Relaties
alle pijlers
In de hut van BabaYaga: lucht hier je hart en steun elkaar
zondag 12 juli 2020 19:07
Mijn oude topic was bijna vol. Ik heb het laten verwijderen omdat iemand dacht mij herkend te hebben.
Maar ik ben er nog, onder een andere naam.
Had je man een midlife crisis en een zoolmeet? Of "alleen maar" een midlife crisis? Wil je gewoon even anoniem je hart luchten zonder je omgeving daarmee te belasten? Zoek je steun van lotgenoten?
Schrijf het hier van je af. Of niet, maar dan verdwijnt dit topic vanzelf naar onderen.
Maar ik ben er nog, onder een andere naam.
Had je man een midlife crisis en een zoolmeet? Of "alleen maar" een midlife crisis? Wil je gewoon even anoniem je hart luchten zonder je omgeving daarmee te belasten? Zoek je steun van lotgenoten?
Schrijf het hier van je af. Of niet, maar dan verdwijnt dit topic vanzelf naar onderen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 00:21
Inderdaad zo herkenbaar! Ik besef nu dat ik tijdens onze verkering eigenlijk al een eind wilde maken aan onze relatie. En nu zijn we 20 jaar en 3 kinderen verder. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn. Voor de buitenwereld ben ik een ‘powervrouw’ maar in het echt ben ik gewoon slap.2018anoniem schreef: ↑22-07-2020 20:16Herkenbaar, ik denk nu ook vaak hoe heb ik hem als vader kunnen uitkiezen.... Neemt niet weg dat ik heel blij met mijn kinderen ben, daar probeer ik dan maar iets positiefs uit te halen. Hij heeft mij weer een aantal streken geleverd deze week en ik heb hem vandaag gezegd dat hij geen donder om zijn kinderen geeft anders zou hij hun moeder wel beter behandelen. Hij werkt momenteel echt als een rode lap op een stier bij mij! Ben er ook achter gekomen dat zijn wippertje allemaal spulletjes heeft gekocht voor de jongste, kindje paaien, vader naaien! Ik doe gewoon heel enthousiast tegen mijn kind, zo wat lief zeg van haar zeg ik dan.
Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat ik zo lang bij hem ben gebleven alleen voor de kinderen. Ik wil ze geen dag missen en dat moet nu wel. Hem heb ik nog geen dag gemist!
donderdag 23 juli 2020 08:16
Ik heb ook tijdens onze verkering al gedacht dat ik het eigenlijk uit had moeten maken. Ook niet gedaan. Achteraf kijk je een koe in de kont, zegt mijn moeder altijd.gaultier schreef: ↑23-07-2020 00:21Inderdaad zo herkenbaar! Ik besef nu dat ik tijdens onze verkering eigenlijk al een eind wilde maken aan onze relatie. En nu zijn we 20 jaar en 3 kinderen verder. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn. Voor de buitenwereld ben ik een ‘powervrouw’ maar in het echt ben ik gewoon slap.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 09:16
Ha ja, en dan in dialect uitgesproken, issie nog leuker. Ik heb er een uitgebreide psychologen-ronde opzitten waarom ik toch ooit zo’n man koos. Inmiddels is dat wel duidelijk en heb ik niet nog een keer dezelfde fout gemaakt. Althans, dat denk ik. Ik heb een hele leuke vriend nu. Toch ben ik af en toe bang voor weer zo’n foutief oordeel, dan bekruipt me het gevoel dat ik geen mensenkennis heb ofzo. Het doet wel wat met mijn basis gevoel van zekerheid en onbevangenheid.Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 08:16Ik heb ook tijdens onze verkering al gedacht dat ik het eigenlijk uit had moeten maken. Ook niet gedaan. Achteraf kijk je een koe in de kont, zegt mijn moeder altijd.
Mijn huidige vriend heeft daar last van (gehad). Ik ben ervan bezeten om niets uit handen te geven, want tijdens mijn huwelijk moest ik ook alles alleen doen en je weet maar nooit wanneer deze man weer opstapt. Dat is de laatste kreukel in mijn hoofd die langzaam gladgestreken wordt door mijn huidige vriend, die heel lief allerlei klusjes uitvoert en mij alleen nog maar een blik geeft als ik er tussen probeer te springen om het over te nemen. Inmiddels kan ik het zelfs accepteren als hij een handje komt helpen terwijl ik aan het klussen ben. En andersom, kan ik met hem samen iets doen zonder het compleet over te nemen. Ik kan zélfs toekijken zonder op te springen als hij iets doet, haha maar ik kijk dan ook graag naar hem, dat helpt
donderdag 23 juli 2020 09:25
Ja! Dat herken ik ook! Het gevoel dat je alles zelf moet doen. Mijn ex vond dat ik het zelf maar moest regelen als ik iets wilde wat hij niet belangrijk vond (Denk aan cadeautjes voor de juf aan het einde van het jaar, cadeaus voor kinderfeestjes, helpen op school, de tuin, het fornuis schoonmaken, de oppas voor de kinderen, de geldzaken, de hypotheek voor het huis, de bouwkundige keuring van een nieuw huis, etc etc etc). Eigenlijk regelde ik achteraf vrijwel alles. Dus toen hij weg ging veranderde er voor mij niet zo veel.
Nu is dat toch anders, hoewel ik nog steeds graag mijn eigen bonen dop.
Ik ben niet bang dat mijn lief opstapt. Ik zou er veel verdriet van hebben, maar ik overleef echt nog wel een keer. (Mijn jongste kind sprak onlangs uit dat het echt nog wel contact zou houden met mijn huidige lief, mochten wij ooit uit elkaar gaan. Dat vond ik wel heel erg leuk om te horen. )
Nu is dat toch anders, hoewel ik nog steeds graag mijn eigen bonen dop.
Ik ben niet bang dat mijn lief opstapt. Ik zou er veel verdriet van hebben, maar ik overleef echt nog wel een keer. (Mijn jongste kind sprak onlangs uit dat het echt nog wel contact zou houden met mijn huidige lief, mochten wij ooit uit elkaar gaan. Dat vond ik wel heel erg leuk om te horen. )
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 10:53
Dat ‘zwak’ zijn komt door mijn ouders en opvoeding en cultuur. Maar dan ga ik anderen de schuld geven en daar schiet ik niets mee op. Ik had gewoon beter moeten weten en de knoop doorhakken. En dat gaat ook wel gebeuren. Het is alleen enorm pijnlijk dat de kinderen dit gaan meemaken
donderdag 23 juli 2020 11:07
Wat de één zwak noemt, omschrijft de ander als sterk. Mijn ex vindt dat hij heel moedig zijn eigen weg is gegaan. Ik vind dat hij laf is gevlucht en ieder gesprek uit de weg ging. Beide is waar, denk ik.gaultier schreef: ↑23-07-2020 10:53Dat ‘zwak’ zijn komt door mijn ouders en opvoeding en cultuur. Maar dan ga ik anderen de schuld geven en daar schiet ik niets mee op. Ik had gewoon beter moeten weten en de knoop doorhakken. En dat gaat ook wel gebeuren. Het is alleen enorm pijnlijk dat de kinderen dit gaan meemaken
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 11:13
Dat is ook wel weer zo.Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 11:07Wat de één zwak noemt, omschrijft de ander als sterk. Mijn ex vindt dat hij heel moedig zijn eigen weg is gegaan. Ik vind dat hij laf is gevlucht en ieder gesprek uit de weg ging. Beide is waar, denk ik.
donderdag 23 juli 2020 11:46
De kern zit denk ik ook in de acceptatie van jezelf. Van het feit dat je nu eenmaal reageert zoals je reageert.
Ik heb me lang afgevraagd wat mijn ex in vredesnaam bezielde. Waarom hij deed zoals hij deed. Die antwoorden ga je niet krijgen.
Heel langzaam heb ik geleerd om naar mezelf te kijken. Niet in termen van "Wat deed ik fout?" Maar wel naar: wie ben ik? Wat voel ik nu eigenlijk? Boosheid? Of is het verdriet? Wat is de trigger voor mij om ergens heftig op de reageren?
"Fout " is een relatief begrip. Mijn huidige lief is dol op alle eigenschappen die mijn ex man in mij vervloekte. Ik wijzig mijn plannen nogal eens, als daar een aanleiding voor is. Mijn ex vond dat "onbetrouwbaar " mijn lief omschrijft het als "flexibel" (Waarom zou je in godsnaam ergens aan vasthouden met als enige reden dat je dat ooit van plan was? )
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 12:47
Hij begrijpt mij niet en ik hem niet. Dat is eigenlijk de grootste acceptatie. Nu zijn we op punt gekomen dat ik hem ook gewoon niet wil accepteren. En wat hij wilt interesseert me niet.Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 11:46De kern zit denk ik ook in de acceptatie van jezelf. Van het feit dat je nu eenmaal reageert zoals je reageert.
Ik heb me lang afgevraagd wat mijn ex in vredesnaam bezielde. Waarom hij deed zoals hij deed. Die antwoorden ga je niet krijgen.
Heel langzaam heb ik geleerd om naar mezelf te kijken. Niet in termen van "Wat deed ik fout?" Maar wel naar: wie ben ik? Wat voel ik nu eigenlijk? Boosheid? Of is het verdriet? Wat is de trigger voor mij om ergens heftig op de reageren?
"Fout " is een relatief begrip. Mijn huidige lief is dol op alle eigenschappen die mijn ex man in mij vervloekte. Ik wijzig mijn plannen nogal eens, als daar een aanleiding voor is. Mijn ex vond dat "onbetrouwbaar " mijn lief omschrijft het als "flexibel" (Waarom zou je in godsnaam ergens aan vasthouden met als enige reden dat je dat ooit van plan was? )
Nee wat hij doet is gewoon fout. Ik wil niet oud worden met hem. Maar mijn kinderen houden veel van hun vader. Ik heb het gevoel dat ik ze hun vader ontneem als ik nu zou vertrekken. Wanneer ik over dat gevoel heen ben komt de volgende stap.
Het lijkt me heerlijk als iemand je eigenschappen ziet als positief. Gezien worden zoals je bent.
Gewoon jezelf kunnen zijn.
donderdag 23 juli 2020 13:09
Het is heerlijk. In eerste instantie geloofde ik hem niet eens en het was echt gewoon wennen. Ik merk nu ook wat voor sporen mijn huwelijk heeft nagelaten. Niet heel traumatisch hoor, maar soms hoor ik de stem van mijn ex in mijn achterhoofd.gaultier schreef: ↑23-07-2020 12:47Hij begrijpt mij niet en ik hem niet. Dat is eigenlijk de grootste acceptatie. Nu zijn we op punt gekomen dat ik hem ook gewoon niet wil accepteren. En wat hij wilt interesseert me niet.
De herkenning is bijzonder groot.
Nee wat hij doet is gewoon fout. Ik wil niet oud worden met hem. Maar mijn kinderen houden veel van hun vader. Ik heb het gevoel dat ik ze hun vader ontneem als ik nu zou vertrekken. Wanneer ik over dat gevoel heen ben komt de volgende stap.
Je ontneemt ze geen vader. Want die man is er gewoon nog. Hoe oud zijn jouw kinderen?
Het lijkt me heerlijk als iemand je eigenschappen ziet als positief. Gezien worden zoals je bent.
Gewoon jezelf kunnen zijn.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 13:47
De kinderen hebben misschien geen verdriet om een scheiding nu, maar wel om een slechte of afwezige vader.
donderdag 23 juli 2020 13:59
Ze zijn best gehecht aan hun vader. Ik kan ze niet echt op de man af vragen wat ze van hem vinden. Dat vind ik ook niet redelijk om zoiets te vragen, maar ze zien hem wel graagwolkewitje schreef: ↑23-07-2020 13:47De kinderen hebben misschien geen verdriet om een scheiding nu, maar wel om een slechte of afwezige vader.
donderdag 23 juli 2020 14:54
Mijn verwerking houd ik zoveel mogelijk bij hem weg. Daarom schrijf ik hier, dan hoef ik mijn omgeving niet lastig te vallen.
Het is overigens niet meer zo dat ik er dagelijks mee bezig ben, het komt en het gaat. Op dit moment heeft één van de kinderen veel te verwerken mbt de relatie vader- kind. Met vader valt volgens kind niet te praten en dus praat het tegen/ met mij. Er komt veel uit en kind worstelt er echt mee.
Ik probeer een modus te vinden tussen discreet en eerlijk. Vind de relatie vader/ kind heel belangrijk, maar vader verstoort die relatie zelf. Andere kind heeft hier dezelfde mening over als kind nr 1. Dus het is weer wat actueler nu.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 14:55
Zou ik ze ook niet vragen. Jij wil bij hem weg, maak het ook jouw beslissing.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 15:42
Is er niet iemand die hiermee kan helpen? Lijkt me erg moeilijk dit. Ik weet niet hoe vaak ze vader zien, maar misschien dat meer tijd doorbrengen met vader uiteindelijk leidt tot een goed gesprek?Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 14:54Mijn verwerking houd ik zoveel mogelijk bij hem weg. Daarom schrijf ik hier, dan hoef ik mijn omgeving niet lastig te vallen.
Het is overigens niet meer zo dat ik er dagelijks mee bezig ben, het komt en het gaat. Op dit moment heeft één van de kinderen veel te verwerken mbt de relatie vader- kind. Met vader valt volgens kind niet te praten en dus praat het tegen/ met mij. Er komt veel uit en kind worstelt er echt mee.
Ik probeer een modus te vinden tussen discreet en eerlijk. Vind de relatie vader/ kind heel belangrijk, maar vader verstoort die relatie zelf. Andere kind heeft hier dezelfde mening over als kind nr 1. Dus het is weer wat actueler nu.
donderdag 23 juli 2020 16:03
Misschien wel. Ze zijn er met enige regelmaat, maar ik merk dat ze afstand nemen. Ze praten graag met mij, zeggen ze. Ik weet dat mijn ex er moeite mee heeft, maar ik zie ook dat hij het niet makkelijker maakt.
Ik ga zijn probleem niet oplossen. Druk mijn kinderen op het hart dat hij echt veel van de houdt en adviseer ze om te genieten van de dingen die wel leuk zijn.
Geen idee of de oudste open staat voor hulp van buitenaf. Tot nu toe niet. Maar je weet het nooit.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
donderdag 23 juli 2020 16:41
Is het niet normaal dat je met de ouder die je minder ziet, een beetje uitelkaar groeit?Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 16:03Misschien wel. Ze zijn er met enige regelmaat, maar ik merk dat ze afstand nemen. Ze praten graag met mij, zeggen ze. Ik weet dat mijn ex er moeite mee heeft, maar ik zie ook dat hij het niet makkelijker maakt.
Ik ga zijn probleem niet oplossen. Druk mijn kinderen op het hart dat hij echt veel van de houdt en adviseer ze om te genieten van de dingen die wel leuk zijn.
Geen idee of de oudste open staat voor hulp van buitenaf. Tot nu toe niet. Maar je weet het nooit.
Nee zijn problemen moet hij echt zelf aanpakken, maar ja kinderen zijn nu eenmaal van jullie samen. Ik heb het idee dat vaker moeders dit ook gewoon erbij krijgen na een scheiding. De relatie tussen vader en kind komt meer op de schouders van vrouwen. Ik wil niet kinderachtig overkomen, maar ik heb af en toe zo een hekel aan mannen.(ja dan generaliseer ik het weleens maar wat dan nog)
donderdag 23 juli 2020 17:36
Gos, ik denk dat mijn ex dat ook vindt van zichzelf (directe omgeving dacht ook dat ie toch niet weg zou durven te gaan-tijdelijk ergens alleen om na te denken), en ik denk dan weer precies zoals jij. Running away for your problems is a race you never win. Het werd ‘m te heet onder de voeten met mijn ‘gezeur’. Tja zoolmeet zeurde natuurlijk niet, gek hè.Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 11:07Wat de één zwak noemt, omschrijft de ander als sterk. Mijn ex vindt dat hij heel moedig zijn eigen weg is gegaan. Ik vind dat hij laf is gevlucht en ieder gesprek uit de weg ging. Beide is waar, denk ik.
En die sterke/zwakke punten. Ik regelde hier ook altijd van alles. Zeker met de kids. Zei hij altijd van dat ie dat zo erg fijn/prettig vond, ieder doet waar ie goed in is. Je zou kunnen zeggen daar is ie ooit op gevallen, later keerde het zich tegen mij. Was ik ineens een irritante regelneef, wilde steeds maar vinger aan de pols houden (lees controleren volgens hem), kon nooit eens wat loslaten, wat hij deed was toch niet goed genoeg, enzovoort enzovoort..
‘Fool me once, shame on you, fool me twice, shame on me..’
vrijdag 24 juli 2020 13:16
Even een bericht om te laten weten dat ik meelees met dit topic omdat ik heel veel herken. Vooral het dikgedrukte deed mij realiseren dat dit hier precies zo gaat. Naarmate mijn kinderen ouder worden verloopt de communicatie tussen hem en de kinderen precies zo (slecht) als tussen hem en mij.. Zo moeilijk om te zien. Ik weet hoe pijn het doet dat hij nooit tevreden is, altijd kritisch en altijd meer en beter wil.Hexopbezemsteel schreef: ↑16-07-2020 22:57Mijn ex wilde niet scheiden van de kinderen, maar effectief is dat wel wat hij uiteindelijk heeft gedaan. Ik vind dat heel erg verdrietig, ook voor hemzelf.
Ik realiseerde mij vandaag ineens dat zowel de kinderen als ik dezelfde discussies of "misverstanden" hebben met hem. Onderling hebben we dat nooit. Ik heb dat ook nooit met mijn ouders, vriendinnen of met mijn nieuwe lief. Conclusie is dat ex daar zelf een enorm aandeel in heeft en dat hij daar echt zelf met de kinderen uit moet komen. De oudste ziet dat niet gebeuren.
Ik vind dat ze hun vader kwijt zijn. Oudste kind vindt dat het nooit echt een vader had. Ik heb er vreselijk om gehuild gisteren. Maar vandaag niet meer.
En zo anders dan toen ik hem leerde kennen. Ook veel vrienden vinden dat hij daarin heel erg veranderd is in de loop van de tijd, dus ik ben inmiddels wel van het idee af dat ik stekeblind ben geweest al die jaren.
Ook herkende ik me erg in dat er praktisch gezien weinig veranderde na de scheiding, omdat ik zo ongeveer overal voor opdraaide. Alleen die continue spanning verdween. Ik voelde me na de scheiding langzaam maar zeker weer mezelf worden, ondanks het verdriet om hoe het gegaan was.
Inmiddels ben ik 5 jaar verder en heel gelukkig met mijn partner, maar soms laait de woede over hoe het gegaan is (ook een MLC en een zoolmeet) weer op, zeker nu mijn kinderen zoveel gedoe met hem hebben. Mijn partner weet dat en steunt me er in. Gelukkig betrekt hij het niet op zichzelf of onze relatie. Hij heeft zelf ook weleens gedoe met zijn ex, dus hij weet hoe het gaat..
Voor degenen die er middenin zitten, heel veel sterkte, jullie zijn goed bezig! Over 2 jaar ziet de wereld er echt anders uit..
vrijdag 24 juli 2020 13:21
Dit voel ik ook precies zo. Dat stemmetje is hier ook nog af en toe aanwezig. Gelukkig herken ik het en geniet ik er steeds meer van dat ik geaccepteerd word zoals ik ben, met al mijn gekkigheden.Hexopbezemsteel schreef: ↑23-07-2020 13:09Het is heerlijk. In eerste instantie geloofde ik hem niet eens en het was echt gewoon wennen. Ik merk nu ook wat voor sporen mijn huwelijk heeft nagelaten. Niet heel traumatisch hoor, maar soms hoor ik de stem van mijn ex in mijn achterhoofd.
