Rouwen om je levende ouders

04-08-2019 21:11 851 berichten
Alle reacties Link kopieren
Eigenlijk zou het voor iedereen het fijnst zijn als niemand deze titel begreep, maar ik denk dat er een aantal mensen zijn die hem wel begrijpen.

Niet zo’n lange tijd geleden heb ik de moeilijke beslissing gemaakt het contact te verbreken met mijn moeder. Ergens geeft me dit rust en een gevoel van opluchting, maar tegelijkertijd heb ik een heleboel te verwerken. Het is niet mijn moeder die ik mis, maar wel mis ik een moeder zoals anderen die ook hebben. Het doet pijn dat ik moet gaan accepteren dat ik nooit zo’n moeder ga krijgen. Ook doet het pijn dat ik niet weet waarom het zo heeft moeten lopen en dat ik daar ook nooit achter ga komen. In mijn hoofd is het soms een warboel van emoties door alles wat er gebeurd is en het doet zeer dat ze zelfs zonder contact nog invloed heeft op mijn leven.

Sorry ik begrijp dat dit voor sommige mensen een vaag verhaaltje is geworden omdat ik op dit moment niet weet hoe ik het allemaal moet verwoorden. Toch hoop ik dat dit topic misschien een verzameltopic kan worden met ervaringen en herkenning.
Alle reacties Link kopieren
Eviva_83 schreef:
06-08-2019 20:54
Jeetje wat herken ik toch weer veel !!
Vooral ook die aversie die je opbouwt.
Geen kroel meer willen geven, me overal aan irriteren (zelfs de manier van eten en haar parfum kon ik ook niet uitstaan) .
Ik denk dat dit komt doordat de gevoelens gewoon onherstelbaar zijn beschadigd.
Maar toch vreemd om dit zo bij je eigen moeder te hebben.
Maar zoals je ook zegt, ik had dat ook al op jonge leeftijd , die aversie.
Hier ook herkenbaar, maar pas de laatste jaren. Werkelijk alles irriteert me en dan schaam ik me weer. Ik verdraag heel lang iets maar eens het gedaan is, is het definitief en is er geen weg meer terug. Ik heb het lang genoeg moeten verdragen van mijn pa en oma dat ze me als een lastig insect behandelden, ik ben niet van plan om dat nog eens zoveel jaar te pikken.

Ik ben daardoor heel gevoelig voor niet gewaardeerd worden of dat alles maar normaal is wat je doet, ik word dan echt kwaad en dan is het weer ruzie met mijn man.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
Ik snap dat je liever geen voorbeelden noemt. Misschien haal ik ook nog wel wat weer weg. Voor mij zat het vooral in letterlijk fysiek dichtbij komen dat ik niet meer verdroeg. Maar het bekruipt me ook sterk als ik denk aan meer contact of bijvoorbeeld een weekend weg. Veel weerstand. En ben er ook wel klaar mee dat te beschouwen als iets wat doorbroken moet worden.
Die fysieke afkeer had ik ook. Gewoon echt vies van haar zijn. Zelfs als ze mijn kinderen om een kus vroeg voelde ik het. Daarna voelde ik mij weer schuldig. Want ze deed toch niets verkeerds/ zo haar best?!
Ja op dat moment wel ja. Maar de jaren ervoor zijn niet zomaar weg.

Mensen vroegen weleens ben je niet bang dat je spijt krijgt als ze overlijd. Daar was ik niet bang voor. Nu ze ook echt overleden is kan ik beamen dat ik geen spijt heb. Eerder dat ik het zover heb laten komen dan van de breuk. Veel te veel gebeurd. Dat is wel een achtbaan geweest die eerste weken. Ik heb mijn hele leven herbeleefd in willekeurige volgorde tot soms overgeven aan toe. Maar ook de leuke momenten (ja die waren er ook). Grappig hoe je brein/ geheugen en je geest je soms kunnen fucken!

Hypnotherapie heb ik ook veel aan (gehad). Nu voor de 2de keer aan het gaan. Voor nog wat restjes die ik nog wil begrijpen. Aanrader!
Wat een herkenning in al jullie verhalen.

Hier ook geen contact meer met moeder.
Met vader nog wel gelukkig.

Na een heftige vechtscheiding op jonge leeftijd en daarna een sja hoe zal ik het noemen... niet normale en gezonde jeugd heb ik 4 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken.
In het begin waren er ook mensen om mij heen (en zelfs mijn vader) die idd met de opmerkingen kwamen als, het is toch je moeder. Maar na een aantal maanden zagen ze de veranderingen in mij. Ondanks de boosheid en verdriet had ik zoveel meer rust in me.

Herkenbaar is vooral het gemis van EEN moeder. Het gemis van de familiedingen (buiten mijn vader met niemand van de hele familie contact).

Toen ik 3 jaar geleden een zwangerschapstraject begon kwam mijn hele jeugd weer omhoog (in mijn beleving toen, was het contact nu afgebroken door haar alcoholisme) daardoor kwam ik tot het besef dat een heel groot deel van mijn jeugd helemaal niet gezond was geweest (en niet gewoon wat vrijer dan bij andere) en ik daardoor verschillende eigenschappen had ontwikkeld die niet gezond zijn voor mijn verdere leven zoals verlatingsangst. En de angst voor "wat als ik ook zo een moeder word?" Dus met m n ziel onder de arm naar therapie. En dit heeft me wel wat dingen laten inzien. Alleen al het feit dat ik me dit afvroeg geeft me al zoveel streepjes voor op haar 'moeder zijn'.

Na emdr heb ik het ergens een plekje kunnen geven maar af en toe komt het weer omhoog en moet ik even pas op de plaats maken. Dan heb ik even een baaldag of een huismoment. Maar liever dat dan constant op mijn tenen te lopen en me te slim te voelen.

Mbt andere mensen vertellen. De meeste weten wel hoe het zit. Lastig is dat ze op een rare manier nog in m'n sociale leven ronddwaalt en mensen verhalen over mij verteld. Gelukkig weten de meeste beter. Nu vertel ik mensen die verder van me af staan: Het is een goed mens maar geen goede moeder en alcohol helpt daar al helemaal niet bij.
Alle reacties Link kopieren
Ik vind het bijzonder om te lezen dat sommige mensen hier aangeven dat met het zwanger zijn en kinderen krijgen de nare herinneringen meer gingen opspelen.
Ik had dat destijds zelf ook, toen ik zwanger was van de eerste kreeg ik opeens nachtmerries over de woede aanvallen en vreselijke uitspraken die mijn moeder me in haar slechte buien toesnauwde. Dat ik huilend wakker werd en me precies zo voelde als kind wanneer zich weer eens zo een bui van haar afspeelde. Heel heftig en naar. Dat was mijn eerste besef dat er toch echt iets helemaal niet goed zat. Al voel je onbewust hoe jong ook dat er iets niet klopt......een soort van eenzaam gevoel.
Alle reacties Link kopieren
[quote=Globe83 post_id=30238928 time=1565153732

Mbt andere mensen vertellen. De meeste weten wel hoe het zit. Lastig is dat ze op een rare manier nog in m'n sociale leven ronddwaalt en mensen verhalen over mij verteld. Gelukkig weten de meeste beter. Nu vertel ik mensen die verder van me af staan: Het is een goed mens maar geen goede moeder en alcohol helpt daar al helemaal niet bij.
[/quote]

Dit speelt ook bij mij, ze weet het heel fraai te brengen naar andere mensen. In het begin vond ik dat zoooo moeilijk. Werd er enorm onzeker door, over wat ze vertelde aan anderen. Via, via kwam dat dan weer bij mij. Ze ging daar echt heel ver in. Helaas kan ik ivm herkenning geen voorbeelden noemen.
Nu na jaren hoor ik gelukkig nog weinig tot niets, ik wil het ook helemaal niet meer horen. Het doet alleen maar pijn, frustreerd en ik kan er niks mee.
Hele nare vrouw vind ik het, onbegrijpelijk hoe ze zo geworden is.
Ik dacht ook herkenning te vinden in de titel van het topic:

Mijn moeder leeft nog maar is zo dement als een deur. In feite bijna een lege huls.
Het rouwproces is voorbij (denk ik), alhoewel het verdriet bij overlijden er natuurlijk wel zal zijn.

Ik wilde het even gezegd hebben. Fijn(?)topic verder.
Alle reacties Link kopieren
ThunderassMan schreef:
07-08-2019 07:39
Ik dacht ook herkenning te vinden in de titel van het topic:

Mijn moeder leeft nog maar is zo dement als een deur. In feite bijna een lege huls.
Het rouwproces is voorbij (denk ik), alhoewel het verdriet bij overlijden er natuurlijk wel zal zijn.

Ik wilde het even gezegd hebben. Fijn(?)topic verder.
Dat lijkt me ook heel naar, dat ze nu niet meer is wie ze was. Ik begrijp je herkenning in de titel. Ik hoop dat je wel mooie en warme herinneringen aan haar hebt. Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
hope19 schreef:
06-08-2019 22:44
Daar ben ik ook wel bang voor inderdaad, dat ik het nooit echt kan verwerken. Ik vind het ook wel een helpende gedachte dat ik de eerste ben van alle generaties die zich echt bewust is van het probleem en dat ik aan mezelf moet werken om die ketting te doorbreken.

Zodra je dit besef hebt, ben je al heel ver! Alles wat jij nu investeert in jezelf en in de relatie met je toekomstige kind is dus al bonus.
Hips, hopsakee en pierlala.
Goudenregen82 schreef:
07-08-2019 07:48
Dat lijkt me ook heel naar, dat ze nu niet meer is wie ze was. Ik begrijp je herkenning in de titel. Ik hoop dat je wel mooie en warme herinneringen aan haar hebt. Sterkte!
Ik heb gelukkig hele warme en fijne herinneringen aan haar. Die had ik jullie ook gegund.
Als je zoekt op 'ratmoeder' dan kom je bij een artikel dat mijn moeder beschreef.
Ze is dit jaar binnen 8 weken overleden, maar ik had al eerder afstand van haar genomen. Ik negeerde haar op verjaardagen zoveel mogelijk en dan was het meestal te doen. Tijdens haar ziekte was ik vooral bezig met 'ik voel niks, zou ik iets moeten voelen, wat zou ik moeten doen?'
Alle reacties Link kopieren
Merl0t schreef:
07-08-2019 07:49
Zodra je dit besef hebt, ben je al heel ver! Alles wat jij nu investeert in jezelf en in de relatie met je toekomstige kind is dus al bonus.
Dit is exact wat mijn psycholoog tegen mij zei toen ik ook ter sprake bracht dat ik bang was om zelf geen goeie moeder te zijn.
Alle reacties Link kopieren
.
dropsleutel wijzigde dit bericht op 07-08-2019 19:22
Reden: ivm herkenbaarheid
99.91% gewijzigd
het is zoals het is
Ik kwam deze vd week tegen op fb. Sommige stukken raakte me best diep. Misschien dat iemand anders er ook wat aan heeft.

Het feit dat ik niet de enige ben in het stuk 'verstoorde moeder en/of vader relatie' geeft me op een gekke manier toch een soort kracht. In mijn omgeving heeft iedereen een goede/oke relatie met de ouder(s).

https://www.happinez.nl/liefde-relaties ... aD7Gj5YJeU
Alle reacties Link kopieren
Oja op vakantie gaan dat vond ik ook altijd vreselijk, ik wilde nooit mee maar werd altijd verplicht.

Ik las dat Globe83 al iets schreef over EMDR. Dit vind ik zelf ook wel een aanrader. Voor mij heeft dat de scherpste kantjes van de vervelende herinneringen af gehaald. Deels dankzij de EMDR en deels dankzij andere vormen van therapie kan ik nu dingen waar ik geen invloed op heb makkelijker los laten.

Ik ben ook erg onzeker maar soms helpt het mij als ik een negatieve gedachte heb te zeggen tegen mezelf dat mijn moeder die negatieve gedachte verzonnen heeft en niet ik zelf. Dan bedenk ik me dat ik die negatieve gedachte maar beter uit mijn hoofd kan zetten omdat ik eerder ook nog nooit iets aan haar adviezen of mening heb gehad.

Ik kan me nog herinneren dat ik als kind al zo verbaasd was, al mijn vriendinnen wilde altijd bij hen thuis afspreken, terwijl ik juist zo graag bij iemand anders afsprak. Dat begreep ik toen nooit zo goed.

Ik ben me gaan beseffen dat er echt heel veel dingen zijn misgegaan toen ik samen ging wonen met zijn vriend. In het begin was ik zielsgelukkig omdat het zo fijn was thuis maar tegelijkertijd ging ik me steeds meer beseffen dat mijn oude ‘thuis’ echt niet gezond is geweest. Dat zit in de grotere dingen, zoals dat ik tegenwoordig na het werk blij ben om naar huis te gaan, maar ook zit het soms in kleinere dingen. In het begin verstijfde ik bijvoorbeeld helemaal als ik een glas drinken omstootte en dan was ik hartstikke verbaasd dat mijn vriend niet boos werd. Toen ik tot de conclusie kwam dat mijn opvoeding niet helemaal normaal is geweest ben ik uitgekomen bij het boek niemandskinderen, bij mij heeft dat boek uiteindelijk de doorslag gegeven om in therapie te gaan maar ik kan het ook echt aanraden aan iedereen die al in therapie zit of heeft gezeten. Heel veel puzzelstukjes vallen dan op zijn plaats.
Alle reacties Link kopieren
Merl0t schreef:
07-08-2019 07:49
Zodra je dit besef hebt, ben je al heel ver! Alles wat jij nu investeert in jezelf en in de relatie met je toekomstige kind is dus al bonus.
Dank je wel Merl0t :shame:
SjakS schreef:
07-08-2019 06:08
Die fysieke afkeer had ik ook. Gewoon echt vies van haar zijn. Zelfs als ze mijn kinderen om een kus vroeg voelde ik het. Daarna voelde ik mij weer schuldig. Want ze deed toch niets verkeerds/ zo haar best?!
Ja op dat moment wel ja. Maar de jaren ervoor zijn niet zomaar weg.

Mensen vroegen weleens ben je niet bang dat je spijt krijgt als ze overlijd. Daar was ik niet bang voor. Nu ze ook echt overleden is kan ik beamen dat ik geen spijt heb. Eerder dat ik het zover heb laten komen dan van de breuk. Veel te veel gebeurd. Dat is wel een achtbaan geweest die eerste weken. Ik heb mijn hele leven herbeleefd in willekeurige volgorde tot soms overgeven aan toe. Maar ook de leuke momenten (ja die waren er ook). Grappig hoe je brein/ geheugen en je geest je soms kunnen fucken!

Hypnotherapie heb ik ook veel aan (gehad). Nu voor de 2de keer aan het gaan. Voor nog wat restjes die ik nog wil begrijpen. Aanrader!
Yep, dat 'ze doet toch zo haar best?!'. Straalde mijn moeder ook sterk uit en heeft ook wel eens verteld dat ze dat dacht toen het met zowel mijn vader als mij op enig moment slecht ging. Ik snap dat gevoel wel, maar in dit geval vind ik het ook tekenend omdat ze niet verder kon kijken dan dat.

Die mindfuck heb ik ook. Bijvoorbeeld met foto-albums, daar zie je eigenlijk een volstrekt normale jeugd in. En bij mij is er één gebeurtenis geweest die heel slecht uitpakte en in mijn herinnering is het vanaf toen langzaam aan steeds slechter gegaan thuis, maar ik denk niet dat dat verband er is. Behalve misschien dat het versterkt werd omdat het in de nieuwe situatie niet goed met mij ging. Dat wisten mijn ouders wel voor een deel, en ze hebben zeker ook geprobeerd het op te lossen, maar hoe diep het echt ging hebben ze geen benul van gehad. Ik was toen al nogal op mezelf.

TO, de privéberichtenfunctie vertoont al jaren kuren. Ik geloof dat het nu meestal goed gaat, maar ik hoor r nog wel eens over. Misschien opnieuw proberen? Je krijgt ook niet altijd een notificatie van een ontvangen bericht, dus zelf af en toe checken en evt de ander even vragen naar pb te kijken.
Alle reacties Link kopieren
Ik ga het opnieuw proberen, dank je Coolpack
ThunderassMan schreef:
07-08-2019 07:39
Ik dacht ook herkenning te vinden in de titel van het topic:

Mijn moeder leeft nog maar is zo dement als een deur. In feite bijna een lege huls.
Het rouwproces is voorbij (denk ik), alhoewel het verdriet bij overlijden er natuurlijk wel zal zijn.

Ik wilde het even gezegd hebben. Fijn(?)topic verder.

Ah ja, die begrijp ik ook! Had Adelheid Roosen er niet iets (programma, boek?) over gemaakt onlangs? Dat ze haar moeder op een andere manier leerde kennen, er een soort van in meeging en er zo ook wel weer moois uithaalde. Ik weet het niet precies, want heb me er verder niet in verdiept en misschien sluit het helemaal niet aan bij je gevoel. Sterkte in ieder geval!
Alle reacties Link kopieren
ThunderassMan schreef:
07-08-2019 07:39
Ik dacht ook herkenning te vinden in de titel van het topic:

Mijn moeder leeft nog maar is zo dement als een deur. In feite bijna een lege huls.
Het rouwproces is voorbij (denk ik), alhoewel het verdriet bij overlijden er natuurlijk wel zal zijn.

Ik wilde het even gezegd hebben. Fijn(?)topic verder.
:hug:
Alle reacties Link kopieren
Ik weet nog dat ik een jaar of 14 was en een vriendinnetje een niet zo leuke opmerking over mijn vader maakte. Ik was zo boos. Maar vooral omdat ik mij realiseerde dat ze gelijk had. Hoe anders het was in andere gezinnen.
Naar buiten toe speelde mijn vader altijd de perfecte man en vader. Mijn moeder ging hier in mee en als kind weet je denk ik niet beter. Dat ik mij hier tegen ging afzetten maakte mij in hun ogen een typische puber.
Tegelijkertijd bleef ik zoveel mogelijk mijn best doen om alles maar goed te doen, want dat was de enige manier om erkenning te krijgen.

Als volwassenen ben ik nog jarenlang in hun problemen en onderlinge strijd betrokken geweest en op een gegeven moment was ik er zelfs onderdeel van. Ik denk niet dat ik mij dat toen goed beseft heb. Achteraf denk ik, hoe is het mogelijk, waarom heb ik niet eerder stop gezegd.
Maar de manipulatie, het schuldgevoel, het gevoel van loyaliteit waren zo groot.
Het contact met mijn vader heb ik uiteindelijk wel verbroken toen mijn ouders eindelijk uit elkaar waren.

Mijn moeder spreek ik nog wel, maar als dochter kan ik weinig goed doen. Dat ik voor mijzelf heb gekozen en nu een eigen gezin heb en een leuke schoonfamilie, dat kan ze niet aan.
Ik heb een paar keer op het punt gestaan om het contact te verbreken, maar het oude schuldgevoel komt dan weer boven.

Ik zou graag meer willen uitleggen, maar ik vind herkenbaarheid hier ook wel lastig.
Dank voor de boeken top, Hope, ik heb hem op m'n e-reader gezet. Ik las vanwege m'n laatste gesneuvelde verkering toch maar eens het boek Liefdesbang gelezen (de titel en het feit dat het o-ve-ral genoemd wordt weerhield me wat, moet ik zeggen - ja, nu doe ik het zelf ook 😂), en daar werd ook wel het eea opgemerkt over de hechting in je jeugd. Feitelijk weinig nieuws, maar toch dacht ik bij mezelf: had ik dit maar pakweg vijftien jaar geleden gelezen. Of de therapeuten. Ik ben benieuwd of dit boek dat nog wat kan verdiepen. Ik zag al het voorbeeld voorbijkomen over je altijd en eeuwig schuldig voelen, dus ik verwacht wel enige herkenning .

Heftig te lezen dat een zwangerschap zoveel van dit soort dingen boven brengt, maar ook wel heel begrijpelijk. In ieder geval heel mooi als je die nieuwe inzichten en hopelijk ook heling kunt meenemen in je opvoeding. Mijn worsteling lag voornamelijk in relaties, maar dat gaat wel steeds beter. Er zit wel een neiging tot verlatingsangst, maar daar ben ik me bewust van. Desondanks trekt dat blijkbaar nog wel mensen aan die in dezelfde dynamiek zitten, maar dan aan de bindingsangstkant. En met een fors gebrek aan zelfreflectie. Want ja, jezelf op een ander richten is zoveel makkelijker dan je eigen zwaktes onderzoeken. En ze doen dat al zo lang dat ze ook best goed dingen zien bij een ander, wat voor mij weer moeilijk is omdat ik juist heel zelfreflectief ben. Van het zelf doen en waarschijnlijk ook als kind al hebben bedacht dat het mezelf aanpassen het meest effectief is (in het boek Liefdesbang werd in dat kader ook wel genoemd dat je als kind het je, vanuit overlevingskans, haast niet kunt veroorloven je ouders af te vallen en de dingen dus bij jezelf legt, die vond ik ook wel interessant). Dus tja, zo ontstaat er wel ongelijkheid, ook al is het zeker niet zo dat ik in alles meegaand ben.
Alle reacties Link kopieren
Overigens is er weinig kans dat ik mijn ouders ergens tegenkom. Mijn broer neemt het mij kwalijk dat ik het contact heb verbroken en aangezien we al niet heel hecht waren is die relatie nu wel onder het nulpunt gezakt.
Overige familiebanden zijn in een eerder stadium al gesneuveld of zijn überhaupt nooit warm geweest.
Als mijn relatie nu zou stranden ( niet dat ik hier van uit ga) dan zou ik geen familie meer hebben om bij terecht te kunnen. Die gedachte doet mij wel pijn, vooral omdat het contrast met mijn man en zijn familie zo groot is.
Alle reacties Link kopieren
Ik vraag me af of er ook anderen zijn die zich zo eenzaam voelen. Puur omdat er geen bloedband relaties zijn.
Alle reacties Link kopieren
Ik zet het boek liefdesbang op het lijstje, ik denk dat ik daar zelf ook wel punten van herken.

Het eenzame gevoel is volgens mij ook wel iets dat hier heel erg bij hoort, ik herken het in ieder geval wel. Ik voel me op dit moment niet eenzaam maar ik heb me vaak alleen op de wereld gevoeld ondanks dat ik toch mensen om mij heen had. Daarnaast mis ik zoals veel mensen hier dat zeggen een moeder zoals anderen een moeder hebben.
hope19 wijzigde dit bericht op 07-08-2019 11:36
Reden: Verder aangevuld
12.35% gewijzigd

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven