Relaties
alle pijlers
Rouwen om je levende ouders
zondag 4 augustus 2019 21:11
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.
Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
zondag 4 augustus 2019 22:43
Bedankt voor je reactie. Op dit moment raak ik er juist een beetje van in paniek dat dit al zo lang een groot deel uit maakt van mijn leven. Voor mijn gevoel heb ik veel jaren weg moeten gooien en ik weet wel dat ik dit idee weer los moet laten maar dat vind ik nog lastig nu.Geronimo2 schreef: ↑04-08-2019 22:33Helaas begreep ik je titel meteen. Ik zie beide al jaren niet meer, of ik moet ze ergens tegenkomen, Er zijn zoveel dingen die het rustiger maken en het went, het is niet anders dan een echt sterfgeval van je ouders, het verdriet slijt met de jaren, je blijft het jammer vinden maar als je weer bekijkt hoeveel jaren je bezig bent geweest om de schade op te ruimen en/of te accepteren dan slaat de weegschaal door naar de juiste kant. Verwacht alleen niet snel grote resultaten, het heeft tijd nodig.
zondag 4 augustus 2019 22:43
* Te herkenbaar...hope19 schreef: ↑04-08-2019 22:38Het is lastig inderdaad dat veel mensen je niet echt begrijpen. Zelfs mensen die zeggen ja ik snap het terwijl je aan de antwoorden merkt dat ze het goed bedoelen maar er eigenlijk niets van snappen. Ik merk dat ik het wel steeds makkelijker ga vinden om er over te praten want waar ik eerder dicht sloeg als iemand een bepaalde opmerking maakte kan ik nu rustig blijven en het wat beter uitleggen.
seashore wijzigde dit bericht op 05-08-2019 00:13
25.10% gewijzigd
zondag 4 augustus 2019 22:49
Ja dat van de vuile was buiten hangen dat ken ik wel. Als mensen er naar vragen praat ik er wel over maar ik voel me nog een beetje bezwaard als ik er zonder aanleiding over begin.seashore schreef: ↑04-08-2019 22:43Ik vertel het ook steeds meer. Vroeger had ik het idee dat ik de vuile was buiten hing. Ik wil dat niet meer. Hoe het was , wat er gebuerd is , is mijn geschiedenis.
Mijn moeder is 2 x verhuisd zonder dit aan mij door te geven. Via via kwam ik er achter... Ze heeft psychische problemen , maakt het voor mij voor nu niet minder pijnlijk.
zondag 4 augustus 2019 22:53
Ik heb er nooit over gesproken met buitenstaanders. Alleen met mensen die heel dichtbij staan. Want ik had geen zin in mensen die er niks van begrepen.
zondag 4 augustus 2019 22:59
Het doet mij nu niet meer zo veel pijn als mensen er niets van begrijpen maar dan kies ik er wel voor om er niet nog een keer met die persoon over te praten. Echter bespreek ik het ook niet met heel veel mensen en alleen mijn vriend weet precies hoe en wat.
zondag 4 augustus 2019 23:17
Ik begrijp het ook. Mijn vader heeft contact met mij verbroken. Ik ben mislukt voor hem en daar kon hij niet langer mee dealen.
Ik zal dus nooit de erkenning krijgen. Nooit de liefde.
Ik mis hem niet maar wel een vader.
Mijn moeder ligt lastig. Ze is zwaar psychotisch. Er is contact en dat is ook niet perse slecht maar er is afstand. Uit zelfbescherming. Ze kan mij zo weer uit haar leven zetten als haar waan dat vraagt.
Mijn moeder is een zorgzame, lieve moeder. Haar ziek zijn is een vervelende aanwezige in haar.
Ik mis ouders. Al een jaar of 40
Het alleen moeten doen is niet fijn. Maar soms wel de minst slechte oplossing.
Contact verbreken doe je niet zomaar. Het lost ook niet alles op. Rouwen bv komt ervoor in de plaats.
Ik merk dat ik veel van anderen niet herken. Hoe ze met elkaar omgaan. Van slag zijn als een oom, tante, weet ik veel ernstig ziek is.
Ik heb geen band met familie dus doet het mij weinig, ik weet bijna nooit als er wat is. Ik weet eigenlijk niet eens wie er nog leeft.
Ik mis dat wel.
Soms zie ik ook wel voordelen. Al die verjaardagen waar ik niet naartoe hoef! Heerlijk
Ik zal dus nooit de erkenning krijgen. Nooit de liefde.
Ik mis hem niet maar wel een vader.
Mijn moeder ligt lastig. Ze is zwaar psychotisch. Er is contact en dat is ook niet perse slecht maar er is afstand. Uit zelfbescherming. Ze kan mij zo weer uit haar leven zetten als haar waan dat vraagt.
Mijn moeder is een zorgzame, lieve moeder. Haar ziek zijn is een vervelende aanwezige in haar.
Ik mis ouders. Al een jaar of 40
Het alleen moeten doen is niet fijn. Maar soms wel de minst slechte oplossing.
Contact verbreken doe je niet zomaar. Het lost ook niet alles op. Rouwen bv komt ervoor in de plaats.
Ik merk dat ik veel van anderen niet herken. Hoe ze met elkaar omgaan. Van slag zijn als een oom, tante, weet ik veel ernstig ziek is.
Ik heb geen band met familie dus doet het mij weinig, ik weet bijna nooit als er wat is. Ik weet eigenlijk niet eens wie er nog leeft.
Ik mis dat wel.
Soms zie ik ook wel voordelen. Al die verjaardagen waar ik niet naartoe hoef! Heerlijk
zondag 4 augustus 2019 23:21
zondag 4 augustus 2019 23:35
Ik begrijp wat je bedoelt met je titel. En ik heb zo’n beetje hetzelfde als de andere mensen hier. Ik mis mijn ouders niet, maar wel ouders die ik zou willen hebben. Ik kan echt wel eens jaloers zijn op verhalen van andere mensen die wel een goede band hebben. Maar ook als ik hoor wat mijn ouders voor mijn broers doen. Blijkbaar ben ik dan toch echt het zwarte schaap geweest, al van kleins af aan.
Ik heb nu zo’n 2,5 jaar geen contact meer. (Er is al eerder geen contact geweest). Maar wat me het meeste heeft geraakt de afgelopen jaren is dat ze niet eens de moeite hebben genomen om mijn 2 jongsten een kaartje te sturen voor hun verjaardag. De oudste hebben ze wel gecontacteerd want die heeft een eigen telefoon. Daar heb ik me nu op ingesteld en dan wordt het ook weer wat dragelijker.
Ik vraag me wel af hoe ik zou reageren mocht nu 1 van mijn ouders komen te overlijden. Ik heb al ‘afscheid’ genomen. Maar dan is het natuurlijk definitief en is er nooit geen mogelijkheid tot contact meer. Daar pieker ik wel eens over. Maar voor nu merk ik vooral dat ik mijn best doe om ze niet ineens tegen te komen bij familieverjaardagen of andere gelegenheden. Niet alleen voor mezelf, ik vind het geen probleem dat ze mij negeren. Maar vooral voor mijn kinderen, die negeren ze ook gewoon.
Ik heb nu zo’n 2,5 jaar geen contact meer. (Er is al eerder geen contact geweest). Maar wat me het meeste heeft geraakt de afgelopen jaren is dat ze niet eens de moeite hebben genomen om mijn 2 jongsten een kaartje te sturen voor hun verjaardag. De oudste hebben ze wel gecontacteerd want die heeft een eigen telefoon. Daar heb ik me nu op ingesteld en dan wordt het ook weer wat dragelijker.
Ik vraag me wel af hoe ik zou reageren mocht nu 1 van mijn ouders komen te overlijden. Ik heb al ‘afscheid’ genomen. Maar dan is het natuurlijk definitief en is er nooit geen mogelijkheid tot contact meer. Daar pieker ik wel eens over. Maar voor nu merk ik vooral dat ik mijn best doe om ze niet ineens tegen te komen bij familieverjaardagen of andere gelegenheden. Niet alleen voor mezelf, ik vind het geen probleem dat ze mij negeren. Maar vooral voor mijn kinderen, die negeren ze ook gewoon.
zondag 4 augustus 2019 23:52
Mijn ouders hebben me laten vallen toen ik het heel moeilijk had. Dat ik niet aan het perfecte plaatje voldeed en dat ik zelfs wel heel erg moeilijk deed was direct aanleiding vanalles naar m’n hoofd te gooien en het contact te verbreken.
Dankzij EFT begrijp ik dat ze niet beter geleerd hebben maar ik verwijt ze enorm dat ze nooit de moeite hebben genomen of openstaan voor zelfontwikkeling en groei hierin.
Altijd maar met het vingertje naar de ander wijzen. En mij alleen leuk vinden als er over iets op te scheppen valt. Een dikke auto of duur diploma. Maar toen ik ze nodig had waren ze er niet.
Inmiddels is er weer contact omdat ze hele leuke grootouders zijn. Maar het is duidelijk dat de liefde voorwaardelijk is. Vanuit beide kanten inmiddels. Die realisatie is en blijft kwetsend bij elk contact. En ik voel me alsof ik met de kruimels genoegen moet nemen. Terwijl ik toch meer waard ben dan dat.
EFT heeft er in elk geval voor gezorgd dat ik dit niet doorgeef aan mijn kinderen. Wat mij betreft stopt het hier want gelukkig heb ik wél het inzicht en de wijsheid om aan te pakken wat er niet deugt aan mijzelf.
Maar het blijft pijnlijk. En er is een enorm gemis ook al zijn ze nog heel regelmatig in m’n leven. Ik snap je dus heel goed.
Dankzij EFT begrijp ik dat ze niet beter geleerd hebben maar ik verwijt ze enorm dat ze nooit de moeite hebben genomen of openstaan voor zelfontwikkeling en groei hierin.
Altijd maar met het vingertje naar de ander wijzen. En mij alleen leuk vinden als er over iets op te scheppen valt. Een dikke auto of duur diploma. Maar toen ik ze nodig had waren ze er niet.
Inmiddels is er weer contact omdat ze hele leuke grootouders zijn. Maar het is duidelijk dat de liefde voorwaardelijk is. Vanuit beide kanten inmiddels. Die realisatie is en blijft kwetsend bij elk contact. En ik voel me alsof ik met de kruimels genoegen moet nemen. Terwijl ik toch meer waard ben dan dat.
EFT heeft er in elk geval voor gezorgd dat ik dit niet doorgeef aan mijn kinderen. Wat mij betreft stopt het hier want gelukkig heb ik wél het inzicht en de wijsheid om aan te pakken wat er niet deugt aan mijzelf.
Maar het blijft pijnlijk. En er is een enorm gemis ook al zijn ze nog heel regelmatig in m’n leven. Ik snap je dus heel goed.
maandag 5 augustus 2019 00:51
Ik vind het troostend en confronterend tegelijk dat er meer mensen zijn die het gevoel herkennen. Ik heb mijn moeder een brief geschreven. Ik heb hem op de computer staan, geen spellingscontrole, niet aan geschaafd, gewoon gelaten zoals het in me opkwam. Ik weet alleen niet wat ik er mee moet.
Eigenlijk, ben ik een enorme burgertrut!!
maandag 5 augustus 2019 07:38
Om dit bericht heb ik mij speciaal aangemeld.
Helaas ben je niet de enige. Er bestaan helaas meer verstoorde ouder kind relaties.
Ik heb enkel het contact met mn moeder verbroken. Ruim 1.5 jaar geleden. Mn hele leven is het al gedoe met haar en keer op keer kwetste ze mij tot op mn bot. Dat ze de 1e verjaardag van mn zoon af zei omdat ze liever iets anders ging doen was de druppel.
In die tijd erna is er nog enkele keren contact geweest. 1 keer belde ze mij; om te vragen wanneer ik nou eens normaal ging doen.
2e keer smste ik haar dat haar kleindochter geboren was; appte ze terug dat haar 2e naam anders moest. Moesten we nog maar even over nadenken.
En het derde omdat ik hoorde dat ze borstkanker heeft. Oprecht heel naar dus ik had een bericht gestuurd. Geen reactie na 6 dagen.
Ik heb dr nu overal geblokkeerd en verwijderd. Ik wil niet meer dat ze contact met mij op kan nemen. Nooit weer. Ik ben sinds een maand aan het praten om te verwerken dat het contact voorbij is en ik geen moeder meer heb om op terug te vallen. Klaar.
Helaas ben je niet de enige. Er bestaan helaas meer verstoorde ouder kind relaties.
Ik heb enkel het contact met mn moeder verbroken. Ruim 1.5 jaar geleden. Mn hele leven is het al gedoe met haar en keer op keer kwetste ze mij tot op mn bot. Dat ze de 1e verjaardag van mn zoon af zei omdat ze liever iets anders ging doen was de druppel.
In die tijd erna is er nog enkele keren contact geweest. 1 keer belde ze mij; om te vragen wanneer ik nou eens normaal ging doen.
2e keer smste ik haar dat haar kleindochter geboren was; appte ze terug dat haar 2e naam anders moest. Moesten we nog maar even over nadenken.
En het derde omdat ik hoorde dat ze borstkanker heeft. Oprecht heel naar dus ik had een bericht gestuurd. Geen reactie na 6 dagen.
Ik heb dr nu overal geblokkeerd en verwijderd. Ik wil niet meer dat ze contact met mij op kan nemen. Nooit weer. Ik ben sinds een maand aan het praten om te verwerken dat het contact voorbij is en ik geen moeder meer heb om op terug te vallen. Klaar.
maandag 5 augustus 2019 07:58
Bedenk bij jezelf of je er iets mee zou opschieten als je de brief zou versturen. Zou het iets aan de situatie veranderen, iets positiefs. En is dat dan voldoende voor jou.kookwekkertje01 schreef: ↑05-08-2019 00:51Ik vind het troostend en confronterend tegelijk dat er meer mensen zijn die het gevoel herkennen. Ik heb mijn moeder een brief geschreven. Ik heb hem op de computer staan, geen spellingscontrole, niet aan geschaafd, gewoon gelaten zoals het in me opkwam. Ik weet alleen niet wat ik er mee moet.
Is het antwoord nee. Dan heb je die brief voor jezelf geschreven en dan laat je het staan of je haalt het weg. In de digitale prullenbak of uitprinten en begraven/verbranden.
maandag 5 augustus 2019 08:14
Ik vind het lastig omdat het mij pijn doet. Hoe leg je iemand een leven van verdriet uit. Het is een ingewikkelde situatie.
Ik merk dat mensen ook vaak de neiging hebben om in de verdediging te schieten, want het zijn toch je ouders en ze zullen toch het beste met je voor hebben. En als ze daar dan op blijven hameren dan sla ik dicht.
En hoeveel voorbeelden moet je noemen voordat mensen het begrijpen? Ik heb er genoeg, maar het helpt mij niet om ze te blijven herhalen.
maandag 5 augustus 2019 08:57
Wat spijtig te lezen dat er zoveel mensen zijn die een slechte relatie of geen contact meer met hun ouder(s) hebben.
In mijn geval kost het contact me echt bergen energie en is mijn moeder altijd bezig met me aan te trekken (vooral door dingen voor me te kopen, zoals bosjes bloemen enzo), dan voel ik me schuldig en hou ik toch weer contact en vervolgens weer af te stoten door hele gemene dingen te zeggen of geen interesse te tonen toen ik bijvoorbeeld een miskraam had.
Ook probeert ze mijn leven te beheersen, maar gelukkig ben ik al zover dat ik dat niet meer pik.
Als we elkaar zien ben ik van tevoren altijd heel gespannen en krijg ik bijna altijd ruzie met haar. Heel vermoeiend is dat.
De ruzie onstaat eigenlijk altijd doordat ze nog steeds probeert (net als vroeger) om te proberen mijn leven en mijn keuzes te bepalen op een hele dominante manier.
Elke keer als ik het contact op lager pitje zet, ben ik minder gespannen maar gaat ze bloemen geven etc en vergeet ik steeds weer hoe dominant ze is, laat ik haar weer toe en daarna krijg ik steeds weer de deksel op mijn neus.
Heel vermoeiend is het.
De reden dat ik nog contact hou is niet voor mezelf, ik haal geen plezier uit het contact, wordt er juist heel gespannen van.
Er is in mijn jeugd zoveel fout gegaan, dat de band onherstelbaar is verwoest, ik had vroeger al een slechte band met haar.
Maar ik vind het ergens ook weer zielig als ze haar kleinkinderen nooit meer mag zien.
Mijn vader zie ik voornamelijk alleen op verjaardagen omdat hij psychisch echt niet in orde is. (in aanraking met justitie en hulpverlening) en ik me dat zo erg aan trek dat ik afstand moet houden.
In mijn geval kost het contact me echt bergen energie en is mijn moeder altijd bezig met me aan te trekken (vooral door dingen voor me te kopen, zoals bosjes bloemen enzo), dan voel ik me schuldig en hou ik toch weer contact en vervolgens weer af te stoten door hele gemene dingen te zeggen of geen interesse te tonen toen ik bijvoorbeeld een miskraam had.
Ook probeert ze mijn leven te beheersen, maar gelukkig ben ik al zover dat ik dat niet meer pik.
Als we elkaar zien ben ik van tevoren altijd heel gespannen en krijg ik bijna altijd ruzie met haar. Heel vermoeiend is dat.
De ruzie onstaat eigenlijk altijd doordat ze nog steeds probeert (net als vroeger) om te proberen mijn leven en mijn keuzes te bepalen op een hele dominante manier.
Elke keer als ik het contact op lager pitje zet, ben ik minder gespannen maar gaat ze bloemen geven etc en vergeet ik steeds weer hoe dominant ze is, laat ik haar weer toe en daarna krijg ik steeds weer de deksel op mijn neus.
Heel vermoeiend is het.
De reden dat ik nog contact hou is niet voor mezelf, ik haal geen plezier uit het contact, wordt er juist heel gespannen van.
Er is in mijn jeugd zoveel fout gegaan, dat de band onherstelbaar is verwoest, ik had vroeger al een slechte band met haar.
Maar ik vind het ergens ook weer zielig als ze haar kleinkinderen nooit meer mag zien.
Mijn vader zie ik voornamelijk alleen op verjaardagen omdat hij psychisch echt niet in orde is. (in aanraking met justitie en hulpverlening) en ik me dat zo erg aan trek dat ik afstand moet houden.
maandag 5 augustus 2019 08:58
Het raakt me te lezen hoeveel mensen hier zijn die een of beide ouders missen omdat het contact om wat voor reden dan ook, er niet kan zijn.
Heb niet zoveel tijd dus reageer nu even kort; Ik vertel mensen eigenlijk nooit hoe het zit. Ik zeg gewoon dat we niet zo'n sterke band hebben en laat het daarbij. Dit ook om vragen te voorkomen, heb er geen behoefte aan. Mijn vrienden weten wel hoe het zit. Twee vriendinnen zitten in dezelfde soort situatie. Beide uiteraard met een andere achtergrond maar het resultaat is het zelfde. Dat geeft wel steun.
Een voor ieder hier.
Heb niet zoveel tijd dus reageer nu even kort; Ik vertel mensen eigenlijk nooit hoe het zit. Ik zeg gewoon dat we niet zo'n sterke band hebben en laat het daarbij. Dit ook om vragen te voorkomen, heb er geen behoefte aan. Mijn vrienden weten wel hoe het zit. Twee vriendinnen zitten in dezelfde soort situatie. Beide uiteraard met een andere achtergrond maar het resultaat is het zelfde. Dat geeft wel steun.
Een
voor ieder hier.
Your ego is not your amigo!
maandag 5 augustus 2019 09:11
Mooie titel, want je weet hiermee de kern meteen te raken.
Ook bij mij.
Ik zou je aanraden om het proces van rouw ook daadwerkelijk zo te zien en jezelf er tijd voor te geven. Zo deed ik het ook, ik nam afscheid van mijn rol als dochter. Op die manier kon ik loskomen van mijn ouders en kwam er ruimte om pijn en verdriet te verwerken. Nu, tien jaar na de daadwerkelijke keuze, heb ik zoveel meer vrede en rust en ruimte voor mijn eigen ontwikkeling, dat het oké is. Maar het is een proces geweest van vallen en opstaan.
Ik heb nu gematigd contact met beide ouders (los van elkaar), met als doel om niet de ellende van de generaties voor mij aan mijn kinderen door te geven. Ik wil hen de kans geven enigszins kennis te maken met hun voorouders. Er zijn nu contactmomenten, waarbij ik er enkel als tussenschakel bij ben. En ik kan dat nu zonder pijn of gemis voor mijzelf. Of ze daadwerkelijk grootouders kunnen zijn, is nu al de vraag. Maar voor mij was het belangrijk om mijn kinderen te kunnen zeggen dat ik alles heb geprobeerd zonder mijzelf daarbij te verloochenen.
Ook bij mij.
Ik zou je aanraden om het proces van rouw ook daadwerkelijk zo te zien en jezelf er tijd voor te geven. Zo deed ik het ook, ik nam afscheid van mijn rol als dochter. Op die manier kon ik loskomen van mijn ouders en kwam er ruimte om pijn en verdriet te verwerken. Nu, tien jaar na de daadwerkelijke keuze, heb ik zoveel meer vrede en rust en ruimte voor mijn eigen ontwikkeling, dat het oké is. Maar het is een proces geweest van vallen en opstaan.
Ik heb nu gematigd contact met beide ouders (los van elkaar), met als doel om niet de ellende van de generaties voor mij aan mijn kinderen door te geven. Ik wil hen de kans geven enigszins kennis te maken met hun voorouders. Er zijn nu contactmomenten, waarbij ik er enkel als tussenschakel bij ben. En ik kan dat nu zonder pijn of gemis voor mijzelf. Of ze daadwerkelijk grootouders kunnen zijn, is nu al de vraag. Maar voor mij was het belangrijk om mijn kinderen te kunnen zeggen dat ik alles heb geprobeerd zonder mijzelf daarbij te verloochenen.
Hips, hopsakee en pierlala.
maandag 5 augustus 2019 09:17
Herkenbaar. Mijn moeder waar ik al jaren weinig tot geen contact mee had is onlangs overleden. Van haar dood op zich weinig last, ik mis haar niet. Maar de manier waarop en hoe ze tot het laatst toe mijn zus heeft opgestookt (die dat heel anders ziet) dat is nogmaals een bevestiging dat het echt een slechte moeder was maar ook pijnlijk. Met zus ook al jaren nauwelijks contact.
Mensen snappen het zelden, ik zei altijd tegen vreemden dat we niet zo close waren. Geen zin om zoiets complex te moeten gaan uitleggen.
Gelukkig is de band met mijn vader wel goed. Hij is emotioneel niet heel beschikbaar maar naar iedereen. Hij is stabiel en zichzelf. Hij is mijn rots in de branding.
Dus je bent niet alleen..
Mensen snappen het zelden, ik zei altijd tegen vreemden dat we niet zo close waren. Geen zin om zoiets complex te moeten gaan uitleggen.
Gelukkig is de band met mijn vader wel goed. Hij is emotioneel niet heel beschikbaar maar naar iedereen. Hij is stabiel en zichzelf. Hij is mijn rots in de branding.
Dus je bent niet alleen..
maandag 5 augustus 2019 09:25
Ik begreep de titel ook meteen. Ik heb wel contact met mijn ouders maar heb wel meerdere keren op het punt gestaan om dat te stoppen. Ik ben ook in therapie gegaan en heb daar wel geleerd om beter mijn grenzen aan te geven en mij niet te veel aan te trekken wat ze zegt. Gaat sindsdien wel wat beter al kost het veel energie.
Ik denk dat bepaalde gevoelens nooit weggaan maar hoop voor je en de anderen dat jullie het een plek kunnen geven en er berusting in vinden.
Ik denk dat bepaalde gevoelens nooit weggaan maar hoop voor je en de anderen dat jullie het een plek kunnen geven en er berusting in vinden.
