Relaties
alle pijlers
Hoe voelen je ouders op latere leeftijd voor jou?
vrijdag 24 januari 2020 16:48
Ik bedoel als je op eigen benen staat en misschien wel een eigen gezin hebt. Hoe voelen je ouders dan voor jou? Nog echt als je ouders? Of anders en hoe dan?
Waaruit blijkt dat? Of hoe merk je dat?
Ben benieuwd.
Ik vraag dit omdat ik zelf wel ouders heb maar dit helaas niet zo voelt voor mij. Al jaren niet meer. Dus ben benieuwd hoe dat voor jullie is.
En als je niet normaal kunt reageren, reageer dan liever niet.
Waaruit blijkt dat? Of hoe merk je dat?
Ben benieuwd.
Ik vraag dit omdat ik zelf wel ouders heb maar dit helaas niet zo voelt voor mij. Al jaren niet meer. Dus ben benieuwd hoe dat voor jullie is.
En als je niet normaal kunt reageren, reageer dan liever niet.
anoniem_63d18a429f627 wijzigde dit bericht op 24-01-2020 16:58
32.80% gewijzigd
vrijdag 24 januari 2020 16:56
Hoe zouden ze anders moeten voelen dan als ouder?
Mijn moeder wil zich nog even hard bemoeien met mijn leven als 15 jaar geleden, dus ja, ze is nog altijd diezelfde moeder
.
En mijn vader wil nog net zoveel "advies geven" en liefst mijn hele huis komen verbouwen omdat hij zijn eigen mening heeft over hoe dat eruit zou moeten zien.
Mijn moeder wil zich nog even hard bemoeien met mijn leven als 15 jaar geleden, dus ja, ze is nog altijd diezelfde moeder
.En mijn vader wil nog net zoveel "advies geven" en liefst mijn hele huis komen verbouwen omdat hij zijn eigen mening heeft over hoe dat eruit zou moeten zien.
vrijdag 24 januari 2020 17:04
Nog echt als mijn ouders. Als bespreek ik nu natuurlijk meer dingen met mijn partner en hoeven ze niet alles te weten. Maar ik heb wel een een hele goede band met ze. Wel behandelen ze mij soms nog wel als hun kind en willen het liefst alles nog weten. Ook van mijn kinderen. Dan kunnen ze een bepaalde mening geven dat ik ooit denk van hallo ik ben geen kind meer maar toch een volwassene. Dan toch voel ik me toch weer even heel klein.
vrijdag 24 januari 2020 17:11
Mijn moeder voelde altijd echt als mijn moeder. Ik had haar heel erg nodig voor advies en een luisterend oor over mijn ‘zorgenkind’ die zij ook zo goed begreep. Mijn man heeft me ooit wel eens aangesproken dat ik het huis van mijn ouders nog als ‘thuis’ bestempelde. ‘Lente, thuis is waar wij met onze kinderen wonen hoor!’. En gelijk had ‘ie ook natuurlijk. Ik sprak mijn moeder elke dag en vertrouwde ook echt op haar oordeel en vond haar advies heel waardevol. Helaas leeft zij niet meer.
Mijn vader is meer een soort last/verplichting. Ook niet iemand waar ik steun van krijg of een gesprek mee kan voeren. Maar wel waar ik me verplicht voel om contact mee te houden want ‘het is toch mijn vader’, ook al krijg ik er weinig voor terug...
Mijn vader is meer een soort last/verplichting. Ook niet iemand waar ik steun van krijg of een gesprek mee kan voeren. Maar wel waar ik me verplicht voel om contact mee te houden want ‘het is toch mijn vader’, ook al krijg ik er weinig voor terug...
vrijdag 24 januari 2020 17:18
Mijn moeder zal altijd een echte ‘mama’ zijn voor mij. Ze staat altijd voor me klaar, heeft alles voor me over. Ze maakt zich ook altijd zorgen. Alleen is de liefde wel veranderd natuurlijk. Als kind is je moeder anders, vind ik. Logisch. De relatie is volwassener en we zijn nu meer vriendinnen. Mijn vader leeft nog maar ik heb het contact verbroken. Hij is wel echt dood voor mij. Ik heb eigenlijk ook nooit van hem gehouden. Ik mis mijn oma nog wel heel erg. Dat was altijd een beetje de 3e ouder.
vrijdag 24 januari 2020 17:21
Ik denk dat TO bedoelt of de relatie met je ouders verandert naarmate jij en zij ouder worden, of wanneer je zelf moeder/vader wordt.vivapimpelmees schreef: ↑24-01-2020 16:55Mijn moeder voelt nog steeds als mijn moeder (vader leeft niet meer).
Vind het maar een rare vraag.... moeten ze opeens voelen als buren ofzo?
Zelf heb ik geen kinderen, maar ik kan me best voorstellen dat je iets anders naar je ouders gaat kijken als je zelf kinderen krijgt.
Wat ik merk nu mijn moeder richting de 80 gaat en vooral sinds ze weduwe is, dat ik wat zorgzamer word: vaker bellen (we waren nooit zo close), meer in de gaten houden hoe ze zich voelt. Ze heeft nog geen hulp nodig of zo, dat niet, maar het is wel anders. Gesprekken gaan ook vaak over ouder worden, en over tantes/ooms/kennissen die al wel echt met gezondheidsproblemen te maken hebben.
Ze komt ook vaker naar mij toe met vooral computer/internet dingen. Dat was nogal mijn vaders ding en ze is best handig, maar nu en dan moet ik iets voor d'r rechtzetten op de computer.
Maar verder is ze gewoon nog mijn moeder natuurlijk.
Met mijn vader was dat de laatste jaren anders, maar dat kwam door de Alzheimer. Dan wordt het een heel ander verhaal.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
vrijdag 24 januari 2020 17:31
Mijn moeder zeurt nog net zo hard dat ik te dun/dik/slordig aangekleed ben, te veel/weinig make-up draag, enz. als twintig jaar geleden.
Mijn vader was tot aan zijn laatste snik nog aan het vaderen. “Wanneer heb je die bandenspanning voor het laatst gecontroleerd? Lijken wel pannenkoeken! Kind, kind, kind...moet ik dan aan alles denken hier?” Ehm pa...je woont hier niet, je komt op visite dus stop met het schoppen tegen autobanden.
Ik zie mijzelf over twintig jaar ook nog bloedserieus aan zoon vragen of hij wel genoeg water heeft gedronken.
Mijn vader was tot aan zijn laatste snik nog aan het vaderen. “Wanneer heb je die bandenspanning voor het laatst gecontroleerd? Lijken wel pannenkoeken! Kind, kind, kind...moet ik dan aan alles denken hier?” Ehm pa...je woont hier niet, je komt op visite dus stop met het schoppen tegen autobanden.
Ik zie mijzelf over twintig jaar ook nog bloedserieus aan zoon vragen of hij wel genoeg water heeft gedronken.
Nee heb je, ja kun je krijgen
vrijdag 24 januari 2020 18:00
Wat een flauwe reacties hierboven, zeg.
Ik denk dat ik je vraag wel snap. Ik ben zelf heel anders tegen ze aan gaan kijken na dat ik op mezelf ben gaan wonen. Sowieso zijn er toen grote dingen veranderd in het gezin, en gingen ze met een ontzettend treurige en kinderachtige vechtscheiding uit elkaar (ik woon al 10 jaar op mezelf en het is nog steeds bezig, zegmaar). Dingen zijn veranderd op zowel positieve als negatieve manier.
Ik zie ze meer als individuen met emoties en een verleden en referentiekader.. klinkt heel gek maar zo zag ik dat als kind niet. Ik denk dat je onbewust als kind toch een stuk egoistischer bent. Logisch ook, dat moet allemaal nog ontwikkelen. Ik kan ze nu gewoon los van de ouder-kind band zien als "eigen mensen." En dat is meteen ook het negatieve er aan; ik zie nu ook dingen die me echt niet aanstaan.
Ik denk dat ik je vraag wel snap. Ik ben zelf heel anders tegen ze aan gaan kijken na dat ik op mezelf ben gaan wonen. Sowieso zijn er toen grote dingen veranderd in het gezin, en gingen ze met een ontzettend treurige en kinderachtige vechtscheiding uit elkaar (ik woon al 10 jaar op mezelf en het is nog steeds bezig, zegmaar). Dingen zijn veranderd op zowel positieve als negatieve manier.
Ik zie ze meer als individuen met emoties en een verleden en referentiekader.. klinkt heel gek maar zo zag ik dat als kind niet. Ik denk dat je onbewust als kind toch een stuk egoistischer bent. Logisch ook, dat moet allemaal nog ontwikkelen. Ik kan ze nu gewoon los van de ouder-kind band zien als "eigen mensen." En dat is meteen ook het negatieve er aan; ik zie nu ook dingen die me echt niet aanstaan.
vrijdag 24 januari 2020 18:10
Ik heb geen kinderen maar ik merk wel dat de rollen langzaam worden omgedraaid.
Mijn vader is erg aan het tobben met zijn gezondheid, hij heeft wat meer hulp nodig. Hier zorgt zijn partner gelukkig voor, maar ik realiseer me wel steeds meer dat we geluk hebben nu. Als ik bij hem ben is hij nog altijd geinteresseerd in mijn leven, zowel werk als privé.
Mijn moeder daarentegen begint me de laatste jaren steeds meer te claimen. Nu ik op mezelf woon is haar wereldje zo klein geworden en als ik haar aan de telefoon heb gaat het over hele onbenullige dingen. Als ik dan vertel over mijn leven, merken we allebei dat er veel verschil in zit. Ik heb een auto, ga naar een vriendin, ga weleens een dagje weg. Dit heeft mijn moeder allemaal niet. Ze lijkt ook niet helemaal te beseffen dat ik nu ook een eigen leven heb.
Dus ja.. De rollen worden wel steeds meer omgedraaid merk ik nu. En dan zijn mijn ouders nog jong.
Mijn vader is erg aan het tobben met zijn gezondheid, hij heeft wat meer hulp nodig. Hier zorgt zijn partner gelukkig voor, maar ik realiseer me wel steeds meer dat we geluk hebben nu. Als ik bij hem ben is hij nog altijd geinteresseerd in mijn leven, zowel werk als privé.
Mijn moeder daarentegen begint me de laatste jaren steeds meer te claimen. Nu ik op mezelf woon is haar wereldje zo klein geworden en als ik haar aan de telefoon heb gaat het over hele onbenullige dingen. Als ik dan vertel over mijn leven, merken we allebei dat er veel verschil in zit. Ik heb een auto, ga naar een vriendin, ga weleens een dagje weg. Dit heeft mijn moeder allemaal niet. Ze lijkt ook niet helemaal te beseffen dat ik nu ook een eigen leven heb.
Dus ja.. De rollen worden wel steeds meer omgedraaid merk ik nu. En dan zijn mijn ouders nog jong.
vrijdag 24 januari 2020 18:14
Mijn vader leeft niet meer. Als ik aan hem denk, voelt hij nog steeds als mijn vader: een veilige haven, een fijne gesprekspartner, iemand die mij van haver tot gort kent en begrijpt. Nu ik zelf volwassen ben en kinderen heb, begrijp ik hem op mijn beurt ook veel beter. Helaas kan ik dat niet meer met hem delen.
Mijn moeder voelt meer als iemand die lijkt op mijn moeder van vroeger, maar dat niet (meer) is. Zij is niet iemand bij wie ik altijd terecht zou kunnen, maar meer iemand met wie ik zo af en toe een uurtje of twee bij praat of zo. We zijn een beetje van elkaar vervreemd en zij vindt dat prima zo, dus ik kan niet anders dan mij daarbij neerleggen.
Als vannacht ons huis zou afbranden dan zou ik het op mijzelf moeten redden, ik heb geen ouders bij wie ik dan terechtkan. Wel een zus, en genoeg op onze spaarrekening om het uit te zingen in een hotel/vakantiehuisje o.i.d., maar dat gevoel van een ouderlijk huis waar je altijd terechtkan, nee dat heb ik niet meer.
Mijn moeder voelt meer als iemand die lijkt op mijn moeder van vroeger, maar dat niet (meer) is. Zij is niet iemand bij wie ik altijd terecht zou kunnen, maar meer iemand met wie ik zo af en toe een uurtje of twee bij praat of zo. We zijn een beetje van elkaar vervreemd en zij vindt dat prima zo, dus ik kan niet anders dan mij daarbij neerleggen.
Als vannacht ons huis zou afbranden dan zou ik het op mijzelf moeten redden, ik heb geen ouders bij wie ik dan terechtkan. Wel een zus, en genoeg op onze spaarrekening om het uit te zingen in een hotel/vakantiehuisje o.i.d., maar dat gevoel van een ouderlijk huis waar je altijd terechtkan, nee dat heb ik niet meer.
vrijdag 24 januari 2020 18:47
De relatie met m'n moeder is verbetert sinds we niet meer een huis hoeven te delen.
Af en toe een dag samen doorbrengen gaat nu prima, waar dat voorheen niet zo was.
Vroeger was de relatie met m'n vader heel hecht, tegenwoordig is het nagenoeg een vreemde voor me, en heb ik al bijna 5 jaar geen contact meer met hem.
Af en toe een dag samen doorbrengen gaat nu prima, waar dat voorheen niet zo was.
Vroeger was de relatie met m'n vader heel hecht, tegenwoordig is het nagenoeg een vreemde voor me, en heb ik al bijna 5 jaar geen contact meer met hem.
vrijdag 24 januari 2020 18:48
vrijdag 24 januari 2020 18:52
Ik snap je vraag wel. Bij mij is het ook wel veranderd. Tuurlijk het blijven mijn ouders, maar ik merk hoe ouder ik word hoe minder ik hun goedkeuring nodig heb. En dat ik mijn troost bij (natuurlijk) mijn man en vriendinnen zoek. De rollen worden langzamerhand steeds meer omgedraaid.
Bij belangrijke beslissingen vroeg ik mijn ouders vroeger om advies, nu niet meer al krijg ik nog altijd ongevraagd hun mening en advies. Het doet mij alleen minder als die afwijkt van die van mij.
Dus ja het is wel anders.
Bij belangrijke beslissingen vroeg ik mijn ouders vroeger om advies, nu niet meer al krijg ik nog altijd ongevraagd hun mening en advies. Het doet mij alleen minder als die afwijkt van die van mij.
Dus ja het is wel anders.
