het gesprek mee kan nemen, zodat hij het na kan lezen en hopelijk een plek kan geven.
Nu is mijn vraag na dit hele lange verhaal: zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben? En hoe hebben jullie het 'breken' aangepakt?
Al jarenlang heb ik een slechte relatie met mijn vader. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader en moeder konden gewoon normaal met elkaar overweg en ik ben altijd om het weekend bij mijn vader geweest. Hij kon niet omgaan met puberende kinderen (ik heb een broertje) en schreeuwde de boel bij elkaar om zijn standpunt duidelijk te maken. Ook stapte hij in de slachtofferrol als ik hem tegensprak. De woorden 'ik hou van je' heb ik al jaren niet meer gehoord.
Toen ik ouder werd, heb ik hem eigenlijk steeds meer ontweken. Alleen met verjaardagen of de verplichte bezoekjes zag ik hem nog.
Vorig jaar ben ik in therapie geweest (ook vanwege andere redenen) en daar kwam boven dat doordat hij altijd schreeuwde, ik vond dat er geen plek was voor mijn gevoelens. Daarom durfde ik deze nooit te uiten. Ik heb tijdens die therapie ook een gesprek met hem gevoerd waarin ik hem vertelde over mijn gevoelens en alles op tafel legde. Ik vertelde dat ik graag een betere relatie met hem zou willen en hem vaker zou willen zien. Hij stond daarachter, we hebben meteen een afspraak gemaakt voor een dagje uit. Het is nu bijna een jaar geleden sinds die afspraak. Vanwege mijn broertje heeft mijn moeder soms nog weleens contact met mijn vader (ik heb met mijn moeder een hele goede band). Zij vroeg naar de afspraak en zei: 'goh, ik hoorde dat het goed is gegaan'. Zijn antwoord: 'Ja, ze snapt het eindelijk!' Mijn moeder vroeg wat hij daarmee bedoelde. 'Ze snapt eindelijk dat ze meer contact op moet nemen'! Mijn hart brak een beetje toen ik dat hoorde.
Afgelopen maart was hij jarig. Ik kon niet komen omdat ik me twee weken fysiek heel erg had ingespannen en heel hard had gewerkt. Ik lag doodziek op bed met 40 graden koorts. Toen ik belde en mijn excuses aanbood, zei ik: 'ik baal hier ook van, want ik wilde juist een betere relatie en dergelijke.' Zijn reactie: 'Ja INDERDAAD ja'. Hij kroop meteen weer in de slachtofferrol.
Sindsdien is het zo dat ik elke keer degene ben die contact op moet nemen als er een afspraak moet komen. Ik ben recent verhuisd. Hij heeft geholpen met de verhuizing, daarna heb ik niets meer van hem gehoord. Niet eens de vraag: zit je goed op je plek?
Al met al: deze relatie kost mij heel veel energie. Ik ben 27, volwassen, en ik ben er klaar mee om verantwoording af te moeten leggen aan een man die mij of mijn beweegredenen niet snapt, ook al heb ik dat meerdere malen geprobeerd (eigenlijk al sinds mijn twaalfde).
ik heb om hulp te vragen omtrent deze situatie nogmaals afgesproken met mijn therapeute. Dit is onze gezinstherapeute geweest met de scheiding, zij kent mijn vader en weet alles van onze familie. Ze heeft me verteld dat mijn vader eigenlijk een te laag IQ heeft om mij te kunnen geven wat ik wil; een relatie met gevoel en zonder verwijten als ik een keer niet kom. Omdat ik niet meteen met hem wilde breken, heb ik geprobeerd de relatie zo te maken dat ik hem nog kon blijven zien en hij mij, door bijvoorbeeld een uurtje op visite te komen (langer hou ik niet vol, want we kunnen het niet hebben over serieuze dingen zonder dat hij aggressief wordt in zijn spraak. Een praatje over politiek met verschillende standpunten mondigt uit in ruzie).
De druppel die de emmer deed overlopen was het volgende: mijn moeder kwam mijn vader vorige week tegen. Tegen haar zei hij: 'je doet alles voor die kinderen, maar ze kunnen het nog niet eens opbrengen om 5 minuten op je verjaardag te komen.' Dit twee maanden na dato, nadat ik hem nog gezien heb, nog op bezoek ben geweest met een kado, met hem erover heb gesproken en hij zei dat hij het goed vond.
Ik werd heel kalm toen ik dit hoorde. Dat was voor mij het breekpunt. Ik kan het niet opbrengen om er nog energie in te stoppen. Ik hou echt van mijn vader, maar dit is een relatie waarin het mij alleen maar energie kost.
Voordat mensen trouwens beginnen over: 'je hebt maar één vader'.. Mijn vriend heeft zijn beide ouders niet meer. Ik heb een nichtje zonder vader. Ik heb een vriendin zonder vader. Ik wéét hoe fijn het is dat ik mijn beide ouders nog heb. Maar ik heb voor mijn gevoel geen vader. Ik heb een man die emotioneel niet in staat is om deze relatie te onderhouden. Ik ben in deze relatie altijd de volwassene geweest, en dat begon al toen ik twaalf was. Het argument 'maar het is mijn vader' is niet genoeg om dit vol te blijven houden.
Ik heb de beslissing om met hem te breken al gemaakt. Ik wil hem dat in een persoonlijk gesprek vertellen want ja: het is mijn vader en hij verdiend dat. Nu ben ik alleen heel bang dat hij mijn beslissing niet accepteert of dat hij aggressief wordt.
Ik ben een brief aan het schrijven die hij na het gesprek mee kan nemen, zodat hij het na kan lezen en hopelijk een plek kan geven.
Nu is mijn vraag na dit hele lange verhaal: zijn er meer mensen die hier ervaring mee hebben? En hoe hebben jullie het 'breken' aangepakt?
donderdag 23 mei 2019 10:44
donderdag 23 mei 2019 10:47
Ik heb het gewoon gezegd. En nee, dat was niet fijn. Wel ongeveer dezelfde vader-schets, trouwens, alleen gingen mijn ouders pas uit elkaar toen ik 20 was (ben nu 28).
Tijdens het gesprek heb ik gewoon gezegd dat ik moest denken om mijn eigen gezondheid en dat ik het niet meer op kon brengen om elke keer ‘zijn kant’ van het verhaal te moeten horen en iedere keer verwijten te krijgen waarbij hij in de slachtofferrol schoot. Dat ik de deur niet volledig dichtgooi, maar dat ik voorlopig aan mezelf zou gaan denken en geen contact meer wil.
Dat is nu vier jaar geleden. Hij heeft mijn oudste nog wel een keer gezien, maar de baby die nu geboren is heeft dus niet. En het doet me uiteindelijk niet zoveel meer. De eerste tijd voelde ik me leeg en schuldig, maar dat sloeg al snel om naar opluchting (toen de hartkloppingen over waren etc.).
Edit: Net als Jolly over de mail gedaan en voorwaarden gesteld, ook nooit meer iets gehoord.
Ja, via een nichtje, dat zijn ego erg gedeukt was.
Tijdens het gesprek heb ik gewoon gezegd dat ik moest denken om mijn eigen gezondheid en dat ik het niet meer op kon brengen om elke keer ‘zijn kant’ van het verhaal te moeten horen en iedere keer verwijten te krijgen waarbij hij in de slachtofferrol schoot. Dat ik de deur niet volledig dichtgooi, maar dat ik voorlopig aan mezelf zou gaan denken en geen contact meer wil.
Dat is nu vier jaar geleden. Hij heeft mijn oudste nog wel een keer gezien, maar de baby die nu geboren is heeft dus niet. En het doet me uiteindelijk niet zoveel meer. De eerste tijd voelde ik me leeg en schuldig, maar dat sloeg al snel om naar opluchting (toen de hartkloppingen over waren etc.).
Edit: Net als Jolly over de mail gedaan en voorwaarden gesteld, ook nooit meer iets gehoord.
Ja, via een nichtje, dat zijn ego erg gedeukt was.
donderdag 23 mei 2019 10:49
Mijn man heeft al jaren geen contact met zijn vader meer. Ik ken hem wel, in het begin van onze relatie zagen we hem weleens. Het is een beetje zoals bij jou, totaal geen interesse vanaf zijn kant. Omdat ik hem wel ken begrijp ik heel goed dat man absoluut geen zin heeft in contact. Hij heeft dit nooit echt uitgesproken, wel stoer dat je dat durft! Zoveel veranderd er in feite niet als ik het zo lees, dan heb je straks ook geen contact maar dat is er nu ook weinig. Ik heb weinig tips eigenlijk maar ik wil je graag succes wensen want zo'n keuze is niet makkelijk!
donderdag 23 mei 2019 10:49
Je kunt definitief breken maar je kunt het ook semi dood laten bloeden door alleen nog maar met verjaardag en vaderdag langs te gaan.
De opmerking van de therapeute over jouw vaders iq en gevoel vind ik curieus.Dat jouw moeder opmerkingen van je vader doorgeeft is ook niet helpend.
Ook als je er voor kiest te breken zul je nog dingen van/over hem horen, bijvoorbeeld via je moeder.
Als je bang bent dat hij heel boos of agressief gaat worden kun je het ''breekgesprek'' ook bij de therapeute houden.
Wat je ook beslist : heel veel sterkte!
De opmerking van de therapeute over jouw vaders iq en gevoel vind ik curieus.Dat jouw moeder opmerkingen van je vader doorgeeft is ook niet helpend.
Ook als je er voor kiest te breken zul je nog dingen van/over hem horen, bijvoorbeeld via je moeder.
Als je bang bent dat hij heel boos of agressief gaat worden kun je het ''breekgesprek'' ook bij de therapeute houden.
Wat je ook beslist : heel veel sterkte!
donderdag 23 mei 2019 10:54
Ik probeerde het al jaren. Omdat mijn moeder gewoon... mijn moeder is niet te volgen. Vandaag zegt ze a, morgen zegt ze b, en overmorgen zegt ze c. Ook de eeuwige slachtofferrol. En als je als kind iets kwijt wil, kan dat niet want in vergelijking met haar hebben wij toch alles. Nouja nee ma, je bent hetzelfde als je eigen moeder. Wees er trots op.
Ik lijk heel erg op mijn pa, maar die zit op zijn werk, in zijn schuur te sleutelen aan televisies en radio’s... Dus die “moet” van mij horen wat er niet klopt. Het hoge woord is er laatst uitgekomen hoor. Ik drijf een wig tussen hem en mijn moeder. Niet het gedrag van zijn eigen vrouw. Als ik verzuip kan ik bij hem aankloppen maar hij is er wel klaar mee eigenlijk.
Heb m gevraagd waarom hij aan kinderen begonnen is. Had ie geen antwoord op.
Heb hem sindsdien nog een keer over de app gesproken. Maarja, wat moet je daar nou mee... Smeken om gehoord te worden?
Ik lijk heel erg op mijn pa, maar die zit op zijn werk, in zijn schuur te sleutelen aan televisies en radio’s... Dus die “moet” van mij horen wat er niet klopt. Het hoge woord is er laatst uitgekomen hoor. Ik drijf een wig tussen hem en mijn moeder. Niet het gedrag van zijn eigen vrouw. Als ik verzuip kan ik bij hem aankloppen maar hij is er wel klaar mee eigenlijk.
Heb m gevraagd waarom hij aan kinderen begonnen is. Had ie geen antwoord op.
Heb hem sindsdien nog een keer over de app gesproken. Maarja, wat moet je daar nou mee... Smeken om gehoord te worden?
anoniem_291865 wijzigde dit bericht op 23-05-2019 11:09
0.38% gewijzigd
donderdag 23 mei 2019 11:02
@ava75, zoals ik al zei: mijn therapeute kent ons allemaal al 15 jaar. Ik heb zelf jarenlang vermoed dat mijn vader niet 'helemaal 100' was. Ik heb Pedagogisch Werk gestudeerd dus heb enige ervaring op dat vlak.
Het verklaart gewoon een heleboel.
Wat mijn moeder betreft: zij geeft deze dingen echt niet door in haar eigen belang. Zij heeft juist aangemoedigd dat ik een betere band met mijn vader kreeg. Het is niet zo'n Dr. Phil geval waarbij mama manipuleert om de band met papa te verbreken. Ze heeft jarenlang geprobeerd mijn vader meer betrokken te laten raken, zonder succes.
Het verklaart gewoon een heleboel.
Wat mijn moeder betreft: zij geeft deze dingen echt niet door in haar eigen belang. Zij heeft juist aangemoedigd dat ik een betere band met mijn vader kreeg. Het is niet zo'n Dr. Phil geval waarbij mama manipuleert om de band met papa te verbreken. Ze heeft jarenlang geprobeerd mijn vader meer betrokken te laten raken, zonder succes.
donderdag 23 mei 2019 11:05
@Naniene dankjewel. Ik realiseerde me gewoon dat ik niet meer dat 12jarige meisje ben dat zich liet koeioneren. Ik vind mezelf ook wel een klein beetje stoer, al doet deze beslissing mij natuurlijk ook wel pijn. Maar ik denk dat het op den duur meer pijn oplevert om deze geschifte relatie voort te zetten.
donderdag 23 mei 2019 11:12
Soms luister ik deze:Peachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 11:05@Naniene dankjewel. Ik realiseerde me gewoon dat ik niet meer dat 12jarige meisje ben dat zich liet koeioneren. Ik vind mezelf ook wel een klein beetje stoer, al doet deze beslissing mij natuurlijk ook wel pijn. Maar ik denk dat het op den duur meer pijn oplevert om deze geschifte relatie voort te zetten.
https://youtu.be/QnsECgGaY90
Dan jank ik een potje en ga ik weer door.
donderdag 23 mei 2019 11:14
Peachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 11:02@ava75, zoals ik al zei: mijn therapeute kent ons allemaal al 15 jaar. Ik heb zelf jarenlang vermoed dat mijn vader niet 'helemaal 100' was. Ik heb Pedagogisch Werk gestudeerd dus heb enige ervaring op dat vlak.
Ik had gelezen wat je schreef in de OP.Toch blijft de opmerking in mijn ogen curieus.
Wat mijn moeder betreft: zij geeft deze dingen echt niet door in haar eigen belang. Zij heeft juist aangemoedigd dat ik een betere band met mijn vader kreeg. Het is niet zo'n Dr. Phil geval waarbij mama manipuleert om de band met papa te verbreken.
Ik wilde niet de suggestiewekken dat je moeder manipuleert.Vind jij het wel helpend dat ze als chinees doorgeefluik fungeert?
anoniem_650aaeb67f04b wijzigde dit bericht op 23-05-2019 11:19
3.97% gewijzigd
donderdag 23 mei 2019 11:16
ava75 schreef: ↑23-05-2019 10:49Je kunt definitief breken maar je kunt het ook semi dood laten bloeden door alleen nog maar met verjaardag en vaderdag langs te gaan.
De opmerking van de therapeute over jouw vaders iq en gevoel vind ik curieus.Dat jouw moeder opmerkingen van je vader doorgeeft is ook niet helpend.
Ook als je er voor kiest te breken zul je nog dingen van/over hem horen, bijvoorbeeld via je moeder.
Als je bang bent dat hij heel boos of agressief gaat worden kun je het ''breekgesprek'' ook bij de therapeute houden.
Wat je ook beslist : heel veel sterkte!
Het beste kan TO aan moeder (en nichtje) vragen niet meer over hem te praten. Dat zorgt voor meer rust.
donderdag 23 mei 2019 11:40
ava75, wil je even stoppen zo respectloos te praten over mijn moeder? Zij fungeert niet als 'doorgeefluik'. Tussen deze twee genoemde situaties zaten maanden. Ze verteld gewoon hoe het gesprek ging. Ze heeft de eerste opmerking pas maanden later doorgegeven omdat ze bang was dat het me zou kwetsen, maar ik er zelf naar vroeg of hij er nog iets over gezegd had.
Donna, agressie bedoel ik inderdaad meer mee het schreeuwen en misschien agressieve lichaamshouding. Hij is vergelijkbaar met een botte boer ja. Heel simpel, komt uit een dorp, woont daar al zijn hele leven.
Donna, agressie bedoel ik inderdaad meer mee het schreeuwen en misschien agressieve lichaamshouding. Hij is vergelijkbaar met een botte boer ja. Heel simpel, komt uit een dorp, woont daar al zijn hele leven.
donderdag 23 mei 2019 12:05
Hij komt wel helpen met de verhuizing.
Kijk ik heb niks met schreeuwende mensen. Daar mag je hem ook op afrekenen en je hoeft geen contact te hebben als je daar geen zin meer in hebt.
Maar ik zou die brief echt niet geven/versturen. Het gaat nooit opleveren wat je wil. Het gaat de band alleen maar verslechteren.
Kijk ik heb niks met schreeuwende mensen. Daar mag je hem ook op afrekenen en je hoeft geen contact te hebben als je daar geen zin meer in hebt.
Maar ik zou die brief echt niet geven/versturen. Het gaat nooit opleveren wat je wil. Het gaat de band alleen maar verslechteren.
donderdag 23 mei 2019 12:19
donderdag 23 mei 2019 12:23
Schreeuwt hij nog steeds tegen je tijdens een ontmoeting?Peachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 12:19Dus hij mag omdat hij niet slim genoeg is mij wel verwijten geven, schreeuwen en dergelijke, maar ik mag omdat ik daar een kutgevoel door krijg toch niet breken?
Hij kwam inderdaad helpen met verhuizen, maar wel na aandringen 'want het was carnaval'. Dus Ja..
donderdag 23 mei 2019 12:36
O, wacht even. Hij kan je niet bij houden vanwege je IQ, jullie hebben blijkbaar niets gemeen met elkaar en hij komt uit een dorp en is blijkbaar een botte boer.Peachesandpotatoes schreef: ↑23-05-2019 11:40ava75, wil je even stoppen zo respectloos te praten over mijn moeder? Zij fungeert niet als 'doorgeefluik'. Tussen deze twee genoemde situaties zaten maanden. Ze verteld gewoon hoe het gesprek ging. Ze heeft de eerste opmerking pas maanden later doorgegeven omdat ze bang was dat het me zou kwetsen, maar ik er zelf naar vroeg of hij er nog iets over gezegd had.
Donna, agressie bedoel ik inderdaad meer mee het schreeuwen en misschien agressieve lichaamshouding. Hij is vergelijkbaar met een botte boer ja. Heel simpel, komt uit een dorp, woont daar al zijn hele leven.
Ik kan je op een briefje geven dat er ergere vaders zijn maar goed het is je eigen keuze.
En ga alsjeblieft niet die brief mee geven, het lijkt dan alsof je alsnog extra je gelijk gaat halen.
donderdag 23 mei 2019 12:39
Ik heb geen contact met mijn vader. En ik vind het absoluut geen voordelen hebben. Ik vond het veel fijner toen ik wel met hem omging, en ik geen verwachtingen meer van hem had. Alleen mijn vader heeft zelf het contact met mij verbroken. Via een sms'je.. Hij heeft daarna nog wel contact gezocht. Maar daar op in gaan ben ik net iets te koppig voor.
Mijn vader mist een bepaald gevoel voor zijn kinderen, liep vroeger ook alleen maar te schreeuwen en te zeuren. En ik was altijd verzenuwd als ik van hem vandaag kwam. Door onder andere zijn rot opmerkingen. Dat heb ik op een gegeven moment een plekje kunnen geven ook dankzij een psycholoog, ik kon op een gezonde manier maling aan hem hebben. En dat frustreerde hem weer haha.
Maar goed nu heb ik en geen vader en geen moeder (moeder leeft niet meer) En eerlijk gezegd vond ik het toch fijner toen ik hem wel nog af en toe zag, hoe triest dat ook klinkt. Liever een oppervlakkige relatie dan helemaal niks. Maar dat zal vast en zeker erg persoonlijk zijn.
Mijn vader mist een bepaald gevoel voor zijn kinderen, liep vroeger ook alleen maar te schreeuwen en te zeuren. En ik was altijd verzenuwd als ik van hem vandaag kwam. Door onder andere zijn rot opmerkingen. Dat heb ik op een gegeven moment een plekje kunnen geven ook dankzij een psycholoog, ik kon op een gezonde manier maling aan hem hebben. En dat frustreerde hem weer haha.
Maar goed nu heb ik en geen vader en geen moeder (moeder leeft niet meer) En eerlijk gezegd vond ik het toch fijner toen ik hem wel nog af en toe zag, hoe triest dat ook klinkt. Liever een oppervlakkige relatie dan helemaal niks. Maar dat zal vast en zeker erg persoonlijk zijn.
donderdag 23 mei 2019 12:44
Jij hebt je beslissing genomen en je keuze gemaakt. Sta daar dan achter en ga daarvoor!
Een gesprek en een brief, prima. Ik lees dat je dat doet zodat hij het een plek kan geven. Op dat moment (met die woorden) maak jij mij duidelijk dat jij je wederom verantwoordelijk voelt voor zijn welzijn. Dat is vast juist jouw valkuil!
Toen ik contact met mijn ouders verbrak zat ik in zak en as. Want.......hoe zou het met ze gaan en wat zou het te weeg brengen. Hadden ze iemand om mee te praten, om hun emoties te uiten?
Laat dat nou net oa het probleem zijn geweest van mijn jarenlange strijd om of met hun. Mijn te grote verantwoordelijkheidsgevoel tav hun welzijn. Hadden zij datzelfde tav mij? Bekommerden zij zich om mijn welzijn?
Het werd tijd dat ik voor mezelf ging zorgen. Mijn welzijn stond voorop. Dat inzien en daarnaar handelen, dat was de les die ik moest leren.
Een gesprek en een brief, prima. Ik lees dat je dat doet zodat hij het een plek kan geven. Op dat moment (met die woorden) maak jij mij duidelijk dat jij je wederom verantwoordelijk voelt voor zijn welzijn. Dat is vast juist jouw valkuil!
Toen ik contact met mijn ouders verbrak zat ik in zak en as. Want.......hoe zou het met ze gaan en wat zou het te weeg brengen. Hadden ze iemand om mee te praten, om hun emoties te uiten?
Laat dat nou net oa het probleem zijn geweest van mijn jarenlange strijd om of met hun. Mijn te grote verantwoordelijkheidsgevoel tav hun welzijn. Hadden zij datzelfde tav mij? Bekommerden zij zich om mijn welzijn?
Het werd tijd dat ik voor mezelf ging zorgen. Mijn welzijn stond voorop. Dat inzien en daarnaar handelen, dat was de les die ik moest leren.
