bewust geen kinderen

04-11-2007 16:59 554 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Alle reacties Link kopieren
Ohja,heet dat zo tegenwoordig? *schudt meewarig het hoofd over het taalgebruik van nu* ;-)
Ja, het is wel een ongelooflijk suf woord. Maar als het er voor nodig is om een knoop door te hakken ben ik zelfs bereid om het zo te noemen.
Alle reacties Link kopieren
Hallo iedereen, ben nieuw op dit forum en erg blij dit topic gevonden te hebben, want ook ik (38) ben bewust kinderloos, maar wordt daar de laatste tijd nogal mee geconfronteerd.

Ik heb nooit een kinderwens gehad en heb me op mijn 22e laten steriliseren omdat ik geen zin had mijn lijf nog 25 jaar of zo vol te pompen met hormonen (pil). Hoewel weegschaal (twijfelaar) heb ik over deze keuze nooit een seconde getwijfeld. Wat mij op het moment een beetje opbreekt echter zijn de opmerkingen van anderen, dat ik schijnbaar zoveel mis.

Nu moet ik er voor de goede orde even bij zeggen dat ik in Zuid-Frankrijk woon, op het platteland, waar IEDEREEN kinderen heeft. Okay, bijna iedereen. Ik ben ontzettend blij dat ik hier woon, maar wat een 'open mind' aangaat, mis ik Nederland ontzettend. In Nederland wordt je niet met open mond aangestaard als je zegt geen kinderen te willen (en ze dus ook niet te hebben); hier kijken ze me (het allerergste) meewarig aan. Eén vrouw heeft me recht in het gezicht gezegd dat ik een egoïst ben omdat ik geen kinderen wil. Terwijl ik er heel goede redenen voor heb om ze niet te willen!! En die hebben niks met mijn ego te maken. Wat ook ongelooflijk ergerlijk is: heb je net verteld waarom je geen kids wilt, walsen ze daar vervolgens direct overheen door te zeggen "nou ja, als je opschiet kan het nog net!" Ehhh....had ik niet net gezegd dat ik ze niet WIL??

Hier in onze regio is het krijgen van kinderen net zoiets vanzelfsprekends als eten. En dat ergert mij en maakt ook dat ik me op een bepaalde manier eenzaam en een 'freak' voel, nou ja, een beetje. Maar toch. Vervolgens kijken sommigen extra alert toe als ik gekheid maak met hun kids - ik vind (de meeste) kinderen leuk en lief en vind het leuk om met ze te praten of aktiviteiten te ondernemen. Maar sommige ouders denken dat ik kinderen haat of zo, dus kijken ze extra alert toe.

Mijn redenen om geen kinderen te willen zijn legio:

- slechte wereld (milieu, oorlog, agressie, afstomping)

- overbevolking

- biologische klok loopt niet (ik voel gewoon niks op dat gebied)

- ik zou een kind smoren in mijn liefde, niet gezond

- ik geloof eerder in adoptie dan in reproduktie, gezien het aantal kansloze kinderen in deze overbevolkte wereld (maar ik wil ook niet adopteren)

- ik zou doodgaan van de zorgen om mijn kind, mijn persoonlijke leven zou er onder lijden, ik zou me echt wèrpen op mijn kind, ook als het al volwassen zou zijn



Wat zijn jullie redenen om geen kinderen te willen?
Alle reacties Link kopieren
ondanks dat ik wel graag kinderen wil vind ik het heel dapper om deze beslissing hardop uit te spreken. tegenwoordig roept iedereen over met de tijd mee gaan en moderne jaren maar als je als vrouw zijnde zegt geen kinderen te willen vinden ze je toch maar raar... want ja dat is toch nog steeds je roeping als vrouw zijnde!

Dus hierbij een hart onder de riem en een HOERA voor jullie!!!
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
Alle reacties Link kopieren
sb.trebans,

Mijn redenen om geen kinderen te willen krijgen is.

*Dat ik de verantwoordelijkheid niet wil en durf te nemen

* Ik zou me te veel zorgen maken.

* Ik heb helemaal niets met baby's

In jouw verhaal zie ik wel heel veel herkenningspunten
Alle reacties Link kopieren
Ik betrap mezelf er ook wel eens op dat als ik iemand ontmoet (van een bepaalde leeftijd) die geen kinderen heeft, ik in eerste instantie denk "Goh, zou zij ze niet kunnen krijgen?"

Daarna bedenk ik me pas dat het ook een bewuste keuze kan zijn.



Ik heb een collega van nu 46 en die heb ik nooit durven vragen naar de reden waarom ze geen kinderen heeft.

Uit angst om iets pijnlijks aan te snijden.

Pas in een gesprek kwam ze er zelf mee dat ze en haar man nooit een kinderwens hebben gehad.
Frankly my dear, I don"t give a damn
Alle reacties Link kopieren
Ik heb simpelweg geen klepperende eierstokken(of hoe heet dat?), geen moedergevoelens,niet het idee ook dat een kindje iets toe zou voegen aan mn leven.
biol schreef op 04 november 2007 @ 20:16:

Dus hierbij een hart onder de riem en een HOERA voor jullie!!!
Goh... wat aardig! Dat heeft nog nooit iemand gezegd.
Sluit me helemaal aan bij Korenwolf, ondanks dat ik zelf twijfel. Was ik maar zo ver als jullie.

Het is een grote beslissing in je leven en ik vind het bewonderenswaardig als iemand zo achter een beslissing staat, welke dat ook is. Voor mij zijn kinderen niet zaligmakend en ik heb ook niets met babies en de tegenwerping van sb_trebans heb ik ook: ik zou het heel moeilijk vinden om op een gezonde manier te houden van een kind (kan dat al niet met katten, maar die hebben daar dan geen last van...).



He sb_trebans het verbaast me eigenlijk dat er een arts was die jou op zo'n jonge leeftijd wilde steriliseren? Sb_trebans, het is net als dat je hier met mensen van de oudere generatie omgaat, zij snappen het ook niet. Onze gelukkig wel (meer en meer), jammer dat dat op het Franse platte land nog niet is geland. Maar ja, je krijgt er heel veel voor terug.... ;-)
Hier nog iemand met twijfels... Vroeger meende ik zeker te weten dat ik nooit kinderen zou willen, maar dat is inmiddels wel wat genuanceerder. Een paar jaar geleden ben ik zelfs gestopt met de pil omdat we samen hadden besloten dat het best leuk zou zijn. Maar nog steeds geen ooievaar bij ons; inmiddels is duidelijk dat ook een beetje 'helpen' niet werkt en er dus grof medisch geweld aan te pas zal moeten komen om (misschien) een kindje te laten ontstaan. En dat is nu juist wat de twijfel vergroot. Ik zie er ontzettend tegenop om echt aan de IVF te gaan, ik weet hoe ingrijpend dat is en wil dat mijn lijf en onze relatie eigenlijk nu nog niet aandoen. Ook hebben we inmiddels ons leven anders ingericht. We hebben paarden, waaraan we ons sterk hebben gehecht en die we absoluut niet kwijt zouden willen. De situatie mbt werk is bij mij nog verre van ideaal en onze studieschulden liegen er ook niet om. Op de een of andere manier wegen nu ineens al die dingen mee in de beslissing om wel of niet te proberen een kind te krijgen.



Als het zomaar was gelukt, waren we vast hele leuke ouders geworden en had ons leven er al heel anders uit gezien. Maar nu we echt bergen moeten verzetten om dat mogelijk te maken, vragen we ons allebei af of al die inspanning en stress wel opwegen tegen het resultaat. Om iets als IVF vol te houden moet je denk ik wel ontzettend graag een kind willen... De vorige medische stap vond ik al heftig en min of meer onterecht, omdat ik steeds twijfelde of het doel de middelen in ons geval wel heiligde.

Die enorme kinderwens ontbreekt gewoon. Het lijkt ons allebei wel leuk, een kind, maar kan ook een hoop ellende en stress geven als er iets mis gaat en je dagelijks leven verandert gigantisch. Kinderen van anderen zijn op afstand wel grappig, maar ik heb niet de neiging daar van alles mee te doen (ook niet met dieren van anderen trouwens, terwijl ik ze wel zelf heb en ook ontzettend leuk vind). Ik voel me vooral erg ongemakkelijk als iemand een kleine gup in mn armen duwt (ik ben daar eerlijk gezegd ook niet zo van gecharmeerd, zo'n actie, helemaal niet als de gup in kwestie zwaar verkouden is, terwijl ik ook regelmatig door mijn paard wordt ondergeproest en daar dan wel om kan lachen). Daartegenover krijg ik ook weleens zo'n 'dat wil ik eigenlijk ook'- gevoel als ik een jong stel met een kindje zie lopen, of op zondag een familie samen een wandeling zie maken in het bos. (Hoewel ik daarachteraan dan weer bedenk dat ik liever op mn paard zit ;-) )



Ergens in de komende jaren moet er toch een beslissing worden genomen, maar die stel ik steeds een beetje uit. Vriend heeft dezelfde gevoelens en dat helpt niet echt om te kiezen... Herkent iemand dit?
Alle reacties Link kopieren
Omdat meerdere posters een lijstje met redenen geven: hebben jullie het gevoel je te moeten verantwoorden voor het niet krijgen/ nemen van kinderen?

Zelf wil ik geen kinderen omdat ik kennelijk dat gevoel, wat veel mensen in mijn omgeving wel hebben, mis. Ik heb gewoon totaal geen kinderwens. Wat ik persoonlijk apart vind is dat volgens andere mensen die wel een kinderwens of kinderen hebben vervolgens redenen moet gaan geven waarom ik niet wil, terwijl zij geen redenen hoeven geven waarom ze wel kinderen willen.
Alle reacties Link kopieren
In de tijd van onze (over)oma's kreeg je kinderen. Of je ging het klooster in. Tegenwoordig heb je het gelukkig voor het kiezen. De vraagstelling is helemaal niet zo raar, het hebben van een kind vereist nogal wat. Een wandelende tak of een gup spoel je door de WC, de hond kun je aan de boom binden, maar een kind... daar moet je wel even goed over nadenken.
eileen schreef op 04 november 2007 @ 22:19:

In de tijd van onze (over)oma's kreeg je kinderen. Of je ging het klooster in. Tegenwoordig heb je het gelukkig voor het kiezen. De vraagstelling is helemaal niet zo raar, het hebben van een kind vereist nogal wat. Een wandelende tak of een gup spoel je door de WC, de hond kun je aan de boom binden, maar een kind... daar moet je wel even goed over nadenken.
Ik ga er maar van uit dat je over deze reactie niet erg goed hebt nagedacht en er gewoon maar wat hebt uitgeflapt. Als dat wel zo is hoop ik dat je nooit aan een dier begint.
Nou, ik snap wel waarom je je moet verantwoorden voor het willen van geen kinderen tov je omgeving. Iedereen spiegelt zich aan elkaar. Ook mensen die wel voor kinderen hebben gekozen hebben bevestiging nodig of zij nou wel het juiste hebben gedaan. Iedereen vindt uiteindelijk zijn beslissing het beste, jonge ouders zijn doorgaans blij dat ze jong zijn begonnen, oudere ouders zijn blij dat ze nog even hebben gewacht. Iedereen rechtvaardigt zijn eigen keuze, wat dat ook is, dat is een overlevingsstrategie, maar iedereen is onzeker en weet niet of ze het juiste hebben gedaan.



Ik heb een aantal vrienden die bewust kinderloos zijn en naar hen toe zou ik me juist weer moeten verantwoorden waarom ik twijfel.



De meeste mensen gaan wel voor kinderen, ergo: de meeste mensen testen bij jou of ze wel de juiste keuze hebben gemaakt. Want iedereen is onzeker, waar ze ook voor gaan.
Alle reacties Link kopieren
:-] jippie! een topic als dit heb ik al een tijd niet voorbij zien komen! *Miez roept Zuss*



Miezman en ik hebben een jaar of 11 geleden besloten dat we geen kinderen "nemen/krijgen" > hoe je het noemen wilt...



Ik ben niet gesteriliseerd ofzo, Miezman ook niet. Mijn derde Mirena zit er net in :-]. Tuurlijk kan en mag iedereen op een mening terugkomen en ik vind (voor ons) dat we daar over moeten kunnen praten.

Toch zou ik me niet kunnen voorstellen dat ik ooit van ged8en verander.





Alle reacties Link kopieren
Hallo

ik ben 37 jaar, dacht altijd wel een kinderwens te hebben, ben single en heb er zelfs aan gedacht om alleen voor een kindje te gaan, maar ja, ik hoor niks tikken en ben bijna zeker geen kids te willen, je zou denken dat mijn biologische klok zou gaan werken, maar nee, en daarnaast heb ik zo'n leuk,druk leven, daar is geen plaats voor een kindje, ergens in mijn achterhoofd denk ik wel, wat als ik nou die leuke vent tegenkom, maar goed, die is er niet en als dat zo blijft, kies ik bewust voor geen kindje.
Alle reacties Link kopieren
eileen schreef op 04 november 2007 @ 22:19:

In de tijd van onze (over)oma's kreeg je kinderen. Of je ging het klooster in. Tegenwoordig heb je het gelukkig voor het kiezen. De vraagstelling is helemaal niet zo raar, het hebben van een kind vereist nogal wat. Een wandelende tak of een gup spoel je door de WC, de hond kun je aan de boom binden, maar een kind... daar moet je wel even goed over nadenken.
Ik hoop dat je bij je reactie een lachende/knipogende smiley vergeten bent, want anders..... :no:
Frankly my dear, I don"t give a damn
Alle reacties Link kopieren
Interessant topic.

Ik ben iemand die altijd heeft gedacht kinderen te willen.

Ik heb dat ook altijd hardop gezegt, ik heb zelfs in eerdere relaties heel snel gevraagd of hij een kinderwens had, anders zou ik er nog eens goed over na moeten denken.

Inmiddels ben ik 30 en de afgelopen paar jaar begin ik me af te vragen of ik dit nou wel zou moeten doen, deze vraag is met name begonnen vawege gezondheidsproblemen warin ik veel tijd en energie voor mezelf nodig heb.

Maar ik begin me steeds meer af te vragen of het berhaupt wel "mijn ding is" gezien ik mensen om me heen kids zie krijgen en ik geen enkele hunker gevoel of klokje heb die tikt tot nog toe.

Ik heb voornamelijk kinderloze vrienden die dit ook gaan blijven en een van mijn vriendinnen is onlangs wel moeder geworden en verwacht dat zij de enige blijft zolang er geen ongeplande zwangerschappen plaats gaan vinden.

Ik heb er toen heel veel over nagedacht en wat ik bij haar zag vond ik heel mooi, haar zwangerschap, haar zien met het kind, de liefde die ze als moeder uitstraalt naar het kind.....geweldig....en toch doet het mij niet zo veel als ik bedenk dat ik dit niet zal ervaren en dat verbaasd me toch wel, gezien ik altijd zeker wist dat ik ze wou.

Mijn vriend denkt er het zelfde over en typisch genoeg hebben we hetzelfde proces meegemaakt; we wilden kinderen, maar naarmate de tijd voorbij ging, begonnen we allebei af te vragen of dat ons ding weer, was......heel typisch, maar gelukkig maar, anders zal dat nog een flink effect hebben op je relatie.

Overigens krijg ik geen rare reacties of vragen in mijn omgeving, eigenlijk iedereen accepteerd mijn keus...wel merk ik bij vage bekenden die ik tegenkom die vragen of ik kinderen heb dat ik een bepaalde blik in de ogen bespeur die ik nooit zo goed kan plaatsen, maar nu ik er over nadenk, denken ze misschien wel; aggut ze kan ze zeker niet krijgen.......
Alle reacties Link kopieren
Overigens sta ik (en mijn vriend ook) er wel dusdanig in dat wanneer ik ongeplant zwanger zal zijn dit niet weg zou laten halen, dit staat voor mij ook echt vast.

Echter doe ik wel helemaal mijn best dit te voorkomen.
Alle reacties Link kopieren
O wat fijn, een topic naar mijn hart!



Hier zo ongeveer hetzelfde verhaal. Kinderen; niets voor mij. Mijn moedergevoel ontbreekt, ik durf de verantwoordelijkheid niet aan, ik zou me vreselijk veel zorgen maken... Mijn vriend is al kind afschuwelijk gepest en zelf ben ik als 13-jarige in een zeer gewelddadige situatie belandt. Dat het jezelf overkomt is tot daar aan toe, maar ik zou kapotgaan, het gewoon niet aankunnen, als mijn kind zulk verdriet, angst en ellende zou overkomen. Als puber had ik sowieso talent voor zwaar op de hand zijn, pfff... moet er niet aan denken dat ik die genen door ga geven! Ook al ben ik inmiddels best gezellig opgedroogd hoor X-D , haha!



We waren het zo duidelijk eens, vriend en ik, en hebben ons leven dus totaal niet op een kind ingericht. Maar nu blijkt dat alle moederende vriendinnen toch een vreemd effect op me blijken te hebben. Al is het maar 0,5 procent in mij dat twijfelt, het is toch twijfelen.. Die enorme liefde die ik zie tussen een vriendin en haar zoontje, dat doet me echt wel wat. Maakt me soms ook heel erg verdiretig, omdat ik het gewoon niet meer weet. En (wat een afschuwelijke uitdrukking..) ondertussen tikt de klok maar door. Heb mijn wekker nu op de snoozestand gezet. Als ik 35 ben, moeten we een beslissing genomen hebben. Nog anderhalf jaar te gaan...
Alle reacties Link kopieren
Haha, zie nu pas de qoute van Daysha! Zou helemaal op mij kunnen slaan, haha!!



Overigens, wat je daar aansnijdt vind ik dus een enorm dillema.. Ik zou ècht niet weten wat te doen, als ik ongepland zwanger zou raken . :sigh:
Alle reacties Link kopieren
Hey,



Ik denk ook niet zozeer dat bekenden er vreemd tegenover staan. Maar juist vage bekenden willen het onderste uit de kan weten waarom niet. Tegenwoordig stel ik bij die mensen gelijk de wedervraag waarom dat zij wel kinderen willen.



Ik denk ook dat als je ongepland zwanger bent je opdat moment er weer geheel anders tegenaan kijkt
Alle reacties Link kopieren
Nou, helaas denkt ook mijn nabije omgeving dat ze me regelmatig nog even moeten wakkerschudden ofzo. Van grapjes dat ze de dominee wel even langs sturen voor een goed gesprek (al 3 jaar getrouwd, overigens niet voor de kerk) tot goedbedoelde dieptegesprekken ("maar je weet niet wat je mist!"). Een thuisblijfmoederende vriendin probeert me een soort kinderloosheidleegte aan te praten en kan alleen nog maar pratenn over haar heerlijke kind met zijn goudblonde lokjes, dat heel zoet op de bank met de duim in zijn mond zit "ècht zó aandoenlijk..".

En wat iemand hiervoor ook al schreef, sommige vrienden gaan extra opletten hoe vriend en ik met de kids zijn. In ons geval om daarna maar weer eens luid en duidelijk vast te stellen dat wij ècht zó leuk met kinderen zijn (ja gek hè, die kinderen trekken uiteraard naar ons toe, want wij hebben onze handen vrij.. zucht) en dat ze er niets van snappen dat wij geen kinderen zouden willen..

Vind het ook best moeilijk om iets van dit soort opmerkingen te zeggen. Hoe pakken jullie dat aan, zonder alsnog een sticker "kinderhater" op je voorhoofd geplakt te krijgen?
Alle reacties Link kopieren
Echt belachelijk dat je verantwoording moet af leggen als je bewust geen kinderen wilt!! Ik heb toch ook geen verantwoording moeten afleggen waarom ik wel kinderen wilde.

Vriendinnen van mij zonder kinderen hebben hier veel moeite mee en terecht!

Wel grappig,ze werken in het onderwijs toevallig en haten zeker geen kinderen dus
volgens mij is bewuste kinderloosheid tot een bepaald niveau meer geaccepteerd, zolang het maar op afstand is van mensen. maar zodra je zelf dan aankomt dat je geen kinderen wilt, willen ze opeens allerlei redenen weten, en "kinderen zijn zo leuk" en meer van de opmerkingen die ik al gepost heb.

ik moet zeggen dat ik niet echt goed met kinderen ben. zolang ze goed opgevoed zijn en niet lopen te jengelen / zeuren, wil ik nog wel een poging doen, maar anders... ik kan ook totaal niet tegen schreeuwende, jankende kinderen, met name in trein en bus. en, zoals een vriendin tegen me zei (die zelf ook geen kinderen wil) "moeders die je dan aankijken van, dat begrijp je toch wel? jij bent ook een vrouw, dus je hoort kinderen leuk, lief en aandoenlijk te vinden en ze meteen te vergeven voor hun irritante gedrag". nou... nee.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven