Relaties
alle pijlers
Mijn jongste zus, hoe moet ik hiermee omgaan?
dinsdag 11 augustus 2020 19:01
Pfff... ik weet niet waar te beginnen...
Ik ben 31 en sinds april woon ik weer bij mijn ouders, na 10 jaar op studentenkamers en samen te hebben gewoond. Mijn relatie is gestrand en als zzp-er in de culturele sector in coronatijd ben ik op dit moment niet stabiel genoeg om een eigen woning te kunnen huren. Hier ben ik wel hard mee bezig, gisteren begonnen met een nieuwe baan om weer wat te kunnen sparen. Maar goed, daar gaat het hier niet over.
Ik ben enorm blij dat mijn ouders mij de mogelijkheid geven om hier tijdelijk te overbruggen, maar hoe lang dat precies gaat duren is op dit moment nog even onduidelijk.
Mijn jongste zus van 25 woont ook nog thuis, heeft nog nooit op zichzelf gewoond of vaste lasten gehad. Heeft een vaste baan in loondienst van 30 uur per week, maar zit in de volgens haar lastige positie dat ze niet kan kopen (ze is alleenstaand) en dat huren in de vrije sector ook niet op te brengen is. Ze heeft zich pas 1,5 jaar geleden ingeschreven voor sociale huur, dus dat wordt hem ook niet op korte termijn.
Ik snap dat door mijn komst hier de dynamiek enigszins verstoord is. Ineens wonen we hier met zijn vieren, terwijl mijn ouders en zus het al zo lang gewend waren met z’n drieën.
Dat zou allemaal niet zo’n probleem zijn als ik niet helemaal knettergek werd de manier waarop mijn zus zich gedraagt. Ze kijkt naar alles heel negatief, commandeert mijn ouders (waarvan ik dan denk, jeetje meid, hoe heb je het lef), het ligt altijd aan anderen en nooit aan haarzelf, heeft overal commentaar op en kan echt nooit haar ongelijk ergens over toegeven. Je hoeft maar iets te zeggen waar zij het niet mee eens is, of je wordt afgeblaft...
Als ik met mijn ouders over haar houding heb wordt het weggewuifd en het is allemaal zo erg niet: “oh dat valt toch wel mee”?
Als ik het heel bot mag zeggen vind ik haar eigenlijk een verwend nest dat haar eigen boontjes maar eens moet gaan doppen en zelfstandig moet worden en loskomen, maarja, wie ben ik? Kijkende naar mijn eigen situatie?
Ik vind het echt heel lastig, want het gesprek met haar aangaan kan dus eigenlijk niet echt, want dat eindigt er altijd mee dat ik de boeman ben en dat ik betweterig wordt genoemd. Er valt geen land mee te bezeilen.
Of stel ik me nu aan?
Ik ben 31 en sinds april woon ik weer bij mijn ouders, na 10 jaar op studentenkamers en samen te hebben gewoond. Mijn relatie is gestrand en als zzp-er in de culturele sector in coronatijd ben ik op dit moment niet stabiel genoeg om een eigen woning te kunnen huren. Hier ben ik wel hard mee bezig, gisteren begonnen met een nieuwe baan om weer wat te kunnen sparen. Maar goed, daar gaat het hier niet over.
Ik ben enorm blij dat mijn ouders mij de mogelijkheid geven om hier tijdelijk te overbruggen, maar hoe lang dat precies gaat duren is op dit moment nog even onduidelijk.
Mijn jongste zus van 25 woont ook nog thuis, heeft nog nooit op zichzelf gewoond of vaste lasten gehad. Heeft een vaste baan in loondienst van 30 uur per week, maar zit in de volgens haar lastige positie dat ze niet kan kopen (ze is alleenstaand) en dat huren in de vrije sector ook niet op te brengen is. Ze heeft zich pas 1,5 jaar geleden ingeschreven voor sociale huur, dus dat wordt hem ook niet op korte termijn.
Ik snap dat door mijn komst hier de dynamiek enigszins verstoord is. Ineens wonen we hier met zijn vieren, terwijl mijn ouders en zus het al zo lang gewend waren met z’n drieën.
Dat zou allemaal niet zo’n probleem zijn als ik niet helemaal knettergek werd de manier waarop mijn zus zich gedraagt. Ze kijkt naar alles heel negatief, commandeert mijn ouders (waarvan ik dan denk, jeetje meid, hoe heb je het lef), het ligt altijd aan anderen en nooit aan haarzelf, heeft overal commentaar op en kan echt nooit haar ongelijk ergens over toegeven. Je hoeft maar iets te zeggen waar zij het niet mee eens is, of je wordt afgeblaft...
Als ik met mijn ouders over haar houding heb wordt het weggewuifd en het is allemaal zo erg niet: “oh dat valt toch wel mee”?
Als ik het heel bot mag zeggen vind ik haar eigenlijk een verwend nest dat haar eigen boontjes maar eens moet gaan doppen en zelfstandig moet worden en loskomen, maarja, wie ben ik? Kijkende naar mijn eigen situatie?
Ik vind het echt heel lastig, want het gesprek met haar aangaan kan dus eigenlijk niet echt, want dat eindigt er altijd mee dat ik de boeman ben en dat ik betweterig wordt genoemd. Er valt geen land mee te bezeilen.
Of stel ik me nu aan?
dinsdag 11 augustus 2020 19:04
Nee, ik denk niet dat je je aanstelt. Maar als je ouders geen probleem ervaren, dan houdt het voor jou wel een beetje op. Jij bent in deze situatie de logé. Je bent niet in de positie om de bestaande dynamiek te bekritiseren. Zeker als je ouders het prima vinden.
Probeer er het beste van te maken. Negeer wat meer dingen die je storen.
Probeer er het beste van te maken. Negeer wat meer dingen die je storen.
dinsdag 11 augustus 2020 19:05
dinsdag 11 augustus 2020 19:10
Mijn moeder vindt het wel gezellig, die gaat me weer missen als ik weer weg ben. Mijn vader heeft er niet echt een mening over, of althans hij laat dat niet blijken.
Ik vind het ook niet ideaal, het liefst was ik meteen doorverhuisd naar een eigen woning na het verbreken van mijn relatie, maar dat is nu idd even behelpen; ik ben druk op zoek.
Wat mijn zus betreft sta ik zelf gewoon heel anders in het leven. Mijn glas is meestal halfvol, probeer mensen te nemen zoals ze zijn, maar in dit geval wordt dat me wel lastig gemaakt. Ik probeer er zo min mogelijk op te reageren, maar krijg dus wel constant ongevraagd commentaar: op het verbreken van mijn relatie, op wat ik eet (zit ook nog middenin een afvalproces), op hoe ik eet, op mijn dag-nacht/ritme... Kortom, ik wil met alles wat er gaande is in mijn eigen leven niet dat er ook nog bij.
dinsdag 11 augustus 2020 19:15
Stel je eigen grenzen aan haar gedrag. Je ouders moeten hun eigen boontjes doppen. Ik vind hem veel te lief, ze hadden eigenlijk allang hun eigen leven en huis terug moeten hebben. Tijd om zus mee te slepen in jouw huizenjacht. Zodat jullie beide binnenkort weer uitvliegen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 11 augustus 2020 19:18
Absoluut, dat ontken ik ook niet.
Maar ik doe dat niet tegen haar. Ik probeer haar (behalve hierboven misschien, maar goed het is ook even ranten) zoveel mogelijk in haar waarde te laten en vraag hier om advies over hoe ik het best met haar houding om kan gaan.
En wat mijn ouders betreft wil ik me er ook absoluut niet mee bemoeien, maar als ik dagelijks een grote mond krijg van iemand die zelf nog nooit zelfstand is geweest of iets vervelends heeft mee gemaakt, moet ik dan maar mijn mond houden?
dinsdag 11 augustus 2020 19:19
dit inderdaad.Ladida1981 schreef: ↑11-08-2020 19:04Ik vind dat je gelijk hebt, maar ook dat je je er niet mee moet bemoeien..
dinsdag 11 augustus 2020 19:19
Oh geen sprake van, al zou ik het willen. Mijn zus heeft al besloten dat ze hier tot haar 30e blijft om te sparen, zodat ze haar spaargeld in haar koophuis kan steken. Wishful thinking denk ik, want tegen die tijd kan ze met dat bedrag nog steeds geen huis kopen.Doreia* schreef: ↑11-08-2020 19:15Stel je eigen grenzen aan haar gedrag. Je ouders moeten hun eigen boontjes doppen. Ik vind hem veel te lief, ze hadden eigenlijk allang hun eigen leven en huis terug moeten hebben. Tijd om zus mee te slepen in jouw huizenjacht. Zodat jullie beide binnenkort weer uitvliegen.
dinsdag 11 augustus 2020 19:21
dinsdag 11 augustus 2020 19:21
Als dat in overleg met je ouders is, prima. Dan richt ze op die manier haar leven in.
Hou het bij jezelf, of zoek woo ruimte bij anderen, als het echt te erg wordt. Maar dit is blijkbaar hun dynamiek in huis en dat kun jij niet zomaar wijzigen helaas.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 11 augustus 2020 19:25
dinsdag 11 augustus 2020 19:27
De dynamiek hoeft ook niet per se te wijzigen, maar zou het waarderen als ze mij en mijn leefstijl, waarden en normen en persoonlijkheid wat meer met rust zou laten.
Ik heb de afgelopen tien jaar niet thuis gewoond, maar heb me in de tussentijd wel enorm ontwikkeld op persoonlijk vlak en eigen mening gevormd over mijn leven en hoe ik die inricht. Mijn ouders respecteren dat en zolang ik onder hun dak woon pas ik me ook aan aan hun regels en waarden.
l2l89 wijzigde dit bericht op 11-08-2020 19:30
22.70% gewijzigd
dinsdag 11 augustus 2020 19:31
Maar als het jouzelf betreft kun je daar wel wat van zeggen.