Horror bevallingen

TO trapt af?

Geen behoefte om uitgebreid uit te weiden, maar mijn eerste bevalling was niet zo tof.



In het heel kort: 36 uur, kotsend, veel te lang persen, 4,5 liter bloed verloren. Transfusie wilde niet lukken, bijna niet wakker geworden uit narcose.



Daarom snel door gegaan voor tweede en derde, omdat ik bang was om tijdens de bevalling dood te gaan. Ik moest die angst overwinnen:)



Vriend heeft na de bevalling een heeeeele lange brief geschreven over wat er allemaal gebeurd is en hoe hij het beleefd heeft. Wij lezen die af en toe nog samen. Dat heeft ook geholpen.

Ik denk dat het veel erger kan dan mijn eerste bevalling, maar na elf jaar ben ik er nog steeds niet helemaal overheen. Ik had een verloskundige die net afgestudeerd was, en niet zo goed wist hoe ze met mijn pijn moest omgaan. Uiteindelijk heeft ze de ambulance gebeld. In het ziekenhuis kreeg ik een arts die duidelijk niet op een bevalling zat te wachten, uitsluitend geïrriteerd op mij kon reageren en geïrriteerde blikken over mij naar een verpleegkundige stuurde (die niet beantwoord werden gelukkig). Ze gaf me heel erg het gevoel dat ik er niks van bakte, en zei ook dat ze de baarkruk flauwekul vond. Uiteindelijk heeft ze de baby met de vacuümpomp eruit getrokken en is ze weggegaan en heb ik haar nooit meer gezien. Een verpleegkundige vertelde mij een uur later pas dat het zo moeizaam ging omdat de baby met zijn vuistje ergens vastzat.



Ik heb heel lang (jaren) een gevoel van falen gehad. Ook omdat de borstvoeding maar niet lukte.



Tweede bevalling ging een miljard keer beter, door een zeer bekwame verloskundige die mij wel een goed gevoel wist te geven.

Ook mijn bevalling was niet echt super. Medisch gezien een goede bevalling. Psychisch heb ik er veel last van. Binnenkort heb ik een eerste afspraak met een hulpverlener omdat ik er zelf toch niet uitkom om het gevoel van falen en controleverlies los te laten. Inmiddels zo'n angst voor bevallen dat er hier (voorlopig) geen tweede komt.

quote:Nelladella1 schreef op 14 februari 2016 @ 09:44:

Ik denk dat het veel erger kan dan mijn eerste bevalling, maar na elf jaar ben ik er nog steeds niet helemaal overheen. Ik had een verloskundige die net afgestudeerd was, en niet zo goed wist hoe ze met mijn pijn moest omgaan. Uiteindelijk heeft ze de ambulance gebeld. In het ziekenhuis kreeg ik een arts die duidelijk niet op een bevalling zat te wachten, uitsluitend geïrriteerd op mij kon reageren en geïrriteerde blikken over mij naar een verpleegkundige stuurde (die niet beantwoord werden gelukkig). Ze gaf me heel erg het gevoel dat ik er niks van bakte, en zei ook dat ze de baarkruk flauwekul vond. Uiteindelijk heeft ze de baby met de vacuümpomp eruit getrokken en is ze weggegaan en heb ik haar nooit meer gezien. Een verpleegkundige vertelde mij een uur later pas dat het zo moeizaam ging omdat de baby met zijn vuistje ergens vastzat.



Ik heb heel lang (jaren) een gevoel van falen gehad. Ook omdat de borstvoeding maar niet lukte.



Tweede bevalling ging een miljard keer beter, door een zeer bekwame verloskundige die mij wel een goed gevoel wist te geven.O wat erg ook dat je zolang mee gezeten heb! Gelukkig wel een goede tweede bevalling.

TO trapt af.

Hier niet eens een échte horrorbevalling gehad (hoewel het best leuker had gekund: 23 uuur, 2 uur geperst, keizersnee) maar ik merkte wel dat ik bij nr 2 echt mijn kleine traumaatjes van nr 1 aan het wegwerken was....

Je staat gewoon ZO open in die tijd dat je alles veel scherper registreert en alles veel harder binnenkomt.

Ik heb zelf wel ok bevallingen gehad (kort en heftig en niet zo ok voor degenen die erbij waren. Ik was na een uur al 'uitgeput' en scandeerde als ademhalingstechniek ' ik! Ga! Dood!'

Met als afsluiter beide keren opgewekt met de baby op mijn borst: nou dat viel best mee )



Maar ik hoorde van iemand deze:

Haar man viel steeds flauw dus daar had ze niks aan.

De vk vond dat ze 'niet zo'n goede bevaller' was en was elke keer zwaar teleurgesteld met zinnen als ' zoveel drama, zo weinig ontsluiting', 'wat puf je raar' etc.

Terwijl ze niet eens veel geluid maakte.

Uiteindelijk na heel lang mocht ze naar het ziekenhuis maar meer omdat de vk moe was leek.

Daar bleek haar kindje klem te liggen oid.

Met grof geweld,,kindje heeft nu nog een minder functionerende arm, is het kindje eruit gehaald.

Man was nog steeds niet lekker dus iemand hield zich met hem bezig, mensen waren op haar buik aan het duwen met het volle gewicht en met de pomp bezig.

Na de bevalling rende men weg met het kind, man bleek te zijn gevallen en werd weggebracht.

En in haar beleving lag ze dus iets van 10 minuten alleen.

Toen ze het kindje bij haar kreeg kwam de verpleegster huilend aan met het kindje.

Achteraf omdat die vrouw het zo rot voor haar vond hoe het was gegaan maar zij dacht natuurlijk het ergste.

Gooi m dr van mij ook maar ff in. Al weer 10 jaar geleden van mn jongste met gelukkig alles gezond nu. Maar als dat mn eerste bevalling was geweest was het bij een kind gebleven. Eerste bevalling was er een volgens het boekje, dus weet dat het anders kan. Zwangerschap was al moeizamer, suiker, was slank maar 28 kilo aangekomen, hele grote buik en voor mijn gevoel hele grote baby. Maar volgen vk en gyn geen probleem, groeiecho gaf ind. 7 pond hooguit veel vruchtwater. Bevalling duurde al een hele dag en nacht voordat ik eindelijk mocht persen. 2,5 uur later nog geen baby. Voor een tweede vind de vk het toch lang duren en haalde de gyn erbij. Die had er duidelijk ook geen zin in. Zei dingen als, ach red je wel, infuus weeenopwekkers erbij (ik had persweeeen al ruim 2 uur, de hel!) en liep weg..vk en verpleegkundige verbaasd achterlatend. Baby eruit gekregen op mijn laatste oerkrachten maar bleef steken met zijn schouders. Vk en verpleeg duwen op mijn buik en trekken aan baby, hartslag daalde gevaarlijk. Man liep weg want viel bijna flauw. Baby eruit, 9,5 pond en 55 cent. Gelukkig ademend en niks gebroken. Ik totaal ruptuur en heb jaar herstel en fysio gehad. Nacontrole gaf andere gyn aan dat het eigenlijk keizersnede had moeten worden, indicatie ks voor volgende keer (die nooit meer komt). Dienstdoende gyn is niet lang daarna ontslagen wegens drank misbruik, toeval? Gelukkig zijn wij er nog goed en gezond vanaf genomen.

Ik heb geen ervaring met bevallen maar ik vind het altijd zo sneu om te lezen dat vrouwen een gevoel van falen ervaren door een slechte bevalling of falende borstvoeding. Het is een nogal heftig fysiek gebeuren. Dat gaat niet altijd goed. Dat is altijd zo geweest en normaal. Gelukkig hebben we nu de kennis en middelen om er voor te zorgen dat moeder en kind overleven. Jullie hebben niet gefaald. Jullie hebben gewonnen

quote:LulaJacobs schreef op 14 februari 2016 @ 10:05:

[...]





Staat er toch echt tussen.Ah, gemist.

Oei die bevalling is erg Het-groepje! Jouw ademhalingstechniek



Matroesjka, heb geen gevoel van falen hoor wb mijn laatste bevalling, juist niet. En je hebt natuurlijk gelijk dat niet alles volgens het boekje verloopt. Maar ik had achteraf heel erg het gevoel van; dat had anders gekund. En dan viel het bij mij gelukkig mee qua gezondheid van baby en moeder, maar soms is dat helaas niet zo.

quote:matroesjka_ schreef op 14 februari 2016 @ 10:16:

Ik heb geen ervaring met bevallen maar ik vind het altijd zo sneu om te lezen dat vrouwen een gevoel van falen ervaren door een slechte bevalling of falende borstvoeding. Het is een nogal heftig fysiek gebeuren. Dat gaat niet altijd goed. Dat is altijd zo geweest en normaal. Gelukkig hebben we nu de kennis en middelen om er voor te zorgen dat moeder en kind overleven. Jullie hebben niet gefaald. Jullie hebben gewonnen

quote:matroesjka_ schreef op 14 februari 2016 @ 10:16:

Ik heb geen ervaring met bevallen maar ik vind het altijd zo sneu om te lezen dat vrouwen een gevoel van falen ervaren door een slechte bevalling of falende borstvoeding. Het is een nogal heftig fysiek gebeuren. Dat gaat niet altijd goed. Dat is altijd zo geweest en normaal. Gelukkig hebben we nu de kennis en middelen om er voor te zorgen dat moeder en kind overleven. Jullie hebben niet gefaald. Jullie hebben gewonnen Dat komt omdat als je zwanger bent, je overal te horen krijgt, dat als je maar genoeg ontspant het echt wel goed komt. Als je dus tegenwoordig een moeizame bevalling hebt, dan is dit je eigen schuld. Je hebt immers niet de juiste (hypnobirthing/ademhalingstechnieken/yogaposes) toegepast. Onzin natuurlijk, want bevallen gaat bij de een nu eenmaal gemakkelijker dan bij de ander, maar toch krijg je dit (impliciet) als boodschap.

Drama-zwangerschap gehad met Hyperimesis Gravidarum (HG, veel overgeven), aan het eind van de zwangerschap bekkeninstabiliteit. Ik was blij dat ik naar het zkh mocht om in te laten leiden (bij 39w5d). Ik zou al in het zkh bevallen omdat mijn bloedwaardes niet goed waren (laag HB).



Bevalling verliep voorspoedig tot ik mocht gaan persen. Ik heb 90min geperst. Daarna bleef de placenta voor een deel vastzitten, dus een enorme bloeding. Onder narcose bleek ik een totaalruptuur te hebben. Tijdens de operatie heb ik een bloedtransfusie gehad, na de operatie ook nog 2. Ik heb 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, daarna heel langzaam herstel vanwege bloedverlies, totaalruptuur en narcose.



Er komt bij ons geen tweede. We zijn blij dat ik in het zkh ben bevallen, anders was het mogelijk anders afgelopen voor mij.

De meeste bevallingen waren echt wel prima maar twee (van de zes) minder.

De eerste: prima bevalling 7u, moest alleen wel anderhalf uur mijn persweeën opvangen omdat zoon in het vw had gepoept en er nog geen gyn was.



De tweede: stortbevalling. Omdat de eerste al snel kwam moest ik bij de tweede meteen bellen als de weeën begonnen. De vk kwam en zat al op 5cm (overigens was de baby al van plan om met dertig weken te komen maar ze is blijven zitten). Maar daarna geen weeën meer. Dus onder de douche gestuurd. Vervolgens kreeg ik daar een lange grote enorm wee en voelde ik haar al komen. Dus ik naar beneden roepen en half proberen naar beneden te komen (daar stond het bed) ze hebben me naar beneden geholpen, ging liggen en plop, daar was ze. Placenta was heel klein en dochter ondervoed. Bleek Pfeiffer te hebben. Maar alles was verder goed.



Derde: ik kreeg ontzettende buikpijn, ambu gebeld want dokter dacht aan blindedarm. Ik ging op de wc zitten want ik dacht: heb diarree oid. Maar daar floepte een iniminibaby uit. Ondertussen was de ambu er ook. Baby was al overleden. Ik wist niet eens dat ik zwanger was. Had destijds implanon. Naar schatting was ik zo'n 16/17wk zwanger geweest. Dit is echt wel een trauma geweest.



Vierde: thuisbevalling 3u. Ik zou in bad bevallen maar op een gegeven moment voelde dat niet meer goed. Ik voelde me prima, zaten tussendoor te grappen en grollen. Op een gegeven moment kreeg ik persweeën, ben gaan liggen en gaan persen, dacht nog, hmm er zit iets in de weg... En ja hoor, dichter werd als Superman geboren met 1 arm vooruit. Heb voor de geboorte ook nog een mooie drol gelegd

Dochter bij me en na een kwartier voelde ik me niet lekker worden. De vk keek onder het laken, kreeg wat extra spuiten tegen het vloeien maar hielp niks. Ik werd steeds beroerder. Vk ambu gebeld en ondertussen gutste het bloed eruit. Vk heeft nog een infuus aangelegd. En ze moest alle zeilen bijzetten me wakker te houden. Toen de ambu er was met gillende sirenes naar het zh.

Daar aangekomen meteen nog twee infusen erbij en de gyn ging mij onderzoeken. Echo erop en het bleek dat mijn baarmoeder niet samentrok en ondertussen waren er stolsels gevormd in mijn baarmoeder waardoor ie ook niet meer kon samentrekken. De gyn begon op mijn buik te duwen. Echt gewoon met zijn vuisten om de stolsels eruit te krijgen, dat lukte op die manier niet. Ondertussen liet ie een OK klaarmaken. Hij ging nog 1 ding proberen zei hij. En daar ging ie: met zijn hele hand naar binnen! En gelukkig hielp dat en haalde hij drie tennisbalgrootte stolsels eruit. Mijn man zat erachter en heeft dat echt als horror ervaren. Ik was te ver heen om dat zo te ervaren. Wat ik veel erger vond was dat ik nadien een tijd daar moest blijven liggen en dat de verpleging niet wist van elkaar wat ze deden. Een deed het infuus op die stand, de ander zette hem uit, dus vier keer vastgelopen infuus. Uiteindelijk mocht ik naar mijn kamer. Dus werd met bed en al daarheen gereden en vervolgens wensten ze me goedenacht en namen de baby mee voor mijn rust... Pardon?! Ik lag dus nog gewoon in mijn poedelnakie en onder het bloed onder die deken en ik wilde de baby gewoon bij me... Lag ook nog naast een nijlpaard dat enorm snurkte en zodra haar baby wakker was ging ze daar keihard tegen praten... Heb nog weken last van mijn rug gehad door het duwen.



Vijfde bevalling 2u: ik had nauwelijks weeën maar belde wel de vk. Toen ze kwam 9cm en moest meteen naar zh. Oppas was nog onderweg ( maar kids sliepen, was midden in de nacht). Daar aangekomen, geïnstalleerd met uit voorzorg een infuus, en ik kon gaan persen. Dochter is in de vliezen geboren maar die braken helaas wel meteen daarna.

Vervolgens moest de placenta komen maar die had een handje hulp nodig. Dus de vk aan de navelstreng trekken om mee te helpen en toen had ze zomaar ineens alleen een navelstreng, zonder placenta vast. Dus ik op de baarkruk en daar kwam de placenta. Het bleek dat de navelstreng niet in de placenta zat maar in de vliezen. Des te beter dat dochter met vliezen is geboren en niet dat de vliezen al eerder geknapt zijn. Moest uiteindelijk op de baarkruk voor de placenta. Helaas verloor ik ook daarna weer ruim bloed. Mijn lichaam reageert niet op Oxitocine.



De zesde 2u: geen weeën, wel onrustige gevoel. vk gebeld en weer 9cm toen ze kwam. Op naar zh en bij aankomst rustig geïnstalleerd. Baby, een flinke deze keer, kwam snel en voorspoedig. Daarna de placenta. Zat nog te grappen over de vorige keer. Ik zei: vergeet nooit weer je gezicht toen je daar stond met alleen een navelstreng. Zij zei: het schijnt dat je dat als verloskundige maar twee keer overkomt en vorige week was de tweede keer. En ze was nog niet uitgesproken of ze had wéér alleen een navelstreng in handen. Dus ik weer op die baarkruk. Placenta was er, de vk pakt hem en dat hele ding viel van gaarheid uit elkaar. En dat terwijl ze met 38w geboren is.

Hier ook een horror bevalling. Met 32 weken mijn vliezen gebroken en ik wist van te voren al door een hartafwijking van de kleine ik moest bevallen in Leuven. Daar aan gekomen viel het wel mee volgens hun en aan de weeënremmers. Doordat het midden in de nacht gebeurde is me vriend in de middag na huis gegaan en toen ging het mis. Ik had bloed verloren en al 7 cm ontsluiting maar mocht niet op de natuurlijke manier bevallen. Dus spoed keizersnee in me eentje want vriend zat nog thuis. Gelijk begonnen na de ruggenprik want konden niet langer wachten waardoor ik een groot deel heb gevoeld. Daarna werd hij gelijk meegenomen en kreeg ik na 1 uur pas te horen hoe hij eraan toe was. Me man kwam gelijk met de dokter binnen

Nooit meer na Leuven dan krijg ik al kippenvel.

Ik moet dit niet lezen ik moet dit niet lezen ik moet dit niet lezen ik moet dit niet lezen ik moet dit niet lezen...



Maar toch. Nu hoogzwanger van nr. 2 en ik vond met name het moeten ophouden van persweeën (2 uur) de hel (was een 'spoedje' tussendoor gekomen. Ja hallo, wat lag ik daar te doen?). Word er nog naar van als ik er aan denk. Ga ik dit keer echt niet doen, gyn schiet maar n eind op.

Ik snap dat je 3e bevalling traumatisch was, Suzy