Relaties
alle pijlers
Geen contact ouders
zondag 26 september 2021 20:13
Even mijn ei kwijt. Alvast bedankt voor het lezen.
Ruim een maand geleden heb ik ruzie gemaakt met mijn ouders en sindsdien hebben we geen contact meer. Dat is ook zo uitgesproken, dat het beter is om voor een tijdje geen contact te hebben.
Mijn vader was heel ziek vroeger, ik was 5 toen het begon en dat had effect op het gezin. Mijn broer zijn gedrag veranderde toen. Hij werd boos en agressief naar mij toe en mijn ouders wisten niet hoe ze met hem om moesten gaan. Als er weer een voorval was werd er nooit over gepraat en ik kan je vertellen dat er elke dag wel wat gebeurde. Dit ging door totdat ik uit huis ging om op kamers te gaan.
Toen ik tiener was heb ik me eigenlijk afgesloten voor mijn ouders en is er een afstand tussen ontstaan. Een voorval die er echt aan bijgedragen heeft is dat mijn moeder mijn dagboek heeft gelezen toen ik 14 was. Ze zegt dat ze dat niet heeft gedaan. Maar ik vond mijn dagboek in de lade van haar nachtkastje.. Ik was hem kwijt en ben op zoek gegaan en vond hem dus daar. Ze had hem daar neergelegd omdat ze aan het opruimen was toen ik haar ermee confronteerde..Maar dat geloof ik gewoon niet. Tot op de dag van vandaag ontkend ze.
Nu 16 jaar later is die afstand er nog steeds. Ik ben vooral de laatste 2 jaren heel boos geweest op mijn ouders en vooral op mijn moeder. Alles kwam naar boven.
Tijdens het telefoongesprek wat uitmondde in een ruzie heb ik therapie voorgesteld. Want communiceren lukt niet. Ik wil iemand die een brug kan bouwen tussen ons want zo gaat het niet. Alleen willen zij dat niet en ben ik het probleem. Wat letterlijk tegen me is gezegd..Daar bovenop kreeg ik verwijten dat ik ze nooit vraag om langs te komen. Maar ik wil dat gewoon niet. Met ze bellen voelt veiliger. Dat deed ik voor de ruzie veel, echt dagelijks. Ik heb weinig vriendinnen en woon alleen. Ik realiseer me nu wel dat ik gemengde signalen heb afgegeven. Door veel te bellen, maar niet langs te komen. Alleen het kind in mij verlangde gewoon nog naar haar ouders en dan is bellen de veiligste optie. Als ik er ben doet mijn moeder te hard haar best, ze wil graag knuffelen en als ik bel hoeven we niet fysiek te zijn.
Nu heb ik ze weken niet gebeld en het voelt verassend goed. Alsof ik nu los van ze sta. Ik heb goed kunnen nadenken. Zij hebben verwachtingen van mij die ik niet kan waarmaken en ik realiseer me nu doordat mijn moeder zo hard haar best deed, ze telkens over mijn grenzen ging. Eigenlijk ging ik al mijn grenzen over door er heen te gaan en niks te zeggen..
Ik heb meer rust gevonden. Alleen dat dagboek dingetje kan ik niet loslaten merk ik en ik wil de confrontatie aan gaan. Alleen voel ook totaal niet de behoefte om contact met ze op te nemen. Ik denk dat als ik dat nu doe, ik toch niet rustig genoeg ben.. die pijn zit er nog een beetje.
Maar moet zeggen, het voelt fijn, dat het kind in mij minder is geworden en ik mijn eigen weg aan het gaan ben. Ik het steeds meer accepteer.
Meer forummers die geen goede relatie hebben met hun ouders en/of geen contact hebben?
Ruim een maand geleden heb ik ruzie gemaakt met mijn ouders en sindsdien hebben we geen contact meer. Dat is ook zo uitgesproken, dat het beter is om voor een tijdje geen contact te hebben.
Mijn vader was heel ziek vroeger, ik was 5 toen het begon en dat had effect op het gezin. Mijn broer zijn gedrag veranderde toen. Hij werd boos en agressief naar mij toe en mijn ouders wisten niet hoe ze met hem om moesten gaan. Als er weer een voorval was werd er nooit over gepraat en ik kan je vertellen dat er elke dag wel wat gebeurde. Dit ging door totdat ik uit huis ging om op kamers te gaan.
Toen ik tiener was heb ik me eigenlijk afgesloten voor mijn ouders en is er een afstand tussen ontstaan. Een voorval die er echt aan bijgedragen heeft is dat mijn moeder mijn dagboek heeft gelezen toen ik 14 was. Ze zegt dat ze dat niet heeft gedaan. Maar ik vond mijn dagboek in de lade van haar nachtkastje.. Ik was hem kwijt en ben op zoek gegaan en vond hem dus daar. Ze had hem daar neergelegd omdat ze aan het opruimen was toen ik haar ermee confronteerde..Maar dat geloof ik gewoon niet. Tot op de dag van vandaag ontkend ze.
Nu 16 jaar later is die afstand er nog steeds. Ik ben vooral de laatste 2 jaren heel boos geweest op mijn ouders en vooral op mijn moeder. Alles kwam naar boven.
Tijdens het telefoongesprek wat uitmondde in een ruzie heb ik therapie voorgesteld. Want communiceren lukt niet. Ik wil iemand die een brug kan bouwen tussen ons want zo gaat het niet. Alleen willen zij dat niet en ben ik het probleem. Wat letterlijk tegen me is gezegd..Daar bovenop kreeg ik verwijten dat ik ze nooit vraag om langs te komen. Maar ik wil dat gewoon niet. Met ze bellen voelt veiliger. Dat deed ik voor de ruzie veel, echt dagelijks. Ik heb weinig vriendinnen en woon alleen. Ik realiseer me nu wel dat ik gemengde signalen heb afgegeven. Door veel te bellen, maar niet langs te komen. Alleen het kind in mij verlangde gewoon nog naar haar ouders en dan is bellen de veiligste optie. Als ik er ben doet mijn moeder te hard haar best, ze wil graag knuffelen en als ik bel hoeven we niet fysiek te zijn.
Nu heb ik ze weken niet gebeld en het voelt verassend goed. Alsof ik nu los van ze sta. Ik heb goed kunnen nadenken. Zij hebben verwachtingen van mij die ik niet kan waarmaken en ik realiseer me nu doordat mijn moeder zo hard haar best deed, ze telkens over mijn grenzen ging. Eigenlijk ging ik al mijn grenzen over door er heen te gaan en niks te zeggen..
Ik heb meer rust gevonden. Alleen dat dagboek dingetje kan ik niet loslaten merk ik en ik wil de confrontatie aan gaan. Alleen voel ook totaal niet de behoefte om contact met ze op te nemen. Ik denk dat als ik dat nu doe, ik toch niet rustig genoeg ben.. die pijn zit er nog een beetje.
Maar moet zeggen, het voelt fijn, dat het kind in mij minder is geworden en ik mijn eigen weg aan het gaan ben. Ik het steeds meer accepteer.
Meer forummers die geen goede relatie hebben met hun ouders en/of geen contact hebben?
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 26-09-2021 22:08
0.10% gewijzigd
zondag 26 september 2021 20:34
Je ouders zien je nog niet als de volwassen dochter die je bent.
Je mag nu je eigen keuzes maken en zij horen je nu niet langer op te voeden en te sturen. Dat is geweest.
Je moeder zal nooit toegeven dat ze het gelezen heeft. Nooit. Zij gaat geen enkele fout toegeven aan haar dochter. Laat dat los, want ze kan en wil het niet.
Leer in deze periode dat jij gelijkwaardig bent aan je ouders.
Je mag nu je eigen keuzes maken en zij horen je nu niet langer op te voeden en te sturen. Dat is geweest.
Je moeder zal nooit toegeven dat ze het gelezen heeft. Nooit. Zij gaat geen enkele fout toegeven aan haar dochter. Laat dat los, want ze kan en wil het niet.
Leer in deze periode dat jij gelijkwaardig bent aan je ouders.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zondag 26 september 2021 20:39
Idd afstand bewaren.
Mijn moeder zat ook in mijn dagboeken en deelde dat naar hartelust, onder het mom raad vragen, met de buurvrouw. Toen ik wat ouder was, deelde zo ook doodleuk mijn financiële zaken met de buurvrouw, je raadt het, onder het mom raad vragen.
Ik hou heel veel van mijn ouders, mijn vader is er helaas al vele jaren niet meer, maar dit gesnuffel van haar, heeft wel veel verkloot aan onze relatie. Ook het aldoor onverwachts bij mij thuis over de vloer willen komen, want wat zou ik in hemelsnaam te verbergen hebben voor hun? Ik ben nu bijna 50 en dit alles speelde zo ongeveer vanaf mijn 15e tm mijn 25e. Ik ben op mijn 18e uit huis gegaan.
Ik heb weer veel contact met mijn moeder, maar buiten dat het mijn moeder blijft heeft dit ook andere redenen. Ik kan haar niet aan haar lot overlaten.
Ik heb van wat er gebeurd is van me af moeten zetten, want het zal toch niet erkend worden. Ze heeft er gewoon een andere kijk op.
Doe wat goed voor jou is en verspil geen energie aan zaken die je niet kan veranderen en buiten jouw invloedssfeer liggen. Jij kan alleen jezelf veranderen.
En als dit alles betekend dat je minder contact of geen met ze kan hebben, is dat nu op het moment voor jou zo.
Je bent volwassen en leidt je eigen leven en dat moet niet veranderen in lijdt je eigen leven.
Mijn moeder zat ook in mijn dagboeken en deelde dat naar hartelust, onder het mom raad vragen, met de buurvrouw. Toen ik wat ouder was, deelde zo ook doodleuk mijn financiële zaken met de buurvrouw, je raadt het, onder het mom raad vragen.
Ik hou heel veel van mijn ouders, mijn vader is er helaas al vele jaren niet meer, maar dit gesnuffel van haar, heeft wel veel verkloot aan onze relatie. Ook het aldoor onverwachts bij mij thuis over de vloer willen komen, want wat zou ik in hemelsnaam te verbergen hebben voor hun? Ik ben nu bijna 50 en dit alles speelde zo ongeveer vanaf mijn 15e tm mijn 25e. Ik ben op mijn 18e uit huis gegaan.
Ik heb weer veel contact met mijn moeder, maar buiten dat het mijn moeder blijft heeft dit ook andere redenen. Ik kan haar niet aan haar lot overlaten.
Ik heb van wat er gebeurd is van me af moeten zetten, want het zal toch niet erkend worden. Ze heeft er gewoon een andere kijk op.
Doe wat goed voor jou is en verspil geen energie aan zaken die je niet kan veranderen en buiten jouw invloedssfeer liggen. Jij kan alleen jezelf veranderen.
En als dit alles betekend dat je minder contact of geen met ze kan hebben, is dat nu op het moment voor jou zo.
Je bent volwassen en leidt je eigen leven en dat moet niet veranderen in lijdt je eigen leven.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
zondag 26 september 2021 20:47
Goed dat je afstand neemt TO.
Ik heb met mijn vader een tijdje geen contact gehad, inmiddels hebben we wel weer contact hoor, en dat gaat goed gelukkig.
Met mijn moeder is het helaas een ander verhaal. Ik heb altijd al een moeizame band gehad met haar, mijn hele jeugd is door haar bepaald.
Vorig jaar hadden we een flinke discussie over corona waardoor ik het contact even had stopgezet, na een tijdje heb ik haar toch weer gebeld en hebben we het contact weer voorzichtig opgepakt.
Helaas bleek toch dat het geen goede keus was geweest om het te herstellen. Ik merkte dat ik dagen van slag was als ik bij haar was geweest. Zelfs via de telefoon.
Ik heb nu sinds een tijdje geen contact meer met haar en ik voel me er goed bij. Ik had het liever anders gezien maar soms moet je voor jezelf kiezen.
Ik heb met mijn vader een tijdje geen contact gehad, inmiddels hebben we wel weer contact hoor, en dat gaat goed gelukkig.
Met mijn moeder is het helaas een ander verhaal. Ik heb altijd al een moeizame band gehad met haar, mijn hele jeugd is door haar bepaald.
Vorig jaar hadden we een flinke discussie over corona waardoor ik het contact even had stopgezet, na een tijdje heb ik haar toch weer gebeld en hebben we het contact weer voorzichtig opgepakt.
Helaas bleek toch dat het geen goede keus was geweest om het te herstellen. Ik merkte dat ik dagen van slag was als ik bij haar was geweest. Zelfs via de telefoon.
Ik heb nu sinds een tijdje geen contact meer met haar en ik voel me er goed bij. Ik had het liever anders gezien maar soms moet je voor jezelf kiezen.
zondag 26 september 2021 21:32
Kies voor jezelf.
Ik heb ook altijd moeizame relatie gehad met mijn ouders.t kind in mijn blijft ook hopen op erkenning. Gaat niet gebeuren. Mijn ouders hebben zelf besloten geen contact meer te willen omdat ik niet in t gezin pas, was vroeger al zo.
En dat doet pijn maar geeft uiteindelijk echt rust.
Ik heb ze ook geblokt op alle sociale media. Geen contact is ook niet vanaf zijlijn nog mijn leven volgen
Ik heb ook altijd moeizame relatie gehad met mijn ouders.t kind in mijn blijft ook hopen op erkenning. Gaat niet gebeuren. Mijn ouders hebben zelf besloten geen contact meer te willen omdat ik niet in t gezin pas, was vroeger al zo.
En dat doet pijn maar geeft uiteindelijk echt rust.
Ik heb ze ook geblokt op alle sociale media. Geen contact is ook niet vanaf zijlijn nog mijn leven volgen
zondag 26 september 2021 22:13
Wat vervelend. Hoe kwam jij erachter?
Ik denk dat mijn moeder het deed omdat ik niet meer praatte over mijn gevoel en ze wou weten wat er in mijn leven speelde. Ik had een hele moeilijke tijd op de middelbare school en kwam vaak gebroken thuis. Alleen dat ik niet praatte geeft haar dan niet het recht om mijn dagboek te lezen.
peanutbutterjelly wijzigde dit bericht op 27-09-2021 08:39
0.16% gewijzigd
zondag 26 september 2021 22:17
Wat mooi en liefdevol gezegdMachutookunbietjemeerzijn schreef: ↑26-09-2021 20:39Idd afstand bewaren.
Mijn moeder zat ook in mijn dagboeken en deelde dat naar hartelust, onder het mom raad vragen, met de buurvrouw. Toen ik wat ouder was, deelde zo ook doodleuk mijn financiële zaken met de buurvrouw, je raadt het, onder het mom raad vragen.
Ik hou heel veel van mijn ouders, mijn vader is er helaas al vele jaren niet meer, maar dit gesnuffel van haar, heeft wel veel verkloot aan onze relatie. Ook het aldoor onverwachts bij mij thuis over de vloer willen komen, want wat zou ik in hemelsnaam te verbergen hebben voor hun? Ik ben nu bijna 50 en dit alles speelde zo ongeveer vanaf mijn 15e tm mijn 25e. Ik ben op mijn 18e uit huis gegaan.
Ik heb weer veel contact met mijn moeder, maar buiten dat het mijn moeder blijft heeft dit ook andere redenen. Ik kan haar niet aan haar lot overlaten.
Ik heb van wat er gebeurd is van me af moeten zetten, want het zal toch niet erkend worden. Ze heeft er gewoon een andere kijk op.
Doe wat goed voor jou is en verspil geen energie aan zaken die je niet kan veranderen en buiten jouw invloedssfeer liggen. Jij kan alleen jezelf veranderen.
En als dit alles betekend dat je minder contact of geen met ze kan hebben, is dat nu op het moment voor jou zo.
Je bent volwassen en leidt je eigen leven en dat moet niet veranderen in lijdt je eigen leven.
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
zondag 26 september 2021 22:23
Precies. Ze geeft het nooit toe. Ik probeer het dagboek dingetje los te laten.. Het is moeilijk, maar ik kom er wel. Ik heb nu al zoveel rust in het geen contact hebben. Ik ben begonnen bij mijn nieuwe baan deze maand en normaal zou ik direct bellen na een eerste werkdag om alles te vertellen, nu had ik de behoefte helemaal niet.. Ik ben dus op andere gebieden al wel aan het loslaten.Doreia* schreef: ↑26-09-2021 20:34Je ouders zien je nog niet als de volwassen dochter die je bent.
Je mag nu je eigen keuzes maken en zij horen je nu niet langer op te voeden en te sturen. Dat is geweest.
Je moeder zal nooit toegeven dat ze het gelezen heeft. Nooit. Zij gaat geen enkele fout toegeven aan haar dochter. Laat dat los, want ze kan en wil het niet.
Leer in deze periode dat jij gelijkwaardig bent aan je ouders.
Ik heb zo'n andere kijk op onze relatie en daarom stelde ik groepstherapie voor. Kijken of we wat meer op 1 lijn gebracht kunnen worden, net zoals het gemakkelijker maken van het samenzijn. Alleen willen ze dat niet. Dat zegt meer over mijn ouders dan over mij. Nu heb ik zoiets van, geen therapie. Prima. Jullie kijk is anders. Ook prima. Maar verwacht niet van mij een relatie die ik niet kan waarmaken. Als ik weer contact zoek ga ik ze dat ook duidelijk maken. Dan zal het misschien maar kwetsend zijn, alleen dat blijft het op deze manier ook.
zondag 26 september 2021 22:33
Als sinds november ben ik aangemeld voor hulp. Alleen de wachtlijsten zijn lang. Ik heb gelukkig net de afgelopen 2 maanden verschillende intake gesprekken gehad voor diagnostisch onderzoek. Een van die gesprekken was met mijn moeder, om een beter beeld van mij te krijgen als kind vroeger. Toen ik een afspraak later met diezelfde psycholoog sprak kwam naar voren dat mijn moeder heel erg in een slachtofferrol zat.
Toen we ruzie hadden aan de telefoon kwam ons gesprek naar voren, ze had dingen gezegd die me pijn deden. Alleen snapte ze dat niet en werd ze nog bozer.
Ik stelde daarom voor, dat als ik begin met therapie, het misschien goed is om samen te gaan als dat kan. Het communiceren gaat zo niet.
Ik hoor dinsdag eindelijk mijn advies en dan hoop ik ergens in oktober te beginnen.
zondag 26 september 2021 23:12
Jeetje wat heftig! Misschien heeft ze er een andere kijk op, maar heeft ze nooit ingezien dat ze jou daar pijn mee heeft gedaan? Dat is iets wat ik gewoon niet kan begrijpen. Ze is echt een grens overgegaan.Machutookunbietjemeerzijn schreef: ↑26-09-2021 20:39Idd afstand bewaren.
Mijn moeder zat ook in mijn dagboeken en deelde dat naar hartelust, onder het mom raad vragen, met de buurvrouw. Toen ik wat ouder was, deelde zo ook doodleuk mijn financiële zaken met de buurvrouw, je raadt het, onder het mom raad vragen.
Ik hou heel veel van mijn ouders, mijn vader is er helaas al vele jaren niet meer, maar dit gesnuffel van haar, heeft wel veel verkloot aan onze relatie. Ook het aldoor onverwachts bij mij thuis over de vloer willen komen, want wat zou ik in hemelsnaam te verbergen hebben voor hun? Ik ben nu bijna 50 en dit alles speelde zo ongeveer vanaf mijn 15e tm mijn 25e. Ik ben op mijn 18e uit huis gegaan.
Ik heb weer veel contact met mijn moeder, maar buiten dat het mijn moeder blijft heeft dit ook andere redenen. Ik kan haar niet aan haar lot overlaten.
Ik heb van wat er gebeurd is van me af moeten zetten, want het zal toch niet erkend worden. Ze heeft er gewoon een andere kijk op.
Doe wat goed voor jou is en verspil geen energie aan zaken die je niet kan veranderen en buiten jouw invloedssfeer liggen. Jij kan alleen jezelf veranderen.
En als dit alles betekend dat je minder contact of geen met ze kan hebben, is dat nu op het moment voor jou zo.
Je bent volwassen en leidt je eigen leven en dat moet niet veranderen in lijdt je eigen leven.
Knap dat je het erkend hebt!
Ik kan inderdaad alleen mezelf veranderen en mijn ouders niet. Dat moeten ze zelf doen. Ik leer de situatie nu accepteren, als zij zo blijven zit een betere relatie er gewoon niet in. Het is aan mijn ouders dat te accepteren. Ik ben benieuwd hoe ze reageren, vooral mijn moeder. Ik heb nu al 2 jaar geen contact met met mijn broer door alles wat er is gebeurd. Ik kreeg constant van mijn moeder te horen hoe verschrikkelijk ze dat vond en hoe ze zo tussen ons instaat en dingen moet plannen zodat wij elkaar niet zien. Dus ik weet zeker dat ze nu ook haar emoties weer bij me gaat neerleggen. Aan mij om me alvast voor te bereiden op die reactie en me er niet door te laten lijden. Het is iets van haar.
Bedankt voor je woorden!
zondag 26 september 2021 23:18
Fijn van het contact met je vader. Helaas is je moeder niet veranderd. Dapper dat je de keus hebt gemaakt om geen contact meer te hebben. Het voelt goed, dus het is de juiste keus geweest!Blauwetrui schreef: ↑26-09-2021 20:47Goed dat je afstand neemt TO.
Ik heb met mijn vader een tijdje geen contact gehad, inmiddels hebben we wel weer contact hoor, en dat gaat goed gelukkig.
Met mijn moeder is het helaas een ander verhaal. Ik heb altijd al een moeizame band gehad met haar, mijn hele jeugd is door haar bepaald.
Vorig jaar hadden we een flinke discussie over corona waardoor ik het contact even had stopgezet, na een tijdje heb ik haar toch weer gebeld en hebben we het contact weer voorzichtig opgepakt.
Helaas bleek toch dat het geen goede keus was geweest om het te herstellen. Ik merkte dat ik dagen van slag was als ik bij haar was geweest. Zelfs via de telefoon.
Ik heb nu sinds een tijdje geen contact meer met haar en ik voel me er goed bij. Ik had het liever anders gezien maar soms moet je voor jezelf kiezen.
Vrienden kies je en familie heb je niet voor het kiezen.
maandag 27 september 2021 08:02
In het nachtkastje van je moeder zoeken, vind ik hetzelfde als jouw dagboek lezen.
Jij kon (als kind van 14) het niet weten maar dat is een hele vreemde manier van omgang tussen familieleden. Het was geen incident maar duidelijk een structureel probleem.
Jouw ouders zullen waarschijnlijk niet meer veranderen, therapie of niet.
Je kunt wel jouw reacties / gedachtegang veranderen.
Als het je lukt, lees eens 'Ongekende gevoelens' of 'Niemandskinderen'.
Jij kon (als kind van 14) het niet weten maar dat is een hele vreemde manier van omgang tussen familieleden. Het was geen incident maar duidelijk een structureel probleem.
Jouw ouders zullen waarschijnlijk niet meer veranderen, therapie of niet.
Je kunt wel jouw reacties / gedachtegang veranderen.
Als het je lukt, lees eens 'Ongekende gevoelens' of 'Niemandskinderen'.
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
maandag 27 september 2021 19:10
lastig TO, dat snap ik. fijn dat hulp nabij is!PeanutbutterJelly schreef: ↑26-09-2021 22:33Als sinds november ben ik aangemeld voor hulp. Alleen de wachtlijsten zijn lang. Ik heb gelukkig net de afgelopen 2 maanden verschillende intake gesprekken gehad voor diagnostisch onderzoek. Een van die gesprekken was met mijn moeder, om een beter beeld van mij te krijgen als kind vroeger. Toen ik een afspraak later met diezelfde psycholoog sprak kwam naar voren dat mijn moeder heel erg in een slachtofferrol zat.
Toen we ruzie hadden aan de telefoon kwam ons gesprek naar voren, ze had dingen gezegd die me pijn deden. Alleen snapte ze dat niet en werd ze nog bozer.
Ik stelde daarom voor, dat als ik begin met therapie, het misschien goed is om samen te gaan als dat kan. Het communiceren gaat zo niet.
Ik hoor dinsdag eindelijk mijn advies en dan hoop ik ergens in oktober te beginnen.
maandag 27 september 2021 19:57
Als eerste graag gedaan, ik hoop dat dit je wat troost biedt, want daar ben je naast erkenning naar op zoek.PeanutbutterJelly schreef: ↑26-09-2021 23:12Jeetje wat heftig! Misschien heeft ze er een andere kijk op, maar heeft ze nooit ingezien dat ze jou daar pijn mee heeft gedaan? Dat is iets wat ik gewoon niet kan begrijpen. Ze is echt een grens overgegaan.
Knap dat je het erkend hebt!
Ik kan inderdaad alleen mezelf veranderen en mijn ouders niet. Dat moeten ze zelf doen. Ik leer de situatie nu accepteren, als zij zo blijven zit een betere relatie er gewoon niet in. Het is aan mijn ouders dat te accepteren. Ik ben benieuwd hoe ze reageren, vooral mijn moeder. Ik heb nu al 2 jaar geen contact met met mijn broer door alles wat er is gebeurd. Ik kreeg constant van mijn moeder te horen hoe verschrikkelijk ze dat vond en hoe ze zo tussen ons instaat en dingen moet plannen zodat wij elkaar niet zien. Dus ik weet zeker dat ze nu ook haar emoties weer bij me gaat neerleggen. Aan mij om me alvast voor te bereiden op die reactie en me er niet door te laten lijden. Het is iets van haar.
Bedankt voor je woorden!
Je bent goed zoals je doet. Alleen jij kan je leven zo mooi mogelijk maken en als je ouders nu energie zuigers zijn, dan maar wat minder contact.
En nee, mijn moeder heeft nooit ingezien dat ze mij hiermee pijn deed en soms nog doet. Ironie van het hele gebeuren is dat ze precies hetzelfde mij heeft aangedaan, als wat haar eigen moeder haar heeft aangedaan.
Verschil tussen de situatie haar en mijn situatie is dat ik ook een kind van mijn vader ben en die had een heel nuchter karakter.
Het is zoals het is en niet anders, zei hij wel eens. En dat is niet gewoon maar accepteren wat er gebeurd, maar erkennen wat er gebeurd en wat dat met je doet en je daarin je weg moet vinden. Moet, want het is zoals het is en als je niet de macht hebt te veranderen, dan zal je het moeten nemen zoals het komt. Je mag er verdriet om hebben, kwaad om zijn, blij om zijn, wat dan ook, maar ga daarna door.
Ik heb als kind de situatie met mijn moeder en die van haar gezien. Als volwassene (en dan bedoel ik echt pas de afgelopen 10 jaar) vallen dingen op hun plek en begrijp ik dat kwaad blijven geen nut heeft. Zeker nu mijn moeder aan het begin staat van haar dementie, hetzelfde als haar moeder. Ik heb er niets aan deze oude koeien uit de sloot te halen, meer dan ooit heeft ze haar kijk en dat is nog haar enige zekerheid.
Al is het dan niet mijn waarheid, maar de hare en zij put daar nog wat zekerheid uit.
Blijf bij jezelf en heb je contact, spreek dan met jezelf af, gaat ze een grens over, geef je het aan en vertrek je uit de situatie als het aan blijft houden. Zij zijn ook volwassenen die hun eigen keuzes mogen maken: NET als jij! En daar hoef je geen toestemming voor te hebben. Je kan hoogstens hopen op instemming, maar niet verwachten. Stel je verwachtingen bij, daar heb je invloed op.
En ja, ook mijn moeder zit stevig in het zadel van de slachtofferrol, het is altijd iedereens schuld, behalve die van haar, wat haar allemaal niet aangedaan is.
Wat is je verwachting over therapie met haar erbij? Jullie zullen beiden je gelijk willen halen en hopen dat de therapeut een kant kiest. Geloof mij, dat gaat niet gebeuren. Je krijgt geen gelijk, je moeder ook niet en (hopelijk) kiest de therapeut geen kant. En wss zal de therapeut niet deugen, in haar ogen dan.
Ik kreeg het op mijn 16e al van een therapeut bij het RIAGG te horen, mijn moeder zat in de slachtofferrol en alles wat ze deed, was omdat ze het beste met mij voor had. Het was (en is!) aan mij hoe ik hiermee omga.
En ja, er klopte niets van die man, wat dacht ie wel niet
machutookunbietjemeerzijn wijzigde dit bericht op 27-09-2021 20:05
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
11.36% gewijzigd
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
maandag 27 september 2021 20:01
Ben ik het deels mee eens. Het getuigt niet echt van goede omgang tussen alle familieleden, maar het gaat dan nog steeds wel om een kind wat rondneust, vs een volwassene die echt beter moet weten. Ik heb jongere leeftijd (10-14???) ook weleens in kastjes lopen neuzen, dat vind ik niet meteen afwijkend gedrag, maar een ouder die dat doet wel.CatherineTheGreat schreef: ↑27-09-2021 08:02In het nachtkastje van je moeder zoeken, vind ik hetzelfde als jouw dagboek lezen.
Jij kon (als kind van 14) het niet weten maar dat is een hele vreemde manier van omgang tussen familieleden. Het was geen incident maar duidelijk een structureel probleem.
Jouw ouders zullen waarschijnlijk niet meer veranderen, therapie of niet.
Je kunt wel jouw reacties / gedachtegang veranderen.
Als het je lukt, lees eens 'Ongekende gevoelens' of 'Niemandskinderen'.
maandag 27 september 2021 20:20
Ga zelf inderdaad in therapie. Ik heb EFT gedaan met een goede therapeut. Dat heeft me geholpen met accepteren dat mijn moeder ook een slag van de molen van haar ouders heeft gehad.
Het is jammer dat ze nooit de mogelijkheid heeft gehad zich te ontwikkelen en verbeteren. Dat had onze band verbeterd, maar het is ook erg de generatie. Geen zelfreflectie, weinig inzicht. Net als dat niet samen in therapie willen. Voor mijn ouders is het heel duidelijk dat therapie alleen voor gekken is.![🙄]()
Ik kijk met meer empathie naar mijn ouders en waardeer ze nu voor wat ze wel kunnen zijn.
En ik heb losgelaten te verwachten wat normaal zou zijn. Dat is verdrietig en moet een beetje slijten maar dat hoort bij volwassen worden.
En als laatste, hoewel volledig onterecht, wilde je moeder vast vanuit goede intenties je dagboek lezen. Ik zou als moeder ook niets liever willen dan begrijpen wat er leeft bij mijn tienerdochter. En dan is er een boekje waar het allemaal in staat… het kan echt niet hoor, maar misschien kun je het een beetje begrijpen.
Het is jammer dat ze nooit de mogelijkheid heeft gehad zich te ontwikkelen en verbeteren. Dat had onze band verbeterd, maar het is ook erg de generatie. Geen zelfreflectie, weinig inzicht. Net als dat niet samen in therapie willen. Voor mijn ouders is het heel duidelijk dat therapie alleen voor gekken is.
Ik kijk met meer empathie naar mijn ouders en waardeer ze nu voor wat ze wel kunnen zijn.
En ik heb losgelaten te verwachten wat normaal zou zijn. Dat is verdrietig en moet een beetje slijten maar dat hoort bij volwassen worden.
En als laatste, hoewel volledig onterecht, wilde je moeder vast vanuit goede intenties je dagboek lezen. Ik zou als moeder ook niets liever willen dan begrijpen wat er leeft bij mijn tienerdochter. En dan is er een boekje waar het allemaal in staat… het kan echt niet hoor, maar misschien kun je het een beetje begrijpen.
maandag 27 september 2021 22:31
Ik herken je verhaal. Ik heb zelf, na twintig jaar ruzie, onbegrip, irritaties etc., een paar maanden geleden het contact met mijn ouders verbroken. Opluchting overheerst, maar het is zeker niet makkelijk. Ze hebben mij in materieel opzicht nooit tekort gedaan, maar mij jarenlang vreselijk gekwetst. Bedoeld of onbedoeld, maar resultaat is dat ik er een zeer negatief zelfbeeld aan over heb gehouden en daar tot op de dag van vandaag last van heb. Contact met hen brengt dat gevoel weer direct aan de oppervlakte, dat is dus geen optie meer.
Mijn pb staat altijd open, mocht je je er kwijt willen.
Mijn pb staat altijd open, mocht je je er kwijt willen.
maandag 27 september 2021 22:48
Toppunt van verraad is dat mijn moeder jongensnamen uit mijn dagboek, jongens die ik leuk vond, als sinterklaassurprise heeft verwerkt. Namen op een blik en daar zat een cadeau in.
Die namen stonden alleen in mijn dagboek. Nooit verteld. Ze heeft mijn kamer een keer opgeruimd en persoonlijke spullen vond ik in de vuilnis. Net op tijd.
Die namen stonden alleen in mijn dagboek. Nooit verteld. Ze heeft mijn kamer een keer opgeruimd en persoonlijke spullen vond ik in de vuilnis. Net op tijd.
dinsdag 28 september 2021 12:18
Totaal mee eens maar het toont aan dat de ouder met 'afwijkend gedrag' blijkbaar het kind niet heeft geleerd wat privacy en respect is.Desayuno schreef: ↑27-09-2021 20:01Ben ik het deels mee eens. Het getuigt niet echt van goede omgang tussen alle familieleden, maar het gaat dan nog steeds wel om een kind wat rondneust, vs een volwassene die echt beter moet weten. Ik heb jongere leeftijd (10-14???) ook weleens in kastjes lopen neuzen, dat vind ik niet meteen afwijkend gedrag, maar een ouder die dat doet wel.
Dit soort gedrag (en emotionele verwaarlozing, want dat is het) gaat over van generatie op generatie op generatie op .....
'Soul mate' isn't a pre-existing condition. It's earned over time.
(Pamela Druckerman)
(Pamela Druckerman)
