wanneer is alles goed genoeg om met een kind te beginnen?

10-12-2008 15:56 44 berichten
Alle reacties Link kopieren
Naar aanleiding van het topic, hoe lang was je samen voordat je kinderen kreeg? open ik dit topic. uit dat topic komt namelijk naar voren dat niet alleen de duur van je relatie belangrijk is.



ook de omstandigheden zoals baan, huis en leeftijd worden naar voren gebracht. ik ben benieuwd wat jullie 'minimale eisen' zijn geweest voordat jullie wilden/durfden te beginnen met zwanger raken.



zelf vind ik dat ik mijn eigen diploma moet hebben, met een zekere hoeveelheid spaargeld en een baan. dat mijn vriend ook al afgestudeerd is, en dat we wonen in een appartement of huis met een aparte babykamer hoeft voor mij nog niet perse. me ontwikkelen in mijn werk kan ik naar mijn gevoel ook met een kind, en ik heb geen wensen meer zoals verre reizen of werken in het buitenland. mijn schoonouders hebben gedurende de studie van mijn schoonvader twee kinderen gekregen en dat ging goed.



we zijn 6 jaar bij elkaar en wonen er 4 samen. ik ben 27 en hij is 25. zouden jullie wachten tot hij ook is afgestudeerd, wat misschien nog wel 2 jaar duurt ivm tweede studie. of vinden jullie dat het best zou kunnen als ik dadelijk in juli klaar ben met mijn studie en dan een baan zoek?

groetjes Viane
De ideale situatie bestaat niet.
Alle reacties Link kopieren
Da's iets heel persoonlijk en idd de ideale situatie bestaat niet, er is altijd wel een reden om te wachten.
Alle reacties Link kopieren
ik snap dat de ideale situatie niet bestaat, maar ik vraag me af wat de overwegingen van anderen hierin waren. en wat achteraf hun ervaring is geweest. zo van ik was net afgestudeerd en ik wilde nu dat ik nog een paar jaar eerst gewerkt had want.....of we hadden nog geen koophuis en we lopen nu hier tegenaan...

zoiets snap je?
Alle reacties Link kopieren
Ik ben nu aan het afstuderen en mijn vriend is 14 jaar ouder. Qua leeftijd zou ik kunnen zeggen: ik ga direct na mijn afstuderen zwanger worden. Maar ik wil eerst nog reizen (ok, jij niet), enkele jaren een goede baan (zodat ik bij het krijgen van kinderen ook 4 dagen werken kan eisen ipv dat ik part-time "moet" gaan werken), sparen en een huis met ten minste 2 slaapkamers. Maar ja, ik heb nog geen kinderen. Ideale situatie is er nooit, maar ik zou toch een zekere slag om de arm houden qua voorzieningen, zowel materiaal als baan/financieel technisch. Gewoon, om jezelf niet in de vingers te snijden.
Alle reacties Link kopieren
Ja, snap ik wel maar eigenlijk vind ik persoonlijk dat er maar 1 ding echt belangrijk is; wil je met die man kinderen? Zie je hem als de vader van je kind en vertrouw je erop dat je het gaat redden met hem? En ben je zelf 'stabiel' en je bewust genoeg van jezelf om een kind goed op te voeden en niet allerlei nare mechanismes proejcteerd op je kind?



Meer 'eisen' heb ik niet.



Die laatste 2 dingen hangen vaak wel wat samen met leeftijd maar ook weer niet helemaal. Geld, koophuis, huurhuis, studie of niet. Vind ik niet belangrijk eigenlijk.
Alle reacties Link kopieren
Wij waren al een tijdje samen, beide leuke baan, koophuis en verder alle schaapjes wel op het droge, vriend had zijn 'grote; reis gemaakt en ik wilde ook wel!

Nou hoppa, het was zo klaar, was toch wel ff schrikken dat het zo snel ging.

Succes!
Alle reacties Link kopieren
Wij waren 8 jaar samen, waarvan 5 samenwonend. Ik was bezig met afstuderen, vriend al een vaste baan waarin hij nog deeltijd doorstudeert.

We hebben een koophuis, maar in een huurhuis had het ook gekund.

Voor ons gaf het de doorslag dat we een kinderwens hadden en het kindje financieel gezien zekerheid konden bieden.



Toen ik eenmaal zwanger was (duurde 3 mnd) ging ik als invaller aan het werk, geen zekerheid van mijn kant dus. Na mijn verlof zou ik doorgaan met invallen, ware het niet dat ik 3 weken na D-day ik ging solliciteren en werd aangenomen voor een vaste aanstelling.



Wij noemden eerst ook steeds dingen die we eerst nog wilden doen (eerst afstuderen, eerst beide vaste baan, eerst nog...) maar we kwamen erachter dat er altijd wel praktische dingen blijven die je eerst zou kunnen doen. Maar, nu blijkt, ook prima later kan doen. Ik ben erg blij dat we ons kereltje hebben, hij is echt een verrijking in ons leven.
Alle reacties Link kopieren
ongepland zwanger worden, dan word je vanzelf in een positie geduwd waarbij je niet eens meer nadenkt over die dingen als 'plannen' Sorry beetje flauw, maar ik zat met hetzelfde en werd dus ongepland zwanger en kind is nu bijna 5 (ok, ik gescheiden, woon alleen) maar heb het al een paar jaar goed. Ergo, ik denk ook niet dat er een 'moment' is dat het goed is, er kan altijd iets tussen komen.
Alle reacties Link kopieren
Ik zou als ik jou was eerst een baan zoeken met enige vastigheid hebt. Dan kun je ook profiteren van zwangerschapsverlof etc... en dan hebben jullie wel een inkomen. De situatie dat jij werkt en je vriend studeerd zou niks uitmaken. Ik studeer ook en mijn man werkt. Maar ik werk verder niet, dus zorg thuis voor ons kindje.



Ik zou je wel aanraden een huis te zoeken met een slaapkamer voor je baby, op een gegeven moment is het lekker dat je kindje een eigen slaapplaata heeft en dan hebben jullie ook enige privacy op de slaapkamer!



Ik zou als ik jou was dus eerst baan zoeken en dan zou je opzich wel voor een kindje kunnen gaan!
Alle reacties Link kopieren
Eens met HL5. Tuurlijk kun je altijd een kind op de wereld zetten, maar of dat kind het beste krijgt wat je te bieden hebt? Wat dat betreft denk ik dat je er beter voor kunt zorgen dat de randvoorwaarden enigszins zijn ingevuld. Hierbij denk ik aan: huisvesting, voldoende geld voor kleding, eten & luiers, ouders die hun leven naar een kind hebben ingericht (volgens mij is een huilend kind niet bevorderend als je voor een tentamen aan het leren bent), achtervang bij noodsituatie (wie gaat het kind ophalen als het ineens ziek wordt op het kdv?).
Alle reacties Link kopieren
Helemaal eens met noerie. Het gaat er meer om of je er zelf klaar voor bent, heb je het gevoel dat je een kind op kunt voeden? Dat je er dingen voor zou laten, of juist doen? Dat je stabiel genoeg bent, stevig genoeg in het leven staat, samen met je partner. En al het andere is wat mij betreft bijzaak. Natuurlijk gaat het een vaak samen met het ander, zoals noerie ook al zegt...



In mijn omgeving hoor ik vaak mensen van die (in mijn ogen) rare hoge eisen stellen, zoals we moeten eerst een koophuis, de ideale baan, een nieuwe badkamer (want stel je voor dat de baby in een oude badkamer verzorgd zou moeten worden??) etc etc etc....

Ik ben nu 13 weken zwanger, woon niet in een ideaal huis, maar heb wel voor het eerst in mijn 32- jarige leven het gevoel dat ik het kan! Ik kan en wil een kind opvoeden! En daar gaat het volgens mij om.
Alle reacties Link kopieren
Het leven valt niet te plannen ...

De baby maakt het echt geen fuck uit of je een koopwoning hebt of een huurwoning...
Alle reacties Link kopieren
nou bosbes

in jouw reactie kan ik me qua gevoel dus heel goed vinden, maar verstandelijk denk ik dan meer in de richting van HL5 en vivastudent. Ik heb dus de liefdevolle stabiele relatie, de wens om met deze man kinderen te krijgen (en hij met mij) en we denken dat we er qua emoties ook helemaal klaar voor zijn. maar toch blijft er die twijfel van redden we het dan wel wat betreft randvoorwaarden. die zijn in mijn ogen niet het belangrijkste, maar om me heen hoor ik ook de hele tijd: ja en nu een baan en een huis en dan over een paar jaar kinderen. dus misschien voel ik me ergens ook wel onbezonnen en slecht voorbereid of zo als ik zonder die goede randvoorwaarden een kind op de wereld zet.....
Alle reacties Link kopieren
Ik was er al langer gevoelsmatig klaar voor. Toen mijn man er ook emotioneel klaar voor was zijn we ervoor gegaan.

Ik was toen 21, man 25. koophuis, beide studerend met jaarcontract, praktisch geen spaargeld.

t Is ons juist goed bevallen. Allebei weinig werken (want studerend, lage lasten, wonend in appartement met klein autootje, etc) en lekker aanrommelen met de kleine. Nu, 4 jaar later, nieuw huis, grote auto, kind van 4 en bijna 2 is manlief lekker carriere aan t maken, ik ben bijna afgestudeerd en mijn carriere? Ik ben nu 26, ik heb nog 40 jaar om te werken en gebruik de komende jaren graag voor mijn jongens, om mezelf te ontwikkelen, om na te denken wat ik later wil worden als ik groot ben, om wat vrijwilligerswerk te doen hier en daar...



Kortom: ik zou het niet anders willen.



Moraal van dit verhaal: elk voordeel hep ze nadeel, maar soms is het juist lekker om NIET alles op orde te hebben voor je kind komt, want dan schopt het kind de boel alleen maar overhoop.



Onze enige vereiste was: kunnen wij een kind een liefdevol, stabiel thuis bieden?



Succes met je keuze
Alle reacties Link kopieren
Nouja, helemaal plannen is tuurlijk niet mogelijk. Maar, hoe romantisch het ook klinkt in deze tijd van het jaar, het lijkt mij niet wenselijk om je kind in een schapenstal ter wereld te brengen, terwijl je weet dat als je een jaartje wacht, dat je alles dan wel op orde hebt (dus uitgezonderd de ongeplande/ongewenste zwangerschap). Net als dat ik denk dat het niet handig is om met kinderen te beginnen als je geen (noemenswaardig) inkomen hebt. Je zet dan het kind bij voorbaat al op achterstand, vind ik dan.
Alle reacties Link kopieren
Ik werd zwanger toen mijn vriend en ik beiden nog niet afgestudeerd waren. Vriend is inmiddels klaar en heeft een baan. Maar is ook opzoek naar werk dat beter bij hem past. Ik ben nog bezig met mijn scriptie en ga volgend jaar beginnen aan een post-doc. Ik geloof niet zo in ideale situaties en voor iedereen zijn andere dingen belangrijk. Ikzelf vind het heel belangrijk om met je partner op een lijn te zitten qua denkbeeld over het leven en het opvoeden van een kind. Dat kan na 2 maanden duidelijk zijn maar dat kan ook na 10 jaar in een keer ontzettend tegen vallen. En over die randvoorwaarden ik heb genoeg mensen horen verzuchten dat ze veel eerder aan kinderen hadden kunnen beginnen. Dus ook dat is een kwestie van perspectief.
Alle reacties Link kopieren
quote:Bosbes schreef op 10 december 2008 @ 19:09:



Ik ben nu 13 weken zwanger, woon niet in een ideaal huis, maar heb wel voor het eerst in mijn 32- jarige leven het gevoel dat ik het kan! Ik kan en wil een kind opvoeden! En daar gaat het volgens mij om.
Alle reacties Link kopieren
Ideaal lijkt me moeilijk te stellen. Ik kan wel zeggen wat ik persoonlijk belangrijke vereisten vind om een kind op de wereld te zetten. Ik denk overigens dat dat voor iedereen geldt: iedereen kiest zijn eigen vereisten en voorwaarden voor hij een kind op de wereld zet.



Ik heb er twee: ik moet het willen ofwel ik moet bereid zijn om een kind te dragen en op te voeden, en ik moet stabiele, goede relatie hebben met een man waar ik op kan bouwen.



Onze financiele en carriere-situatie vind ik minder belangrijk. Ik ben van mening dat een kind materieel gezien weinig nodig heeft om gelukkig en gezond op te groeien, als het maar liefhebbende ouders heeft.



Ik vind ook niet dat ik enorm stabiel of geestelijk volwassen hoef te zijn. Ik ben een mens, en mensen maken fouten. Ik probeer dat te accepteren van mezelf. Daarbij wil ik dat mijn kind in een omgeving opgroeit die de normale maatschappij zoveel mogelijk weerspiegelt, dus met ouders die soms chagrijnig en verdrietig zijn, maar soms ook heel vrolijk en speels, en dat ze leren dat het leven niet altijd prettig of zelfs maar gelijkmatig is.



Overigens is die situatie nu bereikt. Dus kindeke, schiet eens op!
Alle reacties Link kopieren
Onze situatie was niet "ideaal" maar toch hebben we bewust voor een kindje gekozen.

Ik ken mijn man al heel lang (vanaf mn 17e) en had sinds een aantal jaren een sterkte kinderwens (ben nu net 30 en zoon is 11 maanden).



Nu heeft mijn man af en aan bijna 3 jaar in de ziektewet gezeten met reuma. Daarvoor was hij net van baan gewisseld en werkte tijdelijk via het uitzendburo, dus tja, das lullig als je dan in de ziektewet komt, lage uitkering via het uwv en toch lastig om vanuit de zw weer aan het werk te gaan.

Nu had ik wel een vaste baan maar dat was als stewardess en dat wilde ik niet blijven doen met een kindje erbij, want teveel weg, dus zou toch wat anders moeten zoeken.



Wel een auto voor de deur en prima huurhuis maar dus geen heel goed inkomen en qua werk wel onzeker. Maar ja, ik ben gezond dus we hadden nu eenmaal die wens. Plus, die reuma is vrij onvoorspelbaar en niet te genezen dus tja, dan zou je nooit voor een kindje kunnen kiezen.



Op een gegeven moment hebben we de knoop doorgehakt en ervoor gegaan, 6 maandjes later was ik zwanger. Heb me weleens zorgen gemaakt om de hele financiele situatie, maar gewoon niet alles nieuw en heel duur gekocht.



Uiteindelijk is het goed gekomen, ik heb eerst genoten van mn zwangerschapsverlof enzo, toen nog een tijdje op kantoor gewerkt bij mn vlieg-werkgever want gaf bv (en dan kan je niet vliegen) en op den duur een andere baan gevonden op regelmatige basis.

Daar heb ik tijdelijk 4 dagen gewerkt en nu is man weer aan het werk en ben ik terug naar 3 dagen.

Financieel blijft het nu nog even passen en meten maar ja, we betalen de rekeningen en hebben eten, onze kleine man is nog nooit wat tekort gekomen en we komen er alweer bovenop.



Mijn mening is dus ook dat er altijd een reden is om het niet te doen, en luister niet zo naar je omgeving over wat er allemaal "moet".

Hoe vaak ik al wel niet heb moeten horen dat mn man ziek is, geen zekerheid heeft wat betreft zijn baan, en ohhhhh we hebben een huurhuis ipv een koophuis, nou DAT kan echt niet! Ik heb onze zoon er nog nooit over horen klagen...
Alle reacties Link kopieren
De belangrijkste zaken die je op een rijtje moet hebben zijn denk ik:



* Zijn jullie emotioneel volwassen en kun je de verantwoordelijkheid aan?

* Is je relatie goed? Woon je samen?

* Zijn jullie beiden afgestudeerd en is er financiële stabiliteit?
Alle reacties Link kopieren
Alle reacties Link kopieren
Ik wil jullie ook mijn situatie voorleggen:

Op mijn 17e kreeg ik een relatie. In de loop van de tijd gingen we samenwonen, kochten een huis, had ik een vaste baan met goed salaris. Na 10 jaar besloten we ervoor te gaan (ik had mijn kinderwens al twee jaar ervoor), een half jaar later besefte ik dat hij niet de man was met wie ik kinderen wilde. Voordat ik het uitmaakte wist ik dat ik afscheid moest nemen van al mijn dromen en verlangens. Nu heb ik al 2 jaar een relatie met een onwijs lieve man, we wonen een half jaar samen, hij een koopappartement en beiden een goeie baan...... ik hou alleen geen cent over. Het huis met mijn ex is nml nog steeds niet verkocht (nu anderhalf jaar te koop, we hadden em nml net een jaar). Mijn ex weigert mee te betalen en moet ik de volledige hypotheek ophoesten (no worries, ik ben mijn juridische mogelijkheden aan het bekijken) Verder hou ik straks een flinke restschuld over.....



Die kinderwens heb ik nog steeds en mijn huidige vriend (34jr) ook. Hij wil dat wij beiden financieel stabiel zijn, maar ik ben het gewoonweg niet (meer). Daarnaast heb ik wel een supergoeie baan en vind dat ik heel wat te bieden heb. Hij wil alleen wachten vanwege mijn situatie, maar die wordt er niet beter op.



Wat ik hiermee wil zeggen is dat je kan wachten totdat het hele plaatje klopt, maar dat biedt geen garanties. Hoe lang je ook in een relatie zit en wat je ook hebt, uiteindelijk gaat het erom of je een stabiele ouder kan zijn. Ik weet dat ik dat ben. Verder weet ik dat hij het financieel wèl op orde heeft en zou voor ons kind kunnen zorgen (als ik het niet zou kunnen), maar ik besef dat hij dat niet zo ziet (of misschien niet wil...). Hij gelooft in: eerlijk zullen we alles (=de kosten) delen...



Er zijn veel vrouwen, waarvan de partner enige verdiener is... het doet mij pijn dat hij het niet voor mij (+evt. kind) over heeft. Aan de andere kant vind ik dat ik dat niet zo mag stellen, dat ik geen last moet zijn. Ik weet het niet meer.
Alle reacties Link kopieren
Nog een kleine aanvulling:

Ik ben altijd financieel zelfstandig geweest en mijn uitgangspunt is dat het ook zo blijft. Maar ik heb wel de romantisch gedachte dat je partner voor je moet willen zorgen als je het zelf niet meer kunt.
Alle reacties Link kopieren
Niets

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven