Lijf & Lijn alle pijlers

Praattopic over dik zijn

31-03-2021 19:58 314 berichten
:hello:
Ik merk dat ik behoefte heb om met anderen te praten over dik zijn. Waar anderen tegenaan lopen zoals de eeuwige strijd tegen de kilo's of de lange weg naar acceptatie. Hoe reageren anderen op jou? Voel je weleens gediscrimineerd met sollicitatiegesprekken of in het daten? Hoe beleef jij de maatschappelijke stigma's: dikke mensen zijn stom en lui. Hebben geen wilskracht. Iedereen kan afvallen, je moet alleen die knop omzetten (waar is die knop dan?!)

Verder ben ik benieuwd naar verhalen, van anderen mbt het wel/niet afvallen, je lichaamsbeeld en eigenwaarde. Hoe is dat in de loop van de jaren ontwikkeld? Wat heeft jou goed geholpen? Wie weet hebben anderen er wat aan :)

Mijn verhaal.
Ik ben altijd dik geweest en heb issues met kilo's en voeding. Ik kom uit een gezin waar eten een centrale rol speelt in ons leven. Mijn brusjes zijn allemaal Bourgondiërs. Mijn ouders waren afwezig en hadden weinig pedagogische vaardigheden en kennis wat betreft voeding. Ik heb niet al een te beste jeugd gehad, waarbij ik soms niet wist wanneer er wel eten was. Ik heb vaak met mijn broertje in huis lopen zoeken naar eten (ouders waren niet thuis). Ik weet niet wat oorzaak-gevolg is, want ik denk dat niet alles terug te leiden is naar opvoeding en slechte jeugd. Maar hoe het nu is dat ik overeet. Zeker als het eten lekker is. Het komt bij mij uit denk ik voort uit een angst dat het straks niet meer is en ook wanneer er wel eten is.

Ik heb een extraverte persoonlijkheid en hou van prikkels. Eten is wat dat betreft ook echt iets waar ik plezier aan beleef. Aan het bedenken van maaltijden, koken en samen eten. Met name koken vind ik heerlijk therapeutisch. Tafelen met vrienden en familie :heart: Geur, smaak en textuur van eten kan ik echt van genieten.

Wat betreft het afvallen was ik jongsaf aan bezig. Als kind was ik bezig met minder snoepen, minder eten. Minder van alles wat slecht was. Heb ook periodes gehad dat ik er niet zo bezig was. Ik denk dat het eerste dieet wat ik probeerde is van Atkins, koolhydraatarm. Ik werd er hangry van, omdat ik onwijs brood, aardappels en rijst miste. Heeft het geholpen, geen idee. Door de jaren heen heb ik wel mijzelf aangeleerd om minder koolhydraten (dus niet volledig schrappen, maar beperken) te eten en vervangen door groenten, proteïnen (eieren, gezonde keuzes vlees, bonen) en groenten.

Ik ben naar 2 diëtistes geweest. Daar heb ik inzicht gekregen in hoeveel voeding ik nodig heb, gezonde keuzes maken. Ik heb periodes gehad dat ik op mijn voeding lette en ging sporten. Of alleen op voeding of alleen sporten. Ik kwam niet aan, verloor soms wat. Maar niets duurzaams.

Op een gegeven moment merkte ik dat ik mijzelf saboteerde. En dat er wellicht meer dingen speelde en problemen moet je bij de wortels aanpakken. Ik ben toen naar een eetstoornissen kliniek gegaan. Ik had niet een specifieke eetstoornis. Multidisciplinair aan de slag gegaan. Met name de EMDR en de gesprekken hebben mij geholpen. Ik ben denk ik 5 a 10 kg afgevallen. Heb hier veel dingen geleerd, maar het heeft niet geleid dat ik structureel ben afgevallen,

Jaren later, vorig jaar ben ik weer naar een GZ-psycholoog gegaan. Ik had last van de strijd die ik jarenlang voer tegen het dik zijn, afvallen, stigma's. Heeft mij zeker geholpen, maar niet bij die knop omzetten of dat er kg's ervan af zijn. Ik kan zeggen dat ik, los van ongelukkig voelen over het dik zijn, gelukkig ben met mijzelf :)

Ik heb altijd interesse gehad in het dik zijn, oorzaak, oplossingen, verhalen en onderzoeken. Mogelijk spelen bij mij ook andere factoren die het psychisch en fysiek het afvallen lastiger maken. Ik gebruik al jarenlang medicatie tegen allergieën. Ik heb slaapapneu. Ik heb gelezen dat als je op een bepaald overgewicht komt, je vethuishouding hormonaal een rol gaan spelen. Het afvallen is niet zo eenvoudig meer.
Ik heb mij laten doorverwijzen naar een internist. Om te kijken naar medische, fysieke
factoren. Wie weet geeft dit een aantal inzichten. Ik hoop iemand te treffen die het wat meer holistischer kan kijken. Dus niet alleen leefstijladviezen, psychische problematiek aanpakken of alleen de fysieke.
Lang verhaal :)

Ik heb een moeizame relatie met mijn lijf, zelfbeeld en acceptatie. Soms accepteer ik het en soms ook niet. De hele tijd bezig zijn met (niet) eten en mijn zelfbeeld is zwaar. Ik dacht vaak dat ik beter de energie kon stoppen in acceptatie. En dat gaat wisselend. Ik heb lang gedacht dat ik moest afvallen, want dan ben ik leuker. Op dik zijn heersen stigma's zoals dom, lui zijn en geen wilskracht. Dus als ik niet bezig was met afvallen, dan was ik dat. Ik snap dat hele afvallen en wilskracht niet. Hoe houden mensen dat toch vol? Ik hou het gezonde leefstijl voor maximaal 2 weken vol en dan kruipen langzamerhand dingen weer bij in. Weer een beetje overeten, minder gaan bewegen. En dan ben ik weer terug bij af. Overigens zit ik al een tijdje op hetzelfde gewicht, misschien een paar kg meer door de Corona :)

Ik denk dat dit het wellicht is voor mij. Ik ga nog naar de internist, ik blijf mijn best te doen om een gezonde levensstijl te hanteren. Ik heb weleens gedacht aan een maagverkleining oid. Ik heb alleen de risico's en de mate van impact op mijn geluk niet voor over. Dik zijn is ook geen pretje en zeker niet gezond. Misschien ben ik er nog niet in het beslisproces.

Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen. Wat is jouw proces? Heb je het geaccepteerd of is het je gelukt om af te vallen en op gewicht te blijven? Wat hoor je zoal van anderen over dik zijn. Wat voor vragen en opmerkingen krijg je zoal?

Iedereen die een gewicht heeft is welkom :D Graag respectvol naar elkaar toe blijven en aan dooddoeners hebben we niet zoveel aan :)
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 21:26
1.28% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik vind zelf vooral de vooroordelen heel naar.
Dikke mensen eten te veel en dat is allemaal hun eigen schuld.
Gewoon minder eten en meer bewegen en dan val je vanzelf wel af.
En een tante van de buurvrouw deed eens dit en dat dieet en die is nu heel mooi slank.


To heb je het boek knap voor een dik meisje al eens gelezen?
Om mijn OP niet nóg langer te maken ;-D apart mijn verhalen

Ik had een Tindermatch. We kletsen leuk. Ik vroeg wat zijn intenties waren. Hij zei: ik kan alleen sex met vrouwen van jouw figuur hebben.

Ik was bij de huisarts in opleiding. Die gaf mij ongevraagd leefstijladviezen. Ik gaf aan dat het mij niet lukte om die vol te houden. Werken aan de psychologische problemen was succesvol, maar niet daarvoor. Ze zei dat het een kwestie van volhouden is.

Nog een rottige date-ervaring. Man zei dat het even geleden was dat hij sex had gehad met iemand die voller was. Hij wist niet of het hem voldoende zou opwinden. Ik snap ergens dat iemand voorkeuren heeft en niet een keuze heeft in wat hem wel of niet opwindt, maar dat is toch al duidelijk van te voren? Waarom al die gesprekken, op date gaan ed? Ik was niet rouwig toen ik hem na date 1 uitgezwaaid had.
anoniem_82224 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 20:07
0.00% gewijzigd
Lalize schreef:
31-03-2021 20:04
Ik vind zelf vooral de vooroordelen heel naar.
Dikke mensen eten te veel en dat is allemaal hun eigen schuld.
Gewoon minder eten en meer bewegen en dan val je vanzelf wel af.
En een tante van de buurvrouw deed eens dit en dat dieet en die is nu heel mooi slank.


To heb je het boek knap voor een dik meisje al eens gelezen?
Boek is van Tatjana Almuli toch? Raad je het aan? :)
Alle reacties Link kopieren
Ja klopt, ik vind het heel knap hoe zij er mee omgaat.
En ergens ook wel heftig dat het ondanks het obese traject en succesvolle afval periode s toch niet vol te houden is.
Ik heb het gelezen op het moment dat ik twijfelde om het traject in te gaan voor een maagverkleining.
Het heeft mij doen beseffen dat het echt altijd een strijd zou blijven en dat ik het niet wil op die manier.
Dat je zoveel dingen kan proberen maar dat het nooit echt klaar gaat zijn.
Ik vond het daarna tijd voor een verwijzing en sta nu op de wachtlijst voor een operatie.
Ik denk dat dat het enige is dat echt blijvende verandering kan brengen.
Want ik kan dit niet accepteren en ik wil niet op deze manier verder.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb een insta vol bodypositivy en dat scheelt al zoveel. Het is heel leuk om mensen die op mij lijken te zien die zelfverzekerd hun kleding dragen.

Ik vind het rot te horen dat dit voor jou al zolang een issue is.
Misschien helpt het om de focus niet te leggen op afvallen maar 'self care'.
Dus waar voel je je goed bij, wat vind jij voor jezelf fijn qua eten.
Ik heb wel een verband gelegd tussen me goed voelen en bepaald eten daarvoor mijden. Me gewoon even inbeelden hoe ik me na het eten voel of even wachten tot ik nog wat pak.
Verder geen tips want ik ben erg ehhh tolerant naar mezelf.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben een tijdlang dik geweest, vanaf mijn studententijd tot een ruime tien jaar daarna. Daarvoor vóélde ik me altijd al dik, maar achteraf gezien viel dat reuze mee. Doordat ik me toch al dik voelde, maakte het me ook niet zoveel uit dat ik ook echt dikker werd. Het gevoel was toch min of meer hetzelfde. Daarnaast dacht ik dat afvallen vréselijk moeilijk moest zijn. Dat was de boodschap die ik overal kreeg en wat ik overal om me heen hoorde, zag en las, bijvoorbeeld in tijdschriften. Ik dacht daardoor echt dat afvallen een vreselijke struggle was en als het dan ooit iemand lukte, dan bleek op gewicht blijven zo ongeveer onmogelijk, want overal werd gejojo'd.

Van stigma's, vooroordelen of vervelende opmerkingen heb ik nooit last gehad. Misschien dat dat achter mijn rug om best gebeurde, maar nooit direct en misschien heb ik ook wel een bord van mij kop gehad. Eigenlijk heeft niemand er ooit iets over gezegd. Aan de ene kant gelukkig niet, want ik had dat heel ongemakkelijk gevonden. Aan de andere kant ook best gek dat bijvoorbeeld familieleden er nooit iets over gezegd hebben of hun zorg geuit hebben.

En toen was ik het ineens zat en kwam ik online een community/dieet (richting koolhydraatarm en ook bezig met vasten) tegen waaruit ineens bleek dat mensen afvallen wel makkelijk vonden. En toen dacht ik van het ene op het andere moment: dat kan ik ook wel. Begonnen, 45 kilo afgevallen en het gaat al drie jaar goed. In die drie jaar nooit afgeweken van mijn nieuwe eetgewoonten, bijvoorbeeld geen alcohol meer gedronken en dan dus ook gewoon echt helemaal niet en nooit. Af en toe wel (veel) meer gegeten dan de bedoeling was, maar altijd binnen de koolhydraatarme eetgewoonten gebleven. En het ook steeds weer goed teruggepakt, ook soms na meerdere dagen achter elkaar te veel eten.

En ik heb er ook daadwerkelijk lol in gekregen. Ik vind het leuk om wetenschappelijke artikelen te lezen die aansluiten bij mijn manier van eten. Ik volg een aantal leuke YouTubers die op dezelfde manier eten. Ook een aantal fora en Facebookgroepen. Soms kom ik wat nieuws op het spoor qua eetgewoonten en dan word ik helemaal enthousiast en ga ik er van alles over uitzoeken en bedenken hoe/of ik het ga uitproberen. Bijna een soort hobby :)

Ik vind het jammer dat het idee dat afvallen Zo Ontzettend Moeilijk is mij zo lang heeft tegengehouden het überhaupt te proberen. Tegelijkertijd ben ik me ervan bewust dat er zoveel kan meespelen dat het voor sommige mensen ook echt heel moeilijk, zo niet onmogelijk, maakt. Toch had het mij geholpen als er ook een ander geluid over te horen was geweest en het internet dat aan ieder individu een stem kan geven via fora, YouTube, Instagram, Facebookgroepen, helpt daar gelukkig wel bij.
auran wijzigde dit bericht op 31-03-2021 20:35
9.82% gewijzigd
Leuk en goed topic waar zal ik eens beginnen?

Als kind was ik altijd stevig en werd er veel mee gepest, mijn ouders deden altijd erg hun best mij er van te overtuigen dat het niet aan mijn eet of bewegingspatroon lag en dat ik me vooral niks van de pesters moest aantrekken.

Dit pesten ging door op de middelbare school en in deze periode werd ik steeds ongelukkiger en ging steeds meer emoties weg eten. Dit emotie eten zetten zich voort gedurende mijn vervolgopleiding, tot ik op een zekere dag op mijn stage liep en de spiegel keek en mijzelf niet eens meer herkende ik woog ruim 25 kilo te zwaar en was erg ontevreden en onzeker over mijn lijf, naar aanleiding hiervan ben ik het Cambridge 500 dieet gaan volgen, dit was niet echt een succes omdat ik last kreeg van uitslag van iets wat er in die shakes zat.

Ik heb het toen periode in de ijskast gezet en er weinig aan gedaan, maar het is altijd aan mij blijven knagen en ook mijn omgeving bleef maar pushen om af te gaan vallen.

Toen kwam mijn droombaan voorbij, met het doorlopen van de sollicitatieprocedure, kwam ik er achter dat ik het zeker wist dat als ik deze baan zou krijgen, ik erg veel geluk en voldoening uit zou halen. Uiteindelijk kreeg ik de baan heb ik een soort van knop om kunnen zetten. Ben actief gaan sporten en koolhydraatarm gaan eten, dit hielp erg goed en na ongeveer 1,5 jaar had ik het resultaat bereikt waarvan ik dacht het geaccepteerd zou worden door mijzelf en de buitenwacht. Dit bleek in eerste instantie ook zo te zijn en ik voelde me goed in mijn vel.

Helaas kwam er na 3 jaar een heel erg heftig incident op mijn werk voorbij, waarbij ik ernstige mate van PTSS heb opgelopen, Dit heb ik heel erg lang onderkend en ben gewoon doorgegaan met proberen zo normaal mogelijk te leven, dit lukte uiteraard niet heel goed en ik begon weer met emotie eten. Dit heeft er toe geresulteerd dat ik weer bijna 30 kilo ben aangekomen.

Bijna 4 jaar na dit incident en een langdurig traject van behandeling voor deze PTSS en alle andere shit uit het verleden, ben ik nu net weer begonnen met wat werk, maar merk ik dat mensen snel een oordeel hebben, als ze mij uit de auto zien stappen en het soms rare blikken oplevert, maar ik ben nu wel op het moment gekomen dat ik denk. Wat die ander over mij denkt boeit mij even niet, Ik heb keihard gewerkt om er weer bovenop te komen en dat is voor mij nu even het enige wat telt.

Sorry voor dit lange verhaal maar hoop dat het een beetje duidelijk is.
Alle reacties Link kopieren
Niet helemaal mijn plaats om te reageren op dit topic (ik ben niet dik, en je vroeg naar persoonlijke ervaringen), maar mocht iemand er iets aan hebben: een goed boek om je relatie met eten en je lijf te verbeteren is 'Intuitive Eating' door Evelyn Trioble en Elyse Resch (wordt momenteel vertaald naar het Nederlands). Het gaat dus niet over afvallen (omdat het idee is dat juist de dieetindustrie en dus de druk om af te vallen ervoor zorgt dat mensen verstrikt raken in diëten), maar over je relatie met eten en je lichaam zoals gezegd. Het is dan dus wel mogelijk dat je afvalt, als een verstoorde relatie met eten ertoe leidde dat je meer woog dan bij je lichaam pastte. Andersom kan natuurlijk ook, als een verstoorde relatie met eten ertoe leidde dat je minder woog dan bij je lichaam pastte. Maar het gaat dus vooral over goed voor jezelf zorgen, je oké voelen met eten en je lichaam en daar op een compassievolle manier mee omgaan, het gewicht dat daarbij past is niet belangrijk (dik is NIET synoniem voor ongezond!)

Op instagram behandelt de engelse arts Joshua Wolrich vaak ook dit onderwerp (https://www.instagram.com/drjoshuawolrich/?hl=en) - stigma rondom dik zijn en gezondheid, en met name ook vanuit artsen naar patiënten toe, iets wat hij zelf ook zo leerde vanuit zijn vak, maar nu anders ziet.

Hoop dat dit bericht niet betweterig overkomt, is niet mijn bedoeling. Ik vind het naar dat onze maatschappij dik zijn tot iets 'fouts' heeft gemaakt en vind dat we met z'n allen verantwoordelijk zijn om die (voor)oordelen te doorbreken.
sailship wijzigde dit bericht op 31-03-2021 20:53
1.23% gewijzigd
Meestal vind ik mezelf een lekker wijf en ben ik best blij met mezelf. Maar het zou gezonder zijn als ik af zou vallen. En ik vind dat heel moeilijk. Cognitief niet, want ik zou prima een diëtist kunnen zijn, ik weet precies wat verstandig is en wat goed voor me zou zijn. Maar ik kan het niet. Ik heb altijd honger. Altijd.

Vooroordelen storen me wel. Ik ben echt geen achterlijke tokkie, alleen omdat ik dik ben. Ik heb ook geen gebrek aan doorzettingsvermogen, wat op veel andere terreinen te constateren is.
Stiekem ben ik ook bevreesd dat dit topic binnen 30 posts alweer verworden is tot "je kunt er lang en breed over praten, maar uiteindelijk gaat elk pondje door het mondje"-geneuzel.
anoniem_6576f0ab9b250 wijzigde dit bericht op 31-03-2021 20:53
36.34% gewijzigd
Nou ja, je hebt dik en je hebt dikkk.

Hoe lang zijn jullie en welk gewicht?

Ik ben ook aan de wat vollere kant en ik voel me er niet goed bij. Ik heb ongeveer 10kg overgewicht.
cuculuscanorus schreef:
31-03-2021 20:50
Meestal vind ik mezelf een lekker wijf en ben ik best blij met mezelf. Maar het zou gezonder zijn als ik af zou vallen. En ik vind dat heel moeilijk. Cognitief niet, want ik zou prima een diëtist kunnen zijn, ik weet precies wat verstandig is en wat goed voor me zou zijn. Maar ik kan het niet. Ik heb altijd honger. Altijd.
Haha ik vind eten ook zo ontzettend lekker. :hyper:
Ik ben een echte zoetekauw en vind allerlei soorten cakes onweerstaanbaar 😋
Vandaag had ik lekker pasta op en als dessert een tiramisu.
Ik probeer wel iedere dag mijn 10.000 stappen te maken om het een beetje in balans te houden. Ow ja, pasta was volkoren !! :-)
Lalize schreef:
31-03-2021 20:15
Ja klopt, ik vind het heel knap hoe zij er mee omgaat.
En ergens ook wel heftig dat het ondanks het obese traject en succesvolle afval periode s toch niet vol te houden is.
Ik heb het gelezen op het moment dat ik twijfelde om het traject in te gaan voor een maagverkleining.
Het heeft mij doen beseffen dat het echt altijd een strijd zou blijven en dat ik het niet wil op die manier.
Dat je zoveel dingen kan proberen maar dat het nooit echt klaar gaat zijn.
Ik vond het daarna tijd voor een verwijzing en sta nu op de wachtlijst voor een operatie.
Ik denk dat dat het enige is dat echt blijvende verandering kan brengen.
Want ik kan dit niet accepteren en ik wil niet op deze manier verder.
Ik heb geen social media, maar wel Google :) Inderdaad knap van haar! Ik bedoel, meedoen aan een tv-programma en ook daaraan te verbinden is moedig.

Ik denk, als ik heel eerlijk moet zijn, dat ik ook binnen no time zou aankomen weer. Het lukt mij niet om een bepaalde levensstijl aan te houden. Het psychische deel, tot zover dat het overgewicht veroorzaakte en in stand hield, is opgelost. Dus waar Tatjana last van heeft/had qua zelfbeeld heb ik niet zo erg. Wel dat ik baal van het dik zijn en dat die mijn zelfbeeld en eigenwaarde naar beneden haalt.

Kan je mij wat meer vertellen over je proces richting het besluit van een maagverkleining? Hoe lang was je hierover aan het denken? Hoe reageert omgeving en buitenstaanders op?
Ik sluit overigens niet uit dat ik ook ooit voor een maagverkleining ga. Op een gegeven moment worden de gezondheidsrisico's steeds groter of ik krijg diabetes. Ik vind het nu met Corona ook eng. Vooral mensen met overgewicht liggen op de ic. Ik vind het zo jammer dat het mij onvoldoende raakt om die knop te vinden en om te zetten.
Alle reacties Link kopieren
LilyOfTheVally schreef:
31-03-2021 20:52
Nou ja, je hebt dik en je hebt dikkk.

Hoe lang zijn jullie en welk gewicht?

Ik ben ook aan de wat vollere kant en ik voel me er niet goed bij. Ik heb ongeveer 10kg overgewicht.
Beter: Hoe kort zijn jullie.

Hier een dwerg van 1m56 met een gewicht dat schommelt tussen de 96 en 104 kilo.



En ja, ik weet dat ik eruit zie als een olifant.
Of een varken.
Dat zie ik élke dag in de spiegel.

Anderen mogen het denken, de enige die het over mij mag zeggen ben ikzelf.
Maar ik hoor het ze denken.
Ik zie de priemende blikken.

En die grapjes over mijn buik en zwangerschap en "wanneer ik moet bevallen" ben ik na 20 jaar te dik ook wel beu gehoord.
Vooral omdat ik nooit zwanger ben geweest en nooit zwanger zal worden.


(En God wat had ik blij moeten zijn met de tijd dat ik "maar" 73 woog.
Maar iedereen mij toen al continu vertelde dat ik veel te dik was.)
wissewis wijzigde dit bericht op 31-03-2021 20:59
1.51% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Surebaby schreef:
31-03-2021 20:21
Ik heb een insta vol bodypositivy en dat scheelt al zoveel. Het is heel leuk om mensen die op mij lijken te zien die zelfverzekerd hun kleding dragen.

Ik vind het rot te horen dat dit voor jou al zolang een issue is.
Misschien helpt het om de focus niet te leggen op afvallen maar 'self care'.
Dus waar voel je je goed bij, wat vind jij voor jezelf fijn qua eten.
Ik heb wel een verband gelegd tussen me goed voelen en bepaald eten daarvoor mijden. Me gewoon even inbeelden hoe ik me na het eten voel of even wachten tot ik nog wat pak.
Verder geen tips want ik ben erg ehhh tolerant naar mezelf.
Het is lang een issue, maar niet zozeer dat het dagelijkse strijd is. Het gaat met vlagen. Overigens vandaag is een prima dag. Ik was niet verdrietig oid dat ik het topic opende. Dit is iets waar ik al een tijdje mee rond loop. Vandaag vrij van werk, dus goed moment om topic te openen :)

Ben je altijd tolerant geweest naar jezelf?
Ik zou trouwens willen dat dik geen scheldwoord meer is, maar een woord om een figuur mee aan te duiden. Zoals slank en mollig dat is.
Auran schreef:
31-03-2021 20:32
Knip ivm lengte post :)
Wat positief om te horen! :D Afvallen an sich hoeft inderdaad niet een opgave, moeilijk te zijn.
Wissewis schreef:
31-03-2021 20:58
Beter: Hoe kort zijn jullie.

Hier een dwerg van 1m56 met een gewicht dat schommelt tussen de 96 en 104 kilo.



En ja, ik weet dat ik eruit zie als een olifant.
Of een varken.
Dat zie ik élke dag in de spiegel.

Anderen mogen het denken, de enige die het over mij mag zeggen ben ikzelf.
Maar ik hoor het ze denken.
Ik zie de priemende blikken.

En die grapjes over mijn buik en zwangerschap en "wanneer ik moet bevallen" ben ik na 20 jaar te dik ook wel beu gehoord.
Vooral omdat ik nooit zwanger ben geweest en nooit zwanger zal worden.


(En God wat had ik blij moeten zijn met de tijd dat ik "maar" 73 woog.
Maar iedereen mij toen al continu vertelde dat ik veel te dik was.)
En waar denk je dat het fout gaat bij jou?
Voor mezelf denk ik dat ik gewoonweg niet genoeg discipline heb. Ik zoek ook niet genoeg afleiding waardoor ik vaak uit verveling ga eten.
Ik heb helaas ook nooit uit huis een gezonde voedingspatroon meegekregen en dat is mijn inziens waar het vaker fout gaat bij de meeste probleemeters. Ik ben als kind/tiener altijd al mollig geweest. Nooit echt super dik of obesitas maar ook niet slank.
Alle reacties Link kopieren
LilyOfTheVally schreef:
31-03-2021 21:04
En waar denk je dat het fout gaat bij jou?
Voor mezelf denk ik dat ik gewoonweg niet genoeg discipline heb. Ik zoek ook niet genoeg afleiding waardoor ik vaak uit verveling ga eten.
Ik heb helaas ook nooit uit huis een gezonde voedingspatroon meegekregen en dat is mijn inziens waar het vaker fout gaat bij de meeste probleemeters. Ik ben als kind/tiener altijd al mollig geweest. Nooit echt super dik of obesitas maar ook niet slank.
Epilepsie-medicatie.

Die heeft me 12 jaar geleden 25 kilo extra opgeleverd en sindsdien gaat er nagenoeg geen gram af.

En jep, dat spul is levenslang.
(En uiteraard ben ik toen veranderd van medicatie, maar dat heeft toch echt geen gevolgen voor de kilo's die eraan hangen.)


Ik prijs me op dit moment dus al dolgelukkig dat ik redelijk stabiel blijf.
Maar de spiegel confronteert me toch élke dag dat "stabiel" maar niks is en er eigenlijk 40 kilo af zou moeten.
wissewis wijzigde dit bericht op 31-03-2021 21:09
19.01% gewijzigd
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Wissewis schreef:
31-03-2021 21:07
Epilepsie-medicatie.

Die heeft me 12 jaar geleden 25 kilo extra opgeleverd en sindsdien gaat er nagenoeg geen gram af.

En jep, dat spul is levenslang.
Dat is heel vervelend. Daar kun je inderdaad niks aan doen behalve de schade proberen te beperken waar mogelijk.
benvw schreef:
31-03-2021 20:34
Leuk en goed topic waar zal ik eens beginnen?

Sorry voor dit lange verhaal maar hoop dat het een beetje duidelijk is.
Je hoeft zeker geen sorry te zeggen voor je verhaal. Kijk maar naar mijn OP :)
Wat super dat je in een traject zit om met je psychische problemen te dealen. Hoe ver ben je nu?

En die blikken herken ik. Althans, dat denk ik. Soms twijfel ik weleens of ik echt afkeuring, walging oid zie of dat ik dat inbeeld. Omdat ik soms zo naar mijzelf kijk.
sailship schreef:
31-03-2021 20:47
Niet helemaal mijn plaats om te reageren op dit topic (ik ben niet dik, en je vroeg naar persoonlijke ervaringen), maar mocht iemand er iets aan hebben: een goed boek om je relatie met eten en je lijf te verbeteren is 'Intuitive Eating' door Evelyn Trioble en Elyse Resch (wordt momenteel vertaald naar het Nederlands). Het gaat dus niet over afvallen (omdat het idee is dat juist de dieetindustrie en dus de druk om af te vallen ervoor zorgt dat mensen verstrikt raken in diëten), maar over je relatie met eten en je lichaam zoals gezegd. Het is dan dus wel mogelijk dat je afvalt, als een verstoorde relatie met eten ertoe leidde dat je meer woog dan bij je lichaam pastte. Andersom kan natuurlijk ook, als een verstoorde relatie met eten ertoe leidde dat je minder woog dan bij je lichaam pastte. Maar het gaat dus vooral over goed voor jezelf zorgen, je oké voelen met eten en je lichaam en daar op een compassievolle manier mee omgaan, het gewicht dat daarbij past is niet belangrijk (dik is NIET synoniem voor ongezond!)

Op instagram behandelt de engelse arts Joshua Wolrich vaak ook dit onderwerp (https://www.instagram.com/drjoshuawolrich/?hl=en) - stigma rondom dik zijn en gezondheid, en met name ook vanuit artsen naar patiënten toe, iets wat hij zelf ook zo leerde vanuit zijn vak, maar nu anders ziet.

Hoop dat dit bericht niet betweterig overkomt, is niet mijn bedoeling. Ik vind het naar dat onze maatschappij dik zijn tot iets 'fouts' heeft gemaakt en vind dat we met z'n allen verantwoordelijk zijn om die (voor)oordelen te doorbreken.
Het topic is voor iedereen die wil praten over het onderwerp :)

Bedankt voor je boekentip. Als het vertaald is (Nederlands leest fijner) staat ie ook op de lijst en ook het boek van Tatjana.

En verder helemaal met je eens over wat de samenleving gedaan heeft over dik zijn, diëten, maakbaarheid ed. Overgewicht is een complex probleem die niet alleen bij het individu ligt.
LilyOfTheVally schreef:
31-03-2021 20:52
Nou ja, je hebt dik en je hebt dikkk.

Hoe lang zijn jullie en welk gewicht?

Ik ben ook aan de wat vollere kant en ik voel me er niet goed bij. Ik heb ongeveer 10kg overgewicht.
Nou ja, hoe dik vind ik niet zo belangrijk. Zeker niet om erover te praten. Mensen met ondergewicht of mensen die een gezond gewicht hebben zijn welkom.

Overigens, ik zap soms langs de TLC my 600lb life en daar schrik ik van. Ik identificeer mij met sommige problemen die ze hebben. Ik ben verre van 300 kg, maar de worsteling die ze hebben herken ik soms.
Alle reacties Link kopieren
Interessant topic!

Ik ben altijd al dik geweest ben oa daarom veel gepest.
Ik ben opgevoed door alleen mijn moeder (vader overleden toen ik 3 was) mijn moeder had ernstige psychische problemen en structuur in ons leven behouden was lastig. Dat was te zien in en om huis maar ook zeker met voeding. Eigenlijk nooit geleerd "hoe het moet" en wat gezond eten is. Balans houden.

Toen ik een jaar of 22 was ben ik zelfstandig 50 kilo afgevallen! Het ging super makkelijk en ik had eindelijk iets ontdekt waar ik goed in was, afvallen!
Helaas bleek ik ook erg goed te zijn in aankomen want die 50 kilo zat er binnen 2 jaar weer aan.
Toen ik 29 was ben ik weer ruim 50 kilo afgevallen. Maar ja die zaten er ook binnen een paar jaar weer aan.

Ik ben getrouwd en op mijn huwelijksreis werd ik ernstig ziek. Een paar jaar ervoor had ik al een dubbele longembolie gehad en nu had ik zeer zeer ernstige acute bronchitis. De longarts die in het hotel kwam (Griekenland) zei precies waar het op stond: Als u niet heel snel veel afvalt overlijd u jong. Doink natuurlijk ik wist het ergens wel. Nou was ik al eerder getrouwd geweest en na anderhalf jaar na onze bruiloft waren we 27 jaar en is mijn man overleden door leukemie. Dus het idee dat mijn man ook zo jong weduwnaar zou worden net als ik weduwe was geworden bracht me wel terug op aarde zeg maar.
Een week na thuiskomst ben ik naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing voor een maagverkleining. Daar zeiden ze letterlijk: "Voor mensen zoals jij is dit uitgevonden" 2 maanden later heb ik een maagverkleining gekregen.
Ik ben 65 kilo afgevallen in een jaar en ben nu al 2 jaar stabiel dat is me dus nooit eerder gelukt!
Maar ook dan is het oppassen, je kan steeds wat meer eten en ook steeds maar een klein beetje ongezond/vet eten zet aan.
Het is wat mij betreft geen wondermiddel en ik ga ook nog elke maand naar de diëtiste. Elke maandagochtend weeg ik en soms is dat echt wel reden om weer even wat strakker te zijn. Ik drink geen alcohol, geen prik en ik moet en en drinken gescheiden houden.
Maar wat ben ik dankbaar!

En inderdaad het boek knap voor een dik meisje is echt herkenbaar.
Ik merk echt dat ik serieuzer wordt genomen nu ik een gezonder gewicht heb, ik kan rustig een ijsje of een patatje eten zonder dat mensen veroordelend naar mij kijken.
Ik voel me ook nog enorm dik en een vriendin van mij zegt dat ik nog altijd mezelf helemaal klein maak als ik ergens langs wil lopen en denk dat ik niet normaal pas.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
Alle reacties Link kopieren
Lovestar schreef:
31-03-2021 21:16
Nou ja, hoe dik vind ik niet zo belangrijk. Zeker niet om erover te praten. Mensen met ondergewicht of mensen die een gezond gewicht hebben zijn welkom.

Overigens, ik zap soms langs de TLC my 600lb life en daar schrik ik van. Ik identificeer mij met sommige problemen die ze hebben. Ik ben verre van 300 kg, maar de worsteling die ze hebben herken ik soms.
Ah kijk das bijzonder ik herken het dus haast niet. Vooral omdat veel van die mensen aangeven te genieten van eten. Toen ik echt dik was genoot ik totaal niet van eten. Bij iedere hap een besef, een schuldgevoel, gevoel van walging en toch niet kunnen stoppen. Veel van de mensen van dat programma hebben ook echt zin in eten en zijn dan (voor hun gevoel) oprecht gelukkig.
Daar worstel ik nu nog steeds mee. Ik heb nog steeds als regel max 1 latte per dag. Als ik er 2 neem moet ik nog altijd een drempel over om mijzelf te gunnen hiervan te genieten.
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven