bewust geen kinderen

04-11-2007 16:59 554 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Alle reacties Link kopieren
Wb de omgevingsopmerkingen: In mijn familie begon er ook altijd wel eentje over, bij de laatste familiebijeenkomst vroeg mn oom het weer,ik keek 'm aan en vroeg: "Oom,zie jij mij als moeder?" Iedereen was even stil."Eigenlijk niet"zei hij. Ik denk dat het nu niet meer gevraagd zal worden... :-]

Een vriendin,wél moeder,vroeg of we niet bang waren in een gat te vallen als we ouder zouden zijn.Bij haar is het gebruikelijk om bijv.elke zondag naar de ouders op bezoek te gaan en wij zouden dus geen kinderen op bezoek hebben als we onze ouders hun leeftijd zouden hebben...Ik heb haar denk ik nogal schaapachtig aangekeken X-D
Alle reacties Link kopieren
Ik ben bang dat die vriendinz zelf in een zwart gat valt als die kinderen onverhoopt geen zin hebben om iedere zondag te komen of simpelweg te ver weg wonen om regelmatig langs te komen.

Ik hoor het argument "en als je dan ouder wordt" vaak voorbijkomen. Ik vertel dan dat ze maar beter als de donder ervoor kunnen zorgen dat ze zelf een leuk/gevuld leven moeten hebben als ze ouder worden en dat ze daar niet hun kinderen voor verantwoordelijk moeten stellen.
Alle reacties Link kopieren
Ik (38) en manlief (42) zijn ook bewust kinderloos omdat we beiden het moeder/vadergevoel totaal niet bezitten. Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat het is, dat gevoel. Ik heb het nog nooit gehad en denk dat het er ook niet meer van zal komen.

Ik vind kinderen wel hartstikke leuk en lief maar het past totaal niet bij mij, bij ons en bij ons leven.

Wij zijn het er beiden over eens dat we die verantwoording niet willen nemen en zeker die gebondenheid niet willen.



Vanuit onze omgeving krijgen we nooit rare vragen, als we mensen vertellen dat we geen kinderen willen dan is dat blijkbaar duidelijk genoeg want ze vragen nooit verder.
Alle reacties Link kopieren
asterix schreef op 05 november 2007 @ 21:42:

Ik denk ook dat als je ongepland zwanger bent je opdat moment er weer geheel anders tegenaan kijkt
Ik denk wel dat wanneer je onverwacht zwanger bent dat je er anders tegenaan kunt kijken, maar dat is natuurlijk niet per definitie.

Ik weet dat ik niet kan leven met de gedachte het weg te laten halen, ik heb van redelijk dichtbij meegemaakt wat dit met je kan doen, en ik weet dat ik wel met een kind kan leven, maar moeilijk met de emoties van abortus.

Ten tweede is het bij mij niet zo dat ik absoluut geen kinderen wil,

ik zie het niet zitten wat betreft mijn gezondheid (en dat van mijn vriend) en daarbij komend dat ik/we geen klokje of bepaalde kriebelels krijg bij het zien van anderen met kinderen, waardoor ik vraagtekens krijg of het wel zo voor ons weggelegt is....echter weet ik wel dat ik en mijn vriend het zouden kunnen opbrengen als dat moet, op alle vlakken, maar zolang ik/we de keuze heb kies ik voor geen kids.

En tuurlijk is niets zeker in het leven, maar ik ben over het algemeen erg consequent en sterk houdend aan mijn normen en waarden en zal een héle rare/extreme situatie voor moeten gaan komen wil ik abortus gaan doen.

Ik denk dat het verschil er ook ligt hoe je er tegenaan kijkt en waarom je geen kinderen wil.

Wanneer iemand absoluut geen kinderen wil, kan ik me voorstellen dat je hier heel anders in zal staan.

Ik wil niet per definitie absoluut geen kinderen, mijn vriend idem, wij hebben de keuze gemaakt niet aan kinderen te beginnen omdat wij denken dat dat voor onze situatie beter is.
Alle reacties Link kopieren
Aangezien ik altijd al heb geweten dat ik geen kinderen wil (vanaf het moment dat je daar over na gaat denken/ met vriendinnen over gaat praten, een jaar of 16) heb ik alle indoctrinaties al voorbij horen komen:

- dat komt nog wel als je ouder wordt

- ik wilde vroeger ook niet

- je weet niet wat je mist

- je weet niet wat je mist

- en had ik al gezegd: je weet niet wat je mist

- hoe kun je dat nu zeggen, het kan altijd nog veranderen

- je weet pas echt hoe het is als je er eentje hebt (en als ik het toch niet leuk vind, mag ik hem dan teruggeven)

- wie komt er dan bij je op bezoek als je ouder wordt?

- o je carriere gaat zeker voor?

- heeft je man zich laten steriliseren? Gelukkig kan dat makkelijk teruggedraait worden :~)

- en de klapper: dat komt nog wel als je de juiste man tegen komt (pardon, wat is er mis met mijn man? Er staat geen scheiding op de planning hoor.)



Omdat ik zo vaak had gehoord dat HET nog wel zo komen als ik ouder werd, ben ik dat angstig gaan zitten afwachten. Het is nooit gekomen. Ik ben niet voor per definitie tegen arbortus, maar vind wel dat het zo min mogelijk gedaan moet worden. Ik dacht altijd dat als ik per ongelijk zwanger zou worden dat ik dan misschien wel van mening zou veranderen, over kinderen krijgen. (De doctrine: als je een keer zwanger bent, wil je het echt wel.) Toen ik ooit eens dacht zwanger te zijn ging er maar 1 ding door mijn hoofd: dit dus niet! Ben ik nog op tijd voor een arbortus en naar welk land moet ik anders?

Toen wist ik het echt echt zeker. Voor mij geen kind!



Het valt mij op dat bewust kinderloze mensen vaak gaan vertellen dat ze verder wel gek op kinderen zijn. Of er heel goed mee omgaan. Toch een soort zelfverdediging lijkt het.

Ik heb gewoon niet zo veel met kinderen. Sommige vind ik leuk, de meeste niet. Vooral niet als ze herrie maken ;-)



Ben trouwens nu 34 en er rammelt helemaal niets qua eierstokken bij mij. Dit voor de mensen die bang gemaakt worden dat het nog wel komt.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb wel kinderen, maar ik kan me prima voorstellen dat mensen geen kinderen willen. Even de andere kant van de roze-wolk-medaille van een ervaringsdeskundige:



- ze kunnen vreselijk zeuren en zaniken

- om over lawaai maken maar niet te spreken

- je huis is een puinhoop

- veel dingen gaan kapot en zeg maar dag met je handje tegen je mooie spullen uitstallen

- dahag dure dagcreme --> op het vrolijk lachende gezichtje van je schattige dochter gesmeerd

- alles kost 10 x zoveel tijd

- alles is veel duurder

- je moet helpen bij het huiswerk maken

- je moet ze sexuele voorlichting geven

- je moet ze beschermen tegen de boze buitenwereld (deze heeft mij er nog bijna van weerhouden...)

- je kan niet zomaar overal en nergens gaan wonen --> wij moesten iig vet rekening houden met waar de school is

- je kan niet zomaar uitgaan, of een weekend weg.

- Je moet enorm rekening houden met werktijden en schooltijden enzo.



Kijk, ik vind het echt heel leuk om kinderen te hebben, maar ik snap het dus ook prima dat mensen zeggen; thanks, but no thanks.

:-)
Alle reacties Link kopieren
Dat vooral he, je moet ze beschermen tegen de boze buitenwereld.... ik ben al zo erg met m'n hond, bij wijze van spreken, laat staan met een kind.



Ik denk dat ik er zo een ben die "ineens" zwanger moet blijken te zijn, want de keus voor een verstandelijk "ja" is erg lastig.
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
Alle reacties Link kopieren
Nog even dan, ik heb helemaal niks met babies. Maarrr, dat hoeft dus helemaal niks te zeggen. Want mijn vriendin, die ook helemaal niks met babies heeft, heeft dus wel twee (hele gewenste) kinderen. En haar kinderen vind ik ook de allerleukste van alle kinderen uit mijn vriendenkring.



Omdat zij in mijn ogen gewoon heel gewoon en leuk met haar kinderen omgaat, en er niet zo'n "project" van maakt, zoals ik ook in mijn omgeving zie. En dat staat me ook een beetje tegen. Maar goed, daar ben je zelf bij en ik zie dus ook van dichtbij dat het anders kan.



Hoop dat ik een beetje duidelijk ben...
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
Alle reacties Link kopieren
sue2 schreef op 06 november 2007 @ 12:41:

Vanuit onze omgeving krijgen we nooit rare vragen, als we mensen vertellen dat we geen kinderen willen dan is dat blijkbaar duidelijk genoeg want ze vragen nooit verder.
Misschien komt het ook doordat in mijn omgeving juist nu meerdere vriendinnen zwanger zijn/ kinderen krijgen/ ernstig op zoek zijn naar een man wegens ratelende eierstokken. Dan valt het misschien wat meer op als iemand geen kinderen wil.
Ik ben iemand die hartstikke gek is op kids en er graag mee omgaat.Maar soms heb ik het gevoel dat mensen denken dat ik ze dan dolgraag MOET willen en dan vinden ze het raar "jo,juist van jou had ik verwacht dat je veel kids zou willen".Moet ik nou verplicht kinderen krijgen omdat ik ze leuk vind of ben ik anders geen echte vrouw?Dat was er wel ooit een die tegen me zei en deze opmerking is me altijd bijgebleven.Er wordt ook soms aan me gevraagd"zeg eens meid,wil je geen kinderen?Je bent nog zo jong.Niet dat je er later spijt van krijgt...''Zeker lief en aardig bedoeld maar ik wil ze niet.En daarom ben ik geen kinderhater.Ik hou van kinderen.



Er zijn verschillende reden dat ik ze niet wil:

*Ik wil spontaan kunnen zijn

*Graag zelf bepalen wat ik doe

*Ben ook veel met mezelf bezig

*Ik wil niet stoppen met werken of minder gaan werken

*Wil het weekend uit kunnen slapen

*Maar ook omdat mijn broer op zijn 6e een ernstig zwembadongeluk had waarvan ik me soms nog de schuld geef al heeft hij het overleefd en is hij altijd vrolijk,maar toch in een rolstoel terecht gekomen

*Omdat ik op mijn 12e sexuel misbruikt ben...sorry!!! :-$



Maar dan hou ik alsnog zielsveel van kinderen,absoluut en iedereen weet dat.Ik zou me zelf voor kunnen stellen om ermee te gaan werken...heerlijk!Maar daarom is en blijft het mijn eigen besluit om ze niet te krijgen.Mijn vriend is het met mij eens.Hij houdt ook van kinderen maar we hebben besloten om kindervrij door het leven te gaan.Ik geniet wel heel veel van mijn nichtjes en neefjes en ben er stapelgek op. :smooch:
Alle reacties Link kopieren
Een topic naar mijn hart!

Ik (37) en man (38) zijn ook bewust kinderloos. Op mijn verzoek. Man wist niet of hij ze wilde, ik weet al jaren dat ik er geen behoefte aan heb. Voordat we serieus wat met elkaar begonnen hebben we uitgebreid over het thema gesproken en gelukkig koos man voor een relatie met mij, zonder kinderen. Nu vind hij het ook wel best zoals het is.



Ik zie kinderen op geen enkele manier als verrijking voor mijn leven, eerder als een verarming. Ik heb nu een leuke baan, vrijheid, kan mijn eigen tijd indelen, heb tijd voor mijn hobbies. Als je kiest voor een kind, dan is dat voorgoed voorbij. Dan moet je het kind centraal gaan stellen. En dat wil ik niet.



De discussie wel of niet egoïstisch zijn als je geen kind wilt, heb ik ook gevoerd met mijn schoonmoeder. Dat was ook haar eerste reactie. Maar: een kind krijgen omdat JIJ dat wilt, is in principe even egoïstisch als geen kind krijgen omdat JIJ dat niet wilt. In beide gevallen stel je je eigen wens centraal.
Ik zat op de basisschool en ik wist toen al dat ik geen kinderen wilde.

Ik heb nooit die wens gehad,eigenlijk omdat ik vrij wil zijn van nog meer verplichtingen en verantwoordelijkheden,die hebben we al genoeg.

Ik heb ook niks met kinderen,zou niet weten wat ik ermee moest.



Wat ik wel altijd heel vervelend vond waren die bemoeials die het allemaal beter schenen te weten en dat ik echt nog wel een keer kinderen zou willen.

Ik ben ooit eens op een bruiloft geweest en daar raakte ik met iemand aan de praat die ik verder helemaal niet kon.Ze hoorde dat ik geen kinderen wilde en ze zei:Oh,maar dat komt nog wel,dat weet ik zeker.

Nou daar kan ik zo pissig om worden,iemand die mij totaal niet kent en zeker weet dat ik toch nog wel ooit kinderen zou willen,gatver!!!



Dit ligt allemaal achter me,ben nu 40,dus geen gezeur meer van niemand hierover,gelukkig.

En ik moet je zeggen bij mij is die biologische klok ook nooit gaan tikken,ik denk dat de batterij leeg was.

Ik zal hier ook nooit geen spijt van krijgen,ik kan doen wat ik wil,heerlijk.

Er zijn wel ooit van die mensen die zeggen,maar hoe moet dat straks als je in het bejaardenhuis zit,komt er niemand meer langs.Nou ik kan je nu al vertellen dat er genoeg bejaarde zijn met veel kinderen die nooit langs komen.Die zekerheid heb je dus ook al niet als je kinderen hebt.



Maar goed,voor degene die ze wel willen,hoop ik dat dit ook lukt en dat ze er heel gelukkig mee zijn.

Voor mij is het niet weggelegd.

Groetjes...
Alle reacties Link kopieren
oja die was ik nog vergeten: ben je niet bang dat je er spijt van krijgt?



Dat is meestal na een hele monoloog wat er allemaal wel leuk is aan kinderen. Dan zeg ik: ben jij niet bang dat jij mij nu overhaald om een kind te 'nemen' en dat ik dáár dan spijt van krijg? Lekker leuk leven voor dat kind.



Voordeel aan ouder worden is dat je wel minder van dat soort vragen en opmerkingen hadden. Ik merk echt dat ik verschoven ben van 'het stel met nog geen kinderen' naar het 'stel zonder kinderen'. Waarschijnlijk ben ik ook zelfverzekerder geworden en laat ik niet meer braaf monologen toe over de leukte van kinderen en de afwijking van mij zelf toe.
Alle reacties Link kopieren
Het valt me op dat bijna iedereen dezelfde obstakels en opmerkingen tegenkomt. :-]
Alle reacties Link kopieren
Klopt Asterix. Dat komt denk ik doordat het er in de maatschappij zo ingebakken zit dat kinderen een logische keuze zijn voor een vrouw. We realiseren het ons misschien niet zo, maar wij zijn zo ongeveer de eerste generatie vrouwen die een bewuste keuze kunnen maken. Vroeger was die keuze er gewoon niet. Dus wat dat betreft is het geen wonder dat kinderen als automatisme aangenomen worden.



Ik moet zeggen dat ik het wel sneu voor mijn schoonouders vind dat ze waarschijnlijk nooit grootouders zullen worden. Want mijn schoonzus is ook bijna 36 en relatieloos. Maar goed, ik kan moeilijk aan kinderen beginnen omdat het voor hen zo leuk zou zijn. 8-P Het is mijn grootste nachtmerrie!



Als we 100 jaar veder zijn is het vast vanzelfsprekend dat je er ook voor kunt kiezen om GEEN kinderen te krijgen. :worship:
Alle reacties Link kopieren
Ik kan me dus echt voorstellen dat het leuk is om een kind te hebben, maar ik wil er zelf geen. Ik wil gewoon doen en laten wat ik wil wanneer ik het wil en spontaan op reis kunnen. Met een kind zou ik me denk ik erg beknopt voelen in mijn vrijheid. Verder denk ik dat je ontzettend graag moet willen, omdat het zwaarder is dan je van te voren kunt overzien.

Ik vind trouwens niet dat ik me hoef te verantwoorden voor mijn keuze. Vind het eerder andersom, als je ziet hoeveel ouders er niks van bakken, kijk daar maar eens naar denk ik dan. Er zijn zoveel kinderen die verwaarloosd of mishandeld worden, dat vind ik dus echt erg.
Cum non tum age
Alle reacties Link kopieren
Ook voor mijn ouders vind ik het jammer. Zij hebben al 2 kleinkinderen om zich heen maar zouden ook graag opa en oma van mijn kinderen worden. Helaas zal dat niet gaan. Ondanks dat mijn moeder het jammer vindt komt ze wel altijd voor me op als mensen vragen hoe het met onze kinderwens zit. Zij zal als eerste aangeven dat we een keuze hebben. Dat waardeer ik heel erg.
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik herken dat wel, dat het zo jammer is voor de (schoon)ouders. Aan de andere kant ken ik ook opa's en oma's die hun hele leven hebben ingericht op het oppassen op de kleinkinderen en dat echt niet altijd even fijn vinden. Dat besparen wij ze tenminste weer. X-D



Soms lijkt het wel of vrienden mèt gehersenspoeld zijn door een sekte. Nouja, het is natuurlijk een truukje van de natuur om voortplanting te bewerkstelligen. Al heb ik er soms wel moeite mee dat met name vriendinnen soms zo enorm kunnen veranderen als ze eenmaal moeder zijn geworden. Ineens moet alles lekker makkelijk (lees: tijd aan je uiterlijk besteden is niet meer nodig), wordt het tijd om volwassen te worden (lees: dat jij nog met enige regelmaat uit je dak gaat op de dansvloer wordt toch wel een beetje sneu) en is het favoriete gespreksonderwerp een vergelijkend warenonderzoek van babyfoons of de ontwikkelingen in zindelijkheidstraining. Begrijp me niet verkeerd; ik heb echt wel begrip voor de totaal veranderde wending die het leven van vrienden mèt kan nemen en snap dat kinderen alle energie opvreten. Maar het doet wel een beetje verdriet om afscheid te nemen van wat eens was.. Hebben jullie dat nou ook?
Alle reacties Link kopieren
dibbus schreef op 08 november 2007 @ 22:28:



Soms lijkt het wel of vrienden mèt gehersenspoeld zijn door een sekte. Nouja, het is natuurlijk een truukje van de natuur om voortplanting te bewerkstelligen. Al heb ik er soms wel moeite mee dat met name vriendinnen soms zo enorm kunnen veranderen als ze eenmaal moeder zijn geworden. Ineens moet alles lekker makkelijk (lees: tijd aan je uiterlijk besteden is niet meer nodig), wordt het tijd om volwassen te worden (lees: dat jij nog met enige regelmaat uit je dak gaat op de dansvloer wordt toch wel een beetje sneu) en is het favoriete gespreksonderwerp een vergelijkend warenonderzoek van babyfoons of de ontwikkelingen in zindelijkheidstraining. Begrijp me niet verkeerd; ik heb echt wel begrip voor de totaal veranderde wending die het leven van vrienden mèt kan nemen en snap dat kinderen alle energie opvreten. Maar het doet wel een beetje verdriet om afscheid te nemen van wat eens was.. Hebben jullie dat nou ook?
...vroeger waren ze erbij! Maar dan opeens "kunnen ze zich niet meer voorstellen dat (naam spruit) er ooit níet was, en was hun leven vóór de komst van (naam spruit) "leeg". 8-P
Alle reacties Link kopieren
dibbus schreef op 08 november 2007 @ 22:28:

Maar het doet wel een beetje verdriet om afscheid te nemen van wat eens was.. Hebben jullie dat nou ook?




Dit herken ik wel ja. Hoewel de meeste van mijn vrienden met kinderen nog lekker kunnen feesten is een van mijn vriendinnen echt in een moederkloek verandert. En dat vind ik soms erg lastig om mee om te gaan, de vanzelfsprekendheid die we samen hadden is niet meer. Ik kan wel een heel eind meegaan in haar nieuwe leven, maar kan er niet echt over meepraten, omdat ik zelf geen kinderen heb. En ik hoor het dus aan, en ga er tot op zekere hoogte in mee, toon interesse, stel vragen, maar moet ik daarvoor soms ook een soort van "grens" overgaan. Ik vraag soms dingen die me eigenlijk niet interesseren, maar vraag het dan toch omdat ik denk haar daar een plezier mee te doen. En dat vind ik soms erg hypocriet van mezelf.



Maar ik de meeste mensen in mijn omgeving zijn niet zo heel erg veranderd. Maar denk soms wel nog eens met weemoed terug aan de tijd dat niemand nog kinderen had, we met z''n allen op wintersport gingen, wereldtijden hadden.



Maar goed, tijden veranderen, en ik moet er ook niet meer aan denken om nu nog zo te leven zoals 10 jaar geleden. Tot op zekere hoogte wel, maar niet meer zoals toen.



En over dat het jammer is voor je (schoon)ouders, ja, dat heb ik tov mijn ouders. Ik ben enig kind, dus de enige optie op kleinkind voor hen ben ik. Maar zoals iemand anders ook als schreef, je kunt moeilijk een kind "nemen" omdat dat zo leuk is voor je ouders. En weet niet eens zeker of mijn ouders er wel op zitten te wachten. Ze hebben zelf een druk en vol leven,en passen regelmatig op mijn hond, maar dat is toch wat anders dan een kleinkind over de vloer. Mss moet ik eerst maar een serieus bij m'n ouders navragen hoe leuk zij het zouden vinden :-p . (schoonmoeder laat ik even buiten beschouwing, die heeft van andere kinderen al kleinkinderen genoeg, dat scheelt weer ;-) )
Happiness is nothing more than good health and a bad memory - Albert Schweitzer.
Alle reacties Link kopieren
Kinderen, nee bedankt! Ik wil ze echt niet. Maar met alle gesprekken over kinderen heb ik geen moeite. Ik pas 1 dag per week op mijn 2 nichtjes (nu 6 en 3, maar ik doe het 6 jaar) en ik kan dus prima meepraten over poepluiers, de eerste stapjes, enzovoorts. Erger nog, met een echt kinderhatende vriend praat ik ook regelmatig over de kids in onze vriendenkring!
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
Alle reacties Link kopieren
dibbus schreef op 08 november 2007 @ 22:28:



Maar het doet wel een beetje verdriet om afscheid te nemen van wat eens was.. Hebben jullie dat nou ook?
Het voelt soms inderdaad zo. Wanneer ik er bewuster mee geconfroteerd wordt. Is als je op een verjaardag komt en de ene helft van het stel is er maar want ze konden geen oppas vinden. Waar is de tijd gebleven van gezellig met zijn alleen doorzakken.
Alle reacties Link kopieren
Ja, inderdaad Asterix dat heb ik nou ook. Bij iedere vriendin die moeder wordt, lijkt het alsof ik ook een beetje afscheid moet nemen van het leventje zoals ik dat zo graag leidde :sigh: . Net als Miezjuh en Demoiselle heb ik gelukkig ook nog vriendinnen die geen complete metamorfose doormaken. Met hen doe ik weliswaar andere dingen dan voorheen (bijv samen lunchen ipv de kroeg in), maar vaak is het net zo gezellig. Al vind ik het verdraaid lastig om een goed gesprek te blijven voeren terwijl ondertussen een peuter mijn boekenkast probeert leeg te plunderen.. Helaas is mijn beste vriendin wel extreem vermoederkloekt. Dat onze levens een totaal andere kant op zijn gegaan, heeft de vriendschap aardig op de proef gesteld en zorgt waarschijnlijk ook voor het enorm verdrietige bijgevoel bij nieuwe aankondigingen van spliksplinterzwangere vriendinnen. Al heb ik die knagende gevoelens ook langere tijd verward met een eventuele twijfel of ik dan misschien toch ooit wel kinderen zou willen..

Tsja, het blijft lastig hoor. Het sterkt me in ieder geval enorm om hier zoveel gelijkgestemden tegen te komen!
Alle reacties Link kopieren
:worship: HULDE!!! :worship:



Wat een herkenning!



Ik heb regelmatig gezocht naar een topic als deze en het voelde als overdreven om er zelf een te openen maar mijn dank is groot!



Ik heb het boek 'Geen kinderen, geen bezwaar' ook gelezen en ga op zoek naar het boek waar Vlind3r het over had...is het de moeite waard?



Ik ben de laatste tijd erg bezig met wel of geen kinderen. Ik heb absoluut geen moedergevoelens, geen rammelende eierstokken en verwacht ze ook niet, ben gek op mijn buurmeisjes maar moet er niet aan denken om dag in dag uit met één of meerdere laafjes door te brengen!



Ik ben 26, anderhalf jaar getrouwd, zit in het laatste jaar van de politieacademie en vertik het om dat voor niks te doen.Ik geniet van mijn werk, heb veel doorgroei mogelijkheden en de leukste functies zijn fulltime en onregelmatig.



Ik ben van menig dat kinderen krijgen niet iets is wat je erbij doet, ik vind dat je er volledig voor de kinderen moet zijn en ook voorleesmoeder, knutselmoeder o.i.d. moet zijn. Volledige betrokkenheid dus, anders kan je ze net zo goed direct bij jeugdzorg op de stoep zetten. Fulltime werken zit er dus niet in!



Oke, ik ben mischien wat pessimistisch/ realistisch over de mogelijkheid tot ontsporen van kinderen en de grote boze wereld, zal door mijn werk komen maar toch...



Nu zul je denken, duidelijk, je hoeft jezelf niet te verdedigen...

En daar zit het hem nu juist in, schoonmams begint over haar oma-wens, omgeving zegt "Komt nog wel" maar ik denk; Liever niet!



Ik zoek overal bevestiging om maar te weten of ik ze in de toekomst ook niet wil, ik heb met alles een instelling van 'dat zien we wel' maar het onderwerp kinderen kan ik niet laten rusten! Wie herkent dit!?



Ik weet nu wat ik heb, heb een moordvent en ons leven draait om elkaar waar ik enorm van geniet. :couple:

Mochten er appellaafjes komen dan draait ons leven daar om, en dat zie ik nou net niet zitten!

Het stomme is;

ik zoek naar redenen om ze wel of niet te krijgen terwijl een kinderwens puur een gevoelskwestie is, waarom wil ik dat verstandelijk onderbouwen?



Oke, erg onsamenhangend verhaal, het geeft wel mijn gevoel weer!



Kus :jump:
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
Alle reacties Link kopieren
www.wilikeenkindofniet.nl

Heb ik gevonden, ik denk dat ik nog onder de twijfelaars val, anders zat ik niet op dit soort sites te neuzen!



Ik denk dat ik voor mezelf een soort rechtvaardiging van mijn keuze zoek, belachelijk maar kennelijk heb ik die bevestiging nodig. Betwijfel alleen of ik die bevestiging zal vinden...denk het niet



Het lijkt bijna wel of er langer nagedacht wordt over het besluit tot kindervrijheid of wél een laafje op de wereld zetten! (of ben ik zo raar!?)



Appel
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven