Relaties
alle pijlers
Het is over (denk ik)
woensdag 29 mei 2019 18:08
Ik had hier een enorm lang verhaal getypt, maar dat heb ik weer verwijderd, ik kon het jullie gewoon niet aandoen! Plus de Wet van Wuiles, natuurlijk. 
De situatie waarin ik zit is zo complex, dat het geloof ik beter is als ik eerst globaal iets vertel en dan later op basis van jullie reacties meer uitleg.
Dus, de globate samenvatting: vriend en ik kwamen samen toen we begin twintig waren, nu zijn we rond de dertig. We hebben altijd gelat, hij woonde nog bij zijn ouders en is daar nog steeds niet weg. Hoewel ik onafhankelijk ben en latten leuk vind, baal ik er ontzettend van dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn leven.
Ik heb in onze relatie een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Zat aan het begin niet goed in m'n vel (heftige emoties en slecht zelfbeeld), heb een intensief therapietraject doorlopen en ben enorm veranderd. Veel stabieler en gelukkiger. Het was voor hem niet altijd makkelijk.
De laatste tijd loopt het niet lekker tussen ons. Ik heb het gevoel dat hij mij niet ziet staan, hij toont weinig interesse in mij, we zien elkaar weinig. Misschien zijn we uit elkaar gegroeid, ik weet het niet... Hij zit ook niet lekker in z'n vel, werkt daar wel aan maar we kunnen elkaar niet vinden, krijgen geen verbinding. Hij maakt een beetje een potje van zijn leven: thuis, op zijn werk, en ook met mij. Als ik ergens wat over zeg krijg ik de wind van voren.
Ik ben momenteel doodongelukkig: ik heb zo hard gewerkt om de kwaliteit van mijn leven wat beter te maken, maar deze relatie staat mij in de weg. Ik hou van hem, maar hij blijft mij van zich afduwen. We hebben elkaar nu bijna 3 weken niet gezien, we zouden elkaar vanavond zien maar vanochtend aan de telefoon was het weer raak: ruzie. Mijn insteek is nu: laten we elkaar alsnog zien, we moeten echt even face to face praten, op deze manier gaat het niet. Hij is heel resoluut: hij heeft nu geen zin meer om me te zien. Het lijkt alsof hij alleen wil afspreken als het leuk en gezellig is, maar ik denk dat hij niet inziet dat het nooit meer leuk en gezellig wordt als we niet eerst in gesprek gaan met elkaar.
Ik ben niet perfect, hij is niet perfect, en dat hoeft ook niet. Maar ik zie mijn relatie nu op de afgrond afstevenen, en het doet godsgruwelijk veel pijn. Volgens mij is het over, maar een deel van mij wil het nog niet geloven.
Ik weet niet of ik echt een vraag heb, ik geloof dat ik het fijn zou vinden om hierover met jullie in gesprek te gaan. Het voelt even alsof ik geen vaste grond meer heb onder mijn voeten, ook al heb ik inmiddels wel geleerd dat die vaste grond eigenlijk in mezelf zit. Ik voel 'm ff niet, help!
(Oké, het is alsnog een lang verhaal geworden, sorry )
De situatie waarin ik zit is zo complex, dat het geloof ik beter is als ik eerst globaal iets vertel en dan later op basis van jullie reacties meer uitleg.
Dus, de globate samenvatting: vriend en ik kwamen samen toen we begin twintig waren, nu zijn we rond de dertig. We hebben altijd gelat, hij woonde nog bij zijn ouders en is daar nog steeds niet weg. Hoewel ik onafhankelijk ben en latten leuk vind, baal ik er ontzettend van dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor zijn leven.
Ik heb in onze relatie een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Zat aan het begin niet goed in m'n vel (heftige emoties en slecht zelfbeeld), heb een intensief therapietraject doorlopen en ben enorm veranderd. Veel stabieler en gelukkiger. Het was voor hem niet altijd makkelijk.
De laatste tijd loopt het niet lekker tussen ons. Ik heb het gevoel dat hij mij niet ziet staan, hij toont weinig interesse in mij, we zien elkaar weinig. Misschien zijn we uit elkaar gegroeid, ik weet het niet... Hij zit ook niet lekker in z'n vel, werkt daar wel aan maar we kunnen elkaar niet vinden, krijgen geen verbinding. Hij maakt een beetje een potje van zijn leven: thuis, op zijn werk, en ook met mij. Als ik ergens wat over zeg krijg ik de wind van voren.
Ik ben momenteel doodongelukkig: ik heb zo hard gewerkt om de kwaliteit van mijn leven wat beter te maken, maar deze relatie staat mij in de weg. Ik hou van hem, maar hij blijft mij van zich afduwen. We hebben elkaar nu bijna 3 weken niet gezien, we zouden elkaar vanavond zien maar vanochtend aan de telefoon was het weer raak: ruzie. Mijn insteek is nu: laten we elkaar alsnog zien, we moeten echt even face to face praten, op deze manier gaat het niet. Hij is heel resoluut: hij heeft nu geen zin meer om me te zien. Het lijkt alsof hij alleen wil afspreken als het leuk en gezellig is, maar ik denk dat hij niet inziet dat het nooit meer leuk en gezellig wordt als we niet eerst in gesprek gaan met elkaar.
Ik ben niet perfect, hij is niet perfect, en dat hoeft ook niet. Maar ik zie mijn relatie nu op de afgrond afstevenen, en het doet godsgruwelijk veel pijn. Volgens mij is het over, maar een deel van mij wil het nog niet geloven.
Ik weet niet of ik echt een vraag heb, ik geloof dat ik het fijn zou vinden om hierover met jullie in gesprek te gaan. Het voelt even alsof ik geen vaste grond meer heb onder mijn voeten, ook al heb ik inmiddels wel geleerd dat die vaste grond eigenlijk in mezelf zit. Ik voel 'm ff niet, help!
(Oké, het is alsnog een lang verhaal geworden, sorry
)
woensdag 29 mei 2019 18:21
woensdag 29 mei 2019 18:24
Het klinkt alsof jullie uit elkaar zijn gegroeid en dat is heel vervelend om na zo’n lange periode te moeten concluderen, maar gezien jullie leeftijd ook niet heel vreemd.
De eerste vraag is of jij nog een toekomst ziet met hem. De volgende vraag of jullie daar allebei aan willen werken. Heeft je vriend ook maar enig idee dat dit speelt bij jou?
De eerste vraag is of jij nog een toekomst ziet met hem. De volgende vraag of jullie daar allebei aan willen werken. Heeft je vriend ook maar enig idee dat dit speelt bij jou?
woensdag 29 mei 2019 18:27
We wonen niet samen omdat we dat niet per se zien als vereiste voor een goede relatie. Daarnaast zou ik het wel fijn vinden als hij eerst op zichzelf gaat wonen voordat dat aan de orde is...Madeliefjees schreef: ↑29-05-2019 18:20Julkie latten niet. Jij woont op jezelf en hij nog bij zn ouders. Waarom wonen jullie na 10 jaar nog steeds niet samen?
Nee, ik vind dit echt niet oké. Normaal zien we elkaar wekelijks, maar vanwege ruzie nu dus niet. Ik probeer het wel te initiëren maar hij zegt overal nee op...doornroosje9 schreef: ↑29-05-2019 18:21Vind jij dit okay? Elkaar drie weken niet zien? Is dit nog wel een relatie?
Ik voel dus ook dat ik het af moet kappen. Maar zoals Rosanna zegt, ik durf die knoop niet door te hakken. Ik hou zoveel van die vent, ik heb altijd de man gezien die hij kan zijn, maar hij gooit zelf roet in het eten, voor mijn gevoel.azrielle schreef: ↑29-05-2019 18:21Het klinkt mij alsof het je veel zal brengen dit af te kappen. Dit is toch geen relatie zo? Lekker makkelijk van hem je alleen te willen zien als het goed gaat. Tijd voor een goed gesprek, zou hem dus zeker willen zien vanavond en hem duidelijk maken dat het zo niet gaat...
woensdag 29 mei 2019 18:29
Ik weet niet of ik nog een toekomst met hem zie, eerlijk gezegd. Ik vind hem een fantastisch persoon, hij is lief, empathisch, we zaten altijd erg op 1 lijn. Maar hij heeft ook een andere, onvolwassen kant en ik word steeds ongeduldiger. Het lukt me niet meer te wachten op het moment dat hij volwassen gaat worden.DillKarlings schreef: ↑29-05-2019 18:24Het klinkt alsof jullie uit elkaar zijn gegroeid en dat is heel vervelend om na zo’n lange periode te moeten concluderen, maar gezien jullie leeftijd ook niet heel vreemd.
De eerste vraag is of jij nog een toekomst ziet met hem. De volgende vraag of jullie daar allebei aan willen werken. Heeft je vriend ook maar enig idee dat dit speelt bij jou?
Aan de andere kant heeft hij wel net hulp gezocht omdat hij ook last heeft van een slecht zelfbeeld. Hij is nu ongeveer 1,5 maand in therapie. Dus ik heb ergens ook het gevoel dat ik het hem verschuldigd ben om hem bij te staan, net zoals hij mij heeft bijgestaan.
Mijn vriend is wel op de hoogte ja, dat ik zo twijfel en er ontzettend mee in m'n maag zit. Hij zit er ook mee, maar dealt er op een totaal andere manier mee. Hij heeft ook uitgesproken dat hij twijfelt over ons.
woensdag 29 mei 2019 18:29
jij kunt wel iemand in hem zien, maar hij kan niet voldoen aan dat beeld. Misschien omdat dat beeld te positief is, misschien omdat hij de moeite niet wil doen.
Feit blijft dat je daar geen relatie op kunt laten functioneren. Wat wil je doen? Nog 10 jaar wachten tot hij wel aan dat beeld voldoet? En dan nog 10 jaar?
Feit blijft dat je daar geen relatie op kunt laten functioneren. Wat wil je doen? Nog 10 jaar wachten tot hij wel aan dat beeld voldoet? En dan nog 10 jaar?
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 29 mei 2019 18:31
Bijna dertig, maar inderdaad.
Ik weet zelf ook gewoon hoe belachelijk dat klinkt (en is!). Nou is het wel zo dat hij er een aantal jaar uit heeft gelegen i.v.m. (fysieke) gezondheidsproblemen. Maar nu is hij weer aan het werk, en begrijp ik niet dat hij er niet meer vaart achter zet. Zijn excuus is de hele tijd dat het moeilijk is, hij staat op de wachtlijst, etc. Maar ik denk dan: voor mijn part ga je op kamers, anti-kraak wonen, weet ik veel. Verzin iets.
woensdag 29 mei 2019 18:33
Je houdt jezelf voor de gek. Hij is de man die hij is.PetitBiscuit schreef: ↑29-05-2019 18:27
Ik voel dus ook dat ik het af moet kappen. Maar zoals Rosanna zegt, ik durf die knoop niet door te hakken. Ik hou zoveel van die vent, ik heb altijd de man gezien die hij kan zijn, maar hij gooit zelf roet in het eten, voor mijn gevoel.
Life is short. Eat dessert first.
woensdag 29 mei 2019 18:34
Hij Wil Niet.PetitBiscuit schreef: ↑29-05-2019 18:31Bijna dertig, maar inderdaad.
Ik weet zelf ook gewoon hoe belachelijk dat klinkt (en is!). Nou is het wel zo dat hij er een aantal jaar uit heeft gelegen i.v.m. (fysieke) gezondheidsproblemen. Maar nu is hij weer aan het werk, en begrijp ik niet dat hij er niet meer vaart achter zet. Zijn excuus is de hele tijd dat het moeilijk is, hij staat op de wachtlijst, etc. Maar ik denk dan: voor mijn part ga je op kamers, anti-kraak wonen, weet ik veel. Verzin iets.
Echt, stop hiermee.
Life is short. Eat dessert first.
woensdag 29 mei 2019 18:35
Wat verdrietig To, en herkenbaar.
Ik denk dat je wel weet wat je wil en “moet” doen. Je vriend en jij zijn uit elkaar gegroeid en alleen als hij zn best gaat doen voor jou maken jullie een kans denk ik maar als hij je niet eens wil zien na 3 weken. En het klinkt alsof hij je omlaag trekt door zijn stilstand. Dat gaat toch wringen lijkt me
Weet je toevallig ook wat zijn plannen waren voor vanavond, aangezien hij zo makkelijk je ineens niet wil zien?
Ik denk dat je wel weet wat je wil en “moet” doen. Je vriend en jij zijn uit elkaar gegroeid en alleen als hij zn best gaat doen voor jou maken jullie een kans denk ik maar als hij je niet eens wil zien na 3 weken. En het klinkt alsof hij je omlaag trekt door zijn stilstand. Dat gaat toch wringen lijkt me
Weet je toevallig ook wat zijn plannen waren voor vanavond, aangezien hij zo makkelijk je ineens niet wil zien?
woensdag 29 mei 2019 18:35
Dit is ook de man die hij kan zijn. Kun je met allebei zijn kanten leven? Je weet niet of en hoe hij nog verandert.PetitBiscuit schreef: ↑29-05-2019 18:27ik heb altijd de man gezien die hij kan zijn, maar hij gooit zelf roet in het eten, voor mijn gevoel.
woensdag 29 mei 2019 18:39
Hier ga je een beetje de mist in. Je ziet de man die je wil zien, hij laat je een andere man, zien die hij ook is.PetitBiscuit schreef: ↑29-05-2019 18:27We wonen niet samen omdat we dat niet per se zien als vereiste voor een goede relatie. Daarnaast zou ik het wel fijn vinden als hij eerst op zichzelf gaat wonen voordat dat aan de orde is...
Nee, ik vind dit echt niet oké. Normaal zien we elkaar wekelijks, maar vanwege ruzie nu dus niet. Ik probeer het wel te initiëren maar hij zegt overal nee op...
Ik voel dus ook dat ik het af moet kappen. Maar zoals Rosanna zegt, ik durf die knoop niet door te hakken. Ik hou zoveel van die vent, ik heb altijd de man gezien die hij kan zijn, maar hij gooit zelf roet in het eten, voor mijn gevoel.
Iets van: If someone shows you his true face, believe him... Dr. Phil zegt soms hele slimme dingen.
Het klinkt ook een beetje alsof hij al uitgelogd is, maar vergeten is om dat aan jou te vertellen.
Zelfs de gemiddelde puber-lovers delen meer dan jullie.
lelietje-van-dalen wijzigde dit bericht op 29-05-2019 19:18
0.57% gewijzigd
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
woensdag 29 mei 2019 18:39
Jullie zeggen hier eigenlijk allemaal - min of meer - hetzelfde. En ik ben bang dat jullie gelijk hebben. Aan de andere kant ben ik ook een veel leukere versie van mezelf geworden, en hij heeft me al die jaren niet opgegeven, is er altijd voor me geweest. Dus ik vraag me af of ik het niet te makkelijk opgeef.
anoniem_6515a55a77c11 wijzigde dit bericht op 29-05-2019 18:39
0.05% gewijzigd
woensdag 29 mei 2019 18:39
Het klinkt een beetje alsof hij in zijn hele ontwikkeling achterblijft: jij bent jezelf gaan ontwikkelen door therapie en door uit huis te gaan etc, en zijn leven ziet er ongeveer hetzelfde uit als in het begin van jullie relatie. Klopt dat? Ik geloof dat jij hem vooral bent voorbij gegroeid en dat merkt hij. Het kan zijn dat hij daarom van alles een potje maakt, maar dit is een snelle conclusie.
TO, als hij zo kinderachtig is om zo om te gaan met ruzies (zo deed hij zeker in het begin van de relatie ook?) dan zou k zeggen, joh leuk dat je altijd ruzie wilt maken om me vervolgens te negeren en niet meer te willen afspreken, maar dat brengt je in je leven biet verder, evenals als nog thuis wonen. Kijk naar jezelf pannenkoek!
Ik vind het behoorlijk manipulerend gedrag en ik zou me vooral focussen op je eigen leven en geluk!
TO, als hij zo kinderachtig is om zo om te gaan met ruzies (zo deed hij zeker in het begin van de relatie ook?) dan zou k zeggen, joh leuk dat je altijd ruzie wilt maken om me vervolgens te negeren en niet meer te willen afspreken, maar dat brengt je in je leven biet verder, evenals als nog thuis wonen. Kijk naar jezelf pannenkoek!
Ik vind het behoorlijk manipulerend gedrag en ik zou me vooral focussen op je eigen leven en geluk!
doel_jaar2100halen wijzigde dit bericht op 29-05-2019 18:42
5.62% gewijzigd
woensdag 29 mei 2019 18:42
stellar schreef: ↑29-05-2019 18:35Wat verdrietig To, en herkenbaar.
Ik denk dat je wel weet wat je wil en “moet” doen. Je vriend en jij zijn uit elkaar gegroeid en alleen als hij zn best gaat doen voor jou maken jullie een kans denk ik maar als hij je niet eens wil zien na 3 weken. En het klinkt alsof hij je omlaag trekt door zijn stilstand. Dat gaat toch wringen lijkt me
Weet je toevallig ook wat zijn plannen waren voor vanavond, aangezien hij zo makkelijk je ineens niet wil zien?
Dat omlaag trekken, dat voel ik soms ook. Ik heb vanmorgen even mijn therapeut gezien (heb nog af en toe een afspraak met haar), en zei zij ook: als je als 2 zwemmers in de stroming terecht komt, en jij bent de sterkere zwemmer, en je weet dat je het niet gaat redden om jullie allebei te redden, dan mag je jezelf redden, hoe scheef dat ook voelt.
Wat zijn plannen zijn weet ik niet, ik weet wel dat hij vanmiddag een vriend zou zien dus waarschijnlijk trekt hij gewoon zijn eigen plan. Dit is ook hoe hij met moeilijke dingen dealt: hij ontwijkt ze. Terwijl ik juist alles moet oplossen voordat ik kan rusten. En hoe meer toenadering ik zoek, hoe meer afstand hij neemt.
woensdag 29 mei 2019 18:44
Hij is wie hij is en jij bent wie jij bent. Je moet hem niet willen veranderen. Ook wat je daarna schrijft over dat hij toch wel iets voor zichzelf kan zoeken — de reden waarom hij het niet doet is niet belangrijk, hij doet het niet.PetitBiscuit schreef: ↑29-05-2019 18:29Maar hij heeft ook een andere, onvolwassen kant en ik word steeds ongeduldiger. Het lukt me niet meer te wachten op het moment dat hij volwassen gaat worden.
[..]
Dus ik heb ergens ook het gevoel dat ik het hem verschuldigd ben om hem bij te staan, net zoals hij mij heeft bijgestaan.
En dat je hem wilt bijstaan begrijp ik ook, maar als dat vooral als morele verplichting voelt kun je beter eerlijk zijn. Ook naar jezelf toe. Ik weet dat het allemaal makkelijk is gezegd, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
woensdag 29 mei 2019 18:45
Zijn leven ziet er min of meer inderdaad hetzelfde uit als aan het begin van onze relatie, al vindt hij zelf van niet ('Ik werk nu toch, ik ben toch in therapie, ik werk toch aan mezelf?!') Ik heb zelf wel het gevoel dat ik hem inderdaad voorbij ben gegroeid, en dat hij me naar beneden trekt.doel_jaar2100halen schreef: ↑29-05-2019 18:39Het klinkt een beetje alsof hij in zijn hele ontwikkeling achterblijft: jij bent jezelf gaan ontwikkelen door therapie en door uit huis te gaan etc, en zijn leven ziet er ongeveer hetzelfde uit als in het begin van jullie relatie. Klopt dat? Ik geloof dat jij hem vooral bent voorbij gegroeid en dat merkt hij. Het kan zijn dat hij daarom van alles een potje maakt, maar dit is een snelle conclusie.
TO, als hij zo kinderachtig is om zo om te gaan met ruzies (zo deed hij zeker in het begin van de relatie ook?) dan zou k zeggen, joh leuk dat je altijd ruzie wilt maken om me vervolgens te negeren en niet meer te willen afspreken, maar dat brengt je in je leven biet verder, evenals als nog thuis wonen. Kijk naar jezelf pannenkoek!
Ik vind het behoorlijk manipulerend gedrag en ik zou me vooral focussen op je eigen leven en geluk!
Hij vindt trouwens dat ik degene ben die de hele tijd ruzie maakt. Bijvoorbeeld: hij pakt iets echt heel onhandig aan op z'n werk, ik zeg daar wat van, hij wordt boos, ik kan het niet loslaten ook, en het loopt weer uit op ruzie. De reden dat ik het niet kan loslaten is omdat het nu zo'n gevoelig onderwerp voor me is geworden, het zit me echt hoog. Hij vindt mij een zeikerd.
