Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk

03-01-2020 12:37 227 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo Forummers,

Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:39
0.17% gewijzigd
abracadabra schreef:
04-01-2020 11:17
Ja... waarom doe je dat niet? Even een paar weken bij hem weg? Nadenken over wat je wil en hoe je in het leven staat? De dochter om en om. Daarna weer verder praten. Lijkt mij een mooie oplossing.
Als je de relatie echt een kans wilt geven, moet je dit juist niet doen. Dit soort ‘tijdelijke’ breaks krijgen nogal snel een permanent karakter. Wekenlang uit elkaar (met al het praktische gedoe waarmee je een scheiding al half hebt geregeld..) gaat echt niet helpen om constructief ‘verder te praten’.
Alle reacties Link kopieren
ManOpHetPrikbord schreef:
03-01-2020 17:39
Ik zeg altijd, waar er 1 vreemd gaat, hebben er 3 schuld. Maar dat zal wel niet het antwoord zijn waar je op zit te wachten.
Pardon?
Waar er 1 vreemdgaat is er 1 onzeker. Onzeker ja, om gewoon zichzelf te zijn en voor zichzelf op te komen binnen de eigen relatie óf om gewoon eerlijk te zeggen dat die gewoon behoefte heeft aan een ander, óf te onzeker van zichzelf om een punt achter de relatie te zetten en alleen verder te gaan.

Hou de andere 2 erbuiten.
keetjetippel666 schreef:
04-01-2020 11:06
Moet jij nodig zeggen, je zal waarschijnlijk zelf wel een vreemdganger zijn!!
Goede post, heel volwassen en mooi onderbouwd ook.
hoezoos schreef:
04-01-2020 12:06
Pardon?
Waar er 1 vreemdgaat is er 1 onzeker. Onzeker ja, om gewoon zichzelf te zijn en voor zichzelf op te komen binnen de eigen relatie óf om gewoon eerlijk te zeggen dat die gewoon behoefte heeft aan een ander, óf te onzeker van zichzelf om een punt achter de relatie te zetten en alleen verder te gaan.

Hou de andere 2 erbuiten.
Ik geloof niet in ‘single causes’.
Alle reacties Link kopieren
keetjetippel666 schreef:
04-01-2020 11:06
Moet jij nodig zeggen, je zal waarschijnlijk zelf wel een vreemdganger zijn!!
Wat jij wil joh.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
blijfgewoonbianca schreef:
04-01-2020 13:56
Wat jij wil joh.
Graag fatsoenlijk Nederlands met je joh.Heb niet met je op school gezeten.
Hoi, hier iemand met vergelijkbare ervaring. Alleen nog erger omdat het even duurde. Niet eenmalig dus.
Na 1 jaar nog steeds gesprekken hierover met mijn man. Zijn reactie is vergelijkbaar met de reactie van jouw man.

Ik weet nog steeds niet of ik goed deed om met hem te blijven. Ik heb nog steeds veel pijn, verdriet en gebrek aan vertrouwen.


Ik neem wel ( 50%) de verantwoordelijkheid over de relatie voordat het gebeurde. Het was niet ideaal, ook vanuit mijn kant. Maar voor het vreemdgaan is hij natuurlijk volledig verantwoordelijk.


Echt klote is dat... kkkk...
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor alle reacties! Het is en blijft gewoon een hele lastige situatie. Ik heb vannacht helemaal niet geslapen door al het malen want ik durf niets meer te bespreken, en vanmorgen aangegeven dat het op deze manier (doen alsof er niets aan de hand is en door) voor mij niet werkt. Ik wil echt geen ellenlange gesprekken meer voeren en echt niet continu oude koeien uit de sloot halen, maar er moet wel ruimte zijn voor mijn emoties. Ik hou het niet vol om mijn emoties niet te kunnen delen maar wel in 1 huis te wonen. Nu heb ik het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen en dat lijkt me ook de omgekeerde wereld. Ik snap ook zijn standpunt, boek sluiten en door, en ik zou niets liever willen dan dat zo simpel ging. Maar op dit moment voel ik me gewoon nog slecht over wat er gebeurd is, maar nog slechter over de manier waarop er nu mee omgegaan wordt. Als we geen middenweg vinden gaan we hier niet uitkomen. Het gekke is dus dat hij aangeeft dat ik altijd bij hem terecht kan maar dat is gewoon niet zo. In de avond wilt hij er niet over praten want dan is hij moe, in de ochtend liever ook niet, als ik hem een appje stuur dan zegt hij dat we niet moeten appen maar face to face praten, maar ik weet dat hij het liefst van alles wilt dat er nu helemaal niet over gepraat wordt. Ik weet niet waar dat vandaan komt. Ik heb nu relatietherapie voorgesteld en daar ging hij mee akkoord, al zei hij wel ik denk dat we hier samen ook uit kunnen komen maar als jij dat graag wilt doen we dat.
Als ik hier in reacties lees dat het over een jaar nog niet verwerkt is schrik ik daar echt van. Ik heb behoorlijk veel meegemaakt in mijn leven en ben een stabiel en sterk persoon, ik laat me niet snel gek maken, maar me een jaar zo voelen zie ik niet zitten, dan ben ik echt liever alleen. Ik had de hoop door goed samen te communiceren hier een keerpunt van te maken, de fouten die we beide hebben gemaakt aan te pakken en hier onze kracht van te maken, zodat we dichter bij elkaar komen. Misschien was dat iets te optimistisch gedacht.
Alle reacties Link kopieren
Vreemdgaan is nooit OK, maar wat daarvoor gebeurde triggert me.

Even quote uit de OP (verwijder dit maar als het niet mag)
"Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. "

Was je afstandelijker en vergat je hem daadwerkelijk? Zo ja, wat was daar de oorzaak van? En hoe heb je daarop gereageerd? Hij heeft je daarop aangesproken?

Later ging hij veel weg. Dat was dus nadat hij je had gezegd dat je afstandelijk bent. My guess: je hebt zijn vraag niet serieus genomen en hij heeft plan voor zichzelf getrokken. Hij was aan het uitchecken.

Nogmaals, vreemdgaan is niet OK, maar het is niet altijd de oorzaak van de ellende. Het kan ook het gevolg zijn van ellende
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
mcsteamy schreef:
03-01-2020 13:56
Mooie post dit.
Vind ik ook, hééééééééééle mooie post en een post waaraan TO iets kan hebben.

Geef hem nog een kans, als hij echt spijt heeft!
Alle reacties Link kopieren
Hightower schreef:
04-01-2020 16:11
Vreemdgaan is nooit OK, maar wat daarvoor gebeurde triggert me.

Even quote uit de OP (verwijder dit maar als het niet mag)
"Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. "

Was je afstandelijker en vergat je hem daadwerkelijk? Zo ja, wat was daar de oorzaak van? En hoe heb je daarop gereageerd? Hij heeft je daarop aangesproken?

Later ging hij veel weg. Dat was dus nadat hij je had gezegd dat je afstandelijk bent. My guess: je hebt zijn vraag niet serieus genomen en hij heeft plan voor zichzelf getrokken. Hij was aan het uitchecken.

Nogmaals, vreemdgaan is niet OK, maar het is niet altijd de oorzaak van de ellende. Het kan ook het gevolg zijn van ellende
Geen probleem! Vergeten ben ik hem nooit, het was wel zo dat we in een erg hectische periode zaten. Ik door een zware nieuwe studie naast mijn al drukke baan, het huishouden ging door, kind verzorgen, een sociaal leven proberen te onderhouden, iedereen tevreden willen houden, het werd me allemaal wat veel.
Maar goed kan me wel echt voorstellen dat hij zich geen prioriteit voelde, daar had ik meer op moeten letten, ik was echt in de overlevingsmodus en probeerde alle ballen in de lucht te houden, maar aandacht voor je relatie is heel belangrijk. Hier heb ik altijd goed op gelet gedurende onze relatie maar hier heb ik zeker steken laten vallen. Hij heeft in eerst instantie weinig laten merken, pas toen ik wat over zijn gedrag zei (meer weggaan, kreeg een onderbuik gevoel) gaf hij aan waar hij mee zat bij mij. Ik heb daar waarschijnlijk niet genoeg gehoor aan gegeven, en daarna kwam de misstap.
Als je zegt dat hij aan het uitchecken was, wat bedoel je daar dan precies mee? Dat hij al uit elkaar wilde? En als hij al aan het uitchecken was, is dat dan nog te herstellen?
Alle reacties Link kopieren
Lieve To,
Ja, een therapeut zegt 2 jaar.
Zolang heb je natuurlijk geen therapie.
Tijdens de sessies wordt de angel eruit gehaald.
Je gaat er steeds minder vaak aan denken.
Lees: nu elje 5 minuten, straks schiet het 1 a 2 x per dag door je hoofd.
En over 1 jaar denk je er eens 1x per maand aan. Na 2 jaar komt het zelden nog naar boven.
Hier was dat ook zo.
En ons heeft het sterker gemaakt. We hebben er zelfs ons voordeel uit gehaald en kunnen erover praten en ook wel lachen.
Ik denk dat, zonder deze wake-up call de telatie als een kaars was uit gegaan.
de wereld wacht om ontdekt te worden
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

 (=Het is makkelijker om iemands vertrouwen te schaden, dan te verkrijgen)

Misschien moet iemand dit aan je man uitleggen.

Als hij het geduld niet wil opbrengen op samen met jou te helen, dan moet hij maar gaan.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt weer voor de reacties! We hebben afgesproken om vanavond samen te gaan zitten en te kijken of we een manier kunnen vinden die voor ons beide goed voelt.

Ik voel me nu vaak heel alleen, en hij zal ongetwijfeld ook met dingen zitten. Ik wil inderdaad samen helen en hier samen aan werken, en als dat echt geen optie is dan houdt het op.

We hebben. een koophuis samen, dochter heeft vriendinnetjes in de buurt, gaat bijna naar school hier om de hoek, we wonen hier heerlijk. Ik word er misselijk van als ik denk aan dat ik dat ook allemaal om moet gooien, maar uiteindelijk moet ik nu wel denken aan waar ik gelukkig van word, hij waar hij gelukkig van word en kijken of we daar samen uit kunnen komen en een weg in kunnen vinden.

Ben erg emotioneel vandaag merk ik (ook de tijd van de maand bijna, helpt bij mij ook niet mee), hij komt vanavond thuis en zodra dochter op bed ligt gaan we praten. Ik ben heel erg benieuwd wat daar uit gaat komen.
Ik vind niet dat hij in de positie is om eisen te stellen of te bepalen hoe jij hiermee moet dealen. Er moet echt ruimte zijn voor jouw gevoel. Ik vind het nogal wat dat hij denkt dat te kunnen doen.
Hopelijk komen er goede dingen uit jullie gesprek.
Alle reacties Link kopieren
hoezoos
zaterdag 4 januari 2020 om 11:58

Ik zie jouw man als een geweldige man omdat hij het je zelf heeft verteld wat er gebeurd is, en binnen korte tijd. Ja het kost je moeite maar wees dankbaar dat de schade enorm is beperkt. Je kijkt nu even anders naar hem, maar hij is wel eerlijk geweest en wil duidelijk met je verder.
Ik vind dit een naïeve reactie. Eigenlijk insinueer je dat mensen die vreemdgaan en dat vervolgens zelf opbiechten binnen wat volgens jou een korte tijd is een soort medaille verdienen. Als je kiest voor een monogame relatie, dan vind ik dat eerlijkheid standaard onderdeel van zo'n relatie hoort te zijn. Ja, dat is dan mijn waarde die ik belangrijk vind. Kijk, als de man tegen TO had gezegd: "ik heb gemerkt dat ik gevoelens voor een andere vrouw heb en ik zou dat graag willen onderzoeken" of "ik merk dat ik andere behoeften heb waar ik iets mee zou willen doen" dan zou ik nog kunnen meegaan in je redenatie. Persoonlijk, hoe pijnlijk en verdrietig ook die uitkomst voor TO zou zijn geweest, had ik dat eerlijker gevonden. Nu is eerst de actie gevolgd en deelt man het na een week met TO. Hij heeft de keuze zelf gemaakt om vreemd te gaan.

Wat forummer ManOpHetPrikbord schreef: ↑03-01-2020 19:45 schreef klopt m.i. deels alleen dat het niet zozeer cultureel is bepaald, maar een evolutionaire oorzaak heeft en dat vervolgens daar allerlei culturele regels aan werden toegedicht, zo van: zo hoort het. Van origine is sapiens niet gemaakt om één (monogame) relatie te hebben, maar om zich te verspreiden. De oerdrang om het even samen te vatten. In deze context worden mensen die, volgens anderen die er anders over denken, seks met een ander niet zo'n issue vinden geregeld als "open-minded" bestempeld. Tsja, wat is goed of fout? Dat weet ik ook niet. Natuurlijk is het makkelijk praten als je het zelf niet hebt meegemaakt. Dat besef heb ik ook wel. Mij gaat het persoonlijk om eerlijkheid vóórdat je met een ander naar bed gaat. Het bespreekbaar maken van je gevoelens en behoeftes. Hoe naar en verdrietig ik dat ook zou vinden om zoiets van mijn partner te horen te krijgen. In ieder geval heb ik dan vooraf nog een keuze of ik met zo iemand door zou willen of niet en waar mijn eigen grenzen liggen. Iemand heeft me dan in mijn optiek niet bedrogen, maar is eerlijk en vooral ook duidelijk. Daar kan ik meer mee dan achteraf te horen krijgen dat mijn partner seks met een ander heeft gehad en allerlei argumentatie wat tot die daad heeft geleid.

Ik ben het verder ook met de post van Francien2019 vrijdag 3 januari 2020 om 18:26 eens. TO, inderdaad, betrek dit niet op jezelf. Ik vind dat vertrouwen een groot goed is waar je geen misbruik van hoort te maken. In mijn beleving heeft je man dat wel gedaan. Ik snap dat hij er al klaar mee is en het er liever niet meer over wil hebben, maar zo werkt dat voor jou blijkbaar niet. Je hoeft geen rekening te houden met zijn opvattingen op dit gebied. Hij kan niet bepalen wanneer jij er overheen bent en misschien gebeurt dit ook niet. Ik denk dat iedereen wel kan vergeven in algemene zin, maar lukt het dan ook om verstand én gevoel bij elkaar te brengen? Hoe lang wil je jezelf daarin kwellen? Als het nodig is om tijdelijk apart te gaan wonen, dan is dat zo. Kom je er wel uit dan als je onder hetzelfde dak blijft wonen? Als je niet meer voor deze relatie wilt vechten, stop er dan mee. Het is geen schande om te zeggen: "ik weet dat het je spijt, maar ik kan er gewoon niet mee leven. Ik wil niet meer met je verder."

Ik zou je willen aanraden om na te gaan wat jij nu graag wilt. Je weet wel, JIJ bent er óók nog.
thanx schreef:
04-01-2020 17:00
Lieve To,
Ja, een therapeut zegt 2 jaar.
Zolang heb je natuurlijk geen therapie.
Tijdens de sessies wordt de angel eruit gehaald.
Je gaat er steeds minder vaak aan denken.
Lees: nu elje 5 minuten, straks schiet het 1 a 2 x per dag door je hoofd.
En over 1 jaar denk je er eens 1x per maand aan. Na 2 jaar komt het zelden nog naar boven.
Hier was dat ook zo.
En ons heeft het sterker gemaakt. We hebben er zelfs ons voordeel uit gehaald en kunnen erover praten en ook wel lachen.
Ik denk dat, zonder deze wake-up call de telatie als een kaars was uit gegaan.
Ik ken echt meerdere gevallen waarbij dit proces langer duurde , maar over het algemeen wel sterker eruit gekomen
Alle reacties Link kopieren
Jullie hebben allebei gelijk. Jij, dat je er niet zomaar efkes overeen kunt stappen en hem daarop aanspreekt. Hij ook, omdat jullie zo niet verder komen.

Misschien zou relatietherapie helpen?
iones schreef:
05-01-2020 13:38
Jullie hebben allebei gelijk. Jij, dat je er niet zomaar efkes overeen kunt stappen en hem daarop aanspreekt. Hij ook, omdat jullie zo niet verder komen.

Misschien zou relatietherapie helpen?
Dat heeft ze al voorgesteld en hij ging akkoord
Hij zal moeten dealen met jouw verdriet en shock en vragen totdat het weer rustig is in jou....
Zijn daad, zijn gevolgen....
Sterkte en :hug:
Alle reacties Link kopieren
Yildizlar schreef:
05-01-2020 13:51
Dat heeft ze al voorgesteld en hij ging akkoord
Nou, dan doen ze al wat ze kunnen.
Alle reacties Link kopieren
keetjetippel666 schreef:
04-01-2020 14:05
Graag fatsoenlijk Nederlands met je joh.Heb niet met je op school gezeten.
O, niet ? Aan jouw “ Doe ffe normaal.Zit je hoofd nog op je romp, want je lult als een kip zonder kop.“ meende ik te kunnen merken van wel.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Leveniscompliceerd schreef:
05-01-2020 11:28
Bedankt weer voor de reacties! We hebben afgesproken om vanavond samen te gaan zitten en te kijken of we een manier kunnen vinden die voor ons beide goed voelt.

Ik voel me nu vaak heel alleen, en hij zal ongetwijfeld ook met dingen zitten. Ik wil inderdaad samen helen en hier samen aan werken, en als dat echt geen optie is dan houdt het op.

We hebben. een koophuis samen, dochter heeft vriendinnetjes in de buurt, gaat bijna naar school hier om de hoek, we wonen hier heerlijk. Ik word er misselijk van als ik denk aan dat ik dat ook allemaal om moet gooien, maar uiteindelijk moet ik nu wel denken aan waar ik gelukkig van word, hij waar hij gelukkig van word en kijken of we daar samen uit kunnen komen en een weg in kunnen vinden.

Ben erg emotioneel vandaag merk ik (ook de tijd van de maand bijna, helpt bij mij ook niet mee), hij komt vanavond thuis en zodra dochter op bed ligt gaan we praten. Ik ben heel erg benieuwd wat daar uit gaat komen.
En? Hen je nog een goed gesprek gehad? Ben benieuwd.
Alle reacties Link kopieren
hoezoos schreef:
04-01-2020 11:58
Ik zie jouw man als een geweldige man omdat hij het je zelf heeft verteld wat er gebeurd is, en binnen korte tijd. Ja het kost je moeite maar wees dankbaar dat de schade enorm is beperkt. Je kijkt nu even anders naar hem, maar hij is wel eerlijk geweest en wil duidelijk met je verder.
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 07-01-2020 09:25
Reden: op de man
42.29% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Nou als je er zelf achter moet komen lijkt me het helemaal een onbegonnen zaak ooit weer vertrouwen op te bouwen. Dus in die zin snap ik wel hoe het bedoelt wordt.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven