In de hut van BabaYaga: lucht hier je hart en steun elkaar

12-07-2020 19:07 3000 berichten
Alle reacties Link kopieren
Mijn oude topic was bijna vol. Ik heb het laten verwijderen omdat iemand dacht mij herkend te hebben.

Maar ik ben er nog, onder een andere naam.

Had je man een midlife crisis en een zoolmeet? Of "alleen maar" een midlife crisis? Wil je gewoon even anoniem je hart luchten zonder je omgeving daarmee te belasten? Zoek je steun van lotgenoten?

Schrijf het hier van je af. Of niet, maar dan verdwijnt dit topic vanzelf naar onderen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Hexopbezemsteel schreef:
05-08-2020 07:41
Zo herkenbaar. Mijn ex vond veel dingen die ik leuk vind stom en onbelangrijk. We hadden het leuk samen als ik mij verdiepte in zijn bezigheden, andersom was dat zelden of nooit het geval.
Aan alle dames hier, wat mij opvalt en ongetwijfeld ook logisch is, jullie nieuwe liefde is natuurlijk geweldig. En dat is jullie van harte gegund en dat hoop ik ook weer mee te mogen maken ooit op een gegeven punt in mijn leven.
Maar wat ik me dan ook afvraag: was je ex niet ook geweldig toen je nog maar 1 a 2 jaar samen was? Je was vast ook tot over je oren verliefd op je ex of was het allemaal maar ingebeeld?

Ik kan me écht oprecht voorstellen dat een nieuwe man met andere gewoontes (en so wie so allemaal niet de ingesleten pijn van jaren en jaren) heerlijk is. Dat het zó luchtig kan voelen, want natuurlijk is het luchtig. Je hebt nog weinig ellende met elkaar meegemaakt (en hopelijk blijft dat ook uit). Dat is niet per se zijn verdienste, maar het simpele feit dat je gewoon geen verkeerd opgebouwde geschiedenis met elkaar hebt. Want we kunnen de mannen en onszelf wel uitlachen (en zal ook ongetwijfeld gegrond zijn), maar kán het niet ook gewoon zo zijn dat onze exen -net als wij- zich ook jarenlang hebben proberen te schikken naar een relatie die ook niet meer aansloot bij de behoeften die er gegroeid waren. We vinden het vaak van onszelf heel begrijpelijk als we weer een nieuwe cursus gaan doen, het huis lekker helemaal gaan verven en anders inrichten, nu wél die (vul in: hond, yogalessen, andere baan en nieuw kapsel) nemen, maar als een man dat doet is het een sukkel.
Ik begrijp die frustratie, écht. Ik voel mee, want zit ook in hetzelfde schuitje met een ex waarbij ik me heb afgevraagd waar ik al die jaren bleef. Maar dat vraagt mijn ex zich op zijn beurt ook af (dat weet ik, want dat heeft hij verteld).
Maar jullie zitten volgens mij collectief in een soort 'zie je wel wat een lul' het was modus, terwijl je écht nog kort geleden niks liever wilde dan de relatie redden. En ik weet echt wel de mechanismes om om te gaan met scheiden. En hard losmaken is er 1 van (heel goed dat je dit doet) en met losmaken komt ook -zoals bij pubers- verzet om de hoek kijken. Maar af en toe lijkt het wel een beetje alsof ik boze pubers lees die hun ouders helemaal neersabbelen.
Nogmaals, misschien zou ik dit gevoel meer kunnen gebruiken hoor, om "los" te komen van ex. Maar ik kán simpelweg niet zó boos zijn op iemand met wie ik 20+ jaar het leven gedeeld heb. Ik weet wat me frustreert, ik weet wat maakt dat ik mijn leven niet met hem kan delen én ik weet dus ook wat ik niet meer wil in een nieuwe partner, want dan komen dezelfde frustraties weer bovendrijven. Maar ik durf bijna te wedden dat als ik met een nieuwe partner hetzelfde leven zou hebben geleefd met mijn eigen valkuilen van jong meisje, dezelfde (onrealistische) wensen en verwachtingen van een twintigjarige en daarmee een gezin zou beginnen met ook dan een kind met een ontwikkelingsachterstand (wat we heel veel jaren niet geweten hebben, maar wél mee leefden), dan zou die partner en ik het misschien ook niet hebben gered. Omdat het leven naast veel plezier ook pijn doet. En volwassen worden als je zelf ook issues hebt (daarvan durf ik te stellen dat ik die heb én mijn ex) in een gezinsleven geen kattenpis is.
Het feit dat ik vergroeid ben, maar óók gegroeid ben, komt door mijzelf én door mijn ex en de wisselwerking die we hadden. Die wil ik ook graag koesteren en niet afserveren.

En ja, het scheelt, als mijn ex mij jarenlang had besodemieterd, dan was ik vreselijk kwaad geweest met mogelijk dezelfde gevoelens als jullie. Maar er moet een tijd geweest zijn vóór je ex een bepaalde richting in sloeg. En ik vind het gek om daarvan ogenschijnlijk niks terug te lezen. Alsof de meeste vrouwen hier altijd al vanaf dag 1 met een grote narcist getrouwd waren. Dat maak je mij gewoon niet wijs.
Trek je verder niks aan van wat ik schrijf, want als boosheid en uitlachen de manier voor jou is om los te komen, doe dat vooral. Maar probeer ook te bedenken, je ex stond niet alleen in de relatie. Net als jij niet alleen stond in de relatie. Je vertrekt samen vanaf punt A, maar aangekomen bij punt R kan het zijn dat je los van elkaar een ontwikkeling hebt meegemaakt die niet meer rijmt. Dat is niet per se iemands schuld.
Ik denk, dat de redenen van de scheidingen van de dames hier erg uiteenlopen.
Je ziet wel een soort gemene deler in gedrag na de scheiding. Zowel bij de mannen, als bij de vrouwen, denk ik.

Ik zelf kom maar heel langzaam los van partner (ik kan hem nog steeds geen ex noemen). Hij maakt geen rare sprongen, zoals ik het nu zie. Geen oorbellen of tatoeages of zoolmeets ofzo. Ik zelf ben ook niet opeens een ander mens. Wel date ik af en toe, probeer zo veel mogelijk zonder doel, ook om m'n leuke zelf ook weer te kunnen zien. Dat werkt ;-)

Ik reflecteer wel veel op mezelf, over toen en nu. Ik weet ook precies, wat ik destijds fout heb gedaan. En kan me daar met terugwerkende kracht schuldig om voelen. Ik voel geen (of amper) boosheid richting partner.

Kortom: ik herken zelf niet helemaal wat je hier schrijft. Wel denk ik, dat na een scheiding bepaalde kanten van mensen ineens de ruimte krijgen, of zelfs die persoon helemaal in beslag nemen. Dan krijg je rare sprongen. Uiteindelijk is iedereen raar, ben ik sinds kort achter ;-) en die wetenschap helpt me erg vaak, wanneer iets niet soepel loopt
Ik denk dat de laatste twee pagina's mijn schrijven hebben getriggerd, over exen die (haha) ineens allemaal rare dingen doen die ze nooooit zouden doen. Ik denk dat we onszelf allemaal (mannen en vrouwen) opnieuw moeten uitvinden na een scheiding. Dat merk ik bij mezelf. Ik kom overigens ook moeilijk los, heel lastig. Maar ik vind het eigenlijk best wel logisch dat wij (vrouwen én mannen) dingen doen die we niet deden of dachten ooit te doen tijdens ons huwelijk. We zijn in die zin ook pubers die onze identiteit weer opnieuw moeten uitvinden als je zóveel jaar met elkaar vergroeid bent geweest. Ik probeer dat maar als gegeven te zien en minder als haha, kijk hem/haar nou.
Alle reacties Link kopieren
Volgens mij weet ik welk vorig topic het was en heb ik er ook veel aan gehad!
Ik meld me dus ook weer, zeker door de laatste overpeinzing van diyer.
Het enige waar ik blij mee ben van mijn ex, is dat ik nu heel zeker weet dat ik geen leuke mannen kan uitkiezen en hard met mezelf aan de slag moest/ moet. Dat doe ik nu sinds 1.5 jr weer dmv therapie.

Verder zie ik nu vooral heel scherp alle rode vlaggen vanaf dat we 1,5 jr een relatie hadden. Vanaf het moment dat ik mijn eigen huur opzegde, veranderde hij heel subtiel. Dat was trouwens altijd mijn schuld. Ook heeft hij echt enge dingen gedaan, die dan per ongeluk waren gebeurd, waardoor ik bijvoorbeeld te ziek was bij de schoonouders om de goede band die we tot dan toe hadden opgebouwd, voort te zetten. Maar toen wilde ik zo graag dat het wel een ongelukje was...

Ook komen er nu voorspellingen tov omgang van zijn eigen kind uit. Die voorspelling heb ik meer dan 6 jr geleden gedaan, hij is voor meer mensen helaas erg ongezond.
Ook vrees ik dus dat dit met ons gezamenlijk kind ook gaat gebeuren.

Zoolmeet uit oostblokland was ook al in beeld, toen dat mij nog niet meegedeeld was.
Ik ben nog steeds erg blij dat ik van hem verlost ben, heb medelijden met de zoolmeet, maar ben haar erg dankbaar.

Nieuwe man en relatie zou ik in gedachten wel willen, maar eerst nog wat meer therapie. Dan nog de mogelijkheid om ooit eens af te spreken (heb een kind 24/7) en dan moet het nog een soort engel zijn die mijn kleine lichamelijke manco met grote gevolgen kan handelen. Laat maar dus...
Diyer ik deel je mening niet. Ik heb met mijn ex ook echt wel goede tijden gehad. Wij hadden beiden al meerdere relaties achter de rug. We waren niet zo groen meer. Hij heeft na een half jaar mij flink de waarheid gezegd omdat ik een soort "ach we zien wel" instelling had. Hij wilde settelen en een gezin starten. Ik dacht toen ja ik moet nu die muur laten vallen, wat wil ik nou? Beetje zo doorgaan of wil ik met deze man echt een toekomst opbouwen. Ik koos voor het laatste. Het ging allemaal heel snel toen (achteraf voor mij te snel). We gingen samenwonen en we bespraken onze wensen over de toekomst met gezinsuitbreiding enz. En dat kwam er dus ook. na een paar jaar kwamen de eerste scheurtjes omdat hij meerdere keren over mijn grenzen ging. Ik dacht ik heb voor deze man gekozen heel bewust we moeten er wat van maken. Dat wilde hij toch ook?

Ik kan hier niet alles beschrijven helaas. De man die ik had leren kennen bleek echt een zwarte kant te hebben. Ik zei pas tegen mijn beste vriendin "waarom zag ik dit niet eerder, hoe kan het dat er 3 kinderen zijn gekomen in een wat ik dacht, goede relatie?" Ze zei je kon dit echt niet weten. De man die hij nu is, was hij toen niet. Neem het jezelf niet kwalijk. Allerlei meningen die hij toen had zijn nu het tegenovergestelde. Het is een man die veel tijd voor zichzelf nodig heeft en de volle aandacht van zijn partner wil. Ook al heb je net een baby gehad en ben je iedere nacht op om voor je kind te zorgen. Ook al heb je fysieke klachten en gaat het ff niet zo lekker. Allemaal gedoe volgens hem waar ik bij hem niet terecht kon. Toen ik weer ging werken zei hij "als je maar niet denkt dat ik een stap harder ga lopen omdat jij wil werken".

Dus ja ooit was het dacht ik goed maar deze man is totaal niet geschikt voor een gezinsleven. En geloof mij ik ben echt geen moeke geworden. We gingen nog steeds wel eens weekendje weg of wat leuks doen. En ik maakte mij nog steeds mooi voor hem en deed mijn best. Al de meningen die hij in het begin van onze relatie had vervaagde als sneeuw voor de zon. Voor hem gelden namelijk andere regels. Hji heeft zelf gezegd "ach ik raak nou eenmaal snel verveeld en ik zou niet weten waarom ik mijn hele leven met 1 vrouw zou moeten delen".

Ik wil niet zeggen dat ik zonder fouten ben, die heb ik zeker. Maar het werd trekken aan een dood paard. Een man die nooit compleet gelukkig kon zijn. Bij hem was het glas half leeg zei hij. En ja nu moet ik soms lachen. Lachen om zijn achterlijke gedrag. En denk ik als dit is wie jij wil zijn dan ben ik blij en opgelucht dat ik van je af ben! En hoe mij heeft behandeld en nog steeds doet is te triest voor woorden. Dan verlies ik zo onderhand wel het respect voor iemand. De herkenbaarheid hier bevestigd alleen maar meer wat een sneu persoon het geworden is!
Alle reacties Link kopieren
Mijn ex en ik waren ooit heel gelukkig samen, maar het is altijd een relatie geweest van twee uitersten. Het werkte niet meer voor hem, en als ik eerlijk ben tegen mezelf, ook niet meer voor mij.

Dat ik de relatie zo ontzettend graag wilde redden, was denk ik meer vasthouden aan wat ik al kende. Daarnaast gunde ik mijn kinderen een intact gezin.

Eigenlijk deed hij niets ongebruikelijks, hij behandelde mij zoals hij alle mensen om zich heen behandelt. Inclusief zijn ouders, collega's , de kinderen en zelfs de zoolmeet die hij nog steeds ziet als de liefde van zijn leven (maar die hij ook gewoon doodleuk meermaals belazerde).

Ons hele huwelijk lang ging ik mee in zijn interpretatie van het gedrag van anderen. En als ik eerlijk naar mezelf kijk was ik ook blij en trots dat hij mij wel helemaal geweldig vond, terwijl hij eigenlijk iedereen openlijk minacht of in ieder geval "niet goed genoeg" bevond.

Hij gaf aan niet meer te willen en direct ging mijn verdedigingsmechanisme aan het werk. Achteraf was ik vooral bezig met wat hij van mij vond, wat mij ook herhaaldelijk is gezegd in mijn vorige topic. Ik was zo bezig met "goed genoeg" zijn en blijven, dat ik me niet meer afvroeg wat ik zelf nu eigenlijk wilde.

Ik viel altijd op mannen die emotioneel niet of nauwelijks beschikbaar waren. Je weet wel, zo'n moeilijke, ontoegankelijke man die dan bij mij zichzelf wel liet zien. Dan voelde ik mij bijzonder, speciaal, whatever. Geen basis voor een relatie natuurlijk.

Enfin, nu ben ik natuurlijk niet meer speciaal en krijg ik gewoon de behandeling die iedereen krijgt. En nu blijkt hoe ontzettend wij elkaar niet begrijpen en vooral ook hoe ontzettend slecht wij eigenlijk met elkaar overweg kunnen. Want ook bij mij is de roze bril er natuurlijk niet meer.

Ik vind hem egocentrisch, dwingend, en hypocriet. Wat hij van mij vindt hoef ik niet meer te weten. En nu ben ik boos omdat hij egocentrisch dwingend en hypocriet is. Heel raar want niet nieuw. Zijn vriendschappen duren nooit langer dan een jaar of twee.

Dat hij daarnaast echt alles doet waar hij tijdens ons huwelijk verschrikkelijk op afgaf maakt het plaatje niet beter.

Ik doe echt mijn best om het goede te zien, maar ik wil iets van hem wat er gewoon niet inzit.

Wat zegt dat alles over mij? Dat ik blijkbaar heel graag bijzonder wil zijn. Dat ik veel bevestiging haal bij anderen, en bij voorkeur bij anderen die van nature weinig bevestiging geven. Ik trek dat soort mannen ook aan.

En waarom? Ik heb geen idee, want ik vind mezelf eigenlijk best heel ok zoals ik ben, met al mijn onhebbelijkheden en rafelrandjes.

Met mijn huidige lief heb ik het gewoon onbezorgd leuk. We liggen erg dichtbij elkaar: vinden dezelfde dingen leuk, hebben vergelijkbare verwachtingen en wensen. Hij is lief en gezellig. En ik zal vast ook nu dingen over het hoofd zien en recht praten voor mezelf. Daar gaan we vanzelf achter komen.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Alle reacties Link kopieren
@Diyer, ik denk dat je je het niet kan voorstellen omdat je het niet hebt meegemaakt. Jij en je ex behandelen elkaar nog met respect, erkennen het gedeelde verleden en dan kan je daar idd met een mooi gevoel op terugkijken.

Ik zou een moord doen voor zo'n relatie met mijn ex.
Maar hij heeft na 20 jaar besloten vreemd te gaan. Hij heeft er voor gekozen mij 2 jaar lang te besodemieteren met een andere vrouw, terwijl ik in relatietherapie het ene verwijt na het andere kreeg, terwijl hij er dus in het geniep een minnares op na hield.

Hij heeft nooit de ballen gehad dat op te biechten. Pas toen ik een huis voor hem heb geregeld ging hij weg. Pas toen ik de scheiding in gang heb gezet kwam hij ervoor uit dat dat was wat hij wilde.
Hij heeft mij jaren in de waan gelaten dat hij verder met me wilde, maar dat dat maar niet lukte omdat ik zo'n moeilijk mens was.

Nu zegt hij over de ruim 20 jaar die wij samen waren, dat hij er nooit aan begonnen was als hij wist dat hij zich ook zo kon voelen als met zijn soulmate.
Het was best leuk, maar alleen omdat hij niet wist dat deze ware liefde ook bestond.
Daar sta ik dan he, te kijken naar mijn ware liefde. met mijn 3 kinderen en een leven dat blijkbaar alleen van mijn kant betekenisvol was.
Ondertussen is hij ook niet te beroerd om constant minachtende opmerkingen te maken over eigenschappen waarvan we ooit vonden dat we elkaar zo mooi aanvulde. Ipv verantwoordelijk met geld, ben ik een gierige trut, dat soort dingen.

Zelfs de mediator heeft hem gezegd dat ze mij nog nooit een onaardige opmerking over hem heeft horen maken, maar dat hij zich wel op een nare toon over mij uitlaat.
En hoe dat komt, diep in mijn hart hou ik nog zielsveel van de man die hij was, maar de man die hij nu is, dat is niet die man, echt niet.
DAt zien ook zijn vrienden, die ook met dit gedrag geconfronteerd worden.
zelfs zijn moeder stond hier laatst huilend aan de deur, omdat ze niet weet wat er met haar zoon aan de hand is.

Dus ja, ik lach maar om zijn verandering. Het alternatief is huilen, en dat heb ik al voldoende gedaan de afgelopen jaren. Maar het is een verdedigingsmechanisme, want van binnen voel ik alleen maar pijn en verdriet, geen vreugde.
protocol wijzigde dit bericht op 06-08-2020 10:58
0.07% gewijzigd
Protocol schreef:
06-08-2020 10:47
@Diyer, ik denk dat je je het niet kan voorstellen omdat je het niet hebt meegemaakt. Jij en je ex behandelen elkaar nog met respect, erkennen het gedeelde verleden en dan kan je daar idd met een mooi gevoel op terugkijken.

Ik zou een moord doen voor zo'n relatie met mijn ex.
Maar hij heeft na 20 jaar besloten vreemd te gaan. Hij heeft er voor gekozen mij 2 jaar lang te besodemieteren met een andere vrouw, terwijl ik in relatietherapie het ene verwijt na het andere kreeg, terwijl hij er dus in het geniep een minnares op na hield.

Hij heeft nooit de ballen gehad dat op te biechten. Pas toen ik een huis voor hem heb geregeld ging hij weg. Pas toen ik de scheiding in gang heb gezet kwam hij ervoor uit dat dat was wat hij wilde.
Hij heeft mij jaren in de waan gelaten dat hij verder met me wilde, maar dat dat maar niet lukte omdat ik zo'n moeilijk mens was.

Nu zegt hij over de ruim 20 jaar die wij samen waren, dat hij er nooit aan begonnen was als hij wist dat hij zich ook zo kon voelen als met zijn soulmate.
Het was best leuk, maar alleen omdat hij niet wist dat deze ware liefde ook bestond.
Daar sta ik dan he, te kijken naar mijn ware liefde. met mijn 3 kinderen en een leven dat blijkbaar alleen van mijn kant betekenisvol was.
Ondertussen is hij ook niet te beroerd om constant minachtende opmerkingen te maken over eigenschappen waarvan we ooit vonden dat we elkaar zo mooi aanvulde. Ipv verantwoordelijk met geld, ben ik een gierige trut, dat soort dingen.

Zelfs de mediator heeft hem gezegd dat ze mij nog nooit een onaardige opmerking over hem heeft horen maken, maar dat hij zich wel op een nare toon over mij uitlaat.
En hoe dat komt, diep in mijn hart hou ik nog zielsveel van de man die hij was, maar de man die hij nu is, dat is niet die man, echt niet.
DAt zien ook zijn vrienden, die ook met dit gedrag geconfronteerd worden.
zelfs zijn moeder stond hier laatst huilend aan de deur, omdat ze niet weet wat er met haar zoon aan de hand is.

Dus ja, ik lag maar om zijn verandering. Het alternatief is huilen, en dat heb ik al voldoende gedaan de afgelopen jaren. Maar het is een verdedigingsmechanisme, want van binnen voel ik alleen maar pijn en verdriet, geen vreugde.
jeetje wat erg. Prototype narcistische man
Alle reacties Link kopieren
S-Meds schreef:
06-08-2020 10:55
jeetje wat erg. Prototype narcistische man
Ik weet het niet. Ik herken dat niet van die eerdere jaren. Dus of ik ben nog niet zover dat ik voldoende afstand kan nemen om te zien dat het daarvoor ook niet ok was, of er is iets anders aan de hand.
Als ik me verdiep in de midlifecrisis, en dan de echte serieuze, dan lees ik dat dat vaak voortkomt uit een lang sluimerende depressie. en dat de verliefdheid ineens een lichtheid geeft dat een soort euforisch gevoel met zich meebrengt. En dat alle het oude dus rigoreus de deur uit wordt gesmeten en er een nieuw leven moet komen, waarin dat nieuw gevonden gevoel centraal staat.
als ik mijn geld er zou moeten zetten, denk ik dat dat hier aan de hand is.

En dat het nare gedrag voortkomt uit schuldgevoel en het niet durven doorhakken van knopen. Door mij de ultieme bitch te maken in zijn hoofd, kan hij zijn eigen gedrag makkelijker accepteren en het vuile werk van de scheiding doorzetten werd daarbij mijn keus. Dus dat was wel effectief gedrag.
Alle reacties Link kopieren
Protocol schreef:
06-08-2020 10:47
@Diyer, ik denk dat je je het niet kan voorstellen omdat je het niet hebt meegemaakt. Jij en je ex behandelen elkaar nog met respect, erkennen het gedeelde verleden en dan kan je daar idd met een mooi gevoel op terugkijken.

Ik zou een moord doen voor zo'n relatie met mijn ex.
Maar hij heeft na 20 jaar besloten vreemd te gaan. Hij heeft er voor gekozen mij 2 jaar lang te besodemieteren met een andere vrouw, terwijl ik in relatietherapie het ene verwijt na het andere kreeg, terwijl hij er dus in het geniep een minnares op na hield.

Dat herken ik dus ook. Hij is alleen begonnen aan relatie therapie om voor de buitenwereld te laten zien dat hij er alles aan gedaan heeft, zo heeft hij tegen derden gezegd. Heeft bij vrienden zitten klagen dat ik steeds maar bleef vragen of er echt geen ander was. Hij dacht dat ik vast onzeker was omdat ik in de overgang kwam. Toen was hij al zeker twee jaar verliefd op een ander.

Hij heeft nooit de ballen gehad dat op te biechten. Pas toen ik een huis voor hem heb geregeld ging hij weg. Pas toen ik de scheiding in gang heb gezet kwam hij ervoor uit dat dat was wat hij wilde.
Hij heeft mij jaren in de waan gelaten dat hij verder met me wilde, maar dat dat maar niet lukte omdat ik zo'n moeilijk mens was.

Ja! Precies dat. Zo ook hier. Heeft zelfs tegen een kind gezegd dat hij wel geprobeerd heeft om met mij te praten. Kind geloofde er niets van. Het was ook niet waar: hij heeft al die tijd glashard ontkend dat er iets was.

Nu zegt hij over de ruim 20 jaar die wij samen waren, dat hij er nooit aan begonnen was als hij wist dat hij zich ook zo kon voelen als met zijn soulmate.
Het was best leuk, maar alleen omdat hij niet wist dat deze ware liefde ook bestond.
Daar sta ik dan he, te kijken naar mijn ware liefde. met mijn 3 kinderen en een leven dat blijkbaar alleen van mijn kant betekenisvol was.

Jezus wat een ongelofelijke lul, om je zo'n trap na te geven.

Ondertussen is hij ook niet te beroerd om constant minachtende opmerkingen te maken over eigenschappen waarvan we ooit vonden dat we elkaar zo mooi aanvulde. Ipv verantwoordelijk met geld, ben ik een gierige trut, dat soort dingen.

Yep. Ik kreeg het verwijt dat ik best, net als hij, een betere baan had kunnen hebben. Daar waren we samen heus wel uit gekomen. Hij had mij er nooit om gevraagd om meer in huis en met de kinderen te doen. Mind you: ik heb gewoon een fulltime baan met een serieus goed salaris.

Tegelijk klaagde hij in therapie dat hij meer in huis moest doen dan al zijn manlijke kennissen.


Zelfs de mediator heeft hem gezegd dat ze mij nog nooit een onaardige opmerking over hem heeft horen maken, maar dat hij zich wel op een nare toon over mij uitlaat.
En hoe dat komt, diep in mijn hart hou ik nog zielsveel van de man die hij was, maar de man die hij nu is, dat is niet die man, echt niet.
DAt zien ook zijn vrienden, die ook met dit gedrag geconfronteerd worden.
zelfs zijn moeder stond hier laatst huilend aan de deur, omdat ze niet weet wat er met haar zoon aan de hand is.

Dus ja, ik lach maar om zijn verandering. Het alternatief is huilen, en dat heb ik al voldoende gedaan de afgelopen jaren. Maar het is een verdedigingsmechanisme, want van binnen voel ik alleen maar pijn en verdriet, geen vreugde.
Dat is wel een verschil. Mijn ex is gewoon altijd een vervelende vent geweest. Alleen was ik gekke henkie, echt. En ergens nog steeds, omdat ik probeer om ook zijn kant van het verhaal te zien. Een paar weken geleden zei de jongste: papa lijkt heel leuk, want hij doet heel gezellig. Maar als er niemand kijkt is hij helemaal niet zo leuk en gezellig. Ik zie het heus wel, en ik begrijp jou. Het kind is 16.

Lieve Protocol, ik herken zoveel van wat je schrijft, het is bijna eng. Toch geeft het op een rare manier troost. Sommige mensen zijn gewoon heel erg naar. En anderen blijven de schuld in zichzelf zoeken.

Maar ja, op commando loslaten gaat nu eenmaal niet.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Protocol schreef:
06-08-2020 11:05
Ik weet het niet. Ik herken dat niet van die eerdere jaren. Dus of ik ben nog niet zover dat ik voldoende afstand kan nemen om te zien dat het daarvoor ook niet ok was, of er is iets anders aan de hand.
Als ik me verdiep in de midlifecrisis, en dan de echte serieuze, dan lees ik dat dat vaak voortkomt uit een lang sluimerende depressie. en dat de verliefdheid ineens een lichtheid geeft dat een soort euforisch gevoel met zich meebrengt. En dat alle het oude dus rigoreus de deur uit wordt gesmeten en er een nieuw leven moet komen, waarin dat nieuw gevonden gevoel centraal staat.
als ik mijn geld er zou moeten zetten, denk ik dat dat hier aan de hand is.

En dat het nare gedrag voortkomt uit schuldgevoel en het niet durven doorhakken van knopen. Door mij de ultieme bitch te maken in zijn hoofd, kan hij zijn eigen gedrag makkelijker accepteren en het vuile werk van de scheiding doorzetten werd daarbij mijn keus. Dus dat was wel effectief gedrag.
maar zo’n tijdelijke vlaag van verstandsverbijstering duurt geen jaren. Jij hebt afgedaan omdat hij een ander heeft en dus doe je er niet meer toe. Dat is narcistisch. Een ander zien als object en niet als een persoon waar je een leven mee gedeeld hebt. Liefde kan je niet naar believen aan en uit zetten. Narcisten kunnen dan wel, maar dan is het ook geen liefde
Alle reacties Link kopieren
Protocol schreef:
06-08-2020 11:05
Ik weet het niet. Ik herken dat niet van die eerdere jaren. Dus of ik ben nog niet zover dat ik voldoende afstand kan nemen om te zien dat het daarvoor ook niet ok was, of er is iets anders aan de hand.
Als ik me verdiep in de midlifecrisis, en dan de echte serieuze, dan lees ik dat dat vaak voortkomt uit een lang sluimerende depressie. en dat de verliefdheid ineens een lichtheid geeft dat een soort euforisch gevoel met zich meebrengt. En dat alle het oude dus rigoreus de deur uit wordt gesmeten en er een nieuw leven moet komen, waarin dat nieuw gevonden gevoel centraal staat.
als ik mijn geld er zou moeten zetten, denk ik dat dat hier aan de hand is.

En dat het nare gedrag voortkomt uit schuldgevoel en het niet durven doorhakken van knopen. Door mij de ultieme bitch te maken in zijn hoofd, kan hij zijn eigen gedrag makkelijker accepteren en het vuile werk van de scheiding doorzetten werd daarbij mijn keus. Dus dat was wel effectief gedrag.
Het maakt niet uit waardoor het komt. Het resultaat onder de streep is precies hetzelfde. Naar, lelijk,
narcistisch gedrag.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Alle reacties Link kopieren
S-Meds schreef:
06-08-2020 11:15
maar zo’n tijdelijke vlaag van verstandsverbijstering duurt geen jaren. Jij hebt afgedaan omdat hij een ander heeft en dus doe je er niet meer toe. Dat is narcistisch. Een ander zien als object en niet als een persoon waar je een leven mee gedeeld hebt. Liefde kan je niet naar believen aan en uit zetten. Narcisten kunnen dan wel, maar dan is het ook geen liefde
Hier sla je zo de spijker op zijn kop. Je hebt afgedaan, je doet er niet meer toe, alsof je een object geworden bent.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Alle reacties Link kopieren
Jubelien schreef:
05-08-2020 22:47
Ik denk, dat de redenen van de scheidingen van de dames hier erg uiteenlopen.
Je ziet wel een soort gemene deler in gedrag na de scheiding. Zowel bij de mannen, als bij de vrouwen, denk ik.

Ik zelf kom maar heel langzaam los van partner (ik kan hem nog steeds geen ex noemen). Hij maakt geen rare sprongen, zoals ik het nu zie. Geen oorbellen of tatoeages of zoolmeets ofzo. Ik zelf ben ook niet opeens een ander mens. Wel date ik af en toe, probeer zo veel mogelijk zonder doel, ook om m'n leuke zelf ook weer te kunnen zien. Dat werkt ;-)

Ik reflecteer wel veel op mezelf, over toen en nu. Ik weet ook precies, wat ik destijds fout heb gedaan. En kan me daar met terugwerkende kracht schuldig om voelen. Ik voel geen (of amper) boosheid richting partner.

Kortom: ik herken zelf niet helemaal wat je hier schrijft. Wel denk ik, dat na een scheiding bepaalde kanten van mensen ineens de ruimte krijgen, of zelfs die persoon helemaal in beslag nemen. Dan krijg je rare sprongen. Uiteindelijk is iedereen raar, ben ik sinds kort achter ;-) en die wetenschap helpt me erg vaak, wanneer iets niet soepel loopt
Hij behandelt jou, godzijdank, wel met respect. Dat is zoals het zou moeten. Uit elkaar gaan is altijd naar, en gaat gepaard met veel "ruis", zoals de psycholoog zei. Daarna verstomt dat, en vind je wel weer een weg, maar soms ook helemaal niet.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Hexopbezemsteel schreef:
06-08-2020 11:26
Hier sla je zo de spijker op zijn kop. Je hebt afgedaan, je doet er niet meer toe, alsof je een object geworden bent.
onbegrijpelijk
Alle reacties Link kopieren
S-Meds schreef:
06-08-2020 11:43
onbegrijpelijk
Ik begreep er ook niets van. Dacht dat ik wel een heel naar mens moest zijn geweest. Het kwam ook allemaal door mij volgens hem.

Heb me suf gepiekerd over zijn gedrag. Mijn meest kritische vriendinnen gevraagd, mijn moeder (die echt heel ongezouten is in haar uitingen), nagedacht.

Nu hoor ik de kinderen vertellen over vergelijkbaar gedonder met hun vader. Niet luisteren, overal zijn eigen interpretatie aan hangen, drammen, ook naar de kinderen continu zijn eigen straatje schoonvegen.

Vrijwel iedere verlaten vrouw noemt haar man en narcist. En ik kon mij niet voorstellen dat het mij al die jaren niet opgevallen zou zijn. Dat ik van zo iemand gehouden zou hebben. Nu zie ik alle signalen en rode vlaggen die ik genegeerd heb. Goedgepraat. Gefocust op wat wel goed was. Hij was echt wel een leuke man en vader, ook al was hij een moeilijk mens, zei ik.

Nu doe ik er niet meer toe en alle moeite die hij nog doet dient het doel om zichzelf af te schilderen als de redelijke, nette ex man. Hij vertelde zelfs tegen een nieuwe vriendin dat hij bij mij weg ging omdat ik hem bedroog.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Hexopbezemsteel schreef:
06-08-2020 11:50
Ik begreep er ook niets van. Dacht dat ik wel een heel naar mens moest zijn geweest. Het kwam ook allemaal door mij volgens hem.

Heb me suf gepiekerd over zijn gedrag. Mijn meest kritische vriendinnen gevraagd, mijn moeder (die echt heel ongezouten is in haar uitingen), nagedacht.

Nu hoor ik de kinderen vertellen over vergelijkbaar gedonder met hun vader. Niet luisteren, overal zijn eigen interpretatie aan hangen, drammen, ook naar de kinderen continu zijn eigen straatje schoonvegen.

Vrijwel iedere verlaten vrouw noemt haar man en narcist. En ik kon mij niet voorstellen dat het mij al die jaren niet opgevallen zou zijn. Dat ik van zo iemand gehouden zou hebben. Nu zie ik alle signalen en rode vlaggen die ik genegeerd heb. Goedgepraat. Gefocust op wat wel goed was. Hij was echt wel een leuke man en vader, ook al was hij een moeilijk mens, zei ik.

Nu doe ik er niet meer toe en alle moeite die hij nog doet dient het doel om zichzelf af te schilderen als de redelijke, nette ex man. Hij vertelde zelfs tegen een nieuwe vriendin dat hij bij mij weg ging omdat ik hem bedroog.
jee, dat huwelijk was dus een cognitieve dissonantie
Alle reacties Link kopieren
S-Meds schreef:
06-08-2020 11:52
jee, dat huwelijk was dus een cognitieve dissonantie
Achteraf zeer zeker wel. En ik geloofde het zelf ook nog. Ben ik erg goed in, vrees ik. Zorg ook wel dat ik mij vermaak, want daar ben ik ook goed in. Maar ik heb wel een redelijk hoog gekke henkie gehalte. Vooral als ik erg verliefd ben.
hexopbezemsteel wijzigde dit bericht op 06-08-2020 12:01
9.88% gewijzigd
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Alle reacties Link kopieren
Bizar genoeg is die ene vriendin, die altijd haar zaken voor elkaar heeft, de meest zelfstandige, wijze, directe vriendin die ik heb, zelf in haar relaties ook zo'n portret.

Supersterk, financieel volkomen onafhankelijk, intelligent, scherp en lief. En ook een gekke henkie, net als ik. Tegenwoordig waarschuwen we elkaar, want van de ander zien we het heel goed.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Alle reacties Link kopieren
Ik ben doorgegaan met mijn man na zijn affaire. Ik vind hem geen narcist, wel een onbezonnen egoïst. Nu houdt hij altijd rekening met mij, noem het een wakeup call. Ik heb een meer dan voltijdse goede baan en deed werkelijk alles voor onze kinderen. Dat heb ik veranderd. Ik zeg soms: jij blijft thuis bij de kinderen, ik ga op stap. En nee, ik ga niet vreemd, ook niet om wraak te nemen. Ik zou me alleen maar vies voelen. Ik verzorg meer mijn vriendschappen en sociale contacten en thuis probeer ik het ook positief aan te pakken zonder steeds in het verleden te graaien.

Een scheiding is vreselijk maar soms de enige oplossing. Als je daarna weer van oprechte liefde kan proeven, is dat waarschijnlijk heerlijk. Die bedenking maak ik wel af en toe.

Mijn man heeft mooie toekomstplannen met ons gezin. Fijn. Maar plan B zit ook in mijn kop. Dat is het erge aan vreemdgaan: blindelings vertrouwen is er niet meer, ook al spookt die affaire niet meer voortdurend in mijn hoofd. Als het ooit misloopt, red ik me wel.
Alle reacties Link kopieren
Joséphine schreef:
06-08-2020 12:15
Ik ben doorgegaan met mijn man na zijn affaire. Ik vind hem geen narcist, wel een onbezonnen egoïst. Nu houdt hij altijd rekening met mij, noem het een wakeup call. Ik heb een meer dan voltijdse goede baan en deed werkelijk alles voor onze kinderen. Dat heb ik veranderd. Ik zeg soms: jij blijft thuis bij de kinderen, ik ga op stap. En nee, ik ga niet vreemd, ook niet om wraak te nemen. Ik zou me alleen maar vies voelen. Ik verzorg meer mijn vriendschappen en sociale contacten en thuis probeer ik het ook positief aan te pakken zonder steeds in het verleden te graaien.

Een scheiding is vreselijk maar soms de enige oplossing. Als je daarna weer van oprechte liefde kan proeven, is dat waarschijnlijk heerlijk. Die bedenking maak ik wel af en toe.

Mijn man heeft mooie toekomstplannen met ons gezin. Fijn. Maar plan B zit ook in mijn kop. Dat is het erge aan vreemdgaan: blindelings vertrouwen is er niet meer, ook al spookt die affaire niet meer voortdurend in mijn hoofd. Als het ooit misloopt, red ik me wel.
Maar wil je op die manier nog een relatie hebben?
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
Wauw zoveel herkenbare feiten, vooral hexopbezemsteel slaat de spijker op zijn kop. Zo mijn verhaal. Van mijn man verwacht ik echt niet dat hij vreemdgaat (vooral omdat ik vind dat hij een waardeloze vent is), maar zeg nooit nooit. Op het moment leven we een beetje langs elkaar heen. Hij heeft met bijna niemand meer contact (inclusief familie waar hij destijds mij vaak voor heeft laten zitten), geen vrienden, geen echte baan. Ik sta een beetje aan de zijkant en kijk waar hij heen vaart.
Hexopbezemsteel schreef:
06-08-2020 12:18
Maar wil je op die manier nog een relatie hebben?
en hoe gelukkig ben je?
Alle reacties Link kopieren
Aan Hex en SMeds: ik wil ons gezin samenhouden. Uiteraard vertrek ik indien mijn man opnieuw in de fout gaat, maar dat zie ik dan wel en angst heb ik niet.

Ik koos ervoor te blijven en heb dat erg goed overwogen. En in die mindset voel ik me weer gelukkig. Soms denk ik dat blijven gelijkstaat aan geen keuze maken. Objectief gezien is dat niet zo, maar in die mindset voel ik me ongelukkig.

De coronalockdown vond ik nogal vervelend, maar ik zag wel in dat we nog steeds erg goed overeenkomen en elkaar perfect aanvullen. Ik voel dat hij mijn goede eigenschappen waardeert, de minder goede benoemt hij ook wel eens, maar zonder overdrijven of humeurig te zijn. Ik zie op die momenten weer die plagerige glimlach die ik lang heb gemist.

De ideale situatie is het niet, maar toch hoop ik oprecht dat we samen blijven. Als single of met een nieuwe man zal ik vast nieuwe problemen ondervinden. Een recent topic over spijt na je scheiding raakt mij dan ook. En ach, ik word weer gelukkig, hoe dan ook.
Alle reacties Link kopieren
Niet iedereen die vreemd gaat is een narcist.

Maar als ik jouw verhaal lees, dan lees ik ook nog veel pijn/ verdriet. Het onbezonnen vertrouwen is er af. Natuurlijk moet je blijven als je niet weg wil. Maar het klinkt zo alsof je gekozen hebt voor de minst kwade optie en er nu het beste van maakt. Dat is en blijft naar.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven