Relaties
alle pijlers
Moet je eerlijk antwoorden?
woensdag 15 augustus 2007 17:27
In de familie heeft dit verhaal gespeeld en ik vraag me vaak af wat nu de enige juiste keuze was geweest.
Een vader en een moeder hebben een slecht huwelijk, ze hebben drie volwassen kinderen. De vader besluit zijn vrouw te verlaten, maar verlaat haar op slinkse wijze. Hij smeert hem gewoon. Zijn volwassen kinderen vragen hem of hij een ander heeft en hij ontkent het ten stelligste. Hij doet bovendien voorkomen alsof hij erg ongelukkig is. Binnen een paar maanden zit hij met een nieuwe vriendin bij zijn kinderen om te melden dat hij binnenkort gaat trouwen. Deze verhouding bleek achteraf al te bestaan, toen hem dat eerder door zijn kinderen werd gevraagd. Hij is er alleen niet eerlijk over geweest. De kinderen waren daar heel erg kwaad over. Begrijpelijk.
Ik vraag me nu steeds af: moet een vader zijn volwassen kinderen op zo'n moment altijd eerlijk antwoorden als hem rechtstreeks wordt gevraagd of er iemand anders is of heeft hij recht op zijn privacy tot hij het zelf wil vertellen?
Een vader en een moeder hebben een slecht huwelijk, ze hebben drie volwassen kinderen. De vader besluit zijn vrouw te verlaten, maar verlaat haar op slinkse wijze. Hij smeert hem gewoon. Zijn volwassen kinderen vragen hem of hij een ander heeft en hij ontkent het ten stelligste. Hij doet bovendien voorkomen alsof hij erg ongelukkig is. Binnen een paar maanden zit hij met een nieuwe vriendin bij zijn kinderen om te melden dat hij binnenkort gaat trouwen. Deze verhouding bleek achteraf al te bestaan, toen hem dat eerder door zijn kinderen werd gevraagd. Hij is er alleen niet eerlijk over geweest. De kinderen waren daar heel erg kwaad over. Begrijpelijk.
Ik vraag me nu steeds af: moet een vader zijn volwassen kinderen op zo'n moment altijd eerlijk antwoorden als hem rechtstreeks wordt gevraagd of er iemand anders is of heeft hij recht op zijn privacy tot hij het zelf wil vertellen?
woensdag 15 augustus 2007 17:33
Hij moet het niet, maar als hij de relatie met zijn kinderen goed wil houden dan zou hij toch beter open kaart kunnen spelen. Eerlijk toegeven dat hij verliefd is op een ander, daar een relatie mee heeft, en daarmee gaat trouwen. Blijft het nog steeds een pijnlijke zaak overigens. Een man die zoiets doet zal snel niets goed kunnen doen.
woensdag 15 augustus 2007 18:30
Het feit op zich dat ie een ander heeft is al erg genoeg. Er ook nog over liegen als er rechtstreeks naar gevraagd wordt maakt het alleen maar erger.
Dat hij het liever niet wil vertellen vind ik begrijpelijk, maar als men er later achter komt dat hij gelogen heeft zal hij de consequenties ook voor lief moeten nemen.
Eigen schuld dikke bult.
Dat hij het liever niet wil vertellen vind ik begrijpelijk, maar als men er later achter komt dat hij gelogen heeft zal hij de consequenties ook voor lief moeten nemen.
Eigen schuld dikke bult.
woensdag 15 augustus 2007 18:52
woensdag 15 augustus 2007 19:02
Dubbel.
Afhankelijk van de houding en leeftijd van de kinderen, zou ik zeggen. Wat mij betreft gaat het niet zozeer om de privacy van de vader, maar om het gevoel dat het de kinderen geeft. Ja, het kan uitkomen, maar het voelt ook heel lullig om te weten dat hij al vreemdging. (zeker als het niet nodig is het te vertellen.) De 'kinderen' zullen er vast boos over zijn dat hij hun moeder bedroog en krijgen er daarnaast gegarandeerd ook weer vragen over van hun moeder (waar ze niet over willen liegen). Ze komen dus ook tussen hun ouders in te staan op deze manier.
Probleem is dat hij gaat trouwen en dat weer een beetje raar kan over komen na slechts een paar maanden...
Bij mij was trouwens de relatie best lang verpest o.a. omdat mijn vader dus wel heeeeel eerlijk was over alle scharrels/flirts etc.
Afhankelijk van de houding en leeftijd van de kinderen, zou ik zeggen. Wat mij betreft gaat het niet zozeer om de privacy van de vader, maar om het gevoel dat het de kinderen geeft. Ja, het kan uitkomen, maar het voelt ook heel lullig om te weten dat hij al vreemdging. (zeker als het niet nodig is het te vertellen.) De 'kinderen' zullen er vast boos over zijn dat hij hun moeder bedroog en krijgen er daarnaast gegarandeerd ook weer vragen over van hun moeder (waar ze niet over willen liegen). Ze komen dus ook tussen hun ouders in te staan op deze manier.
Probleem is dat hij gaat trouwen en dat weer een beetje raar kan over komen na slechts een paar maanden...
Bij mij was trouwens de relatie best lang verpest o.a. omdat mijn vader dus wel heeeeel eerlijk was over alle scharrels/flirts etc.
Dat zeg ik....
donderdag 16 augustus 2007 09:58
Ik denk dat het zowieso dom is om te liegen... maar als je het al doet... (om je kinderen te sparen) kom dan niet een paar maanden later met het verhaal dat je gaat trouwen. Kom dan eerst met het verhaal dat je een nieuwe vriendin hebt en ga dan een jaar later ofzo trouwen... Vind dit een erg domme man. Maakt het erger dan het al was.
Maar op je vraag: ja, ik vind dat je eerlijk moet antwoorden, als je je ouders al niet kunt vertrouwen op wat ze zeggen...
Maar op je vraag: ja, ik vind dat je eerlijk moet antwoorden, als je je ouders al niet kunt vertrouwen op wat ze zeggen...
donderdag 16 augustus 2007 10:07
Ik heb dit ook meegemaakt maar ik wist van mijn vader al dat hij nogal een don juan kon zijn haha. Ik vond het ook niet leuk dat hij loog toen ik ernaar vroeg en dat heb ik later ook gezegd tegen hem toen het uitkwam, dat hij het me gewoon had moeten vertellen.
Het heeft me verder niet dwars gezeten omdat ik wist hoe hij was en hij toendertijd het gewoon moeilijk vond om het me te vertellen (ik was ook pas 15, dat scheelt toch denk ik). Ouders zien hun kinderen nog veel langer als kinderen dan nodig is en daar handelen ze soms ook naar. Vervelend en onnodig maar begrijpelijk.
Als je van hem houdt en er niet het contact om wil verbreken zou ik het nu laten rusten en er later op terugkomen. Dat je deze situatie niet leuk vond en dat je verwacht van je vader dat hij je als een volwassene behandelt. Aan de ene kant zijn relaties prive, daar hoef je geen verantwoording voor af te leggen naar volwassen kinderen toe. Aan de andere kant is het gewoon niet goed voor de vertrouwensband als er gelogen wordt, ik vind dat je dat best kan aangeven.
Het heeft me verder niet dwars gezeten omdat ik wist hoe hij was en hij toendertijd het gewoon moeilijk vond om het me te vertellen (ik was ook pas 15, dat scheelt toch denk ik). Ouders zien hun kinderen nog veel langer als kinderen dan nodig is en daar handelen ze soms ook naar. Vervelend en onnodig maar begrijpelijk.
Als je van hem houdt en er niet het contact om wil verbreken zou ik het nu laten rusten en er later op terugkomen. Dat je deze situatie niet leuk vond en dat je verwacht van je vader dat hij je als een volwassene behandelt. Aan de ene kant zijn relaties prive, daar hoef je geen verantwoording voor af te leggen naar volwassen kinderen toe. Aan de andere kant is het gewoon niet goed voor de vertrouwensband als er gelogen wordt, ik vind dat je dat best kan aangeven.
donderdag 16 augustus 2007 10:36
ja, hij moet eerlijk antwoorden.
Mijn ouders hadden een slecht huwelijk. Op een dag viel me op dat mn moeder wel heel veel met 1 mannelijke vriend optrok. Ook rare dingen, dan moesten ze vergaderen voor het vrijwilligerswerd dat ze deden , gingen ze samen in een kantoortje zitten met de deur op slot. Hij zat om de haveklap mn moeder te masseren e.d.
Op een dag heb ik er iets van gezegd, toen kreeg ik verschrikkelijke ruzie ( ik was 21) Hoe ik het in mijn hoofd haalde zo iets ergs te zeggen over haar.
Een paar maanden later belde ze om te vertellen dat ze ging scheiden van mn vader. En neeeee, niet om die andere man. Na een week of 2 belde ik s ochtends vroeg, wilde vertellen dat ze oma werd, en wie nam daar om 07.00 uur te telefoon op? Juist die andere man. De rest van de dag kreeg ik hun niet meer te pakken, alle telefoons waren uit....
Na nog es 2 maanden belde mn moeder om te vertellen dat ze opnieuw getrouwd was.. met ... Juist, die andere man.
Als ze noiu gelijk eerlijk was geweest, had het ook verdrietig geweest, maar had ik iig nog een beetje respect voor haar eerlijkheid kunnen hebben , maar door alle leugens vertrouw ik haar voor geen meter meer. Helaas.
Mijn ouders hadden een slecht huwelijk. Op een dag viel me op dat mn moeder wel heel veel met 1 mannelijke vriend optrok. Ook rare dingen, dan moesten ze vergaderen voor het vrijwilligerswerd dat ze deden , gingen ze samen in een kantoortje zitten met de deur op slot. Hij zat om de haveklap mn moeder te masseren e.d.
Op een dag heb ik er iets van gezegd, toen kreeg ik verschrikkelijke ruzie ( ik was 21) Hoe ik het in mijn hoofd haalde zo iets ergs te zeggen over haar.
Een paar maanden later belde ze om te vertellen dat ze ging scheiden van mn vader. En neeeee, niet om die andere man. Na een week of 2 belde ik s ochtends vroeg, wilde vertellen dat ze oma werd, en wie nam daar om 07.00 uur te telefoon op? Juist die andere man. De rest van de dag kreeg ik hun niet meer te pakken, alle telefoons waren uit....
Na nog es 2 maanden belde mn moeder om te vertellen dat ze opnieuw getrouwd was.. met ... Juist, die andere man.
Als ze noiu gelijk eerlijk was geweest, had het ook verdrietig geweest, maar had ik iig nog een beetje respect voor haar eerlijkheid kunnen hebben , maar door alle leugens vertrouw ik haar voor geen meter meer. Helaas.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
voor de duidelijkheid :D
donderdag 16 augustus 2007 10:58
Mijn man en ik zijn een paar jaar getrouwd. Toen ik hem leerde kennen was hij nog getrouwd. Het heeft hem heel veel tijd gekost voordat hij de stap heeft genomen te gaan scheiden. Het was een hele zware en pijnlijke tijd voor iedereen. In die periode hebben zijn kinderen hem ook wel eens gevraagd of hij een ander had. Hij heeft dit tegenover hun ook ontkend. Hij kon het nog niet vertellen voordat hij er zelf uit was hoe het verder zou moeten. Dit was iets dat hij helemaal alleen moest doen en hij kon het zijn kinderen daarom ook niet vertellen. Ik vind dan ook dat je geen plicht hebt je kinderen alles te vertellen net zoals kinderen ook niet alles tegen hun ouders vertellen.
donderdag 16 augustus 2007 12:10
donderdag 16 augustus 2007 12:41
Dan kan je altijd nog uitleggen hoe en waarom het zit en wel of niet iets is en moeilijk is. Of gewoon sterk in je schoenen staan en voldoende assertief zijn om je niet uit te tent te laten lokken. Liegen lijkt me geen goede optie, dat gaat tegen je werken. (Alhoewel ik er minder zwart-wit over denk dan ik nu suggereer hoor, ik heb namelijk ook wel situaties meegemaakt waarin het de beste (tijdelijke) uitweg was, maar als er een algemene regel opgesteld moet worden, dan zou ik zeggen dat je nooit moet liegen)
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
donderdag 16 augustus 2007 12:51
Dat ben ik helemaal met je eens. De regel moet natuurlijk zijn dat je niet liegt. Maar helaas word je soms in een situatie gemanoevreerd dat je zelf het gevoel hebt dat je dat wel moet om jezelf te beschermen. Dit zal iedereen voor zichzelf moeten bepalen. Ik vind het wel heel makkelijk om te zeggen dat je alle vragen van je kinderen maar eerlijk moet beantwoorden ongeacht de gevolgen die jouw eerlijkheid dan zullen hebben. Dat mogen je kinderen niet van je vragen.
donderdag 16 augustus 2007 12:56
En zo komen we automatisch bij de vraag waar je de grens legt. De waarheid vertellen kan ongewenste gevolgen hebben, maar later moeten uitleggen dat en waarom je gelogen hebt ook. Zolang het in principe met uitleggen kan, zou ik zeker niet liegen. En kinderen kunnen echt veel dingen wel begrijpen, sowieso valt het me elke keer weer mee hoeveel mensen begrijpen. Maar dat er een grens is snap ik ook wel, ik kan hem alleen niet trekken en als ze me toch vragen dat te doen, trek ik hem zwart-wit: nooit liegen.
Soep met ballen zal nooit met hetzelfde zijn
donderdag 16 augustus 2007 13:07
Ook al ben ik het grotendeels met je eens, zo zwart-wit kan ik het echt niet zien. Maar als je het zelf meemaakt, ga je misschien ook wel genuanceerder denken. Het klopt wel dat het moeilijk uit te leggen is achteraf, maar dat geldt ook op het moment zelf. Je komt hoe dan ook met de mededeling dat je een ander hebt en dat is het laatste dat kinderen willen horen. Dus kun je het beter zeggen als je er zelf helemaal uit bent.
donderdag 16 augustus 2007 14:52
Bedankt voor jullie reacties!
Mijn punt zit hem ook hierin, dat ik aan de ene kant vind dat - als het bijvoorbeeld om mij zou gaan - niemand recht heeft om alles uit mijn prive-leven op te eisen, maar aan de andere kant kan ik zo goed begrijpen hoe die volwassen kinderen zich achteraf hebben gevoeld. Zij hebben hierdoor een hoop respect voor die man verloren. Een van hen stelde dat als hun vader anderhalf jaar later met die vrouw was aangekomen, zij alledrie geen onraad hadden geroken. Maar doordat hij er heel snel mee aankwam en direct hertrouwde, voelden ze zich goed belazerd door hem. Wat hen daarbij erg stak, was dat ze helemaal niet onwelwillend tegenover welke nieuwe dame dan ook hadden gestaan, omdat hun pa en ma elkaar bijna dagelijks het leven zuur maakten op een enorme manier. Die drie kinderen begrepen heel goed dat die man de goeie god dankte dat ie misschien eens gelukkig zou kunnen zijn met iemand. Hun vader zal het niet hebben durven vertellen, maar daarmee heeft hij veel beschadigd. Ik ben zwaar tegen leugens, maar daar zat dus ook mijn dubbele gevoel nu over deze kwestie. Want wat als het nou om mijzelf was gegaan? Ik hecht bijvoorbeeld zwaar aan mijn privacy. Daardoor begrijp ik het ergens wel, maar veroordeel ik het ook weer zwaar. Gezien de standpunten hier, herkennen jullie dat dus wel.
Mijn punt zit hem ook hierin, dat ik aan de ene kant vind dat - als het bijvoorbeeld om mij zou gaan - niemand recht heeft om alles uit mijn prive-leven op te eisen, maar aan de andere kant kan ik zo goed begrijpen hoe die volwassen kinderen zich achteraf hebben gevoeld. Zij hebben hierdoor een hoop respect voor die man verloren. Een van hen stelde dat als hun vader anderhalf jaar later met die vrouw was aangekomen, zij alledrie geen onraad hadden geroken. Maar doordat hij er heel snel mee aankwam en direct hertrouwde, voelden ze zich goed belazerd door hem. Wat hen daarbij erg stak, was dat ze helemaal niet onwelwillend tegenover welke nieuwe dame dan ook hadden gestaan, omdat hun pa en ma elkaar bijna dagelijks het leven zuur maakten op een enorme manier. Die drie kinderen begrepen heel goed dat die man de goeie god dankte dat ie misschien eens gelukkig zou kunnen zijn met iemand. Hun vader zal het niet hebben durven vertellen, maar daarmee heeft hij veel beschadigd. Ik ben zwaar tegen leugens, maar daar zat dus ook mijn dubbele gevoel nu over deze kwestie. Want wat als het nou om mijzelf was gegaan? Ik hecht bijvoorbeeld zwaar aan mijn privacy. Daardoor begrijp ik het ergens wel, maar veroordeel ik het ook weer zwaar. Gezien de standpunten hier, herkennen jullie dat dus wel.
vrijdag 17 augustus 2007 10:36
Nou, ik vind dat een volwassen man per definitie geen enkele verantwoording verschuldigd is en zeker niet tegenover zijn kinderen.
Dat je liegt is niet OK, maar hij zal daar ongetwijfeld zijn redenen voor gehad hebben. En ik kan me wel vinden in de eerdere opmerking dat kinderen over het algemeen helemaal geen genoegen nemen met "daar kan/wil ik geen antwoord op geven". Sterker nog, uit dat soort vage antwoorden trekken ze vaak hun eigen conclusies (en niet per definitie de juiste).
Bovendien weet je niet wat de man toen gedacht heeft. Misschien twijfelde hij zelf op dat moment nog erg over zijn gevoelens en over wat hij met zijn toekomst wilde? Misschien was de nieuwe vriendin helemaal nog niet "zijn" vriendin maar meer een vriendschappelijke schouder in moeilijke tijden, wat uiteindelijk toch een serieuse relatie werd? Misschien wilde hij de nieuwe liefde geen onderdeel uit laten maken van de scheidingprocedure omdat hij van mening was dat hij ging scheiden vanwege de kwaliteit van zijn huwelijk en niet om die nieuwe vriendin?
Kortom, ik oordeel hier wat minder fel over dan de meeste anderen.
Dat je liegt is niet OK, maar hij zal daar ongetwijfeld zijn redenen voor gehad hebben. En ik kan me wel vinden in de eerdere opmerking dat kinderen over het algemeen helemaal geen genoegen nemen met "daar kan/wil ik geen antwoord op geven". Sterker nog, uit dat soort vage antwoorden trekken ze vaak hun eigen conclusies (en niet per definitie de juiste).
Bovendien weet je niet wat de man toen gedacht heeft. Misschien twijfelde hij zelf op dat moment nog erg over zijn gevoelens en over wat hij met zijn toekomst wilde? Misschien was de nieuwe vriendin helemaal nog niet "zijn" vriendin maar meer een vriendschappelijke schouder in moeilijke tijden, wat uiteindelijk toch een serieuse relatie werd? Misschien wilde hij de nieuwe liefde geen onderdeel uit laten maken van de scheidingprocedure omdat hij van mening was dat hij ging scheiden vanwege de kwaliteit van zijn huwelijk en niet om die nieuwe vriendin?
Kortom, ik oordeel hier wat minder fel over dan de meeste anderen.
vrijdag 17 augustus 2007 14:48
Nummer zoveel, daar heb je wel een goed punt inderdaad. Als deze dame niet al direct 'zijn nieuwe liefde' zou zijn geweest, maar meer een luisterend oor of zo, dan ligt het wel heel anders. Dat meld je niet gelijk inderdaad. Zij was overigens wel 30 jaar jonger dan hij...
Niet dat je dan geen luisterend oor kunt zijn, maar wellicht schaamde hij zich ervoor dat het toch een relatie begon te worden. Ze was immers van de leeftijd van zijn kinderen en had nog nooit een relatie gehad.
Ze heeft er overigens voor gezorgd dat hij het contact met zijn kinderen zonder reden binnen de kortste keren na dat huwelijk abrupt heeft verbroken. Zij wenste niets met ze te maken te hebben en hij deed alles wat ze vroeg. Ergens bekruipt me dan wel het gevoel dat hij ook daarom nooit eerlijk is geweest, omdat het er al dik in zat dat hij wist dat ie binnenkort zou moeten kiezen van haar. En hoe leg je dat uit aan je kinderen??
Niet dat je dan geen luisterend oor kunt zijn, maar wellicht schaamde hij zich ervoor dat het toch een relatie begon te worden. Ze was immers van de leeftijd van zijn kinderen en had nog nooit een relatie gehad.
Ze heeft er overigens voor gezorgd dat hij het contact met zijn kinderen zonder reden binnen de kortste keren na dat huwelijk abrupt heeft verbroken. Zij wenste niets met ze te maken te hebben en hij deed alles wat ze vroeg. Ergens bekruipt me dan wel het gevoel dat hij ook daarom nooit eerlijk is geweest, omdat het er al dik in zat dat hij wist dat ie binnenkort zou moeten kiezen van haar. En hoe leg je dat uit aan je kinderen??
vrijdag 17 augustus 2007 15:27
Ja, dat zou dan inderdaad ook meegespeeld kunnen hebben.
Als dat inderdaad het geval is, dan vind ik het heel kwalijk dat zij hem bij zijn kinderen vandaan houdt. En nog kwalijker vind ik het dat hij dat laat gebeuren.
Maar dan nog blijft het giswerk naar zijn motieven om niet eerlijk te zijn (voor zover we uberhaupt zeker weten dat hij niet eerlijk is geweest).
Begrijp me niet verkeerd, ik probeer deze man niet goed te praten. Wat ik wel probeer is duidelijk te maken dat mensen soms erg snel tot conclusies kunnen komen terwijl dat niet altijd de juiste conclusies zijn. Het is erg makkelijk om over iemand te oordelen, maar een compleet verhaal geeft vaak een veel genuanceerder beeld.
Feit blijft natuurlijk wel dat je, als je begrip wilt voor een situatie, je daar dan wel zelf uitleg over moet willen geven. De vader kan zijn kinderen niet verwijten dat ze boos op hem zijn, als hij niet bereid is om uit te leggen wat zijn beweegredenen waren.
Als dat inderdaad het geval is, dan vind ik het heel kwalijk dat zij hem bij zijn kinderen vandaan houdt. En nog kwalijker vind ik het dat hij dat laat gebeuren.
Maar dan nog blijft het giswerk naar zijn motieven om niet eerlijk te zijn (voor zover we uberhaupt zeker weten dat hij niet eerlijk is geweest).
Begrijp me niet verkeerd, ik probeer deze man niet goed te praten. Wat ik wel probeer is duidelijk te maken dat mensen soms erg snel tot conclusies kunnen komen terwijl dat niet altijd de juiste conclusies zijn. Het is erg makkelijk om over iemand te oordelen, maar een compleet verhaal geeft vaak een veel genuanceerder beeld.
Feit blijft natuurlijk wel dat je, als je begrip wilt voor een situatie, je daar dan wel zelf uitleg over moet willen geven. De vader kan zijn kinderen niet verwijten dat ze boos op hem zijn, als hij niet bereid is om uit te leggen wat zijn beweegredenen waren.
