Ik dacht dat ik hem kon vergeven, maar wat is dit moeilijk

Hallo Forummers,

Voor het eerst dat ik een bericht plaats, maar ik ben de wanhoop nabij dus op zoek naar tips/ervaringen.
Ik ben 7 jaar samen met mijn man, we hebben een dochtertje van 3, en zijn 2 jaar geleden getrouwd. De laatste maanden gingen we totaal niet goed samen. Mijn man vond mij in eerste instantie afstandelijker en vond dat ik hem vergat, ik vond later dat hij veel wegging en had het idee dat hij aan het vluchten was. Veel ruzies volgden waardoor we ons beide niet meer goed voelden thuis. Mijn man is in deze periode eenmalig vreemdgegaan en heeft dit nog geen week na het voorval opgebiecht. Niet met iemand die ik ken, maar wel iemand die redelijk in de buurt woont en die ik dus zou kunnen tegenkomen, al heb ik haar ooit 1 keer gezien op een festival. Hij wilt samen verder, werken aan onze relatie. Hij had meteen heel veel spijt en heeft nooit meer contact gehad, geeft aan zich nog nooit zo slecht gevoeld te hebben. Ik zei in eerste instantie dat we dit te boven kunnen komen, ik was denk ik vooral opgelucht omdat ik voelde dat er iets was. Ik heb aangegeven dat hij vreselijk de fout in is gegaan en ik hem niet meteen kan vergeven, maar dat ik mijn best zou doen. Ik heb ook duidelijk aangegeven dat ik dit nooit een tweede keer vergeef. Probleem is nu alleen dat ik totaal niet wist in wat voor rollercoaster ik terecht zou komen. Verdriet, woede, ik voel me vernederd en met momenten schaam ik me dood omdat ik het nog probeer. Mijn beeld van hem is zo veranderd, mijn vertrouwen in hem en respect voor hem moet echt weer groeien. We zijn al die tijd samen in huis gebleven, het leek ons beide niet zinvol om dit apart te verwerken. Hij heeft de eerste weken al mijn vragen beantwoord, we hebben veel gesprekken gehad maar het lukt me nog niet dit een plekje te geven. We zijn nu 6 weken verder en toen ik er gisteren weer begon gaf hij aan dat hij verder wilt, dat hij het idee heeft dat we continu dezelfde gesprekken voeren en we zo stil blijven staan. Ik werd hier zo vreselijk boos over! Hij heeft geen idee wat dit met mij doet, hoe verschrikkelijk ik me voel en ik ben bang als ik niet meer met hem kan praten dat ik alles opkrop en ik een tikkende tijdbom word. Ik vind dat hij begrip moet hebben voor mijn gevoel, voor mijn boosheid en verdriet. Ik zie het als een rouwproces. Hij zegt dat we zo niet verder komen, dat we het ook weer leuk moeten kunnen hebben samen. Ik hou nog wel echt van hem, maar mijn beeld van hem is wel beschadigd en ik weet niet of we er op deze manier uitkomen. Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden? Moet ik het loslaten, of is het niet zo gek dat ik dit nog niet kan?

Hij heeft een vrouw en zij geen man, dus dat hij fout zit is duidelijk. Ik had haar al eerder zien staan en had gewoon besloten om er een leuke dag van te maken en er voor de rest geen aandacht aan te besteden. Zij heeft geen boodschap aan mijn rouwproces en dat is prima maar ik heb ook geen boodschap aan haar verhaal. Wat doet het haar nou voor goeds om het gehele uur dat hij daar geweest is tot in detail aan me te willen vertellen, en vervolgens ook nog naar mijn vriendinnen te gaan om daar hetzelfde verhaal te vertellen terwijl ze ze niet eens kent?! Dat is toch gewoon kansloos. Hij heeft het me zelf verteld wat er gebeurd is en dat was al heftig genoeg. Ik heb aan mijn man aangegeven dat ik niet alles tot in detail hoef te horen, en nu kan ik het uur dus exact uittekenen. Ik heb ook geen behoefte aan horen hoeveel spijt ze ervan heeft en dat ze dit nooit had moeten doen, het is nu eenmaal wat het is en ik probeer iets achter me te laten. Hij heeft haar verder ook niet zwartgemaakt, want hij weet dondersgoed dat hij fout zit. Dat hij verteld dat zij interesse toonde in hem en zij zegt dat hij interesse toonde in haar doet me niet zoveel, er zijn er altijd twee voor nodig en het maakt ook geen flikker uit, het is gebeurd, mijn man heeft hiervoor gekozen en daar moet ik mee dealen, of ik ga van hem af. Neemt niet weg dat dit alles weer zo oprakelt en ik daar dus enorm gefrustreerd van raak, ik wilde mijn verhaal vooral even kwijt zodat ik hopelijk weer wat rust vind.

justagirly schreef: ↑

03-02-2020 17:17

He gatverdamme, wat ontzettend rot!
En wat een draak van een vrouw, hou je dan op de achtergrond zeg
Ik kan alleen maar zeggen dat ik juist zelf de fout heb gemaakt die andere vrouw aan te spreken, en ik kreeg me daar toch een grote bek van haar terug, ze was ontzettend arrogant, lachte me een soort van uit zelfs. Daar had ik mezelf dus alleen mee, en ik ging er toen ook echt kapot van.
En ook twijfels daarna omdat je hoofd weer met je op de loop gaat inderdaad.
Want zij zegt dit en hij dat. Hem weer mee geconfronteerd, dan weer nadenken.
Dus nee, het is niet aan te raden contact te hebben met die andere vrouw, maar in jouw geval was er geen ontkomen aan begrijp ik.
Maar!! Ook dit gaat weer over. Maar ik begrijp je rotgevoel héél erg goed. Ik heb er vrij lang last van gehad. Haar later wel op dr nummer gezet overigens. Kon het niet laten.

Voor jou heel veel

Ik kan me ergens wel voorstellen dat je behoefte heb om die vrouw aan te spreken, maar ik had echt voor mezelf besloten om dat niet te doen omdat ik mezelf dan alleen maar aan het kwellen ben. Wel bizar dat je vervolgens een grote bek kreeg, dat lijkt me dan alleen maar extra pijnlijk. In mijn geval was er inderdaad geen ontkomen aan, ik zei op een gegeven moment zelfs ik wil het hier graag bij laten en liep verder, en toen kwam ze achter me aanlopen en begon ze weer opnieuw.. vervolgens wilde ze samen naar de bar want ze vond het zo rot voor me en wilde graag een drankje voor me bestellen, daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk zei ze dat ze inmiddels heel veel over me gehoord heeft en dat ze me een hele sterke vrouw vind, en dat ik dit echt niet verdiend heb maar dat ze er echt niets aan kon doen want ze vind hem niet eens leuk of aantrekkelijk. Ik heb afgesloten met nogmaals mijn man is degene die fout zit, maar als je het echt zo niet wilde is nee ook gewoon een antwoord he, en toen was haar reactie het kwam echt door de drank anders had ik dit nooit gedaan. Daarna ben ik weggegaan.

Justagirly en Francien misschien is dat ook zo. Ik snap gewoon niet waar al die frustratie en boosheid in me weer vandaan komt, ik dacht dat ik eindelijk weer wat rust gevonden had. Haha ja die aandacht heb ik dus afgekapt, omdat ik weet dat het iemand is die mij echt leuk vind, en ik wil hem geen pijn doen door daar misbruik van te maken. Hoewel ik nu inderdaad wel wat positieve aandacht zou kunnen gebruiken. Maar goed nu maar even sporten voor ik ga werken, hopelijk voel ik me daarna iets beter. Bedankt voor jullie reacties!

Wat goed dat je er even tussenuit gegaan bent vivaventilator, en wat fijn dat het geholpen heeft. Goede gesprekken klinkt ook echt hoopvol, maar dat er nog veel werk aan de winkel is is heel herkenbaar. Ik heb na mijn confrontatie met haar een week social media rust genomen, ik merkte dat ik daar niet zo goed tegen kon, ik was er echt even allemaal klaar mee. Vooral gefocust op mijn werk. Helaas kwam ik de persoon die mij erg leuk weer vind tegen op een netwerkborrel, en was ik toen minder sterk. Ik voelde me zo slecht op dat moment door de hele confrontatie, en gefrustreerd door de hele situatie van de afgelopen maanden dat ik best van zijn aandacht genoot. Toen ik wegging liep hij met me mee naar de taxi en heeft hij me bij instappen i.p.v. op mijn wang op m'n mond gekust en dat heb ik laten gebeuren, al heb ik hem meteen afgekapt toen hij me echt wilde zoenen. Hoewel ik het eerst voor mezelf goed heb gepraat door te zeggen dit stelde niets voor vergeleken bij wat man heeft gedaan etc. voel ik me er toch heel erg rot door. Het was ''maar'' een kus op de mond, maar ik heb nu precies gedaan waarvan ik altijd zo hoog van de toren heb geblazen en heb geroepen dat ik dat nooit zou doen. Ik heb wel meteen erna gezegd dit is absoluut niet wat ik wil, ik voel me momenteel erg gekwetst maar ik wil niets met jou beginnen en ik wil vechten voor mijn relatie, dus het lijkt me beter om helemaal geen contact meer te hebben. Ik heb hierna ook alles vermeden. Het gekke is dat het tussen man en mij daarna ontzettend goed gegaan is, ik had het incident weggestopt en we hebben een geweldig weekend gehad vorige week en zijn de dame in kwestie zelfs samen tegengekomen, en van die grote mond was toen absoluut niets te bekennen, ze hield zich compleet op de achtergrond en ging na een half uur alleen weg, en man en ik hebben er ook geen woorden om gehad. Ik merk alleen dat het taxi incident erg aan me knaagt, en dat wordt steeds erger. Hoewel man hier nooit achter zou komen (compleet andere werelden) merk ik dat het aan me vreet, en denk ik er toch aan om het te vertellen. Als ik het vertel is de kans groot dat we nog groter in de shit zitten of er zelfs niet meer uitkomen, maar ik denk toch dat eerlijkheid boven alles het beste werkt. Ik weet dat dit nu misschien compleet hypocriet klinkt, maar ik wilde toch even op het forum vragen hoe jullie hierover denken, vertellen of niet vertellen? Jullie mogen hard tegen me zijn, ik heb nu zelf ook een fout gemaakt en daar voel ik me enorm schuldig over. Ik heb mijn beste vriendin in vertrouwen genomen en zij zegt ik snap je volledig, maar ik denk niet dat dit verstandig is om te vertellen. Het was maar een kus op de mond, je hebt niet gezoend en je hebt al het contact verbroken. Je gaat je een hoop ellende op de hals halen terwijl het sindsdien echt beter gaat. Ik snap haar reactie ook, maar toch zit ik ermee in mijn maag. Ik baal zo enorm van mezelf, omdat ik het tegelijkertijd met momenten nog echt zwaar heb met de ontrouw van mijn man, wat nu eigenlijk niet meer fair voelt. Dat was wel heel wat stappen verder, maar het voelt nu wel alsof ik daar geen verdriet meer over mag hebben. Ik merk dat ik de laatste dagen erg stil ben en in mijn eigen wereldje zit, en dat ik partner toch onbewust wat op afstand hou, omdat ik niet weet wat ik ermee moet.

Thanks allemaal, ik heb uiteindelijk besloten om het wel te vertellen omdat als ik van een ander eerlijkheid verwacht, ik dat zelf ook moet zijn. Man vond het zeker niet leuk om te horen, maar ik heb eerlijk aangegeven dat die aandacht me heel goed deed, maar dat ik er niets mee wil en dat ik het ook afgekapt heb.

Het raakte hem meer dan ik verwacht had, en toen ik hem vroeg waarom gaf hij aan dat dit zijn grootste angst is. Hij heeft besloten het me te vertellen omdat hij er er zoveel spijt van had, en vond dat ik het recht had om het te weten. Maar hij was heel bang dat dit zou zorgen voor een: hij heeft dit gedaan, dus nu mag ik het ook reactie.
Hij is heel blij dat het niet zover gekomen is, maar geeft wel aan dat het hem veel angst aanjaagt dat het dus wel zo zou kunnen lopen. Ik vind dat aan de ene kant nogal krom nadat je zelf een fout gemaakt hebt en je daar dus over nadenkt, maar ik heb nu zelf wel gemerkt wat zoiets met je doet, en hoe snel je dus open staat voor aandacht omdat je je niet goed voelt. Aandachtspunt dus, en iets wat we zeker gaan bespreken in therapie.

Luci_Morgenster schreef: ↑

18-02-2020 12:43

Ja, bijzondere redenatie van hem. Klinkt als meten met 2 maten.
Heel eerlijk snap ik niet wat je nog met hem moet.

Maar heel veel succes in therapie.

Ik ben wel heel benieuwd naar wat je dan niet snapt. Sta ik helemaal open voor hoor, soms weet ik het zelf ook nog niet. Het feit dat hij vreemdgegaan is en dat ik hem überhaupt nog een kans geef? of een andere reden?

YagaBaba schreef: ↑

18-02-2020 13:08

Je zou toch meer begrip van hem verwachten, gezien zijn eigen gedrag.

Ja dat zou ik dus ook denken. Hij geeft ook wel aan niet boos te kunnen worden door zijn eigen gedrag, maar dat het wel bij hem binnenkomt.
Ik denk vooral het besef dat ook ik dus zo een keuze zou kunnen maken, en die kans is natuurlijk gewoon een stuk groter als je gekwetst bent. Ik ben er alleen achter dat dat mijn verdriet niet oplost. Of ik geef het een kans en ik zie waar we uitkomen met behulp van de therapie (of dat nu samen is, of uiteindelijk toch apart) of ik ga nu van hem af en dan kan ik doen en laten wat ik wil. Ik ben goed door de war geweest en daardoor stond ik er veel meer open voor, maar ik heb toch besloten dat ik daar gewoon niet gelukkig van word en dat ik me nu niet op dezelfde manier wil gaan gedragen.

Zoetelande hartelijk dank voor je bericht. Ik herken veel in je verhaal, al merk ik wel dat bij mij de "ergste" pijn al iets gezakt is, het vreemd opzicht is niet meer iedere dag in mijn gedachten aanwezig. Is het vertrouwen er nu alweer helemaal? Nee absoluut niet, dat heeft echt tijd nodig en wellicht komt het nooit meer helemaal terug. Wat voor mij iets helpt om te relativeren is dat het iets eenmaligs was, dat het niet all the way was, dat er nooit meer contact geweest is en dat hij het meteen zelf opgebiecht heeft. Ik praat het absoluut niet goed voor hem want vreemdgaan is mijn ogen nooit de oplossing, maar dat maakt dat ik het iets beter kan handelen. Wel merk ik dat er nog veel onzekerheid in me zit, de angst dat we er toch niet uitkomen samen, en ook wel de angst dat hij het misschien toch niet leuk genoeg meer vind, hij gaf natuurlijk aan echt niet meer gelukkig te zijn. Wat heel dubbel is, omdat ook ik echt momenten heb gehad waarop ik dacht ik wil niet meer samen verder. Die angst leeft bij hem dus ook. Uiteindelijk is dat wel iets wat steeds minder moet worden, want je onzeker voelen in je relatie is voor niemand goed.