Hulp bij emotionele mishandeling?

25-11-2020 16:08 46 berichten
Alle reacties Link kopieren
Vandaag is het de Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen.
Hartstikke goed, maar hierbij wordt volgens mij vooral gedacht aan fysiek geweld.
Hoe zit het als je slachtoffer bent van een partner die je emotioneel mishandelt? Maar je kunt niet bij diegene weg, want je bent afhankelijk, bijv. financieel, sociaal of door samen kinderen te hebben?

Ik vraag me af of er iemand is die hulp heeft gekregen van een professionele instantie bij het ontsnappen uit een relatie met veelvuldig emotioneel geweld. Hiermee bedoel ik dat je vernederd wordt ('Je moeder is een kutwijf', zegt hij tegen je 6-jarige dochter), genegeerd (hij praat dagenlang niet tegen je), opzij gezet (hij laat je in je eentje voor de kinderen zorgen; gaat bewust niet mee op uitstapjes), gekleineerd ('Wat ben je toch een zielig wijf met een stom baantje'), gekwetst ('logisch dat niemand met jou wil omgaan, wat een saai mens ben je zeg'), bang gemaakt (hij gooit met spullen, dreigt je te gaan slaan; maar doet het dan toch niet), etc.
Maar je kunt dus niet weg, omdat je een vrouw bent met (licht) autisme, en geen steun uit de omgeving. Omdat hij sterker in zijn schoenen staat en sociaal vaardiger is.
Het emotionele geweld wordt uiteindelijk fysiek merkbaar doordat je (voor het eerst in je leven) paniekaanvallen krijgt, met druk op de borst en hartkloppingen, en doordat je lijdt aan extreem haarverlies.
Maar het geweld is louter emotioneel. Word je dan serieus genomen door professionele instanties, of is het zo van 'Je bent een volwassen vrouw, regel het zelf gewoon'?
Natuurlijk wordt dit serieus genomen. Ook dit is mishandeling.
Alle reacties Link kopieren
Dit mijn lieve tijger, wordt ECHT serieus genomen!

Stap 1: ga naar je huisarts en vertel wat er speelt.
Stap 2: schrijf je in bij de woningbouw.
Stap 3: verzamel je belangrijke papieren en documenten.

Echt doen, doen doen. Nu nog liefst bellen met de huisarts.
Je zit gevangen, in een psychisch web. En je kunt er uit komen. Maar niet alleen.

Zoals je ook niet zelf uit drijfzand kunt komen, is dit ook niet iets om zelf te kunnen. Daar is veel hulp bij nodig.

Kies voor jezelf.
Kies voor je kind.

Kies voor je vrijheid, vrij ademhalen, je hoofd rechtop en je kind gelukkig. Kom op!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Ga naar je huisarts. Vertel haar of hem wat je hier vertelt en zeg dat je hulp wil om bij deze man weg te gaan.
Dan helpt jouw huisarts je verder.
Alle reacties Link kopieren
Als je dit bij je huisarts neerlegt dan kan zij/hij je uitstekend doorverwijzen naar mensen die je in ieder geval op weg kunnen helpen. Niemand komt bij je aanbellen om je hulp te geven. Maar als je er om vraagt is er een hoop voorhanden.

Heel veel sterkte want dit klinkt heel verdrietig.
Alle reacties Link kopieren
Dit wordt even serieus genomen als fysiek geweld. Laat je bijstaan door een zorgorganisatie en advocaat, je hoeft dit niet alleen te doen.
Alle reacties Link kopieren
Emotionele mishandeling in het Strafrecht
Psychische mishandeling valt in het Wetboek van Strafrecht onder mishandeling. Helaas wordt dit niet apart benoemd en is emotionele mishandeling moeilijk aantoonbaar. Voor een geslaagde aangifte van partnergeweld adviseert de politie bijvoorbeeld om bewijsmateriaal te verzamelen. Denk aan tekstberichten of filmpjes. Maar wat als dit bewijs er niet is, omdat de mishandeling altijd mondeling plaatsvond? En stel dat er aan de buitenkant niets te zien is? Slachtoffers van emotionele mishandeling verdienen ook binnen ons rechtssysteem meer erkenning.

Gelukkig bestaan er hulporganisaties die zich richten op alle vormen van partnergeweld. En er juist ook zijn voor slachtoffers van de onzichtbare vormen. De slachtoffers die twijfelen of sprake is van mishandeling, omdat ze de blauwe plekken niet hebben. Of de slachtoffers die zich schuldig voelen en schamen. Een voorbeeld van zo’n hulporganisatie is: SAFE.

SAFE
SAFE is een online platform, opgericht door het Radboudumc. SAFE is er voor slachtoffers van alle typen geweld, waaronder emotionele mishandeling, seksueel misbruik en economische mishandeling.

Op het platform vinden slachtoffers (onder andere) informatie over partnermishandeling en een hulpdatabase. Ook kan in contact gekomen worden met lotgenoten en ervaringsdeskundigen. Omdat de hulp van SAFE volledig online wordt aangeboden, is het een laagdrempelige manier om hulp te zoeken. Tijdens de coronacrisis, maar ook na de coronacrisis.

SlachtofferWijzer
Ben jij slachtoffer van een vorm van huiselijk geweld, zoals partnergeweld, kindermishandeling of eergerelateerd geweld? Op SlachtofferWijzer vind je informatie en hulporganisaties.


https://slachtofferwijzer.nl/nieuws/emo ... handeling/
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Bel 0800-2000 en ze staan voor je klaar.
Vertel ze jouw verhaal maar, dan gaan ze voor je aan de slag.
Alle reacties Link kopieren
Bel alsjeblieft. Je huisarts, bovengenoemde hulplijn, maakt niet uit. Maar bel.
Dit is al erg genoeg. Laat het niet nog verder oplopen, en wacht niet tot hij ook z'n handen niet meer thuis kan houden om z'n woorden kracht bij te zetten. Zorg voor jezelf, laat je helpen!!!
Alle reacties Link kopieren
Wat erg om te lezen. Ook ik sluit me aan bij het advies hulp te vragen, begin bij je huisarts. Dit is teveel om alleen te dragen.
Bewaar ook evt appjes, vraag mensen in je omgeving of ze iets hebben gezien etc. Als je nu al zo gemanipuleerd wordt kan dat ergere vormen aan gaan nemen tijden bijv evt beslissingen over de voogdij.
Alle reacties Link kopieren
Wow, wat erg dat je dit allemaal over je heen krijgt. Als je niet voor jezelf durft weg te gaan doe het dan voor je dochter. Dit is een heel slecht voorbeeld voor je dochter. Die kan gaan denken dat vrouwen altijd zo behandeld mogen worden. Grote kans dat ze zo’n zelfde exemplaar krijgt als partner later. De geschiedenis kan zich gaan herhalen. Dat wil je niet voor jezelf en al helemaal niet voor je dochter.

Er zijn zoveel kanalen om hulp te vragen. Eerst wat je moet doen is jezelf inschrijven voor een huis. Zorg dat je geen post krijgt daarvan maar alleen per mail. Open een 2e mailaccount om berichten te kunnen krijgen die je man niet mag zien. Financieel zal het niet makkelijk worden maar dat is echt het minst belangrijke. Er zijn uitkeringen, toeslagen en misschien kan je meer gaan werken. Het zal geen vetpot worden maar je gaat het redden met je dochter.

Zorg dat je kopieen hebt van belangrijke papieren als je paspoort, hypotheekpapieren (hebben jullie een huis en zijn jullie gezamelijk eigenaar?) bankpapieren etc. Heb je een eigen bankrekening waar je man niet bij kan? Heeft je man al je wachtwoorden of kan hij die raden? Verander je wachtwoorden zodra het kan zodat hij nergens meer bij kan. Heb je gezamelijke rekeningen? Kan je daar ook bij? Zo niet, vraag een bankpas aan bij de bank. Vraag desnoods of je die kan ophalen ipv dat ze het naar je huis versturen.

Zodra er een vluchtplan is kan je de helft van die gezamelijke rekening overboeken naar je eigen rekening, evt bij een andere bank. Vergeet ook spaargeld niet.

Kan je met je telefoon de dingen die je man tegen je zegt opnemen? Kan je anders ergens een opname-apparaatje verstoppen? Zo heb je meer bewijs.

Ik hoop echt dat het je lukt met de hulp van instanties om zsm weg te gaan. Dit wordt niet beter alleen maar slechter. Haal jezelf en je dochter uit deze situatie. Jij bent zoveel meer waard dan zo behandeld te worden.

Ga straks in therapie om je eigenwaarde terug te vinden en om te leren je niet meer zo te laten behandelen. Dat is echt heel belangrijk om er weer bovenop te komen en een voorbeeld voor je dochter te zijn.

Niet meer wachten hoor, morgen bij de huisarts langs en neem contact op met de instanties en schrijf je morgen in voor een huurwoning.

Heel veel sterkte en kom gerust terug op het forum voor wat ondersteuning en hulp.
Alle reacties Link kopieren
Ik werd emotioneel mishandeld.

Toen ik op een goede dag belde met Sensoor (heet nu de luisterlijn dacht ik?) , werd er na mijn verhaal gevraagd wat ik er van dacht om Veilig Thuis te bellen voor mezelf en voor mijn kind. Wie, ik? Wat? Hoezo?
Die verbazing werd opgepakt aan de andere kant van de lijn, en ik kreeg de suggestie om anders eens met Korrelatie te bellen, als ik Veilig Thuis te eng vond.

Ik belde Korrelatie. En kreeg ook daar de vraag of ik niet met Veilig Thuis wilde bellen...

Djiez... Nou zeiden er twee van dat soort organisaties hetzelfde... Eh...

Veilig Thuis gebeld. En als ik had gewild had ik met m'n kind naar de noodopvang gekund. Dat vond ik zelf weer een stap te ver. Werd in contact gebracht met Stichting Arosa (vroegere blijf van mijn lijf huis in Rotterdam) en kreeg een coach toegewezen. Zij heeft me geholpen de scheiding te regelen, urgentie te krijgen voor woonruimte en geestelijke gezondheidszorg voor mij en m'n kind op gang gekregen om met alles om te leren gaan en een plek te geven. En cursussen om niet meer in dezelfde valkuil te trappen.

Emotionele mishandeling. Wordt weinig over gesproken, maar ook daarvoor is er een vangnet ingericht. Sterkte!
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
Alle reacties Link kopieren
Ik heb er geen ervaring mee, maar wat ik vaak heb gehoord is dat het emotionele geweld veel erger is dan fysiek geweld. Ik snap dat ook wel, eigenlijk. Fysieke pijn gaat over, soms met hulp van artsen of medicijnen, maar daarna is het ook echt over. Weg. Een gat in je hoofd geneest veel beter en sneller dan een gat in je ziel. En de ernst van dat laatste wordt echt niet onderschat, daar hoef je absoluut niet bang voor te zijn!
Alle reacties Link kopieren
Ook ik heb hier mee te maken gehad en het kan je kapot maken. Maar er is hulp (al is mijn ervaring wel dat sommige hulpverleners zich ook weer in laten pakken door die op het eerste oog zo charmante man).

Zoek hulp, voor jezelf, voor je kind. Pas wanneer je er uit stapt, ga je ervaren hoe zwaar het was en hoe fijn het is vrij te zijn! Het is alles waard!
Alle reacties Link kopieren
Zorg dat je eerder je verhaal doet dan je ex!

Ik werd jaren geestelijk mishandeld door mijn ex en zijn familie.

Ik ben opgevoed met de vuile was hang je niet buiten en je partner hoor je niet af te vallen en scheiden is not done.

Dus als buitenstaanders aan mij vroegen hoe het ging zei ik altijd goed.

Tussen tot het besef komen dat ik echt bij hem weg moest en het daadwerkelijke vertrek zat ongeveer een half jaar. Toen ex door had dat ik echt weg ging heeft hij de huisarts en alle instanties die hij maar kon bedenken benaderd en verteld dat hij zich zorgen om mij maakte omdat ik totaal van het padje zou zijn en dat ik leugens over hem en zijn familie zou vertellen.

Na mijn vertrek werd ik totaal niet geloofd.
Mijn ex was toch die lieve hartelijke sympathieke man die overal aan de bel had getrokken voor hulp omdat hij zich zo'n zorgen om mij maakte.

Dat ik een heel ander verhaal vertelde zagen ze als natrappen naar mijn ex.

Inmiddels ging ik naar een psycholoog om de mishandeling door ex te verwerken.
Wat mijn ex weer gebruikte als bewijs dat het psychisch toch echt niet goed met mij ging.

Ten einde raad heb ik het hele dossier van mijn psycholoog op tafel gelegd bij de instanties.

Nou het kon echt niet dat mijn ex loog want daar hadden zij dan wel doorheen geprikt.
Ik zou de psycholoog wel ingepalmd hebben.
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor al jullie reacties met tips en ervaringen. Het betekent echt veel voor me. Ik hoop dat meer vrouwen er iets aan hebben.

@Uithuis, daar ben ik dus ook bang voor. Mijn man kan alles veel mooier vertellen dan ik. Juist omdat ik een lichte vorm van autisme heb en daardoor vaak verkeerd overkom. Mijn sociability is 11%, die van hem 65%...

In het verleden heb ik al eens aangeklopt bij maatschappelijk werk en zij geloofden hem. Omdat mijn man tegen me zei dat ze de kids weg zouden halen door mijn aanstellerij, heb ik er uiteindelijk van gemaakt dat ik me inderdaad aanstelde. (Hij had gedreigd de nek van onze baby om te draaien, omdat die bleef huilen- en nog veel meer gekke dingen.)

Ik ken ook een vrouw wier kinderen alle vier zijn afgepakt door haar ex-man, uit rancune omdat ze bij hem wegging. Ook die vrouw was wat minder sociaal vaardig.

Dat is mijn grootste angst dus. Dat hij mijn kinderen van me afpakt. Om me te sarren. Of dat we gedeelde voogdij krijgen en ik niet kan ingrijpen als hij mijn kinderen pijn doet.

Jullie reacties geven me wel moed. Ik ga sowieso bellen met Veilig thuis.
Dus nogmaals bedankt.
Alle reacties Link kopieren
Bel. doe het echt.
Vertel ook hoe erg hij je in de greep heeft. Kijk of je hem eens op kunt nemen als hij zulke dingen tegen je zegt. Nu snap ik ook beter je argwaan over of je zal worden gehoord. Zorg voor een hulpverlener met expertise in huiselijk geweld.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Alle reacties Link kopieren
TijgerindeNacht schreef:
25-11-2020 21:45


Dat is mijn grootste angst dus. Dat hij mijn kinderen van me afpakt. Om me te sarren. Of dat we gedeelde voogdij krijgen en ik niet kan ingrijpen als hij mijn kinderen pijn doet.

Als jullie nu beiden het ouderlijk gezag hebben dan zal dat zeer waarschijnlijk gewoon zo blijven.

Ouderlijk gezag afpakken doen ze niet snel en daar moet je zeker niet op inzetten want dan ben jij diegdne die straks de kinderen kwijt is.

Waarom veilig thuis niet gewoon vermijden?
Wat verwacht je van hen?

Regel een (sociale) huurwoning.
Vraag toeslagen aan
Vraag (aanvullende) bijstand aan.
Regel een advocaat die op toevoeging werkt

Veilig thuis heb je niet nodig.
Alle reacties Link kopieren
TijgerindeNacht schreef:
25-11-2020 21:45
Bedankt voor al jullie reacties met tips en ervaringen. Het betekent echt veel voor me. Ik hoop dat meer vrouwen er iets aan hebben.

@Uithuis, daar ben ik dus ook bang voor. Mijn man kan alles veel mooier vertellen dan ik. Juist omdat ik een lichte vorm van autisme heb en daardoor vaak verkeerd overkom. Mijn sociability is 11%, die van hem 65%...

In het verleden heb ik al eens aangeklopt bij maatschappelijk werk en zij geloofden hem. Omdat mijn man tegen me zei dat ze de kids weg zouden halen door mijn aanstellerij, heb ik er uiteindelijk van gemaakt dat ik me inderdaad aanstelde. (Hij had gedreigd de nek van onze baby om te draaien, omdat die bleef huilen- en nog veel meer gekke dingen.)

Ik ken ook een vrouw wier kinderen alle vier zijn afgepakt door haar ex-man, uit rancune omdat ze bij hem wegging. Ook die vrouw was wat minder sociaal vaardig.

Dat is mijn grootste angst dus. Dat hij mijn kinderen van me afpakt. Om me te sarren. Of dat we gedeelde voogdij krijgen en ik niet kan ingrijpen als hij mijn kinderen pijn doet.

Jullie reacties geven me wel moed. Ik ga sowieso bellen met Veilig thuis.
Dus nogmaals bedankt.

Om je even een hart onder de riem te steken: ik vind je juist heel duidelijk en goed overkomen.
Ik zou inderdaad instanties beginnen in te schakelen, inclusief de huisarts zonder het hem te laten weten.
Er is niet zoiets als: je kan niet bij diegene weg. Dat bestaat niet. Als je besluit dat je weg wil, dan zoek je een manier. Niet andersom.

Je hebt besloten dat je weg wil: zoek hulp die jou hierbij kan helpen. Succes!
Alle reacties Link kopieren
Het wordt zo standaard gezegd ga naar je huisarts. Maar een huisarts kan hier niets mee behalve to een verwijzing geven naar een psycholoog.

Hoogstwaarschijnlijk is hij ook de huisarts van haar man.

Wat denken al die mensen die zeggen ga naar je huisarts wat de huisarts gaat doen?

Veilig thuis zal zich er meteen intensief mee willen bemoeien in verband met de kinderen.

Was eerst haar ex alles bepalend in haar leven dan worden straks de hulpverleners dat.

To moet zorgen dat ze zelf de regie krijgt over haar eigen leven.

Zo moeilijk is het niet om naar een woningbouwvereniging te stappen.

Zo moeilijk is het niet om naar de gemeente te gaan en na te vragen hoe het zit met eventuele uitkeringen.

Kijk op de site van de belastingdienst voor toeslagen.

Ga naar het juridisch loket voor een advocaat.
Of bel er eentje via internet.

Dan ben je straks echt vrij vrouw.
In plaats van nog steeds afhankelijk maar dan van veilig thuis, maatschappelijk werk en dergelijke
Alle reacties Link kopieren
Sugar miss,
Ze is nog helemaal niet zover als jij wil dat zij is. Dat stappenplan is heel mooi en goed en duidelijk. Maar geestelijk is zij daar nog helemaal niet. Ze is nog veel en veel te bang voor hem. En zal zich laten leiden, tot ze zelf weer helder is.

Daarom: huisarts. Voor de eerste stap op weg naar alles wat jij verder schrijft.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Alle reacties Link kopieren
Een huisarts kan wel degelijk wat.
In mijn geval was mijn huisarts de huisarts van mijn hele schoonfamilie. De assistentes hebben me uit de wind gehouden als ex weer eens mee wilde naar een afspraak bij de huisarts, als mijn schoonfamilie bij de huisarts kwam klagen over mij werden ze voorzichtig een andere kant op "gemasseerd" zonder mijn privacy aan te tasten, er werd net iets harder geprobeerd om me snel bij de juiste psycholoog te krijgen en in de tussentijd heb ik veel telefonische consulten gehad met zowel huisarts als praktijkondersteuner. Ook werd er geregeld gepolst hoe ver het hele proces was, gekeken hoe het met kind ging en of er vanuit de huisarts ook een melding bij Veilig Thuis nodig was.

In praktische zin, wat betreft het daadwerkelijk de koffers pakken en in een ander huis kunnen intrekken, heeft de huisarts weinig tot niets kunnen bespoedigen. Maar ik voelde me gehoord en gesteund en dat heeft me zoveel kracht gegeven. Want op papier zijn de stappen meestal niet zo moeilijk, maar doe het maar eens als je al continu te horen krijgt dat je niks bent, niks kunt, niks voorstelt, niet meetelt en alles verkeerd ziet, verkeerd begrijpt, verkeerd hoort, verkeerd uitlegt. Dan wordt "gewoon naar de woningbouw stappen" een schier godsonmogelijke opgave.
Dulcissime, totam tibi sibdo me...
Alle reacties Link kopieren
@zonmiss - in geschreven taal kom ik inderdaad heel helder over. In gesproken taal op zich ook wel, maar ik praat een beetje timide en onzeker. Ik lach weinig. En ik praat vaak over details, druk me voorzichtig uit. Daardoor kan ik mezelf niet goed duidelijk maken. En daar red ik het wel mee in het dagelijks leven. Maar als het op zoiets belangrijks aankomt, is hij gewoon sterker. Een hulpverlener vindt hém een sympathieke, leuke gozer, mij een stamelende, timide vrouw.

@Maloochem: zo makkelijk is het niet. Zie hieronder.

@sugarmiss, bedankt voor je eerlijke reactie, die goed mijn eigen gevoel verwoordt. Je hebt gelijk wat de huisarts betreft. Ik ben eerlijk gezegd ook al bij de huisarts geweest en heb mijn twee problemen aangekaart (moeite met sociale omgang en emotioneel geweld thuis). Ze heeft mij doorverwezen naar de praktijkondersteunend psycholoog. Die psycholoog heeft twee keer met me gepraat en kan zich vinden in mijn vertwijfeling. Ga ik dit hele gezin overhoop gooien? Is het probleem daar groot genoeg voor? Ik heb ook veel gelukkige momenten, als ik alleen ben met de kinderen. En het belangrijkste: de kinderen lijken best gelukkig.
Hij werkt gelukkig veel, is dus veel van huis. En wat jij zegt... hulpverleners erbij betrekken en zo? Ik heb ook de meest schrijnende voorbeelden aan die psycholoog (een vrouw van ca. 60) genoemd, en ze vond het vreselijk hoe hij doet, maar heeft nog geen alarm geslagen of zo.
Omdat ik echter merkbaar kapot ga, kan ik natuurlijk met mijn man proberen te praten over scheiden.
Tot nu toe is dat nog niet gelukt. Het wordt dan steeds een ruzie. Maar stel dat hij nu eens, op een helder moment, volwassen met me kan praten over scheiden. Stel dat hij er een kop koffie bij pakt en ik een glas thee en we gaan eens als grote mensen naast elkaar zitten en alles op een rij zetten.
Dan zal hij gedeelde voogdij willen. Niet omdat hij dat zelf wil - hij heeft er een hekel aan voor de kinderen te zorgen; even de leuke papa spelen doet hij wel, een uurtje per week, maar verder trekt hij zich in zijn vrije tijd continu terug met zijn mobiel - maar omdat zijn moeder dat zal willen. En hij heeft een onwijs moedercomplex. Dus zal het uitdraaien op gedeelde voogdij, omdat dat hoort volgens het plaatje. Zijn moeder vindt het correcte plaatje heel belangrijk.

Dan komt nu hét probleem.
Dat hij onlogisch en woedend op de kinderen kan reageren - en ze daarmee emotioneel schaadt, want hij praat het daarna niet uit - is tot daar aan toe. Ik denk dat de kids daar uiteindelijk wel, met een licht traumaatje, overheen komen.
Maar ik wil niet dat mijn kinderen bij hem blijven slapen zonder mij in de buurt. Het is een paar keer voorgekomen dat ik 's nachts wakker werd en dat hij opeens in de kamer van mijn dochter stond. Hij hoorde mij dan aankomen en ging gauw weg. Ik vind dat raar, want tijdens hun baby- en dreumestijd kwam hij 's nachts absoluut niet uit bed. Zelfs niet als ze allebei tegelijk lagen te huilen en ik smeekte of hij even wilde helpen.
Daarom vind ik het vreemd dat hij mijn dochtertje nu opeens gaat 'kalmeren', volgens eigen zeggen, als ze midden in de nacht van streek is.
Ze had twee jaar geleden een periode dat ze langdurige buikpijn had en regelmatig koorts. Toen heb ik een paar keer rectaal haar temperatuur gemeten waar hij bij was. Toevallig wou hij in die tijd opeens anale seks, voor het eerst in 10 jaar. Ik weet niet, het is een gevoel, maar er klopt iets niet met zijn seksuele verlangens.
Ik vond ook een keer porno op zijn telefoon van meisjes die net 18 waren. Hij ziet vaak ook anderen aan voor pedofielen, terwijl ik denk: hoe kom je daarbij? Dan denk ik toch dat er juist iets in zíjn hoofd speelt.
Zelf ontkent hij dat - absoluut geen sprake van! - maar hij ontkent wel meer. Hij kan enorm goed liegen, vooral tegen zichzelf. Voor meer info, lees websites over verborgen narcisten en gaslighten.

Ik ben dus bang dat hij in staat is de kinderen te misbruiken, of in elk geval onze dochter. Ik probeer 's avonds wakker te blijven tot hij ook op bed ligt - hij gaat meestal pas na middernacht naar bed -, omdat ik bang ben dat hij anders nog even onze dochter beneden gaat 'troosten'.
Maar ik twijfel aan mijn eigen waarneming. Ik twijfel aan alles en als ik dat niet doe, breng hij me wel aan het twijfelen. Ik sta absoluut niet sterk in mijn schoenen. Hij wel. Hij heeft zijn moeder, die hem onvoorwaardelijk steunt en zelf eigenlijk ook niet goed wijs is. (Zij weet dat hij mij zo behandelt, maar vindt dat ik mezelf moet wegcijferen voor het belang van de kinderen en steunt hem juist extra. Kritiek op haar zoon is uitgesloten.)
Hij zet het volgende beeld van me neer: ik ben een labiele vrouw die het ene moment wil scheiden en het andere moment niet (ik heb nog heel lang, jarenlang, gehoopt dat het goed zou komen; en tegenwoordig berust ik er uiteindelijk maar weer in, zie hieronder). Hij wordt depressief van míj. Alles wat er mis is in zijn leven, ligt aan mij. Ik kom uit een gezin met een werkloze vader en werk zelf ook maar weinig (ik verdien 1200 à 1400 euro per maand, hij 2900). Ik ben een verveeld, eenzaam vrouwtje zonder vriendinnen dat aandacht zoekt. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar je krijgt een idee.
Terwijl ik dit typ, ga ik het zelf nog echt geloven ook. Zo sterk werkt het. Terwijl ik echt niet zo ben.

Het probleem is dus dat we samen kinderen hebben. En dat hij er een vechtscheiding van gaat maken. Die kan hij winnen.
Ik sta niet sterk genoeg in mijn schoenen, en heb te weinig steun uit de omgeving, om het gevecht aan te gaan. Ik lig waarschijnlijk meteen al wakker van de stress. Zie de angststoornis in mijn verleden :-). Die had te maken met slaapproblemen en controledwang.
Ik ben misschien inderdaad wel een zwak wijf, zoals hij altijd zegt.
Bij een woningbouwvereniging sta ik allang ingeschreven. Da's het probleem niet. En ik kom uit een gezin waar uitkeringen en toeslagen de norm zijn. Dus die wegen ken ik wel.
Het laatste wat me er echt van weerhoudt is de stress die dit voor de kinderen zal opleveren, en mogelijk zelfs het misbruik. In elk geval emotioneel, maar in het ergste geval seksueel. En dan ben ik er niet om ze te beschermen.
Daarom is mijn plan om nog met hem samen te blijven tot mijn jongste kind 14 is. Dan mag hij zelf kiezen bij wie hij woont en heb ik de schade hopelijk zoveel mogelijk kunnen beperken. Ten koste van mezelf. Want ik heb wel het gevoel dat ik levend begraven ben en iedere dag een beetje meer doodga. (Ik heb ook niet echt de ruimte om naast het gezin iets voor mezelf op te bouwen; dat levert gegarandeerd ook ruzies op. Ik ben een paar keer wat met een vriendin wezen doen, maar dat gaf dus problemen. Dan laat ik het meestal maar helemaal zitten. Ik heb nu een grote hobby, zodat ik toch iets leuks doe op de avonden dat hij me negeert, maar daar heeft hij ook al kritiek op.)

Eén ding is zeker, er komt op een dag een einde aan, want zodra de kinderen in staat zijn zichzelf te beschermen, ben ik bij hem weg.

Daarom dus mijn vraag aan het begin. Ik vind een initiatief als Orange the World geweldig, maar voor situaties als de mijne is er denk ik geen oplossing.
Ik ben nu eerlijk gezegd ook te schijterig om Veilig Thuis te bellen. Ben ik dan die aandachtshoer waar hij me altijd voor uitmaakt? En inderdaad, wat gaan die hulpverleners doen dan... die kunnen de kinderen weghalen, en verder?
Soms zou ik willen dat hij me een keer in elkaar mepte. Dan heb ik eindelijk iets concreets, een bewijs, iets om de knoop mee door te hakken.
Maar ik denk niet dat hij dat zal doen. Hij kan zichzelf heel goed beheersen. Dat maakt de manier waarop hij me behandelt alleen maar schrijnender.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben gestopt met je laatste post te lezen bij deze zin:

Dat hij onlogisch en woedend op de kinderen kan reageren - en ze daarmee emotioneel schaadt, want hij praat het daarna niet uit - is tot daar aan toe. Ik denk dat de kids daar uiteindelijk wel, met een licht traumaatje, overheen komen.

Hier denk je echt te lichtzinnig over. Het kan kinderen echt zware trauma's opleveren.

Bescherm je kinderen, elke dag in deze situatie beschadigt ze meer. Zoek hulp, bel Sensoor, bel Veilig Thuis!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven