Vriend niet betrokken bij zwangerschap

26-01-2020 21:54 72 berichten
Alle reacties Link kopieren
Ik twijfelde of dit op de relaties of zwanger pijler hoort.. ik kies toch maar voor relaties.

Ik ben een aantal jaar samen met mijn vriend en ik ben in verwachting van onze eerste kindje. Ik was al wat langer klaar voor gezinsuitbreiding, maar heb vriend nooit echt gepusht. Het laatste jaar zijn er veel babies geboren in onze vriendenkring, hierdoor kwam het onderwerp gezinsuitbreiding vaker ter sprake. Vriend gaf eerst altijd aan nog een paar jaar te willen wachten, maar uiteindelijk gaf hij deze zomer aan het toch te willen gaan proberen. Zijn besluit leek vrij plotseling, maar hij gaf aan in te zien dat het (ivm onze leeftijd) niet heel handig is om nog een paar jaar te gaan wachten.

Zo gezegd, zo gedaan.. binnen 3 maanden was ik zwanger. Sneller dan gedacht voor ons allebei. Vriend was vooral in shock bij het zien van de positieve test, er was geen blijdschap. Later heeft hij het wel trots aan vrienden en familie verteld.

Vriend is eigenlijk vanaf het begin dus al niet echt enthousiast over de zwangerschap. Hij geeft als verklaring dat het gewoon nog erg onwerkelijk voor hem is. Hij is erg rationeel en met mijn emoties kan hij niet zoveel. Snap ik, is altijd al zo geweest en normaal accepteer ik dat van hem. Nu ik zwanger ben zorgt het ervoor dat ik me soms eenzaam voel.

Vriend gaat mee naar alle echo's en wil perse veel invloed uitoefenen bij het (praktische gedeelte) van de babykamer. Ik krijg van iedereen om me heen te horen dat ik zo mooi zwanger ben, maar mijn vriend heeft nog nooit iets over mijn zwangere lichaam gezegd. Nog nooit iets over mijn buik bijvoorbeeld. Is toch gek? Als ik het onderwerp ter sprake breng ("vind je ook niet dat mijn buik ineens snel groeit") dan geeft hij niet eens antwoord. Hij heeft de baby 1x voelen schoppen, maar hier kwam niet echt een reactie op. Hij legt nooit zijn hand op mijn buik, ook al zeg ik bijvoorbeeld dat de baby erg druk is en veel schopt. Als ik zijn hand pak en op mijn buik leg trekt hij hem na 10 seconden weg, want hij voelt toch niets.
Ik heb veel last van mijn rug en bekken als ik veel doe op een dag, maar vriend is hier niet echt begripvol voor. Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".

Ik heb al meerdere keren geprobeerd te praten met hem, want ik zou willen dat hij op emotioneel vlak ook wat meer betrokken is. Hij geeft dan aan dat ik teveel verwacht en dat het wel goed komt als de baby er is. Maar ik maak me geen zorgen over hoe hij met de baby zal zijn, want ik weet dat hij dol is op kinderen en daar heel goed mee is. Ik maak me alleen zorgen over hoe hij mijn zwangere staat negeert.

Ik vraag me dus af of dit iemand bekend voorkomt. Kan het echt zijn dat het allemaal te onwerkelijk en vaag voor hem is? Moet ik dit maar accepteren en het zwanger zijn zonder zijn steun doen of mag ik meer van hem verwachten?
Alle reacties Link kopieren
Herfstblaadje19 schreef:
27-01-2020 04:09
Nou inderdaad, vind deze opmerking echt niet tof.
Dit. Gewoon een zak.
Alle reacties Link kopieren
Mijn inmiddels ex-man ging niet mee naar echo's, had geen interesse in het babykamertje en maakte alleen maar zogenaamd sarcastische grappige opmerkingen over mijn veranderd lichaam.....
Alle reacties Link kopieren
Ik lees echt niets raars, beetje overdreven verwachtingen van een zwangere vrouw.

Mijn man ging ook mee naar afspreken, zorgde voor alle praktische zaken en ja een enkele keer mee naar een baby winkel.
Ik heb oprecht geen idee hoe hij meer emotioneel betrokken had moeten zijn....
Ik vind het eerder raar dat vrouwen willen dat hun man de hele tijd aan hun buik voelen, of nog erger tegen de buik gaan praten (Echt ik zou gillend gek worden wanneer mijn man dat had gedaan).
Alle reacties Link kopieren
Het lijkt erop dat hij enorm geschrokken is van het feit dat je zwanger bent. Omdat hij het eerst niet wilde. Ik vind het niet herkenbaar iig. Mijn man was heel lief voor me en vond me prachtig met mijn dikke buik.
Alle reacties Link kopieren
Sunny-in-Perth schreef:
27-01-2020 05:46
Ik lees echt niets raars, beetje overdreven verwachtingen van een zwangere vrouw.

Mijn man ging ook mee naar afspreken, zorgde voor alle praktische zaken en ja een enkele keer mee naar een baby winkel.
Ik heb oprecht geen idee hoe hij meer emotioneel betrokken had moeten zijn....
Ik vind het eerder raar dat vrouwen willen dat hun man de hele tijd aan hun buik voelen, of nog erger tegen de buik gaan praten (Echt ik zou gillend gek worden wanneer mijn man dat had gedaan).
Nou ik vind persoonlijk de opmerking over het klussen wel erg bot... Ik ben zwanger van de eerste ook nog verhuisd en mocht van mijn man echt niet zwaar tillen etc. Ik deed wat ik kon en hij heeft nooit gezegd dat ik amper wat gedaan had, terwijl ik zelf vond dat ik hard gewerkt had...
Sunny-in-Perth schreef:
27-01-2020 05:46
Ik lees echt niets raars, beetje overdreven verwachtingen van een zwangere vrouw.

Mijn man ging ook mee naar afspreken, zorgde voor alle praktische zaken en ja een enkele keer mee naar een baby winkel.
Ik heb oprecht geen idee hoe hij meer emotioneel betrokken had moeten zijn....
Ik vind het eerder raar dat vrouwen willen dat hun man de hele tijd aan hun buik voelen, of nog erger tegen de buik gaan praten (Echt ik zou gillend gek worden wanneer mijn man dat had gedaan).

Ik wel. Ook in jouw post.
Er bestaan ook nog mannen, die ondanks dat ze het niet kunnen voelen wel kunnen begrijpen dat zwangerschap gepaard kan gaan met vervelende klachten. En moeheid en hormoongedoe.

En dat kan allemaal prima zonder dat ze tegen je buik praten. Jeweetwel, gewoon leuke mannen met een ontwikkeld eq.
anoniem_393625 wijzigde dit bericht op 27-01-2020 07:31
8.41% gewijzigd
Behalve de opmerking dat je amper wat hebt gedaan, herken ik het ook. En ook toen de baby's er eenmaal waren moest het groeien. Hij was heel lief en deed ze in bad en wiegde ze in slaap etc. Maar vooral omdat het moest en niet uit een soort oergevoel of overweldigende liefde. En dat is echt helemaal goed gekomen, toen ze eenmaal begonnen te lachen en contact begonnen te maken. Mijn man en de kids zijn gek op elkaar.

Zolang hij zijn verantwoordelijkheid neemt, zal ik het hem gewoon op zijn eigen manier laten doen. Het komt vast wel goed. Al is blijven communiceren over jouw gevoel natuurlijk altijd een goed idee. En zijn onbegrip voor jouw klachten is natuurlijk ook wel iets om aan te kaarten.
Ik heb veel last van mijn rug en bekken als ik veel doe op een dag, maar vriend is hier niet echt begripvol voor. Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".


Ik maak daar op uit dat die opmerking gisteren niet de enige keer is dat hij zo horkerig uit de hoek komt.
Alle reacties Link kopieren
Die opmerking vind ik niet oké.
Ik ben ook zwanger van ons eerste kind en vriendlief stroomt ook niet over met opmerkingen over mijn buik of zwangerschap. Hij gaat wel mee naar de afspraken (indien mogelijk met werk), legt erg de nadruk op dat ik zeker niet teveel mag doen. We hebben net 1.5 jaar lang ons huis verbouwd en zijn er recent gaan wonen, als ik nu aangeef dat ik stop met dingen doen omdat ik te vermoeid ben zegt hij dat ik rust moet nemen en dat hij het wel zal doen / het later wel kan.
Ik denk dat het voor mannen gewoon heel anders is dan voor vrouwen. Ten eerste zitten ze niet zo in elkaar als wij, en ten tweede zijn zij nu eenmaal niet zwanger.

Mijn advies zou zijn: Probeer hem op een rustig moment uit te leggen waar je last van hebt en waar dat door komt (rugpijn en andere lichamelijke ongemakken) en dat die opmerking echt niet oké is.
Vervelend dat hij niet echt meeleeft. Aan de andere kant: ik heb wat zwangere vrouwen om me heen en die kunnen alleen nog maar daar over praten. Ook echt elk onderwerp wordt die kant opgestuurd en dat kan ook best irritant zijn.
Alle reacties Link kopieren
Herkenbaar! Man die vond het allemaal wel prima en is niet eens mee geweest naar alle echo’s enzo maar toen onze dochter geboren was had hij haar vast, keek mij aan en zei: Sorry mop maar je staat niet meer op nummer 1.

Bij nummer twee precies het zelfde maar zodra hij er was wederom weer volledig omgeslagen en niet weg te slaan bij de kinderen.

Hij zei zelf ook achteraf kan er niet zo veel mee behalve het praktische dus inderdaad de babykamer verven, meubels in elkaar zetten en alle andere dingen waarvan hij het maar onzin vond (en het ook tig keer zei) in elkaar zetten.
Alle reacties Link kopieren
naamloosjes schreef:
27-01-2020 07:38
Vervelend dat hij niet echt meeleeft. Aan de andere kant: ik heb wat zwangere vrouwen om me heen en die kunnen alleen nog maar daar over praten. Ook echt elk onderwerp wordt die kant opgestuurd en dat kan ook best irritant zijn.
Precies misschien heb ik een vertekend beeld omdat ik gisteren heb afgesproken met een kennis die 16 weken zwanger is en aan een stuk aan het klagen was over hoe erg haar rugpijn was (bij 16 weken?!).
Bij 16 weken begrijp ik vermoeiend en misselijk nog maar echt al rugpijn vind ik zwaar overdreven en ook moeilijk om hier dan begripvol op te reageren.
JuriaanB schreef:
26-01-2020 22:56
Mooi zwanger zijn? Er is niks moois aan een dikke buik, ook niet (zeker niet) een die ineens aan je partner zit. en maar groter en groter groeit. En dan de wetenschap dat daarin een ander levend wezen groeit. Brrr... Dat zorgt eerder voor emotionele en seksuele afstand dan toenadering en aantrekkingskracht.

Als zwangere vrouw ga je door grote hormonale veranderingen en voel je letterlijk en figuurlijk verbondenheid met je kind. Maar als man zie je gewoon dat je vrouw of vriendin een dikke buik krijgt, allerlei ongemakken krijgt, hormonaal gestuurde gedragswisselingen doormaakt, etc. Maar je voelt zelf niks. Daar is dus ook niks leuks aan. Nu weet ik wel dat je als man tegenwoordig vooral met de hele zwangerschap moet meeleven en meedoen, maar dat is opgelegd en sociaal afgedwongen gedrag. Het is niet voor niets een veel voorkomend thema in comedies en dat er vrijwel geen vroedmannen zijn, de meeste mannen hebben van nature gewoon niks of bar weinig met zwangerschappen.

De verbondenheid met het kind en je partner als partner komt pas na de geboorte en soms pas na vele weken, maanden of zelfs jaren.

Zijn betrokkenheid tijdens de zwangerschap zal zich primair uiten in verantwoordelijksgevoel (regeldingen, beslissingen, etc), niet in empathie. Empathie en echte interesse zul je tijdens de zwangerschap en vlak daarna voornamelijk van andere vrouwen (moeders) krijgen.

Daarbij komt ook nog dat vooral een eerste zwangerschap een drastische breuk vormt met het leven tot dan toe. Dat vergt een emotionele en psychische ommezwaai, waar mannen waarschijnlijk meer moeite mee hebben dan vrouwen, domweg omdat zij niet door de fysieke en hormonale verandering gaan die vrouwen doormaken. Dat accepteren kan lastig zijn voor mannen en dat kan zich ook uiten in afstandelijkheid.

Je bent even vergeten te verkondigen dat dit je eigen mening is. Niet een universeel gedachtegoed onder mannen.

Projecteer je eigen creeperigheid en horkerigheid niet op de rest van de mannen.
MarvelousMrsMaisel schreef:
27-01-2020 07:58
Je bent even vergeten te verkondigen dat dit je eigen mening is. Niet een universeel gedachtegoed onder mannen.

Projecteer je eigen creeperigheid en horkerigheid niet op de rest van de mannen.
Nou inderdaad zeg. Herken echt niets van wat hij schrijft. Maar dat zal natuurlijk allemaal aangeleerd sociaal wenselijk gedrag zijn van mijn man. :lol:
JuriaanB schreef:
26-01-2020 22:56
Mooi zwanger zijn? Er is niks moois aan een dikke buik, ook niet (zeker niet) een die ineens aan je partner zit. en maar groter en groter groeit. En dan de wetenschap dat daarin een ander levend wezen groeit. Brrr... Dat zorgt eerder voor emotionele en seksuele afstand dan toenadering en aantrekkingskracht.

Als zwangere vrouw ga je door grote hormonale veranderingen en voel je letterlijk en figuurlijk verbondenheid met je kind. Maar als man zie je gewoon dat je vrouw of vriendin een dikke buik krijgt, allerlei ongemakken krijgt, hormonaal gestuurde gedragswisselingen doormaakt, etc. Maar je voelt zelf niks. Daar is dus ook niks leuks aan. Nu weet ik wel dat je als man tegenwoordig vooral met de hele zwangerschap moet meeleven en meedoen, maar dat is opgelegd en sociaal afgedwongen gedrag. Het is niet voor niets een veel voorkomend thema in comedies en dat er vrijwel geen vroedmannen zijn, de meeste mannen hebben van nature gewoon niks of bar weinig met zwangerschappen.

De verbondenheid met het kind en je partner als partner komt pas na de geboorte en soms pas na vele weken, maanden of zelfs jaren.

Zijn betrokkenheid tijdens de zwangerschap zal zich primair uiten in verantwoordelijksgevoel (regeldingen, beslissingen, etc), niet in empathie. Empathie en echte interesse zul je tijdens de zwangerschap en vlak daarna voornamelijk van andere vrouwen (moeders) krijgen.

Daarbij komt ook nog dat vooral een eerste zwangerschap een drastische breuk vormt met het leven tot dan toe. Dat vergt een emotionele en psychische ommezwaai, waar mannen waarschijnlijk meer moeite mee hebben dan vrouwen, domweg omdat zij niet door de fysieke en hormonale verandering gaan die vrouwen doormaken. Dat accepteren kan lastig zijn voor mannen en dat kan zich ook uiten in afstandelijkheid.
Ach gut, wat een meelijwekkend betoog zeg. ‘De wetenschap dat daarin een ander levend wezen groeit’. Brrr. Ja, het is je eigen kind maar. Echt om van te rillen.

Je vrouw levert 40 weken lang in om jullie kind te kunnen baren en jij weet niks beters dan lopen zaniken dat haar groeiende buik lelijk is?

Empathie vergt helemaal niks.
Alle reacties Link kopieren
melbourne88 schreef:
27-01-2020 05:35
Mijn inmiddels ex-man ging niet mee naar echo's, had geen interesse in het babykamertje en maakte alleen maar zogenaamd sarcastische grappige opmerkingen over mijn veranderd lichaam.....
Leuke kerel. Waarom was je daar mee getrouwd?
Sunny-in-Perth schreef:
27-01-2020 07:52
Precies misschien heb ik een vertekend beeld omdat ik gisteren heb afgesproken met een kennis die 16 weken zwanger is en aan een stuk aan het klagen was over hoe erg haar rugpijn was (bij 16 weken?!).
Bij 16 weken begrijp ik vermoeiend en misselijk nog maar echt al rugpijn vind ik zwaar overdreven en ook moeilijk om hier dan begripvol op te reageren.
Jeetje, wat ongelooflijk asociaal. Je kunt toch gewoon van iemand aannemen dat diegene heel veel pijn heeft? Ik had rond die tijd ook zodanige pijn in mijn bekken dat ik bijna niets meer kon.

Ik snap ook niet al het begrip voor het compleet niet meeleven van een partner (!), misschien omdat ik getrouwd ben met een vrouw, maar goed. Kanttekening is wel dat ze inderdaad zelf voor deze man heeft gekozen. Hopelijk leven anderen wel met je mee, TO, anders lijkt het me erg eenzaam zo.
Cut him some slack, die man is hartstikke bang, hij wilde al niet supergraag en zwangere vrouwen dramatiseren soms dus misschien had ze ook niks gedaan en hij alles en dan is het irritant als ieman gaat zuchten en steunen. Hij zegt dat het allemaal goed komt als de baby er is, dan wordt het concreet.
Alle reacties Link kopieren
beetjegek schreef:
27-01-2020 06:44
Het lijkt erop dat hij enorm geschrokken is van het feit dat je zwanger bent. Omdat hij het eerst niet wilde. Ik vind het niet herkenbaar iig. Mijn man was heel lief voor me en vond me prachtig met mijn dikke buik.

Hier net zo. Hij werd helemaal opnieuw verliefd zeg maar. Wilde in bed zelfs dat ik met mijn buik tegen hem aan lag zodat hij de baby ook voelde. Ik zou me ook heel alleen voelen. Natuurlijk gaat iedereen er anders mee om, maar dit vind ik niet echt normaal. Niet reageren en zo’n opmerking over het klussen tonen totaal geen empathie of liefde.
Alle reacties Link kopieren
Je kan er niets meer aan doen, het is afwachten wat eruit komt.

Iedereen doet weleens gek als hij in totaal nieuwe omstandigheden komt, zo ook je vriend. Sommigen werken zich daar snel doorheen zodat hun omgeving niets van hun plotselinge stress merkt, en anderen blijven lang bang en onzeker. Ik denk dat de perfectionisten daar het meeste last van hebben immers ze leggen de late hoog voor zichzelf en gaan vervolgens aan zichzelf twijfelen of ze het kunnen.

En als je bang bent sluit dat liefde uit. Liefde komt pas als je geaccepteerd hebt maar daar is hij nog mee bezig.

Ik zou gewoon vertrouwen hebben en hem wat taken geven die hij goed kan doen. Om zijn zelfvertrouwen op te vijzelen. Vaak dankjewel en wat lief zeggen; dat helpt.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
Sunny-in-Perth schreef:
27-01-2020 07:52
Precies misschien heb ik een vertekend beeld omdat ik gisteren heb afgesproken met een kennis die 16 weken zwanger is en aan een stuk aan het klagen was over hoe erg haar rugpijn was (bij 16 weken?!).
Bij 16 weken begrijp ik vermoeiend en misselijk nog maar echt al rugpijn vind ik zwaar overdreven en ook moeilijk om hier dan begripvol op te reageren.
Dus omdat jij geen rugpijn had met 16 weken, is je kennis aan het overdrijven? Iedere zwangerschap is anders, zelfs mijn eigen zwangerschappen waren verschillend als dag en nacht. Misschien moet je andermans gevoel gewoon serieus nemen. En als je het geklaag zat bent dan zeg je dat. Maar er vanuit gaan dat ze overdrijft slaat nergens op.
Alle reacties Link kopieren
Je vriend klinkt wel heel betrokken bij de komst van jullie kind.

Babykamer, echo’s... Enz...

Ben jij verder wel lief voor hem? Of ben je ook een hormonaal monster geworden waardoor je vriend wat extra kribbig is?
Kan het niet zijn dat hij het als een grapje bedoelt maar dat je hormonen ervoor zorgen dat je de humor niet meer waardeert? Ik was tijdens mijn zwangerschap ook geregeld een draak en humor was niet meer aan mij besteed.
anoniem_64afeac72af4d wijzigde dit bericht op 27-01-2020 10:17
9.73% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
JenBarber schreef:
27-01-2020 09:55
Dus omdat jij geen rugpijn had met 16 weken, is je kennis aan het overdrijven? Iedere zwangerschap is anders, zelfs mijn eigen zwangerschappen waren verschillend als dag en nacht. Misschien moet je andermans gevoel gewoon serieus nemen. En als je het geklaag zat bent dan zeg je dat. Maar er vanuit gaan dat ze overdrijft slaat nergens op.
Ja in dit geval (van mijn kennis, niet TO) vond ik dat zo overdreven aan het zeuren was en dan te bedenken dat het geklaag en gezeur nog 24 weken gaat duren.

Gelukkig misschien dat mannen niet zwanger kunnen worden want wanneer mijn man 25 weken lang ieder dag aan het klagen zou zijn dan zou ik ook niet iedere keer met evenveel liefde kunnen reageren.

On topic, lees ik gewoon over een betrokken aanstaande vader die zich nog niet helemaal een houding kan geven en een verkeerde opmerking heeft gemaakt.
Alle reacties Link kopieren
Doorenvogels55 schreef:
27-01-2020 05:01
Wat een drama maak jij ervan.
Net als met een mannengriep zo klinkt dit.
Inderdaad.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven