omgaan met kort lontje van man

Hallo iedereen,

ik probeer een lang verhaal kort te maken, maar dat is niet eenvoudig. Ik wil het vooral ook eens van me afschrijven allemaal, en andere percepties en reflecties horen op mijn verhaal, want op den duur begin ik erg aan mezelf te twijfelen. Mijn man en ik zijn ondertussen 6,5 jaar samen en zijn sedert deze zomer getrouwd. We hebben samen 2 kindjes van 3 en 1 en ik heb nog een zoon van een eerste relatie.
Ik ben met mijn ex 10 jaar samen geweest, maar het voelde nooit volledig ok tussen ons, op liefdesvlak dan. Toen we samenkwamen waren we nog pubers, en van mijn kant uit waren we meer goede vrienden dan iets anders; ik was achteraf bekeken ook nog niet in staat om het verschil te kennen tussen vriendschap en partnerschap. Ik dacht dat mijn 'niet goed voelen' in die relatie aan vanalles lag, bv. de plaats waar we woonden, een kinderwens, etc... maar eigenlijk lag het gewoon aan onze dieperliggende band die niet was wat het zijn moest; wij waren perfecte 'roommates', maar ik voelde me gewoon geen partner van hem, ik voelde me ook fysiek niet aangetrokken, en ik ben uiteindelijk van hem weggegaan. Met mijn huidige partner is dat zeker niet het geval. Ik houd heel veel van hem en ook op fysiek vlak zit het zeker goed; eindelijk had ik een partner die ik als dusdanig kon beschouwen.
Aan de andere kant wist ik van in het begin dat het geen makkelijke persoon was; het is nu niet bepaald een optimist, hij zou zelf zeggen, een 'realist', maar toch heel vaak een pessimist in het leven. Hij heeft tevens geen makkelijke jeugd gehad: een afwezige vader (veel weg voor zijn werk) en een bipolaire moeder die geregeld gedwongen werd opgenomen en haar kinderen kon kleineren in 1 van haar buien tot in het oneindige. MIjn man heeft tijdens de zwangerschap van ons zoontje beslist alle contact met haar te doorbreken, zodat ze niet langer een negatieve invloed zou kunnen zijn op ons gezin ("ik was dan ook een hoer en ik had haar zoon opgezadeld met een bastaard en wat weet ik allemaal niet"). Ik weet dat opgroeien in een dergelijke gezin er heel hard kan op inhakken, en dat dat 1 van de oorzaken is waarom mijn partner zo'n negatief zelfbeeld heeft, en geen kritiek kan aanvaarden en daardoor dus heel snel op zijn paard zit en zich slecht voelt. Resultaat daarvan is echter dat ik constant op mijn tenen moet rondlopen in huis (of dat is mijn gevoel althans), en dat hij dan nog om het minste kan uitbarsten (maar volgens hem is dat niet het minste, als ik dat als dusdanig benoem heb ik geen begrip en gaat het weer allemaal om mijn emoties en hoe ik me ergens bij voel).
Het probleem is dat we onze ruzies ook nooit echt kunnen uitspreken, het escaleert dan telkens terug, of verzandt in uren en dagen vermijdingsgedrag. Ik weet van mezelf dat ik dat gedrag ook ben gaan stellen, terwijl ik voordien altijd zoiets had van 'nooit met ruzie gaan slapen', altijd het perspectief van de andere zien, niet gaan roepen... maar ondertussen ben ik zelf ook niet meer in staat om altijd zo constructief in de communicatie te staan. Er zijn in al die jaren gewoon teveel dingen naar mijn hoofd geslingerd die aan me blijven hangen, waarbij er hard over mijn grens is gegaan.
Ik zei al dat mijn partner niet zo positief ingesteld is, en er zijn echt slechte periodes bijgeweest. Als we ruzie hadden, dan kreeg hij suïcidale gedachten, en dat was dan mijn fout, ik was de oorzaak van zijn slecht voelen, terwijl ik als partner er juist voor zou moeten zorgen dat hij zich beter zou moeten voelen. Als ik mijn slecht voelen wou aanhalen, dan verweet hij me 'een calimero-complex te hebben', ik maakte hem niet gelukkig, ik kan niet meer tellen hoeveel keer hij gedreigd heeft van weg te gaan, zijn zakken is beginnen pakken, en ik gesmeekt heb om dat niet als middel te gebruiken. Hij zegt me dan telkens achteraf dat hij zich gewoon machteloos voelt en niet meer weet hoe de dingen aan te pakken...maar aan dat soort dreigementen heb ik niks.
Ik weet gewoon niet meer hoe we uit deze vicieuze cirkel kunnen geraken. Ik loop op mijn tenen, dan gebeurt er toch iets waardoor hij zijn ongenoegen uit, als ik daar dan op reageer, dan ontploft de boel en ga ik me terugtrekken en word ik emotioneel en ga ik huilen (waarop hij me overigens nooit komt troosten). Als ik dan zeg dat het lijkt alsof het hem niet interesseert dat ik me zo intens verdrietig voelt, dan draait hij telkens mijn woorden om 'jij zult wel weer zeggen dat het me niet boeit zeker??'...

Bedankt alvast voor het lezen.

Ik denk dat hij van zijn kant uit nooit ECHT de intentie heeft gehad om op te stappen, maar dat hij op momenten van conflict zodanig over de rooie gaat en zich in de knoop weet met zichzelf, en een gevoel van machteloosheid over zich heeft, waardoor hij dan maar roept 'wil je nog samenblijven, misschien moeten we er maar een punt achterzetten, ik weet niet hoe het verder moet'... ik zie dat eerder als emotionele manipulatie, maar als ik dat zo aanhaal, ho maar.
Hij van zijn kant uit heeft het gevoel dat als ik de stekker er zou uittrekken, dat hij ALLES verliest, zo zegt hij het dan ook, dan heb ik NIKS meer (familie woont ver van hem, geen goede band, gebroken met zijn moeder) hij heeft niks of niemand. Bovendien is hij heel vaak weg/in het buitenland voor zijn werk, en dan zou hij volgens hem ook de kinderen verliezen.

Van mijn kant uit: ik weet het niet. Geen enkele relatie is natuurlijk perfect, en ik had altijd gedacht dat we aan onze communicatie nog wel konden werken en dat het zou beteren. Ik heb ook eens therapie voorgesteld, ben een tijdje alleen gegaan om zijn negativiteit te leren afblokken, en 1 maal samen maar daarbij is het dan gebleven.

Ik heb van mijn kant uit al eens een relatie verbroken omdat het niet goed zat (wel om heel andere redenen dan); ik heb er toen ook lang over gedaan om weg te gaan, gezien dat niet zo makkelijk is eens er een kind in het spel is.
Nu zijn er nog 2 bijgekomen en hebben we een zware hypotheek lopende. Mocht ik geen kinderen hebben en gewoon een appartementje bewonen zou het antwoord waarschijnlijk wel zijn dat ik zou weggaan, ook al zie ik hem ergens wel nog graag.

ik ben bang voor het financiële, bang wat het met mijn kinderen doet, etc etc. Ik weet niet of ik in de huidige context wel gelukkiger zou zijn als ik uit elkaar zou gaan.

Susan schreef: ↑

02-12-2019 14:52

Wat zou er gebeuren als hij weer dreigt om weg te gaan en jij gewoon niet reageert?

Dan waait het over, want dan komt hij weer tot zijn zinnen na zijn kwade periode (als ik tenminste niks meer aanhaal), en dan gaat hij gewoon door met de orde van de dag. Terwijl ik me dan natuurlijk wel rot voel en troost nodig heb, maar ik weet dat het dan geen zin heeft om dit aan te halen ('want mij kwetst dit ook wel, en het moet weer over jou gaan')

Sunny-in-Perth schreef: ↑

02-12-2019 14:44

Maar hoe is hij als stiefvader en als vader voor zijn eigen kinderen?

Je hebt toch bewust gekozen voor kinderen met deze man en toen wist je al dingen over zijn verleden en hoe hij was/is...

Ik heb echt geen idee wat je wilt met dit topic.... ja hij klinkt zo niet als de idealen man maar niemand is perfect en een relatie is natuurlijk ook niet altijd perfect, zeker niet met 2 kleine kinderen.
Ga samen iets leuks doen en praat samen zonder verwijten.

Ik wil het vooral even van me afschrijven denk ik. Ja, ik heb bewust gekozen voor kinderen met hem, want ik zie hem wel graag. En ergens heb ik altijd gehoopt dat die communicatie wel tussen ons zou beteren. En op echt rustige momenten, als hij ervoor open staat, geeft hij zelf aan dat zijn verleden ervoor heeft gezorgd dat hij moeite heeft met affectie, dat emoties zoals tranen bij mij hem afstandelijk maken omdat dit doet denken aan zijn moeder die dit om emotioneel manipulatieve redenen gebruikte... maar op momenten dat het er toe doet, als hij kwaad wordt en ik aanhaal dat hij dat zo persoonlijk niet moet nemen, dan ontploft hij, dan heeft het geen zin om hem de dingen in de context proberen te zien.
Als ik op die momenten aanhaal dat we daar misschien rond moeten werken, dan krijg ik reacties als 'dus jij denkt dat er iets scheelt met mij? Ik zal wel een onmens zijn zeker dan? Waarom ga je dan niet van mij weg?