Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk

03-01-2020 12:37 227 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo Forummers,

Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 03-01-2020 17:39
0.17% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
viavia2013 schreef:
18-01-2020 18:32
Tenzij je de vreemdganger eruit kickt, dan kun je echt verder met je leven en met het vinden van wel een partner die goed voor je is. Geen knoop meer in je buik, geen nare beelden te cetera.
Klopt helemaal. Maar dat is nog niet mijn uitgangspunt in deze situatie.
Kan nog wel komen, maar nu nog niet.
En als ik er nu uitstap dan is dat gevoel echt niet zomaar weg, hoor. Dat weet ik heel zeker.
Alle reacties Link kopieren
thanx schreef:
18-01-2020 19:55
En zo gaat dat door.
Gelukkig wordt de tijd tussen deze beelden/ gedachtes steeds langer. En na een tijdje merk je: ik heb er al lang geen last meer van gehad. Soms krijg je een terugval.
Een therapeut zei ons dat dit zo'n 2 jaar kon duren. En zo was het.
En nu, jaren later, denken we er soms nog eens aan. Gewoon als aan een feit. Een heel enkele keer wordt er ienand boos of verdrietig, maar dat zullen anderen ook hebben om andere redenen.
Hier hoop ik dan op.
Al is het vreselijk lastig soms.
Alle reacties Link kopieren
Leveniscompliceerd schreef:
18-01-2020 20:56
Ik snap helemaal je punt, en dat is dus ook de reden dat ik uit elkaar gaan ook als optie zie. Alleen mijn partner heeft een vreselijke fout gemaakt, maar is onze hele relatie heel goed voor mij geweest. Ook ik ben niet altijd even "goed" voor hem geweest. Ik weiger om alle mooie jaren te laten overschaduwen door 1 fout. Hij is geen slecht persoon, wel iemand die iets slechts gedaan heeft. Ik ben niet bang om alleen te zijn, sterker nog ik denk dat het op het moment makkelijker zou zijn. Ik ben ook niet afhankelijk van hem, en ik zou een prima leven kunnen leiden zonder hem. Ik heb een goede baan, een uitgebreide sociale kring etc, maar de liefde is er nog wel en ik wil op dit moment nog niet opgeven. Omdat ik dagelijks zie hoeveel spijt hij heeft en hoe hij zijn best doet om onze relatie te redden ben ik er nog. Ik doe geen beloftes, hij is op de hoogte van mijn gevoel, en hij weet dat de mogelijkheid bestaat dat we alsnog uit elkaar gaan. Toch kiest hij ervoor te. vechten, ook hij heeft mij niet "nodig", hij doet dit omdat hij er alles aan wilt doen om zijn fout recht te zetten. Ik denk dat de beelden er ook nog zijn als ik wel uit elkaar ga, en het voelt nu nog niet goed om definitief te stekker eruit te trekken. Wie weet komt dat moment er nog, misschien ook niet. Verhalen zoals die van justgirly geven me hoop, en de kracht om dit nog te proberen. Houdt het echt te lang aan dan maak ik alsnog de keuze.
Ja dit gevoel heb ik ook.
Relatietherapie ga ik snel uitzoeken hier. Heb het nodig om mijn besluit hierin te maken.
Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Hoe gaat het met je?
Is jullie gesprek bij relatie therapie al geweest? Hopelijk heb je een rustige week in je hoofd gehad.
Alle reacties Link kopieren
Vivaventilator schreef:
23-01-2020 22:50
Hoe gaat het met je?
Is jullie gesprek bij relatie therapie al geweest? Hopelijk heb je een rustige week in je hoofd gehad.
Ik kwam op het forum om hier te vragen hoe het met mijn mede forummers gaat. Het gaat hier redelijk, rust in mijn hoofd is er nog niet echt. Hij doet echt zijn best, we hebben samen ook echt wel fijne momenten maar heel happy voel ik me nog niet. Morgen heb ik mijn eerste individuele sessie waarin ik het volgende wil bespreken: ik merk dus dat ik heel erg graag wil dat het goedkomt, maar dat mijn lichaam/geest regelmatig in de weerstand gaat. Blijkbaar is er toch iets in me wat zegt dat ik dit misschien niet kan of niet wil vergeven. Het kan nog te vroeg zijn, maar ik ga morgen heel eerlijk naar haar zijn en ook aangeven wat er dan soms in me omgaat. Waar ik ontzettend bang voor bang is dat ik blijf maar vervolgens ongelukkig ben omdat ik hem toch niet meer zie zoals eerst.
Ik wil de angst van ons leven samen opgeven, dochtertje niet meer samen opvoeden, ons huis verkopen etc. niet laten overheersen. Ik wil alleen blijven omdat ik dat ook echt nog heel graag wil en daar twijfel ik soms over. Ik ben een stuk respect voor mijn man kwijt, waardoor mijn gevoel voor hem op dit moment helaas ook echt minder is. Daar ben ik ook eerlijk in naar hem, hoewel ik natuurlijk wel nog van hem hou.
Het kan ook zijn dat ik enorme angst voel om hem weer toe te laten, weer gekwetst te worden en dat daardoor mijn gevoel een soort van "op slot" is. Dit wil ik echt goed gaan uitzoeken tijdens de sessies, zodat ik alles goed op een rijtje heb en vanuit daar verder kan.

Even iets heel anders, maar hebben de dames hier die bedrogen zijn en nog bij hun man zijn, daarna weleens te maken gehad met aandacht van andere mannen en hoe reageer je daar dan op? Laat ik heel duidelijk zien, ik zou er nooit iets mee doen en ik zou mezelf nooit verlagen tot dat niveau. Het is echter zo dat er een man is die mij heel erg leuk vind en dat weet ik, hij steekt dat nooit onder stoelen of banken. Ik ben altijd heel duidelijk geweest dat ik gelukkig ben in mijn relatie waardoor hij ook nooit de ruimte heeft gekregen. Het is toch vanuit mij nooit meer dan wat vriendschappelijk contact geweest als we elkaar tegenkwamen. Toen ik van de week met vriendinnen ging borrelen kwam hij ook binnen met wat collega's, en zocht hij toch weer toenadering. Hoewel ik nog steeds afstand gehouden heb en nergens op in ben gegaan merkte ik toch dat het me meer deed dan het me normaal zou doen. Dit zal komen doordat ik me door alles zo onzeker gevoeld heb de laatste periode, je gaat toch twijfelen aan jezelf, of je wel aantrekkelijk bent etc. Het geeft dan toch een goed gevoel als je merkt dat er nog aandacht voor je is en dat iemand je aantrekkelijk vind. Schrok er toch een beetje van, omdat het me voorheen echt helemaal niets deed.
Veel sterkte leveniscompliceerd, ik weet hoe je je voelt. :hug:
En ohjaaah ik had meteen een gevoel van herkenning wat je post. Als zoeten broodjes komen ze voorbij! Volgens mij is dat een soort antenne die uit staat!! Die ze voelen en signaleren! En zo over en weer. Zonder er ook maar iets mee te doen. Zeeeeer veel herkenning. :bigkiss:
Alle reacties Link kopieren
Ja zeker. Ik herken dat ook !!

Nog even een toevoeging w.b. mijn situatie, wij waren toen al langere tijd uit elkaar gegroeid en op bepaald moment zelfs langdurig heftige ruzie aan het maken en daardoor was het een soort van aan-uit- aan-uit gedoe.
Maar....
Omdat we elke keer weer samen kwamen, zag IK het in die paar dagen dat het bijv "uit" was, niet definitief als uit.
Dat zeiden we ook niet elke keer zo.
Hij zag het op een bepaald moment echter wel als echt uit.
En omdat die "gewone" vriendin er toen al was is daar toen meer meer gebeurd.
En even later weer met mij.🤬

Ik voel het dus als vreemdgaan en hij niet.
Ik ben het niet met hem eens, nog steeds niet, want dan alsnog doe je dat niet op die manier. Wij hebben geaccepteerd dat we er anders in staan en over denken. Heel soms ben ik daar nog weleens wat bitter over hoor. Maar echt niet overheersend.

Maar goed, ik wilde dit toch nog even aanvullen. Want ja, is het dan vreemd gaan? Ja of nee? Ik vind van wel. Maar ja het was wel echt dramadramadrama en uit aan uit aan uit aan. Lastig dus

Maar de context van de hele situatie tussen ons die al zolang duurde en steeds slechter werd, speelde wel mee bij mij, en dankzij zijn vriendschap met haar ben ik ook vriendschap gaan opbouwen met een andere man. Die me wat steunde hierin (maar dat was alleen via de app, hij woonde verder weg en meer WAS het ook niet )
Toch deed het mij toen ook heel goed dat hij weleens zei dat ik mooi ben, lief, etc etc....
Beiden zijn nu niet meer in ons leven.

Anyway, uiteindelijk gaf het feit dat er een 3e tussen ons door fietste ons de broodnodige schop onder de kont. Dat denk ik echt weleens.
Toen moesten we wel kappen met stom doen, serieus moesten we zijn.
Stoppen of door. Alles of niets. Eerlijkheid, openheid, kwetsbaarheid, nouja zo hebben wij elkaar weer teruggevonden....
We leken eigenlijk wel een stel kleine kinderen daarvoor :$

Heel veel succes bij de peut TO!! :heart:
Alle reacties Link kopieren
xdiana84x schreef:
28-01-2020 13:22
Veel sterkte leveniscompliceerd, ik weet hoe je je voelt. :hug:
En ohjaaah ik had meteen een gevoel van herkenning wat je post. Als zoeten broodjes komen ze voorbij! Volgens mij is dat een soort antenne die uit staat!! Die ze voelen en signaleren! En zo over en weer. Zonder er ook maar iets mee te doen. Zeeeeer veel herkenning. :bigkiss:
Ja dat is dus echt zo! Dit is een man die al een tijdje aangeeft me leuk te vinden, tussentijds had hij een relatie, maar toen hij enkele maanden geleden weer vrijgezel werd kon hij niet wachten om het me te vertellen. We komen elkaar wel regelmatig, voornamelijk werkgerelateerd tegen en ik zag het altijd meer als grappig, en absoluut niet iets waar ik ooit iets mee zou doen. Het is absoluut een aantrekkelijke man en als ik vrijgezel geweest was had ik zelfs misschien wel eens met hem afgesproken, maar het is nooit in me opgekomen omdat ik happy was in mijn eigen relatie. Maar nu ben ik niet dus even niet happy, laat hij toch weer duidelijk merken me echt leuk te vinden en voor het eerst deed het iets met me. Nogmaals, ook nu zou ik er nooit iets mee doen. Ondanks dat mijn man me zoveel pijn gedaan heeft, wil ik zelf niet de veroorzaker van zulke pijn zijn en dan hebben we zeker geen kans meer. Maar het feit dat het me wat deed zit me niet lekker... ben ik dan al zo aan het uit checken? Of vind ik het nu gewoon fijn omdat het me een egoboost geeft, ik heb me nog nooit zo onzeker gevoeld als de laatste periode, ik was juist altijd zelfverzekerd. Ik weet dat mijn man er heel bang voor is dat ik nu ook vreemdga. Zoals hij het aangeeft is hij bang dat daar waar ik normaal gesproken een grens trek, ik nu misschien wat makkelijker denk ja maar mijn man heeft het ook gedaan en ik dan toch makkelijker zwicht. Ik heb hem in die periode voor gek verklaard, gevraagd waar hij überhaupt over nadacht... maar nu het gisteren voor het eerst iets met me deed kan ik zijn gevoel wel wat beter begrijpen.
anoniem_394263 wijzigde dit bericht op 28-01-2020 15:15
0.44% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
justagirly schreef:
28-01-2020 13:32
Ja zeker. Ik herken dat ook !!

Nog even een toevoeging w.b. mijn situatie, wij waren toen al langere tijd uit elkaar gegroeid en op bepaald moment zelfs langdurig heftige ruzie aan het maken en daardoor was het een soort van aan-uit- aan-uit gedoe.
Maar....
Omdat we elke keer weer samen kwamen, zag IK het in die paar dagen dat het bijv "uit" was, niet definitief als uit.
Dat zeiden we ook niet elke keer zo.
Hij zag het op een bepaald moment echter wel als echt uit.
En omdat die "gewone" vriendin er toen al was is daar toen meer meer gebeurd.
En even later weer met mij.🤬

Ik voel het dus als vreemdgaan en hij niet.
Ik ben het niet met hem eens, nog steeds niet, want dan alsnog doe je dat niet op die manier. Wij hebben geaccepteerd dat we er anders in staan en over denken. Heel soms ben ik daar nog weleens wat bitter over hoor. Maar echt niet overheersend.

Maar goed, ik wilde dit toch nog even aanvullen. Want ja, is het dan vreemd gaan? Ja of nee? Ik vind van wel. Maar ja het was wel echt dramadramadrama en uit aan uit aan uit aan. Lastig dus

Maar de context van de hele situatie tussen ons die al zolang duurde en steeds slechter werd, speelde wel mee bij mij, en dankzij zijn vriendschap met haar ben ik ook vriendschap gaan opbouwen met een andere man. Die me wat steunde hierin (maar dat was alleen via de app, hij woonde verder weg en meer WAS het ook niet )
Toch deed het mij toen ook heel goed dat hij weleens zei dat ik mooi ben, lief, etc etc....
Beiden zijn nu niet meer in ons leven.

Anyway, uiteindelijk gaf het feit dat er een 3e tussen ons door fietste ons de broodnodige schop onder de kont. Dat denk ik echt weleens.
Toen moesten we wel kappen met stom doen, serieus moesten we zijn.
Stoppen of door. Alles of niets. Eerlijkheid, openheid, kwetsbaarheid, nouja zo hebben wij elkaar weer teruggevonden....
We leken eigenlijk wel een stel kleine kinderen daarvoor :$

Heel veel succes bij de peut TO!! :heart:
Kan me voorstellen dat het dan lastig is om te bepalen of het vreemdgaan was of niet, voor mij zou het absoluut ook zo voelen, maar hij zag het als dat jullie uit elkaar waren. Alsnog niet de manier dan meteen met die vriendin te gaan, dus kan me je bitterheid wel voorstellen.

Ja ik denk dat het ook is, puur die aandacht en bevestiging dat je wel leuk genoeg bent. Ik heb gisteren ook al een email van hem gehad, hij gaf aan aan dat hij het echt leuk vond om me weer te zien, maar vroeg zich af of alles wel goed met me gaat (ben aardig afgevallen en was al niet flink). Gelukkig ben ik er aardig van geschrokken dat het me wat deed, en ik heb besloten dit zoveel mogelijk af te houden. Hoewel ik het zelf nog nooit heb meegemaakt, zie ik hier zo één van de vele verhalen op het forum voor me. Als ik hier op inga krijgen we meer contact, hij verteld me hoe leuk en lief hij me vind, ik ga dat steeds leuker vinden en voor ik het weet zit ik straks zelf in een heel lastig parket. Vreemdgaan zou ik echt nooit doen, maar als ik nu op deze email inga begeef ik me toch op glad ijs en dat lijkt me in deze fase verre van verstandig.
Alle reacties Link kopieren
-
Leveniscompliceerd schreef:
28-01-2020 12:33
Ik kwam op het forum om hier te vragen hoe het met mijn mede forummers gaat. Het gaat hier redelijk, rust in mijn hoofd is er nog niet echt. Hij doet echt zijn best, we hebben samen ook echt wel fijne momenten maar heel happy voel ik me nog niet. Morgen heb ik mijn eerste individuele sessie waarin ik het volgende wil bespreken: ik merk dus dat ik heel erg graag wil dat het goedkomt, maar dat mijn lichaam/geest regelmatig in de weerstand gaat. Blijkbaar is er toch iets in me wat zegt dat ik dit misschien niet kan of niet wil vergeven. Het kan nog te vroeg zijn, maar ik ga morgen heel eerlijk naar haar zijn en ook aangeven wat er dan soms in me omgaat. Waar ik ontzettend bang voor bang is dat ik blijf maar vervolgens ongelukkig ben omdat ik hem toch niet meer zie zoals eerst.
Ik wil de angst van ons leven samen opgeven, dochtertje niet meer samen opvoeden, ons huis verkopen etc. niet laten overheersen. Ik wil alleen blijven omdat ik dat ook echt nog heel graag wil en daar twijfel ik soms over. Ik ben een stuk respect voor mijn man kwijt, waardoor mijn gevoel voor hem op dit moment helaas ook echt minder is. Daar ben ik ook eerlijk in naar hem, hoewel ik natuurlijk wel nog van hem hou.
Het kan ook zijn dat ik enorme angst voel om hem weer toe te laten, weer gekwetst te worden en dat daardoor mijn gevoel een soort van "op slot" is. Dit wil ik echt goed gaan uitzoeken tijdens de sessies, zodat ik alles goed op een rijtje heb en vanuit daar verder kan.

Even iets heel anders, maar hebben de dames hier die bedrogen zijn en nog bij hun man zijn, daarna weleens te maken gehad met aandacht van andere mannen en hoe reageer je daar dan op? Laat ik heel duidelijk zien, ik zou er nooit iets mee doen en ik zou mezelf nooit verlagen tot dat niveau. Het is echter zo dat er een man is die mij heel erg leuk vind en dat weet ik, hij steekt dat nooit onder stoelen of banken. Ik ben altijd heel duidelijk geweest dat ik gelukkig ben in mijn relatie waardoor hij ook nooit de ruimte heeft gekregen. Het is toch vanuit mij nooit meer dan wat vriendschappelijk contact geweest als we elkaar tegenkwamen. Toen ik van de week met vriendinnen ging borrelen kwam hij ook binnen met wat collega's, en zocht hij toch weer toenadering. Hoewel ik nog steeds afstand gehouden heb en nergens op in ben gegaan merkte ik toch dat het me meer deed dan het me normaal zou doen. Dit zal komen doordat ik me door alles zo onzeker gevoeld heb de laatste periode, je gaat toch twijfelen aan jezelf, of je wel aantrekkelijk bent etc. Het geeft dan toch een goed gevoel als je merkt dat er nog aandacht voor je is en dat iemand je aantrekkelijk vind. Schrok er toch een beetje van, omdat het me voorheen echt helemaal niets deed.
Zodra je als vrouw beschikbaar lijkt komen mannen op je af als vliegen op de stroop.
Leveniscompliceerd schreef:
28-01-2020 12:33
Ik kwam op het forum om hier te vragen hoe het met mijn mede forummers gaat. Het gaat hier redelijk, rust in mijn hoofd is er nog niet echt. Hij doet echt zijn best, we hebben samen ook echt wel fijne momenten maar heel happy voel ik me nog niet. Morgen heb ik mijn eerste individuele sessie waarin ik het volgende wil bespreken: ik merk dus dat ik heel erg graag wil dat het goedkomt, maar dat mijn lichaam/geest regelmatig in de weerstand gaat. Blijkbaar is er toch iets in me wat zegt dat ik dit misschien niet kan of niet wil vergeven. Het kan nog te vroeg zijn, maar ik ga morgen heel eerlijk naar haar zijn en ook aangeven wat er dan soms in me omgaat. Waar ik ontzettend bang voor bang is dat ik blijf maar vervolgens ongelukkig ben omdat ik hem toch niet meer zie zoals eerst.
Ik wil de angst van ons leven samen opgeven, dochtertje niet meer samen opvoeden, ons huis verkopen etc. niet laten overheersen. Ik wil alleen blijven omdat ik dat ook echt nog heel graag wil en daar twijfel ik soms over. Ik ben een stuk respect voor mijn man kwijt, waardoor mijn gevoel voor hem op dit moment helaas ook echt minder is. Daar ben ik ook eerlijk in naar hem, hoewel ik natuurlijk wel nog van hem hou.
Het kan ook zijn dat ik enorme angst voel om hem weer toe te laten, weer gekwetst te worden en dat daardoor mijn gevoel een soort van "op slot" is. Dit wil ik echt goed gaan uitzoeken tijdens de sessies, zodat ik alles goed op een rijtje heb en vanuit daar verder kan.

Even iets heel anders, maar hebben de dames hier die bedrogen zijn en nog bij hun man zijn, daarna weleens te maken gehad met aandacht van andere mannen en hoe reageer je daar dan op? Laat ik heel duidelijk zien, ik zou er nooit iets mee doen en ik zou mezelf nooit verlagen tot dat niveau. Het is echter zo dat er een man is die mij heel erg leuk vind en dat weet ik, hij steekt dat nooit onder stoelen of banken. Ik ben altijd heel duidelijk geweest dat ik gelukkig ben in mijn relatie waardoor hij ook nooit de ruimte heeft gekregen. Het is toch vanuit mij nooit meer dan wat vriendschappelijk contact geweest als we elkaar tegenkwamen. Toen ik van de week met vriendinnen ging borrelen kwam hij ook binnen met wat collega's, en zocht hij toch weer toenadering. Hoewel ik nog steeds afstand gehouden heb en nergens op in ben gegaan merkte ik toch dat het me meer deed dan het me normaal zou doen. Dit zal komen doordat ik me door alles zo onzeker gevoeld heb de laatste periode, je gaat toch twijfelen aan jezelf, of je wel aantrekkelijk bent etc. Het geeft dan toch een goed gevoel als je merkt dat er nog aandacht voor je is en dat iemand je aantrekkelijk vind. Schrok er toch een beetje van, omdat het me voorheen echt helemaal niets deed.
Zodra je als vrouw beschikbaar lijkt komen mannen op je af als vliegen op de stroop.
Alle reacties Link kopieren
YagaBaba schreef:
29-01-2020 08:49
Zodra je als vrouw beschikbaar lijkt komen mannen op je af als vliegen op de stroop.
Haha ja dat blijkt, ik heb er op gereageerd maar wel duidelijk gemaakt dat er vanaf mij niets in zit. Eerste individuele sessie relatietherapie zit erop en dat heeft me wel echt goed gedaan, soms raak je zelf zo in de knoop door alle emoties en dan is het echt fijn om even te sparren en je twijfels en onzekerheid te kunnen uiten. Hopelijk blijft dit zo goed helpen.
Alle reacties Link kopieren
Super! :)
Alle reacties Link kopieren
Foute topic
Alle reacties Link kopieren
Dat die man je nu wel raakt kan ook zijn omdat je het respect voor je man kwijt bent.
Herken het gevoel helemaal, ben er ook geweest. Respect kwijt, niet meer opkijken naar man, ik was ervoor ook totaal ongevoelig voor aandacht van andere mannen want niemand kon aan mijn man tippen en dat viel ook weg.

Allemaal heel herkenbaar.
Maar ik hoop dat je er door komt, ik heb het na een jaar opgegeven. Vind ik na al die jaren nog steeds jammer en ex ook. Maar toen, in die tijd was therapie nog helemaal niet ingeburgerd.
Vivaventilator schreef:
18-01-2020 21:49
En als ik er nu uitstap dan is dat gevoel echt niet zomaar weg, hoor. Dat weet ik heel zeker.
Hoe weet je dat zo zeker?
Alle reacties Link kopieren
Het kan inderdaad ook een enorme opluchting zijn en een groot gevoel van vrijheid geven.
Ik wilde niet eens in de buurt zijn van hem, dat duurde ook wel even.
Was blij dat ik hem niet dagelijks zag.
Alle reacties Link kopieren
Ik moet even van me afschrijven want ik merk dat ik enorm gefrustreerd ben en even niet weet ik ik met mezelf aanmoet.
Zoals ik al schreef ging de laatste periode beter, ik heb veel aan de individuele therapie gehad en ik durfde me weer meer open te stellen naar mijn man. Zoals ik al eerder verteld had is degene waar mijn man vreemd is gegaan geen vriendin of iets dergelijks van me, maar ik weet wie wel ze is, ze heeft een aardige reputatie qua mannen opgebouwd en ze woont dicht in de buurt, dus de kans dat ik haar een keer ging tegenkomen was aannemelijk. Ik heb haar al eens in het voorbij gegaan gezien, maar afgelopen weekend was ik naar een feestje aan met vriendinnen en daar was zij dus ook en het was enorm heftig. Toen ik met een vriendin naar buiten liep kwam zij eigenlijk zo op me afgelopen. Ze was behoorlijk dronken en misschien zelfs wel aan de drugs vermoed ik aan haar staat, en ze besloot dus dat het nodig was om naar me toe te komen. Ik heb haar meteen duidelijk gemaakt dat ik geen interesse had in gesprekken hierover, maar ze bleef maar doorgaan en kwam met allerlei details over wat er gebeurd is: dat ze er zoveel spijt van heeft en het zo erg voor me vind, maar dat mijn man degene is die echt fout is en achter haar aan zat, zij kon er eigenlijk niets aan doen enz (?!) Ik heb me uiteraard niet laten kennen en ik heb weer duidelijk aangegeven geen behoefte te hebben aan deze informatie. Een vriendin van mij kwam er op een gegeven moment tussen en heeft haar ook duidelijk gemaakt dat dit niet de plek was om dit soort zaken te bespreken, en wat ze hier nu eigenlijk mee wil bereiken? Ik begreep later dat ze vervolgens nog naar meerdere vriendinnen van me is toegegaan om daar ook allerlei details te vertellen, terwijl zij niet eens van alles op de hoogte waren dus dat vind ik echt heel erg. Ze schijnt maar door te zijn gegaan over hoe vreselijk mijn man wel niet is, en dat ik veel beter verdien. Ze vertelde overigens weinig nieuws, dat het eenmalig was, dat ze hem nooit meer gesproken heeft en dat het het niet tot echte sex gekomen is. Maar omdat ze maar bleef doorgaan over de details wat er gebeurd is, ben ik er echt compleet van slag van. Man heeft aan mij verteld dat hij haar wel een aantal keer eerder is tegengekomen maar dat het toen alleen gezellig was met de groep maar voor hem niets betekende, en dat hij de keer voorafgaand aan het vreemdgaan voor het eerst echt aan haar merkte dat ze interesse had. Dat hij dat toen alleen maar ongemakkelijk vond en heeft ontweken, maar dat hij een aantal weken later dus alsnog de fout in is gegaan toen zij weer duidelijk liet merken hebben. Zij zegt juist dat hij daarvoor al veel interesse in haar toonde en dat zij niets van hem wilde weten, ze draaide het zo dat zij eigenlijk bijna geen andere optie had. En dan komt toch weer die onzekerheid omdat je gewoon niet meer weet wat je geloven moet. Ik ben na een uurtje weggegaan van het feestje omdat ik niet meer in de stemming kwam. Ik merk dat ik weer super slecht slaap en dat ik voor mijn gevoel weer terug bij af ben. Mijn man heeft me veel verteld, maar ik heb toen zelf gezegd dat ik echt de specifieke details niet hoef te horen, en die kreeg ik (in ieder geval vanuit haar beleving) nu dus alsnog. Ik voel me nu weer net zo boos en verdrietig en vies, en ik kwam juist net een beetje tot rust. Ik kan het serieus wel uitschreeuwen van frustratie. Heeft iemand tips of een idee hoe ik hier het beste mee om kan gaan?
Tja... je kunt er lang of kort over lullen, maar jouw man is uiteindelijk degene die de scheve schaats gereden heeft. Je kunt nu wel boos op haar worden, maar zij zat niet in een relatie met je.
Tja, het is in het belang van jouw man om haar af te schilderen als een sloerie met een reputatie, die werk van hem maakte maar verder niets betekende. Is een veelgehoorde rotsmoes.
Alle reacties Link kopieren
He gatverdamme, wat ontzettend rot!
En wat een draak van een vrouw, hou je dan op de achtergrond zeg :evil:
Ik kan alleen maar zeggen dat ik juist zelf de fout heb gemaakt die andere vrouw aan te spreken, en ik kreeg me daar toch een grote bek van haar terug, ze was ontzettend arrogant, lachte me een soort van uit zelfs. Daar had ik mezelf dus alleen mee, en ik ging er toen ook echt kapot van.
En ook twijfels daarna omdat je hoofd weer met je op de loop gaat inderdaad.
Want zij zegt dit en hij dat. Hem weer mee geconfronteerd, dan weer nadenken.
Dus nee, het is niet aan te raden contact te hebben met die andere vrouw, maar in jouw geval was er geen ontkomen aan begrijp ik.
Maar!! Ook dit gaat weer over. Maar ik begrijp je rotgevoel héél erg goed. Ik heb er vrij lang last van gehad. Haar later wel op dr nummer gezet overigens. Kon het niet laten. (6)

Voor jou heel veel :hug:
justagirly wijzigde dit bericht op 03-02-2020 17:22
14.30% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
starbright schreef:
03-02-2020 16:58
Tja... je kunt er lang of kort over lullen, maar jouw man is uiteindelijk degene die de scheve schaats gereden heeft. Je kunt nu wel boos op haar worden, maar zij zat niet in een relatie met je.
Ik zou dus wel boos zijn dat ze het lef heeft hier zo opdringerig mee aan te komen zetten, zelfs bij derden o_o
Had ze niet moeten doen!!
Alle reacties Link kopieren
Laat ik even duidelijk maken dat ik vooral heel boos ben op mijn man. Dat ik een leuke dag wilde hebben, en uiteindelijk weer met de gevolgen van zijn daad kan dealen. Ik voel weer enorm veel frustratie richting hem, omdat hij deze zooi. aangericht heeft. Hij heeft haar naar mij toe nooit afgeschilderd als een sloerie, ik zei dat ik weet wie ze is en dat ik haar reputatie met mannen ken, ruim voor dit speelde was ze al een begrip in het dorp zeg maar. Wel heeft hij aangegeven dat zij hem vooral zag zitten en zij zegt dit andersom, de waarheid zal dus in het midden liggen. Maar dat neemt niet weg dat ik het wel ongekend brutaal vind om naar mij toe te komen op een feest, en ondanks dat er meerdere keren aangegeven is dat ik er niet van gediend ben alsnog allerlei details te vertellen. Wat moet ik daar nou in godsnaam mee...
justagirly schreef:
03-02-2020 17:20
Ik zou dus wel boos zijn dat ze het lef heeft hier zo opdringerig mee aan te komen zetten, zelfs bij derden o_o
Had ze niet moeten doen!!
Waarom had ze dat niet moeten doen? Om het tere hartje niet te breken? Als die vrouw behoefte heeft om haar kant van het verhaal te doen kan je haar moeilijk tegenhouden.

En ja, die man heeft het smoezenboek wel weer paraat natuurlijk. De arme ziel, verleid door een sloerie...

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven