Relaties
alle pijlers
Band moeder
dinsdag 7 april 2020 22:54
Ik heb een goede band met mijn moeder. Zie haar veel en hou veel van haar. Maar er is 1 ding wat me al jaren dwars zit, waar ik me voor schaam dat zij dat heeft gedaan en wat, behalve mijn zussen en mijn man niemand weet. Omdat ik het zo n vreemde keuze van haar vond en ik eigenlijk liever niet wil dat mensen dit weten. Ik wil het hier graag toch anoniem kwijt.
Toen ik een paar jaar geleden moest bevallen van mijn 3e kind had ik met haar afgesproken dat ik haar zou bellen als het zover was zodat ze op onze kinderen kon komen passen als ik naar het ziekenhuis kon.
Ik dacht het goed geregeld te hebben en toen ik weeën kreeg ging het al vrij heel snel. De weeen kwamen al om de twee minuten en toen moest ik naar het ziekenhuis omdat ik daar onder controle stond. Er kwam dus geen verloskundige bij mij thuis checken. Ik belde haar of ze kon komen want t ging heel snel en we moesten weg en toen zei ze doodleuk: nee dat gaat niet want ik heb een afspraak met vriendinnen dus sorry.
Ik stond echt perplex maar veel tijd om er over te denken had ik niet. Gelukkig kwam mijn schoonmoeder direct (die had ook een etentje staan maar zei dat direct af) en mijn zusje kwam ook.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik meteen door naar de verloskamer en binnen een uur was mijn kindje er.
Ik belde mijn moeder om het te vertellen, maar ze nam niet op. Mijn vader nam wel op en die zei dat m’n moeder naar dr vriendinnen was en haar telefoon thuis was vergeten...
S avonds belde ze terug en zei ze dat ze had gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.
Nou goed ze waren al bij mij thuis toen we thuiskwamen met ons kind dus was er wel interesse, maar ik heb dit altijd zo raar gevonden en voelde me zo in de steek gelaten op het moment dat ik haar hulp nodig had.
Ik heb nooit om hulp gevraagd altijd alles zelf geregeld en nog steeds, maar in dit geval had ik dr dus wel een keer echt nodig.
Ik heb het wel tegen haar gezegd maar daar wilde ze nooit echt over praten en reageerde met dat ik dit Zeker Nooit zou vergeten en dat ze zich wel een soort van schuldig voelde maar ook vanuit een soort slachtoffer rol.
Ik merk dat het me toch nog steeds dwars zit en me verdrietig maakt. Ik denk een goede band te hebben, maar is dat wel zo als iemand dit doet? En als er nu kleine dingen voorvallen komt dat altijd naar boven.
Misschien moet ik er eens met iemand over praten, ik weet het niet. Wat vinden jullie hiervan?
Sorry voor het warrige verhaal maar vandaag was er iets waardoor dit weer naar boven kwamen en ik dacht ik moet er Mssn toch eens over praten om dit te verwerken.
Toen ik een paar jaar geleden moest bevallen van mijn 3e kind had ik met haar afgesproken dat ik haar zou bellen als het zover was zodat ze op onze kinderen kon komen passen als ik naar het ziekenhuis kon.
Ik dacht het goed geregeld te hebben en toen ik weeën kreeg ging het al vrij heel snel. De weeen kwamen al om de twee minuten en toen moest ik naar het ziekenhuis omdat ik daar onder controle stond. Er kwam dus geen verloskundige bij mij thuis checken. Ik belde haar of ze kon komen want t ging heel snel en we moesten weg en toen zei ze doodleuk: nee dat gaat niet want ik heb een afspraak met vriendinnen dus sorry.
Ik stond echt perplex maar veel tijd om er over te denken had ik niet. Gelukkig kwam mijn schoonmoeder direct (die had ook een etentje staan maar zei dat direct af) en mijn zusje kwam ook.
In het ziekenhuis aangekomen kon ik meteen door naar de verloskamer en binnen een uur was mijn kindje er.
Ik belde mijn moeder om het te vertellen, maar ze nam niet op. Mijn vader nam wel op en die zei dat m’n moeder naar dr vriendinnen was en haar telefoon thuis was vergeten...
S avonds belde ze terug en zei ze dat ze had gedacht dat het zo’n vaart niet zou lopen.
Nou goed ze waren al bij mij thuis toen we thuiskwamen met ons kind dus was er wel interesse, maar ik heb dit altijd zo raar gevonden en voelde me zo in de steek gelaten op het moment dat ik haar hulp nodig had.
Ik heb nooit om hulp gevraagd altijd alles zelf geregeld en nog steeds, maar in dit geval had ik dr dus wel een keer echt nodig.
Ik heb het wel tegen haar gezegd maar daar wilde ze nooit echt over praten en reageerde met dat ik dit Zeker Nooit zou vergeten en dat ze zich wel een soort van schuldig voelde maar ook vanuit een soort slachtoffer rol.
Ik merk dat het me toch nog steeds dwars zit en me verdrietig maakt. Ik denk een goede band te hebben, maar is dat wel zo als iemand dit doet? En als er nu kleine dingen voorvallen komt dat altijd naar boven.
Misschien moet ik er eens met iemand over praten, ik weet het niet. Wat vinden jullie hiervan?
Sorry voor het warrige verhaal maar vandaag was er iets waardoor dit weer naar boven kwamen en ik dacht ik moet er Mssn toch eens over praten om dit te verwerken.
woensdag 8 april 2020 00:10
woensdag 8 april 2020 00:27
tja. De tijd kun je niet meer terug draaien. En dat kan je moeder ook niet. Het klinkt als een vreemde actie, maar ze kan zich echt vergist hebben en zich daarna enorm schamen.
Dit soort dingen komen normaal niet voor?
Om er een dr. Phil wijsheid in te gooien die ik mezelf nog wel eens inprent; vergeven doe je niet voor de ander. Dat doe je voor jezelf. Dat gaat niet met een druk op de knop, maar je kunt er wel bewust naartoe proberen te werken.
Dit soort dingen komen normaal niet voor?
Om er een dr. Phil wijsheid in te gooien die ik mezelf nog wel eens inprent; vergeven doe je niet voor de ander. Dat doe je voor jezelf. Dat gaat niet met een druk op de knop, maar je kunt er wel bewust naartoe proberen te werken.
woensdag 8 april 2020 00:27
Klinkt 'fishy'. Misschien was je moeder iets aan het doen wat niemand mocht weten. Maar het kan ook zo zijn dat haar toen iets erg dwars of zij mee in zat. Als ik het zo hoor zal er meer achter zitten, zoals je het verteld komt het in ieder geval eigenaardig over.
Overigens staat ze vrij om dit te delen toch? Ik heb ook sinds kort pas een account en ga nu los. Hoe meer je er over kan praten hoe beter. Communicatie is key.
Overigens staat ze vrij om dit te delen toch? Ik heb ook sinds kort pas een account en ga nu los. Hoe meer je er over kan praten hoe beter. Communicatie is key.
woensdag 8 april 2020 00:32
Ja met mijn man en zussen bespreek ik het wel en die vinden het ook vreemd. En wil hun ook niet steeds lastig vallen met die trauma van mij. Dus over praten is voor mij misschien beter met iemand die er objectief in staat.
Ik heb het nooit tussen mij en mijn moeder in laten staan wat contact betreft, al heb ik wel regelmatig gedacht dat dit voor anderen misschien echt een breuk had kunnen veroorzaken.
Ik hou heel veel van mijn moeder. En ik heb altijd mijn eigen boontjes gedopt, daarom doet het me denk ik nog steeds zo’n zeer dat ze dit zo heeft gedaan.
Met vriendinnen wil ik het niet bespreken omdat ik het ergens zo gênant vindt dat de persoon van wie ik zoveel hou me zo liet zitten op zo’n belangrijk moment in mijn leven.
Ik heb het nooit tussen mij en mijn moeder in laten staan wat contact betreft, al heb ik wel regelmatig gedacht dat dit voor anderen misschien echt een breuk had kunnen veroorzaken.
Ik hou heel veel van mijn moeder. En ik heb altijd mijn eigen boontjes gedopt, daarom doet het me denk ik nog steeds zo’n zeer dat ze dit zo heeft gedaan.
Met vriendinnen wil ik het niet bespreken omdat ik het ergens zo gênant vindt dat de persoon van wie ik zoveel hou me zo liet zitten op zo’n belangrijk moment in mijn leven.
woensdag 8 april 2020 00:40
Niet lullig bedoeld, maar ik denk dat een psych de beste persoon zou zijn om het mee te bepraten.
Het vreemd of stom vinden na al die jaren kan ik me goed voorstellen, maar als het nu nog dit oproept, dat lijkt me zorgelijk
woensdag 8 april 2020 01:11
Het klinkt alsof je moeder heeft er blijkbaar ook moeilijke gevoelens bij heeft, dat het zo gegaan is.
Misschien toch nog eens over praten en dan toch door praten, ook als zij dat moeilijk vindt. Je vader erbij, je man erbij. Gooi het dan maar een keer open. Geen oordelen. Uitpraten. En dan ook open staan voor wat zij zegt.
Op deze manier kan jij het niet achter je laten en zij ook niet. Zo zonde van de band die je altijd had.
Misschien toch nog eens over praten en dan toch door praten, ook als zij dat moeilijk vindt. Je vader erbij, je man erbij. Gooi het dan maar een keer open. Geen oordelen. Uitpraten. En dan ook open staan voor wat zij zegt.
Op deze manier kan jij het niet achter je laten en zij ook niet. Zo zonde van de band die je altijd had.
woensdag 8 april 2020 03:21
Sorry hoor maar ik vind dit echt een enorm luxe probleem.
TO had 3 mensen die ze kon bellen en 2 van de 3 zijn meteen gekomen het is dus niet zo dat de kinderen van TO alleen thuis achterbleven.
De moeder van TO heeft echt een verkeerde inschatting gemaakt en ze is wel meteen naar de kinderen van TO gegaan toen ze dat doorhad, nog voordat TO thuis was, de moeder van TO kan wel excuses aanbieden maar kan het niet veranderen dus waarom er dan telkens weer over te beginnen.
TO had 3 mensen die ze kon bellen en 2 van de 3 zijn meteen gekomen het is dus niet zo dat de kinderen van TO alleen thuis achterbleven.
De moeder van TO heeft echt een verkeerde inschatting gemaakt en ze is wel meteen naar de kinderen van TO gegaan toen ze dat doorhad, nog voordat TO thuis was, de moeder van TO kan wel excuses aanbieden maar kan het niet veranderen dus waarom er dan telkens weer over te beginnen.
woensdag 8 april 2020 03:38
Alle menselijke ellende in ogenschouw genomen is het een luxeprobleem.
Op individueel niveau heb je op een van de meest kwetsbare momenten in je leven een dikke middelvinger gekregen van één van de twee personen op de hele aardkloot die onvoorwaardelijk van je houden. Zelfs al moord je een halve stad op sadistische wijze uit.
Het lijkt mij heel rot TO. Ik stel het mij zo voor als de aandachtsgeile schoonzus van mijn voormalige buurvrouw* die zich met de rest van de familie verzamelde om de verse baby van buuv te komen begroeten. Om als eerste eruit te krijsen: “Hiiiiiii wij zijn ook zwanger!”. Dat doet een normaal begaafd mens ook niet en het deed mijn buurvrouw echt veel pijn (zoveel dat ze het mij een paar dagen later nog huilend vertelde). Hetzelfde als een aanzoek doen op andermans bruiloft. Sommige dingen doe je gewoon niet en die actie van jouw moeder is daar één van,
Maar je hebt zelf de oplossing in handen. Eruit huilen, met man erover hebben en voor jezelf afsluiten. Alle andere mensen in jouw omgeving zijn het er unaniem over eens. Meer dan dezelfde mening herhalen kunnen ze niet doen. En jouw moeder kan de tijd niet terugdraaien. Vergeven wil niet gelijk zeggen vergeten. Dat hoeft ook niet.
*Even in het midden gelaten of het ook een buurvrouw was i.p.v. een collega, kennis, enz.
Op individueel niveau heb je op een van de meest kwetsbare momenten in je leven een dikke middelvinger gekregen van één van de twee personen op de hele aardkloot die onvoorwaardelijk van je houden. Zelfs al moord je een halve stad op sadistische wijze uit.
Het lijkt mij heel rot TO. Ik stel het mij zo voor als de aandachtsgeile schoonzus van mijn voormalige buurvrouw* die zich met de rest van de familie verzamelde om de verse baby van buuv te komen begroeten. Om als eerste eruit te krijsen: “Hiiiiiii wij zijn ook zwanger!”. Dat doet een normaal begaafd mens ook niet en het deed mijn buurvrouw echt veel pijn (zoveel dat ze het mij een paar dagen later nog huilend vertelde). Hetzelfde als een aanzoek doen op andermans bruiloft. Sommige dingen doe je gewoon niet en die actie van jouw moeder is daar één van,
Maar je hebt zelf de oplossing in handen. Eruit huilen, met man erover hebben en voor jezelf afsluiten. Alle andere mensen in jouw omgeving zijn het er unaniem over eens. Meer dan dezelfde mening herhalen kunnen ze niet doen. En jouw moeder kan de tijd niet terugdraaien. Vergeven wil niet gelijk zeggen vergeten. Dat hoeft ook niet.
*Even in het midden gelaten of het ook een buurvrouw was i.p.v. een collega, kennis, enz.
Nee heb je, ja kun je krijgen
woensdag 8 april 2020 06:05
Ik denk dat het goed is om het te gaan bepraten met haar. Zo van, hoe komt het dat je mijn woorden niet tot je nam (me niet op m’n woord geloofde) op het moment dat ik je belde met het verzoek om over te komen om op de kinderen te passen?
Ik denk dat je moeder de aangewezen persoon is om het mee te bepraten want het staat anders konstant tussen jullie in.
Doe het open, op een uitnodigende manier
Ik denk dat je moeder de aangewezen persoon is om het mee te bepraten want het staat anders konstant tussen jullie in.
Doe het open, op een uitnodigende manier
woensdag 8 april 2020 06:51
Sorry hoor maar ik vind dit echt een enorm luxe probleem.
TO had 3 mensen die ze kon bellen en 2 van de 3 zijn meteen gekomen het is dus niet zo dat de kinderen van TO alleen thuis achterbleven.
De moeder van TO heeft echt een verkeerde inschatting gemaakt en ze is wel meteen naar de kinderen van TO gegaan toen ze dat doorhad, nog voordat TO thuis was, de moeder van TO kan wel excuses aanbieden maar kan het niet veranderen dus waarom er dan telkens weer over te beginnen.
Maar niemand kan je moeder in zo’n situatie vervangen. Ik ben zelf nog geen oma, maar kan me voorstellen dat juist in die laatste weken de telefoon aan je vastgeplakt zit. Is ze wel een betrokken oma, hoe reageerde ze tijdens je zwangerschap?
TO had 3 mensen die ze kon bellen en 2 van de 3 zijn meteen gekomen het is dus niet zo dat de kinderen van TO alleen thuis achterbleven.
De moeder van TO heeft echt een verkeerde inschatting gemaakt en ze is wel meteen naar de kinderen van TO gegaan toen ze dat doorhad, nog voordat TO thuis was, de moeder van TO kan wel excuses aanbieden maar kan het niet veranderen dus waarom er dan telkens weer over te beginnen.
Maar niemand kan je moeder in zo’n situatie vervangen. Ik ben zelf nog geen oma, maar kan me voorstellen dat juist in die laatste weken de telefoon aan je vastgeplakt zit. Is ze wel een betrokken oma, hoe reageerde ze tijdens je zwangerschap?
woensdag 8 april 2020 06:51
Dat is echt ongelofelijk rot TO. Ik snap dat je hierdoor twijfelt aan jullie band en haar liefde voor jou, of toch wat je voor haar betekent.
Ik denk dat ook al praat je het uit je toch nooit zult begrijpen wat haar die moment bezielde en hier altijd mee blijft zitten, je zal het gewoon een plekje moeten geven.
Ik denk dat ook al praat je het uit je toch nooit zult begrijpen wat haar die moment bezielde en hier altijd mee blijft zitten, je zal het gewoon een plekje moeten geven.
farfaraway wijzigde dit bericht op 11-04-2020 07:39
40.55% gewijzigd
woensdag 8 april 2020 07:09
Als je een overdrijver van nature bent kan het zijn dat ze dacht: ik ga even eten en ga daarna wel. Maar evengoed lullig. Ook dat je daarna er niet over kan praten. Als ze nou daarna had gezegd: Je maakt altijd zo een drama om niets dus ik dacht dat het nog wel kon, sorry. Blijft het vervelend, maar weet je in elk geval de reden.
Als je helemaal geen dramaqueen bent heb je je moeder misschien op een voetstuk gezet of altijd geluk gehad dat er niet net wat leukers was dan wat jij vroeg.
Echt lastig te bepalen maar ik snap je teleurstelling 100%
Misschien kun je haar een brief schrijven en vragen of ze je terugschrijft wat de reden was?
Als je helemaal geen dramaqueen bent heb je je moeder misschien op een voetstuk gezet of altijd geluk gehad dat er niet net wat leukers was dan wat jij vroeg.
Echt lastig te bepalen maar ik snap je teleurstelling 100%
Misschien kun je haar een brief schrijven en vragen of ze je terugschrijft wat de reden was?
woensdag 8 april 2020 07:32
Ik denk dat je zelfstandigheid ergens misschien ook onderdeel is van het probleem. Niet de oorzaak, maar het gevolg.
Mijn ouders houden er ook niet van om me te helpen. Ze gaan er vanuit dat ik, wanneer ik om hulp vraag, het om andere redenen doe dan om het verkrijgen van hulp. Om aandacht, om te klagen, uit aanstellerij. Dat is de reden waarom ik altijd alles zelf doe. Om hulp vragen betekent afkeur.
Als jij stelt dat je ook zelden om hulp vraagt, vraag ik me af hoe je ouders er vroeger tegenover stonden als je om hulp vroeg. Mensen stoppen doorgaans niet zomaar met hulp vragen. Stond je moeder niet altijd al bagatelliserend tegenover jouw hulpvragen? En is dat niet wat je steekt?
Mijn ouders houden er ook niet van om me te helpen. Ze gaan er vanuit dat ik, wanneer ik om hulp vraag, het om andere redenen doe dan om het verkrijgen van hulp. Om aandacht, om te klagen, uit aanstellerij. Dat is de reden waarom ik altijd alles zelf doe. Om hulp vragen betekent afkeur.
Als jij stelt dat je ook zelden om hulp vraagt, vraag ik me af hoe je ouders er vroeger tegenover stonden als je om hulp vroeg. Mensen stoppen doorgaans niet zomaar met hulp vragen. Stond je moeder niet altijd al bagatelliserend tegenover jouw hulpvragen? En is dat niet wat je steekt?
woensdag 8 april 2020 07:53
De reactie van je moeder zegt volgens mij dat zij er zich ook nog steeds rot over voelt. Daarom kan/wil ze er niet over praten. Mijn moeder toont vergelijkbare reacties als het over dingen van vroeger gaat, keuzes waar zij blijkbaar zelf niet helemaal achter staat maar die ze wegstopt, omdat het pijn doet om erover te praten. Sommige mensen zijn er nu eenmaal niet zo goed in bij zichzelf te rade te gaan, eerlijk te zijn over hun gevoelens en tekortkomingen.
Als je dit beseft, lukt het je misschien om je moeder te vergeven, zonder dat zij jou om vergeving hoeft te vragen. Als je dat kunt, kun jij verder.
Als je dit beseft, lukt het je misschien om je moeder te vergeven, zonder dat zij jou om vergeving hoeft te vragen. Als je dat kunt, kun jij verder.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
