Rouwen om je levende ouders

04-08-2019 21:11 851 berichten
Alle reacties Link kopieren
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.

Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.

Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Alle reacties Link kopieren
kookwekkertje01 schreef:
05-08-2019 00:51
Ik vind het troostend en confronterend tegelijk dat er meer mensen zijn die het gevoel herkennen. Ik heb mijn moeder een brief geschreven. Ik heb hem op de computer staan, geen spellingscontrole, niet aan geschaafd, gewoon gelaten zoals het in me opkwam. Ik weet alleen niet wat ik er mee moet.
Ik zou erover nadenken of je er zelf iets uithaalt de brief te sturen en anders zou ik het niet doen. Ik heb er voor nu ook bewust voor gekozen om niet te veel uitleg te geven. Eerder dacht ik dat ik dit haar een beetje verschuldigd was maar eigenlijk ben er haar helemaal niets schuldig en ik voel me er zelf fijner bij als ik niet te veel hoef uit te leggen. Daarnaast kan ik me voorstellen dat je misschien hoopt op een stukje erkenning maar van mijn eigen moeder weet ik van te voren al dat ze mij niet zal begrijpen dus dat dat me alleen maar nog meer pijn zou doen.
Alle reacties Link kopieren
MMXVIII schreef:
05-08-2019 08:14
Ik vind het lastig omdat het mij pijn doet. Hoe leg je iemand een leven van verdriet uit. Het is een ingewikkelde situatie.
Ik merk dat mensen ook vaak de neiging hebben om in de verdediging te schieten, want het zijn toch je ouders en ze zullen toch het beste met je voor hebben. En als ze daar dan op blijven hameren dan sla ik dicht.
En hoeveel voorbeelden moet je noemen voordat mensen het begrijpen? Ik heb er genoeg, maar het helpt mij niet om ze te blijven herhalen.
Dat herken ik inderdaad! Ik dacht dat dat misschien aan mij lag of dat het later nog zou veranderen maar het zullen wel herinneringen zijn die altijd een beetje zeer blijven doen.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb niet op iedereen persoonlijk gereageerd maar ik merk dat ik toch ook wel tot veel nieuwe inzichten kom hierdoor.

Ik heb nog geen kinderen maar soms ben ik wel bang dat ik toch zo zou worden naar toekomstige kinderen zoals mijn moeder naar mij was. Ik weet dat ik een eigen individu ben maar als ik dan zie dat dit zich al generatie op generatie doorgeeft dan raak ik er toch soms een beetje van in paniek. Ik wil sowieso dat ik dit verwerkt heb (voor zover dat kan), voordat ik aan kinderen begin maar ik denk dat dat idee af en toe wel lastig blijft. Hoe is dat bij jullie?
Alle reacties Link kopieren
Over her algemeen ga ik niet meer in op details tegenover anderen, het is nu ook te lang geleden.

Ik heb ongeveer 15 jaar geleden het contact verbroken met mijn moeder.
In eerste instantie tijdelijk, om te voorkomen dat er onherstelbare schade aangericht zou worden in onze band, het idee was om rustig en open dingen uit te praten, en langzaam aan opnieuw bouwen aan een relatie. Dat is goed misgelopen, ik heb om mezelf te beschermen uiteindelijk het contact volledig verbroken, ik trok het niet meer en kwam niet meer verder met mijn eigen leven. Ik heb met hulp van een psycholoog een soort van rouwverwerking gedaan, om afscheid te nemen van het type moeder die ik miste en nodig had. Daar heb ik veel baat bij gehad.

Nu doet het geen pijn meer als mensen er naar vragen. De opmerkingen 'het is toch je moeder...', komt van mensen die zelf een warme band met hun moeder hebben. Ik leg het nu kort uit, dat ze 'maar' mijn biologische moeder is. Het is niet iemand die ik vertrouw, niet iemand waar ik me bij veilig voel, ze is geen moedermoeder. Ze wil wel, maar het zit er niet in. Ik kan van haar niet vragen, wat ze niet kan geven, en dit laatste heeft geholpen om er echt een punt achter te zetten.
Alle reacties Link kopieren
hope19 schreef:
05-08-2019 20:23
Ik heb niet op iedereen persoonlijk gereageerd maar ik merk dat ik toch ook wel tot veel nieuwe inzichten kom hierdoor.

Ik heb nog geen kinderen maar soms ben ik wel bang dat ik toch zo zou worden naar toekomstige kinderen zoals mijn moeder naar mij was. Ik weet dat ik een eigen individu ben maar als ik dan zie dat dit zich al generatie op generatie doorgeeft dan raak ik er toch soms een beetje van in paniek. Ik wil sowieso dat ik dit verwerkt heb (voor zover dat kan), voordat ik aan kinderen begin maar ik denk dat dat idee af en toe wel lastig blijft. Hoe is dat bij jullie?
Mijn kinderen zijn nog jong, dus geen idee hoe mijn opvoeding gaat uitpakken. Ik probeer de positieve punten van de opvoeding die ik heb gehad mee te nemen. Maar ik merk bij mezelf dat ik verder heel bewust probeer te vermijden om net als mijn ouders te zijn. Daar zou ik mij juist minder mee bezig moeten houden. Mijn situatie, mijn leven is niet te vergelijken met dat van mijn ouders toen ik jong was. De slechte kanten die nu de boventoon voeren in hun karakters zijn onder andere gevoed door de relatie die ze met elkaar hadden. Mijn relatie met mijn man is totaal anders. En dat is nog maar één aspect.
De grootste angst die ik denk heb is dat het mij niet zal lukken om alles dat gebeurt is en nog speelt een goede plek te geven. En dat dit dan invloed zal hebben op de rest van mijn leven en ook hoe ik met mijn kinderen omga. Maar het feit dat ik mij daar bewust van ben geeft mij de hoop dat ook dit goed komt.
Ik heb je een pb gestuurd
Alle reacties Link kopieren
Hier ook herkenbaar. Vader en oma van moeders kant waren jaloers op mij en elkaar omdat mijn ma daardoor minder aandacht voor hen had. Beiden zijn al een paar jaar dood maar ik blijf er kwaad om, ook al omdat mijn ma het maar blijft goedpraten.

Met mijn ma had ik vroeger een enorm goede band, 2 handen op 1 buik. Maar de laatste jaren doet ze niks anders dan opmerkingen geven, kritiek hebben, rare uitspraken doen zoals dat ze me zal onterven, dat ze mijn pa verwaarloosd heeft ten voordele van mij ...

Hebben jullie dat ook, dat je precies oppervlakkig blijft in relaties? Dat gevoel van bvb je leven te willen geven voor iemand? Met mijn man heb ik dat wel nog, met ons zoontje minder. Hij heeft autisme, ADHD en DCD en de opvoeding is erg zwaar en komt grotendeels op mij terecht. En dan voel ik me schuldig tegenover hem en ben ik bang dat hij me later zal verwijten dat ik hem niet graag zag.

Het steekt ook dat mijn man het niet begrijpt. Het blijft toch je moeder, je moet er maar niet naar luisteren ... Hij snapt niet dat haar opmerkingen zo'n pijn doen, vooral omdat ik eerst al die jaren afgewezen werd door mijn pa en oma.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Ik begrijp je :hug:
Poeh.

Ook ik had wel meteen beeld bij de topictitel. Ik heb contact met mijn ouders, maar vrij oppervlakkig. Ze waren/zijn beiden op een eigen manier emotioneel beperkt beschikbaar. Vader drankprobleem, veel ruzies en verbale agressie, waardoor ik me als kind erg onveilig en opgesloten heb gevoeld. Deze situatie heeft zich in de loop van mijn jeugd opgebouwd waardoor ik eerst dacht dat mijn jeugd volslagen normaal was en dat ik me aanstelde (omgeving voedde dat ook wel). Iets in mij denkt dat laatste nog steeds als ik de verhalen hier lees. Maar net als wat ik hier al las heb ik in ieder geval op emotioneel gebied alles alleen gedaan. Ik was gevoelig/kwetsbaar, ik denk toen misschien al depressief. En toen ik als puber echt de zware depressie in ging heb ik zelf - tot ik op was - hulp gezocht. Een stuk boosheid in mij is, zoals iemand ook al schreef, dat mijn ouders die zelfreflectie blijkbaar niet hebben kunnen ontwikkelen bij zichzelf. Dat laatste kom ik helaas ook wel eens tegen in dates en relaties. Het voelt soms oneerlijk, omdat ik al zoveel aan mezelf gewerkt heb; ik ben goed uit die depressie gekomen en werk gewoon en alles, maar het leven blijft met momenten een worsteling, terwijl ik daar natuurlijk niet voor gekozen heb. Maakt ook wel dat ik liever geen kinderen krijg.

In het algemeen vind ik het oppervlakkige contact met mijn ouders best, maar de laatste tijd voelde ik wel weer sterker hoe het op pijnpunten drukt bij mij (naar mijn moeder altijd een schuldgevoel, bij mijn vader bij vlagen een gevoel van afwijzing). Dan vraag ik me wel eens af of niet uiteindelijk de enige manier om mezelf hiertegen te beschermen het verbreken van contact is. Maar dat voelt nog rigoureus (het gaat dan immers ook om verjaardagen in de familie enzo), dus ik ga er maar weer eens met mijn therapeut over praten hoe ik mezelf beter kan beschermen. En hoe ik omga met boosheid die ik bewuster ervaar naarmate ik aan mezelf erken dat mijn ouders flinke steken hebben laten vallen. Is dat iets wat mensen hier ook herkennen?
Jeetje, Aquake, wat bizar en ellendig dat je moeder zo is omgeslagen.

Ik heb geen kinderen, maar heb in het algemeen wel een worsteling met het begrip 'houden van'. Kén ik dat als (diep) gevoel wel? Ik heb het idee dat het vaak blijft haken op een zekere genegenheid. Als ik verliefd ben, denk ik wel te houden van, maar dat is de rush enzo, denk ik. En ik wil heel graag een diepe verbinding, maar misschien idealiseren ik het of 'kan' ik het niet..?
coolpack2 schreef:
05-08-2019 23:45
Poeh.

Ook ik had wel meteen beeld bij de topictitel. Ik heb contact met mijn ouders, maar vrij oppervlakkig. Ze waren/zijn beiden op een eigen manier emotioneel beperkt beschikbaar. Vader drankprobleem, veel ruzies en verbale agressie, waardoor ik me als kind erg onveilig en opgesloten heb gevoeld. Deze situatie heeft zich in de loop van mijn jeugd opgebouwd waardoor ik eerst dacht dat mijn jeugd volslagen normaal was en dat ik me aanstelde (omgeving voedde dat ook wel). Iets in mij denkt dat laatste nog steeds als ik de verhalen hier lees. Maar net als wat ik hier al las heb ik in ieder geval op emotioneel gebied alles alleen gedaan. Ik was gevoelig/kwetsbaar, ik denk toen misschien al depressief. En toen ik als puber echt de zware depressie in ging heb ik zelf - tot ik op was - hulp gezocht. Een stuk boosheid in mij is, zoals iemand ook al schreef, dat mijn ouders die zelfreflectie blijkbaar niet hebben kunnen ontwikkelen bij zichzelf. Dat laatste kom ik helaas ook wel eens tegen in dates en relaties. Het voelt soms oneerlijk, omdat ik al zoveel aan mezelf gewerkt heb; ik ben goed uit die depressie gekomen en werk gewoon en alles, maar het leven blijft met momenten een worsteling, terwijl ik daar natuurlijk niet voor gekozen heb. Maakt ook wel dat ik liever geen kinderen krijg.

In het algemeen vind ik het oppervlakkige contact met mijn ouders best, maar de laatste tijd voelde ik wel weer sterker hoe het op pijnpunten drukt bij mij (naar mijn moeder altijd een schuldgevoel, bij mijn vader bij vlagen een gevoel van afwijzing). Dan vraag ik me wel eens af of niet uiteindelijk de enige manier om mezelf hiertegen te beschermen het verbreken van contact is. Maar dat voelt nog rigoureus (het gaat dan immers ook om verjaardagen in de familie enzo), dus ik ga er maar weer eens met mijn therapeut over praten hoe ik mezelf beter kan beschermen. En hoe ik omga met boosheid die ik bewuster ervaar naarmate ik aan mezelf erken dat mijn ouders flinke steken hebben laten vallen. Is dat iets wat mensen hier ook herkennen?
Het is net of ik mijn eigen verhaal lees!
Bij ons was er ook altijd ruzie in huis, drankgebruik, verbale en non verbale agressie.
En geen liefde.

En wat jij in je laatste zinnen schrijft herken ik zo sterk!
Ik krijg sinds januari wekelijks therapie en hierdoor besef ik me des te beter wat er fout is gegaan vroeger en hoe mijn ouders met mij om zijn gegaan.
Hoe meer ik dit besef, hoe slechter de relatie met ze wordt.
In de afgelopen jaren veel weg gestopt en ook gedacht dat dingen "normaal " waren.
Het kost me echt bergen energie om ze nog te zien.
En nu ik ze 4 weken niet heb gezien ervaar ik juist meer rust.
Therapie is voor mezelf heel goed, maar voor de relatie met mijn ouders niet, want je haalt al het oud zeer naar boven.
Ook heb ik steeds last van schuldgevoel sinds mijn moeder de kinderen minder ziet.
Maar ze zorgt er ook voor, want ze praat me het schuldgevoel aan, door te zeggen dat ze de kinderen zo mist en dat zij haar missen.
Schuldgevoel en onderwerping zijn mijn grootste valkuilen.
Ze probeert nu ook vaak (op haar manier) de relatie te herstellen door het kopen van spullen voornamelijk. Ze is niet in staat om op een andere manier liefde te geven.
Doordat ze bloemen etc voor me koopt krijg ik vaak weer schuldgevoel , laat haar meer toe en vervolgens krijg ik steeds weer de deksel op mijn neus doordat ze weer probeert over me te heersen etc .
Ik heb nog niet de juiste balans gevonden in het weinig contact hebben, zonder schuldgevoel.
Als ik het relativeer: hoe liefdeloos ik ben opgevoed, besef ik me dat mijn schuldgevoel totaal onterecht is .
anoniem_386657 wijzigde dit bericht op 06-08-2019 07:36
12.86% gewijzigd
Over het hebben van kinderen: ik heb twee kinderen en toen mijn oudste geboren werd heb ik mezelf beloofd om mijn kinderen nooit te laten voelen. Hoe ik me gevoeld heb.
Ik doe dus eigenlijk het tegenovergestelde, heel veel liefde geven.
Ook gelijk mijn valkuil; want ik heb echt heel erg moeite met autoritair zijn.
Wat mij heeft geholpen is te bedenken dat ik niet wil dat ik niet wil dat de rest van mijn leven in het teken staat van mijn waardeloze ouders. Ik gun ze niet dat hun opvoeding mijn leven bepaalt en wie ik ben.
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar verhaal voor mij helaas.
Ruim tien jaar geen contact meer met tussentijds wel wat pogingen, zelfs met begeleiding om in gesprek met ze te komen. Kansloze missie. Niks was goed en niks is goed aan mij. Reden?? Echt geen idee. Heb nu zelf 3 kinderen tussen 20 en 16 jaar. Hechte band met ze, wel regelmatig twijfel gezien mijn bagage of ik het wel "goed" doe.

Mijn ouders missen doe ik niet meer, het was wel een lange weg om er rust in te vinden. Wel mis ik ouders, lijkt me heerlijk om onvoorwaardelijke steun te krijgen van mensen die echt van je houden!!
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook heel lang geen kinderen gewild (of beter, niet aangedurfd) omdat ik niet zou willen dat ze zich ooit zou zouden kunnen voelen zoals ik me heb gevoeld. Tijdens therapie is gebleken dat ik een secundaire hechtingsstoornis heb ontwikkeld door mijn onveilige jeugd.

Maar uiteindelijk heb ik mijn angst toch los kunnen laten. Ik heb een pedagogische achtergrond en ben erop gaan vertrouwen dat ik genoeg liefde in me heb en genoeg kennis om er voor te gaan. In het eerste jaar na de geboorte van de jongste heb ik een diepe dip doorgemaakt. Vond het heel confronterend te zien hoe mijn ouders met mij zijn omgegaan. Kon me gewoon niet voorstellen dat je je kind op emotioneel vlak zo kunt verwaarlozen.
Heb toen een jaar hypnotherapie gehad en dat was erg succesvol.

Ik weet dat ik (en mijn man natuurlijk) goede opvoeders zijn. Grenzen gecombineerd met een enorme bak liefde en humor. Daar ben ik best trots op gezien waar ik vandaan kom. Uiteraard weet ik niet hoe mijn kinderen later op hun jeugd terug zullen kijken maar ik weet dat we alles hebben gegeven om ze een goede jeugd te bezorgen. Dus ook op tijd streng zijn ;-)

Mijn ouders hebben nauwelijks belangstelling voor de kleinkinderen. Ik vind het prima, ik wil ze ook niet te vaak in hun buurt hebben want mijn ouders maken voortdurend ruzie over alles. Mijn vader kan, net als vroeger, ineens explosief boos worden. Hij slaat niet meer maar ik wil mijn kinderen er gewoon niet aan blootstellen.
Your ego is not your amigo!
- quote verwijderd -

Wat fijn dat therapie je helpt, ook al plaatst het je in een moeilijke positie m.b.t. het contact. Ik weet niet of je al eerder therapie had (waar je ook baat bij had), maar sinds januari is op zich niet zo gek lang; ik kan me indenken dat na het besef/inzicht je binnen de therapie ook kunt werken aan het zo werkbaar mogelijk maken van de situatie.

Ik heb al veel therapie achter de rug, maar juist in de adolescentie ook wel therapie waarin ik het gevoel kreeg dat het in mijn schoenen geschoven werd: er weer gezocht naar manieren waarop ik mijn ouders weer kon toelaten, terwijl ik met name bij mijn moeder daarin fysiek voelde dat daarmee mijn grens overschreden werd. Ik had op jongere leeftijd al dat ik ineens geen knuffels meer van haar wilde (die gaf ze bij troosten, verder in mijn herinnering niet), ik voelde echt een fysieke aversie. Dat ik haar afwees (ik heb dat gevoel niet naar haar benoemd trouwens) vond zij kwetsend, dus zo ontstond het schuldgevoel, maar eigenlijk ook een omgekeerde ouder-kindrelatie. Terwijl zij al niet de basisveiligheid thuis kon organiseren, mij op de bres liet springen. Maar helaas is dat in de therapie dus niet onderkend, waardoor ik dus bevestigd werd in het gevoel dat ik me aanstelde, dat ik dit mijn ouders niet mocht aandoen, dat ik tekortschoot. Ik ben er boos en verdrietig om dat ik ook in de ontdekking van de werkelijkheid (dat ik opgesloten zat in een onveilige situatie en op emotioneel vlak veel gemist heb) alleen heb gestaan en in zekere zin nog sta. Soms gaat het een tijdje goed, maar als ik weer getriggerd word... Ik vind het zo moeilijk. Alsof het een blijvende handicap geworden is. Ik vraag me ook wel eens af of ik wel een normale relatie kan aangaan. Ik denk dat ik dat prima kan, maar omdat het vooralsnog niet erg wil lukken vliegt de angst me wel eens om.het hart.

Ik vind het fijn hier te lezen en te schrijven. Ik heb gemerkt dat ook therapeuten wat dit betreft soms niet buiten hun kader kunnen denken. Zo deed er een de aanname dat ik van mijn moeder hou. Nee. Ik hou niet van mijn moeder. En dat voelde ik, naar beide ouders op mijn dertiende al zo. En dan zag ik mensen in een veel ernstiger thuissituatie klampen aan elke kruimel van het contact. En ik voelde en wilde niet meer. Dat voelde bizar. Nog steeds eigenlijk.
anoniem_113882 wijzigde dit bericht op 08-08-2019 22:41
26.08% gewijzigd
Wiriehorn, jouw post geeft de burger wat meer moed. Dankjewel. En vooral: reteknap van je!
Alle reacties Link kopieren
Dank je Coolpack! Ik hoop dat jij en de anderen hier wat aan hebben.

Wat erg om te lezen dat therapeuten jou eigenlijk alleen maar meer beschadigd lijken te hebben Coolpack. Veel invulling vanuit hun kant maakt eigenlijk dat je je nog eenzamer voelt in dit proces. Ik hoop dat je op jezelf kunt vertrouwen dat je als volwassene meer dan genoeg resources hebt om een goed leven te kunnen leiden. Soms doet het pijn, dat heb ik heel soms ook nog, en dat is oké. Die pijn mag er zijn.

Eviva; zou je jezelf kunnen ‘trainen’ om het schuldgevoel dat je soms ervaart, om te zetten naar zelfcompassie. Dus op het moment dat je merkt dat je je schuldig voelt, jezelf gerust stellen dat dat een oude emotie is en dat het oké is om dat even te voelen en het dan los te laten? Dan heb je er misschien minder last van?
Your ego is not your amigo!
Dankjewel ☺️ Tja, ik loop er vaker tegenaan, dat invullen. Is ook heel menselijk, maar dan is een beetje zelfreflectie ook wel handig en tja, die therapeuten werkten gewoon met een kwetsbare doelgroep. Ik hoor helaas nog steeds wel eens van die verhalen.

Qua schuldgevoel is het bij mij ook wel dat het ontstaat in dilemma's in het hier en nu. Bijvoorbeeld als mijn moeder met mij naar de sauna of een weekend weg wil. Ook hier is zelfcompassie dan wel de sleutel, denk ik, en ook de gedachte dat ik de enige ben die mijn grenzen en behoeften kan aangeven en dat ik die verantwoordelijkheid naar mezelf ook heb
Juist om aan die 'kindpijn' te communiceren bdat het logisch is dat het er is, maar dat ik voor mezelf kan en zal zorgen. De laatste therapie die ik volgde (en soms ga ik nog even terug) is schematherapie en dat heeft me erg geholpen, juist in dat stuk erkenning over mijn jeugd en dat ik tegelijkertijd sterk genoeg ben om mezelf te redden.
coolpack2 schreef:
06-08-2019 19:46
Wat fijn dat therapie je helpt, ook al plaatst het je in een moeilijke positie m.b.t. het contact. Ik weet niet of je al eerder therapie had (waar je ook baat bij had), maar sinds januari is op zich niet zo gek lang; ik kan me indenken dat na het besef/inzicht je binnen de therapie ook kunt werken aan het zo werkbaar mogelijk maken van de situatie.

Ik heb al veel therapie achter de rug, maar juist in de adolescentie ook wel therapie waarin ik het gevoel kreeg dat het in mijn schoenen geschoven werd: er weer gezocht naar manieren waarop ik mijn ouders weer kon toelaten, terwijl ik met name bij mijn moeder daarin fysiek voelde dat daarmee mijn grens overschreden werd. Ik had op jongere leeftijd al dat ik ineens geen knuffels meer van haar wilde (die gaf ze bij troosten, verder in mijn herinnering niet), ik voelde echt een fysieke aversie. Dat ik haar afwees (ik heb dat gevoel niet naar haar benoemd trouwens) vond zij kwetsend, dus zo ontstond het schuldgevoel, maar eigenlijk ook een omgekeerde ouder-kindrelatie. Terwijl zij al niet de basisveiligheid thuis kon organiseren, mij op de bres liet springen. Maar helaas is dat in de therapie dus niet onderkend, waardoor ik dus bevestigd werd in het gevoel dat ik me aanstelde, dat ik dit mijn ouders niet mocht aandoen, dat ik tekortschoot. Ik ben er boos en verdrietig om dat ik ook in de ontdekking van de werkelijkheid (dat ik opgesloten zat in een onveilige situatie en op emotioneel vlak veel gemist heb) alleen heb gestaan en in zekere zin nog sta. Soms gaat het een tijdje goed, maar als ik weer getriggerd word... Ik vind het zo moeilijk. Alsof het een blijvende handicap geworden is. Ik vraag me ook wel eens af of ik wel een normale relatie kan aangaan. Ik denk dat ik dat prima kan, maar omdat het vooralsnog niet erg wil lukken vliegt de angst me wel eens om.het hart.

Ik vind het fijn hier te lezen en te schrijven. Ik heb gemerkt dat ook therapeuten wat dit betreft soms niet buiten hun kader kunnen denken. Zo deed er een de aanname dat ik van mijn moeder hou. Nee. Ik hou niet van mijn moeder. En dat voelde ik, naar beide ouders op mijn dertiende al zo. En dan zag ik mensen in een veel ernstiger thuissituatie klampen aan elke kruimel van het contact. En ik voelde en wilde niet meer. Dat voelde bizar. Nog steeds eigenlijk.
Jeetje wat herken ik toch weer veel !!
Vooral ook die aversie die je opbouwt.
Geen kroel meer willen geven, me overal aan irriteren (zelfs de manier van eten en haar parfum kon ik ook niet uitstaan) .
Ik denk dat dit komt doordat de gevoelens gewoon onherstelbaar zijn beschadigd.
Maar toch vreemd om dit zo bij je eigen moeder te hebben.
Maar zoals je ook zegt, ik had dat ook al op jonge leeftijd , die aversie.

En alle gevoelens die erbij komen kijken tijdens contact, vooral ook schuldgevoelens als je het contact op een laag pitje zet omdat het over je grenzen heen gaat .

Jammer dat je therapeut je niet steunde in dat gevoel en juist wilde lijmen.
Mijn therapeut leert me dat mijn gevoel er gewoon mag zijn en dat ik haar gewoon niet aardig mag vinden.
Dat vind ik heel verhelderend .
Ik krijg schema therapie.
Inderdaad nog niet zo lang vanaf januari, het gaat totaal 2 jaar duren waarschijnlijk.
Goh, je bent de eerste van wie ik het ook hoor. En oh god ja, thee inschenken, ik kreeg het rood voor de ogen zowat. Dat zou misschien nog pubergedrag kunnen zijn, al lijkt me het een wat heftige vorm en vertoonde ik dat verder juist niet. Maar de fysieke nabijheid niet meer kunnen verdragen.. was voor mij ook vreselijk, want ik had het wel nodig (richtte me op surrogaatmoeders) Inderdaad onherstelbare schade, denk ik. Misschien heeft het ook wel te maken met mijn gevoeligheid, de oudste zijn. Ben ook altijd wel gevoelig geweest voor een trauma in de familie waar de directer betrokkenen niet mee om konden gaan. Ik heb het onbewust toegelaten en het is ook een deel van mij geworden. Ik dacht dat ik.dat wel kon dragen, maar het is natuurlijk vervlochten met de hele situatie van mijn jeugd, dus ik moet het nog leren teruggeven ("ik kan het niet voor jullie oplossen/verwerken").

Die 'confrontatietechniek' was in een periode dat ik vanwege zware depressie opgenomen was. In de schematherapie heb ik handvatten gevonden om met de kramp van 'ik ben niet goed genoeg' om te gaan. Binnenkort wil ik weer terug om misschien nog een paar sessies te wijden aan het contact met mijn ouders.
Alle reacties Link kopieren
MMXVIII schreef:
05-08-2019 22:32
Mijn kinderen zijn nog jong, dus geen idee hoe mijn opvoeding gaat uitpakken. Ik probeer de positieve punten van de opvoeding die ik heb gehad mee te nemen. Maar ik merk bij mezelf dat ik verder heel bewust probeer te vermijden om net als mijn ouders te zijn. Daar zou ik mij juist minder mee bezig moeten houden. Mijn situatie, mijn leven is niet te vergelijken met dat van mijn ouders toen ik jong was. De slechte kanten die nu de boventoon voeren in hun karakters zijn onder andere gevoed door de relatie die ze met elkaar hadden. Mijn relatie met mijn man is totaal anders. En dat is nog maar één aspect.
De grootste angst die ik denk heb is dat het mij niet zal lukken om alles dat gebeurt is en nog speelt een goede plek te geven. En dat dit dan invloed zal hebben op de rest van mijn leven en ook hoe ik met mijn kinderen omga. Maar het feit dat ik mij daar bewust van ben geeft mij de hoop dat ook dit goed komt.
Daar ben ik ook wel bang voor inderdaad, dat ik het nooit echt kan verwerken. Ik vind het ook wel een helpende gedachte dat ik de eerste ben van alle generaties die zich echt bewust is van het probleem en dat ik aan mezelf moet werken om die ketting te doorbreken.
Alle reacties Link kopieren
aquake82 schreef:
05-08-2019 23:25
Hier ook herkenbaar. Vader en oma van moeders kant waren jaloers op mij en elkaar omdat mijn ma daardoor minder aandacht voor hen had. Beiden zijn al een paar jaar dood maar ik blijf er kwaad om, ook al omdat mijn ma het maar blijft goedpraten.

Met mijn ma had ik vroeger een enorm goede band, 2 handen op 1 buik. Maar de laatste jaren doet ze niks anders dan opmerkingen geven, kritiek hebben, rare uitspraken doen zoals dat ze me zal onterven, dat ze mijn pa verwaarloosd heeft ten voordele van mij ...

Hebben jullie dat ook, dat je precies oppervlakkig blijft in relaties? Dat gevoel van bvb je leven te willen geven voor iemand? Met mijn man heb ik dat wel nog, met ons zoontje minder. Hij heeft autisme, ADHD en DCD en de opvoeding is erg zwaar en komt grotendeels op mij terecht. En dan voel ik me schuldig tegenover hem en ben ik bang dat hij me later zal verwijten dat ik hem niet graag zag.

Het steekt ook dat mijn man het niet begrijpt. Het blijft toch je moeder, je moet er maar niet naar luisteren ... Hij snapt niet dat haar opmerkingen zo'n pijn doen, vooral omdat ik eerst al die jaren afgewezen werd door mijn pa en oma.
Wat verdrietig dat het lastig voor je is om een diepere relatie met je zoontje op te bouwen :there:

Ik blijf ook heel lang oppervlakkig in relaties inderdaad. Het heeft bij mij altijd heel veel tijd nodig voordat ik mensen vertrouw en voordat ik mezelf durf te zijn en pas dan, soms na jaren, ga ik echt heel veel van mensen houden.

Ik denk dat het voor heel veel mensen lastig te begrijpen is. Mijn vriend doet daar wel heel erg zijn best voor en hij staat ook voor 100% achter mij maar hij zegt ook heel eerlijk dat hij het nooit echt zal begrijpen omdat hij gewoon een heel andere jeugd gehad heeft.
Alle reacties Link kopieren
coolpack2 schreef:
06-08-2019 19:46
Wat fijn dat therapie je helpt, ook al plaatst het je in een moeilijke positie m.b.t. het contact. Ik weet niet of je al eerder therapie had (waar je ook baat bij had), maar sinds januari is op zich niet zo gek lang; ik kan me indenken dat na het besef/inzicht je binnen de therapie ook kunt werken aan het zo werkbaar mogelijk maken van de situatie.

Ik heb al veel therapie achter de rug, maar juist in de adolescentie ook wel therapie waarin ik het gevoel kreeg dat het in mijn schoenen geschoven werd: er weer gezocht naar manieren waarop ik mijn ouders weer kon toelaten, terwijl ik met name bij mijn moeder daarin fysiek voelde dat daarmee mijn grens overschreden werd. Ik had op jongere leeftijd al dat ik ineens geen knuffels meer van haar wilde (die gaf ze bij troosten, verder in mijn herinnering niet), ik voelde echt een fysieke aversie. Dat ik haar afwees (ik heb dat gevoel niet naar haar benoemd trouwens) vond zij kwetsend, dus zo ontstond het schuldgevoel, maar eigenlijk ook een omgekeerde ouder-kindrelatie. Terwijl zij al niet de basisveiligheid thuis kon organiseren, mij op de bres liet springen. Maar helaas is dat in de therapie dus niet onderkend, waardoor ik dus bevestigd werd in het gevoel dat ik me aanstelde, dat ik dit mijn ouders niet mocht aandoen, dat ik tekortschoot. Ik ben er boos en verdrietig om dat ik ook in de ontdekking van de werkelijkheid (dat ik opgesloten zat in een onveilige situatie en op emotioneel vlak veel gemist heb) alleen heb gestaan en in zekere zin nog sta. Soms gaat het een tijdje goed, maar als ik weer getriggerd word... Ik vind het zo moeilijk. Alsof het een blijvende handicap geworden is. Ik vraag me ook wel eens af of ik wel een normale relatie kan aangaan. Ik denk dat ik dat prima kan, maar omdat het vooralsnog niet erg wil lukken vliegt de angst me wel eens om.het hart.

Ik vind het fijn hier te lezen en te schrijven. Ik heb gemerkt dat ook therapeuten wat dit betreft soms niet buiten hun kader kunnen denken. Zo deed er een de aanname dat ik van mijn moeder hou. Nee. Ik hou niet van mijn moeder. En dat voelde ik, naar beide ouders op mijn dertiende al zo. En dan zag ik mensen in een veel ernstiger thuissituatie klampen aan elke kruimel van het contact. En ik voelde en wilde niet meer. Dat voelde bizar. Nog steeds eigenlijk.
Blijvende handicap zijn eigenlijk wel de goede woorden, tenminste zo voel ik het ook vaak. Ik merk gewoon dat ik soms heel anders op bepaalde dingen reageer dan ‘normale’ mensen. Vanavond was weer zo’n avondje, dan reageer ik heel heftig omdat ik denk dat mijn vriend boos is terwijl hij achteraf helemaal niet boos blijkt maar daar word ik dan weer heel onzeker van omdat in mijn ogen dan weer bevestigd word dat het allemaal aan mij lag vroeger. Soms ben ik zelfs bang dat ik dingen heel erg overdrijf in mijn eigen herinnering of zo. Ik denk dat die gedachtes bij mij allemaal voort komen uit een ingeprent schuldgevoel maar soms weet ik even niet meer wat nou waarheid is.

Voor mij is het lezen en schrijven ook heel erg prettig, ik raak er ook niet zo van in paniek omdat ik nu rustig kan nadenken over wat ik wel en niet wil zeggen. Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb gevoeld dat ik van mijn moeder hield, ik vraag me wel eens af of dat ooit zo zou zijn geweest.
Alle reacties Link kopieren
Die aversie dat herken ik ook heel erg! Ik durf geen voorbeelden te noemen omdat ik bang ben dat ik herkend wordt maar dat zit inderdaad echt in de aller kleinste dingen.

Lissie88 had mij een PB gestuurd en ik had zondag al wiriehorn een PB gestuurd maar ik zie helemaal niets als ik in mijn berichten kijk. Weten jullie wat ik verkeerd doe?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven