Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk

03-01-2020 12:37 227 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo Forummers,

Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:39
0.17% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
starbright schreef:
15-01-2020 23:53
Tuurlijk antwoord hij dat, wat moet hij anders?
:-D ik snap dat je zo denkt, maar hij antwoordde eerst anders, dingen over haar die zo goed waren enzo.
Na een tijdelijke breuk kwam hij daar op terug. Maar ik nam hem niet zomaar terug.
Alle reacties Link kopieren
Ik merk dat het lastig is om precies te verwoorden wat ik bedoel...
Alle reacties Link kopieren
Sorry dat je dit moet meemaken.

Ik kan je geen advies geven, maar je gevoelens zijn zo herkenbaar. Ik weet niet of t gepast is hier mijn verhaal te delen. Vooral om mijn ervaring met je te delen en hoopt dat het je op de een of andere manier helpt. Niet echt vergelijkbaar, maar de pijn en emoties wel. Mijn vriend en ik verbraken na een jaar onze lange afstand relatie, maar hadden ogenschijnlijk moeite met de breuk. We bleven dagelijks teksten. En hij kwam een paar keer langs (hij woonde een 1.5 vliegen bij mij vandaan). Tot de dag dat ik op Facebook zag dat hij lid was geworden van single groups - een dag na dat we onze relatie verbraken, terwijl hij tegen mij zei ie dat hij bezig was een manier te vinden om ons terug te krijgen. Korte versie: ondanks mijn vraag of op wat voor wijze met andere vrouwen bezig was zei hij nee. Voor maanden. Met heel veel moeite heb ik de ‘waarheid’ gekregen. Hij blijft zeggen dat ie met niemand sliep. Maar hij loog zoveel, over zijn chat gedrag, dates etc, en werd altijd kwaad op mij toen ik voelde dat t niet kosjer was en was boos dat ik em niet vertouw.
Voor redenen soms onduidelijk voor me kwamem we terug samen. En kort erna verliet hij huis en haard voor mij. Hij heeft echt zijn leven verbeterd. Maar nu bijna twee jaar later ben ik er pas voor zeg 70% overheen. De relatie heeft veel glans verloren. Hij geeft ook aan er niet meer over te willen praten. Dat zei hij al vrij vlot. Zegt dat ik op zoek ga naar negatieve dingen. Hij zegt dat hij me niet vertelde omdat hij wist dat ik dan nooit meer wilde proberen. En dat hij wist dat hij met mij door wilde maar niet wist hoe. Ik geloof niet in al die praatjes. En zelfs toen ik meer bewijs van zijn gedrag vond bleef hij liegen. Sinds hij bij me introk is t gestopt, of is hij slimmer geworden.

In jouw geval; ja je man heeft een fout gemaakt, maar heeft wel t aan je opgebiecht. Met mijn ervaring nu, is dat wel een beetje credit waard. Maar ik vind t zo rot voor je dat je dit moet mee maken. Het is zo’n pijn. Ik hoop dat je er uitkomt. Gescheiden zijn is ook shit.
Heel veel sterkte
anoniem_390843 wijzigde dit bericht op 16-01-2020 01:14
Reden: Verduidelijking
10.41% gewijzigd
Those who mind don't matter, and those who matter don't mind
justagirly schreef:
16-01-2020 00:01
Ik merk dat het lastig is om precies te verwoorden wat ik bedoel...
Cognitieve dissonantie heet dat. En het maakt ook niet uit, als jij m vertrouwd is dat prima. De waarheid is nooit zwart-wit dus het heeft ook geen zin om dat boven te halen.
starbright schreef:
16-01-2020 08:49
Cognitieve dissonantie heet dat. En het maakt ook niet uit, als jij m vertrouwd is dat prima. De waarheid is nooit zwart-wit dus het heeft ook geen zin om dat boven te halen.
Als je onder ‘de waarheid’ feiten verstaat, dan is de waarheid juist wel heel zwart-wit. Een feit is een feit. Iemand liegt of spreekt de waarheid. Daar zit niets tussen. Ook een halve waarheid is net zo goed een halve leugen. Kijk naar feiten, die vertellen de waarheid.
Francien2019 schreef:
16-01-2020 09:47
Als je onder ‘de waarheid’ feiten verstaat, dan is de waarheid juist wel heel zwart-wit. Een feit is een feit. Iemand liegt of spreekt de waarheid. Daar zit niets tussen. Ook een halve waarheid is net zo goed een halve leugen. Kijk naar feiten, die vertellen de waarheid.
Nou ja, feit is bv dat Justagirly’s man terug bij haar is. Misschien deed hij dat wel omdat de maitresse niet meer verder wilde. Het heeft niet zoveel zin om je te verliezen in dat soort gedachtes, als je bereid bent te accepteren dat hij terug is.
Alle reacties Link kopieren
Zij wilde wel verder. Maar ik hou me allang niet meer bezig met die twee, want daar heb ik totaal geen zin in. Wij werken aan ons.
Was er geen kind geweest dan weet ik niet of ik dit had gedaan, gekund, gewild.
justagirly schreef:
16-01-2020 14:36
Zij wilde wel verder. Maar ik hou me allang niet meer bezig met die twee, want daar heb ik totaal geen zin in. Wij werken aan ons.
Was er geen kind geweest dan weet ik niet of ik dit had gedaan, gekund, gewild.
Natuurlijk is het een prettig idee dat zij wel verder wilde en dat hij dus écht écht heus intrinsiek ervoor koos om met jou verder te gaan. Sterker nog, ik denk dat je daar redelijk van overtuigd moet zijn wil het nog enige kans van slagen hebben. De realiteit is dat je geen flauw idee kunt hebben of het dé waarheid is want je weet nu eenmaal nooit met 100% zekerheid wat er in het innerlijk gebeurt van de mensen met wie je gesproken hebt.
Alle reacties Link kopieren
starbright schreef:
16-01-2020 15:09
Natuurlijk is het een prettig idee dat zij wel verder wilde en dat hij dus écht écht heus intrinsiek ervoor koos om met jou verder te gaan. Sterker nog, ik denk dat je daar redelijk van overtuigd moet zijn wil het nog enige kans van slagen hebben. De realiteit is dat je geen flauw idee kunt hebben of het dé waarheid is want je weet nu eenmaal nooit met 100% zekerheid wat er in het innerlijk gebeurt van de mensen met wie je gesproken hebt.
Precies.
Dan maar wat cognitieve dissonantie en van het goede uitgegaan. Bovendien merk je vanzelf hoe het zit aan hoe iemand zich gedraagt ook hè.
Of het moet wel een rete goede toneelspeler zijn, en daar geloof ik gewoon niet in.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je inderdaad op een gegeven moment maar moet geloven wat je partner zegt, als je nog samen verder wilt. Als je daar continu over blijft twijfelen of blijft bedenken dat hij nu misschien nog steeds wel liegt heb je geen leven meer en kan je beter alleen verder. Bij man ligt dat dan iets anders, een week na dato heeft hij het zelf opgebiecht, hij heeft meteen aangegeven dat er absoluut geen gevoel bij zat (behalve lust neem ik aan) en dat hij nooit meer contact heeft gezocht. Dat het een hele domme uitvlucht was nadat wij maanden niet lekker gingen maar dat hij zich alleen maar rotter is gaan voelen en dat hij nooit meer zoiets mee wilt maken. Dat geen gevoel het misschien nog erger maakt had ik nog niet eerder zo bekeken, maar ik moet zeggen dat ik daar wel wat in herken. Nu voelt het helemaal zo nutteloos, alles stuk voor niets... Maar goed het is wat het is en daar moet ik mee verder. Volgende week start de therapie en ik moet zeggen dat ik daar misschien iets teveel hoop op vestig omdat ik het op dit moment niet heel rooskleurig inzie, ik merk dat ik steeds vaker nadenk over een eventueel leven zonder hem. Heel gek want de wil om samen verder te gaan is er zeker wel ik zou niets liever willen dan dit samen overwinnen, maar het lukt me gewoon niet zo heel erg goed en ik wil mezelf niet oneindig kwellen. Om deze reden heb ik dus wel een termijn in gedachten, als het dan niet een heel stuk beter voelt ga ik, hoe moeilijk ook, kiezen voor mezelf en ons dochtertje (ook zij heeft meer aan een happy mama) en is uit elkaar gaan de beste optie. Misschien zie ik op dit moment nog niet zo in dat uit elkaar gaan ook zwaar/moeilijk is, maar ik ben financieel niet afhankelijk van mijn man, ik sta lang genoeg ingeschreven voor een huurhuis en dan zal de woning verkocht moeten worden. Dan is het vooral een kwestie van de scherven bij elkaar rapen, me waarschijnlijk een tijdje rot en eenzaam voelen, maar daarna wel met een gevoel van waardigheid weer positief verder. Ik denk dat dat mijn grootste punt is, mijn ego zit me enorm in de weg. Ik had nooit verwacht dat ik zou blijven als man vreemdging, en toch was dat mijn eerste reactie. Voel me heel vaak een zwakkeling. Ik heb me zo onzeker gevoeld door alles maar krabbel langzaam weer op, dan komen gedachten als ik verdien toch beter dan iemand die zoiets doet?! Maar dan denk ik aan de afgelopen 6.5 jaar die wel heel mooi waren, vol liefde, dat we een prachtige dochter hebben samen die ik het gun om haar papa en mama om haar heen te hebben, en dat we beide fouten hebben gemaakt in de laatste maanden waardoor we elkaar helemaal kwijtraakten. En: hij is vreemdgegaan maar ook jij hebt hem pijn gedaan op andere manieren (weinig interesse meer tonen, kortaf, afstandelijk zijn). Als je echt van hem houdt vind je een manier om hem te vergeven. Misschien wil ik te snel en ik denk sowieso veels te veel na, dus ik neem geen overhaaste beslissingen.

Waar ik momenteel vooral tegen aanloop (dit had ik in het begin helemaal niet) zijn de beelden die ik voor me zie van mijn man tijdens vreemdgaan, en helaas komen deze voornamelijk tijdens het begin van sex. Van te voren denk ik hier niet aan, maar zodra we "beginnen" denk ik: dit heeft hij ook bij haar gedaan, heeft hij haar ook zo gezoend? etc etc. Ik wil niets liever dan deze beelden verbannen en dat probeer ik ook, maar heel. succesvol is het niet. Zijn hier mede forummers die hier ervaring mee hebben, en die me kunnen vertellen of dit na verloop van tijd afneemt?
Ga je dan door met de sex als je je zo voelt?
Alle reacties Link kopieren
Het is nu 3 keer voorgekomen dat dit gebeurt is, de eerste twee keer dacht ik vooral hier moet je doorheen en werd het ook heel snel minder en kon ik er wel van genieten. De laatste keer lukte dit echter niet en toen heb ik aangegeven niet verder te willen en de reden verteld. Hij was heel begripvol en vroeg of hij iets voor me kon doen maar dat kan hij natuurlijk niet dus heeft hij me alleen maar vastgehouden en geknuffeld, dit is iets wat bij mij zal moeten slijten.
Ik vind het heftig om te lezen, voelt bijna als onvrijwillige sex. Goed dat je gestopt bent. Het moet misschien slijten, het is zeker niet iets waar je “doorheen” moet.
Alle reacties Link kopieren
Snap dat dat misschien zo leest, maar ik word absoluut nergens toe gedwongen hoor. We beginnen spontaan, de zin is er dan ook, alleen dan komen ineens de beelden in mijn hoofd. Omdat ik niet wil dat dit iets is wat tussen ons in blijft staan dacht ik de eerste twee keer hier moet je doorheen en toen ging het ook weg, maar als ik dus aangeef niet verder te willen is daar 100% begrip voor.
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
18-01-2020 14:33
Ik denk dat je inderdaad op een gegeven moment maar moet geloven wat je partner zegt, als je nog samen verder wilt. Als je daar continu over blijft twijfelen of blijft bedenken dat hij nu misschien nog steeds wel liegt heb je geen leven meer en kan je beter alleen verder. Bij man ligt dat dan iets anders, een week na dato heeft hij het zelf opgebiecht, hij heeft meteen aangegeven dat er absoluut geen gevoel bij zat (behalve lust neem ik aan) en dat hij nooit meer contact heeft gezocht. Dat het een hele domme uitvlucht was nadat wij maanden niet lekker gingen maar dat hij zich alleen maar rotter is gaan voelen en dat hij nooit meer zoiets mee wilt maken. Dat geen gevoel het misschien nog erger maakt had ik nog niet eerder zo bekeken, maar ik moet zeggen dat ik daar wel wat in herken. Nu voelt het helemaal zo nutteloos, alles stuk voor niets... Maar goed het is wat het is en daar moet ik mee verder. Volgende week start de therapie en ik moet zeggen dat ik daar misschien iets teveel hoop op vestig omdat ik het op dit moment niet heel rooskleurig inzie, ik merk dat ik steeds vaker nadenk over een eventueel leven zonder hem. Heel gek want de wil om samen verder te gaan is er zeker wel ik zou niets liever willen dan dit samen overwinnen, maar het lukt me gewoon niet zo heel erg goed en ik wil mezelf niet oneindig kwellen. Om deze reden heb ik dus wel een termijn in gedachten, als het dan niet een heel stuk beter voelt ga ik, hoe moeilijk ook, kiezen voor mezelf en ons dochtertje (ook zij heeft meer aan een happy mama) en is uit elkaar gaan de beste optie. Misschien zie ik op dit moment nog niet zo in dat uit elkaar gaan ook zwaar/moeilijk is, maar ik ben financieel niet afhankelijk van mijn man, ik sta lang genoeg ingeschreven voor een huurhuis en dan zal de woning verkocht moeten worden. Dan is het vooral een kwestie van de scherven bij elkaar rapen, me waarschijnlijk een tijdje rot en eenzaam voelen, maar daarna wel met een gevoel van waardigheid weer positief verder. Ik denk dat dat mijn grootste punt is, mijn ego zit me enorm in de weg. Ik had nooit verwacht dat ik zou blijven als man vreemdging, en toch was dat mijn eerste reactie. Voel me heel vaak een zwakkeling. Ik heb me zo onzeker gevoeld door alles maar krabbel langzaam weer op, dan komen gedachten als ik verdien toch beter dan iemand die zoiets doet?! Maar dan denk ik aan de afgelopen 6.5 jaar die wel heel mooi waren, vol liefde, dat we een prachtige dochter hebben samen die ik het gun om haar papa en mama om haar heen te hebben, en dat we beide fouten hebben gemaakt in de laatste maanden waardoor we elkaar helemaal kwijtraakten. En: hij is vreemdgegaan maar ook jij hebt hem pijn gedaan op andere manieren (weinig interesse meer tonen, kortaf, afstandelijk zijn). Als je echt van hem houdt vind je een manier om hem te vergeven. Misschien wil ik te snel en ik denk sowieso veels te veel na, dus ik neem geen overhaaste beslissingen.

Waar ik momenteel vooral tegen aanloop (dit had ik in het begin helemaal niet) zijn de beelden die ik voor me zie van mijn man tijdens vreemdgaan, en helaas komen deze voornamelijk tijdens het begin van sex. Van te voren denk ik hier niet aan, maar zodra we "beginnen" denk ik: dit heeft hij ook bij haar gedaan, heeft hij haar ook zo gezoend? etc etc. Ik wil niets liever dan deze beelden verbannen en dat probeer ik ook, maar heel. succesvol is het niet. Zijn hier mede forummers die hier ervaring mee hebben, en die me kunnen vertellen of dit na verloop van tijd afneemt?
Zo herkenbaar dit :(
Het kan weken lang goed gaan en dan opeens loop ik weer dagen met een knoop in m’n buik en krijg ik die beelden weer op mijn netvlies.
Sterkte! Je bent helaas niet alleen hierin.
Vivaventilator schreef:
18-01-2020 15:31
Zo herkenbaar dit :(
Het kan weken lang goed gaan en dan opeens loop ik weer dagen met een knoop in m’n buik en krijg ik die beelden weer op mijn netvlies.
Sterkte! Je bent helaas niet alleen hierin.
Tenzij je de vreemdganger eruit kickt, dan kun je echt verder met je leven en met het vinden van wel een partner die goed voor je is. Geen knoop meer in je buik, geen nare beelden te cetera.
Alle reacties Link kopieren
viavia2013 schreef:
18-01-2020 18:32
Tenzij je de vreemdganger eruit kickt, dan kun je echt verder met je leven en met het vinden van wel een partner die goed voor je is. Geen knoop meer in je buik, geen nare beelden te cetera.
Er zijn ook redenen waarom je wel samen door wilt gaan, daar gaat dit topic over.
justagirly schreef:
18-01-2020 19:34
Er zijn ook redenen waarom je wel samen door wilt gaan, daar gaat dit topic over.
Oja, die redenen zijn er vast.

Ik ben zelf ooit vreemdgegaan en precies omdat ik nu weet hoe dat ongeveer gaat accepteer ik het nooit meer. Niet van mezelf (als het zover komt verbreek ik de relatie) maar al helemaal niet van de ander. Hoeveel kinderen en koophuizen we ook hebben. Je gaat niet dood in je eentje.
Alle reacties Link kopieren
O nee dat zeker niet.
Jij mag dat zo voelen. Ik ben zelf ook vreemd gegaan, lang geleden, en toen een punt erachter gezet. Heb ik nu ook geprobeerd, of wij, maar toch kwam het weer goed. Zo kan het dus ook.
Alle reacties Link kopieren
Vivaventilator schreef:
18-01-2020 15:31
Zo herkenbaar dit :(
Het kan weken lang goed gaan en dan opeens loop ik weer dagen met een knoop in m’n buik en krijg ik die beelden weer op mijn netvlies.
Sterkte! Je bent helaas niet alleen hierin.

En zo gaat dat door.
Gelukkig wordt de tijd tussen deze beelden/ gedachtes steeds langer. En na een tijdje merk je: ik heb er al lang geen last meer van gehad. Soms krijg je een terugval.
Een therapeut zei ons dat dit zo'n 2 jaar kon duren. En zo was het.
En nu, jaren later, denken we er soms nog eens aan. Gewoon als aan een feit. Een heel enkele keer wordt er ienand boos of verdrietig, maar dat zullen anderen ook hebben om andere redenen.
de wereld wacht om ontdekt te worden
Alle reacties Link kopieren
Klopt hoor thanx
TO zit nog in de meest heftige periode.
Dat is gewoon zwaar.
Alle reacties Link kopieren
viavia2013 schreef:
18-01-2020 18:32
Tenzij je de vreemdganger eruit kickt, dan kun je echt verder met je leven en met het vinden van wel een partner die goed voor je is. Geen knoop meer in je buik, geen nare beelden te cetera.
Ik snap helemaal je punt, en dat is dus ook de reden dat ik uit elkaar gaan ook als optie zie. Alleen mijn partner heeft een vreselijke fout gemaakt, maar is onze hele relatie heel goed voor mij geweest. Ook ik ben niet altijd even "goed" voor hem geweest. Ik weiger om alle mooie jaren te laten overschaduwen door 1 fout. Hij is geen slecht persoon, wel iemand die iets slechts gedaan heeft. Ik ben niet bang om alleen te zijn, sterker nog ik denk dat het op het moment makkelijker zou zijn. Ik ben ook niet afhankelijk van hem, en ik zou een prima leven kunnen leiden zonder hem. Ik heb een goede baan, een uitgebreide sociale kring etc, maar de liefde is er nog wel en ik wil op dit moment nog niet opgeven. Omdat ik dagelijks zie hoeveel spijt hij heeft en hoe hij zijn best doet om onze relatie te redden ben ik er nog. Ik doe geen beloftes, hij is op de hoogte van mijn gevoel, en hij weet dat de mogelijkheid bestaat dat we alsnog uit elkaar gaan. Toch kiest hij ervoor te. vechten, ook hij heeft mij niet "nodig", hij doet dit omdat hij er alles aan wilt doen om zijn fout recht te zetten. Ik denk dat de beelden er ook nog zijn als ik wel uit elkaar ga, en het voelt nu nog niet goed om definitief te stekker eruit te trekken. Wie weet komt dat moment er nog, misschien ook niet. Verhalen zoals die van justgirly geven me hoop, en de kracht om dit nog te proberen. Houdt het echt te lang aan dan maak ik alsnog de keuze.
Alle reacties Link kopieren
Je staat er hartstikke goed in vind ik.
Ik hoop dat jullie het redden samen.
Ik denk dat je overal wel mee kunt leren leven. Dus dit gaat wel voorbij. De vraag lijkt me vooral of jij ermee kunt leven dat iemand op deze manier met je omgaat. Dat kan jij alleen zelf bepalen.

Wat ik om me heen zie (en uit eigen ervaring) is dat een relatie verbreken vaak juist een enorm moment van persoonlijke groei is.

Bedenk goed dat zijn beslissing om vreemd te gaan (dat overkwam hem niet zomaar, er waren echt talloze momenten dat hij er mee had kunnen stoppen, hij heeft er voor gekozen om dat niet te doen!) helemaal los staat van jou en hoe jij je eerder in de relatie hebt gedragen. Het is geen weegschaal waarop je het ene tegen het andere wegstreept. De enige vraag die je hoeft te beantwoorden is of jij het kunt accepteren en vergeven.
Alle reacties Link kopieren
Wij zijn apart van elkaar ook gegroeid en toch weer bij elkaar gekomen.
Je hebt gelijk dat het niet de schuld is van TO maar toch ga je bekijken hoe het zover heeft kunnen komen. Of je nu verder gaat samen of niet, dat gaat sowieso door je hoofd lijkt mij. En of je nu uit elkaar gaat of niet, pijn heb je beide keren.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven