Relaties
alle pijlers
Knoop doorgehakt om kinderwens, en nu?
donderdag 4 juni 2020 13:49
Hoi allemaal,
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
Ik wil dit fijne forum gebruiken om even een en ander van me af te schrijven.
Sinds 2013 heb ik (vrouw, 30 jaar) een hele fijne relatie met de allerliefste, meest zorgzame man die ik ooit heb ontmoet. Ik was toen 23, hij is vijf jaar ouder dan ik. In die periode was ik nog druk bezig met studeren en woonde ik op kamers. Ik was altijd zo’n meid die riep dat ze nooit kinderen hoefde en die in de toekomst juist de vrijheid wilde om te gaan en staan waar ze wilde. Toen ik mijn vriend leerde kennen is hij meteen duidelijk geweest: hij wil nooit kinderen, geen sprake van. Destijds was dat een match made in heaven.
Helaas, gedurende de jaren, is er bij mij gaandeweg toch de wens ontstaan. Het vooruitzicht om slechts met zijn tweetjes oud te worden boezemt me angst en leegte in, ik houd van mensen om me heen en zeker nu mijn zusje ook een kindje heeft komt het opeens erg dichtbij en zie ik steeds meer een toekomst voor me waarin ik dat ook wil.
De afgelopen twee jaar ben ik me gaan realiseren dat, ondanks de fijne relatie, we het op fundamentele punten nooit eens zullen gaan worden. Eind april is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik een time-out genomen. We woonden inmiddels ook al 3 jaar samen, maar ik heb wat spulletjes ingepakt en verblijf sindsdien bij mijn ouders thuis. Ik wilde echt even tijd en afstand nemen om mijn kinderwens serieus te onderzoeken. Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb, dan dat er altijd dat onderbuikgevoel blijft knagen, altijd die steek in je buik bij het zien van gezinnen met jonge kindjes. En ook voor de toekomst van mijn vriend: hij heeft recht op iemand die net zo hard gaat voor dezelfde toekomstidealen als hij.
De knoop is dus doorgehakt voor mezelf, maar we hebben elkaar ook al 4 weken niet gezien en nauwelijks gesproken. Ik weet dat het moet, maar ik weet niet hoe ik het aan moet gaan pakken om hem te vertellen dat ik niet meer terug kom...
Het is zo lastig; ik weet ook wat ik ervoor op ga geven, maar de wens overheerst en ik wil mezef die kans gunnen...
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten? Hoe zijn jullie eruit gekomen? En was het de juiste beslissing?
Liefs!!
donderdag 4 juni 2020 14:09
donderdag 4 juni 2020 14:34
Ik vind het moeilijk om weer contact op te nemen, maar hij verdient dat uiteraard. Ik voel me daarom laf, dat ik dat eigenlijk een soort van niet durf ofzo...
Ook bang om hem dan weer te zien en dat de twijfel dan weer toeslaat, omdat ik voor mijn gevoel nu eindelijk na jaren twijfelen een duidelijke keuze heb gemaakt...
Ook bang om hem dan weer te zien en dat de twijfel dan weer toeslaat, omdat ik voor mijn gevoel nu eindelijk na jaren twijfelen een duidelijke keuze heb gemaakt...
donderdag 4 juni 2020 14:37
l2l89 schreef: ↑04-06-2020 14:09Dankjullie wel! Dat geeft alweer wat steun!
Ik ken ook een vrouw die inderdaad voor de relatie heeft gekozen, haar man wilde ook geen kinderen, en die daar altijd spijt van heeft gehad. Zo’n vrouw wil ik niet worden.
Over twee weken word ik 31, de tijd om keuzes te maken is nu.
Ik vind je sterk en krachtig.
Ik ken namelijk ook een vrouw. Die koos voor haar relatie. Haar partner wilde geen kinderen. Die vrouw is nu ruim in de 50. En die man heeft inmiddels een kind bij een ander.
Nooit een man dwingen tot een gezin. Maar je kinderwens opgeven voor een man? Echt nooit. Never of my life.
Ik ben zelf overigens een bam-mam. Dus weet dat die mogelijkheid er ook nog is.
donderdag 4 juni 2020 14:45
Je kunt ook een uitgebreide brief schrijven en elkaar daarna face to face spreken.
Ik weet dat veel mensen meteen op hun achterste benen staan bij het idee dat je zo'n belangrijke boodschap in een brief brengt, maar ik vind het juist heel goed. Je kunt je woorden in alle rust kiezen. Een echt gesprek op korte termijn daarna lijkt me wel aan de orde, maar dan is de spanning een stuk minder omdat al duidelijk is hoe de hazen lopen.
Je kunt hem vooraf al kort meedelen dat je een brief aan het schrijven bent en dat je graag wilt praten, nadat hij die heeft gelezen.
Ik denk dat ik het zo zou doen, maar dat ligt natuurlijk voor iedereen weer anders.
Ik weet dat veel mensen meteen op hun achterste benen staan bij het idee dat je zo'n belangrijke boodschap in een brief brengt, maar ik vind het juist heel goed. Je kunt je woorden in alle rust kiezen. Een echt gesprek op korte termijn daarna lijkt me wel aan de orde, maar dan is de spanning een stuk minder omdat al duidelijk is hoe de hazen lopen.
Je kunt hem vooraf al kort meedelen dat je een brief aan het schrijven bent en dat je graag wilt praten, nadat hij die heeft gelezen.
Ik denk dat ik het zo zou doen, maar dat ligt natuurlijk voor iedereen weer anders.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 juni 2020 14:50
Wij hadden vroeger een buurvrouw, een oudere dame.
Deze mevrouw wilde zo graag contact met ons gezin.
Ze had zelf geen kinderen, zij wilde maar haar man niet, die trok altijd z’n eigen plan zoals ze hem omschreef.
Haar man is overleden toen ze beide in de 60 waren.
Die vrouw had niets of niemand en een droom die ze nooit heeft kunnen naleven. Heel triest!
Tuurlijk heb je verdriet om je vriend, als het (op jouw kinderwens na) de man uit je dromen is.
Heb je goed met hem gesproken? Hij blijft bij zijn standpunt?
Voor jou is deze wens ook veranderd in de loop der jaren.
Volg je hart, uiteindelijk moet je altijd voor je eigen geluk kiezen.
Heel sterk dat je dit ook doet.
Doet hij moeite dat je terug komt? Of mag je alleen terugkomen als je van je wens afziet ?
Deze mevrouw wilde zo graag contact met ons gezin.
Ze had zelf geen kinderen, zij wilde maar haar man niet, die trok altijd z’n eigen plan zoals ze hem omschreef.
Haar man is overleden toen ze beide in de 60 waren.
Die vrouw had niets of niemand en een droom die ze nooit heeft kunnen naleven. Heel triest!
Tuurlijk heb je verdriet om je vriend, als het (op jouw kinderwens na) de man uit je dromen is.
Heb je goed met hem gesproken? Hij blijft bij zijn standpunt?
Voor jou is deze wens ook veranderd in de loop der jaren.
Volg je hart, uiteindelijk moet je altijd voor je eigen geluk kiezen.
Heel sterk dat je dit ook doet.
Doet hij moeite dat je terug komt? Of mag je alleen terugkomen als je van je wens afziet ?
donderdag 4 juni 2020 14:50
Afgelopen week heb ik voor mezelf de knoop doorgehakt. Als ik nu niet voor mezelf en in ieder geval de mogelijkheid kies om in de toekomst kinderen te krijgen, dan ga ik daar spijt van krijgen. Ik ben dan liever alleenstaand met de wetenschap dat ik het geprobeerd heb,
Je kan ook nog zonder partner een kind krijgen.
Sterkte met het liefdesverdriet.
Je kan ook nog zonder partner een kind krijgen.
Sterkte met het liefdesverdriet.
donderdag 4 juni 2020 14:56
Ik herken me enigszins in je verhaal. Ik heb ook altijd geroepen geen kinderen te willen, en ex destijds ook niet. Later ben ik daar toch over na gaan denken, alleen zijn ex en ik niet alleen om die reden uit elkaar gegaan, wij waren op veel meer gebieden uit elkaar gegroeid. Ik was toen 28 en hij 8 jaar ouder.
Later een andere relatie gekregen en vrij snel zwanger geraakt. Mijn zoon is nu 9, en ik kan me geen leven meer voorstellen zonder hem.
Volgens mij heeft mijn ex trouwens later ook nog een kind/kinderen gekregen.
Luister goed naar je gevoel. Ik denk dat je vaker zult horen dat vrouwen spijt hadden van de beslissing bij hun partner te blijven dan dat ze spijt hadden van de beslissing om hun kinderwens te volgen (hoewel er op dat laatst natuurlijk ook wel een behoorlijk taboe rust, maar goed).
Later een andere relatie gekregen en vrij snel zwanger geraakt. Mijn zoon is nu 9, en ik kan me geen leven meer voorstellen zonder hem.
Volgens mij heeft mijn ex trouwens later ook nog een kind/kinderen gekregen.
Luister goed naar je gevoel. Ik denk dat je vaker zult horen dat vrouwen spijt hadden van de beslissing bij hun partner te blijven dan dat ze spijt hadden van de beslissing om hun kinderwens te volgen (hoewel er op dat laatst natuurlijk ook wel een behoorlijk taboe rust, maar goed).
donderdag 4 juni 2020 15:22
Ah, begrijp ik. Lijkt me heel lastig en confronterend... Een keuze tussen twee kwaden! Een brief schrijven zoals iemand hier opperde, vind ik helemaal geen slecht idee. Ik ben ook niet van de school dat je iedereen alles maar direct en face-to-face moet zeggen. Een beetje afstand, een boodschap rustig laten landen en daarna zonder extreme emoties praten is soms een betere keus.l2l89 schreef: ↑04-06-2020 14:34Ik vind het moeilijk om weer contact op te nemen, maar hij verdient dat uiteraard. Ik voel me daarom laf, dat ik dat eigenlijk een soort van niet durf ofzo...
Ook bang om hem dan weer te zien en dat de twijfel dan weer toeslaat, omdat ik voor mijn gevoel nu eindelijk na jaren twijfelen een duidelijke keuze heb gemaakt...
Besef ook dat dit het moeilijkste moment is. Vanaf dit moment bouw je je leven weer op, alleen, misschien later met een nieuwe partner. Het verdriet zal slijten. Dit is gewoon een k*tmoment. Maar als je dit gehad hebt, gaat het echt beter worden
donderdag 4 juni 2020 15:24
Zet je over de drempel heen en wees eerlijk naar hem toe. Een verschil in kinderwens is zó fundamenteel, daar is geen compromis in te sluiten. Heel veel sterkte, het lijkt me niet makkelijk..
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
donderdag 4 juni 2020 15:30
Wees eerlijk naar hem toe. Jij wilt kinderen. Graag met hem, maar in ieder geval kinderen.
Hij kan ook van mening veranderen hè; het is vrij normaal dat iemand onder de 30 100% zeker weet nooit kinderen te willen en daar een half decennium later anders over denkt. Mensen kunnen veranderen van mening, geef hem een kans.
Hij kan ook van mening veranderen hè; het is vrij normaal dat iemand onder de 30 100% zeker weet nooit kinderen te willen en daar een half decennium later anders over denkt. Mensen kunnen veranderen van mening, geef hem een kans.
Ik kan zelf wel vaststellen of ik een hypochonder ben.
donderdag 4 juni 2020 15:30
Dappere beslissing, want ik neem aan dat de liefde voor hem er nog wel is.
Even heel hypothetisch: Stel hij had wél kinderen gewild, maar blijkt onvruchtbaar.... Wat zou dan jouw scenario zijn geweest?
Na zelf in de MMM te hebben gezeten, hebben wij voor de keuze gestaan: hoe zien wij ons leven samen zonder kinderen?
In ons geval was de liefde voor elkaar groter dan de kinderwens.
Ik kan me wel voorstellen hoe moeilijk jouw keuze moet zijn geweest. De tijd heelt veel. Sterkte.
Even heel hypothetisch: Stel hij had wél kinderen gewild, maar blijkt onvruchtbaar.... Wat zou dan jouw scenario zijn geweest?
Na zelf in de MMM te hebben gezeten, hebben wij voor de keuze gestaan: hoe zien wij ons leven samen zonder kinderen?
In ons geval was de liefde voor elkaar groter dan de kinderwens.
Ik kan me wel voorstellen hoe moeilijk jouw keuze moet zijn geweest. De tijd heelt veel. Sterkte.
donderdag 4 juni 2020 15:59
Wat moeilijk voor je, TO. Veel sterkte! Ik herken wel wat -Lucille- zegt over dat je liefde voor elkaar soms groter is dan een kinderwens. Ik ben nu in verwachting van mijn eerste kind, maar ik denk dat ik bij mijn man was gebleven als we niet zwanger konden worden of er bij hem geen kinderwens aanwezig was. Daar hoef jij natuurlijk niet hetzelfde over te denken. Jij kent jezelf het best en weet welke richting je met je toekomst uit wilt gaan.
Antoine de Saint-Exupéry: "Toutes les grandes personnes ont d'abord été des enfants (mais peu d'entre elles s'en souviennent)."
donderdag 4 juni 2020 16:07
Wow, bedankt voor alle reacties en inzichten! Dat had ik in zo’n korte tijd niet verwacht.
Dat van die brief klinkt heel goed, daar ga ik in elk geval even over nadenken...
Ja, in ons geval spelen er ook nog wel andere dingen mee waarover we niet op 1 lijn kunnen komen; ik ben bijvoorbeeld een bruisend stadstype en hij heeft zijn hele leven in een klein dorp... en hoewel ik heel veel van hem houd als persoon, merk ik toch dat ik op de lange termijn niet gelukkig word. Als we verder zouden gaan moet ik dus (vanuit mijn perspectief) grote concessies doen en wil hij mij hierin niet tegemoet komen. Dat maakt de relatie voor mijn gevoel ongelijkwaardig. We hebben hier ook de laatste keer dat we elkaar zagen ook over gesproken, zijn mening is daarin niet veranderd en dat gaat ook niet gebeuren. Dat maakt mijn gevoel dat ik voor mijn eigen geluk moet kiezen alleen maar sterker de laatste dagen.
Nu nog de juiste manier vinden om het met respect af te kunnen sluiten...
Dat van die brief klinkt heel goed, daar ga ik in elk geval even over nadenken...
Ja, in ons geval spelen er ook nog wel andere dingen mee waarover we niet op 1 lijn kunnen komen; ik ben bijvoorbeeld een bruisend stadstype en hij heeft zijn hele leven in een klein dorp... en hoewel ik heel veel van hem houd als persoon, merk ik toch dat ik op de lange termijn niet gelukkig word. Als we verder zouden gaan moet ik dus (vanuit mijn perspectief) grote concessies doen en wil hij mij hierin niet tegemoet komen. Dat maakt de relatie voor mijn gevoel ongelijkwaardig. We hebben hier ook de laatste keer dat we elkaar zagen ook over gesproken, zijn mening is daarin niet veranderd en dat gaat ook niet gebeuren. Dat maakt mijn gevoel dat ik voor mijn eigen geluk moet kiezen alleen maar sterker de laatste dagen.
Nu nog de juiste manier vinden om het met respect af te kunnen sluiten...
donderdag 4 juni 2020 19:15
We hebben het hier recentelijk nog over gehad, hij blijft bij zijn standpunt en mijn klokje tikt door... hier gaat op de lange termijn niemand gelukkig van worden vrees ik.SteunEndeToeverlaet schreef: ↑04-06-2020 15:30Wees eerlijk naar hem toe. Jij wilt kinderen. Graag met hem, maar in ieder geval kinderen.
Hij kan ook van mening veranderen hè; het is vrij normaal dat iemand onder de 30 100% zeker weet nooit kinderen te willen en daar een half decennium later anders over denkt. Mensen kunnen veranderen van mening, geef hem een kans.
donderdag 4 juni 2020 20:59
Fijn dat je zo duidelijk voor ogen hebt waarom het tussen jullie niet werkt of niet kan blijven werken. Sterk van je dat je voor je eigen idealen en wensen instaat. Misschien kun je deze redenen nog eens voor jezelf op papier zetten? Als geheugensteuntje voor als je het moeilijk krijgt? Want je hebt natúúrlijk liefdesverdriet en natuurlijk weet je niet of de toekomst je brengt wat je hoopt. Maar zoals je zelf al zegt, dan heb je het in elk geval geprobeerd. En je bent jezelf trouw gebleven.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
