Moe van mijn man

30-10-2019 20:31 169 berichten
Alle reacties Link kopieren
Man en ik 11jr samen
Man extravert, ik introvert.
Nu eerst het negatieve waar ik op dit moment tegenaan loop.
Man is erg aanwezig, eist alle aandacht, wil altijd de clown uithangen etc.
In de eerste jaren vond ik hem grappig en leuk.
Gaandeweg sluipen de dingen erin, en de laatste paar jaar lijkt zijn gedrag verergert.
Hij benauwd mij, hij zuigt alle energie uit mij met zijn gedrag, hij praat en praat en praat..zijn hoofd gaat 24/7.
Het is e.e.a onrust.
Ik slaap al bijna niet meer bij hem ivm snurken, maar ook dat hij salto's maakt in bed ofzo, want alles beweegt en maakt lawaai.
Als ik alleen ben, ben ik heel productief, als hij rond mij heen hangt komt er niets uit mij.
Sinds een jaar of 4 werkt hij ook veel thuis, ja niet gezellig, want nu zie ik hem wel heel erg vaak, wat irritaties geeft.
Hij wil alles voor mij doen, maar doet niet waar ik om vraag.
En dat is heel simpel..luister eens naar mij, naar wat ik zeg, luister eens echt naar mij.
Hij laat mij niet uitpraten, neemt gesprekken met anderen over zodra hij binnenkomt.
Hij is ook heel goed in het veranderen van onderwerp, als we een probleem hebben.
Dan gaat het ineens over heel wat anders.

Sinds een jaar of 3 gaat het gewoon niet goed.
Ik heb al 2x hulp hierin gevraagd, en dat hebben we ook gehad.
Er zijn handvaten aangereikt, waar vervolgens niets mee gedaan wordt.
In een moment opname als hij eraan denkt, doet hij even zgn zijn best, en dan vergeet hij het weer.
Vaak hoor ik..hij is wel druk he, hij is wel aanwezig, blij dat ik niet met hem samenleef..ja opbeurend, maar is wel zo.

Nu heb ik de stap genomen om een time-out te nemen.
Ik woon tijdelijk even elders.
En wat een verademing.
Wat een rust, ik kom erachter dat ik altijd in zijn flow ben meegegaan, en mijzelf aan de kant heb gezet.
Waar was ik al die jaren?
En waarom heb ik mijzelf dit toegelaten?
Ik mis hem niet, ja in sommige momenten denk ik wel eens dat het nu wel even gezellig was geweest om samen een wijntje te drinken.
Maar ja, dat is niet hoe een relatie moet zijn.
Hij probeerde mij alsnog steeds te appen en te bellen en te overladen met zijn dingen.
Gek word ik ervan.

Zijn positieve kant is, dat hij erg creatief is, hij is een lieverd, eerlijk, en wil alles voor mij doen(maar dus niet waar ik om vraag)
Hij werkt keihard voor ons, ik heb tijdelijk geen baan, om gezondheidsredenen, en ben weer aan de studie gegaan.
Maar kan mij niet concentreren met hem om mij heen.
Ik word en ben doodmoe van hem.

De kern van zijn gedrag is wel bekend, maar hij haalt externe oorzaken erbij.
En juist de kern moet hij eens wat mee gaan doen, en dat doet hij niet.
Ik ben moe om er steeds maar mee bezig te zijn, oplossingen aan te dragen, in zijn flow mee te gaan.
Ik weet nu niet wat ik moet, en wat ik wil.
Ik weet niet eens meer of ik nog van hem hou.

Vraag maar raak hier, er zullen wellicht vragen zijn, anders wordt het wel een heel lang verhaal
Alle reacties Link kopieren
Er zijn geen kinderen? Dan blijven latten.
ik geef mn bek ook maar een douw
Alle reacties Link kopieren
Ik heb al 2x hulp hierin gevraagd, en dat hebben we ook gehad.
Er zijn handvaten aangereikt, waar vervolgens niets mee gedaan wordt.
Nu heb ik de stap genomen om een time-out te nemen.
Ik woon tijdelijk even elders.
En wat een verademing.

Twee vragen:
Wat wil je zelf?
Is latten een optie?
Latten is ook het eerste waar ik aan dacht. Ik zou het zelf ook niet volhouden met iemand die zo nadrukkelijk aanwezig is.
Alle reacties Link kopieren
Jij vond je man leuk zoals hij is. Als jouw mening over hem is veranderd kun je niet verwachten dat hij zal meeveranderen. Hij is wie hij was en zal dat altijd blijven.
„Ik ben goddank helemaal niets” (Japi)
oudebaas schreef:
30-10-2019 21:02
Jij vond je man leuk zoals hij is. Als jouw mening over hem is veranderd kun je niet verwachten dat hij zal meeveranderen. Hij is wie hij was en zal dat altijd blijven.
Nou ja, mensen veranderen natuurlijk wel... Maar zelden in een richting die anderen graag zouden zien.
Alle reacties Link kopieren
Waarom gaan jullie dan niet uit elkaar? Doodmoe worden van je man en zijn energie niet om je heen kunnen verdragen lijkt me een prima reden voor een scheiding.
Ik snap je heel goed hoor. Ik heb ook zo'n ex, terwijl ik zelf veel introverter ben. Dat zijn gewoon te grote verschillen die ik hier lees, dat komt niet meer tot elkaar. Zeker omdat daar eigenlijk een karakter verandering voor nodig zou zijn.
Misschien pessimistisch, maar ik denk niet dat dit gaat werken.
Alle reacties Link kopieren
Is hij wel eens bij een psycholoog geweest voor een diagnose? Wellicht kunnen ze hen helpen.

Gr. Een adhder
Alle reacties Link kopieren
Phineas schreef:
30-10-2019 21:02
Latten is ook het eerste waar ik aan dacht. Ik zou het zelf ook niet volhouden met iemand die zo nadrukkelijk aanwezig is.
Tja, latten....ze weet niet eens of ze nog wel van hem houdt. Latten met iemand die je eigenlijk niet kan verdragen? Waarom?
Alle reacties Link kopieren
Is hij wel eens bij een psycholoog geweest voor een diagnose? Wellicht kunnen ze hen helpen.

Gr. Een adhder
Jufjoke schreef:
30-10-2019 21:07
Tja, latten....ze weet niet eens of ze nog wel van hem houdt. Latten met iemand die je eigenlijk niet kan verdragen? Waarom?
Als ik haar zo lees, denk ik inderdaad dat latten het begin van het einde zal zijn. Maar dat is ook misschien niet erg. Voor haar dan. Geen idee hoe hij hierin staat.
Alle reacties Link kopieren
Moraal : Het is niet goed of het deugt niet

Een groep jonge vrouwen komt aan op de plaats van hun vakantie...
Ze gaan op zoek naar een hotel, en al snel vinden ze een hotel met 5 verdiepingen waarbij een bordje staat : "enkel voor vrouwen".

Ze beslissen naar binnen te gaan. de gastheer leidt hen verdieping per verdieping rond...

Op de eerste verdieping staat een bordje met daarop "hier zijn de mannen heel slecht in bed, maar ze zijn heel lief, attent en gevoelig.". De dames giechelen wat en gaan zonder lang twijfelen naar het tweede.

Op het tweede staat een bordje "hier zijn de mannen heeeeel goed in bed, maar meestal behandelen ze de vrouwen slecht". De dames vinden dit onaanvaardbaar en gaan nog een verdieping hoger...

Op de derde verdieping staat een bordje : "hier zijn de mannen excellente minnaars en ze zijn gevoelig voor de wensen en verlangens van de vrouwen". Dat lijkt ideaal voor de dames, maar er zijn nog 2 verdiepingen.... en ze gaan verder omhoog...

Op de vierde verdieping is het bordje echt een verrassing :"hier hebben de mannen het lijf van Adonis, zijn gevoelig en attent voor hun partner, experts in het liefkozen, vrijgezel, hebben geld te over en zijn bereid om te trouwen." De dames zijn uitzinnig, klaar om te blijven... maar geïntrigeerd door het feit dat er nóg een verdieping is, gaan ze naar het 5de...

Aangekomen op de vijfde verdieping, zien ze volgend bordje : "hier zijn er GEEN mannen!! deze verdieping is enkel en alleen gebouwd om aan te tonen dat het onmogelijk is om een vrouw tevreden te stellen, dat ze altijd meer willen".
:P
Welkom in de tropen
Introverts klagen vaak dat ze gedwongen extravert moeten zijn en dat dat eigenlijk niet kan. Dat kan ook niet en dat zou je ook niet van iemand moeten verwachten.

Maar je kunt van een extravert dan ook niet verwachten dat hij zich als een introvert opstelt.

Dus da’s een lastige. Anders dan dat hij jou de ruimte moet geven zie ik eigenlijk geen manier om zíjn gedrag aan te passen.
Eigenlijk komt het er op neer dan je hem gewoon niet meer leuk vindt, dat kan, als je geen kinderen hebt dan heb je de mazzel dat je kan scheiden en met een nieuw leven kan beginnen met andere keuzes.
Alle reacties Link kopieren
To, het lijkt mij dat een relatie fijn moet zijn. Je moet graag bij elkaar willen zijn en als dat betekent dat je soms me-time hebt om op te laden moet dat geen punt zijn.

Blijkbaar heb je gewoon geen moment om op te laden, waardoor je continue 'aan' staat. Logisch dat alles je dan teveel wordt, dat je nergens aan toe komt en dat je man ook niet leuk meer is. Zeker niet omdat hij de reden is waardoor je niet kunt opladen.

Wat ik lees is dat je het een stuk beter kon handelen, toen hij nog buitenshuis werkte, omdat je toen genoeg tijd en ruimte voor jezelf had. Daarnaast hebben jullie hulp van buiten gevraagd met betrekking tot jullie probleem, maar doet je man daar eigenlijk niets mee. Het lijkt mij ook lastig dat hij steeds van onderwerp verandert als je het er over wilt hebben.

Stel dat je man weer meer buitenshuis zou zijn, zou je dan nog door willen? Of paste de oude voet eigenlijk ook gewoon niet bij jou?

Het belangrijkste eerst, neem de tijd om even tot rust te komen. Zodat je keuzes maakt waar je over na hebt gedacht ipv dat je uit pure vermoeidheid rigoureus gaat zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Dit klinkt als iemand met adhd, ik word al moe als ik het lees. Kan me goed voorstellen dat je dit niet trekt. Jammer dat hij je grenzen niet respecteert.

Het lijkt dat de ernst van het effect van zijn gedrag op jouw totaal niet doordringt.

Ik denk dat jij gelukkiger wordt als je alleen bent. Want dit lijkt me niet te doen, dit gedrag.
Hij lijkt wel een klein kind die voortdurend aandacht moet.
En lees eens het topic van introverten, daar kom je vaker soortgelijke verhalen tegen.
Ik leef met je mee. Ik herken het ook. Het is ingewikkeld, want hij is lief en eerlijk en een prima vent, maar... jij hebt een ander tempo en een andere levensdynamiek. Hoe los je dat op?

Geen idee. Ja: latten is een optie, maar dan ben je half uit elkaar. Ideaal zou natuurlijk zijn dat jullie gewoon samen konden blijven leven, en dat jullie allebei gelukkig zouden zijn.

Sowieso moet je nooit vergeten dat een lange relatie (of een lang huwelijk) altijd ingewikkeld is. En dat gáát dus om dit soort triviale dingen: snurken, omdraaien in bed, de rust verstoren, teveel (of te weinig) praten, de ander bepaalde gewoontes opdringen, rare tics, onrust, nou ja: dat is wat samenleven met iemand anders gewoon IS. Je moet je telkens aanpassen (hij ook, hoor!) en meebewegen (hij ook!) en op je kiezen bijten als je geïrriteerd bent over iets lulligs (hij ook!).

Wat mij helpt: wandelen. Gewoon de deur achter me dichttrekken als hij weer eens vroeg thuis is en het fort overneemt. Ik wil mijn eigen tempo aanhouden. Ik wil kunnen blijven denken, ademen, mijn eigen leven leiden. Het is gewoon heel ingewikkeld om zo dicht op elkaar te zitten. Daar moet je je eigen ruimte in creëren. Bijvoorbeeld door te gaan wandelen, of door iets anders te ondernemen dat jouw gevoel van autonomie versterkt. Want een partner kan zó dicht op je zitten dat je dat gevoel van autonomie en eigenheid dreigt te verliezen - je wordt een twee-eenheid, een soort amorfe massa waarin je verdrinkt. Het is een cliché, maar 'dicht bij jezelf blijven' betekent in dit geval dat je gewoon moet doen waar jíj blij van wordt. Je eigen keuzes maken, stappen zetten, dingen doen. De kans is groot dat jouw man dat eigenlijk prima vindt. Het is een kwestie van dóen. Je eigen tijd opeisen. Dat doet hij tenslotte ook.

Simpel gezegd: je moet een beetje egocentrisch denken en uit jullie relatie halen wat je wél leuk vindt. Af en toe een wijntje drinken: prima! De hele middag samen thuis zitten niksen? Nee! Dat kun je misschien best met je man bespreken. Leg hem uit dat je graag nieuwsgierig wilt blijven naar zijn verhalen (en dat hij dus niet elke dag uren tegen je aan moet zitten ouwehoeren, maar dat je liever op vrijdagavond samen gaat eten om rustig bij te kletsen). Probeer ook samen oplossingen te vinden voor de 'moeilijk uren'. En hebben jullie niet een extra kamer in huis waar jij kunt slapen als je last hebt van zijn gesnurk en gedraai? Ik herken dat heel erg, en vind het ook een drama: dat je niet eens meer controle hebt over zoiets simpels als je nachtrust...

Sterkte!!
Alle reacties Link kopieren
Wat is de kern van zijn gedrag dan?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Herkenbaar, ik ben uiteindelijk gescheiden. Vanaf het moment dat ik mijn eigen woning had kwam de rust. Ik werd zo relaxt, veel meer energie en weer vrolijk. Ik heb hem ook niet meer gemist en tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds blij dat ik die stap toen genomen heb.
arretjescake schreef:
30-10-2019 20:31

Hij werkt keihard voor ons, ik heb tijdelijk geen baan, om gezondheidsredenen, en ben weer aan de studie gegaan.
Als jullie uit elkaar gaan, kan je dan wel voor jezelf zorgen?

Hij werkt thuis en jij werkt niet. Klinkt alsof het slimmer zou zijn als jij weer een baan buitenshuis zou zoeken, dan zit je ook niet zo op elkaars lip en krijg je meer zelfstandigheid.
Hier ook herkenbaar. Mijn ex leek wel steeds extraverter te worden en ik steeds introverter. Het werkte op gegeven moment echt niet meer. Doodmoe werd ik ervan. En voor haar was het ook niet leuk want ik kon haar niet bijbenen. We hebben het lang volgehouden maar de relatie heeft het niet gered. En dat is ook prima. Soms groeien mensen uit elkaar.
Alle reacties Link kopieren
Even advocaat van de duivel spelen.

Ik lees alleen hoe fout hij is. Er zijn handvaten aangereikt in de therapie, maar hij doet daar niks mee. En jij dan??

Je hebt een relatie met twee. Hij doet dingen. Jij laat ze toe. Anders zou hij dat niet kunnen doen. Hij is niet de enige die is zoals hij is, jij bent net zo goed onderdeel van deze relatie.

Als je met hem verder wilt, zul jijzelf moeten leren om af en toe heel hard STOP te roepen.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
Alle reacties Link kopieren
Dank voor de reacties..

ADHD hebben wij ook aandacht.
Er is 2x een test geopperd en hij liet het afweten.
Reden? Geen idee, hij zwijgt daar nou net wel in.
Of hij dat nou wel of niet heeft, er moet wel iets veranderen, want ik trek het niet meer.

Ik zoek vaak ruimte voor mijzelf, deur dicht betekend niet storen.
Dan trek ik mij bijv even terug in de slaapkamer.
Je raadt het al, deur gaat open " oja, je bent hier".
Vaak moet ik iets 3 keer zeggen omdat hij niet gefocust is op mij.
Ik ben vrij geordend, hij niet.
Mijn weg gaat recht, zijn weg heeft allerlei zij-wegen.

Iemand oppert wandelen, ja dat doe ik, sporten, fietsen en daarna is alles weer als vanouds.
Ik kan mij niet opladen, mijn hoofd zit telkens vol met zijn dingen.
Ik wil graag iets voor mijzelf doen, maar die ruimte is er niet, omdat hij die inneemt.

Maar nu..nu ik een tijdje alleen ben, besef ik dat ik dit ook zelf heb laten gebeuren.
Ik heb het zelf toegelaten.
En nu geef ik er een switch aan.
Dit is niet meer wat ik wil, ik wil eens aan mijzelf denken, dingen doen die ik wil en ik leuk vindt.
Een studie.
Mijn grenzen meer bewaken.
Ik wil niet meer zorgen voor anderen, nu eens voor mijzelf, en dat voelt egoïstisch.
Ik vind dat lastig.

Onze kinderen zijn de deur al uit.
En die vinden dat ik eens voor mijzelf op moet komen.

Nu ik afstand heb genomen weet hij niet hoe snel hij iemand moet vinden om hem op de rit te zetten.
Ineens wordt er aan een adhd test gedacht.
Hij appt telkens dat hij veranderd.
Alsof hij een schouderklopje nodig heeft.
Het komt niet meer binnen bij mij, ik neem hem niet meer serieus omdat het al 2 keer eerder is gebeurd, en hij alles maar doet met een grap en grol.
Misschien dat het al te laat is, ik weet het echt niet.
Ik besef dat ik hem niet kan veranderen, maar had graag gezien dat hij wat aanpassingen deed naar mij toe.

Ik snap dat hij zich ook aan mij moet aanpassen, omdat mijn tempo lager is.
Hij heeft alle ruimte van mij, en kan alle kanten op en gaan en staan waar en wat hij maar wil.

Maar ik mis hem echt niet, als ik bedenk dat ik weer met hem in 1 huis met, dan beklemt mij dat meteen, dan denk ik echt "O mijn God, nee"
Dat is niet goed.
Alle reacties Link kopieren
Ceylon schreef:
30-10-2019 22:21
Even advocaat van de duivel spelen.

Ik lees alleen hoe fout hij is. Er zijn handvaten aangereikt in de therapie, maar hij doet daar niks mee. En jij dan??

Je hebt een relatie met twee. Hij doet dingen. Jij laat ze toe. Anders zou hij dat niet kunnen doen. Hij is niet de enige die is zoals hij is, jij bent net zo goed onderdeel van deze relatie.

Als je met hem verder wilt, zul jijzelf moeten leren om af en toe heel hard STOP te roepen.
Ja ik doe daar wel wat mee, en wijs hem daar ook steeds op.
Want hij slaat dat in de wind.
Ipv piketpalen moet ik heipalen neerzetten en dan nog gaat hij daaroverheen.
Maar ik wil niet de hele tijd zeggen wat hij wel of niet moet doen, ik ben zijn moeder toch niet?
Zo wil ik geen relatie zeg.
Ja je hebt gelijk, ik laat het ook toe, en daar is nu verandering in gekomen.

Hij is zeker niet alleen maar fout, hij heeft ook hele goede kanten.
Alleen door het negatieve zet je die maar aan de kant en zie je zie niet altijd meer.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven