Rouwen om je levende ouders

04-08-2019 21:11 851 berichten
Alle reacties Link kopieren
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.

Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.

Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Ik snapte precies wat je bedoelde toen ik de topic tekst las.
Ik noem het zelf ook een rouwproces om te accepteren dat mijn ouders niet zijn die ik graag zou willen dat ze zijn en te accepteren dat de klik er gewoon niet komt.
Men is vaak heel lang loyaal naar ouders toe en blijft zoeken en vergeven, ondanks dat ze hele erge dingen zijn aangedaan door ouders .
Het contact verbreken doe je niet zomaar.
Dat is een proces van jaren.
De band met je ouders kan onherstelbaar beschadigd zijn.
Veel succes met deze zware en dappere beslissing.
Ik hoop dat je rust gaat vinden en misschien een eigen gezin of partner of goede vriend waar je een liefdevol leven mee kan hebben .

Ik begrijp je! :hug:
En om je gedachtes op een rijtje te krijgen en te begrijpen waarom je soms op een bepaalde manier reageert (vaak door problemen uit je jeugd) is het soms zinvol om in therapie te gaan .
anoniem_386657 wijzigde dit bericht op 04-08-2019 21:46
4.47% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Hi Hope19, ik herken je verhaal wel. Ik heb weliswaar nog contact met mijn ouders maar weet ook dat ik bij hen nooit zal vinden wat ik graag zou willen. Ik heb daar in de loop van de tijd rust in gevonden, ben er niet meer verdrietig om.

Heel wat therapie sessies gehad om zover te komen. Wat mij het meest heeft geholpen is familie opstellingen waarbij heel goed zichtbaar is dat wat mijn nu ouders 'geven', voor hen het hoogst haalbare is.

Ik heb veel steun gehad aan de mensen in mijn omgeving, zoals mijn beste vriendin die ik al vrijwel mijn hele leven ken. Zij vindt het vaak moeilijk en naar voor me terwijl ik er nu neutraal in ben. Ik ben niet meer verdrietig, boos of teleurgesteld. Het is wat het is.

Ik heb een paar maal per jaar contact met hen en dat is oppervlakkig en kost vaak wel enige energie. Maar door het goed te timen is het meestal prima te doen.

Als je wil mag je me een PB sturen.
Your ego is not your amigo!
Bij mij is het vader én moeder. Dus ik begrijp je heel goed.

Jaren geleden al voor in therapie geweest, niet echt geholpen, het blijft ont-zet-tend pijn doen. En dat zal het tot mijn laatste dag blijven doen.

Ik zou ook zo graag 'dochter' zijn. Het verworpen worden door je eigen ouders, dat is niet in woorden te vatten.

'Gelukkig' ben ik niet de enige in het ouderlijk gezin want dan twijfel je: ligt het niet aan mij. Ook mijn zus zit in mijn situatie.

Ik wens je sterkte en geef je een warme vituele :hug:
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 05-08-2019 08:32
0.00% gewijzigd
wiriehorn schreef:
04-08-2019 21:46
Hi Hope19, ik herken je verhaal wel. Ik heb weliswaar nog contact met mijn ouders maar weet ook dat ik bij hen nooit zal vinden wat ik graag zou willen. Ik heb daar in de loop van de tijd rust in gevonden, ben er niet meer verdrietig om.

Heel wat therapie sessies gehad om zover te komen. Wat mij het meest heeft geholpen is familie opstellingen waarbij heel goed zichtbaar is dat wat mijn nu ouders 'geven', voor hen het hoogst haalbare is.

Ik heb veel steun gehad aan de mensen in mijn omgeving, zoals mijn beste vriendin die ik al vrijwel mijn hele leven ken. Zij vindt het vaak moeilijk en naar voor me terwijl ik er nu neutraal in ben. Ik ben niet meer verdrietig, boos of teleurgesteld. Het is wat het is.

Ik heb een paar maal per jaar contact met hen en dat is oppervlakkig en kost vaak wel enige energie. Maar door het goed te timen is het meestal prima te doen.

Als je wil mag je me een PB sturen.
Ik herken de immense energie dat het kost om ze te zien.
En bij mij ook nog steeds teleurstelling, boosheid en woede.
Fijn dat jij na therapie hebt geleerd om de afstand te bewaren zodat een ontmoeting je minder raakt.
Ik ben daar nog niet (heb ook therapie)
Alle reacties Link kopieren
@Eviva Bedankt voor je lieve reactie! Ik was een beetje bang voor negatieve reacties omdat het toch je ouders zijn maar het is fijn te lezen dat er mensen zijn die het begrijpen. Ik zit in therapie en daar heb ik heel veel baat bij. Eerder zag ik het contact verbreken nooit als een optie vanwege het schuldgevoel naar andere mensen toe maar mijn therapeute heeft me laten inzien dat het tijd is om voor mezelf te kiezen.
Alle reacties Link kopieren
Wauw wat reageren jullie allemaal snel :heart:
Alle reacties Link kopieren
wiriehorn schreef:
04-08-2019 21:46
Hi Hope19, ik herken je verhaal wel. Ik heb weliswaar nog contact met mijn ouders maar weet ook dat ik bij hen nooit zal vinden wat ik graag zou willen. Ik heb daar in de loop van de tijd rust in gevonden, ben er niet meer verdrietig om.

Heel wat therapie sessies gehad om zover te komen. Wat mij het meest heeft geholpen is familie opstellingen waarbij heel goed zichtbaar is dat wat mijn nu ouders 'geven', voor hen het hoogst haalbare is.

Ik heb veel steun gehad aan de mensen in mijn omgeving, zoals mijn beste vriendin die ik al vrijwel mijn hele leven ken. Zij vindt het vaak moeilijk en naar voor me terwijl ik er nu neutraal in ben. Ik ben niet meer verdrietig, boos of teleurgesteld. Het is wat het is.

Ik heb een paar maal per jaar contact met hen en dat is oppervlakkig en kost vaak wel enige energie. Maar door het goed te timen is het meestal prima te doen.

Als je wil mag je me een PB sturen.
Ik vind het zo fijn om te horen dat de emoties nog minder worden. Ik heb zelf ook steun aan mensen om mij heen maar soms vind ik het nog lastig om er over te praten omdat ik dan zelf niet bij mijn gevoel kom. De eerste weken was ik eigenlijk niet emotioneel maar afgelopen week heb ik weer een therapiesessie gehad en nu merk ik dat het me weer meer doet, ik denk dat ik me de eerste weken gewoon afsloot voor mijn gevoel.
Alle reacties Link kopieren
mammezel schreef:
04-08-2019 21:51
Bij mij is het vader én moeder. Dus ik begrijp je heel goed.

Jaren geleden al voor in therapie geweest, niet echt geholpen, het blijft ont-zet-tend pijn doen. En dat zal het tot mijn laatste dag blijven doen.

Ik zou ook zo graag 'dochter' zijn. Het verworpen worden door je eigen ouders, dat is niet in woorden te vatten.

'Gelukkig' ben ik niet de enige in het ouderlijk gezin want dan twijfel je: ligt het niet aan mij. Ook mijn zus zit in mijn situatie.

Ik wens je sterkte en geef je een warme vituele :hug:
Wat vreselijk, allebei je ouders. Het is niet in woorden te bevatten inderdaad. Ik denk als je niet in zo’n situatie zit, dat het niet te begrijpen is.

Dank je wel :hug:
Alle reacties Link kopieren
Eviva_83 schreef:
04-08-2019 21:52
Ik herken de immense energie dat het kost om ze te zien.
En bij mij ook nog steeds teleurstelling, boosheid en woede.
Fijn dat jij na therapie hebt geleerd om de afstand te bewaren zodat een ontmoeting je minder raakt.
Ik ben daar nog niet (heb ook therapie)
Ik ben er soms nog verbaasd om, dat een gewoon ‘simpel’ afspraakje steeds zoveel impact kan hebben. Al dagen van te voren en naderhand was ik daar mee bezig, ik ben blij dat dat nu niet meer hoeft.

Die afstand kan ik ook nog niet bewaren. Ik ben nu nog heel bang als ik haar tegen kom dat ik weer helemaal terug bij af ben.
Alle reacties Link kopieren
Ik begreep je topic titel meteen. Jammer genoeg.
Ik heb geen contact meer met m'n moeder. Eerst was het vanuit haar. Nu wil ik geen contact. Heel verhaal erachter. Ik ben bezig met therapie om m'n verleden te verwerken. Ik vind het heel zwaar. Ik hoop op een gegeven moment rust te vinden. Ik mis m'n moeder niet maar wel een moeder.
Misschien komt er een moment dat ik wel contact wil en zij ook.
Alle reacties Link kopieren
Daar hoop ik ook zo op, op rust. Op dagen met veel afleiding gaat het vaak best goed maar als ik te veel tijd voor mezelf heb dan begint het gepieker. Het is dan ook wel een talent van mij om mijn dagen veel te vol te plannen :lol:
Ik ben blij te horen dat je therapie krijgt!
Ik denk erg noodzakelijk in zo'n situatie.
Je verbreekt namelijk niet zomaar het contact.
Schuldgevoelens zijn heel herkenbaar! Ook daar is therapie gelukkig erg behulpzaam voor.
Heel goed dat je zelf je grenzen aangeeft en nu aan jezelf denkt !!
Veel sterkte met dit proces, ik denk dat je rust gaat krijgen met de afstand doordat je niet meer zo gespannen hoeft te zijn voor en na het contact .
Ik kan daar ook de hele dag last van hebben tijdens contact en soms zelfs een hele week.
Sterkte :heart:
Alle reacties Link kopieren
herkenbaar.
:hug:
not all who wander are lost
Alle reacties Link kopieren
Dank je wel Evita, ik hoop het. Zie jij je ouders nog wel?
Het contact staat op een erg laag pitje omdat het me heel erg veel energie kost.
Helaas ben ik nog niet zo ver om het contact te verbreken omdat ik ook kinderen heb en mijn ouders de kinderen graag af en toe willen zien .
:cry: :cry: Ik zou zo graag contact hebben, maar ze willen niet. Mijn moeder lag in het ziekenhuis. Lang. En ik ben haar al die tijd gaan bezoeken. Toen ze terug naar huis mocht, heeft ze me daar niet van op de hoogte gebracht. Bij mij is het niet van mijn kant uit, maar vanuit de kant van mijn ouders. Daarom zeg ik, ik ben verworpen, terwijl ik nooit extremiteiten heb gedaan waardoor ze terecht mij niet meer zouden willen zien.
Alle reacties Link kopieren
Even geen tijd om uitgebreid reageren, maar de titel was meteen herkenbaar.

Het is altijd moeilijk om aan anderen uit te leggen, want hoe kan je rouwen om mensen die er gewoon nog zijn...
Maar hoewel mijn ouders er gewoon nog zijn, (vader geen contact, moeder nog wel) is het niet de ‘normale’ relatie die anderen wel met hun ouders hebben. Het is voor mij een rouwproces waar ik nog midden in zit.
Alle reacties Link kopieren
@Evita Ah oké. Misschien als je op den duur wat meer afstand kan bewaren tijdens het contact dat het dan ook fijner is contact te houden dan het contact te verbreken.
hope19 wijzigde dit bericht op 04-08-2019 22:30
2.14% gewijzigd
Ook voor mij herkenbaar. 1 ouder waar geen contact meer mee is, betreffende ouder heeft zelf alle schepen achter zich verbrand. Moeilijk, maar contact pogingen zonder respons zijn nog moeilijker
Alle reacties Link kopieren
mammezel schreef:
04-08-2019 22:28
:cry: :cry: Ik zou zo graag contact hebben, maar ze willen niet. Mijn moeder lag in het ziekenhuis. Lang. En ik ben haar al die tijd gaan bezoeken. Toen ze terug naar huis mocht, heeft ze me daar niet van op de hoogte gebracht. Bij mij is het niet van mijn kant uit, maar vanuit de kant van mijn ouders. Daarom zeg ik, ik ben verworpen, terwijl ik nooit extremiteiten heb gedaan waardoor ze terecht mij niet meer zouden willen zien.
Dan lijkt het me helemaal niet te accepteren. Dat moet vreselijk zijn :there: :hug:
Helaas begreep ik je titel meteen. Ik zie beide al jaren niet meer, of ik moet ze ergens tegenkomen, Er zijn zoveel dingen die het rustiger maken en het went, het is niet anders dan een echt sterfgeval van je ouders, het verdriet slijt met de jaren, je blijft het jammer vinden maar als je weer bekijkt hoeveel jaren je bezig bent geweest om de schade op te ruimen en/of te accepteren dan slaat de weegschaal door naar de juiste kant. Verwacht alleen niet snel grote resultaten, het heeft tijd nodig.
Alle reacties Link kopieren
Dubbel
Alle reacties Link kopieren
MMXVIII schreef:
04-08-2019 22:29
Even geen tijd om uitgebreid reageren, maar de titel was meteen herkenbaar.

Het is altijd moeilijk om aan anderen uit te leggen, want hoe kan je rouwen om mensen die er gewoon nog zijn...
Maar hoewel mijn ouders er gewoon nog zijn, (vader geen contact, moeder nog wel) is het niet de ‘normale’ relatie die anderen wel met hun ouders hebben. Het is voor mij een rouwproces waar ik nog midden in zit.
Het is lastig inderdaad dat veel mensen je niet echt begrijpen. Zelfs mensen die zeggen ja ik snap het terwijl je aan de antwoorden merkt dat ze het goed bedoelen maar er eigenlijk niets van snappen. Ik merk dat ik het wel steeds makkelijker ga vinden om er over te praten want waar ik eerder dicht sloeg als iemand een bepaalde opmerking maakte kan ik nu rustig blijven en het wat beter uitleggen.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven