Wie heeft tips?

Hé lieve lezers,

Ik heb een mega lang verhaal over mijn relatie. Ik kom hier eigenlijk om het van me af te schrijven, tips en visies van anderen te vragen, en misschien ook wel een schop onder mn reet te krijgen.
7 maanden geleden kreeg ik een relatie met mijn huidige vriend. Hij is 21 en ik ben 22. Sinds ongeveer een maand, is onze relatie heel erg bergafwaarts gegaan. En dat punt was toen we erachter kwamen dat ik zwanger was. Het was ongepland, maar wel welkom. Mijn vriend dacht klaar te zijn voor kinderen, en ik was dat. Dus ja we deden erg laks met anticonceptie. Toen we erachter kwamen sloeg dat ineens helemaal om. Ik was allerlei dingen aan het bedenken en echt vooruit aan het denken. We kregen best veel ruzies ook. Tijdens de tweede echo kregen we slecht nieuws dat ik een missed abortion had/zou krijgen, dat gebeurde ook. Ik heb een onwijs sterk onderbuikgevoel, en dat zei me continu dat er iets mis was. Hij kende hier in onze plaats niet veel mensen. Op een gegeven moment heeft hij hier wat mensen leren kennen, waaronder ook twee vrouwen. Die ene mocht ik niet zo en die andere kende ik niet. Die ene die ik niet kende, ging hem continu appen of hij zin had om mee te gaan, langs te komen, en dat ze dat allemaal wel gezellig zou vinden. Ik werkte de weekenden maar heb mijn baan opgezegd. Ik wou daar graag weg, maar ook om hem meer te zien. Op de eerste vrije zaterdag avond die ik had, heeft hij met die meid afgesproken. Haar ratten waren zogenaamd ziek en ze vroeg of hij zin had om langs te komen. Eindstand vroeg ze daar na een tijdje of hij zin had om een film te kijken en dat hebben ze gedaan. Niks gebeurd zei hij en eerlijk verteld. Hij houd van autos en gaat regelmatig naar van die meetings, zo ook 3 weken geleden. Hij heeft daar als enige van zijn vrienden met een vrouw gepraat. Haar opgezocht op facebook en daarmee gepraat. Het ging eerst onschuldig over autos inderdaad. Maar mijn onderbuik gevoel zei me iets, en toen heb ik heel slecht in zijn facebook ingelogd. We waren die avond beide bij vrienden. Het begon toen die vroeg hoe oud ze was, en toen ze ouder bleek te zijn vond hij het nodig om te zeggen dat hij op ouder valt. Daarna hadden ze het over relaties. De twee dingen die hij zei, zitten me nog steeds dwars. We hadden die avond voordat we weggingen weer ruzie gehad, en hij zei tegen haar "ookal was ik nu ook liever single" en "ik weet wel als deze relatie over is wil ik alleen nog maar een vriendin die dezelfde hobbys heeft". 24u daarvoor zei hij me dat dezelfde hobbys hebben ook niet alles is. Vervolgens vroeg hij haar snapchat en haar nummer. Eenmaal thuis wist ik met een smoesje zijn telefoon te bemachtigen, en had hij het complete facebook gesprek verwijderd. Hem hiermee geconfronteerd, werd kwaad, maar zei dat die die dingen niet meende en niet had mogen zeggen. We hebben nu een een soort pauze en zien elkaar even wat minder. Meneer blijft echter vrolijk contact zoeken met vrouwen, vragen of ze een vriend hebben, als het ter sprake komt zeggen dat zijn relatie niet goed gaat, interesse tonen en vervolgens vraagt hij hun nummer.
Het is heel fout om te controleren, maar hij geeft toe dat hij dingen verwijderd omdat ik anders boos word dat hij met vrouwen praat. Over de inhoud wil die niks kwijt, en als hij aan mij vraagt met wie ik app en ik daar antwoord op geef en het terugvraag, dan zegt hij "groepsapp" terwijl hij net een nummer van een meisje heeft gevraagd. Hij wil geen gezeik, en het is allemaal vriendsschappelijk volgens hem. Hij kan gewoon beter met vrouwen praten want die hebben dat haantjes gedrag niet en hij voelt zich alleen en wil ook zijn ei kwijt.
Als voorgeschiedenis, dit zijn de dingen waarvan ik weet dat ik ze fout heb gedaan;
- als hij zei zich niet begrepen en alleen te voelen snapte ik dat nooit omdat ik zoiets had van je hebt mij toch? Nooit echt moeite gedaan om er iets mee te doen.
- als hij me ging spammen of continu bellen dan vond ik dat vaak vervelend, terwijl hij mij dan waarschijnlijk juist nodig had, en ik bijv eerst snel even anderen ging beantwoorden
- ik kan heel goed kinderachtig terugpakken. Heb een vermoeden waar het vandaan komt. Soms begrijpen we elkaar gewoon niet, en dan gaat mijn brein denken "doe hetzelfde, laat hem dan voelen dan snapt hij het" en dat is heel fout.
- vast nog veel meer maar dit zijn wel de belangrijkste punten.

Moraal van het verhaal. Ik hou heel veel van hem. Maar ik trek het niet om me continu af te vragen wat hij bespreekt met wie. Ik vertrouw het niet want hij pakt zijn telefoon er niet eens meer bij als we samen zijn. Geeft toe dat hij gesprekken verwijderd omdat ik anders boos word. Maar zegt niet met wie die appt en waarover. Ik vind interesse tonen in iemand heel anders dan je ei kwijt kunnen. Plus het zijn continu alleen maar verschillende vrouwen.
Soms denk ik, jezus wees niet zo'n jaloerse trut. Maar ik kan het niet loslaten. Dit is voor het eerst dat ik echt niet weet wat ik moet doen en dat mijn verstand en gevoel niet op een lijn zitten. Zo dat was het.

Nee, klaar voor kinderen waren we en zijn we allebei zeker niet. Hij heeft bovendien al een dochter in een pleeggezin en gedoe met zijn ex. Maargoed, ik ben wel iemand die dan ook de verantwoordelijkheid wil nemen, aangezien je het zelf veroorzaakt. Hij liep er voor weg en vind niet dat ik het hem kwalijk mag nemen dat iemand van 21 nog niet klaar is voor kinderen. Ik heb er in iedergeval veel van geleerd en zie het als een wijze les ergens ook wel. Eerst elkaar door en door kennen en wat opbouwen, en dan kindjes.
Wat met de vrouwen betreft, heb het idee dat hij zijn wilde haren daarmee nog niet kwijt is want hij vind die aandacht enzo volgens mij maar al te leuk. Meneer is zelfs overigens wel stikjaloers.