In de hut van BabaYaga: lucht hier je hart en steun elkaar

Voor dat laatste heb ik een mooie uitspraak van mijn psycholoog, als je iets denkt als dat je minder gespannen, verdrietig, boos of wat dan ook moet zijn:
Is het raar dat je gespannen, verdrietig, boos of wat dan ook bent? Of zou het raarder zijn als je niet gespannen, verdrietig, boos of wat dan ook bent. Zo leer ik in ieder geval dat mijn gevoelens logisch en normaal zijn.
Nu met alle stress zeg ik dus erg vaak tegen mezelf: het zou raarder zijn als ik deze situatie leuk vind.

Hexopbezemsteel schreef: ↑

16-04-2021 21:35

Sinds kort heb ik een nieuwe baan. Het is best hard werken. Ik moet nog eea onder de knie krijgen wat ik nog nooit heb gedaan, maar ik breng ook heel veel kennis en ervaring in. Ik voel me er thuis en het is echt een kwestie van een mooi evenwicht tussen brengen en halen van kennis en ervaring.

En sinds een paar dagen voel ik me bevrijd. Bevrijd van een loodzwaar blok beton aan mijn voeten, dat uit alle macht probeerde om alles op dezelfde plek te houden.

Pas nu voel ik wat dat met mij deed en hoe ver ik er in meegegaan ben.

Ex presenteert zich nu op social media als een avonturier die zijn eigen weg heeft gevolgd. Daarbij toegejuicht door zijn volgelingen.

En ik? Ik genoot de afgelopen week in stilte van mijn herwonnen gevoel van vrijheid. Van het gezelschap van mijn kinderen, de liefste, van mijn beestenboel en van de heerlijke en harmonieuze les op mijn paard. Ik verheugde mij op het nieuwe huis dat we hebben gekocht. Het moet nog worden gebouwd, maar ik weet nu al: ik wil kippen en een moestuin.

Toen ik er middenin zat heb ik mij zo vaak afgevraagd of ik ooit weer onbezorgd gelukkig kon worden. Het heeft even geduurd maar nu kan ik zeggen: Ja! Geen idee wanneer en hoe snel, maar het kan.

Oh wat fijn voor jou!! Gefeliciteerd met de koop van je nieuwe huis! Hopelijk is hij snel af, dan heb je nog een frissere start!

Dat ex dat allemaal deelt is voor de buitenwereld. Het zou mij niet verbazen als hij al die dingen eigenlijk helemaal niet leuk vind.
Ik zeg altijd, als je zoveel aan delen bent op social media, ben je dan wel echt aan het genieten?

Ik ben nieuw en lees graag mee. Niet helemaal nieuw trouwens, ik heb een nieuwe nick aangemaakt ivm herkenbaarheid, maar wel op dit topic. Had 2 maanden geleden niet gedacht hier nu te schrijven.

Mijn man en ik liggen momenteel in een bijna vechtscheiding ,uit het niets na een leuke en prima tijd zelfs.
Beide hebben we ons aandeel in het mislukken van de relatie en heel cliche, het is nu voor mij ook meer helder wat mijn eigen aandeel is geweest, wat behoorlijk pijnlijk en zuur is. Een lastig punt is bij ons altijd de communicatie geweest en dát speelt nu nog meer op dan voorheen. Het ene moment praat hij wel, en dan weer niet. Heel moeilijk om mee om te gaan. Het is allemaal nog heel vers ( ruim een maand nu) en 2 weken geleden probeerde hij uit het niets nog een goedmaakpoging. Deze had ik niet zien aankomen omdat zodra hij weg is van thuis, heel kil en afstandelijk is. Na een gesprek over een mogelijke toekomst, liep de communicatie weer vast en is zijn houding afwisselend vriendelijk en kil. Zodra ik niet meega in zijn eisen stopt de communicatie en wordt hij woest. Hij appt terug als het hem uitkomt en beantwoord alleen vragen die hij belangrijk vind. Zo pijnlijk op dit moment. Het erge van alles is hoe het soms was en nu ook gaat, ik heb zelfs terug wil. Het gevoel werkt heel erg tegen. Ik kan moeilijk loslaten..

Bloem1970 schreef: ↑

17-04-2021 19:03

Voor dat laatste heb ik een mooie uitspraak van mijn psycholoog, als je iets denkt als dat je minder gespannen, verdrietig, boos of wat dan ook moet zijn:
Is het raar dat je gespannen, verdrietig, boos of wat dan ook bent? Of zou het raarder zijn als je niet gespannen, verdrietig, boos of wat dan ook bent. Zo leer ik in ieder geval dat mijn gevoelens logisch en normaal zijn.
Nu met alle stress zeg ik dus erg vaak tegen mezelf: het zou raarder zijn als ik deze situatie leuk vind.

Dat vind ik een mooie! Ik bedenk me dit ook weleens bij stress ("Mensen raken normaal in de stress hiervan, gefeliciteerd Lotus, je bent dus normaal") maar het gaat natuurlijk ook op bij andere emoties. Mooi topic dit hierdoor ook.

Patatfriet21 schreef: ↑

18-04-2021 08:06

Ik ben nieuw en lees graag mee. Niet helemaal nieuw trouwens, ik heb een nieuwe nick aangemaakt ivm herkenbaarheid, maar wel op dit topic. Had 2 maanden geleden niet gedacht hier nu te schrijven.

Mijn man en ik liggen momenteel in een bijna vechtscheiding ,uit het niets na een leuke en prima tijd zelfs.
Beide hebben we ons aandeel in het mislukken van de relatie en heel cliche, het is nu voor mij ook meer helder wat mijn eigen aandeel is geweest, wat behoorlijk pijnlijk en zuur is. Een lastig punt is bij ons altijd de communicatie geweest en dát speelt nu nog meer op dan voorheen. Het ene moment praat hij wel, en dan weer niet. Heel moeilijk om mee om te gaan. Het is allemaal nog heel vers ( ruim een maand nu) en 2 weken geleden probeerde hij uit het niets nog een goedmaakpoging. Deze had ik niet zien aankomen omdat zodra hij weg is van thuis, heel kil en afstandelijk is. Na een gesprek over een mogelijke toekomst, liep de communicatie weer vast en is zijn houding afwisselend vriendelijk en kil. Zodra ik niet meega in zijn eisen stopt de communicatie en wordt hij woest. Hij appt terug als het hem uitkomt en beantwoord alleen vragen die hij belangrijk vind. Zo pijnlijk op dit moment. Het erge van alles is hoe het soms was en nu ook gaat, ik heb zelfs terug wil. Het gevoel werkt heel erg tegen. Ik kan moeilijk loslaten..

Heel herkenbaar , die van mij reageert ook alleen als het in zijn voordeel is.
Hoe zijn jullie binnen 1 maand in vechtscheiding beland?,ik dacht eerder nog alles als goede vrienden te kunnen regelen, maar nu 4 maanden later alsnog in vechtscheiding beland.
Hoe zijn jullie op beslissing van scheiden gekomen ? Na ruzie ?

Sandy weet je nog hoe jij zat te worstelen met terug willen naar de ongezonde situatie die jouw huwelijk was? En kijk waar je nu staat, steeds krachtiger... Ik ben trots op jou!

Patatfriet welkom.

CaroMamaVanMaik schreef: ↑

18-04-2021 11:41

Sandy weet je nog hoe jij zat te worstelen met terug willen naar de ongezonde situatie die jouw huwelijk was? En kijk waar je nu staat, steeds krachtiger... Ik ben trots op jou!

Patatfriet welkom.

Ja die fase ben ik voorbij, zou nooit meer terug willen naar al die ruzie,
Hoop dat we alles netjes kunnen regelen voor de kinderen, en dan verder in mijn nieuwe huis.

@Hex, ik vind na 3 jaar weer echt gelukkig zijn en een nieuwe relatie hebben waar je zelfs een nieuw huis mee koopt best wel snel eigenlijk. Al zijn het natuurlijk ook echt wel meer dan 1000 dagen waarvan de ellendige telden voor 10.

@Lila, wat klink je sterk vrouw! En mooi hoe je over je babytje schrijft. Heb je een goed netwerk? Mensen die je zullen steunen, maar ook letterlijk helpen als de baby er straks is?

@redcurls, hoe zit dat met jou? Red je het een beetje alleen met je kindje? Het lijkt me erg pittig met die hele kleintjes. Die je de hele tijd nodig hebben en die nog zo ontzettend meeliften op jouw emoties.
Toen zoon klein was, was hij altijd het vervelendst op de dagen dat ik slecht in mijn vel zat. Nu kan ik hem gewoon uitleggen wat er is en dan zegt hij, wat vervelend mama en gaat verder met zijn eigen ding. Dat is wel echt een voordeel van een puber.
Al vond ik dat kleine ook heerlijk!!! Zo lekker dicht bij je. Veel knuffelen, blij om jou te zien bv na de crèche. Nu lijkt het vaak alsof ik een huisgenoot heb, ipv dat ik met iemand samenleef.

@lotus, dank je. en ook @bloem, ik heb eigenlijk door het leven geleerd om mijn emoties te uiten.
Maar voor ik zo ver was heb ik ook jaren als boze vrouw door het leven gelopen. En, om eerlijk te zijn, ik heb fiks overgewicht omdat ik ook een emotie eter ben. En soms denk ik, wat ben ik toch kattig, wat is er. Ik word steeds bewuster van wat er zit op dat moment en kan het steeds beter uiten.
Maar laten we eerlijk zijn. Weggaan bij de vader van je kinderen, de man van je leven, waar je al je hopes en dreams op hebt uitgeleefd, waarvan je dacht ermee oud te worden. Dat is ook nogal een ding. Daar zitten zoveel kanten aan. Boosheid, faalgevoel, schuldgevoel, diep diep verdriet. Wraakgevoel. Spijt, frustratie. Verlies.

@Bloem, hoe lang ben jij nu weg bij ex? en in welke leeftijdscategorie zitten jouw kinders?

@Sandy: you go girl! Echt waanzinnig. Het lijkt net alsof je op een gegeven over het cruciale punt heen was ofzoiets. Super.

@patatfriet, jeetje. 2 maand geleden nog niks aan de hand en nu een vechtscheiding. Dat is ook wat zeg. Hoe ziet het er nu uit? wonen jullie nog in hetzelfde huis, hebben jullie kinderen. Pittig hoor. Heel veel sterkte.

Maar laten we eerlijk zijn. Weggaan bij de vader van je kinderen, de man van je leven, waar je al je hopes en dreams op hebt uitgeleefd, waarvan je dacht ermee oud te worden. Dat is ook nogal een ding. Daar zitten zoveel kanten aan. Boosheid, faalgevoel, schuldgevoel, diep diep verdriet. Wraakgevoel. Spijt, frustratie. Verlies.

Zooooo treffend geschreven , al die emoties/fases zo herkenbaar

fifty schreef: ↑

18-04-2021 12:08

En, om eerlijk te zijn, ik heb fiks overgewicht omdat ik ook een emotie eter ben.

Ook hierin kunnen we elkaar de hand geven Fifty. Alle verdriet, woede en frustratie heeft mij de afgelopen jaren ook de nodige kilo’s te veel opgeleverd. Nog zo’n naar bij-effect ...

sandy1974 schreef: ↑

18-04-2021 11:30

Heel herkenbaar , die van mij reageert ook alleen als het in zijn voordeel is.
Hoe zijn jullie binnen 1 maand in vechtscheiding beland?,ik dacht eerder nog alles als goede vrienden te kunnen regelen, maar nu 4 maanden later alsnog in vechtscheiding beland.
Hoe zijn jullie op beslissing van scheiden gekomen ? Na ruzie ?

Na inderdaad een ruzie. Voor mij uit het niets, maar voor mijn partner bleken er toch andere dingen te spelen die dwars zaten. Tenminste, dat komt nu naar buiten. Af en toe zijn er wel goede momenten en die probeer ik dan wel aan te pakken om er , hopelijk, een goed gesprek uit te krijgen. Soms lukt dan, soms niet.

fifty schreef: ↑

18-04-2021 12:08

@patatfriet, jeetje. 2 maand geleden nog niks aan de hand en nu een vechtscheiding. Dat is ook wat zeg. Hoe ziet het er nu uit? wonen jullie nog in hetzelfde huis, hebben jullie kinderen. Pittig hoor. Heel veel sterkte.

Dat is het zeker ben ik wel achter. Hij woont ergens anders, maar dat is niet een ideale situatie, en komt daarom regelmatig hier, wat het ook moeilijk maakt als we net wéér ruzie hebben gehad. We hebben ook kinderen inderdaad..

Fifty, ik vind het soms goed te doen en soms lastig. Vooral het eenzame gevoel, of ze nou iets nieuws doet en je kunt je partner er niet bij roepen om het samen te beleven of dat ze zoals gisteren verkouden hysterisch huilend niet kan slapen. Vooral eenzaam is het. Mijn ex is aan het daten, ik kan daar met mijn pet niet bij, vind het zo enorm kwetsend.

Redcurls schreef: ↑

18-04-2021 20:09

Fifty, ik vind het soms goed te doen en soms lastig. Vooral het eenzame gevoel, of ze nou iets nieuws doet en je kunt je partner er niet bij roepen om het samen te beleven of dat ze zoals gisteren verkouden hysterisch huilend niet kan slapen. Vooral eenzaam is het. Mijn ex is aan het daten, ik kan daar met mijn pet niet bij, vind het zo enorm kwetsend.

Avond om gekregen zonder teveel tranen ?

Redcurls schreef: ↑

18-04-2021 20:09

Fifty, ik vind het soms goed te doen en soms lastig. Vooral het eenzame gevoel, of ze nou iets nieuws doet en je kunt je partner er niet bij roepen om het samen te beleven of dat ze zoals gisteren verkouden hysterisch huilend niet kan slapen. Vooral eenzaam is het. Mijn ex is aan het daten, ik kan daar met mijn pet niet bij, vind het zo enorm kwetsend.

Avond om gekregen zonder teveel tranen ?

Redcurls schreef: ↑

18-04-2021 20:09

Fifty, ik vind het soms goed te doen en soms lastig. Vooral het eenzame gevoel, of ze nou iets nieuws doet en je kunt je partner er niet bij roepen om het samen te beleven of dat ze zoals gisteren verkouden hysterisch huilend niet kan slapen. Vooral eenzaam is het. Mijn ex is aan het daten, ik kan daar met mijn pet niet bij, vind het zo enorm kwetsend.

Avond om gekregen zonder teveel tranen ?

Redcurls schreef: ↑

18-04-2021 20:09

Fifty, ik vind het soms goed te doen en soms lastig. Vooral het eenzame gevoel, of ze nou iets nieuws doet en je kunt je partner er niet bij roepen om het samen te beleven of dat ze zoals gisteren verkouden hysterisch huilend niet kan slapen. Vooral eenzaam is het. Mijn ex is aan het daten, ik kan daar met mijn pet niet bij, vind het zo enorm kwetsend.

Avond om gekregen zonder teveel tranen ?

Whah flink wat afgehuild maar lucht ook wel op

Ik ben uitgehuild om man, maar zoveel stress om huis op orde te krijgen (levertijd meubels,Zieke klussers), en ex doet moeilijk over omgangs regeling en geld.
Houdt het ooit op ?
Was ik maar jaar verder .

sandy1974 schreef: ↑

19-04-2021 08:39

Ik ben uitgehuild om man, maar zoveel stress om huis op orde te krijgen (levertijd meubels,Zieke klussers), en ex doet moeilijk over omgangs regeling en geld.
Houdt het ooit op ?
Was ik maar jaar verder .

Ik vind dat je het goed doet! En wat betreft geld en de omgangsregeling, geef hem niet zijn zin!

Mijn ex appte vorige week dat hij de kinderalimentatie wil "afbouwen en tzt stoppen" zodra hij met vriendin en (stief) kinderen verhuist naar haar land, dit jaar.
Jammer voor hem dat ik op een advocatenkantoor werk en mijn collega al een mailtje heb laten sturen.

Nu is ex weer woest en ik ben een geldwolf.
Eh, het is kinderalimentatie, partneralimentatie heb ik niet.
Hahaha wat een sukkel.

sandy1974 schreef: ↑

19-04-2021 08:39

Ik ben uitgehuild om man, maar zoveel stress om huis op orde te krijgen (levertijd meubels,Zieke klussers), en ex doet moeilijk over omgangs regeling en geld.
Houdt het ooit op ?
Was ik maar jaar verder .

Probeer praktisch te denken. Wat heb je écht nodig om te overleven. Dan is een kamer maar wat later klaar. Ik had toen ik bij gods gratie een huisje toegewezen kreeg een week. En het was nieuwbouw dus kaal opgeleverd. Nog nooit van mijn leven geklust. En met alleen de kleren van mij en kind destijds op straat komen te staan. Ik kon 2 mensen regelen om te helpen die week en nieteens elke dag. Dus kinderkamer als eerste behangen en laminaat gelegd (zelf, filmpjes op youtube gekeken) zodat die lekker kon slapen. En de vloer beneden samen met iemand gelegd. Toen alles zelf met een gehuurd busje vanuit mijn tijdelijke onderkomen (waar ik 3 maanden ervoor de sleutel van had gekregen dus inmiddels had ik wel wat meubels) om alles zelf over te slepen. Ik heb mijn laatste spaargeld in de vloeren en het behang en verf kunnen steken en de rest allemaal in de maanden erna van de kringloop weggehaald. Geen klusteam, geen aannemers, geen hulp whatsoever.

Weken met mijn slechte rug op een luchtbed in een betonnen kamer zonder vloer of behang geslapen naast baan en zorg kind. Heel veel brood en patat gegeten want ik had pas toen het vakantiegeld kwam geld voor een fornuis. Moest namelijk naast al het bovenstaande ook een auto kopen want die kreeg ik ook niet mee. Ex had namelijk besloten om dat allemaal te houden in ruil voor snelle afhandeling bij de mediator. En dat was nodig omdat ik anders van de woningbouw dit huis niet zou hebben gekregen. Dus ik krijg ook geen partner alimentatie want ook dat heeft hij op het spits gedreven. Hij zei letterlijk "je gaat maar mee in mijn eisen anders teken ik niet en komt het voor de rechter en loop jij je huis mis". (en zijn kind dus ook maar daar gaf hij volgens mij echt geen ene moer om).

Afijn het leest alsof jij wel in de financiele positie bent om vanalles uit te besteden en dat is alleen maar fijn natuurlijk maar ga dan niet lopen stressen als iets eens later af is of niet meteen gaat zoals je wil. Dan is er echt geen ramp. Je moet kunnen slapen en eten en wassen/douchen in het begin toch? Mijn kind heeft trouwens aan dat eerste halfjaar chaos in huis de leukste herinneringen. Ze mocht op haar manier 'meehelpen' in de tuin en met schilderen. We hebben gekampeerd in haar kamer en op de zolder en hutten gebouwd en weetikveel. Ze mocht dingen uitkiezen in de kringloop voor op haar kamer. Jouw kinderen zijn ouder maar het gaat om de herinneringen die je opbouwt niet hoe picture perfect alles is.

Wel goed om te lezen dat je emotioneel wel klaar met m bent. En dat de advocaat in jouw voordeel een hoop kan regelen. Zorg dat er zsm een omgangsregeling op papier komt. Wat ik trouwens niet snap is dat jouw ex de kinderen uberhaupt weg kán houden. Ze zijn toch oud genoeg om daar zelf een stem in te hebben?

O trouwens de reden dat ik hier zo nu en dan meelees is omdat ik na de scheiding van mijn ex (hij blufte dat ik op straat stond met ons kind, huis stond op zijn naam, en hij had nooit verwacht dat ik ook daadwerkelijk zou gaan...) gewoon onwijs vaak tegen dingen aanloop die jullie ook beschrijven en die herkenbaarheid is fijn. Vooral hoe ze kunnen veranderen nadat je niet meer naar hun pijpen danst en meegaat in het (naar narcisme neigende) gedrag dan zijn het ineens koele kikkers. Zakelijk en kil . Ik mag alles oplossen met ons kind ondanks dat ik onregelmatig werk. Hij betaalt niks en doet niks met haar. Om de twee weken is ze daar het weekend tijdens mijn werkweekend en hij heeft doodleuk te kennen gegeven dat wanneer ik alsnog de kinderalimentatie opeis dat ze die weekenden niet meer hoeft te komen. En ik vind het belangrijk dat ze wel in ieder geval haar vader nog ziet. En als ze ouder is zelf de keuze heeft of ze er al dan niet nog heel wil. Maar het is een manipulerende rotzak en als ik dat in dit stadium al doe dan weet hij het zo te draaien dat het mijn schuld is. Dus ik betaal alles maar zelf. Dat kan ook met mijn baan dus niet mokken en schouders er onder. Maar soms is het gewoon zwaar. Om via via altijd maar weer zijn geslagen hondjes verhaal te moeten horen waaruit hij alle schuld voor de scheiding bij mij neerlegt. Om te horen hoe hij constant vage vrouwen van kinky websites haalt (fetish gerelateerd, hij is na onze scheiding tot de conclusie gekomen dat hij een SM meester is. Yeah right.) en gewoon meeneemt naar huis. De volslagen idioterie van zijn waarheid en zijn verhaal. Ik snap werkelijk waar niet hoe dat brein werkt.

Hier geen zoolmeet aan zijn kant dus. Maar wel een man die poeslief was zolang het exact ging zoals hij het in zijn hoofd had. Toen ik daar tegen in het verzet kwam waren de rapen dus meer dan gaar. Hij reageerde toen al (en dat is nu nog veel erger) alleen op dingen wat hem uit kwam. Ik kreeg geen inzage in zijn financien. Als ik iets wilde bespreken (ook simpele dingen van hey ik wil iets kopen, hebben we daar budget voor, waar zullen we naartoe gaan op vakantie) dan werd ik gewoon genegeerd. Hij keek letterlijk naar een punt op de muur achter me en niks. Als k er op terug kijk krijg ik het er nog steeds spaans benauwd van. Het was pittig maar ik ben zo blij dat ik van m verlost ben. Al probeert ie via kind nog steeds macht uit te oefenen maar daar hap ik niet op. De groeten. Afijn dan weten jullie ook waarom ik meelees. Ben niet echt een actieve schrijver dat geef ik toe maar dat is ook een groot deel dat mijn emmer super vol zit.

Joëlle en Sandy, echt hè, dat idee van die exen dat ze zelf mogen beslissen hoe het met de financiën zit. En Joëlle al was het partneralimentatie, als dat was vastgesteld had je er ook gewoon recht op. Ik vind de partneralimentatie die ik moet betalen, 12 jaar lang, heus zuur geld, maar mijn ex heeft er nou eenmaal wettelijk recht op.
(En ik heb recht op de kinderbijslag nu beide kinderen full time bij mij wonen, maar dat vindt ex dan blijkbaar weer een stuk minder logisch dan dat hij elke maand die bult geld op zijn rekening krijgt.)