Relativeren in relatie ( ADHD )

27-03-2020 15:31 33 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo iedereen,

Graag advies!

Ik (alleenstaande)moeder van twee prachtige kinderen ben een halfjaar terug een geweldige man tegengekomen.. Het klikt ontzettend en ben nog ontzettend verliefd

Alleen :

Ik ben een tikkeltje onzeker en zeer gevoelig - voel vaak stemmingen aan en kan niet tegen teveel prikkels ; heb behoefte aan structuur en orde.

Hij : ADHD - van de hak op de tak en soms impulsief en chaotisch. Creatief zorgzaam en lief! Maar heeft juist behoefte aan vrijheid ( eigen wereld )

Voor hem is de relatie geweldig. Hij geeft vaak aan tot rust te komen bij mij - schreeuwt onze relatie van de daken en is erg aanhankelijk ( op een hele lieve manier )

Ik vind het zwaar... En ik twijfel..
Rekening houden met een ander vind ik ontzettend belangrijk maar ik merk dat het soms wel erg veel van mij vergt!

Iemand tips of adviezen.
Alle reacties Link kopieren
Hij vindt jou dus leuker dan jij hem. Doe hem en jezelf een plezier en maak het uit.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
"ben nog ontzettend verliefd"
Dat "nog" maakt het wel duidelijk, het is niet duurzaam wat jou betreft.
Ik ben net als jij, mijn ex net als jouw nieuwe partner. Je hebt pas half jaar een relatie en loopt er nu al tegenaan. Ik ben uiteindelijk na 16 jaar gescheiden.
Het klinkt alsof jij hem als externe factor rust, structuur en stabiliteit kan bieden, omdat jij dat vanuit jezelf en je eigen persoonlijkheid nodig hebt. Ik zou dat niet persé liefde willen noemen. (Waarmee ik niet wil beweren dat hij niet verliefd op je is) Je voorziet in een behoefte. Hij vaart daar wel bij als persoon met ADHD omdat hij zelf geen rust en structuur zal kunnen aanbrengen in zijn leven. Hij heeft daar iemand voor nodig die dat voor hem regelt. Het is voor hem natuurlijk heel fijn dat jij daarin voorziet. Bedenk echter wel dat dit een taak is die je op je neemt in jullie relatie. En daarmee zul jij de ‘leidinggevende’ zijn, degene die de kar trekt. In het begin misschien niet zo’n probleem, maar dit patroon gaat geheid voor wrijving zorgen, zeker als je je er nu al niet lekker bij voelt.
Alle reacties Link kopieren
Charlotte2020 schreef:
27-03-2020 15:58
Het klinkt alsof jij hem als externe factor rust, structuur en stabiliteit kan bieden, omdat jij dat vanuit jezelf en je eigen persoonlijkheid nodig hebt. Ik zou dat niet persé liefde willen noemen. (Waarmee ik niet wil beweren dat hij niet verliefd op je is) Je voorziet in een behoefte. Hij vaart daar wel bij als persoon met ADHD omdat hij zelf geen rust en structuur zal kunnen aanbrengen in zijn leven. Hij heeft daar iemand voor nodig die dat voor hem regelt. Het is voor hem natuurlijk heel fijn dat jij daarin voorziet. Bedenk echter wel dat dit een taak is die je op je neemt in jullie relatie. En daarmee zul jij de ‘leidinggevende’ zijn, degene die de kar trekt. In het begin misschien niet zo’n probleem, maar dit patroon gaat geheid voor wrijving zorgen, zeker als je je er nu al niet lekker bij voelt.
Dit dus.. want ben nu al een beetje angstig dat dit niet voor even zou zijn , maar vol altijd. En aangezien ik ook nog kinderen heb twijfel ik of ik deze taak op mij wil en kan nemen. Omdat juist ook hierdoor mijn energie tank leeg loopt. Tevens vind ik hem echt wel geweldig en hebben we een hele fijne tijd altijd samen.

Alleen dit vind ik wel even een zwaarwegend iets
Alle reacties Link kopieren
Los van de ADHD (die ik overigens zelf ook heb maar dat terzijde):
Wat ik mij afvraag: doet hij er iets mee of aan in de vorm van medicatie nemen, openstaan voor feedback etc..

Weet hij dat je het zwaar vindt, bespreken jullie dit etc.?
Kijk, je kunt elkaar aanvullen waar nodig, in principe hoeft iets als ADHD niet in de weg te staan maar als jij nu al dingen als zwaar ervaart heb ik niet de illusie dat dit anders gaat worden (tenzij er ruimte is voor veranderingen aan beide kanten)
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Ik denk dat je heel kritisch moet zijn nu, want dit gaat niet veranderen. Wil jij hem en de relatie dragen?
Ik zou het niet willen.
Alle reacties Link kopieren
teuneke schreef:
27-03-2020 16:28
Ik denk dat je heel kritisch moet zijn nu, want dit gaat niet veranderen. Wil jij hem en de relatie dragen?
Ik zou het niet willen.
Dat ligt er maar net aan. Als je openstaat voor verandering en daar voor wil werken is er een hoop mogelijk.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Alle reacties Link kopieren
sprokkelientje schreef:
27-03-2020 16:27
Los van de ADHD (die ik overigens zelf ook heb maar dat terzijde):
Wat ik mij afvraag: doet hij er iets mee of aan in de vorm van medicatie nemen, openstaan voor feedback etc..

Weet hij dat je het zwaar vindt, bespreken jullie dit etc.?
Kijk, je kunt elkaar aanvullen waar nodig, in principe hoeft iets als ADHD niet in de weg te staan maar als jij nu al dingen als zwaar ervaart heb ik niet de illusie dat dit anders gaat worden (tenzij er ruimte is voor veranderingen aan beide kanten)
Ja ! Hij neemt zijn medicatie in en staat open voor feedback. Het word altijd wel goed ontvangen en ik zie en bemerk echt wel dat hij zijn best doet.

Ook geef ik weer wanneer ik het zwaar vind : Als hij bijvoorbeeld een hele tijd emotioneel niet bereikbaar is ( terwijl ik op sommige momenten juist baat heb bij die ene schouder ) nadien kan hij echt wel oprecht sorry zeggen.. maar het herhaalt zich deze circkel.
Nou. Ik ben bijna tien jaar samen met mijn man, die ADD heeft. Ik heb ASS, en heel veel behoefte aan duidelijkheid en structuur.

En ja, dat botst wel eens. En we zijn er nog steeds niet helemaal 'goed' in. Maar we praten veel over waar we tegenaan lopen en hoe we elkaar het beste kunnen ondersteunen op een manier waarop het toch een gelijkwaardige relatie blijft.
Het is wel een extra uitdaging, dus als je het na 6 maanden al niet ziet zitten weet ik niet of het verstandig is om er mee verder te gaan.

In ieder geval, hou je eigen huishouden als je wel verder gaat. Eigen woonruimte, eigen financieën, eigen alles. Ga en blijf gewoon daten en regel verder ieder je eigen leven.

Terwijl ik dit typ denk ik eigenlijk.... wat vind je nu zo zwaar dan??? Ik neem aan dat jullie nog niet samenwonen of iets dergelijks? Waarom is het NU al zwaar?
Alle reacties Link kopieren
GreenLadyFern schreef:
27-03-2020 17:45
Nou. Ik ben bijna tien jaar samen met mijn man, die ADD heeft. Ik heb ASS, en heel veel behoefte aan duidelijkheid en structuur.

En ja, dat botst wel eens. En we zijn er nog steeds niet helemaal 'goed' in. Maar we praten veel over waar we tegenaan lopen en hoe we elkaar het beste kunnen ondersteunen op een manier waarop het toch een gelijkwaardige relatie blijft.
Het is wel een extra uitdaging, dus als je het na 6 maanden al niet ziet zitten weet ik niet of het verstandig is om er mee verder te gaan.

In ieder geval, hou je eigen huishouden als je wel verder gaat. Eigen woonruimte, eigen financieën, eigen alles. Ga en blijf gewoon daten en regel verder ieder je eigen leven.

Terwijl ik dit typ denk ik eigenlijk.... wat vind je nu zo zwaar dan??? Ik neem aan dat jullie nog niet samenwonen of iets dergelijks? Waarom is het NU al zwaar?

Ik snap heel goed je vraag.
Wij wonen zeker nog niet samen - maar zijn wel regelmatig bij elkaar. Waar ik nu vooral tegen aan loop is zijn impulsiviteit ; zomaar besluiten een groot aankopen te doen , terwijl het financieel niet verstandig was. Hij gaat dan bot gezegd op zijn bek met gevolgen .. ik help dan om het op te lossen ; andere besluiten te maken. Zodat het recht gezet kan worden. ( Ik help hem overigens niet met financiële middelen ! )

Verder draait het in zijn hoofd veelal om hem. Ik voel veel verbondenheid en bij zijn velen goede momenten voel ik me echt een prinsesje in zijn armen. Maar op momenten dat ik hem bv even nodig heb - kan hij weer in zijn eigen wereld zitten en daarna weer huilen en schuldig voelen dat hij er niet voor mij is/was.

Dit zijn toch wel de hoofdpunten!
Het klinkt vooral alsof jij veel meer op eigen benen moet staan. Zijn impulsaankopen zijn zijn probleem, daar hoef jij helemaal niets mee. Jij hoeft niets met z’n stemming en ik vraag me af wanneer jij allemaal emotionele ondersteuning nodig hebt en wat ‘hij is er niet voor me’ dan betekent.

Zoals ik het lees zijn jouw afhankelijkheid en overgevoeligheid een groter probleem dan zijn adhd
Uiteraard kan dit allemaal betekenen dat je niet bij elkaar past, maar ik lees weinig geks van hem, wel van jou. Na een half jaar je bemoeien met zijn financiële keuzes? De hele tijd met hem bezig zijn en dat ook van hem verwachten? Dat zijn geen gezonde zaken in een volwassen relatie.

Als hij echt met vragen komt als ‘ik heb 2 maanden huur vergokt/uitgegeven aan een nieuwe motor, kun jij even voorschieten’ heb je groot gelijk dat je dat een probleem vindt, maar het is niet jóuw probleem en als je het wel jouw probleem laat worden zou ik daar eens aan gaan werken. Je hebt een zeer prille lat-relatie, geen 20 jaar durend huwelijk
En wat is ‘een hele tijd emotioneel niet bereikbaar zijn als jij een schouder nodig hebt’?

Is dat dat ie zegt ‘even geen tijd voor’ als er een ouder in het ziekenhuis ligt of is het dat hij een halve dag niet terug appt zonder dat hij weet wat er aan de hand is? Zég je dan ‘ik heb even een schouder nodig’ en wijst hij dat af of geef je allerlei hints en neem je hem kwalijk dat hij dat niet oppikt?
Charlotte2020 schreef:
27-03-2020 15:58
Het klinkt alsof jij hem als externe factor rust, structuur en stabiliteit kan bieden, omdat jij dat vanuit jezelf en je eigen persoonlijkheid nodig hebt. Ik zou dat niet persé liefde willen noemen. (Waarmee ik niet wil beweren dat hij niet verliefd op je is) Je voorziet in een behoefte. Hij vaart daar wel bij als persoon met ADHD omdat hij zelf geen rust en structuur zal kunnen aanbrengen in zijn leven. Hij heeft daar iemand voor nodig die dat voor hem regelt. Het is voor hem natuurlijk heel fijn dat jij daarin voorziet. Bedenk echter wel dat dit een taak is die je op je neemt in jullie relatie. En daarmee zul jij de ‘leidinggevende’ zijn, degene die de kar trekt. In het begin misschien niet zo’n probleem, maar dit patroon gaat geheid voor wrijving zorgen, zeker als je je er nu al niet lekker bij voelt.
Dat hoeft toch helemaal niet?
Ik heb adhd en juist vanuit die behoefte aan orde ben ik degene die plant, regelt en structuur zoekt in de relatie.
Mijn vriend zonder etiket wil juist maar zien wat er komt en houdt niet van plannen en afspraken. Hij heeft dat ook niet nodig. Ik heb er daarna last van om ad-hoc dingen te doen (mijn overzicht kwijt dus alles draait in de soep) dus ik houd dat af.
Ik heb wél heel bewust voor een rustige, nuchtere man gekozen. Iemand die net zo heftig is als ik jaagt me helemaal over de grens.
fluttershy schreef:
27-03-2020 19:21
Dat hoeft toch helemaal niet?
Ik heb adhd en juist vanuit die behoefte aan orde ben ik degene die plant, regelt en structuur zoekt in de relatie.
Mijn vriend zonder etiket wil juist maar zien wat er komt en houdt niet van plannen en afspraken. Hij heeft dat ook niet nodig. Ik heb er daarna last van om ad-hoc dingen te doen (mijn overzicht kwijt dus alles draait in de soep) dus ik houd dat af.
Ik heb wél heel bewust voor een rustige, nuchtere man gekozen. Iemand die net zo heftig is als ik jaagt me helemaal over de grens.

Mijn reactie was op basis van de OP van TO. Ik schreef dat het klinkt alsof het in haar relatie er zo aan toe gaat en TO bevestigd dat vervolgens.

Ik heb niet gezegd dat alle mensen met AD(H)D hetzelfde zijn. Toch zijn er vaak overeenkomsten en ik herken het een en ander in haar verhaal. Ik heb zelf ADD en ben getrouwd geweest met een man met ADHD en ASS. Ik kan ook goed plannen en heb dat ook nodig. Evenals rust, structuur en alleen-tijd. Daarnaast heb ik ook behoefte aan wat reuring op zijn tijd :-D
Cheeseburger1986 schreef:
27-03-2020 17:52
Ik snap heel goed je vraag.
Wij wonen zeker nog niet samen - maar zijn wel regelmatig bij elkaar. Waar ik nu vooral tegen aan loop is zijn impulsiviteit ; zomaar besluiten een groot aankopen te doen , terwijl het financieel niet verstandig was. Hij gaat dan bot gezegd op zijn bek met gevolgen .. ik help dan om het op te lossen ; andere besluiten te maken. Zodat het recht gezet kan worden. ( Ik help hem overigens niet met financiële middelen ! )

Verder draait het in zijn hoofd veelal om hem. Ik voel veel verbondenheid en bij zijn velen goede momenten voel ik me echt een prinsesje in zijn armen. Maar op momenten dat ik hem bv even nodig heb - kan hij weer in zijn eigen wereld zitten en daarna weer huilen en schuldig voelen dat hij er niet voor mij is/was.

Dit zijn toch wel de hoofdpunten!
Oke, nu even proactief denken. Bij het eerste voorbeeld is namelijk helemaal geen probleem. Behalve dat jij hierin de controlfreak bent. Voordat jij in zijn leven kwam was het ook al een volwassen vent. Zijn beslissingen, dus je moet het loslaten. Als hij last heeft van zijn impulsiviteit kan hij met een therapeut kijken hoe hij dit beter onder controle kan krijgen. Jij bent niet zijn therapeut

Bij het tweede punt kun je ook anders denken. Het is namelijk een aandachtsstoornis. Als zijn aandacht dus ergens anders ligt, ook al is wat jij te vertellen hebt duidelijk belangrijker, BETEKENT DAT DUS NIET DAT HIJ JOU MINDER BELANGRIJK VIND.
Waarom krijg je er een rotgevoel van? Waarschijnlijk vanwege die gedachte. 'Blijkbaar is de televisie belangrijker want hij raakt steeds afgeleid'. En dat is dus niet zo.

En inderdaad, ben duidelijk. Geef aan dat je graag zijn volle aandacht wil voor een momentje en vraag wat daar voor nodig is (bij ons is dat: geen radio of tv aan, telefoons niet in de buurt. Als man ineens aan iets anders denkt moet hij dat even opzoeken anders kan hij het niet loslaten en blijft het afleiden).
Cheeseburger1986 schreef:
27-03-2020 17:44
Ja ! Hij neemt zijn medicatie in en staat open voor feedback. Het word altijd wel goed ontvangen en ik zie en bemerk echt wel dat hij zijn best doet.

Ook geef ik weer wanneer ik het zwaar vind : Als hij bijvoorbeeld een hele tijd emotioneel niet bereikbaar is ( terwijl ik op sommige momenten juist baat heb bij die ene schouder ) nadien kan hij echt wel oprecht sorry zeggen.. maar het herhaalt zich deze circkel.
Wanneer hij medicatie slikt en hij open staat voor feedback maar het zich nu al continue herhaalt en je hier na aan half jaar al zo aan stoort moet je nadenken of dit iets is voor een relatie voor jou. Je moet iemand niet willen veranderen en als hij zich aan je had kunnen aanpassen had hij het zeker in deze begintijd wel gedaan.

Ik wil absoluut niet zeggen dat er met iemand met ADHD niet samen te leven is. Maar je moet er wel mee om kunnen gaan.
Ik kon dit, toen we geen kinderen hadden prima. We hadden ook ieder ons eigen ding en die afwisseling was prima. Toen er kinderen kwamen werd het lastiger. We hebben hulp gezocht, medicatie gekregen maar het bleef continue praten, samen oplossingen bedenken, beterschap beloven, dan ging het heel even wat beter maar viel al snel terug in het patroon. Wat overigens logisch is, want dat is hoe hij is.

Ik kon er alleen op een gegeven moment ecbt niet meer mee omgaan het impulsieve, drukke, continue aandacht vragen, mijn energie opeten....
Uiteindelijk heb Ik de relatie verbroken hoe verdrietig dit ook was.
Vanaf het moment dat ik de deur van mijn eigen huis achter mezelf dicht trok kwam er een rust over me heen en werd ik met de dag weer energieker.
Alle reacties Link kopieren
Op basis van eigen ervaring en omwille van je kinderen: kappen ermee!!
je vindt het zwaar??????????
Alle reacties Link kopieren
Deels is jullie situatie herkenbaar.
Ik vraag me wel altijd af waarom mensen verwachten dat hun partner er "voor je hoort te zijn" als schouder om op te leunen, eoa recht is wat voortvloeit uit een relatie en op het moment dat je dat zelf nodig hebt, en zoveel mensen daar haast verbolgen over raken als dat niiet gebeurt (omdat diegene zelf niet goed in emotionele steun geven, iha niet toe in staat is, of zelf "te vol" zit (of te druk in zijn hoofd) met eigen dagelijkse dingen, impulsen, problemen en (onverwerkte) gedachten/gevoelens.

Het zware kan er bij jou in zitten dat jij als het ware wel continu nogal eenzijdig van hém drukte, allerlei verhalen en stress opvangt (en hij dus zijn ei bij jou kwijt kan en tot rust komt) en jij er vervolgens mee zit, meedenkt, meevoelt, mee oplossingen bedenkt, de nodige structuur en rust probeert te bewaren.
En als hij rustig is, is het een lieve zorgzame man voor jou, aanhankelijk, draagt ie je op handen, toont zich bereid om zijn best te doen voor jou.

Het wordt dan jouw taak om hem op te vangen en te helpen in goede mentale conditie te blijven, al is het niet jouw verantwoordelijkheid. Met het geduld en begrip van een soort moeder of therapeut.
Dan ontvang jij dus vanalles extra van buitenaf wat hij meebrengt aan energie, wat hij meemaakt, denkt en doet.

Andersom is daar weinig ruimte voor, dus het lijkt soms alsof je er een kind bij hebt, die jij helpt aan te sturen en andersom verwacht dat jij wel voor je eigen ei zorgt, dat kan hij er niet bij hebben, laat staan jou in opvangen.
Dat betekent dat jij ook vanalles wat via je partner "binnenkomt" moet zien te verwerken, en daar heb je oa "me-time" voor nodig (en misschien wel -veel- meer dan je als alleenstaande met je kinderen al nodig hebt).

Ik ben een voorstander van vooral zoveel mogelijk zelf dealen met eigen issues, ook in een relatie. Of het moet over en weer zijn, in eenzelfde mate, dus niet zo zijn dat de een de ander echt nódig heeft (of emotioneel/ praktisch afhankelijk is van de ander), als je 2 volwassenen bent die tot op zekere hoogte hun eigen boontjes doppen.

Om zelf al de nodige rust en structuur te bewaren in een gezin met dagelijkse dingen en soms zwaardere gebeurtenissen die extra aandacht vragen.
Dat geldt voor beide partners: hij krijgt ook het nodige mee van jou en jouw gezin en hij neemt als ik het goed begrijp dus wél als dat nodig is een dosis emotionele afstand van jou/gezin en waakt op die manier voor zijn "me-time" als het hém teveel wordt (begrenst aan wat hij als extra van jou kan "innemen" als jij wil leunen of gewoon ff je ei kwijt/ vertellen aan gedoe of wat jij nodig hebt aan emotionele steun om er voor jou te zijn).

Komt erop neer dat hij tot rust komt bij jou en jij vol raakt met zijn "gedoe" er nog eens bij, terwijl jij niet toekomt aan je eigen gedoe, laat staan daar gehoor voor krijgt bij hem, oa omdat hij dus druk is en veel aandacht vraagt voor zichzelf van jou.

In ruil voor de energie die van jou naar hem gaat om zíjn eigen energie/gesteldheid in goede banen te leiden krijg jij liefde, aanhankelijkheid en zorgzaamheid terug. Wat natuurlijk heel fijn is en jou/beiden goed doet en niet wil missen.

Als jij zelf iemand bent die zonder partner heel goed in staat is jezelf en je eigen gezin incl allerlei "gedoe" op de rit te houden, en dat dat sowieso al tijd kost om tot jezelf te komen, je logischerwijs als alleenstaande al me-time nodig hebt om alle dagelijkse en extra prikkels te verwerken, kinderen te begeleiden, in emotionele en praktische zin al veel op jou neerkomt waar je gezin op steunt, is het hebben van een partner ook iets waarvan je verwacht een deel van die zorgen en zorgzaamheid van jou te kunnen delen met een andere volwassene, dat je daar wat steun van krijgt. Samen delen is een van de redenen waarom mensen bij elkaar zijn en blijven, ook als je niet samenwoont en bijv geen financieen met elkaar deelt.

Het idee is dus vaak dat je dan iig je emoties (en sommige praktische zaken) met iemand kunt delen, over en weer, dat dat je elkaars leven wat lichter maakt (minder zwaar) en niet de een vrij eenzijdig emotioneel of praktisch beschikbaar is voor de ander en jij zijn bagage/issues/behoeften als extraatje op je schouders erbij gaat nemen.
Terwijl jij dan juist ook nog eens minder tijd en aandacht voor jezelf (op peil houden) overhoudt (er is iemand bij gekomen, naast je kinderen en jijzelf), met alle prikkels, impulsen, behoeften en eigenheden van dien).

Ook zonder AD(H)D is het soms al best een uitdaging om samen te leren afstemmen en balans te vinden in een nieuwe relatie in in hoeverre je elkaar nódig hebt en veel of weinig behoefte hebt aan steun van de partner, aan structuur en ritme, tijd samen en zonder elkaar, aan bezigheden en bankhangen, aan behoefte aan intimiteit en seks, erop uit gaan of juist huiselijk zijn, ochtend- of avondmens, veel of weinig met elkaar praten (en waarover), en allerlei smaken en voorkeuren, veel aktie of juist veel relaxen nodig hebben, muziek/tv aan of juist stilte waarderen, enz.

Jouw behoefte aan eigen rust en me-time om in evenwicht te blijven herken ik wel. Júist om zelf balans, struktuur en ritme te houden voor jezelf alleen al, gezien je gevoeligheid voor (teveel) prikkels. Ik denk dat veel (verborgen?) AD(H)D-ers juist heel georganiseerd zijn om zélf niet in chaos te vervallen, dus als strategie hebben aangeleerd uit noodzaak óm eea goed te laten verlopen, omdat bij (teveel) stress het overzicht kwijtraakt.
Dus dit zou in theorie ook wel een trekje van jouzelf kunnen zijn, dat jij er zelf al voor waakt/moet waken om teveel op je bord te krijgen.

Je zegt dat dit je energie leeg zuigt, en dat kan wel kloppen als je allerlei indrukken en prikkels extra meekrijgt via hem, al zouden het alleen maar enthousiaste en leuke verhalen en ervaringen van hem zijn, er komt toch "drukte" op je af (in vergelijking met als je alleen zou zijn). Waar je hoe dan ook op reageert, meeleeft, binnenkomt, alleen al aan allerlei info van buitenaf, als je dat niet weet te begrenzen (omdat hij zichzelf daar niet in begrenst, bijv, veel aandacht vraagt, misschien ook als jullie niet samen zijn, veel contact wil?)

Het lastige in jullie situatie is eigenlijk dat hij jouw dingen er niet bij kan hebben en zich dan terugtrekt in zichzelf (of emotioneel niet bereikbaar en niet beschikbaar is), terwijl jij omgekeerd wel emotioneel bereikbaar en beschikbaar voor hem bent/wil zijn/ verwacht wordt te zijn en dat ook terugverwacht van hém, als jij dat nodig hebt. Alleen al voor de wederzijdsheid.

Ik probeerde dat in zo'n situatie voor mezelf (in jouw plaats) te doseren en begrenzen door bepaalde dágen wel en andere dagen niet samen te willen zijn, en dan ook echt tijd en aandacht voor jezelf te hebben, dus dan ook niet te appen en bellen dan, gewoon ff eigen levens (zoals voor je elkaar leerde kennen je allebei ook prima in staat was te dealen met je eigen leven en emoties en issues).

Het brak mij op dat die partner de behoefte aan me-time zélf maar al te goed kende en nodig had en ook volop nám, maar andersom van mij niét kon begrijpen dat ik dat net zo goed had. Maar zich afgewezen voelde als ik dan niet bereik-/beschikbaar was als hij aandacht nodig had, het was nogal met 2 maten meten. Hij kwam namelijk ook (eindelijk) tot rust bij mij, juist doordát ie vanalles kon vertellen en delen volkomen naar eigen behoefte daaraan en ik maar vanalles binnen en voor mezelf hield, want dat kon hij er niet bij hebben.

Of werd weggewuifd, gebagatelliseerd, immers híj had altijd nog veel erger meegemaakt, en volgde daar een relaas op over en hoe hij dat had opgelost/ beter van geworden, of waar kon ik het nou zo druk mee hebben, dat reden (genoeg) kon zijn dat ik er eens ff niét kon zijn voor hem, wat hij kon verwachten in een relatie aan luisterend oor en steun?
Ging er gewoon niet in dat ik een huis schoon te houden had, andere contacten te onderhouden, mijn werk, mijn eigen bezigheden, mijn eigen relaxtime.
Dat was allemaal eigen keuze, een "druk" leven, deed ik toch zelf? (makkelijk praten als je dat zelf allemaal niet hebt in je leven om rekening mee te houden): veel projectie bij (zelf weinig verplichtingen en weinig sociaal leven, zich kunnen terugtrekken van alles en iedereen op elk gewenst moment, dus alle tijd om te focussen op mij/de relatie als het hem uitkwam of nodig had, naast zijn eigen me-time).

Gevolg was kort gezegd dat hij alles bij mij kon droppen en zich afgewezen of vergeten voelde als ik mijn eigen dingen deed of aan andere mensen tijd/aandacht gaf en dat niet wilde verminderen voor hem.
Dus alle aandacht die naar hem uitging, ging uiteindelijk van mijn me-time af, omdat ik niet bereid was te korten op tijd voor mijn bezigheden en andere naasten .

En dan word ik gestresst en chaotisch, omdat het me dan teveel wordt en ik dingen opzij ga zetten, maar intussen eea opstapelt omdat ik die tóch nog op later tijdstip moet inhalen. Dat geeft dan een druk op mij die ik vervelend vind, omdat ik als ik er vrij in ben eigen prioriteiten te stellen en eigen planning te volgen, ik dat prima kan reguleren en handellen. En af ging van mijn tijd alleen, die ik echt nodig heb.

Dat lukt gewoon niet als iemand tijd gaat claimen naar zíjn behoefte, of toch aandacht vraagt (appen, bellen, aandringen op wanneer afspreken, oid).
In woorden wel zeggen dat hij dat begreep en mij zogenaamd alle ruimte gaf, maar puntje bij paaltje interpreteren dat ik er niet wílde zijn, geen zin had in contact, in hem zien/spreken terwijl ik dan gewoon bézig was, of aan het werk, huishouden of in gesprek met een ander, of gewoon met een boek ff alleenzijn (en ff geen zin in contact met wie dan ook, voor niemand bereikbaar/beschikbaar, gewoon "NU ff niét).
En met al zijn verhalen en élke stap, poep en scheet delen had ik juist nóg meer alleenzijn nodig, om tot rust te komen. En hij juist liefst nog meer samenzijn, want bij mij kwam hij zo lekker tot rust, kwam in een struktuur, gezelschap, een luisterend oor, een aangeveegd huis, eten en drinken, schoon bed, hele nacht slaap (alleen thuis nooit), normaler ritme.

En ik genoot óók van het lieve en zorgzame, want hij had er heel wat voor over om bij mij te zijn, deed dingen voor me in huis, haalde een lekker ontbijtje, deed de afwas, tilde de boodschappen naar boven, op die manier was hij er ook voor mij.
Maar ik trok de drukte niet die hij meenam, enthousiaste of juist zware verhalen, als ik doodmoe of juist 's ochtends nog niet "opgestart" was, de continue prikkels, hardop delen van filmjes en info van Fb, alles deed ie eigenlijk hardop, aktiegeluiden of schreeuwerige reclames op de achtergrond van tv of Fb, als ik aan het koken was, continue aanwezigheid van iemand om me heen en kletsen (en bij afwezigheid nog veel ping ping ping van de vele berichtjes die binnenkwamen, zelfs zo dat ik het geluid van mijn whatsapp afzette).

Hoe leuk en lief ik hem ook vond, ik was echt wel gek op hem, ik werd er ook gek ván! Heel aanwezig (en dat kan ik zelf ook zijn hoor, maar in deze relatie niet).
Ik werd steeds stiller en nam dan afstand, ff rust nodig, dat voelde hij dan weer (als afwijzing) en ging juist trekken..
Heel vermoeiend iig.

Nu ben ik die drukte ook niet (meer) gewend, jaren op mezelf geweest en zelf in alle vrijheid kunnen doseren (en dus zelf kunnen verdelen van tijd over werk, vrije tijd, huishouden, sociale leven en met wie wanneer en ook heerlijk alleen kunnen zijn).
NIemand die exclusieve aandacht kon of mocht verwachten (behalve mijn kinderen, maar die doen dat niet, zijn net als ik) en op die manier zelf dus invloed op had wat ik deed, binnenkreeg aan prikkels van werk of van anderen, aan gezelschap afsprak of opzocht, enz.

Met een relatie ligt dat anders, dan heb je met de behoefte van de ander te maken, kun je niet alles naar eigen inzicht blijven doen en begrenzen. De ander mag ook zijn idee hebben van wat hoort of nodig of normaal is.
Maar als het zo eenzijdig "afhankelijk" wordt of geen begrip is voor jouw behoefte, of dat niet aansluit en je steeds moet afhouden of iemand maar aandacht vraagt/neemt tot jij zelf ho moet roepen, is dat niet relaxt en gaat dat ten koste van jezelf.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb zelf al moeite genoeg om zelf in eigen leven een gezonde balans en structuur te houden, laat staan steeds te moeten "bevechten" zonder dat de ander zich tekortgedaan voelt.
En ik verwacht ook niet van een ander dat die zich aan mij aanpast.
Zo krijg je een "patstelling" als dat niet globaal matcht.

In eerdere relaties nooit een probleem geweest, omdat de ander ook de nodige vrijheid prettig vond en stuk eigen leven, werk, interesses en eigen vermaak had. Het wordt pas een probleem als de een of de ander (of allebei) het gevoel heeft zich aan te moeten passen om het te laten werken en daarmee jezelf tekort doet.

Als je energie leegloopt op iemand is dat zo'n signaal, dan past het niet bij je (of jij niet bij hem), hoe fijn het verder ook is, daar loopt het (of jij) op stuk.
Het moet een beetje gelijk op gaan, want ook elke keer een beetje energie inleveren (en niet bijtanken) is op langere duur recept voor opbranden en zelf niet goed meer functioneren, en dan kun je er voor niemand zijn.

Hij kán dit wel voor je wíllen veranderen, maar als dit in zijn aard/ systeem zit, zal hij hooguit zijn gedrag willen aanpassen voor jou, voor de relatie, maar ik geloof niet dat dat blijvend kan, als het is zoals hij in elkaar zit.
En zoals jij in elkaar zit, want als hij een partner had die zelf weinig last heeft van prikkels, en zelf rustig is, juist die drukte en aandacht geven/krijgen levendig en fijn vindt, geen of weinig me-time nodig heeft, dan kan hij zichzelf zijn en diegene ook.

Soms past het gewoon niet, verschilt het teveel of lijk je misschien juist teveel op elkaar, en zou jij weleens beter een rustige, stabiele persoon om je heen kunnen hebben, op wie jij ook wat meer kunt leunen, meer wederzijds is, die ook naar jou luistert, zichzelf goed kan vermaken, zijn eigen zaakjes regelt, en jij niet nódig bent om hem te stabiliseren/leiden, en ook niet als praatpaal / therapeut of dingen voor hem op te moeten lossen, of om zijn leven makkelijker te maken.

Dat je verliefd op hem bent maakt het moeilijker om te laten gaan, en toch kan het gewoon geen goede match zijn. Dat is wrang, verdrietig, want liefde kan zo welkom zijn en toch kan het niet goed voor je zijn, als jullie niet bij elkaar passen in temperament of ten koste gaat van je eigen stabiliteit.

Ik heb het om die reden beeindigd, met verdriet om en gemis van al het fijne wat er zeker ook was, beider intenties en om elkaar geven, maar veel teveel energie kostte.
En zeker allebei wel gewild en geprobeerd om aan te passen aan elkaar, andere vorm te zoeken die misschien wél kon, maar vervielen in terugkerende patronen en dan moet je je conclusies trekken, hoe jammer ook. Zeker binnen een half jaar.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
Altijd zo fijn, een to die nog even antwoord geeft op vragen en terugkomt om te reageren ipv alleen te consumeren.

Open dan geen topic
Alle reacties Link kopieren
Th∅rdis schreef:
28-03-2020 14:57
Altijd zo fijn, een to die nog even antwoord geeft op vragen en terugkomt om te reageren ipv alleen te consumeren.

Open dan geen topic

Kan nog toch? Misschien is ze vandaag een dagje naar de Efteling ofzo.
Alle reacties Link kopieren
Suzy65 schreef:
28-03-2020 14:32
Deels is jullie situatie herkenbaar.
Ik vraag me wel altijd af waarom mensen verwachten dat hun partner er "voor je hoort te zijn" als schouder om op te leunen, eoa recht is wat voortvloeit uit een relatie en op het moment dat je dat zelf nodig hebt, en zoveel mensen daar haast verbolgen over raken als dat niiet gebeurt (omdat diegene zelf niet goed in emotionele steun geven, iha niet toe in staat is, of zelf "te vol" zit (of te druk in zijn hoofd) met eigen dagelijkse dingen, impulsen, problemen en (onverwerkte) gedachten/gevoelens.

Het zware kan er bij jou in zitten dat jij als het ware wel continu nogal eenzijdig van hém drukte, allerlei verhalen en stress opvangt (en hij dus zijn ei bij jou kwijt kan en tot rust komt) en jij er vervolgens mee zit, meedenkt, meevoelt, mee oplossingen bedenkt, de nodige structuur en rust probeert te bewaren.
En als hij rustig is, is het een lieve zorgzame man voor jou, aanhankelijk, draagt ie je op handen, toont zich bereid om zijn best te doen voor jou.

Het wordt dan jouw taak om hem op te vangen en te helpen in goede mentale conditie te blijven, al is het niet jouw verantwoordelijkheid. Met het geduld en begrip van een soort moeder of therapeut.
Dan ontvang jij dus vanalles extra van buitenaf wat hij meebrengt aan energie, wat hij meemaakt, denkt en doet.

Andersom is daar weinig ruimte voor, dus het lijkt soms alsof je er een kind bij hebt, die jij helpt aan te sturen en andersom verwacht dat jij wel voor je eigen ei zorgt, dat kan hij er niet bij hebben, laat staan jou in opvangen.
Dat betekent dat jij ook vanalles wat via je partner "binnenkomt" moet zien te verwerken, en daar heb je oa "me-time" voor nodig (en misschien wel -veel- meer dan je als alleenstaande met je kinderen al nodig hebt).

Ik ben een voorstander van vooral zoveel mogelijk zelf dealen met eigen issues, ook in een relatie. Of het moet over en weer zijn, in eenzelfde mate, dus niet zo zijn dat de een de ander echt nódig heeft (of emotioneel/ praktisch afhankelijk is van de ander), als je 2 volwassenen bent die tot op zekere hoogte hun eigen boontjes doppen.

Om zelf al de nodige rust en structuur te bewaren in een gezin met dagelijkse dingen en soms zwaardere gebeurtenissen die extra aandacht vragen.
Dat geldt voor beide partners: hij krijgt ook het nodige mee van jou en jouw gezin en hij neemt als ik het goed begrijp dus wél als dat nodig is een dosis emotionele afstand van jou/gezin en waakt op die manier voor zijn "me-time" als het hém teveel wordt (begrenst aan wat hij als extra van jou kan "innemen" als jij wil leunen of gewoon ff je ei kwijt/ vertellen aan gedoe of wat jij nodig hebt aan emotionele steun om er voor jou te zijn).

Komt erop neer dat hij tot rust komt bij jou en jij vol raakt met zijn "gedoe" er nog eens bij, terwijl jij niet toekomt aan je eigen gedoe, laat staan daar gehoor voor krijgt bij hem, oa omdat hij dus druk is en veel aandacht vraagt voor zichzelf van jou.

In ruil voor de energie die van jou naar hem gaat om zíjn eigen energie/gesteldheid in goede banen te leiden krijg jij liefde, aanhankelijkheid en zorgzaamheid terug. Wat natuurlijk heel fijn is en jou/beiden goed doet en niet wil missen.

Als jij zelf iemand bent die zonder partner heel goed in staat is jezelf en je eigen gezin incl allerlei "gedoe" op de rit te houden, en dat dat sowieso al tijd kost om tot jezelf te komen, je logischerwijs als alleenstaande al me-time nodig hebt om alle dagelijkse en extra prikkels te verwerken, kinderen te begeleiden, in emotionele en praktische zin al veel op jou neerkomt waar je gezin op steunt, is het hebben van een partner ook iets waarvan je verwacht een deel van die zorgen en zorgzaamheid van jou te kunnen delen met een andere volwassene, dat je daar wat steun van krijgt. Samen delen is een van de redenen waarom mensen bij elkaar zijn en blijven, ook als je niet samenwoont en bijv geen financieen met elkaar deelt.

Het idee is dus vaak dat je dan iig je emoties (en sommige praktische zaken) met iemand kunt delen, over en weer, dat dat je elkaars leven wat lichter maakt (minder zwaar) en niet de een vrij eenzijdig emotioneel of praktisch beschikbaar is voor de ander en jij zijn bagage/issues/behoeften als extraatje op je schouders erbij gaat nemen.
Terwijl jij dan juist ook nog eens minder tijd en aandacht voor jezelf (op peil houden) overhoudt (er is iemand bij gekomen, naast je kinderen en jijzelf), met alle prikkels, impulsen, behoeften en eigenheden van dien).

Ook zonder AD(H)D is het soms al best een uitdaging om samen te leren afstemmen en balans te vinden in een nieuwe relatie in in hoeverre je elkaar nódig hebt en veel of weinig behoefte hebt aan steun van de partner, aan structuur en ritme, tijd samen en zonder elkaar, aan bezigheden en bankhangen, aan behoefte aan intimiteit en seks, erop uit gaan of juist huiselijk zijn, ochtend- of avondmens, veel of weinig met elkaar praten (en waarover), en allerlei smaken en voorkeuren, veel aktie of juist veel relaxen nodig hebben, muziek/tv aan of juist stilte waarderen, enz.

Jouw behoefte aan eigen rust en me-time om in evenwicht te blijven herken ik wel. Júist om zelf balans, struktuur en ritme te houden voor jezelf alleen al, gezien je gevoeligheid voor (teveel) prikkels. Ik denk dat veel (verborgen?) AD(H)D-ers juist heel georganiseerd zijn om zélf niet in chaos te vervallen, dus als strategie hebben aangeleerd uit noodzaak óm eea goed te laten verlopen, omdat bij (teveel) stress het overzicht kwijtraakt.
Dus dit zou in theorie ook wel een trekje van jouzelf kunnen zijn, dat jij er zelf al voor waakt/moet waken om teveel op je bord te krijgen.

Je zegt dat dit je energie leeg zuigt, en dat kan wel kloppen als je allerlei indrukken en prikkels extra meekrijgt via hem, al zouden het alleen maar enthousiaste en leuke verhalen en ervaringen van hem zijn, er komt toch "drukte" op je af (in vergelijking met als je alleen zou zijn). Waar je hoe dan ook op reageert, meeleeft, binnenkomt, alleen al aan allerlei info van buitenaf, als je dat niet weet te begrenzen (omdat hij zichzelf daar niet in begrenst, bijv, veel aandacht vraagt, misschien ook als jullie niet samen zijn, veel contact wil?)

Het lastige in jullie situatie is eigenlijk dat hij jouw dingen er niet bij kan hebben en zich dan terugtrekt in zichzelf (of emotioneel niet bereikbaar en niet beschikbaar is), terwijl jij omgekeerd wel emotioneel bereikbaar en beschikbaar voor hem bent/wil zijn/ verwacht wordt te zijn en dat ook terugverwacht van hém, als jij dat nodig hebt. Alleen al voor de wederzijdsheid.

Ik probeerde dat in zo'n situatie voor mezelf (in jouw plaats) te doseren en begrenzen door bepaalde dágen wel en andere dagen niet samen te willen zijn, en dan ook echt tijd en aandacht voor jezelf te hebben, dus dan ook niet te appen en bellen dan, gewoon ff eigen levens (zoals voor je elkaar leerde kennen je allebei ook prima in staat was te dealen met je eigen leven en emoties en issues).

Het brak mij op dat die partner de behoefte aan me-time zélf maar al te goed kende en nodig had en ook volop nám, maar andersom van mij niét kon begrijpen dat ik dat net zo goed had. Maar zich afgewezen voelde als ik dan niet bereik-/beschikbaar was als hij aandacht nodig had, het was nogal met 2 maten meten. Hij kwam namelijk ook (eindelijk) tot rust bij mij, juist doordát ie vanalles kon vertellen en delen volkomen naar eigen behoefte daaraan en ik maar vanalles binnen en voor mezelf hield, want dat kon hij er niet bij hebben.

Of werd weggewuifd, gebagatelliseerd, immers híj had altijd nog veel erger meegemaakt, en volgde daar een relaas op over en hoe hij dat had opgelost/ beter van geworden, of waar kon ik het nou zo druk mee hebben, dat reden (genoeg) kon zijn dat ik er eens ff niét kon zijn voor hem, wat hij kon verwachten in een relatie aan luisterend oor en steun?
Ging er gewoon niet in dat ik een huis schoon te houden had, andere contacten te onderhouden, mijn werk, mijn eigen bezigheden, mijn eigen relaxtime.
Dat was allemaal eigen keuze, een "druk" leven, deed ik toch zelf? (makkelijk praten als je dat zelf allemaal niet hebt in je leven om rekening mee te houden): veel projectie bij (zelf weinig verplichtingen en weinig sociaal leven, zich kunnen terugtrekken van alles en iedereen op elk gewenst moment, dus alle tijd om te focussen op mij/de relatie als het hem uitkwam of nodig had, naast zijn eigen me-time).

Gevolg was kort gezegd dat hij alles bij mij kon droppen en zich afgewezen of vergeten voelde als ik mijn eigen dingen deed of aan andere mensen tijd/aandacht gaf en dat niet wilde verminderen voor hem.
Dus alle aandacht die naar hem uitging, ging uiteindelijk van mijn me-time af, omdat ik niet bereid was te korten op tijd voor mijn bezigheden en andere naasten .

En dan word ik gestresst en chaotisch, omdat het me dan teveel wordt en ik dingen opzij ga zetten, maar intussen eea opstapelt omdat ik die tóch nog op later tijdstip moet inhalen. Dat geeft dan een druk op mij die ik vervelend vind, omdat ik als ik er vrij in ben eigen prioriteiten te stellen en eigen planning te volgen, ik dat prima kan reguleren en handellen. En af ging van mijn tijd alleen, die ik echt nodig heb.

Dat lukt gewoon niet als iemand tijd gaat claimen naar zíjn behoefte, of toch aandacht vraagt (appen, bellen, aandringen op wanneer afspreken, oid).
In woorden wel zeggen dat hij dat begreep en mij zogenaamd alle ruimte gaf, maar puntje bij paaltje interpreteren dat ik er niet wílde zijn, geen zin had in contact, in hem zien/spreken terwijl ik dan gewoon bézig was, of aan het werk, huishouden of in gesprek met een ander, of gewoon met een boek ff alleenzijn (en ff geen zin in contact met wie dan ook, voor niemand bereikbaar/beschikbaar, gewoon "NU ff niét).
En met al zijn verhalen en élke stap, poep en scheet delen had ik juist nóg meer alleenzijn nodig, om tot rust te komen. En hij juist liefst nog meer samenzijn, want bij mij kwam hij zo lekker tot rust, kwam in een struktuur, gezelschap, een luisterend oor, een aangeveegd huis, eten en drinken, schoon bed, hele nacht slaap (alleen thuis nooit), normaler ritme.

En ik genoot óók van het lieve en zorgzame, want hij had er heel wat voor over om bij mij te zijn, deed dingen voor me in huis, haalde een lekker ontbijtje, deed de afwas, tilde de boodschappen naar boven, op die manier was hij er ook voor mij.
Maar ik trok de drukte niet die hij meenam, enthousiaste of juist zware verhalen, als ik doodmoe of juist 's ochtends nog niet "opgestart" was, de continue prikkels, hardop delen van filmjes en info van Fb, alles deed ie eigenlijk hardop, aktiegeluiden of schreeuwerige reclames op de achtergrond van tv of Fb, als ik aan het koken was, continue aanwezigheid van iemand om me heen en kletsen (en bij afwezigheid nog veel ping ping ping van de vele berichtjes die binnenkwamen, zelfs zo dat ik het geluid van mijn whatsapp afzette).

Hoe leuk en lief ik hem ook vond, ik was echt wel gek op hem, ik werd er ook gek ván! Heel aanwezig (en dat kan ik zelf ook zijn hoor, maar in deze relatie niet).
Ik werd steeds stiller en nam dan afstand, ff rust nodig, dat voelde hij dan weer (als afwijzing) en ging juist trekken..
Heel vermoeiend iig.

Nu ben ik die drukte ook niet (meer) gewend, jaren op mezelf geweest en zelf in alle vrijheid kunnen doseren (en dus zelf kunnen verdelen van tijd over werk, vrije tijd, huishouden, sociale leven en met wie wanneer en ook heerlijk alleen kunnen zijn).
NIemand die exclusieve aandacht kon of mocht verwachten (behalve mijn kinderen, maar die doen dat niet, zijn net als ik) en op die manier zelf dus invloed op had wat ik deed, binnenkreeg aan prikkels van werk of van anderen, aan gezelschap afsprak of opzocht, enz.

Met een relatie ligt dat anders, dan heb je met de behoefte van de ander te maken, kun je niet alles naar eigen inzicht blijven doen en begrenzen. De ander mag ook zijn idee hebben van wat hoort of nodig of normaal is.
Maar als het zo eenzijdig "afhankelijk" wordt of geen begrip is voor jouw behoefte, of dat niet aansluit en je steeds moet afhouden of iemand maar aandacht vraagt/neemt tot jij zelf ho moet roepen, is dat niet relaxt en gaat dat ten koste van jezelf.

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb zelf al moeite genoeg om zelf in eigen leven een gezonde balans en structuur te houden, laat staan steeds te moeten "bevechten" zonder dat de ander zich tekortgedaan voelt.
En ik verwacht ook niet van een ander dat die zich aan mij aanpast.
Zo krijg je een "patstelling" als dat niet globaal matcht.

In eerdere relaties nooit een probleem geweest, omdat de ander ook de nodige vrijheid prettig vond en stuk eigen leven, werk, interesses en eigen vermaak had. Het wordt pas een probleem als de een of de ander (of allebei) het gevoel heeft zich aan te moeten passen om het te laten werken en daarmee jezelf tekort doet.

Als je energie leegloopt op iemand is dat zo'n signaal, dan past het niet bij je (of jij niet bij hem), hoe fijn het verder ook is, daar loopt het (of jij) op stuk.
Het moet een beetje gelijk op gaan, want ook elke keer een beetje energie inleveren (en niet bijtanken) is op langere duur recept voor opbranden en zelf niet goed meer functioneren, en dan kun je er voor niemand zijn.

Hij kán dit wel voor je wíllen veranderen, maar als dit in zijn aard/ systeem zit, zal hij hooguit zijn gedrag willen aanpassen voor jou, voor de relatie, maar ik geloof niet dat dat blijvend kan, als het is zoals hij in elkaar zit.
En zoals jij in elkaar zit, want als hij een partner had die zelf weinig last heeft van prikkels, en zelf rustig is, juist die drukte en aandacht geven/krijgen levendig en fijn vindt, geen of weinig me-time nodig heeft, dan kan hij zichzelf zijn en diegene ook.

Soms past het gewoon niet, verschilt het teveel of lijk je misschien juist teveel op elkaar, en zou jij weleens beter een rustige, stabiele persoon om je heen kunnen hebben, op wie jij ook wat meer kunt leunen, meer wederzijds is, die ook naar jou luistert, zichzelf goed kan vermaken, zijn eigen zaakjes regelt, en jij niet nódig bent om hem te stabiliseren/leiden, en ook niet als praatpaal / therapeut of dingen voor hem op te moeten lossen, of om zijn leven makkelijker te maken.

Dat je verliefd op hem bent maakt het moeilijker om te laten gaan, en toch kan het gewoon geen goede match zijn. Dat is wrang, verdrietig, want liefde kan zo welkom zijn en toch kan het niet goed voor je zijn, als jullie niet bij elkaar passen in temperament of ten koste gaat van je eigen stabiliteit.

Ik heb het om die reden beeindigd, met verdriet om en gemis van al het fijne wat er zeker ook was, beider intenties en om elkaar geven, maar veel teveel energie kostte.
En zeker allebei wel gewild en geprobeerd om aan te passen aan elkaar, andere vorm te zoeken die misschien wél kon, maar vervielen in terugkerende patronen en dan moet je je conclusies trekken, hoe jammer ook. Zeker binnen een half jaar.
Wat herkenbaar jouw situatie, daar zit ik nu middenin.
Ik kan de keuze niet maken ermee stoppen of niet.
Maar we blijven maar in die cirkel, en ik ben moe, moe van zijn onuitputtelijke energie, de energie die ik er telkens in stop en mijzelf daardoor compleet opzij heb gezet.
Ja dat heb ik ook zelf gedaan, op de eoa manier ben ik daar "gewoon" in meegegroeid, en dat is niet goed.
Alles is weg, stabiliteit, mijn basis, mijn energie.
We waren 3 mnd uit elkaar door omstandigheden en ik vond het heerlijk.
Man snapt niet dat ik dat wilde, hij miste de aanrakingen etc, ja de aandacht dus..en die had hij altijd van mij gehad en nu even niet meer.
Hij zegt steeds dat hij die ruimte mij geeft, maar doet dat feitelijk niet.
Ook luister hij niet wat mijn wensen zijn, wat ik vraag van hem, hij blaat er gewoon doorheen, laat me niet uitpraten etc.
Dus nog meer afstand, ik bouw een muur om mij heen, zelfbescherming.
Wist ik niet toen we trouwden?
Ja, maar ik wist niet dat het mij uiteindelijk de op ging kosten, want ik trek het niet meer.
Nu zijn we op een punt van doorgaan of niet.

Dus TO..
Optie is om miss blijven latten?
Alle reacties Link kopieren
O ja, mijn man staat niet open voor feedback, hij roept bij voorbaat al nee, zelfreflectie heeft hij niet.
Als hij bij mij opmerkingen heeft, denk ik er eerst over na, en geef ik hem dan pas antwoord of ik het ermee eens ben ja of nee, en leg ik het uit.
Ik ben ook veel productiever als hij niet in mijn buurt is.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven