Verschillende levensvisie, wat te doen?

05-12-2019 21:48 77 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dus dit is het verhaal. Ik ben vrouw, 25 jaar met een vaste baan en woon op mezelf. Ik heb al 10 jaar een relatie met mijn vriend. Hij woont in dezelfde stad bij zijn ouders nog, 29 jaar en ook een vaste baan.

Ik ben ruim anderhalf jaar geleden al begonnen over samenwonen, omdat we allebei afstudeerden en werk gingen zoeken leek me dat een mooi moment (ik moest op zoek naar iets anders dan mijn studentenkamer) hij wilde dit niet en zei dat hij eerst een keer op zichzelf wilde wonen (hij heeft altijd bij zijn ouders gewoont en deel bij mij op m'n studentenkamer omdat we beide in Nijmegen studeerden). Ik snapte dit en heb toen voor mezelf iets gezocht en gevonden. Daar woon ik nu bijna een jaar.

Bij mij begint het heel erg te kriebelen om verder te gaan in onze relatie. We houden steeds meer van elkaar en willen elkaar steeds vaker zien, dus samenwonen lijkt me de logische volgende stap. Ik heb hem dat het afgelopen jaar ook wel vaak duidelijk gemaakt, maar hij vind het vreselijk dat ik in de binnenstad woon (hij is half fins en een buitenmens). Hij heeft een passie voor jagen en zou dat het liefst de hele dag door willen doen, nu heeft hij een kantoorbaan en gaat hij steeds meer verlangen naar het buitenleven. Hier in Nederland is dit haast onmogelijk.

Ik heb vaak tegen hem gezegd dat ik verder met hem wil en dat ik wil samenwonen en in de komende 5 jaar een gezin wil stichten. Hij is nu nog totaal niet toe aan kinderen, maar zegt wel graag kinderen te willen. Nu heeft hij mij een aantal weken geleden voor het eerst echt gezegd wat hij voor ogen heeft. Hij zegt niet gelukkig te kunnen zijn in Nederland. Dat hij naar het buitenland wil om daar het buitenleven te lijden. Ook zegt hij dat hij het zijn kinderen, mocht hij die ooit krijgen, niet wil aandoen om op te moeten groeien in Nederland (wat precies de redenen daarvoor zijn weet ik niet). Ik vind het heel erg om te horen dat hij hier niet gelukkig kan worden, maar ik snap het wel, als we in Finland op vakantie zijn dan bloeit hij helemaal op en merk ik dat hij zich volledig op zijn plek voelt.

Nu is het ding dus dat ik me juist hier in Nederland op mijn plek voel, en ik het hier zo slecht nog niet vind het n dat ik hier graag een gezin zou stichten (niet in een appartement, maar dat is niet onhaalbaar). Ik wil natuurlijk dst hij gelukkig word en dat betekent dus dat hij ooit naar het buitenland gaat en ik hier blijf en dat onze relatie dan voorbij is. Ik ben hier enorm verdrietig van en blijf maar piekeren over een mogelijke oplossing, maar die is er niet. Ik voel me heel wanhopig en een beetje depressief er ook van. Elke minuut dat ik niet afgeleid wordt door mijn werk of sport of iets anders denk ik hieraan en rollen de tranen over mijn wangen.

Nu weet ik ook niet goed hoe ik nu verder moet. We hebben nog een relatie, we doen dezelfde sport en we wonen in dezelfde stad. Hij wil bijna iedere dag nog afspreken, maar ik heb gezegd dat ik liever afstand neem omdat we geen toekomst samen hebben. Hij zegt dat ik het dan maar moet uitmaken, maar ik wil dit natuurlijk helemaal niet. Ik wil hem juist niet kwijt, maar als we het nog jaren laten duren zit ik straks met lege handen. Hij zegt dat hij er ook verdrietig van wordt, maar dat de kans bestaat dat hij nooit weg kan. Dan nog heeft hij een andere toekomstvisie. Ik ben daar nu heel erg mee bezig terwijl hij meer in het moment leeft. Hij zegt dat het voor nu goed gaat en dat hij het leuk heeft met mij, dus waarom zouden we daar nu mee moeten stoppen. Ik heb hele tegenstrijdige gevoelens. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo iets wat ik met hem heb met iemand anders kan krijgen en ik sta daar nu ook totaal niet voor open. Ik wil mijn vriend bij me houden en ik wil met hem verder, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik hem niet kan veranderen en dat ik wil dat hij ook gelukkig is en dat er dus geen toekomst is voor ons.

Hij wil dit weekend afspreken maar vroeg of ik dat wel wil of dat ik afstand wil nemen. Natuurlijk wil ik afspreken met hem, maar ik weet niet of ik mezelf in de vingers snijd als ik dat maar blijf doen. Hoe lang zouden jullie zoiets volhouden? Ik weet gewoon even niet meer wat ik met mezelf en de situatie aan moet. Ik weet wel dat ik nu constant verdrietig ben en elk moment kan gaan huilen en dat is ook niet fijn.

Hopelijk zijn er mensen met dezelfde ervaring en kunnen me tips geven. Alvast bedankt.
Lila_Lilly_ schreef:
06-12-2019 06:49
Er wordt hier door sommigen nogal negatief gereageerd op de vriend van to, maar ik begrijp hem wel. Hij heeft een duidelijke droom voor ogen. En ik denk niet dat die onrealistisch is gezien hij de taal spreekt en daar ook familie heeft wonen. Ik vind de visie die hij heeft juist mooi. En geloof me, je gaat hem echt niet tegen houden. Hij woont nu nog bij zijn ouders, maar heeft daardoor waarschijnlijk juist een flinke buffer op kunnen bouwen om zijn droom straks in een klap te verwezenlijken. Iedereen verklaarde een vriend van mij ook voor gek dat hij nog tot zijn dertigste onder het dak van zijn ouders leefde, maar daardoor heeft hij nu wel in één klap een prachtig huis van 3,5 ton kunnen kopen. :) En heeft zijn spaargeld niet verbrast aan het studentenleven en heeft nooit zitten creperen op een verschrikkelijk stadszoldertje voor honderden euros per maand. Ik vind dat mooi dat iemand eigen keuzes durft te maken. Want wie had hij er mee gehad als hij geluisterd had naar iedereen die het maar belachelijk vindt dat hij tot zijn dertigste bij zijn ouders woonde? Juist , zichzelf. Dan had hij nu zijn droomhuis niet kunnen kopen.

To, ik zou er voor tekenen om met je vriend mee te gaan. Maar voor jou ligt dat anders. Wanneer je niet dezelfde levensvisie hebt, gaat het hem helaas echt niet worden. Iemand met een dergelijke droom houd je niet tegen. Een leven hier gaat hem ongelukkig maken. Gun hem het leven dat hij ambieert. Als het jouw droom niet is, scheiden hier voor jullie helaas jullie wegen. De meeste puberliefdes houden sowieso geen stand, al hoopt iedereen natuurlijk van wel.
Mee eens!
Ik heb een jaar in Scandinavië gewoond en daar ontdekt dat ik een stadsmens ben, en ik vond die donkere winter erg lange n donker. Als vakantieland prachtig, maar ik blijf liever hier.

Mijn vorige relatie is ook verbroken om een verschil in toekomstvisie, mijn ex wilde geen kinderen. Ondanks dat we van elkaar hielden heb ik de knoop doorgehakt. Geen tijdelijke break, geen half/half gedoe en een periode geen contact. Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder allebei gelukkig met een ander, en heb ik twee kinderen.

Uiteindelijk worden jullie allebei ongelukkig van samenblijven als dit echt is wat hij wil. Want een van jullie moet zichzelf opzij zetten en van een ongelukkige partner worden de meeste mensen zelf ook ongelukkig. En idd zodra je een kind samen krijgt daar, zit je er vast.
Alle reacties Link kopieren
Het gaat niet alleen om het land waar je woont. Je vriend is gewoon een heel ander type dan jij, dan het allemaal wel ziet en liefst leeft bij de dag. Misschien gaat hij ooit settelen, maar de kans is ook groot dat dat helemaal niet gebeurt. Na zoveel jaar samen is hij nog niet eens toe aan samenwonen, dat is een teken aan de wand. Hij is blij met wat jullie nu hebben en hoeft niet persé meer dan dit.
Dit is fundamenteel anders dan wat jij wilt. Jij verlangt naar een plekje voor jullie samen en kinderen. Die twee dingen passen echt niet bij elkaar. Pijnlijk, maar liefde alleen is niet genoeg. In een partnerschap moet je wel bepaalde doelen delen om allebei gelukkig te worden.

Opties:
- Je begraaft je gevoelens en gaat door zoals het nu gaat. Misschien krijgt jij serieuze emigratie plannen, maar de kans is ook erg groot dat je over 10jr nog hetzelfde leven leidt als nu. Resultaat: Jij wordt ongelukkig.
- Je verbreekt jullie relatie. Accepteert het pijn en verdriet dat daarbij hoort. Over een half jaar, misschien een jaar ontmoet je een nieuwe man, met wie je wel op 1 lijn zit. Je ex blijft een mooie herinnering en een grote liefde in je hart. Wellicht kun je later zelfs vrienden zijn.
- Je verbreekt je relatie. Je ex gaat bij zichzelf te rade. Wat wil hij nou echt? Is die onvrede over NL en het ideaalbeeld van Finland wel realistisch? Misschien zet hij eindelijk stappen om iets met zijn onvrede te doen.

Ik denk dat uit elkaar gaan voor jullie beide en jullie groei sowieso beter is.
Het is jouw leven. En de vraag is of je vriend daar in past.
Maar als je je afvraagt hoe jij in zijn leven kan passen. Ga dan na of je bij zijn punten denkt: Dit kan ik of dit wil ik. Ga je leven of ga je overleven als je je aanpast aan zijn wensen?

Ik zou best in Finland kunnen wonen, maar ik zou het niet willen.
Alle reacties Link kopieren
@lila lily, ik ken vrij veel veel van het type dat de vriend van TO lijkt te zijn. Bijna altijd mannen, met onvrede over hun burgerlijke leven in NL. Verlangen naar vrijheid/buiten leven. Meestal is dat onrealistisch. Vriend van TO is al zijn hele leven weg uit Finland, al spreekt hij de taal. Hij heeft geen idee van het normale leven daar, alleen van vakantie. In veel tv programma's zie je de kater die dat vaak oplevert. Hij zal daar moeten gaan werken, geld verdienen, bijna zeker nog steeds schaarse vrije tijd hebben.. je snap wat ik bedoel.
Alle reacties Link kopieren
Hij is 29, woont nog bij zijn ouders en heeft vooral dingen die hij níet wil maar lijkt geen stappen te zetten naar wat hij wél wil. Hij leeft gewoon en beetje bij de dag.

Ik zou al een toekomst voor me zien met een steeds negatiever wordende initiatiefarme zeur.

Misschien is het voor hem ook allemaal net wat te comfortabel om te blijven hangen. Vriendin en ouders om hem te vermaken en waar hij kan hangen, baantje en geld.

Een tijdje uit elkaar schudt hem misschien wel weer wat op.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
Lila_Lilly_ schreef:
06-12-2019 06:49
Er wordt hier door sommigen nogal negatief gereageerd op de vriend van to, maar ik begrijp hem wel. Hij heeft een duidelijke droom voor ogen. En ik denk niet dat die onrealistisch is gezien hij de taal spreekt en daar ook familie heeft wonen. Ik vind de visie die hij heeft juist mooi. En geloof me, je gaat hem echt niet tegen houden. Hij woont nu nog bij zijn ouders, maar heeft daardoor waarschijnlijk juist een flinke buffer op kunnen bouwen om zijn droom straks in een klap te verwezenlijken. Iedereen verklaarde een vriend van mij ook voor gek dat hij nog tot zijn dertigste onder het dak van zijn ouders leefde, maar daardoor heeft hij nu wel in één klap een prachtig huis van 3,5 ton kunnen kopen. :) En heeft zijn spaargeld niet verbrast aan het studentenleven en heeft nooit zitten creperen op een verschrikkelijk stadszoldertje voor honderden euros per maand. Ik vind dat mooi dat iemand eigen keuzes durft te maken. Want wie had hij er mee gehad als hij geluisterd had naar iedereen die het maar belachelijk vindt dat hij tot zijn dertigste bij zijn ouders woonde? Juist , zichzelf. Dan had hij nu zijn droomhuis niet kunnen kopen.

To, ik zou er voor tekenen om met je vriend mee te gaan. Maar voor jou ligt dat anders. Wanneer je niet dezelfde levensvisie hebt, gaat het hem helaas echt niet worden. Iemand met een dergelijke droom houd je niet tegen. Een leven hier gaat hem ongelukkig maken. Gun hem het leven dat hij ambieert. Als het jouw droom niet is, scheiden hier voor jullie helaas jullie wegen. De meeste puberliefdes houden sowieso geen stand, al hoopt iedereen natuurlijk van wel.

Had die vriend op z'n dertigste ook al 10 jaar een vriendin waarmee hij niet ging samenwonen om thuis te sparen voor z'n uitzet? Dat lijkt me wel een essentieel verschil. Als ik een paar jaar een relatie zou hebben maar die persoon blijft liever thuiswonen dan dat we gaan samenwonen vind ik die 'eigen visie' al een stuk minder mooi.
Soms pas je gewoon niet bij elkaar.
Acha , hij spreekt de taal en heeft er familie wonen. Dat veranderd de zaak natuurlijk.
Kun je iets met de reacties TO?
Alle reacties Link kopieren
Sorry maar ik zou hier absoluut nu mee stoppen. Zolang hij hier is heeft hij een vrouw en dat is fijn en makkelijk maar hij zal weggaan als hij de kans ziet .

Als je iets maar hard genoeg wil dan gaat het ook gebeuren dus hij zal vertrekken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Ik zou het advies van je vriend volgen, en het uitmaken.

Dat hij zelf met geen enkele concessie of tussenoplossing komt zegt toch al genoeg? Daarnaast: wat een afknapper, op je 29e nog altijd thuis wonen. En maar zeuren over wat je wel wilt, maar actie ondernemen ho maar. Bah.

Je bent 25. Je hebt nog jááááren om je droomman te vinden.
Als je zelf gelukkig kan worden daar in Finland in de wildernis, dan zou ik mee gaan.

Maar als ik je zo hoor zou je doodongelukkig worden. Er is daar niks te doen, en in de winter is het maar een paar uurtjes per dag licht.

Ik zou het uitmaken.
Peertjes schreef:
05-12-2019 23:31
Nou dat ja.

Geen verschil in levenswijze , maar een verschil in mentaliteit.
Hij klinkt als een slappe hap die alles vooral allemaal wel prima vind zo.
Toen hij studeerde was jouw studentenkamer wel goed genoeg.
Hij heeft geen concrete plannen voor zichzelf, geen concrete plannen voor jullie samen . Maw hij vindt het allemaal wel best zo bij pa en moe. Het emigreerverhaal klinkt eerder als een manipulatieve smoes om jou in de tang te houden zodat hij zelf vóóral niet in beweging hoeft te komen.

Met zo een moet je niet willen samenwonen, niet in Nederland en dus helemaal niet buiten Nederland.
En dit.
Sharing schreef:
06-12-2019 00:16
Bijzonder, hoor, bijna dertig, grootse plannen en idealen, maar woont nog steeds thuis bij papa en mama. Hij had allang houthakker kunnen zijn in Finland, bio slager van rendierenvlees, contact zoeken met gelijkgestemden en een collectief beginnen.
In Nederland blijven en mekkeren, daar kun jij je niet aan aanpassen.
Laat 'm gaan, wieweet vinden je elkaar dan terug over twee jaar en is er alsnog genoeg liefde om samen verder te gaan of alleen vriendschap.
Hij droomt, doet niks. Ga door met je leven.
Het gaat helemaal niet om wel of niet in Finland wonen. Het gaat om, hoe richt je je leven in, welke stappen maak je zelf om ergens te komen. Ik heb een ex gehad die zo was en kreeg ik er de kriebels van. Ik wou namelijk best meedenken hoor, over hoe het allemaal wel kon, maar er was maar een Finland (t was natuurlijk iets anders) in zijn ogen en het moest precies zoals hij het in zijn hoofd had. Maar dat dan op je 35e nog niet bereikt hebben en niet eens serieuze stappen genomen om te kijken hoe je dat dan kan bereiken, dan is het vrij kansloos.
Alle reacties Link kopieren
Hobbelster schreef:
06-12-2019 09:54
Kun je iets met de reacties TO?
Dank voor al jullie reacties! Ik had al verwacht dat er niet zoveel uitkomsten zouden zijn, maar toch is het heel fijn om die bevestiging te krijgen. Dank allemaal! Ik denk dat ik nu gewoon aan mezelf moet denken en er mee moet kappen, hopelijk kunnen we als vrienden uit elkaar gaan en kan ik na alle verdriet en pijn me weer openstellen voor een nieuwe man, die hetzelfde wil als ik.
Alle reacties Link kopieren
Hij is 29 jaar oud en heeft een diploma op zak. Hoog tijd om zijn vleugels uit te slaan. Als hij de rest van zijn leven voor zich ziet in Finland, waar wacht hij dan nog op? Of is het niets meer dan een droom die hij in realiteit niet durft na te jagen? Wil je dat afwachten?

Als jij nu een einde maakt aan deze relatie dan vindt jij zeker weten een andere leuke man, die de toekomst hetzelfde ziet als jij. Met hem ga jij samenwonen en sticht je een gezinnetje. Wie weet verhuist jouw huidige vriend ondertussen naar Finland, of hij blijft in Nederland. Wie weet bewandelt hij dan alsnog hetzelfde pad als jij, en sticht hij ook een gezinnetje in Nederland. Of hij blijft vrijgezel en komt er op zijn 40e achter dat hij al zijn kansen heeft vergooid. Maar dat is niet jouw probleem.
Alle reacties Link kopieren
Van in Nederland met een relatie van 10 jaar niet eens willen samenwonen naar iemand vragen om met je te emigreren vind ik een flinke stap. Dan zit je daar, op elkaars lip omdat je er verder helemaal niemand hebt en de taal nog niet spreekt.

Neemt niet weg dat hij deze droom mag hebben en er niks mis mee is, maar dat er ook niks mis mee is dat jij het niet wilt. Dit betekent alleen wel dat er gewoon niet echt toekomst in zit. Een van de twee moet zijn of haar droom opgeven (en ik gok zomaar dat hij dat niet gaat zijn) en dan zullen er altijd verwijten komen. Of je blijft in zo'n impasse zitten.

Je bent 25 en hebt nog een heel leven voor je. Ik denk dat er iemand is die beter bij je past en met wie je wel dezelfde toekomstdroom hebt.

Dat hij na 10 jaar nog niet samen wil wonen, vind ik ook wel tekenend trouwens.
Bee_Kind schreef:
06-12-2019 14:57

Dat hij na 10 jaar nog niet samen wil wonen, vind ik ook wel tekenend trouwens.


Ik denk dat TO hem heeft ingehaald qua ontwikkeling. Toen ze verkering kregen was zij 15 en hij 19, wat op die leeftijd een behoorlijk leeftijdsverschil is. Jongemannen van 19 die iets aangaan met een meisje van 15 zijn vaak minder volwassen dan andere 19-jarigen die bijv al op kamers gaan en een partner van 18-20 hebben.

In de afgelopen 10 jaar is zij ontwikkeld van schoolmeisje tot werkende vrouw, met diploma's op zak en zelfstandig wonend. Hij heeft in diezelfde periode minder ontwikkeling doorgemaakt. En hij is nog geen aanstalten aan het maken om die ontwikkeling alsnog te gaan doen. Geen poging om op zichzelf te gaan wonen, geen enkele concrete stap om zijn droom te verwezenlijken. Terwijl de meeste mannen van zijn leeftijd al een paar jaar samenwonen, bezig zijn met kinderen of zelfs al kinderen hebben.
Alle reacties Link kopieren
lisa1140 schreef:
06-12-2019 14:08
Dank voor al jullie reacties! Ik had al verwacht dat er niet zoveel uitkomsten zouden zijn, maar toch is het heel fijn om die bevestiging te krijgen. Dank allemaal! Ik denk dat ik nu gewoon aan mezelf moet denken en er mee moet kappen, hopelijk kunnen we als vrienden uit elkaar gaan en kan ik na alle verdriet en pijn me weer openstellen voor een nieuwe man, die hetzelfde wil als ik.
Sterkte met de verwerking en veel succes gewenst voor de toekomst!
Alle reacties Link kopieren
Wat een overdreven reacties allemaal :)
Marana schreef:
06-12-2019 15:34
Ik denk dat TO hem heeft ingehaald qua ontwikkeling. Toen ze verkering kregen was zij 15 en hij 19, wat op die leeftijd een behoorlijk leeftijdsverschil is. Jongemannen van 19 die iets aangaan met een meisje van 15 zijn vaak minder volwassen dan andere 19-jarigen die bijv al op kamers gaan en een partner van 18-20 hebben.

In de afgelopen 10 jaar is zij ontwikkeld van schoolmeisje tot werkende vrouw, met diploma's op zak en zelfstandig wonend. Hij heeft in diezelfde periode minder ontwikkeling doorgemaakt. En hij is nog geen aanstalten aan het maken om die ontwikkeling alsnog te gaan doen. Geen poging om op zichzelf te gaan wonen, geen enkele concrete stap om zijn droom te verwezenlijken. Terwijl de meeste mannen van zijn leeftijd al een paar jaar samenwonen, bezig zijn met kinderen of zelfs al kinderen hebben.

Dit dus.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je prima kunt inschatten of je wel of niet in Finland wil wonen en het echt niet eerst een of twee jaar hoeft te proberen voor je dat definitief kunt zeggen. Hij wil wel naar Finland, dus dan wil je gewoon allebei iets anders en dan lopen je ideeën te ver uiteen. Ik zou ermee stoppen, hoe moeilijk dat nu ook is.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Alle reacties Link kopieren
Lieve TO,

Ik ga even omdenken.

Ik vind dat je vriend het erg goed voor elkaar heeft. Hij wilt blijkbaar nog even thuis wonen en ondanks dat iedereen dat raar vindt en het niet hoort zit hij daar op zijn plek, helemaal super! Hij heeft een grote droom die ooit zijn passie of ambitie kan worden - maar die voor sommige ook gewoon een droom blijft. Hier fantaseert hij lekker over. Hij leeft in het nu en geniet van de dag.

Jij wilt verandering: jij wilt de toekomst kunnen plannen, jij wilt samenwonen, jij wilt kinderen. Ben je nu niet gelukkig zonder die dingen vandaag geregeld te hebben? Ik vind het ook erg jammer dat je Finland al hebt afgeschreven zonder hier over gefantaseert te hebben. Ga nu de taal leren (of was 10 jaar terug begonnen) dan kan je met zijn familie praten ipv moeilijk, moeilijk. Probeer eens niet vast te zitten in je standaard ideaalbeeld. Is er nog iets wat jij wilt doen voordat je grootste droom huisje boompje beestie is? De wereld ontdekken, een aantal jaar een andere cultuur ervaren? Noem het maar op.

Daarbij, ook al is het pas een droom en geen plan, emigreren is totaal niet zoals "ik vertrek" want je begint niet zomaar je eigen bedrijf en nee zo anders is je leven niet in het buitenland. Je familie en vrienden kan je iedere maand opzoeken (vliegen gaat als de trein voelen) en je weekenden kan je besteden aan de prachtige omgeving verkennen.

Ik hoor ook niet dat jullie naar een compromis hebben gezocht zoals een paar mensen hebben benoemd. Je zou duitsland of de veluwe eens kunnen proberen. Of een grote stad in Finland.

Hier het einde van mijn omdenken.
Alle reacties Link kopieren
realhwmakfsd schreef:
06-12-2019 22:38
Lieve TO,

Ik ga even omdenken.

Ik vind dat je vriend het erg goed voor elkaar heeft. Hij wilt blijkbaar nog even thuis wonen en ondanks dat iedereen dat raar vindt en het niet hoort zit hij daar op zijn plek, helemaal super! Hij heeft een grote droom die ooit zijn passie of ambitie kan worden - maar die voor sommige ook gewoon een droom blijft. Hier fantaseert hij lekker over. Hij leeft in het nu en geniet van de dag.

Jij wilt verandering: jij wilt de toekomst kunnen plannen, jij wilt samenwonen, jij wilt kinderen. Ben je nu niet gelukkig zonder die dingen vandaag geregeld te hebben? Ik vind het ook erg jammer dat je Finland al hebt afgeschreven zonder hier over gefantaseert te hebben. Ga nu de taal leren (of was 10 jaar terug begonnen) dan kan je met zijn familie praten ipv moeilijk, moeilijk. Probeer eens niet vast te zitten in je standaard ideaalbeeld. Is er nog iets wat jij wilt doen voordat je grootste droom huisje boompje beestie is? De wereld ontdekken, een aantal jaar een andere cultuur ervaren? Noem het maar op.

Daarbij, ook al is het pas een droom en geen plan, emigreren is totaal niet zoals "ik vertrek" want je begint niet zomaar je eigen bedrijf en nee zo anders is je leven niet in het buitenland. Je familie en vrienden kan je iedere maand opzoeken (vliegen gaat als de trein voelen) en je weekenden kan je besteden aan de prachtige omgeving verkennen.

Ik hoor ook niet dat jullie naar een compromis hebben gezocht zoals een paar mensen hebben benoemd. Je zou duitsland of de veluwe eens kunnen proberen. Of een grote stad in Finland.

Hier het einde van mijn omdenken.
Ze had op haar 15de dus al Fins moeten gaan leren ?

En volgens mij zit TO nergens aan of in vast. Zij woont al jaren zelfstandig en zo te lezen heeft zij zich in de jaren verder ontwikkeld dan haar vriendje.

Haar vriendje heeft nog een tijdje deels op haar kamer ingewoond en dus meeprofiteren toen het hem goed uitkwam.

Als hij serieuze plannen heeft te emigreren dan is dat zijn goed recht. Maar laat hem dat dan op volwassen niveau communiceren met TO zoals zij dat ook met hem doet.
realhwmakfsd schreef:
06-12-2019 22:38
Lieve TO,

Ik ga even omdenken.

Ik vind dat je vriend het erg goed voor elkaar heeft. Hij wilt blijkbaar nog even thuis wonen en ondanks dat iedereen dat raar vindt en het niet hoort zit hij daar op zijn plek, helemaal super! Hij heeft een grote droom die ooit zijn passie of ambitie kan worden - maar die voor sommige ook gewoon een droom blijft. Hier fantaseert hij lekker over. Hij leeft in het nu en geniet van de dag.

Jij wilt verandering: jij wilt de toekomst kunnen plannen, jij wilt samenwonen, jij wilt kinderen. Ben je nu niet gelukkig zonder die dingen vandaag geregeld te hebben? Ik vind het ook erg jammer dat je Finland al hebt afgeschreven zonder hier over gefantaseert te hebben. Ga nu de taal leren (of was 10 jaar terug begonnen) dan kan je met zijn familie praten ipv moeilijk, moeilijk. Probeer eens niet vast te zitten in je standaard ideaalbeeld. Is er nog iets wat jij wilt doen voordat je grootste droom huisje boompje beestie is? De wereld ontdekken, een aantal jaar een andere cultuur ervaren? Noem het maar op.

Daarbij, ook al is het pas een droom en geen plan, emigreren is totaal niet zoals "ik vertrek" want je begint niet zomaar je eigen bedrijf en nee zo anders is je leven niet in het buitenland. Je familie en vrienden kan je iedere maand opzoeken (vliegen gaat als de trein voelen) en je weekenden kan je besteden aan de prachtige omgeving verkennen.

Ik hoor ook niet dat jullie naar een compromis hebben gezocht zoals een paar mensen hebben benoemd. Je zou duitsland of de veluwe eens kunnen proberen. Of een grote stad in Finland.

Hier het einde van mijn omdenken.
Vind dit erg mooi geschreven.
Zelf heb ik trouwens het gevoel dat de wensen en behoeftes iets te ver uit elkaar liggen van TO en haar vriend en dat de vershcillen hierin best groot lijken te zijn.
Ik kan het echter mis hebben natuurlijk; maar dit gevoel overheerst wel wat bij mij.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven