bewust geen kinderen

04-11-2007 16:59 554 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Alle reacties Link kopieren
Om op de bevallingsverhalen terug te komen:

Overigens denk ik dat als mannen degenen zouden zijn die zwanger konden worden, er al lang een minder barbaarse manier van bevallen was ontwikkeld hoor. Iets met een ritssluiting of klitteband ofzo, haha!

:rolling:
@sb-trebans; jeetje, jij was dus net zo oud als ik toen je je liet steriliseren. wel vervelend dat je zo werd tegengewerkt. ik snap dat je nu zegt, iets later was wel verstandig geweest, maar toch, het is wel je eigen keuze. ik ben het eens met; iedere 17-jarige kan zomaar zwanger worden, en dat heeft meer gevolgen. ik was afgelopen zomer al 5.5 jaar aan de pil, was dat ook zat, maar ik durf nog niet voor definitieve maatregelen te gaan (net wat jij zegt, 22 is wel heel jong, zo voel ik het ook). maar ik heb wel een spiraal laten plaatsen, die net zo betrouwbaar is als de pil (en eigenlijk nog net iets meer, omdat je 'em niet kunt vergeten te slikken ;-)).

en mensen uit je omgeving die je dan vragen stellen over waarom niet, vooral op het platteland (waar wij ook een beetje wonen...). als je een kind wilt, hoef je je ook niet te verantwoorden, waarom dan wel als je geen kinderen wilt?

mijn redenen om geen kinderen te willen zijn trouwens puur persoonlijk en emotioneel. ik snap dat de wereld al vol en druk genoeg is, maar dat is voor mij niet de reden om geen kinderen te willen. het zwanger zijn lijkt me op zich nog mooi, maar alle lichamelijke ongemakken, het bevallen (aargghh) en dan de rest van je leven koters om je heen. ik red het nu soms al niet eens om m'n huis op orde te hebben, elke avond iets gezonds op tafel te zettten en de was op tijd schoon te hebben. en nu zijn we met z'n tweeën!
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je ook zeker wel op jonge leeftijd het gevoel kan hebben dat je echt geen kinderen wil, net zo goed als dat je ze echt wel wil.



Ik heb ze altijd heel graag gewild, minstens 4, zei ik altijd.

Omdat ik laat was met een ware jacob, kreeg ik uiteindelijk op mijn 35e de 1e en op mijn 36e mijn 2e, nadat ik eerst 2 miskramen heb gehad.



Toen ik zwanger werd, kreeg ik het Spaans benauwd, mijn god ,wat heb ik gedaan , waar ben ik mee bezig, egoïst, omdat ik zo graag moeder wil worden , zet ik een nieuw mens op deze verrotte wereld, het rtl nieuws was echt killing voor mij.



Maar welke tijd is nu een goeie tijd, kijk de geschiedenis is er op na.

Vreselijk toch, het is nooit een goeie tijd om een nieuw mens op de wereld te zetten, maar ik denk dat wij op dit moment vergelijkbaar met de geschiedenis nog t beste af zijn.



Ik ben heel blij met ze nu, de kunst is om ze te laten zien wat er te koop is op de wereld en wat daarvan wel te gebruiken en wat niet.



Toch kan ik mensen die bewust geen kinderen nemen goed begrijpen,

Op het moment dat je kinderen neemt verandert er veel, je stelt je volledig dienstbaar op.



Maar dat je niks meer kunt is ook niet waar, beetje aanpassen hier en daar en je doet dan alles nog, maar met kinderen.



Ff Off: Calvijn , leuk dat je de kinderwens nu wel hebt, ben benieuwd,
Alle reacties Link kopieren
Toen ik als tiener nadacht over kinderen krijgen, besloot ik dat dat helemaal niets voor mij was. Ik kom zelf uit een idioot gezin (understatement) en vond dat je kinderen deze wereld niet aan kon doen. Bovendien vond ik het leven ingewikkeld genoeg met alleen maar voor mijzelf zorgen, laat staan voor zo'n kleintje.



Toen ik een iets oudere tiener was, kreeg ik - n.a.v. een bepaald onderzoek - van een gyneacoloog te horen dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen. Het werd me daarbij ook afgeraden, wegens een paar aangeboren aandoeningen. Dat vond ik geen enkel probleem. Ik was toch al niet van plan ze te krijgen, dus het was prima zo voor mij.



Toen ik twintiger was en al maanden lang me erg beroerd voelde, werd ik uiteindelijk doorgestuurd naar een gynaecoloog. Hij deed wat onderzoek en vertelde me dat ik al vijf maanden zwanger was. Met een "Denkt u er maar eens over na: gaat u thuis bevallen of liever in het ziekenhuis?" ging ik naar huis.



Wat?!! Ik gebruikte condooms. De pil niet. Ik kon immers niet zwanger raken. Ik had een regelmatige menstruatie (de negen maanden door). En ik was zwanger. Ik was er kapot van. Een kind. Ik. Abortus lag niet binnen de mogelijkheden natuurlijk. Maar afstaan? Dat kon ik niet eens overwegen. Ik weet alles van ongewenst kind zijn. Mijn kind mocht niet nooit nimmer het gevoel hebben dat zij ongewenst zou kunnen zijn.Vóór alles was het een mensje, met gevoelens en behoeftes. En deze wereld is zwaar voor mensen. Haar conceptie was ongewenst, maar zij was welkom.



Het is me gelukt om mijn dochter een liefdevol leven te geven met veel aandacht, zorg en stimulans om zich te ontwikkelen. Omringd door liefde van zowel mijzelf als haar vader.



Maar ik wilde geen kinderen en zou het ook niet opnieuw kiezen. Ik vond en vind het ongelooflijk moeilijk en zwaar. Het is me gelukt om een goede moeder te zijn. Maar ik benijd de vrouwen die de mogelijkheid hebben om te kiezen soms wel een beetje. Als ik had kunnen kiezen, had ik het niet gedaan.
Alle reacties Link kopieren
Wat een heftig maar mooi verhaal, petje af!!!!
Alle reacties Link kopieren
Sjonge Omen, wat heftig! Vind het ontzettend knap dat je dit zo kwetsbaar en eerlijk neerzet. En ben blij dat het je is gelukt, een liefdevolle moeder te zijn!



Het leven is een loterij. Ik zou echt niet weten wat te doen als ik zwanger zou raken. Ergens ben ik wel een beetje zweverig en geneigd om te denken dat niets voor niets is en dat je overal blijkbaar iets uit moet leren. Maar dit zou, net als bij jou Omen, wel een enorm zware les zijn.



En dan juist de andere kant, als het niet lukt. Sarah, ben blij voor je dat jouw wens is uitgekomen. Gek dat we zo'n andere kijk hebben op de wereld, dat jij juist vindt dat we nu het beste af zijn. Qua economische omstandigheden hebben we weinig te klagen, maar voor de rest.. Misschien scheelt het dat ik zelf op mijn 13e slachtoffer geweest ben van verkrachting. Ik vraag me af in hoeverre ik anders tegen de wereld en tegen het krijgen van kinderen had aangekeken, als mij dat niet was overkomen.
Alle reacties Link kopieren
Het leven is een loterij. Ik zou echt niet weten wat te doen als ik zwanger zou raken. Ergens ben ik wel een beetje zweverig en geneigd om te denken dat niets voor niets is en dat je overal blijkbaar iets uit moet leren. Maar dit zou, net als bij jou Omen, wel een enorm zware les zijn.



En dan juist de andere kant, als het niet lukt
.



Ja, het leven lijkt wel een loterij :-) Zelf heb ik ook indertijd wel eens gedacht 'Tja, het was zo goed als onmogelijk en toch is zij er. Dat is toch een soort wonder. En wonderen geschieden toch niet voor niets?'. Het was soms wel een goede manier om mij even door bepaalde situaties of periodes te helpen. Maar in principe ben ik meer het type 'Er komen dingen op je pad en dan kun je keuzes maken en actie ondernemen of juist nalaten. Er zit niets anders op, dan het zo bewust en goed mogelijk te doen.' Zo beschouw ik het leven meer.



Veel moeilijker lijkt het mij dan weer, wanneer iemand graag voor een kind wil zorgen en dat niet kan, bijvoorbeeld omdat zij/hij niet aan de financiele adoptie-eisen voldoet.
Alle reacties Link kopieren
@Omen; Wat een schrik en wat zal je trots zijn dat het toch gelukt is!

Ik vind je verhaal prachtig, er straalt zoveel liefde vanaf en bevestiging dat jij in staat bent een kind op te voeden!

Het feit dat je durft te zeggen dat wanneer je had kunnen kiezen; je het niet had gedaan. Die uitspraak getuigd van zoveel lef! Tuurlijk is jouw kleine meiske gewenst, het is het mooiste wat je hebt waarschijnlijk maar je beschrijft het mooi; haar conceptie was niet gewenst, je hebt niet voor haar gekozen; ze was een cadeautje...of begrijp ik je verkeerd?




Ik heb het er wel eens met vrouwelijke collega's over en sommige van hen durfen ruiterlijk toe te geven dat ze hun kroost niet zouden willen missen en zij het belangrijkste zijn in hun leven maar als ze de tijd terug konden draaien ze ze dan niet zouden hebben. Dat vind ik zo knap want om zulke uitspraken te doen moet je uitkijken dat mensen je niet als ontaarde moeder gaan zien!





Ik vraag me af hoe jullie er over denken:

ik zou ook het ook verschrikkelijk vinden om een kindje te krijgen wat ziek is of een zware beperking zou hebben. Dat klinkt natuurlijk weer vreselijk egoistisch maar je wordt dan natuurlijk bij de geboorte al van je roze wolk afgemieterd! Ik zou het niet aan kunnen zien om een ongelukkig kind te hebben plus dat je er 24/7 bij moet blijven...



Ik zou een kind verwennen, opvoeden en helemaal gelukkig maken, maar het is een weg in het leven die ik niet wil bewandelen.

Waarom blijven mensen dan vertederd naar mij kijken wanneer ik een aandoenlijke krummel in mijn handen heb en het volgens hun wáánzinnig doe, ik geniet op dat moment ook maar moet altijd uitleggen waarom ik zelf niet wil.



Wat vinden jullie partners er van?

Die van mij zag zichzelf in de toekomst wel met kindjes maar ziet het niet als zaligmakend en vind dat we met zn tweetjes ook errug gelukkig zijn. Mocht het bij hem gaan tikken zal ik waarschijnlijk wel gaan nadenken. Ik wil het hem niet onthouden maar ga niet zomaar overstag...Ik spreek mezelf nu zo tegen maar het is wel het gevoel wat ik heb. Zoooo lastig, wie herkend dit?



Eigenlijk moet ik een instelling hebben als; We zien wel, maar ik ben er zoo mee bezig! Ik heb het voor mezelf duidelijk dat ik niet wil maar dan komt de gedachte aan manlief en stel dat hij straks wel een kinderwens heeft WAT DAN!

Ik praat er wel met hem over en hij heeft wel zoiets van; we zien wel...



Erg onsamenhangend verhaal, hoop dat iemand het herkend.



Appel
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook heel lang getwijfeld over kinderen, wel of niet?? Tot ik door de gyneacoloog voor de keuze werd geplaatst (als je ze nog wilt, zou ik zsm beginnen....), ineens werd het wel en ik was gelukkig vrij snel zwanger.



In het begin was ik zo verschrikkelijk bang voor de verantwoordelijkheid en de bevalling en dat soort dingen, de eerste paar weken van de zwangerschap heb ik een een shock doorgebracht.

Ik dacht ook aan al de negatieve dingen die er zijn, maar aan de andere kant zijn er ook heel veel mooie dingen die ik mijn kindje kan bieden en hoop ik dat ze opgroeit en heel veel positieve dingen kan geven aan haar omgeving en een mooi leven heeft. Het enige wat ik kan doen is een goede basis creeeren, de rest zal ze toch zelf moeten doen.

Ik snap het allemaal wel, al die problemen die er zijn in de wereld, het is verrot en waar gaat het heen, maar aan de andere kant, hoeveel leuke mooie mensen en zaken zijn er wel niet? Hoeveel mensen proberen oprecht van de wereld een betere plek te maken?



ik kan er nu echt van genieten mijn dochter op te zien groeien, en dat had ik ook nooit van mezelf gedacht.



Maar voor de mensen die ervoor kiezen geen kinderen te krijgen, ieder maakt zijn eigen keuzes en als ik me niet voor mijn keuze hoef te verantwoorden (toch eentje erbij, en nog een extra in de maak) hoor je mij ook niet over die van jou. Je hebt maar een leven en doe er aub mee wat je zelf wilt!!
Apple, je vraagt naar de mening van partners. mijn vriend hoeft ook geen kinderen. we zijn het er samen overeens dat we de meeste kinderen heel irritant vinden (uitzonderingen natuurlijk wel daargelaten) en dat wij daar nou niet echt geschikt voor zijn. ik zeg wel eens voor de gein dat hij zelf nog een kind is, en dat ik daar wel genoeg aan heb.

ik ben blij dat wij op 1 lijn zitten. vrienden van ons willen ook geen kinderen, en hij is van plan om zich over een paar jaar te laten steriliseren, zodat het risico niet meer bestaat. wat ik wel vervelend vind is dat een vriendin van me echt heel graag kinderen wil, en haar vriend niet weet of hij ze wel of niet wil. dat lijkt me erger dan alle irritante vragen uit de omgeving. hopelijk komen ze er samen uit, maar toch.

ik vind het trouwens ook knap van mensen als ze toegeven dat als ze het over konden doen, dat ze dan misschien niet voor kinderen hadden gekozen, maar dan denk ik ook wel eens; had er dan beter over nagedacht. het lijkt er soms inderdaad wel eens op dat de mensen die besluiten geen kinderen te willen, er beter en meer over nadenken dan mensen die wel kinderen willen. apart...
Alle reacties Link kopieren
Hai,Dibbus,



Denk je dat in de vorige eeuw of eerder geen meisjes verkracht werden, alleen in de tijd van nu word dat anders benaderd, qua hulp, in die tijd was dat echt niet.



Neem alle negatieve dingen uit de geschiedenis , aan kindersterfte/ziektes,

voedsel, studieaanbod etc etc etc maar s op, dan zijn we nu wel beter af vind ik.



We weten meer wat er te koop is in de wereld door de communicatie , hebben minder taboes , waartoe hulp toegankelijker is geworden etc.



Nare ervaring heb je doorgemaakt, ik ben ooit aangerand en dat was al heel naar , laatst staan die stap verder.



Je kunt ook die negatieve ervaring omzetten in een positieve t.o.v je (toekomstige) kinderen, jij weet dat zoiets waarschijnlijk in een klein hoekje zit , dat kun je je kind meegeven.
Alle reacties Link kopieren
Applelicious 81 schreef op 12 november 2007 @ 11:30:

Ik vraag me af hoe jullie er over denken:

ik zou ook het ook verschrikkelijk vinden om een kindje te krijgen wat ziek is of een zware beperking zou hebben. Dat klinkt natuurlijk weer vreselijk egoistisch maar je wordt dan natuurlijk bij de geboorte al van je roze wolk afgemieterd! Ik zou het niet aan kunnen zien om een ongelukkig kind te hebben plus dat je er 24/7 bij moet blijven...

Wat vinden jullie partners er van?

Die van mij zag zichzelf in de toekomst wel met kindjes maar ziet het niet als zaligmakend en vind dat we met zn tweetjes ook errug gelukkig zijn. Mocht het bij hem gaan tikken zal ik waarschijnlijk wel gaan nadenken. Ik wil het hem niet onthouden maar ga niet zomaar overstag...Ik spreek mezelf nu zo tegen maar het is wel het gevoel wat ik heb. Zoooo lastig, wie herkend dit?





Ik herken het niet. Mijn partner wil geen kinderen, dus daar ben ik erg blij mee. Ik wil zelf echt geen kinderen maar ik snap wel dat andere mensen ze wel willen en dat er relaties op kunnen stuklopen. Het lijkt me raar om overstag te gaan terwijl je zelf eigenlijk geen kinderen wil.

het doet me vooral denken aan de hond die mijn broer ooit voor zijn verjaardag had gekregen maar waar we allemaal voor moesten zorgen. Zodra er ruzie was omdat niemand de hond uit wilde laten, kwam standaard het "maar jij wilde de hond" argument naar boven (jaja, we waren minderjarig, dan hoef je niet volwassen te doen). Ik zou er bang voor zijn dat het met een kind dezelfde kant op gaat.



Kinderen met een zware beperking: ik vraag me vaak af hoe gelukkig ze kunnen worden. Ouders geven over het algemeen aan dat die kinderen gelukkig zijn, maar dat zou ik zelf ook willen denken. Veel valt al tijdens de zwangerschap te zien, dus kan je een abortus overwegen. Ik vind het moeilijk om daar helder over na te denken. Ik wil geen kinderen en ik wil al helemaal geen gehandicapt kind.
Alle reacties Link kopieren
Twijfel over wat je wilt, is enorm zwaar. (Ik begrijp dan ook nooit de uitdrukking 'het voordeel van de twijfel'. Twijfel levert vooral veel spanning.)



Degenen die twijfelen wens ik vooral veel sterkte. Maar een manier om te helpen en de twijfel door te laten slaan naar welke kant dan ook, die weet ik niet.



Topics als deze vind ik goed. Dat een ieder kan vertellen over haar ervaringen, helpt misschien toch wel.



Maar ik hoop van harte dat niemand een kind krijgt onder druk van buitenaf. Geen kind willen heeft - vind ik - niets met egoisme te maken.
Alle reacties Link kopieren
~~~~[quote]Bertrade schreef op 12 november 2007 @ 11:55:

[...]





Ik herken het niet. Mijn partner wil geen kinderen, dus daar ben ik erg blij mee. Ik wil zelf echt geen kinderen maar ik snap wel dat andere mensen ze wel willen en dat er relaties op kunnen stuklopen. Het lijkt me raar om overstag te gaan terwijl je zelf eigenlijk geen kinderen wil.

het doet me vooral denken aan de hond die mijn broer ooit voor zijn verjaardag had gekregen maar waar we allemaal voor moesten zorgen. Zodra er ruzie was omdat niemand de hond uit wilde laten, kwam standaard het "maar jij wilde de hond" argument naar boven (jaja, we waren minderjarig, dan hoef je niet volwassen te doen). Ik zou er bang voor zijn dat het met een kind dezelfde kant op gaat.




Betrade, ik denk dat je de spijker op zijn kop staat, uit liefde voor mijn man zal ik hem geen kind schenken nee...



Maar ik denk dat ik door dit forum wel een beetje duidelijk krijg dat ik nog twijfel en de knoop nog niet heb doorgehakt, ik merk dat wanneer ik bedenk dat wanneer manlief WEL wil dat ik dan bereid ben om er weer over na te denken. Het gaat mij er dus niet zozeer om dat ik niet minder wil werken of wat dan ook maar puur het feit dat ik geen gevoel heb bij eigen kinderen, daar zal hij mij niet in tegemoed kunnen komen, dat moet ik zelf doen.



Ik hou het er nu nog maar op dat ik het dus niet weet of ik ze wil, ben 26 en ik hoop dat ik mijzelf in een soort ruststand kan zetten qua twijfel...ik wil eigenlijk nu weten of ik over 10 jaar kinderen wil. Terwijl ik dan eigenlijk te oud ben...haha! (wil niemand tegen het hoofd stoten...)



Ik zal vanavond eens een gesprekje aangaan met manlief, denk dat hetgene wat mij aan het twijfelen brengt het gevoel is dat ik hem iets ontneem en dat doet pijn. Hoop dat hij mij kan vertellen dat dat niet zo is!



Appel :hug:
Ik denk altijd goed na voordat ik iets stoms zeg...
Alle reacties Link kopieren
Haha Omen, inderdaad een vreemde woordspeling "het voordeel van de twijfel" :-] .

Bij mij is de twijfel pas toegeslagen na mijn 30e.. Juist vanwege het "óver de valreep-vallen-gevoel". Begon me ineens op te vallen dat ik bij interviews in tijdschriften bij vrouwen steeds direct loerde naar de bijgeschreven leeftijd en evt gezinssamenstelling. Om vervolgens een opgelucht gevoel te ontdekken zodra de dame in kwestie ouder was dan ik en toch ook geen kinderen had. Tja, die angst om op mijn 40e toch te denken "Had ik maar.. :sigh: ", ook al kan ik het me nu niet voorstellen dat ik kinderen zou wensen. Maar ik moet het voor mezelf duidelijk hebben op mijn 35e.



Vriend is trouwens nog stelliger in zijn mening dan ik. Godzijdank.. Kan me de hoofdbrekelarij van een oud-collega nog goed herinneren, die bang was dat haar man haar 40e toch zou inruilen voor een vruchtbaar jong hapje met kinderwens. Gelukkig was haar zorg niet zo sterk om aan haar eigen gevoel voorbij te gaan en zijn ze inmiddels nog steeds gezellig met z'n twee.



Sarah, natuurlijk weet ik dat geweld van alle tijden is. Toch heb ik het idee dat het vroeger een stuk duidelijker was dat je als kind geen snoepjes moest aannemen van mannen in lange regenjassen, maar leg nu maar eens aan een 12-jarige uit dat het echt niet normaal is om gehuld in een topje wulps de camcorder in te kijken. Ach, misschien ben ik ook wel een pessimist wat dit soort zaken betreft. Da's ook één van de redenen waarom het moederschap mij niet zal passen.



Wat betreft het krijgen van een kind met een handicap sluit ik me aan bij Bertrade; zo moeilijk om daar iets zinnigs over te zeggen als je eigenlijk geen kinderen wilt. Overigens heb ik ooit op de kinderafdeling van een ziekenhuis gewerkt (inderdaad, veel stof tot hilarische opmerkingen voor de omgeving), waarbij ik op een bepaald moment het vertroebelde beeld ontwikkelde dat ieder kind wel iets mankeert, ookal is dat bij de zwangerschap of de geboorte nog lang niet duidelijk. Hte meest vreselijk lijkt het me om machteloos te moeten toezien hoe je kind pijn lijdt. De beelden van de afdeling kinderoncologie staan op mijn netvlies gebrandt..

Heb een neefje gehad dat door een foutje tijdens de geboorte verstandelijk en lichamelijk zo beperkt werd, dat hij niet op eigen kracht kon eten of drinken en de enige mogelijke communicatie oogcontact was. Heb zeer diep respect voor mijn oom en tante, die alles voor hem hebben gedaan. Vraag mij af of ik het gekund had, al heb je natuurlijk geen keus als het eenmaal gebeurd. En dát het kan gebeuren, is dus wéér een reden..



Sorry voor mijn langdradige opstellen steeds. Kan zó door blijven typen over dit onderwerp! :nerd:

Appel, succes met je Goede Gesprek vanavond!
Alle reacties Link kopieren
magdalena schreef op 12 november 2007 @ 11:37:

Ik snap het allemaal wel, al die problemen die er zijn in de wereld, het is verrot en waar gaat het heen, maar aan de andere kant, hoeveel leuke mooie mensen en zaken zijn er wel niet? Hoeveel mensen proberen oprecht van de wereld een betere plek te maken?





Mijn antwoord op je vraag: te weinig. Iemand (sorry, ik weet niet hoe ik tijdens het typen van mijn reactie 'terug kan bladeren' in alle reacties, hoe moet dat? Ik heb nu zelfs een blocnote naast de computer liggen om op te schrijven wie wat gezegd heeft... leve de technologie (of ben ik nou gewoon te blond?) ) zei dat de wereld er altijd al slecht uit zag. Ja, klopt, in de middeleeuwen gooiden ze hier in "la douce France" (so much for overstatements...douce....ahum) een invalide kind in rotsspleten of grotten waar ze niet uit konden komen. Levend, ze namen niet eens de moeite ze eerst te doden. Dit is echt waar. Ik bedoel maar, je mensheid heeft altijd al zeer slechte trekjes gehad. MAAR... het is toch alleen nu dat we overbevolkt beginnen te raken en we een klimaatprobleem hebben. Ook wordt de mens als soort steeds zwakker (gezondheid, kwaliteit sperma en eicellen, afweermechanisme, etc, worden steeds minder in de "soort" op zich) en was het milieu nog nooit zo vervuild als nu. En je kunt het nog van een andere kant zien: hadden ze 200 jaar geleden in Afrika ook al honger? Praten we alleen over "onze wereld" hier, in het Westen of praat je over de hele wereld?

Nou ja, ik begin nu te muggeziften misschien. Laisses tomber (laat zitten).
Alle reacties Link kopieren
Bertrade schreef op 12 november 2007 @ 11:55:

[...]

Het lijkt me raar om overstag te gaan terwijl je zelf eigenlijk geen kinderen wil.

het doet me vooral denken aan de hond die mijn broer ooit voor zijn verjaardag had gekregen maar waar we allemaal voor moesten zorgen. Zodra er ruzie was omdat niemand de hond uit wilde laten, kwam standaard het "maar jij wilde de hond" argument naar boven (jaja, we waren minderjarig, dan hoef je niet volwassen te doen). Ik zou er bang voor zijn dat het met een kind dezelfde kant op gaat.



Kinderen met een zware beperking: ik vraag me vaak af hoe gelukkig ze kunnen worden. Ouders geven over het algemeen aan dat die kinderen gelukkig zijn, maar dat zou ik zelf ook willen denken. Veel valt al tijdens de zwangerschap te zien, dus kan je een abortus overwegen. Ik vind het moeilijk om daar helder over na te denken. Ik wil geen kinderen en ik wil al helemaal geen gehandicapt kind.




Dibbus, heerlijk die lange opstellen van jou! Ik herken mezelf in jou en ben ook nog eens van de lange lappen tekst. Dit wordt er ook weer zo éen...



Bovenstaande van Bertrade gequot, want vond het een goeie. Mijn zusje vond heel lang dat ze er net zoals ik over dacht (geen kinderwens dus). Tótdat ze haar man leerde kennen, die oorspronkelijk aangaf er wel 4 te willen hebben. Ouders en ik begonnen dus natuurlijk aan haar te vragen hoe ze dit wilden oplossen. Antwoord : "Ik heb altijd gezegd, als mijn man kinderen wil, dan wil ik ze ook en als 'ie ze niet wil, wil ik ze niet!" Nu zitten ze dus op "het gulden midden" van 2 kinderen. De laatste is 6 maand geleden geboren en heeft tijdens de bevalling een hersenbloeding gehad, die pas een paar dagen later ontdekt was omdat hij zich helemaal niet goed ontwikkelde etc. Màààànden ziekenhuis, tranen, stress en enorme zorgen, ook bij opa, oma en tante Trebans natuurlijk (sorry voor mijn wat rare nickname...niet goed over nagedacht). Godzijdank lijkt alles nu normaal en met een beetje (boel) geluk gaat hij later hooguit wat wankel door het leven of kan geen balsporten spelen (who cares als je bij je geboorte bijna het hoekje om bent gegaan). Maar oh oh, het geklaag tijdens deze periode! Uiteraard vanwege de inmense zorgen en verdriet, maar er zat ook iets achter van: "Ja maar hé, dàt was niet gepland! Als we voor een baby gaan, moet 'ie natuurlijk wel een 10 scoren bij de geboorte! Hier zijn wij niet op voorbereid!" En dat brengt mij weer terug op wat ik eerder al naar voren bracht: is de vraag voor twijfelaars, of sowieso voor iedereen, niet: "WIL ik een kind?" maar: "WAAROM wil ik een kind?" Het zou toch niet uit mogen maken in wat voor vorm een kind op de wereld komt? Ik weet wel dat als mijn neefje zwaar gehandicapt door het leven had moeten gaan, hij waarschijnlijk niet echt gelukkig zou zijn geworden. Wat me ook brengt bij de vraag of iedereen ouder zou moeten mogen worden. Mmmm... zoals ik dat opschrijf, staat het wel heel radicaal... Ik bedoel meer, moet je jezelf als ouder overwegen als je niet denkt in staat te zijn om een eventueel gehandicapt kind op te voeden? Als je zwanger wordt, neem je toch de verantwoordelijkheid voor iemands leven. Je zou daar dus heeeeeeeel lang en goed over moeten nadenken (wat anderen in dit forum ook al aangaven: het lijkt er op dat de mensen die geen kinderen hebben, daar langer over nagedacht hebben als degenen die ze wél hebben). Jezus, ik maak het ook niet makkelijker voor de twijfelaars... 8-P
Alle reacties Link kopieren
Sorry, was nog niet klaar. Ga proberen bondig te zijn dit keer:



Dibbus: het weer hier in Frankrijk is nog steeds om op te vreten, maar daar staat wel tegenover dat we met al die zonnige herfstdagen te weinig regen hebben; al 4 jaar zorgen over het grondwaterpeil en bosbranden (elk voordeel hep z'n nadeel).



Nog een keer Dibbus: als vrienden je nu gaan bekijken als een soort minderwaardiger mens omdat je in hun ogen niet "compleet" ben of zoiets, dan zou ik zelf de vriendschap op een lager pitje zetten. Of proberen er met hun over te praten. Of ze misschien op dit forum leiden... Zij willen dat jij hun keuze respecteert (en hun kinderen altijd en eeuwig lief en geweldig vindt, vooral géén commentaar op hun kroost), dan moeten zij de jouwe ook respecteren. Dat ze je keus niet begrijpen is wat anders, maar ze zouden die wel moeten respecteren. Ga vooral door met je lange opstellen, anders voel ik me zo alleen... ;-)



Omen: inderdaad, heel knap hoe je jouw situatie beschreven en beleefd hebt. Vind je heel eerlijk. Mijn moeder zegt trouwens ook wel eens: "Ik houd heeeel veel van jou en je zuster, maar als ik vantevoren had geweten hoe het is om kinderen te hebben (zij doelt op de zorgen), dan had ik het niet over gedaan." Ik vind dat niet kwetsend, ik weet hoe ze het bedoelt. En een oudere vriendin van mij (76 en moeder van 2 kinderen) die heel veel in haar leven heeft meegemaakt, zegt hetzelfde. Daar staan weer veel mensen tegenover die zeggen dat ze het nooit hadden willen missen.



Sarah2ndlife: grappig, qua gezinssamenstelling zijn we elkaars tegenovergestelden, maar ik kan me wel vinden in hoe jij over het hebben van kinderen schrijft. Volgens mij ben jij wel een nuchtere moeder. Leuk trouwens in het algemeen, en verrijkend ook voor het forum, dat er ook zoveel reacties van mensen mét kinderen in staan (en zo prettig dat die niet op hun p.. getrapt reageren als types zoals ik zo "anti-kind-krijgerig" schrijven).



Apple: succes met je gesprek! Laat je het ons weten, als het niet te persoonlijk is? Gooi je ook wat adoptie in het gesprek?



Yin: jij hebt nog lang de tijd om te beslissen. Misschien blijf je bij hoe je je nu voelt, maar misschien verandert dat nog. Als ik zie (hier spreekt oma...) hoe ik op 22-jarige leeftijd over bepaalde levensissues nadacht en hoe ik er nu, op 38-jarige leeftijd over denk, dan is er toch wel het éen en ander verandert. Maar overigens nooit mijn 'geen kinderen' wens. Moeilijk, moeilijk!



Aan iedereen: zijn jullie mij al zat??
Alle reacties Link kopieren
sb_trebans gaat er een paar dagen tussenuit. Ben benieuwd hoeveel pagina's ik te lezen krijg als ik weer inlog! Heb nog geen ander forum gezien waar zoveel en zo snel gereageerd wordt! :-]
@ sb_trebans; om eerst even antwoord te geven op je vraag; als je een reactie typt in het reactievenster boven- of onderaan de pagina, dan kun je nog scrollen naar de andere reacties. als je op de rode reageerknop klikt, kan dit niet. dus gewoon je reactie typen in het venster dat al op de gewone pagina staat. mocht je nog smilies toe willen voegen of alles even na willen kijken, dan klik je op bekijk bericht, daar staan de smilies ook bij.

en ja, ik weet dat ik nog lange tijd heb om te beslissen, maar het is ook vervelend dat ik haast niet serieus genomen wordt door andere mensen, omdat ik nog zo jong ben. met m'n moeder kan ik er niet over praten, die zegt alleen maar dat ik nu nog niets hoef te beslissen, dat ik nu nog niets hoef te weten. af en toe wel irritant, want ik zie kinderen echt niet zitten. en ja, ik weet dat dat heel misschien nog veranderd, dat is ook de reden waarom ik me op deze leeftijd echt niet laat steriliseren, het is me te vroeg. voor hetzelfde geld zal het nooit veranderen. maar wel zou het fijn zijn als mensen zouden proberen er een beetje begrip voor op te brengen, in plaats van de dooddoeners als, dat komt nog wel en wacht maar...

jammer dat je een paar dagen weggaat! vakantie?
Alle reacties Link kopieren
dibbus schreef op 12 november 2007 @ 10:01:

Bij één van de laatste zwangere buiken in mijn vriendenkring zei de bijbehorende echtgenoot overigens op licht provocerende toon tegen vriend en mij "Ja, dit is toch het mooiste kado dat X mij kan geven". Wat een klap in m'n gezicht zeg, alsof onze relatie zonder kinderen dus maar niets voorsteld! Overigens zijn dit ook de vrienden die ons een soort kinderloosheidleegte aan proberen te praten. Ik zet steeds vaker vraagtekens bij onze vriendschap.



Wat een bespottelijke uitspraak! Waar bemoeit die gast zich mee? Ik zou me ook nog eens achter de oren krabben of dit wel vrienden zijn. Dan heb je geen vijanden meer nodig!



Gelukkig is mijn beste vriendin ook bewust kindvrij en ook mijn jongere zus wil geen kinderen. Ik sta in mijn omgeving dus niet helemaal als buitenbeentje te boek. Dat scheelt wel, want als iedereen om je heen gaat zwangeren, dan neemt de sociale druk sterk toe.



Iemand vroeg naar de kinderwens van de partners. Mijn man wist niet of hij kinderen wilde, maar vond mij belangrijker dan een eventuele kinderwens. Inmiddels is hij er van overtuigd dat een kinderloos leven voor ons veel prettiger is. De vrijheid past bij ons en voelt ontzettend goed. Het geeft ons ruimte om van elkaar en van onze hobbies te genieten. Wij hoeven niet heen en weer te vliegen tussen huis, creche en werk en dat is fijn. Dat geeft ontzettend veel rust.



Ik vind het trouwens prettig dat in deze discussie/dit topic niet agressief gereageerd wordt door moeders die het met onze zienswijze oneens zijn. Dit soort topics verzandt vaak in een wij-zij discussie, waarin kinderlozen aangevallen worden om hun zienswijze. De moeders hier nuanceren en tonen begrip voor ons gevoel achter deze beslissing. Daarvoor :applause:
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal,



Ik vind het besluit om geen kinderen te nemen juist helemaal niet egoistisch.

Soms lees je wel eens in de bladen anonieme verhalen van moeders die kinderen hebben, maar helemaal niet gelukkig zijn. Dan lees je in het verhaal dat ze "toch" maar een kind hebben gekregen omdat de mensen in de omgeving dit van je verwachten.



Die sociale druk, dat vrouwen kinderen MOETEN krijgen vind ik achterlijk.

Ik heb zelf een dochtertje van 1 jaar en ik heb bewust voor het moederschap gekozen omdat ik die wens had. En als je die wens niet hebt alle respect daarvoor. Je bent juist NIET egoistisch... je luistert naar je hart. En als mensen dat verwarren met egoisme... ??

Laat die vooroordelen die kortzichtige mensen hebben maar lekker links liggen... !
Alle reacties Link kopieren
Pinksterbloempje schreef op 13 november 2007 @ 14:28:



Ik vind het trouwens prettig dat in deze discussie/dit topic niet agressief gereageerd wordt door moeders die het met onze zienswijze oneens zijn. Dit soort topics verzandt vaak in een wij-zij discussie, waarin kinderlozen aangevallen worden om hun zienswijze. De moeders hier nuanceren en tonen begrip voor ons gevoel achter deze beslissing. Daarvoor :applause:
Ik denk dat de meeste moeders ook niet onder overig kijken. Dat is meer een rommelstuk op het forum. Ik denk dat als het bij kinderen had gestaan er veel heftigere discussie waren gekomen.
Alle reacties Link kopieren
Scorpion80 schreef op 13 november 2007 @ 14:37:

Hoi allemaal,



Ik vind het besluit om geen kinderen te nemen juist helemaal niet egoistisch.

Soms lees je wel eens in de bladen anonieme verhalen van moeders die kinderen hebben, maar helemaal niet gelukkig zijn. Dan lees je in het verhaal dat ze "toch" maar een kind hebben gekregen omdat de mensen in de omgeving dit van je verwachten.



Die sociale druk, dat vrouwen kinderen MOETEN krijgen vind ik achterlijk.

Ik heb zelf een dochtertje van 1 jaar en ik heb bewust voor het moederschap gekozen omdat ik die wens had. En als je die wens niet hebt alle respect daarvoor. Je bent juist NIET egoistisch... je luistert naar je hart. En als mensen dat verwarren met egoisme... ??

Laat die vooroordelen die kortzichtige mensen hebben maar lekker links liggen... !




Ik snap overigens het egoïsme standpunt niet helemaal. Waarom ben je egoïstisch als je geen kind neemt? Tegenover wie ben je dan egoïstisch?

Het is makkelijker gezegd dan gedaan om de vooroordelen en verwachtingen van andere mensen naast je neer te leggen. Er zijn wel meer dingen die mensen doen omdat de omgeving het van ze verwacht (kinderen, trouwen, samenwonen, een huis kopen) maar waar ze zelf niet achter staan en waar ze later spijt van krijgen. De meeste dingen kan je ook wel weer terug draaien als je er spijt van krijgt, bij kinderen gaat dat wat moeilijker.

Het lijkt me moeilijk om er tegenin te gaan terwijl iedereen het wel van je verwacht, zoals een kind krijgen terwijl je het misschien niet helemaal wil. Ik denk dat de druk heel hoog kan zijn. Het is fijn dat mijn partner ook geen kinderen wil, mijn moeder sowieso voor de "wat jou gelukkig maakt" optie gaat en een ander deel van mijn vriendenkring ook geen kinderen wil.

Overigens: mijn vriend heeft heel soms twijfels. Zijn omschrijving van een kind hebben heeft echter een hoog ideaal gehalte (zeg maar: huilt nooit, is altijd vrolijk en rustig en zit bij voorkeur stil in een hoekje iets te lezen om daarna gezellig met vader te willen knutselen en naar zijn verhalen te willen luisteren) en hij geeft dan ook direct aan dat het zo zeer waarschijnlijk niet gaat zijn. Maar als we er zeker van zouden kunnen zijn dat we wel zo'n kind zouden krijgen, dan zou hij het krijgen van een kind misschien willen overwegen ;-) .
anoniem_40852 wijzigde dit bericht op 13-11-2007 16:57
Reden: * Ik leer vast wel een keer om alles in 1 posting te zetten en korter en bondiger te zijn.
% gewijzigd
volgens mij vinden mensen je egoïstisch als je geen kinderen neemt, omdat je dan niet voor nageslacht zorgt dat de zorg van je eigen generatie op zich neemt. als jij niet bijdraagd aan de volgende generatie, dan zorgen de kinderen van al die andere mensen voor jou op je oude dag, terwijl jijzelf niets geproduceerd hebt dat daaraan bijdraagt, eraan meewerkt.

maar goed, er zijn ook genoeg mensen die wel kinderen krijgen, maar die op jonge leeftijd overlijden, of die een aangeboren afwijking hebben, waardoor ze nooit zelfstandig kunnen wonen / leven. al deze kinderen dragen in principe ook niets bij. maar dat noemen we toch ook niet egoïstisch? nee, die ouders zijn bewonderingswaardig (zijn ze ook, ik vind het erg knap als mensen jaren, tientallen jaren voor zieke / gehandicapte kinderen zorgen, ik zou het echt niet kunnen). maar waarom zijn mensen zonder kinderen dan egoïstisch?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven