passief agressief zwijgen, overgevoelig of niet?

Met het risico genadeloos kritiek te krijgen, probeer ik toch eens wat meningen te vragen. Of herkenning. Of tips hoe te reageren.

Ik merk nl. dat bepaald gedrag in mijn allergiezone zit en neig ernaar mezelf boos te gaan voelen, wat natuurlijk olie op het vuur is. Als er herkenning is, ben ik benieuwd hoe jullie (anders/beter) reageren.

Korte situatieschets: mijn ex kon makkelijk en snel boos worden, omdat veel dingen die ik zei erg persoonlijk werden voor hem. Doordat ik dit gedrag jarenlang om me heen heb gehad, ben ik daar heel erg allergisch voor geworden. Waar een ander haar schouders ervoor ophaalt en denkt, je zal je bui wel niet hebben, merk ik dat ik dat nu ook al moeilijk kan bij intieme anderen.

Mijn broer en schoonzus (zij is al bijna 30 jaar in mijn leven) zijn eigenlijk mijn enige familie en zij zijn beiden best dominant (ik zelf overigens ook hoor), waarbij mijn schoonzus ook verbaal niet op haar mondje gevallen is.

Nu valt het me de laatste paar jaar steeds vaker op dat mijn schoonzus een trekje heeft, dat lijkt op gedrag van mijn ex. Namelijk als ik met mijn broer een onderwerp bespreek (of met haar) waar zij bijzit en waar zij een andere mening heeft, dan merk ik al heel snel dat ze geirriteerd wordt en dat er een soort snijdende spanning in de lucht gaat hangen. Dan komen er opmerkingen uit haar mond als "ja uh, moet je eens horen", op een pinnig toontje. Ik merk dat dit de gesprekken tussen mij en mijn broer dood slaat, want we voelen beiden dat ze het er niet mee eens is en eigenlijk ook dat ze het maar belachelijk vindt dat wij het daar over hebben en dat we maar liefst het onderwerp moeten afkappen.

De laatste tijd (als in de laatste maanden) probeer ik het gesprek dan open te breken, door te vragen 'raak je hier geirriteerd om? Waarom dan?' en dan komt er vaak zo'n korte bozige reactie. En omdat ik dit sterk herken als gedrag van mijn ex, zet dit meteen bij mij mijn irritatie in. Ik voel me gewoon boos worden op haar en denk dingen als 'rot dan op, ik zit hier met mijn broer te praten, bemoei je er niet mee als het je niet aanstaat' en het maakt dat ik het contact uit de weg probeer te gaan met haar, omdat ik slecht kan dealen met die snelle irritaties van haar uit.

Ik ben er ook vrij gevoelig voor geworden, maar ik kan in 1 middag of avondje bezoek wel 3 a 4 keer zo'n koude ijswind voelen, waarbij ik gewoon wéét ohoh, ik heb weer iets gezegd/gedaan wat haar niet aanstaat.

Hoe gaan jullie om met zo iemand in je omgeving? Begrijp me niet verkeerd, het contact is me dierbaar, ik besef me dat het ook een eigen pijnpunt is, want ik kan best slecht tegen dat geirriteerde (imo) dominante gedrag. Ik had er een grondige hekel aan bij mijn schoonvader, bij mijn ex en nu loop ik er steeds vaker tegenaan bij mijn schoonzus.

Ik weet dat ik dominant ben, maar soms heb ik het gevoel dat er nog altijd baas boven baas is en dat leidt tot conflict en dat wil ik niet. Met mijn broer ga ik dit zeker niet bespreken, want ze is heel goed voor hem, maar heeft thuis duidelijk de broek aan. En ik wil geen onrust veroorzaken in hun huwelijk of ruzie krijgen met mijn broer hierom.

redbulletje schreef: ↑

26-01-2021 23:18

Laat je broer voortaan alleen naar jou toekomen. Je mag toch nog maar 1 bezoeker ontvangen, dus mooie reden om zijn vrouw voorlopig niet meer te hoeven zien.

Het ontlopen van iemand IS idd een oplossing, maar niet de oplossing die ik zoek.

Klopt Luci. Dat is een reactie op een vraag of er wat is. Dan krijg ik meestal zoiets te horen.

De laatste keer (eergisteren) had ik met mijn broer een soort filosofisch gesprekje over man/vrouw verschillen. Waarbij mijn broer denkt dat vrouwen minder gemeen zijn dan mannen. En dat was ik met hem aan het bediscussieren (dat ik nl. denk dat dat niet waar is). En schoonzus hoorde dit vanuit de keuken, kwam erbij in de woonkamer, waarbij ik de bui voelde hangen, nl. grote irritatie, maar ze zei niks.

Broer en ik vielen stil, omdat er een ijswind binnenkwam die je bijna kon vastpakken. Ik vroeg of ze zich irriteerde en toen kwam de reactie, "ja hoor eens, ik weet niet of jullie dit nou een zinnig gesprek vinden, maar ik vind het storend en complete onzin! We weten allemaal dat er een groot verschil is tussen agressie m/v en dit soort gesprekken vind ik alleen maar sfeerbepalend."

PUNT

Zodat het even duidelijk is (subtiel, not) dat de punt niet gezegd werd, maar wel uitgezonden als teken dat we onze waffel nu moesten houden. En écht, als ik ergens een soort opborrelende irritatie van krijg, dan is het van types als mijn ex schoonvader, mijn eigen ex en nu ook mijn schoonzus die zo'n onuitgesproken PUNT en daarmee klaar, houding heeft en anders (....ga ik hier heel ijzig en boos zitten zijn).

KamilleT schreef: ↑

26-01-2021 23:24

Kennelijk zitten jullie in elkaars allergie.

Klopt. Enorm zelfs. Ik merk het de afgelopen jaren steeds vaker. Het zijn de dingen die ik anders doe of anders vind, waarbij ik steeds vaker en vaker irritatie van haar tref. En ik probeer het open te breken, omdat ik liever heb dat ze zich uitspreekt ipv een soort noordpool ijswind van het ene op het andere moment. Ik ben me zo vaak niet eens bewust van haar irritatie, totdat ik weer ijs vang. En ik vind het toch een partijtje ergerlijk worden. Ik heb vaak het gevoel dat ik maar half kan denken, vinden of doen wat ik doe, of het is weer mis.
En ik vind het vooral ook heel jammer dat dit ook het contact beinvloedt met mijn broer en neefjes. Dat ik steeds minder op mijn gemak ben daar.

Geronimo2 schreef: ↑

26-01-2021 23:31

Ik zou het ook op een goed gesprek gooien, open en eerlijk vertellen wat het met je doet als je zo reageert en of jij dat gedrag uitlokt en op welke manier? Misschien heeft ze een heel andere reden voor haar gedrag, het kan ook zijn dat ze relatieproblemen heeft met je broer. Daarnaast kan het zijn dat je sowieso minder pikt van niet familieleden.

Helaas heb ik de afgelopen jaren wat gesprekken gehad met haar, dat ze idd heeft gezegd zich soms te irriteren, maar niet weet waarom. Ja, omdat ik anders ben dan haar. Ik heb toen aangegeven dat ik dat best vervelend vond, omdat ik het voel, merk en niet weet wat ze van mij verwacht. Maar ik vind het ook niet fair, want wat kan ik ermee? Tenzij ik een ander word. Ik probeer het contact te beperken nu. Maar mijn god, het gaat wel moeizaam.

Maar ik denk dat het enige antwoord schuilt in elkaar toch maar uit de weg gaan, want nu na jaren verergert het alleen maar ipv dat het minder wordt. Het is verergert toen mijn ex en ik uit elkaar gingen en heel af en toe eens vroeg om een keertje extra langs te mogen komen. Dat heeft haar denk ik enorm geirriteerd en daar kon ze helemaal niks mee dat wij uit elkaar gingen.

Na ja, ik ga nu slapen. Maar merkte nav een ander topic dat het me toch weer bezighield en als ik nu denk aan het contact met mijn broer en schoonzus, dat ik vooral spanning voel. En dat vind ik verdrietig. Dat ik dus daardoor bang ben om bij mijn broer langs te gaan en ik voel me toch al beperkt in familie.

blijfgewoonbianca schreef: ↑

26-01-2021 23:44

Was het een scherp-op-de-schede-discussie ?
Sfeerbepalend klinkt namelijk niet echt als een filosofisch gesprek.

Nee. Zeker niet. We waren nog maar 5 minuutes bezig, geen verheven stemmen, ik probeerde wat voorbeelden te geven (meisjes op de middelbare school, meidenvenijn, etc.) en hij 'ja maar het zijn mannen die oorlogen voeren' en er was niks verhits aan. En schoonzus is bepaald niet op haar mondje gevallen. Voert zelf de grootste discussies (als het in haar straatje past zeker). Maar ze vond dat ik onzin zat te vertellen, want de feiten waren nu eenmaal zo dat mannen agressiever zijn. Dusssss. *insert irritatie*

Maar het had net zo goed iets anders kunnen zijn. Twee weken geleden opperde ik dat we misschien een beetje extra aandacht aan een wat verder familielid konden besteden en zij vond dat dikke onzin, want ze bepaalt zélf wel waar ze haar tijd insteekt en dat doet ze alleen maar bij de mensen waar ze wat me heeft *insert koudefront van hier tot Tokio*.
We zijn redelijk zwijgend zakelijk vriendelijk uit elkaar gegaan.