Vriend heeft moeite met verleden

Toch maar weer een topic geopend, steeds als ik denk dat het goed gaat popt er toch weer iets op waar ik me niet goed raad mee weet en graag jullie mening over zou willen weten.

Ik heb sinds ongeveer een jaar een relatie. In het begin heb ik mijn vriend verteld over mijn vorige langere relatie met een dominante man die mij na het beëindigen van de relatie nog een paar jaar is blijven bestoken met brieven en mails. De reden dat ik dit aan hem verteld heb is dat ik nog iets had ontvangen terwijl ik al een relatie met hem had en wilde gewoon eerlijk zijn over wat er speelde. Inmiddels is het rustig (afkloppen...), maar soms komt het onderwerp nog wel naar voren.

Mijn vriend had er in het begin veel moeite mee dat ik zo lang in die relatie ben blijven hangen en volgens hem heb ik in die periode niets opgebouwd en is het verloren tijd. Ik ben het met hem eens dat ik er te lang in ben blijven hangen, maar heb ook al meerdere keren aangegeven dat ik er veel van heb geleerd en dat er ook goede momenten waren. Hij lijkt alleen erg de nadruk te leggen op het negatieve en laatst kwamen we weer op het onderwerp en kreeg hij een norse uitdrukking en keek de andere kant op terwijl we praatten (we zaten in de auto). Ik heb aan het begin van de relatie gezegd dat ik het jammer vond dat het allemaal zo gelopen was en er geen afsluitend gesprek is geweest met mijn ex (dit was door zijn stalk gedrag gewoon geen optie meer), hij kwam hier nu op terug en het bleek dat hij dit opvatte als dat ik dit (2 jaar na het eind van de relatie) nog steeds zou willen. Ik heb hem (hopelijk) kunnen overtuigen dat dit absoluut niet het geval was, maar ik vind het ergens toch vreemd dat hij hier nu na meer dan een half jaar ineens mee kwam en daar zo nors bij keek.

Verder vind ik ook dat ik me niet steeds moet verdedigen en uitleggen waarom ik zo lang in die relatie ben blijven hangen, ik heb ook al eerder aangegeven dat ik het er niet meer over wil hebben. Mijn vriend heeft dus gezegd dat hij er veel moeite mee heeft/had, maar dit stukje van mij wil accepteren. Dit voelt voor mij eigenlijk alsof er van alles aan mij mankeert en ik blij moet zijn dat hij me toch nog wil ondanks dat.

Voor de duidelijkheid, we hadden al een paar maand hier niet meer over gesproken, het is dus niet zo dat we hier wekelijks discussies over hebben, maar doordat het nu van de week weer terugkwam voel ik me er niet prettig bij.

Nu is hij wel vaker wat zwaar op de hand (trekt dingen in het negatieve ook m.b.t. situaties van zijn volwassen kinderen), dus ik zie het als iets wat bij hem hoort. Bovendien wilde zijn moeder vroeger scheiden van zijn vader en heeft dit nooit gedaan (moeder werd mishandeld), dus wellicht dat dit er achter zit, het voelt heel erg als projectie van iets.
Waar het mij om gaat is dat hij hiermee dealt zonder dat hij er regelmatig op terugkomt.

Het klinkt cliché, maar hij doet verder heel veel moeite voor me, is heel attent en maakt duidelijk dat hij gek op me is, maar het voelt alsof dit een beetje tussen ons in staat soms. Ik krijg dan ook zo'n gevoel van 'graag of niet'...

Het voelt voor mij inderdaad alsof ik me moet gaan verdedigen en daar heb ik helemaal geen trek in. En dan op iets terug te komen wat ik in het begin van de relatie heb gezegd met zo'n bozig gezicht vind ik eigenlijk nogal vreemd.

Wat ik bij mezelf bemerk is dat ik er veel beter boven kan staan en wil op een krachtige manier eenmalig duidelijk maken dat ik hier niet van gediend ben.

Hij had eerder een opmerking over een bepaalde eigenschap van mij dat menig man daar niet tegen zou kunnen, maar dat hij het wel kon accepteren. Ik heb toen gezegd dat iemand die dat niet zou kunnen sowieso ook niet bij mij zou passen.

Familieleden van hem (zeer naaste) hebben mij gewaarschuwd dat hij op zich een hart van goud heeft, maar ook moeilijke trekken heeft en dat ik wel tegengas moet geven. Ik vind het zelf wat ver gaan om hen daar meer over te vragen, ik vind dat ook niet helemaal normaal, maar dat ze me waarschuwen zegt wel iets. Hem veranderen kan ik niet, maar kan wel zorgen dat ik duidelijk mijn grenzen aangeef.

Mijn idee is om hem te zeggen dat ik het er niet meer over wil hebben, dat als hij er een probleem mee heeft hij daar maar zelf mee moet dealen en mij er niet meer mee lastig moet vallen. Ik wil ook niet dat bepaalde onderwerpen taboe worden binnen onze relatie, maar ik voel me hier gewoon niet prettig bij.

Het voelde voor mij ook inderdaad als een vorm van manipulatie, wilde even checken of ik niet overdrijf, maar ik merk dat de meesten het ook niet normaal vinden.

Hij prijst mij ook wel altijd, als ik iets nieuws aan heb of in het algemeen over mijn uiterlijk, maar hij zegt ook dat ik in eerste instantie niet zijn type was. Op een feestje kwamen we een vrouw tegen waarvan hij aangaf dat dat zijn type wel was, maar dat hij ook tevreden moet zijn met wat hij heeft. En schoonheid zit van binnen.

Het zijn af en toe van die tegenstrijdige signalen.