Rouwen zonder vrienden

08-12-2019 18:35 34 berichten
Alle reacties Link kopieren
Drie maanden geleden is mijn vader overleden aan kanker. Het is zo ongelooflijk zwaar zonder hem. Mijn allergrootste vriend is weg en iedere dag lijk ik meer te gaan beseffen dat hij écht niet meer terugkomt. Ik woon nog thuis en ik ben nu samen met mijn moeder.

Wat het allemaal nog moeilijker maakt, is dat ik me zo alleen voel. Mijn "vrienden" hebben na de begrafenis nooit meer gevraagd hoe het met me gaat, als ik überhaupt al iets van ze hoor. Toen ze wisten dat mijn vader terminaal ziek was, hebben ze er ook nooit naar gevraagd. Het doet me zoveel verdriet. Voor iedereen gaat het leven door, wat logisch is natuurlijk, maar mijn leven staat stil en daar lijkt niemand naar om te kijken. Ik had gedacht dat vrienden me zouden steunen, maar iedere dag ben ik op mezelf gewezen. Mijn moeder ervaart hetzelfde in haar kring.

Ik vraag me heel erg af: is dit normaal? Is er iemand die hierover mee kan praten? Hebben anderen dit ook ervaren na een verlies?

Liefs.
Alle reacties Link kopieren
Allereerst: gecondoleerd met je verlies en heel veel sterkte.

Maar begrijp dat het overlijden van je vader voor je vrienden een kleinere gebeurtenis is dan voor jouzelf. Ook die vrienden hebben denk ik, af en toe te maken met het overlijden van een geliefd persoon: een oma of opa, of misschien zelfs een ouder. En misschien dat jij interesse hebt getoond, naar de uitvaart bent geweest, en dat is ook mooi en goed. Maar het daadwerkelijke rouwproces is altijd eenzaam. Want het is JOUW verlies en niemand anders kan dat begrijpen op de manier zoals jij dat doet en voelt.

Dat gezegd hebbende: waarom zelf niet even contact zoeken met je vrienden, even afspreken voor een kop koffie samen en even afleiding van je verdriet?
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
Alle reacties Link kopieren
De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
Alle reacties Link kopieren
En in navolging van Pejeka, allereerst gecondoleerd, en dan zoek je vrienden zelf op. Hebben jouw vrienden al een sterfgeval dichtbij meegemaakt? Misschien zijn ze bang voor het eerste contact met jou omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen, en dan nemen ze maar helemaal geen contact op. Niet netjes of aardig, maar zo werkt het helaas wel.
Misschien is een rouwverwerkingsgroep ook iets voor jou of je moeder. De uitvaartverzorger die de uitvaart van je vader heeft verzorgd weet wel of die er is bij jou in de buurt
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
Aardig is het absoluut niet, laat ik dat voorop stellen, maar mensen vinden het moeilijk om om te gaan als iemand verdriet heeft, ze weten niet hoe er mee om te gaan en daarom is negeren meer een bescherm modus voor die vrienden denk ik.
Alle reacties Link kopieren
Drie maanden is nog helemaal niets hoor. Ik snap dat eenzame gevoel heel goed. Van vrienden die nog geen ouder hadden verloren hoorde ik eigenlijk niets meer (ja, behalve als ze hun eigen verhaal kwijt moesten). Ik heb gelukkig wel heel veel gehad aan mijn beste vriendin, die ook net haar vader verloren was (haar moeder was een paar jaar eerder overleden). En ook hier op het forum... er liep een rouwtopic. Maar dan nog, je moet er zelf door heen en ja, dat kan ontzettend eenzaam zijn.

Je verdrietig en alleen voelen is niet zwelgen of een 'tikkie zwaar op de hand'. (Hoe krijg je het je toetsenbord uit). Je vader verliezen is niet niets. Heel veel sterkte.
Alle reacties Link kopieren
Gecondoleerd met je vader.
Heel pijnlijk dat je moeder en jij zo alleen voelen met jullie verdriet. en dat niemand jullie bijstaat.
Begrijpelijk, dat ze het moeilijk vinden, is het ook, maar dat zijn geen goede vrienden hoor.
Wordt maar eens boos op ze!
Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
aloha66 schreef:
08-12-2019 18:51
De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
Serieus? Misschien dat je dat zelf zo voelt of je hebt het nog niet zo meegemaakt, maar dat is echt niet zoals het voor iedereen is.
Gecondoleerd met je zware verlies. :hug:

Ik vind het erg dat je geen steun krijgt van je vrienden.
Sommige mensen weten niet goed hoe om te gaan met droevige situaties.
Dan zwijgen ze , gewoon omdat ze bang zijn iets verkeerd te zeggen.

Toen mijn moeder op jonge leeftijd overleed, heb ik wel veel steun gehad van mijn vrienden . Sommigen van hen waren zelf een ouder kwijt , maar veel van hen werkten ook in de zorgsector.
Ze wisten hoe er mee om te gaan .
Ik ben ze daar nog steeds erg dankbaar voor.

Ik weet niet hoe oud je bent , maar bij jonge vrienden speelt dit heel erg .
Ze weten zich gewoon geen houding te geven .
Maar wees er zeker van dat ze het wel erg vinden voor jou .

Was ik van jou , ik zou er zelf over beginnen . Maar dan niet in een hele groep .
Kies iemand uit je vriendenkring van wie je een goed gevoel hebt .

Vraag dan om een gesprek en geef aan dat je erover wil praten .
Denk eraan dat jij in dat gesprek meestal aan het woord zal zijn .
Veel kunnen de mensen niet zeggen . Al wat ze soms kunnen bieden is een luisterend oor .

Er zal hier op het forum gezegd worden dat het dan geen echte vrienden zijn .
Deels is dit waar . Maar dat geldt niet voor al je vrienden.

Er zullen er heus bij zijn met wie je wel kan praten .

Verder wens ik je veel sterkte in deze moeilijke periode.
Het gemis zal blijven . Maar op den duur kan je het toch een plaatsje geven en bij de ene duurt dat langer dan bij de andere .

Het is inderdaad zo , dat de wereld door blijft draaien , terwijl de jouwe nu stilstaat.
Dat gevoel had ik toentertijd ook .

Neem de tijd om te rouwen . Hoe je dat moet doen kan ik je niet vertellen. Ieder doet dat weer op zijn manier . Het is even zoeken , maar je zal vlug merken welke de beste voor jou is .

Nogmaals sterkte , voor jou , en ook voor je mama .
Alle reacties Link kopieren
blauwe_emmer schreef:
08-12-2019 19:05
Serieus? Misschien dat je dat zelf zo voelt of je hebt het nog niet zo meegemaakt, maar dat is echt niet zoals het voor iedereen is.
Ik heb inmiddels beide ouders verloren, en ja, zo gaat het gewoon. Rondom het overlijden hebben goede vrienden, maar ook anderen, aandacht en medeleven. En dat is fijn. Ze komen naar de uitvaart, en dat is ook een ondersteuning. In de week of de twee weken erna, heb je nog eens contact en krijg je sterktewensen, of een goede vriend(in) komt nog even op de koffie. Maar na een maand, twee maanden, drie maanden, moet je het zelf een plaats geven in je leven. Je kunt moeilijk van vrienden verwachten dat ze maandenlang rouwen om je vader of moeder.
Time for the real me to emerge, Possum! Get out the gladiolas!
Gecondoleerd met het verlies van je vader!
Wat een ontzettende moeilijk periode ga je door heen.

Persoonlijk vind ik het niet helemaal normaal dat je vrienden er niet naar vragen. Maar wellicht doen ze dat met een reden.
Misschien weten ze niet wat ze moeten zeggen of durfen ze er niet over te beginnen.

Feit is dat je naast het verlies van je vader nu extra verdriet hebt omdat je je niet gesteund voelt door je vrienden en omgeving.

Zou je kunnen proberen om het zelf aan te kaarten? Dat je ze verteld hoe je je voelt en dat je soms behoefte hebt om er even over te praten? Soms helpt het om gewoon je behoeftes uit te spreken, niet iedereen voelt dat aan.

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen. Dikke knuffel :hug:
Alle reacties Link kopieren
pejeka schreef:
08-12-2019 19:17
Ik heb inmiddels beide ouders verloren, en ja, zo gaat het gewoon. Rondom het overlijden hebben goede vrienden, maar ook anderen, aandacht en medeleven. En dat is fijn. Ze komen naar de uitvaart, en dat is ook een ondersteuning. In de week of de twee weken erna, heb je nog eens contact en krijg je sterktewensen, of een goede vriend(in) komt nog even op de koffie. Maar na een maand, twee maanden, drie maanden, moet je het zelf een plaats geven in je leven. Je kunt moeilijk van vrienden verwachten dat ze maandenlang rouwen om je vader of moeder.
Maar TO's vrienden hebben haar ook niet gesteund toen hij ziek was en overleed.
Alle reacties Link kopieren
pejeka schreef:
08-12-2019 19:17
Ik heb inmiddels beide ouders verloren, en ja, zo gaat het gewoon. Rondom het overlijden hebben goede vrienden, maar ook anderen, aandacht en medeleven. En dat is fijn. Ze komen naar de uitvaart, en dat is ook een ondersteuning. In de week of de twee weken erna, heb je nog eens contact en krijg je sterktewensen, of een goede vriend(in) komt nog even op de koffie. Maar na een maand, twee maanden, drie maanden, moet je het zelf een plaats geven in je leven. Je kunt moeilijk van vrienden verwachten dat ze maandenlang rouwen om je vader of moeder.
Dat kan best maar om nu meteen te zeggen dat ze zwelgt of zwaar op de hand is? Gelukkig had ik nog mensen om me heen die er zo nu naar vroegen. Natuurlijk is het je eigen proces, maar zo nu en dan wat interesse vond ik fijn.
aloha66 schreef:
08-12-2019 18:51
De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
Wat ben jij hard! Er teveel mee bezig zijn als je net je vader hebt verloren? En te zwaar op de hand? Jij gaat vast heerlijk nuchter door het leven.
aloha66 schreef:
08-12-2019 18:51
De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
Wat een lompe reactie.
Het is nog maar 3 maanden geleden. Logisch dat TO hier veel mee bezig is!
Zwelgen doet ze niet, ze rouwt. En ieder rouwt op een eigen manier. Als zij het gevoel heeft dat haar wereld stil staat, dan is dat voor haar ook zo.
Tikkie zwaar op de hand, hoe krijg je het geschreven. Ze is haar vader verloren! Dan ga je niet fluitend verder met je leven.

Lieve TO,
Heel veel sterkte! Het zal zwaar zijn, geef het alle tijd.
Gecondoleerd met dit grote verlies. Het is niet niets om een van je ouders te zien aftakelen en sterven als je zelf - neem ik aan - nog relatief jong bent.

Zelf verloor ik mijn vader na een lang ziekbed (kanker). Ik was 21 toen hij stierf en ik was speciaal voor zijn stervensproces weer thuis gaan wonen. Ook om mijn moeder te ondersteunen (ik ben oudste kind en enige dochter).

Wat ik merkte was dat mijn vrienden en vriendinnen geen idee hadden waar ik doorheen ging. Ze konden zich er grwoon geen voorstelling van maken hoe het is om iedere dag te leven met iemand die stervende is, om bang te zijn voor de aftakeling en hoe de dood plaats zal vinden, en tegelijkertijd je moeder en eventuele broers en zussen proberen te ondersteunen in hun verdriet. Je leeft eigenlijk in twee werelden, want je stapt ook naar buiten, naar je studie of je baan, waar alles gewoon zijn gangetje gaat.

En wanneer je dierbare sterft, dan denkt de buitenwereld dat na de begrafenis al snel alles weer normaal is. Maar dan begint het pas.

Zoek iemand om mee te praten: een professional of ergens op internet. Zoek een uitlaatklep. Je mag kwaad zijn. Je mag woedend zijn, je vader en je beste vriend is er niet meer.
Alle reacties Link kopieren
aloha66 schreef:
08-12-2019 18:51
De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
1. Je leest niet goed. TO's vrienden (en die van haar moeder) hebben kennelijk ook weinig tot niks laten horen toen vader terminaal ziek was. Dat is al een heel ander verhaal dan bij jouw vriend. Of "hoorde je het toen ook wel" als hij het daar moeilijk mee had?
2. TO's vader is 3 maanden dood. Dat is echt nog hartstikke kort. Dan al over zwelgen of zwaar op de hand zijn beginnen is pas "niet normaal".
3. Zoals jij erin staat bij je vriend klinkt eerder liefdeloos en abnormaal.
aloha66 schreef:
08-12-2019 18:51
De moeder van mijn vriend is een paar weken geleden overleden. Verdrietig natuurlijk maar het blijft een feit dat het leven wél gewoon door gaat.
Hij is nu alleen, geen broers geen zussen geen verdere familie en zijn vader is een tijdje geleden al overleden. Ik vraag ook niet iedere dag aan hem hoe het is. Als er wat is hoor ik het wel. Denk dat ze in jouw kring er ook zo over denken en ja dat is redelijk normaal.
Ik denk dat jijzelf er te veel mee bezig bent. Is het een idee om naar je ha te gaan en een doorverwijzing vragen naar iemand die je met de rouwverwerking kan helpen? 3 maanden is aan de ene kant kort maar aan de andere kant ook niet gister. Sterkte en (niet zwelgen jouw leven zou ook niet stil moeten staan. Tikkie zwaar op de hand)
:facepalm:
Alle reacties Link kopieren
Ik herken wat Forsyth schrijft. Ook ik verloor mijn vader na een lang ziekbed toen ik zelf nog maar 19 was. In eerste periode van dat ziekbed buitelde iedereen over elkaar heen om er te zijn. Maar na een tijd was het niet meer 'interessant' of meer van 'hetzelfde' en haakten mensen af. Rond zijn overlijden stond iedereen weer aan de deur. Maar toen hoefde het voor mijn moeder en mij niet meer: We hadden geen vertrouwen meer en geen zin om 'ramptoeristen' deel te laten zijn van ons verdriet.
Afgelopen zomer overleed mijn moeder, ook na een aftakelingsproces. Maar ik ben nu in de 50 en heb een stabiele omgeving opgebouwd waar ik altijd terecht kan met 'weer hetzelfde verhaal' of tranen die plots komen door een kleine trigger. Nu voelt het gemis en het rouwen anders, meer gekaderd en gesteund.
TO ik wens je veel sterkte en de moed om via je HA hier hulp voor te vinden. Vergeet jezelf niet en laat jouw verdriet niet ondersneeuwen. Ook niet door het verdriet van je moeder. Want ook dat is een valkuil: je wil waarschijnlijk haar steunen en sterk zijn voor haar. Maar zo werkt dat niet. Jullie hebben allebei dezelfde persoon verloren, maar die persoon betekende voor jullie beiden iets anders in jullie leven. :hug:
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
gecondoleerd TO en sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de, vooral heel lieve, reacties! Dat alleen doet me al zo goed. Ik heb lang nagedacht of ik iets op het forum moest plaatsen, maar het lucht op.

Ik zwelg overigens niet in mijn verdriet, denk ik zelf. Ik ben 23, heb een leuke baan waar ik heen ga en waar ik het leuk heb (helemaal stil staat het leven niet) en tja, het is thuis gewoon leeg en stil en dan komt de confrontatie. Mijn vader was een gezellig iemand, altijd de tv aan en een grapje maken en nu zit ik dit op de bank te typen zonder dat hij naast me zit. Het is stil. Dat went niet. Ik doe nu allerlei dingen voor het eerst zonder hem en de feestdagen komen eraan. Pakjesavond was verschrikkelijk, ook al vierden we dat al een aantal jaar niet meer. Tikje zwaar op de hand? Ach ja, ik ben verdrietig en ik denk dat dat ook gewoon hoort.

Misschien is het inderdaad een idee om vrienden erop aan te spreken. Het houdt me bezig (niet teveel hoor, zoals gesuggereerd werd...) en als ik niets doe, zal het denk ik ook niet veranderen. Ik vind het wel moeilijk. Aan de ene kant denk ik: jullie zijn er al die tijd niet voor me geweest, dus nu hoeft het van mij ook niet meer. Maar je kunt het niet alleen, je hebt mensen nodig. Ik wil dat gevoel van eenzaamheid niet meer hebben. En het klopt, zij hebben iets dergelijks nog niet meegemaakt en dat is voor hen natuurlijk alleen maar heel fijn. Ze hoeven me ook niet helemaal te begrijpen, dat kan denk ik ook niet, maar een luisterend oor of een knuffel zou al zo troostend voor mij zijn.

Liefs!
Alle reacties Link kopieren
Met sommige partners heb je ook een vijanden meer nodig zeg, koekoek.

Gecondoleerd met het overlijden van je geliefde vader. Je had blijkbaar een erg goede band met hem.

Rouwen is gewoon kut, ik kan het niet mooier voor je maken. En je zult ontdekken, dat het eigenlijk gewoon een heel eenzaam proces is. Al jouw gevoelens en gedachten, herinneringen en vragen, al jouw verdriet is alleen van jou. Waarschijnlijk kun je er met je moeder wel over praten, maar daarbuiten is het erg verschillend.

Er zijn mensen die totaal ongevoelig zijn, er zijn mensen met het inlevingsvermogen van een mug, er zijn mensen die de warme band die jij met je vader had nooit hebben gekend, er zijn mensen die 'niet met dit soort situaties' om kunnen gaan en er zijn mensen die anders rouwen. Toch zijn er ook mensen die mee kunnen leven, oprecht willen weten of je het een beetje redt allemaal, mensen die een praatje met je willen maken. Helaas leer je pas in deze situatie welke mensen je om je heen verzameld hebt.

Als je behoefte hebt om te praten, zou je bijvoorbeeld via je huisarts naar een praktijkondersteuner ggz kunnen gaan. Deze man of vrouw luistert naar je, kan mss wat vragen beantwoorden, kan je de stappen binnen een rouwproces uitleggen, etc. Gun jezelf dat als je dat wil. Het is niet gek.

Sterkte met alles.
Alle reacties Link kopieren
TO, je klinkt heel 'nuchter' in je analyse ondanks je verdriet. 'Aanspreken van vrienden' hoeft niet. Soms is het genoeg dat je even zegt hoe je je voelde bijvoorbeeld met pakjesavond. Daar staan mensen die nog nooit een zwaar verlies geleden hebben zelden bij stil. En dat hoeft niet uitgebreid of zwaar: ' Pffff, Sint vond ik moeilijk. Eerste keer zondere gangmaker vader...' of iets dergelijks.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
Alle reacties Link kopieren
Oudblond schreef:
08-12-2019 19:41
Ik herken wat Forsyth schrijft. Ook ik verloor mijn vader na een lang ziekbed toen ik zelf nog maar 19 was. In eerste periode van dat ziekbed buitelde iedereen over elkaar heen om er te zijn. Maar na een tijd was het niet meer 'interessant' of meer van 'hetzelfde' en haakten mensen af. Rond zijn overlijden stond iedereen weer aan de deur. Maar toen hoefde het voor mijn moeder en mij niet meer: We hadden geen vertrouwen meer en geen zin om 'ramptoeristen' deel te laten zijn van ons verdriet.
Afgelopen zomer overleed mijn moeder, ook na een aftakelingsproces. Maar ik ben nu in de 50 en heb een stabiele omgeving opgebouwd waar ik altijd terecht kan met 'weer hetzelfde verhaal' of tranen die plots komen door een kleine trigger. Nu voelt het gemis en het rouwen anders, meer gekaderd en gesteund.
TO ik wens je veel sterkte en de moed om via je HA hier hulp voor te vinden. Vergeet jezelf niet en laat jouw verdriet niet ondersneeuwen. Ook niet door het verdriet van je moeder. Want ook dat is een valkuil: je wil waarschijnlijk haar steunen en sterk zijn voor haar. Maar zo werkt dat niet. Jullie hebben allebei dezelfde persoon verloren, maar die persoon betekende voor jullie beiden iets anders in jullie leven. :hug:
Hoi Oudblond,

Herkenbaar, wat je schrijft over je vader. Mijn vader was uiteindelijk ook minder 'interessant' voor mensen; de diagnose was al een tijd gesteld en men vond zijn aftakeling blijkbaar zo eng dat ze niet meer over de vloer kwamen. Hij heeft toen tegen ons gezegd dat niemand meer in de kist mocht kijken na zijn overlijden, behalve wij zelf, want "mensen hebben bij leven genoeg kans gehad om mij te zien". Mensen hadden na zijn overlijden ineens heel veel interesse en wilden ook in de kist kijken, maar dat ging dus niet door. Mijn vader wilde ook in besloten kring begraven worden en ook de condoleance was alleen op uitnodiging en werd na afloop pas in de krant vermeld, om de 'ramptoeristen; zoals je het mooi noemt weg te houden.

Ik vind het ontzettend fijn voor jou dat je huidige rouwproces rondom je moeder anders en met meer steun verloopt. Jij ook heel veel sterkte! :hug:
Alle reacties Link kopieren
Goed dat je een topic geopend hebt. Van je af schrijven kan zoveel deugd doen. :bigkiss:

* Jouw vader en de mijne zeiden hetzelfde in die laatste fase. En mijn huidige rouw is milder omdat mijn vader pas 53 was toen hij overleed en mijn moeder 84. Ik mis haar intens maar ben ook blij dat ze niet meer hoeft wat ze zelf niet meer wilde. Dat helpt me erg.
oudblond wijzigde dit bericht op 08-12-2019 19:58
60.00% gewijzigd
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven